Bonus dochter en add

Niki73

Ik hoorde van de psychiater dat Omega 3 inderdaad een goede aanvulling is. Of de moeder ontwijkgedrag vertoont vraag ik me af. Je zult ze de kost moeten geven die op eigen houtje de (serieuze) wetenschap te slim af denken te zijn.

Meebuigen

Precies Kaaskopje, ik geef ook visolie aan mijn eigen kinderen. (En levertraan werd wél en masse aan kinderen gegeven voor WOII)

Ik denk dat als je niet recht tegen moeder ingaat, maar zegt dat je best bereid bent vanaf vandaag ook supplementen te proberen, ze misschien wat minder haar hakken in het zand zet. Dan staat ze misschien open voor een proefperiode medicatie. Sommige kinderen reageren goed op medicatie, anderen niet. Het blijft uitproberen, maar dat is ook precies wat vader wil, als ik het goed begrijp. Als het echt goed werkt, zal dochter dat zelf ook aangeven. En de leerkracht op school.

Anneque

Je hebt helemaal gelijk hoor. Het is meer als handreiking naar moeder. Ik wil best geloven dat visolie gezond is, maar dat het een beter effect heeft dan ADD-medicatie, mwah... niet echt.

Bonusdochter van Beertje is zelf niet geïnteresseerd in het dieet, schrijft ze. Dat gaat dan sowieso niet werken, dan eet ze lekker mee van de tractaties op school of snoept ze, zoals Beertje al zegt, 's nachts stiekem een boterham met hagelslag. Zo'n dieet is alles of niks, dat wordt dus niks.

Beertje

Wat ik uit je postings niet helemaal begrijp (maar misschien heb ik niet goed gelezen): ben jij nou van plan om het dieet (wat dat dieet dan ook precies moge zijn) wel strak te volgen? Ik begrijp dat de moeder van het meisje daar zelf ook met de pet naar gooit, waarom zou jij je dan druk maken? Dan koop je toch een paar in het oog springende vervangende voedingsmiddelen om te laten zien hoe braaf jullie bezig zijn en ga je verder je goddelijke gang? Of geloof je dat dat dieet werkelijk enorm zal gaan helpen?

Wat ik zo lees (ik heb niet de link gevolgd) klinkt het als een reuze rigoreus maar volkomen onlogisch dieet waarvan de werking ook op geen enkele manier bewezen (of zelfs maar aannemelijk is), dus ik zou daar geen energie in steken, althans niet meer dan nodig is om de verhouding met moeder werkbaar te houden.

Groeten,

Temet

Temet

Je hebt gelijk.! Ik wil alleen dat boze en gefrustreerde meisje bij ons thuis helpen en aangezien mam in het verleden mij een nogal donkere zwarte piet toeschuift wil ik alles doen wat zij wil. Niet
Omdat zij dat wil maar om mijn vriend en zijn kind te helpen inde vorm van een dieet wat mam voorschotelde. Maar ik ben bang dat inmiddels pap er klaar mee is en naar een rechtbank wil. Ik sta er veel buiten maar krijg wel de gefrustreerde berichten van dochter binnen.... Ik weet het ook allemaal niet meer....

Sneu

voor het meisje!

Erg sneu. Maar als er sprake is van serieuze problemen, de deskundigen medicatie aanbevelen, dochter daar kennelijk ook wel voor voelt en moeder dwarsligt want ze vindt dat ze nou eenmaal dromerige meisjes zijn, dan zou ik toch ook aan een gang naar de rechter gaan denken. Ik zou trouwens eerst naar mediation kijken, al was het maar om te laten zien dat je dat serieus geprobeerd hebt. Als het werkt, is dat ook veel beter dan een rechtszaak.

Groeten,

Temet

Inderdaad

Helemaal eens.

Misschien een boek over ADD kopen en aan moeder geven? Ze heeft blijkbaar geen idee wat het is. Had ik eerst ook niet tot mijn dochte de diagnose kreeg. En er komt helaas veel meer bij kijken dan alleen dromerig zijn......

