Beelddenken, ons verhaal
Ik twijfelde of ik dit onder Diddle's topic moet hangen, of zelf een topic (hier of op gezondheid? Voelt ook niet goed, we zijn niet ziek) moet openen. Ik heb besloten om het toch maar in een apart topic te doen.
Wij zijn beelddenkers. En met "wij" heb ik het vooral over jongste (bijna 13) en ikzelf.
Ik maakte er altijd grapjes over: pas op, ik ben een héél erge beelddenker! En jongste en ik hadden samen altijd enorm veel plezier met beelddenken! Maar nog niet zo lang geleden ontdekte ik dat beelddenken niet bij iedereen voorkomt. Sterker nog: iets dat voor mij doodgewoon was, bleek dat toch niet zo te zijn...!
Qua taal en schrijven ben ik niet dyslectisch of zo, wel ontzettend slordig (maar bij nalezen ontdek ik wel mijn eigen fouten). Qua rekenen gedij ik geweldig bij de voorbeelden van Karmijn, anders is het maar abstracte kost. Als ik iets moet doen (ongeacht wat) heb ik meer aan een handleiding met plaatjes of een video dan aan droge tekst. Als kind tekende ik altijd plaatjes bij verhalen. Idem dito bij zoon, al blijft hij zelfs met de Karmijnmethode een ramp in rekenen.
Nog niet zo lang geleden ben ik me gaan verdiepen in dat "beelddenken", dat blijkbaar minder "normaal" (bedoel ik niet oordelend) was dan ik dacht, en ik schrok wel een beetje.
Veel herkenning. Niet eens de dyslexie (heb ik niet), maar wel bijvoorbeeld het onbewuste denken, het raast maar door in dat hoofd, altijd al gehad. Bij jongste uit zich dat ook verbaal: die heeft dringend de vermoeiende behoefte zijn gedachten onmiddellijk uit te spreken.
Ik herinner me dat ik ooit eens een beetje wanhopig heb uitgeroepen in de klas: "Kan denken ooit stóppen?" Ik herinner me hoe anderen mijn grapjes niet begrepen (zoon heeft dezelfde grapjes!).
En toen ik afgelopen weken in een herstellingsoord was en eindelijk tot rust kon komen, merkte ik dat dat hoofd maar dóórging. Niet eens met piekeren, zoals bij sommige anderen, maar met Dingen. Het kon van alles zijn. Een liedje, een gelezen tekst, een bericht dat ik had gehoord. Een haakpatroon. Een idee uitdenken. Agenda in gedachten doorlopen en een dag inplannen (en dan vooral in beelden). Een schilderij in gedachten opzetten. Kledingcombinaties maken. Non-stop.
Ik hoorde daar dat dat ook bij het beelddenken hoort. En dat niet iedereen dat heeft.
ik begrijp mijn zoon nu beter, die heeft ook continu die "storm" in zijn hoofd. Zelfs een hoge dosis concerta (nodig voor op school) kan die storm niet doen luwen. Hij heeft vooral een creatieve hersenstorm, maar als hij zich dan ook nog eens op schoolwerk moet concentreren wordt hij overvraagd. Best lastig... Maar hoe leg je in godsnaam uit dat hij van nature al een vol hoofd heeft omdat er continu activiteit in dat hoofd is?
Ik kan het, al is het met moeite, onder controle houden. De burnout heeft het helaas wel slechter controleerbaar gemaakt, ook al ben ik inmiddels aardig hersteld. Mijn zoon heeft daar duidelijk ook moeite in...
Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer zorgen ik me maak. Want ik realiseer me steeds meer dat dat leuke beelddenken eigenlijk heel wat gevolgen en vervelende side-effects heeft. Bij zoon (die ook asperger heeft) in leerproblemen (bijna 13 en die tafels krijgen we er niet in...), egocentrisch gedrag en moeilijk aan kunnen passen. Laat hem in zijn eigen wereldje zitten vol avonturen en spannende ontdekkingstochten en hij doet het uitstekend, zet hem in een groep waar dingen van hem worden verwacht en hij moet op zijn tenen lopen), bij mij flinke concentratieproblemen, niet kunnen focussen en niks uit mijn handen krijgen omdat dat feestje in mijn hoofd maar doorgaat, mij overal heensleept en ik het uit-knopje maar niet kan vinden (ik kan me wel beter aanpassen dan zoon, maar merk in toenemende mate de vermoeidheid als gevolg van de drukte in mijn hoofd,en ik snap zoon's gedrag steeds beter).
