Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Voor het ene kind werkte groepstherapie bij ons geweldig, bij de volgende ook maar op een andere manier (die was vooral bezig anderen te helpen) en nummer 3 is er nog altijd negatief over want die andere meisjes waren maar raar 🤨. Niet ieder kind staat even open voor alles. Als je niks probeert weet je dat niet. En de ene ASSer is de andere niet.
Wat dwingen betreft, ik zag ook eens ouders een kind van 5 meenemen in een ritje in de stoomtram, dat kind krijste van tevoren alles bij elkaar en die ouders maar uitleggen dat hij heus wilde. Eenmaal onderweg zat hij stralend om zich heen te kijken. Soms is iets nieuws zo spannend dat je wat hulp nodig hebt om over de drempel te komen. En soms moet iets omdat het nodig is (tandarts, vaccinatie) en helpt praten als Brugman niet dus dan moet het gewoon. Soms snapt een kind verstandelijk heel goed dat iets nodig is maar als het dan dichtbij komt neemt de paniek het over.
En bij de dochter van MamaE is de weerzin vooral zo groot, heb ik de indruk, omdat het haar weer herinnert aan het anderszijn, wat ze niet accepteert. Ik ben overigens nog wel benieuwd of zij vooral niet anders wil zijn, of dat het woede (of angst) is over dat ze geen controle heeft over hoe ze is? Als er steeds onverwacht nare dingen opduiken zoals die kiezen dan is het wel lastig om het leven met vertrouwen tegemoet te treden, je weet nooit wat je nou weer te wachten staat en jezelf wijs maken dat het vast wel mee zal vallen, zoals de meeste mensen dat doen, lukt ook niet goed als je al zoveel nare ervaringen hebt.
In dat opzicht lijkt mij de medische geschiedenis misschien wel meer nare invloed hebben dan de ASS.
AnnaPollewop schreef op 18-10-2023 om 10:01:
Voor het ene kind werkte groepstherapie bij ons geweldig, bij de volgende ook maar op een andere manier (die was vooral bezig anderen te helpen) en nummer 3 is er nog altijd negatief over want die andere meisjes waren maar raar 🤨. Niet ieder kind staat even open voor alles. Als je niks probeert weet je dat niet. En de ene ASSer is de andere niet.
Wat dwingen betreft, ik zag ook eens ouders een kind van 5 meenemen in een ritje in de stoomtram, dat kind krijste van tevoren alles bij elkaar en die ouders maar uitleggen dat hij heus wilde. Eenmaal onderweg zat hij stralend om zich heen te kijken. Soms is iets nieuws zo spannend dat je wat hulp nodig hebt om over de drempel te komen. En soms moet iets omdat het nodig is (tandarts, vaccinatie) en helpt praten als Brugman niet dus dan moet het gewoon. Soms snapt een kind verstandelijk heel goed dat iets nodig is maar als het dan dichtbij komt neemt de paniek het over.
En bij de dochter van MamaE is de weerzin vooral zo groot, heb ik de indruk, omdat het haar weer herinnert aan het anderszijn, wat ze niet accepteert. Ik ben overigens nog wel benieuwd of zij vooral niet anders wil zijn, of dat het woede (of angst) is over dat ze geen controle heeft over hoe ze is? Als er steeds onverwacht nare dingen opduiken zoals die kiezen dan is het wel lastig om het leven met vertrouwen tegemoet te treden, je weet nooit wat je nou weer te wachten staat en jezelf wijs maken dat het vast wel mee zal vallen, zoals de meeste mensen dat doen, lukt ook niet goed als je al zoveel nare ervaringen hebt.
In dat opzicht lijkt mij de medische geschiedenis misschien wel meer nare invloed hebben dan de ASS.
Wat een mooie en begripvolle post Anna. Dankjewel. Je slaat wel de spijker op zijn kop. Momenteel zijn wij aan het genieten van onze welverdiende vakantie en dochter geniet echt met volle teugen. In de avonden, als ze moe is, komen er wel geregeld even wat tranen. Omdat ze het spannend vindt volgende week. Of omdat ze even heel verdrietig is over de hele situatie. Het lukt ons nu om rustig te blijven en haar even vast te houden en te troosten.
Dochter snapt vaak heel goed dat dingen als medische behandelingen nodig zijn. Haar boosheid komt dan voort uit ziek zijn/pijn plus angst plus alwéér pech hebben plus alwéér iets moeten wat andere kinderen niet hoeven en dat kan ze dan gewoon even niet handelen. Begrijpelijk. Ze is ook pas acht.
Als dochter anders is op een zelfgekozen manier, heeft ze daar juist helemaal geen moeite mee en kan ze daar ook heel bewust en zelfverzekerd voor kiezen. Wordt die keuze voor haar gemaakt en is het meestal ook iets wat niet leuk is, dan vindt ze dat wel heel moeilijk. Het niet hebben van controle over hoe ze is en over wat haar overkomt is lastig. Zeker in combinatie met alle nare dingen die haar al overkomen zijn. Die dingen zijn ook niet iemands keuze. Er is niemand die daar wat aan zou kunnen doen. Dat maakt de boosheid ook heel ongericht.