Ja maar toch

Ik kan me er iets bij voorstellen wat de moeder voelt/vindt. Ik heb ook een tijd gedacht dat de diagnose bij mijn dochter ook vooral kwam door de invloed van mijn ex en het feit dat dochter zich bij vreemden wat apart kan gedragen. En dat is nog steeds zo, haar autisme is vooral iets voor buiten de deur en bij mij thuis merk ik dat alleen aan kleine niet heel erg belastende dingetjes. Omdat zij zelf wel hulp wilde ben ik daar in meegegaan. Dat heeft ook goed uitgepakt, maar ik denk nog steeds dat ze er overheen zal groeien of dat al aan het doen is.
Misschien heeft deze stiefdochter ook veel minder problemen in de veilige omgeving van haar moeder.

Phryne

Ik ben bepaald geen autisme-expert, maar ik weet wel dat het een ontwikkelings'foutje' in de hersens is. Mijn voeten zijn bijvoorbeeld niet normaal ontwikkeld tijdens mijn verblijf in mijn moeders baarmoeder. Ik ben daar niet overheen gegroeid, ik ben er aan geopereerd en daarna moest ik nog steeds accepteren dat mijn voeten niet 100 procent zijn wat ze horen te zijn. Je kunt niet over autisme heengroeien, je kunt het ook niet weg-opereren zoals voor een groot deel bij mijn voeten is gebeurd, maar je leert er hooguit mee om te gaan en mee te leven. En als je dat zelf niet lukt, dan zal de omgeving er mee om moeten leren gaan. Ik kijk er om eerlijk te zijn wel een beetje van op dat jij als moeder van een dochter waarvan een officiële diagnose is gesteld denkt dat je er overheen kunt groeien. Daardoor heb ik het gevoel dat je óf denkt dat de diagnose niet klopt, óf eigenlijk toch niet accepteert dat het is zoals het is.

Ik las dat wetenschappers een stofje hebben ontdekt die de symptomen van autisme mogelijk kan onderdrukken (daar komt het op neer), maar dat is dus niet hetzelfde als 'genezen'. Dit staat nog zo in de kinderschoenen dat ook nog niet vaststaat dat het zeker een oplossing zal kunnen gaan bieden. Maar goed, men is er mee bezig en wie weet.

Phryne

Autisme is aangeboren en levenslang. Mensen met autisme kunnen bepaalde beperkingen leren compenseren, maar dit vraagt veel energie. "Er overheen groeien" is echter onmogelijk, ook als het autisme zich maar licht uit, zoals bij jouw dochter. Heb je al eens psycho-educatie gehad m.b.t. autisme?

Autisme (beetje ot)

"Je kunt niet over autisme heengroeien, je kunt het ook niet weg-opereren zoals voor een groot deel bij mijn voeten is gebeurd, maar je leert er hooguit mee om te gaan en mee te leven. En als je dat zelf niet lukt, dan zal de omgeving er mee om moeten leren gaan. Ik kijk er om eerlijk te zijn wel een beetje van op dat jij als moeder van een dochter waarvan een officiële diagnose is gesteld denkt dat je er overheen kunt groeien."

Autisme is beslist niet zo'n duidelijk omschreven stoornis, waarvan het beloop te voorspellen valt. Ook autisme-experts zijn het niet eens over de duiding van de symptomen. Zo ziet Martine Delfos (biopsycholoog en therapeut) autisme als een verschijnsel waarbij mensen zich tegelijkertijd op verschillende ontwikkelingsniveaus kunnen bevinden. In sommige opzichten vertraagd, in sommige opzichten "normaal", in sommige opzichten zelfs vóór.
https://www.ouders.nl/besprekingen/autisme-als-ontwikkelingsprobleem

"Eroverheen groeien" gaat niet zozeer vanzelf, maar is ook: leren. Leren hoe je je gedraagt in sociale situaties bijvoorbeeld. Stel: een autistisch kind bedankt niet uit zichzelf voor cadeautjes waar het niet blij mee is (waarom zou je bedanken voor iets stoms?). En stel: het leert, hetzij door extra begeleiding van de ouders, hetzij door een training, zich op een sociaal geaccepteerde manier te gedragen. Dan is het met wat hulp over dit stukje autisme "heengegroeid".

"maar ik weet wel dat het een ontwikkelings'foutje' in de hersens is."

Ook dat staat niet vast. Er zijn allerlei aanwijzingen en aannames dat het zo is, maar het is niet vastgesteld. En ook dan hoeft het geen aanlegfout te zijn. Er kan ook iets anders verlopen in de _ verbindingen_ tussen hersendelen.