Ik wil het niet dramatiseren, en ik zit ook niet te wachten op de zoveelste peut of loog, maar toch... Ach, ik weet niet waarom ik dit schrijf. Ik moet het even heel erg kwijt, want ik merk dat het me niet los laat!
Ik ben vast geen beelddenker
Telefoonnummers 'hoor' ik in mijn hoofd. En het lastige is dan ook nog dat ik bepaalde nummers alleen maar in een bepaalde taal weet. Moet het dan echt mompelen en opschrijven voor ik het aan een ander in een andere taal kan zeggen.
Valkyre
Wees maar gerust, ze was dus niet blond. En daar ben ik dan de hele avond een beetje van in de war 
Mijk
Mijk
en dirksmama
oef, da's een opluchting. In 'mijn plaatje' is Margje donker met een enorme bos krullen. Ik schrok al
Ik onthou telefoonnummers zoals het intikken eruit ziet op het telefoontoetsenbord.
(of zoals de nummers achter elkaar eruit zien, hoe vaak ik al niet het mobiele nummer van mijn man eerst heb moeten opschrijven voor ik het kon opnoemen... )
Mien - beschrijvingen
Ik vind van die mooie bschrijvingen juist prachtig. Maar misschien omdat ik zo'n taalmens ben.
Ik heb bij boeken ook dat ik vanzelf een beeld maak van hoe kamers eruit zien en zo. Vaak ook gerelateerd aan onze eigen kamer of ons huis. Bij echt spannende boeken waar mensen thuis overvallen worden en zo, brrr, dan maak ik heel erg bewust een ander plaatje van een kamer in mijn hoofd. Denk daar echt bij na en zorg dat het op niets lijkt uit mijn eigen huis. Dan slaap ik beter nee dit scheelt echt heel erg.
Het meest suffe is wel
Als ik heel erg bezig ben met het feit dat ik nog een moeilijke mail moet sturen, dan ben ik in mijn hoofd in bed die mail al half aan het samenstellen, dat zal iedereens wel eens hebben.
Maar terwijl ik zinnen formuleer zit ik in mijn hoofd ook echt de letters te 'typen' en flitsen mijn gedachten van letter naar letter over het toetsenbord. Heel irritant en je wordt er errug moe van ik moet dan echt heel bewust ergens anders aan gaan denken om het weg te krijgen.
Veel beelddenkers
Wat een leuke verassing om al die beelddenkers en de discussie eromtrent.
Ik zeg altijd ik was altijd een onrustig en ongeconcentreert kind, nu weetik dat het een naam heeft. Gelukkig voor onze dochter (al zie ik nu ook andere kenmerken van beelddenken bij de jongste) zij krijgt nu hulp en stukje bij beetje gaat het beter.
IK heb de vraag gezien: hoe denk je dan als beelddenker?, ik stel altijd de vraag terug: Hoe denk je als taaldenker?
Ik heb nooit anders gedacht en zie ook nu van alles maar ik voel ook stemmingen feilloos aan (kenmerk van beeldenken)
Ik slaap in met de tv aan ik kijk niet maar hoef dan zelf niet te denken of beeld te vormen want dat is al gedaan.
Drukke dag of heftig nieuws te verwerken? Dan slaap ik onrustig en wordt vaak wakker
Eens rondgevraagd
Ik heb aan mijn dochter en mijn vriend gevraagd of zij wel eens in beelden dachten. Beide waren nogal verbaasd over mijn vraag. Ze hadden zich nooit afgevraagd of er mensen bestaan die in plaatjes denken, maar zeiden allebei direct dat dat hen heel vermoeiend leek.