Heel eerlijk gezegd denk ik dat als dochter niet zoveel medische ellende had meegemaakt dat we dan nog geen test voor autisme hadden gedaan. Dat neemt niet weg dat het er niet is, maar dan was het (nog) niet zo aan de oppervlakte gekomen.
Dochter gaat volgende week ook werken aan de verwerking van de trauma's van alle ellende van afgelopen zomer.
We hebben deze week een heerlijke vakantie gehad als gezin. Veel leuke dingen gedaan en fijne momenten gehad, ontzettend genoten van de leuke dingen in het leven en van elkaar. Vandaag loopt het allemaal niet zo lekker. Dochter heeft heel veel spanning.
Echt van letterlijk alles maakte ze een probleem, boos worden, huilbuien. En dat vond ze zelf ook vervelend. 'Heb ik net zo'n leuke vakantie gehad en dan doe ik zo stom tegen jullie. Waarom ben ik zo'n stom kind?'
Veel tranen vandaag, en niet alleen bij dochter. Man en ik hebben elkaar net ook even stevig vastgehouden, nadat we dochter op tijd naar bed hebben gebracht.
Gelukkig hebben we wel het vertrouwen dat we dit samen kunnen, ondanks dat het soms even zwaar en moeilijk is. De fijne momenten van de afgelopen week geven ook hoop, troost en dankbaarheid.
Het is ook allemaal heel spannend voor zo’n jong ding.
Eerst de eerste dag maar door; mogelijk dat ze dan is bijgedraaid.
MamaE schreef op 21-10-2023 om 20:09:
We hebben deze week een heerlijke vakantie gehad als gezin. Veel leuke dingen gedaan en fijne momenten gehad, ontzettend genoten van de leuke dingen in het leven en van elkaar. Vandaag loopt het allemaal niet zo lekker. Dochter heeft heel veel spanning.
Echt van letterlijk alles maakte ze een probleem, boos worden, huilbuien. En dat vond ze zelf ook vervelend. 'Heb ik net zo'n leuke vakantie gehad en dan doe ik zo stom tegen jullie. Waarom ben ik zo'n stom kind?'
Veel tranen vandaag, en niet alleen bij dochter. Man en ik hebben elkaar net ook even stevig vastgehouden, nadat we dochter op tijd naar bed hebben gebracht.
Gelukkig hebben we wel het vertrouwen dat we dit samen kunnen, ondanks dat het soms even zwaar en moeilijk is. De fijne momenten van de afgelopen week geven ook hoop, troost en dankbaarheid.
Hopelijk gaat de therapie helpen, maar daarnaast, zou het misschien geen kwaad kunnen je kind uit te leggen dat iets doen (stom) niet hetzelfde is als iets zijn. Er is nooit iemand helemaal niet stom, want iedereen doet wel eens vervelend of naar of boos. Dan zijn we dus allemaal stom en dan is eigenlijk niemand dat. Mensen zijn niet dit of dat, mensen doen verschillende dingen en soms is dat goed en soms is dat stom en soms lukt het en soms niet, maar dat zegt niks over wat of wie we zijn. Zij is mamaE’s dochter, ze is niet een bijvoeglijk voornaamwoord van welke lading dan ook. Ze is een mens met heel veel facetten, een diamantje dus.
Stom doen na een leuke vakantie is overigens helemaal niet zo gek als ze denkt, soms is iets zo leuk dat het te leuk wordt en dan komt er teveel gevoel (ook omdat het voorbij is ) en dan kook je over. Wat zou het helpen als ze veel milder over zichzelf kon zijn…
Ik hoop enorm dat ze bijdraait en komende week als positief gaat ervaren.
En dat ze leert dat haar gedrag niet definieert wie ze is. Ze doet soms stom, net als iedereen. Maar ze is niet stom. De dingen die ze allemaal moet doormaken wel. Dat onderscheid maken is nog vaak lastig voor haar. Naar anderen kan ze veel milder zijn. Ik hoop enorm dat ze die mildheid ook naar zichzelf toe kan gaan ervaren.
MamaE schreef op 21-10-2023 om 21:07:
Ik hoop enorm dat ze bijdraait en komende week als positief gaat ervaren.
En dat ze leert dat haar gedrag niet definieert wie ze is. Ze doet soms stom, net als iedereen. Maar ze is niet stom. De dingen die ze allemaal moet doormaken wel. Dat onderscheid maken is nog vaak lastig voor haar. Naar anderen kan ze veel milder zijn. Ik hoop enorm dat ze die mildheid ook naar zichzelf toe kan gaan ervaren.