Niet om je te verbeteren, maar om duidelijk te maken: ook (zelfs) bij autisme is er nog zo weinig bekend, laat staan voor ad(h)d. Dat maakt natuurlijk ook dat mensen zelf gaan experimenteren. En óók dat mensen huiverig zijn voor medicijnen. Het staat allerminst vast dat er een "defect" in de hersenen is, dus waarom zou je niet eerst andere manieren van aanpassing proberen? Ik pleit daar niet per se voor, ik pleit zoals altijd voor maatwerk. Maar ik snap heel goed hoe mensen denken. Zelf voer ik een hybride aanpak met hulp/therapie waar het nodig is, aanpak thuis (incl visolie) waar het kan. Ik houd medicatie zo lang mogelijk buiten de deur, maar weet ook dat er situaties zijn waarin ouders geen andere optie meer zien.

Ik begrijp moeder in zoverre, dat ze geen (behoorlijk serieuze, vergis je niet) medicatie wil wanneer ze dochter niet ernstig ziet lijden. Ik begrijp moeder niet waar ze een totaal ongegronde chaotische aanpak voorstaat. En Beertje zit natuurlijk in een nare situatie: er tussenin. Add-medicatie is in zoverre niet levensreddend dat ik een gang naar de rechter überhaupt maar ooit zou overwegen. Zoek het idd in overleg. Stel eerst wat andere aanpassingen voor, reik leesvoer aan inderdaad. En blijf zoveel mogelijk on speaking terms. Dat meiske zou zomaar eens erger kunnen lijden door een nare sfeer tussen moeder - andere ouderpaar dan door het uitblijven/uitstel van medicatie.

Compenseren

"Mensen met autisme kunnen bepaalde beperkingen leren compenseren, maar dit vraagt veel energie."

Ik bedoel hetzelfde, of je dat nu overheen groeien, leren, of compenseren noemt. Het klopt dat het enorm veel extra energie kost, dat aspect heb ik niet genoemd, maar het is beslist waar: de gewoonste dingen (leren) kosten enorm veel extra tijd en energie. Maar mensen kunnen leren zich zover aan te passen dat anderen die hen niet van vroeger kenden, niet eens merken dat er van een diagnose sprake zou kunnen zijn.
Uiteraard geldt dit niet voor iedereen, en hangt het van de ernst van de problematiek af.

"er overheen groeien"

Onder "er overheen groeien" versta ik dat het in de loop der jaren weggaat. En dat doet autisme niet. Maar ik begrijp dat jullie het ook uitleggen als "compenseren/camoufleren". Oké, dan begrijpen we elkaar

Anneque

Jij: ""Eroverheen groeien" gaat niet zozeer vanzelf, maar is ook: leren. Leren hoe je je gedraagt in sociale situaties bijvoorbeeld. "

Ik: "maar je leert er hooguit mee om te gaan en mee te leven. En als je dat zelf niet lukt, dan zal de omgeving er mee om moeten leren gaan."

Dat komt toch op hetzelfde neer?

Wat er in de hersens gebeurt is zo ingewikkeld, dat ik me voor kan stellen dat ook wetenschappers nog niet achterover leunen met 'zo klaar'. Maar nú gaat men uit van een ontwikkelingsstoornis, net als ad(h)d. Dus ook als iemand in lichte mate symptomen vertoont.

Kaaskopje

"Dat komt toch op hetzelfde neer? "
Ik bedoel met leren, dat de persoon in kwestie iets verandert, aanpast, ontwikkelt. "Ermee leren leven" interpreteerde ik als: persoon in kwestie en omgeving zal moeten accepteren dat diegene wat afwijkt.

Maar misschien lees ik je verkeerd?