Ik vraag me trouwens af of wat Diddl zegt, over het aanvoelen van stemmingen, bij alle beelddenkers voorkomt. En of dat dan per definitie niet voorkomt bij taaldenkers. Wat dat betreft zijn dochter en ik uit hetzelfde hout gesneden, uitgesproken taaldenkers, moeten moeite doen om überhaupt plaatjes in ons hoofd te krijgen, en kunnen absoluut geen stemmingen aanvoelen (wat soms nogal horkerig overkomt, waarover wij ons dan weer verbazen want hoe kun je nu weten hoe iemand zich voelt als hij dat niet zegt).
Klopt diddle
Er wordt vaak gezegd dat je geen tv moet kijken voor het slapen gaan, maar ik slaap juist goed in met de tv aan, ik word er heel slaperig van..
Dromen?
Een vriend van mijn man droomt nooit, zegt hij. Hij is wel jaloers op de dromen van mijn ega. Zouden niet-beelddenkers weinig dromen vraag ik me af?
Ik ben ook een beelddenker, maar vind dit eigenlijk helemaal niet zo bijzonder.
Mwah
Ik geloof gelijk dat er mensen zijn die niet in plaatjes denken. Hoewel ik me dan wel afvraag hoe je dan wel denkt? Bijvoorbeeld als ik bedenk dat ik nu naar het postkantoor ga met de auto dan zie ik eerst die auto voor me en dan de weg naar het postkantoor en dan het postkantoor. Dit alles overigens binnen een paar seconden. Hoe zouden mensen die niet in beelden denken dan dit bedenken? Zie je dan helemaal niks voor je of zie je de woorden voor je? Hoe kan je denken zonder beelden?
Zijn er ook mensen die lezen zonder beelden? Als ik een boek lees dan zie ik de situatie van de personages in mijn hoofd helemaal voor me. Hoe ze langs de draak sluipen en de berg opklimmen en zo. Dan zie ik letterlijk de mensen langs die draak sluipen. Kan je ook lezen zonder persoonlijke film?
Ik wist echt niet dat dit kon. Volgens mij zijn die anderen afwijkend hoor
Nee, serieus ik weet niet of het in de praktijk zo zwart/wit is of eigenlijk zoveel uitmaakt. Zolang er geen gedegen wetenschappelijk onderzoek beschikbaar is blijf ik wat sceptisch over het nut van deze indeling in beeld denkers.
Toch vind ik het wel interessant om te horen dat er ook mensen bestaan die dat niet doen en die kunnen denken zonder beelden.
Beelddenken, het kwartje valt
na het lezen van de site http://www.leerproblemen-beelddenken.nl/ en het bekijken van een filmpje hierover is het kwartje gevallen. zoon 2 is een beelddenker. Daarom slaat hij loze woordjes als "het" "de" "een" "van" over of maakt er een ander woord van....er is geen plaatje bij die woorden!
Daarom is zoon veel minder goed in taal ed. En is begrijpend lezen al helemaal een drama!
Hij moet nog getest worden, en ik begrijp dat beelddenken in een iq test te testen is, dus ik ga hier wel achterheen!
Ik zie het nut allemaal niet zo
Ik denk soms in filmpjes, soms in plaatjes, soms in woorden, soms in cijfers.
Ik luister meestal TV, ik hoef niet te kijken (is ook lastig met een ingewikkeld breiwerk op schoot).
Wat mij betreft geldt: cogito ergo sum, en of dat nou in plaatjes of woordjes is, maakt met niet uit.
Wat ik me dan weer afvraag, als iemand geen beelddenker is, en analfabeet, kan die persoon dan wel denken?
Anna van noniemen
Toch is dat geen wet van meden en perzen hoor, dat je als beelddenker slecht zou zijn in taal. Zowel zoon als ik, beiden beelddenkers, zijn goed in taal.
Natuurlijk dirksmama
Een kind kan, normaal gesproken, tot zijn zesde niet lezen. Ik ga er vanuit dat die kinderen, ook als ze geen beeldenker zijn, wel kunnen denken..
Maylise
Na jouw reactie vroeg ik me af of ik niet verschrikkelijk in de maling genomen werd. 'Hoe kan je denken zonder beelden?' Meen je dat serieus? Volgens mij zijn beelddenkers in de minderheid. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe je bijvoorbeeld een recept bedenkt en daar dan alle plaatjes bij ziet. Kun je dan ook het filmpje terugspoelen en 'zien' dat je bijvoorbeeld het zout bent vergeten?
