Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Het is geregeld! Bij de therapie begrepen ze heel goed dat dochter ook al veel van haar zomervakantie gemist heeft door de kaakoperatie en dat ze moe is en ook tijd nodig heeft om op te laden en bij te tanken. Dus ze kan ook de week na de herfstvakantie een hele week therapie volgen. Dat hebben we op school ook zo uitgelegd en dat werd wel begrepen, hoewel het aantal verzuimuren van dochter wel erg hoog ligt. Dat weten we zelf ook wel en dat is niet iemands keuze of zo.
Nu moeten we haar dat wel nog vertellen. En ik verwacht flink wat weerstand en verdriet.
Emoties horen erbij en daar is ook niks mis mee. Wel fijn dat het geregeld is. Ik snap dat ze het vervelend vindt dat dit erbij hoort, maar iedereen loopt nu eenmaal zijn eigen pad en dit is het hare. Therapie doet hopelijk niet zo’n zeer als al die perikelen met haar gebit.
Dat mag ze gerust vervelend vinden. Hopelijk lukt het om veel leuke dingen te plannen voor de herfstvakantie.
AnnaPollewop schreef op 09-10-2023 om 13:05:
Emoties horen erbij en daar is ook niks mis mee. Wel fijn dat het geregeld is. Ik snap dat ze het vervelend vindt dat dit erbij hoort, maar iedereen loopt nu eenmaal zijn eigen pad en dit is het hare. Therapie doet hopelijk niet zo’n zeer als al die perikelen met haar gebit.
Dat mag ze gerust vervelend vinden. Hopelijk lukt het om veel leuke dingen te plannen voor de herfstvakantie.
Therapie doet fysiek geen pijn, maar het is wel vermoeiend, vooral mentaal en het brengt wel nare herinneringen terug. Het gaat om het ombuigen van gedrag, denken en handelen. Dat kost heel veel energie en wilskracht. En dan is er nog een heel stuk acceptatie van zichzelf hoe ze is waar ze nog mee aan de slag moet.
Afgelopen zaterdag was ik niet thuis en heeft het enorm gebotst tussen mijn man en dochter. Mijn man belde me op een gegeven moment, dat hij het niet opgelost kreeg en dat dochter niet rustig werd. Er zijn harde woorden gevallen en nare dingen gezegd van beide kanten. Dochter was enorm overstuur en man was ook best wel emotioneel dat hij het zo had laten escaleren met één onnodig harde opmerking en daarna ging het best wel hard tegen hard. Uiteindelijk is het wel weer goedgemaakt maar het kostte wederom veel negatieve energie, terwijl niemand dit zo wilde. Het ging al best een hele tijd goed en dan opeens ontploft de boel toch weer. Het stemt me zo verdrietig. En mijn man ook. Hij voelt zich er heel rot over en snapt niet hoe het opeens kon gebeuren.
Ik stuur je even een PBtje.
MamaE schreef op 09-10-2023 om 12:50:
Het is geregeld! Bij de therapie begrepen ze heel goed dat dochter ook al veel van haar zomervakantie gemist heeft door de kaakoperatie en dat ze moe is en ook tijd nodig heeft om op te laden en bij te tanken. Dus ze kan ook de week na de herfstvakantie een hele week therapie volgen. Dat hebben we op school ook zo uitgelegd en dat werd wel begrepen, hoewel het aantal verzuimuren van dochter wel erg hoog ligt. Dat weten we zelf ook wel en dat is niet iemands keuze of zo.
Nu moeten we haar dat wel nog vertellen. En ik verwacht flink wat weerstand en verdriet.
Waarom verwacht je weerstand? Jullie vakantie kan door gaan, ze kan naar kerstfeest; het is duidelijk dat jullie rekening hebben gehouden met haar school programma en dat school het ook goed vindt.
En je man, ach we zijn geen robotten die altijd handelen zoals ze geprogrammeerd zijn. Hij is heel lang de rust brenger geweest, nu een keer niet. Maakt hem ook menselijk.
