Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Pinokkio schreef op 11-10-2023 om 14:33:

[..]

Dit was voor mij puur een vraag, zonder oordeel verder. Ja, ik zou dat anders doen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben in jouw afwegingen.

Wij hebben daar ook wel even over nagedacht, want soms helpt even tijd geven dochter wel bij het aan de kant schuiven van haar weerstand en gaat het daarna zonder of met veel minder strijd. Maar ook niet altijd en de tijd die je kan/wil geven is ook niet altijd oneindig. We ervaren nu met zijn allen bepaalde problemen. Als dochter dan twee jaar nodig heeft om te zeggen 'ik wil toch therapie', dan verlies je kostbare tijd en is de vraag hoe je je dan door die twee jaar heen worstelt.

Dus ja, ik begrijp je, maar ik herken het verhaal van Gingergirl wel. Dat kinderen met autisme vaak nogal opzien tegen dingen, heel veel weerstand ervaren en niet willen en als je ze over de drempel heen helpt of soms zelfs moet dwingen, dan valt het uiteindelijk vaak mee.

Ik was zelf ook zo'n kind. Mijn ouders zijn er nogal trots op dat ze me die zetjes hebben gegeven, terwijl ik het meer zie als doen wat je kind nodig heeft. Als je kind slecht blijkt te zien, dan koop je een bril. Ook als je kind dat niet wil. En daar hoef je dan ook niet trots op te zijn, want dat is gewoon je verantwoordelijkheid als ouder.

Pinokkio en ik hebben regelmatig een andere kijk op dingen. Dat is niet erg en kan ook leerzaam zijn. Ik kan er wel tegen als iemand hier zegt dat die zelf dingen anders aan zou pakken of andere keuzes zou maken. Daarvoor is het een forum.

Wij hebben uiteindelijk de keuze gemaakt om het wel te doen. Omdat we niet weten hoeveel tijd dochter neemt voor dingen. We willen graag dat ze nu al leert om met zichzelf en heftige emoties om te gaan, juist omdat de puberteit nog moet komen. 
Als we haar ergens de tijd voor geven, dan is dat wel met een deadline. Dat ze dan de keuze heeft wanneer ze iets doet. 

We hopen uiteraard dat het effect gaat hebben en dat ze er wat aan heeft. Dochter is vaak heel radicaal in haar reacties, maar kan ook radicaal omslaan naar acceptatie. Dat hoort bij haar en ook bij autisme (denk ik). Dat is niet altijd makkelijk en ze blijkt er ook niet erg leerbaar in. Het wordt in ieder geval niet minder met de jaren.

Vanmiddag hebben we samen met de therapeut verteld wat dochter de week na de herfstvakantie gaat doen. Uiteraard was er even intense boosheid en weerstand. Ze wilde niet en ze vond het stom en ze moest altijd allemaal stomme dingen die andere kinderen niet hoeven en dat was allemaal vreselijk oneerlijk. Ze was ook héél erg boos op mij omdat het allemaal mijn schuld was dat ze autisme heeft en dit allemaal moet. 
Thuis wilde ze even alleen zijn op haar kamer waar ze even heel hard heeft gehuild en geschreeuwd. Later voelde ze zich schuldig en plakte ze bijna continu aan ons vast.
Ze is moe. Nog één dagje school en dan is het vakantie. Lekker genieten, uitrusten en leuke dingen doen samen.

Pinokkio schreef op 13-10-2023 om 00:13:

Ik hoop dat het haar een hoop gaat brengen!

Wij ook. No hard feelings naar jou toe. 

Je moet in het leven soms keuzes maken waarvan de uitkomst onzeker is. Dat hoort erbij en soms blijkt zo'n keuze achteraf ook minder handig. Soms blijkt het juist een gouden zet. Wij doen ook maar wat.

Gingergirl schreef op 13-10-2023 om 09:12:

[..]

Ieder zo zijn ervaringen. Jij hebt meer negatieve ervaringen, dat kan. Echter omdat hij bij jullie niet uitpakte zoals wellicht gehoopt. Ik weet uit ervaring van zoon masr ook van leerlingen op mijn school dat het gros het als succesvol ervaart. Dat je van te voren niet weet of het vanzelfsprekend iets oplevert ben ik met je eens: dat weet je niet. Echter levert niks doen ook vrij weinig op.

Als ik mijn zoon zijn zin had gegeven en mee was gegaan in zijn " ik wil niet/ laat me niet dwingen gedrag", dan was hij niet gekomen waar hij nu staat in het leven.

Vanaf een bepaalde leeftijd krijgen ze uiteraard meer zeggenschap maar het gaat hier om een kind van 8 jaar waarbij het prima is dat ouders dit voor hasr bepalen.

Ons meisje wil heel veel dingen niet. Al die tandheelkundige behandelingen, beugels en operaties wilde ze ook niet. Dan moet je soms dwingen. Want het is nodig en soms zelfs levensreddend. 

Als ik als kind alleen naar school had gehoeven als ik zin had, had ik niet eens geweten hoe dat gebouw er van binnen uit zag. 

Ze krijgt al best veel inspraak in het 'hoe' van bepaalde dingen en ze krijgt ook best al veel verantwoordelijkheid om zelf verstandig te zijn zodat het voelt als autonomie.
Soms is het dat ook. Dan maakt ze keuzes die niet per se logisch zijn, maar die wel haar eigen keuzes zijn. Zoals per se geen verdoving willen bij die injecties in haar kaak. Of absoluut geen roesje willen toen haar voortanden een wortelkanaalbehandeling moesten. 

Ze worstelt zelf ook met haar boosheid en weerstand. Vanmorgen stootte ze iets om en sloeg ze zichzelf keihard in haar gezicht. Dikke tranen omdat ze haar zelfbeheersing verloor. Boosheid om alles. Het lukte ons om rustig te blijven en haar even stevig vast te houden. Want dat had ze nodig.