Ik zie helemaal niets als ik denk, ook geen woorden. Natuurlijk zie ik wel wat er gewoon voor me gebeurt, maar het lijkt me bepaald verwarrend als in mijn hoofd dan allemaal plaatjes zouden rondwarrelen van de dingen waaraan ik denk.
Bij een boek
Als ik een boek lees, heb ik ook geen plaatjes in mijn hoofd. Misschien heel af en toe, maar enkel aan de beschrijving van hoe een situatie eruit ziet heb ik in de regel voldoende. Ik heb er dan ook nooit last van dat films niet overeenkomen met mijn plaatjes van een boek.
Vic
Klopt, dat is ook best verwarrend. Maar inderdaad, ik kan terugdenken welke handelingen ik heb verricht tijdens het koken en bedenken dat ik er geen zout in heb gedaan.
Ik heb inmiddels geleerd te focussen op hetgeen ik mee bezig ben, maar het kost wel veel energie. Ik ben s'avonds dan ook al vroeg moe.
Ik snap het niet
beelddenken klinkt me heel moeizaam en traag. Kan er geen voorstelling van maken. Wat voor "beeld" heb je bij het woord "beelddenken", of bij "verhaal", of bij "begrip". Of werkt het alleen bij hele zinnen, handelingen?
Traag?
Welnee, het is helemaal niet traag. Denken is niet traag. Ik noem een voorbeeld, van een paar minuten geleden; ik overweeg een reisje te boeken, een stedentrip, met een van mijn zoons. Als ik dan zie dat de reis die ik overweeg een vliegreis is, dan zie ik Heatrow gelijk voor me.
Fiorucci
ok, vliegreis/vliegveld/Heathrow. Duidelijk "plaatje". Blijft het dan Heathrow als de reis van Gatwick vetrekt. En wat zie je bij de door mij gegeven voorbeelden, de woorden "beelddenken", of bij "verhaal", of bij "begrip". (of oplossen/ijl/lief/vloeken/...)
Pluk
Nee, het is niet traag. Het flitst. Beelden, zowel stlstaand als korte filmpjes, in razend tempo, schokkerig, als een soort experimenteel art-achtig docufilmpje. Verder zijn er flarden van woorden of zinnetjes die er dwars doorheen schieten. Het is chaotisch en niet na te vertellen.
Bij een recept maken zie ik ook geen instructiefilmpje, maar flitsen van de ingrediënten (en dat is absoluut geen garantie dat ik de zout niet vergeet ), het (hopelijke) eindresultaat, de handelingen, vaak zonder verband of volgorde. Als er staat "verhit de olie in de koekenpan" zie ik olie in een zware, gietijzeren koekenpan (een ander exemplaar dan ik zelf heb), zo heet gestookt dat de walm er vanaf slaat. Ik wéét dat dat een beetje té verhit is, en zal het zelf ook niet zo doen, maar de combinatie van "olie", "verhitten" en "koekenpan" geeft me een flits van die walmende olie in een gietijzeren koekenpan,
Als er staat "giet het beslag in een vorm" zie ik het prototype van een jaren zestig huisvrouw, rechtstreeks uit de damesbladen van toen, die glimlachend in een perfect schone jaren zestig keuken een kom met beslag leeggiet in een vormpje dat op het aanrecht staat. Komt gegarandeerd uit een reclame of artikel uit mijn kinderjaren. Maar het beeld flitst wel, als een foto of kort filmpje (dat is vaag voor me) door mijn hoofd.
Niks traag. Was het maar zo
Pluk, mag ik antwoorden?
Al heet ik geen Fiorucci
Vliegveld = standaard Schiphol voor mij. Als er expliciet over een ander vliegveld wordt gesproken zie ik een rommelig mengelmoesje van de vliegvelden die ik al eens gezien heb in mijn leven. Met redelijk prominent: de aankomsthal van Charles de Gaulle in Parijs.
Beelddenken: dan zie ik heel duidelijk een klein, schemerig plaatje van iemand die naar een klein projectieschermpje kijkt (als in: dia's kijken, zoals vroeger).
