Zijn er ook mannen die emotioneel kapot zijn van een scheiding?
Goeie avond,
Ik weet niet meer wat ik moet. Ik ben zo verdrietig ik hoop dat het helpt als ik het van mij afschrijf. Hoe ik het hier schrijf is natuurlijk wel mijn kant van onze scheiding. Goede adviezen lijken me heel geweldig maar negatieve reacties over mijn (ex)vrouw trek ik heel slecht.
Hier mijn verhaal.
Ik ben een man van 42 jaar. We zijn 17 jaar samen en bijna 9 getrouwd.
Een goeie 6 weken geleden (eind april) kwam mijn vrouw terug uit het buitenland hier was zij geweest voor haar werk. Voor deze periode was onze relatie een poosje al iets minder. Ik dacht dat dit kwam omdat ze stress had over het naar school brengen van de kinderen in combinatie met haar drukke baan en mijn baan waarvoor ik regelmatig langere tijd in het buitenland ben (4 tot 6 weken) hierom hebben wij ook besloten om een au pair te nemen die ondertussen er ook al is. Op een zaterdag avond nadat we onze kinderen op bed hadden gelegd zaten we beneden aan de tafel en vroeg ik of ze zin had om en film te kijken of een spelletje te spelen aangezien we elkaar heel weinig hadden gezien de afgelopen tijd. Hier had zij geen zin in en stelde mij toen de vraag hoe vind jij onze relatie gaan. Ik gaf hier toen aan dat ik die op het moment wel moeilijk vond gaan. Hierop gaf zij aan dat ze niet meer wist of ze nog wel bij me wou blijven. Dit raakte mij emotioneel heel erg hard aangezien ik dit echt niet had zien aan komen. Ik heb haar toen gevraagd of ze nog in relatie therapie geloofde. Hier geloofde zij gelukkig wel in dus dat gaf mij weer hoop dat er toch nog misschien een toekomst samen mogelijk was. Helaas moest ik na het weekend voor mijn werk naar het buitenland hier ben ik ook heen gegaan maar heb wel met mijn werk afgesproken dat het een kortere tijd was in verband met alles wat thuis nu speelde. 2 dagen later zat het me toch niet lekker en had ik mijn vrouw aan de telefoon en na door vragen gaf zij toe dat ze vreemd was gegaan met een collega (hier voor kende ze hem niet.) Toen brak mijn wereld helemaal en hebben mijn collega’s geregeld dat ik donderdag al weer naar huis kon vliegen. Mijn wereld was helemaal ingestort maar ik kan het begrijpen dat het is gebeurd. Zij zat niet lekker in haar vel en was even weg van de kinderen van mij en van alles stress thuis en je zit op een mooi eiland. We hebben toen op vrijdag en zaterdag goeie gesprekken met elkaar gehad en zijn op maandag begonnen met relatie therapie. Hier gaf zij aan dat ze op dit moment niet meer in een toekomst geloofde samen. De therapie was super emotioneel en we kregen ook een opdracht mee die we thuis moesten uit proberen. Hier heeft zij ook herhaaldelijk op gezegd dat we het wel serieus moeten doen wat die therapie kost ook echt serieus geld. Tussen de 1e
en 2e sessie zat helaas ongeveer 1,5 week met ups maar vooral ook downs veel verdriet en frustratie van mijn kant. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik toen de fout heb gemaakt om haar berichten in whats app te lezen dit was echt niet goed van mij en hier schaam ik me ook echt voor. De 2e sessie verliep echt heel anders op een gegeven moment gaf ze aan dat ze helemaal niet meer wou en naar door vragen gaf ze toe dat ze weer contact had met die man waar ze vreemd mee gegaan is. Mijn wereld stortte terplekken compleet in want ik wou en wil nog steeds vechten voor onze relatie ik hou nog zo veel van haar maar in mijn ogen heeft ze alle deuren die ik probeer open te zetten door uit huis te gaan een poos of samen om en om uit huis te gaan kei hard dicht gegooid in mijn ogen wil ze alleen maar scheiden. Ik kan hier dus heel moeilijk acceptatie voor krijgen dat we gaan scheiden om dat ze in mijn ogen alles alleen heeft beslist en de periode dat zij twijfelde alles alleen heeft gedaan ik heb totaal geen inbreng in de hele situatie ook niet gehad het voelt als of ik in een trein zit ergens achteraan en dat zij bepaald waar we heen gaan hoe snel en waar we wel en niet even stoppen. Ik voel me machteloos. We zijn nu een paar weken verder de scheiding is in gang gezet. Ze heeft echter afgelopen weekend toegegeven dat ze hem al weer stiekem een keer gezien heeft terwijl we nog niet eens gescheiden zijn en ze heeft gezegd dat ze hem mist en naar hem toe wil. Ze kent hem net 5 weken en ik wordt gewoon ingeruild voor een ander een jonger exemplaar. Ik