In mijn optiek is aanpassing in zoverre mogelijk, dat er uiteindelijk een persoon overblijft van wie vreemden wellicht niet eens zouden denken dat er ooit een diagnose speelde. Dit gaat op voor zowel ad(h)d als ass. Uiteraard niet bij iedereen, zeker niet bij mensen met een ernstige vorm. En uiteraard is het mijn optiek. Tot zover de disclaimers

Mijn punt was vooral dat ik in situaties waarin er nog zoveel ruimte is voor onderzoek/meningen/interpretaties, ik me heel goed kan voorstellen dat mensen zélf op zoek gaan naar een benadering die werkt. In plaats van direct aan de medicatie te gaan. (nogmaals: ik wil niet op tenen/harten trappen, ik wéét dat er kinderen zijn die echt niet zonder kunnen).
Min of meer in reactie op een suggestie hierboven om, wanneer moeder niet meewil in het medicatiebeleid, daar dan de confrontatie (uiteindelijk misschien zelfs in de rechtszaal) over op te zoeken. Dat lijkt me funest voor het kind. Het is geen kanker, om maar iets te noemen, en de moeder onthoudt haar kind geen levensreddende chemo.

Zelf

Ik ga 1 oktober zelf beginnen met medicatie voor ADD. Ik wil gewoon weten of het mij helpt. Ik peins er niet over om een compleet eliminatiedieet te gaan opstarten, waarvan het nut totaal niet wetenschappelijk is aangetoond. Je kunt de omstandigheden naar mijn idee hooguit 'optimaliseren' door gezond te eten en voedingsstoffen tot je te nemen die kennelijk een gunstig effect op de hersenen hebben. Maar dat haalt de 'kwaal' niet weg.

Wat voor mij een échte uitdaging gaat worden (vreselijke term, maar dit keer klopt het wel) is een normaal dagritme. Dat advies is mij gegeven. Blijkbaar moet je voor 11 uur in bed liggen en ook netjes weer úit bed na een normale nacht van 8 uur (of 7 als dat is wat je lichaam aangeeft) voor een gezond leefpatroon, dus ook in verband met de conditie van je hersens. De laatste keer dat dat vrijwillig is gelukt, was tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik trok het toen gewoon niet meer na 11 uur. Als puber ging ik al later naar bed. Ik zal sowieso al moeten wennen aan 12 uur, dus in babystapjes dan maar .

Toelichten

Even voor de duidelijkheid, voor iedereen denkt dat ik een onnozele gans heb die onder een steen heeft geleefd. Ik weet heel goed wat autisme is, althans wat sommige deskundigen denken dat autisme is, een verstoorde verwerking van omgevingsprikkels. Ik denk echter wel dat je voor een deel van je beperkingen kunt leren omgaan met door oefening en rijping. Op bepaalde momenten, wanneer de spanning oploopt, zal iemand met autisme meer kenmerken vertonen (angst, lawaai, terugtrekken, 'raar' doen), dan wanneer hij de omgeving begrijpt. En hoe ouder je bent, hoe meer je begrijpt, en ook kunt leren dat het misschien goed is om even een blokje om te gaan.
Net als normale mensen eigenlijk. Die doen ook wel eens raar als ze iets spannend vinden, en gaan ook liefst een blokje om als de druk hoog wordt (dat zou verstandig zijn).

Anneque

Ik zat te schrijven terwijl jij al klaar was .

Ja, ik denk dat je het anders leest dan ik bedoel. Ik bedoel met 'ermee leren leven', dat je kunt leren ermee om te gaan, dat in ieder geval te proberen, maar óók dat je moet leren accepteren dat je nu eenmaal bent zoals je bent. Allebei. ADD is bijvoorbeeld geen excuus om standaard te laat op je werk te komen, je zult dus van alles uit de kast moeten halen om dat te voorkomen. Dat is tegelijkertijd leren om je aan te passen, maar ook accepteren dat je de diagnose hébt.

Phryne

Dan bedoelen we kennelijk allemaal hetzelfde .

ikzelf

Ik heb zelf ADD en heb ook jaren medicatie gebruikt. In mijn geval was het op dat moment hard nodig, en zonder het te proberen weet je niet wat het met je kan doen. Ik merkte het verschil zó duidelijk, vanaf dag één al. Het voelde zo goed om in staat te zijn me zo goed te concenteren. En die rust ineens in mijn hoofd, zo overweldigend, het voelde gewoon oneerlijk dat 'normale' mensen dit misschien altijd zo hebben ervaren en ik al die jaren (inclusief school-/studietijd) zonder heb moeten doorploeteren.
Toch heb ik uiteindelijk, toen het beter met me ging en na therapie en begeleiding hoe met mijn ADD om te gaan, de medicatie afgebouwd. Ik viel er veel van af en had juist moeite met in slaap komen 's avonds (dus Kaaskopje, hoop niet dat jij ook last zult krijgen van die bijwerking!). Hoe fijn het ook voor je hersenen is, voor je lichaam is het toch een beetje 'troep' (no offense, dit was mijn ervaring en gevoel hoor). En volgens mij wordt er nu pas onderzoek gedaan naar de langetermijneffecten op de gezondheid.