Verhaal: ligt aan de context. Kan zijn: iemand die kinderen voorleest uit een groot, maar dun prentenboek. Of een verteller die een groep oudere kinderen of volwassenen iets vertelt (beetje middeleeuws-achtig). Het woord alleen roept tegelijkertijd flitsen op van deze twee beelden.
IJl = een hooggebergte, stralend blauwe lucht, ver zicht, echt fel blauw.
Begrip = iemand die bevestigend knikt
Vloeken = nogal cartoonesk, een mannetje met strip-achtige donder en bliksemtekentjes Veel dikke zwarte accenten.
Oplossen = gemengde beelden (ik denk zowel aan oplossen = scheikundig, als oplossen = vraag beantwoorden). Ik zie rekentekens door elkaar (plus, min, deelteken en zo), boeken... Terwijl ik dit probeer op te schrijven voel ik een link met de beelden die ik krijg met "leren". Een nerd-achtige student die diepserieus in zijn boeken zit en zijn huiswerk maakt, of een moeilijke opdracht. Maar tegelijkertijd zie ik reageerbuisjes, kolfjes en retorts in een houten rekje in een laboratorium-achtige omgeving.
Lief = meestal een schattige kleuter of knuffelig beestje.
Al dit soort antwoorden zijn de beschrijvingen van de eerste flits die in een fractie van een seconde langskomt nadat ik het woord heb gelezen. Die gedachten flitsen de hele dag door, meestal kan ik het wel filteren, maar het is nog steeds best druk in mijn hoofd
Fladder
Toen ik jouw reactie las, schoot door mijn hoofd: 'Hoe kan dat nou! Dat is toch ook apart'.
Zou zo'n zin bij jou ook als een plaatje verschijnen? Wat ik me dan afvraag. Volgens mij maak je gedachten bewust, dus ook de vorm zou je zelf moeten kunnen bepalen. Hoewel ik erg veel moeite moet doen om überhaupt beeld te krijgen, dat dan weer wel. Kun jij ook denken zonder beeld?
Vic
Nee hoor, als ik zoiets denk, stel ik me meestal een beeld voor van hetgeen waar ik me over verbaas op dat moment.
Pluk
Nee, als het Gatwick is, waaer ik nooit ben geweest, zie ik een beeld van hoe ik me Gatwick voorstel.
En wat betreft je voorbeelden, ik heb niet bij elk woord 'beeld'. Het is niet zo dat je letterlijk bij elk woord een plaatje hebt, het is geen prentenboek.
Ik hoor nu een buurvrouw kuchen in de tuin, en zie voor me hoe ze roodverbrand uit haar stoel puilt,en peuk nr 30 van vandaag opsteekt..
Soms wil ik het echt niet weten hoor, de beelden die ik krijg....
Vic
Bij jouw zin "hoe kan dat nou..." dacht ik eigenlijk geen beelden. Wel hoorde ik in gedachten de zin uitgesproken worden, inclusief stembuigingen. Was overigens vrij zwak.
Waar ik wel direct beeld bij had was je zin "Hoewel ik erg veel moeite moet doen om überhaupt beeld te krijgen, dat dan weer wel." Ik zie dan ogenblikkelijk iemand (onduidelijk of het een man of vrouw is) met dichtgeknepen ogen en een grimas op het gezicht van het concentreren
Nee, ik heb het niet onder controle, in de zin van: ik bepaal wat ik denk. Ik ben me niet altijd bewust wát ik zie, kan het wel wat filteren en naar de achtergrond plaatsen. Gelukkig maar, want het flitst en beweegt continu in mijn hoofd, ook op de achtergrond. Pas nu ik er meer naar "kijk" en het terug naar de voorgrond haal kan ik het ook beschrijven.
Ik ben er ook van overtuigd dat de plaatjes, beelden, geluiden, filmpjes en flarden tekst gevoed zijn door vroegere ervaringen (zie mijn verhaal over "giet het beslag..."). Maar ik kan het niet sturen, het verschijnt direct, alsof er telkens slordig ingepakte, propvolle laatjes openspringen in een enorme ladenkast. Meestal op de achtergrond, waardoor er altijd een soort rumoer in mijn hoofd is waar ik verder geen aandacht aan besteed.