Flanagan schreef op 09-10-2023 om 16:58:
[..]
Waarom verwacht je weerstand? Jullie vakantie kan door gaan, ze kan naar kerstfeest; het is duidelijk dat jullie rekening hebben gehouden met haar school programma en dat school het ook goed vindt.
Misschien wil dochter geen therapie, wil ze geen week school missen en wil ze niet weer herinnerd worden aan dat ze anders is dan anderen. Mensen, zelfs kinderen, hebben emoties; ook als anderen het goed met ze voor hebben. Ik zie geen reden om haar dat te ontzeggen, dat lijkt me heel ongezond. Je leert kinderen niet omgaan met emoties door ze te zeggen dat die emoties niet redelijk zijn en dat ze die niet mogen hebben.
MamaE schreef op 09-10-2023 om 12:50:
Het is geregeld! Bij de therapie begrepen ze heel goed dat dochter ook al veel van haar zomervakantie gemist heeft door de kaakoperatie en dat ze moe is en ook tijd nodig heeft om op te laden en bij te tanken. Dus ze kan ook de week na de herfstvakantie een hele week therapie volgen. Dat hebben we op school ook zo uitgelegd en dat werd wel begrepen, hoewel het aantal verzuimuren van dochter wel erg hoog ligt. Dat weten we zelf ook wel en dat is niet iemands keuze of zo.
Nu moeten we haar dat wel nog vertellen. En ik verwacht flink wat weerstand en verdriet.
Probeer er zelf ook luchtiger in te staan en het niet zo zwaar te maken. Jij ziet al op tegen het vertellen en verwacht al van alles, dat voelt dochter ook haarfijn aan. Hoe vertel je iets; maak je er een officieel gesprek van of meldt je het luchtig en het is wat het is.
MamaE schreef op 09-10-2023 om 13:57:
[..]
Therapie doet fysiek geen pijn, maar het is wel vermoeiend, vooral mentaal en het brengt wel nare herinneringen terug. Het gaat om het ombuigen van gedrag, denken en handelen. Dat kost heel veel energie en wilskracht. En dan is er nog een heel stuk acceptatie van zichzelf hoe ze is waar ze nog mee aan de slag moet.
Afgelopen zaterdag was ik niet thuis en heeft het enorm gebotst tussen mijn man en dochter. Mijn man belde me op een gegeven moment, dat hij het niet opgelost kreeg en dat dochter niet rustig werd. Er zijn harde woorden gevallen en nare dingen gezegd van beide kanten. Dochter was enorm overstuur en man was ook best wel emotioneel dat hij het zo had laten escaleren met één onnodig harde opmerking en daarna ging het best wel hard tegen hard. Uiteindelijk is het wel weer goedgemaakt maar het kostte wederom veel negatieve energie, terwijl niemand dit zo wilde. Het ging al best een hele tijd goed en dan opeens ontploft de boel toch weer. Het stemt me zo verdrietig. En mijn man ook. Hij voelt zich er heel rot over en snapt niet hoe het opeens kon gebeuren.
Hoe naar de situatie ook was, het geeft ook aan dat de therapie nodig is voor alle partijen. Dochter heeft die hulp nodig en jullie ook om met haar ASS om te gaan. Dit soort situaties gebeuren dat kun je niet altijd tegenhouden.
Dochter geeft eigenlijk altijd weerstand op dingen waar ze niet zelf voor kiest en die toch moeten en niet per se leuk zijn, al vindt ze de therapie niet per se vervelend.
Ik hoop dat ze er vrij snel in kan berusten dat het nodig is en goed voor haar. Ik wil er geen heel ding van maken en dat doen we ook niet, maar we moeten dit wel aankondigen en gezien eerdere reacties ben ik wel voorbereid op een boze bui, tranen en weerstand.