Toegeven dat dingen je zomaar overkomen betekent wel dat je het gevoel van controle los moet laten. Als dingen je overkomen door je gedrag heb je het nog in de hand, als het zomaar gebeurt - waar kun je dan nog op rekenen? Ja, op je vermogen om om te gaan met dingen die zomaar op je pad komen. Zoals we ook omgaan met regen etc.
Maar het is best even eng om dat gevoel van controle los te laten en te vertrouwen op je reacties ipv op controle (schuld is ook een vorm van controle, want het verklaart tenminste waarom dingen gebeuren, het haalt de willekeur eruit). Dus toegeven dat het niet aan haar ligt, is dan best eng denk ik.
{{{{knuffel aan dochter van MamaE }}}}
fijne dag toegewenst
Loslaten en overgave aan de situatie is zeker lastig voor dochter. Gisteren ging het beter dan zaterdag, maar de spanning was er wel. Ik was jarig en in de ochtend kwam ze me wakker knuffelen in bed en dat was heel fijn. In de middag kwam er familie langs, maar was wel te merken dat dochter gespannen was voor deze week. In de avond dikke tranen en ze kneep zichzelf in haar gezicht. Ze wilde bij ons slapen en ik heb haar vastgehouden tot ze sliep. Vanochtend vond ze het heel erg spannend. Heel erg stil, teruggetrokken, bijna niks gegeten. Toen we haar wegbrachten even enorme paniek waarbij ze zichzelf sloeg, maar samen met de therapeut die haar opving kregen we haar vrij snel weer rustig.
In de auto hebben man en ik wel even wat tranen gelaten. We weten dat we doen wat goed en nodig is, maar we krijgen af en toe bijna een mentale hernia van al die drempels waar we haar overheen moeten tillen.
MamaE schreef op 23-10-2023 om 11:43:
Loslaten en overgave aan de situatie is zeker lastig voor dochter. Gisteren ging het beter dan zaterdag, maar de spanning was er wel. Ik was jarig en in de ochtend kwam ze me wakker knuffelen in bed en dat was heel fijn. In de middag kwam er familie langs, maar was wel te merken dat dochter gespannen was voor deze week. In de avond dikke tranen en ze kneep zichzelf in haar gezicht. Ze wilde bij ons slapen en ik heb haar vastgehouden tot ze sliep. Vanochtend vond ze het heel erg spannend. Heel erg stil, teruggetrokken, bijna niks gegeten. Toen we haar wegbrachten even enorme paniek waarbij ze zichzelf sloeg, maar samen met de therapeut die haar opving kregen we haar vrij snel weer rustig.
In de auto hebben man en ik wel even wat tranen gelaten. We weten dat we doen wat goed en nodig is, maar we krijgen af en toe bijna een mentale hernia van al die drempels waar we haar overheen moeten tillen.
Sterkte mamaE & papaE
Het is goed gegaan gisteren! Dochter was doodmoe en had naar eigen zeggen een heel vol hoofd. Ze heeft bij thuiskomst eerst een hele poos geslapen en later op de avond had ze honger en toen heeft ze nog wat gegeten. Daarna waren er toch wel wat emoties en was ze enorm knuffelig en aanhankelijk, maar we mochten haar troosten en ze heeft de nacht doorgeslapen en vanmorgen zonder tranen of weerstand weer naar therapie.
Ze vond het 'af en toe best leuk, maar soms ook even moeilijk'. Dit geeft echt wel goede moed en het vertrouwen dat we de juiste keuze hebben gemaakt.
Wat goed, en dan is toch die eerste drempel de moeilijkste want in het diepe springen terwijl je niet weet wat er komt. Bungy jumpen is er niks bij.
En het is natuurlijk niet gek dat er emoties komen, want daar wordt juist aan en mee gewerkt om er beter mee om te gaan, niet om ze weg te drukken.
Dikke knuf voor jullie alle 3 want ook voor jullie is het geen makkelijk traject.
Misschien gekke vraag, maar betreft de ‘training’ een dag sessie van een paar uur of begint ze om ca half tien tot drie uur? En dat vijf dagen? Zitten er in een dag ook diverse ‘speelkwartier’- momenten ingebouwd zodat ze even ‘vrij’ kan spelen?
en dat is belangrijk, want? Zodat ze eventueel op jouw aanwijzingen de dagindeling kunnen aanpassen?
Het zijn vijf dagen van negen tot vier. In de ochtend heeft ze PMT met aan het einde wat vrije speeltijd in de oefenzaal en ook een pauze tussendoor. Daarna een uur lunchpauze om te eten en even te rusten of te spelen. En in de middag heeft ze creatieve therapie met ook een pauze tussendoor. Het is zeker heel intensief, daarom is ze ook zo moe. Maar ze kan zo wel even een hele grote sprong maken door even alleen met dit proces bezig te zijn en niet met school, bso, vriendinnen, clubjes, sport etc. Dat komt volgende week en daarna wel weer.