Fio
"Ik hoor nu een buurvrouw kuchen in de tuin, en zie voor me hoe ze roodverbrand uit haar stoel puilt,en peuk nr 30 van vandaag opsteekt.."
Van die dingen, ja! 
Ik ben een tijdje lang 's ochtends vroeg wakker geschetterd door een medeflatbewoonster die een peuterpuber was. Zij moest naar haar werk, kind naar de opvang, en dat om half zeven 's ochtends. Kind janken, moeder met een bepaalde stem en een bepaald accent (sterk Noordhollands met een vaag Caribisch tintje) op een bepaalde toon dat kind aansporen. Ze heeft hier zo kort gewoond dat ik haar nooit echt heb gezien, maar ik had een perfect beeld van haar: een jonge, dodelijk vermoeide en licht getinte (vanwege het vage Caribische accentje) vrouw met een dwarse peuter die continu wegrende en zich niet in het autostoeltje wilde laten zetten. Ik kon haar letterlijk uittekenen (terwijl ze er in werkelijkheid misschien heel anders uit zag)...
Correctie
"die een peuterpuber was" moet natuurlijk zijn "die een peuterpuber HAD". En prompt krijg ik een heel absurd beeld (alweer spontaan) van die vrouw (zoals ze in mijn gedachten staat) als hangerige, dreinende peuter...! Ik moet maar gauw offline gaan voor ik doordraaf!
Vic
Nou hier in dit draadje zijn de zogenaamde beelddenkers al in de meerderheid dus of het nou de minderheid is weet ik zo niet. Overigens denk ik dat de meeste mensen niet zo absoluut in de ene of andere categorie vallen. Het zal wel een mengeling zijn.
Overigens als ik ga koken dan zie ik inderdaad de ingrediënten voor me. Het filmpje terugspoelen is lastiger dan vooruit denken maar ik doe het regelmatig. Ik kan me echt oprecht moeilijk voorstellen hoe anderen denken. Ik kan me wel forceren om in woorden te denken maar zodra ik vergeet om me daar op te concentreren vervalt het toch weer in beelden. Helemaal niks voor je zien (geen beelden en geen woorden) vind ik nog moeilijker. Dat lukt me helemaal niet.
Als ik een boek lees dan zie ik ook het hele verhaal, alle personages, landschappen en acties voor me. Niet altijd even helder uitgewerkt maar wel als een soort film.
Verder sta ik wel sceptisch tegenover de hele term want er nog zo weinig bekend over het functioneren van de hersens en op dit gebied lijkt weinig degelijk onderzoek te bestaan dus over het hele bestaan van deze indeling in verschillende categorieën denkers heb ik zo mijn twijfels.
Wel of geen probleem?
De reden waarom ik dit topic ben gestart is, dat ik merk dat beelddenken niet bij iedereen voorkomt (terwijl ik dacht dat iedereen het had), en vooral ook omdat het kinderen op school dusdanig kan hinderen dat er complete begeleidingen en therapieën op los gelaten worden. Daar ben ik een beetje van geschrokken.
Ik heb absoluut geen idee van het percentage wel- en nietbeelddenkers. Ik ben het zelfs met Maylise eens, dat het allemaal niet zo zwartwit ligt en dat de mate van wel-/nietbeelddenken per persoon verschilt. We weten inderdaad nog te weinig van de hersenen.
Of ik er last van heb? Ja en nee. Ja, omdat het eeuwig druk is in mijn hoofd, zelfs als ik slaap. Zo af en toe zou ik het graag even áf willen zetten Nee, omdat ik het een ontzettend leuk iets vind, waar mijn kinderen en ik soms enorm veel lol om kunnen hebben. Ik vind het zelfs heel belangrijk voor (oef, dit gaat zweveriger klinken dan ik wil) mijn creatieve doen en laten.
Maar het interesseert me. Ik ben blij dat zoveel mensen reageren, ik zie nu echt allerlei "denkvarianten". Soms heel herkenbaar, soms absoluut niet herkenbaar.
Echt superboeiend!