Ik ben me er wel steeds meer van bewust dat deze buien erbij horen, bij een kind met autisme. En ik heb ergens ook wel het vertrouwen dat het met de jaren beter gaat worden.
Ze vindt haar eigen gedrag op deze momenten ook niet leuk. Heeft er altijd al snel spijt van, maar heeft dan wel nog veel bevestiging nodig van ons.
Mmh, bedoel je nu dat zij het intensieve therapie traject niet wil doen maar dat wel moet van jullie?
Pinokkio schreef op 10-10-2023 om 11:15:
Mmh, bedoel je nu dat zij het intensieve therapie traject niet wil doen maar dat wel moet van jullie?
Zoals ik het begreep is dit traject aangeraden door haar behandelaar en staan MamaE en haar man er achter dat zij dit gaat doen. Het wordt niet voor niets aangeraden. Voor kinderen van 8 jaar is het al snel dat ze iets niet willen of geen zin in hebben en bij autisme is dat nog vaak net een stapje erger. Soms is iets echt nodig en leg je dan de keuze bij een kind? Mijn zoon wilde dat traject eerst ook niet, maar hij wilde zo wie zo veel dingen niet en soms is het niet anders. Hij zag er tegenop maar vond het erg leuk en heeft er veel profijt van gehad.
Gingergirl schreef op 10-10-2023 om 11:32:
[..]
Zoals ik het begreep is dit traject aangeraden door haar behandelaar en staan MamaE en haar man er achter dat zij dit gaat doen. Het wordt niet voor niets aangeraden. Voor kinderen van 8 jaar is het al snel dat ze iets niet willen of geen zin in hebben en bij autisme is dat nog vaak net een stapje erger. Soms is iets echt nodig en leg je dan de keuze bij een kind?
Dit ja. Dochter wil al heel snel iets niet. Zeker als andere kinderen dat ook niet hoeven. Vaak snapt ze rationeel best wel dat iets nodig, maar moet ze echt even zichzelf over een drempel schoppen. Haar gevoel roept dan nee. Omdat ze het spannend vindt. En omdat ze zich dan 'anders' voelt. En omdat ze het ook gewoon stom vindt dat ze autisme heeft.
MamaE schreef op 10-10-2023 om 11:38:
[..]
Dit ja. Dochter wil al heel snel iets niet. Zeker als andere kinderen dat ook niet hoeven. Vaak snapt ze rationeel best wel dat iets nodig, maar moet ze echt even zichzelf over een drempel schoppen. Haar gevoel roept dan nee. Omdat ze het spannend vindt. En omdat ze zich dan 'anders' voelt. En omdat ze het ook gewoon stom vindt dat ze autisme heeft.
Soms is het ook wel makkelijker om iets gewoon stom te mogen vinden en te moeten doen van je ouders ipv dat er ook nog eens van je verwacht wordt dat je het vrolijk, gemotiveerd en zonder tegenstribbelen in gaat. Het is al zwaar genoeg zonder aan je PR te moeten denken.
AnnaPollewop schreef op 10-10-2023 om 14:51:
[..]
Soms is het ook wel makkelijker om iets gewoon stom te mogen vinden en te moeten doen van je ouders ipv dat er ook nog eens van je verwacht wordt dat je het vrolijk, gemotiveerd en zonder tegenstribbelen in gaat. Het is al zwaar genoeg zonder aan je PR te moeten denken.
Ze mag het ook stom vinden. Want het is ook niet leuk en fijn dat het nodig is, maar dat maakt het niet minder nodig. We verwachten echt niet dat ze fluitend naar binnen huppelt. Maar die weerstand kost wel veel energie, van ons allemaal.
En eerlijk; ik voel zelf ook wel een bepaalde weerstand. Ik vind het ook allemaal lastig. Waarschijnlijk voelt dochter dat genadeloos aan en spiegelt ze dat ook. We doen ons best. En zullen zeker erkennen dat het niet leuk is en ruimte maken voor haar emoties.