Medicatie zou ik daarom niemand direct heel fanatiek adviseren, maar wel wanneer de klachten het functioneren echt in de weg zitten waardoor het ook moeilijk is om met trainingen en therapie resultaat te boeken. Als bonusdochter van TS zó dromerig is dat ze gewoon niet kan opletten op school en lage cijfers haalt ondanks haar intelligentie, had ik het wellicht ook overwogen.

Kaaskopje offtopic

Ik hoop dat je na 1 oktober je ervaringen wil delen? Ik ben heel benieuwd of jij het ook zal ervaren zoals ik destijds!

we zijn het eens en zorg ontzeggen

Ook al gebruiken we soms niet dezelfde uitdrukking, we zijn het met elkaar eens. Dat iemand autisme of ADD heeft betekent niet dat die iemand dus niet leerbaar is.

Dat leerbare kan echter heel veel vragen van die iemand. En in zo'n geval kan, kán, een pilletje helpen.

Ik begrijp van Beertje dat moeder überhaupt niet open staat voor de diagnose en dat dochter niet lekker gaat (onvoldoendes, druk in het hoofd). Ze schrijft zelfs dat moeder nog niet met het dieet is begonnen ("Verder heeft moeder nog niks gedaan aan de voeding want ze vindt de diagnose ook onzin. Wij zijn nou eenmaal dromerige meisjes had ze naar mijn vriend gestuurd, wen er maar aan want wij zijn nou eenmaal zo.") Als de diagnose wel degelijk gesteld is en dochter problemen heeft vanwege die diagnose, kun je stellen dat moeder dochter de nodige zorg ontzegt. Er is nu sprake van een dieet, maar als moeder toch niet van plan is er aan mee te werken, kun je het net zo goed niet doen.

Een gang naar de rechtbank is wel een heel zwaar middel, alleen toe te passen als praten niet helpt, en de moeder zorg blijft ontzeggen. Want ik vind het verschrikkelijk dat een kind vastloopt omdat een ouder niet mee wil werken "omdat we nou eenmaal dromerige meisjes zijn". Ze ontzegt het kind hiermee mogelijkheden om zich te kunnen ontwikkelen en met haar beperkingen om te kunnen gaan. Ik ben heel benieuwd hoe een rechter daar over denkt. Maar de gang naar de rechter is IMHO wel een last resort.

Jackie

Dat zal ik doen. Dat kan wel even duren. Ik vind het om eerlijk te zijn best spannend, door alles wat ik er inmiddels over gelezen heb. Het is niet zomaar wat.

Kaaskopje

Nee, dat is het ook niet. Maar ik snap dat je wilt weten of het je gaat helpen en dat weet je pas als je het probeert. Spannend inderdaad, hopelijk heb je er wat aan en gaat het goed, succes.

Kaaskopje

Ik duim dat het goed werkt voor je! Een afwijkend dagritme is echt een ramp...

Informatie geven

Ik vermoed dat moeder zich door de diagnose ergens persoonlijk aangesproken voelt, omdat ze in "we"-termen spreekt: "omdat we nou eenmaal dromerige meisjes zijn". Misschien is ze wel bang dat ze er voor zichzelf ook iets mee moet? Dan is psycho-educatie en praten denk ik beter dan keihard er tegenin gaan. Dan leert ze dat ADD een erfelijke factor heeft, in gradaties bestaat, en ook dat het niets is om je voor te schamen! Als ze een lezer is, kun je haar inderdaad een boekje erover geven. Er bestaan ook cursussen.

iets anders

Mijn zoon gebruikt B6 en magnesium en dat helpt hem goed. Geen ADD maar PDD-Nos en ADHD. Hij is nu o.a. veel toegankelijker.
Ik heb het op Pubmed gevonden: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16846100
Misschien helpt dat het meisje ook wel.