ben op het moment echt bezig met overleven, ik vind het zo zwaar vooral om dat ik emotioneel totaal niet achter de scheiding sta ik voel me buitenspel gezet. Ik weet dat ze ook echt het emotioneel wel zwaar heeft dat heeft ze ook gezegd zij wordt ook verscheurd door gevoelens en ze heeft ook toegegeven dat het fout is wat ze doet maar ze gaat er wel bewust mee door. Op het moment zit ik echt in een overlevings modus mijn emoties nemen de overhad en die gaan alle kanten op, diep gewortelde verdriet, boosheid, onmacht, jaloezie en nog zo veel meer. Ik slaap de afgelopen 5 a 6 weken gemiddeld denk ik 2 a 3 uur per nacht ik heb geen eetlust meer. Thuis ben ik niet te genieten terwijl mijn vrouw echt probeert rekening met mij te houden. Mijn slaap gebrek maakt mij op het moment ook een slechte vader dit doet mij ook verdriet. Waar ik ook heel erg bang voor ben is dat ik allen over blijf, mijn dochters liggen nu op bed en ik zit hier dan alleen aan de keuken tafel is dit nu mijn toekomst alleen ik weet namelijk echt wel dat ik niet de knapste ben. Mijn vrouw is vorige week 3 nachtjes weg geweest voor haar werk en deze week weer 1 nachtje. Als ik niet iets stuur naar haar hoor ik helemaal niks van haar terwijl ik echt heel duidelijk heb verteld bij de maatschappelijk werkster (daar ga ik 1 keer per week heen om over mijn emoties te praten aangezien ik het niet alleen red ik ga kapot.) dat ik zo hunker naar een beetje aandacht van haar kant ook al is het maar te vertellen over hoe haar werk ging maar ze is alleen maar met hem bezig ze sport veel en dan als ze even weg is belt ze elke avond met hem hele tijden dit heeft ze ook toegeven. Dit doet mij ook zo veel verdriet en geeft mij ook nog meer het gevoel dat ik ingeruild ben aan de kant gezet. Ik ben ook zo boos op hem hij wist dat we nog moesten beginnen met de scheiding dat ze mij het nog niet eens verteld had dat ze wou scheiden en hij ging bewust haar versieren en gaat er nu bewust mee door ik haat hem echt. In mijn gedachten is hij namelijk de reden dat ze zo abrupt is gestopt met de therapie. Als we door waren gegaan en we kwamen er naar een aantal keer achter dat het er echt niet meer is terwijl er geen ander in het spel is dan had ik er acceptatie voor dan hadden we het samen geprobeerd maar nu is dat kleine beetje hoop of wat er ook nog was door hem verpletterd vertrapt en verbrand. We zijn nu op het punt dat we moeten gaan beslissen wat er met het huis gebeurd, met mijn dochters met al onze spullen. We hadden het over uitkopen of nog samen het huis aan houden voor onze dochters en in het gesprek kwam het er ook op dat wat als het serieus wordt met hem dat hij mij dan misschien uit zou kopen. Hier ben ik ook weer zo verdrietig om dan is het plaatje helemaal compleet mijn vrouw met mijn kinderen in mijn huis met hem.
Ik kan dit niet meer ik weet niet waar ik heen moet met mijn emoties kennissen heb ik genoeg familie heb ik geen band mee. Alles wat ik had was mijn vrouw en haar familie maar alles is nu weg dromen, toekomst plannen alles ik val in z’n diep gat en ik zie geen toekomst meer.
Ik weet het ik vertel een hele hoop en het gaat alle kanten op, ik zit gewoon maar te schrijven wat in me opkomt, ik denk dat ik opzoek ben naar een beetje steun en begrip, misschien handvatten wat te doen of wat vooral niet te doen, ik ben alleen zo bang voor de toekomst die zie ik zo zwart en eenzaam in, ben gewoon mezelf, mijn zelfvertrouwen totaal kwijt. Ik voel me zo verschrikkelijk totaal waardeloos door alles wat in mijn hoofd om gaat. Ik moet om alles huilen op alle tijden van de dag. Ik kan op het moment niet naar mijn werk emotioneel kan ik het niet maar ook door mijn slaap gebrek is het onveilig alles waar ik plezier in had geeft me nu geen plezier meer. Ik voel me als een vuilniszak in het bos gestort, weg gegooid en ingeruild... En ik hou nog van haar hoe raar het ook klinkt.
Gegroet
Nu ik meer lees op dit forum. Dit topic kan ik mij zo in vinden. Hou ik haar echt tegen en jaag ik haar juist weg door mijn gedrag zo veel meer gedachten en mijn hoofd zit al vol. En voor de vragen komen ik heb slaap medicatie van de huisarts die niet werken hier ga ik nog achteraan. Al is het gebruik van medicatie wel een punt in mijn hoofd. Ik praat met een maatschappelijk werker over mijn emoties enz. Zij geeft ook aan dat ze zich zorgen maakt omdat ik slecht slaap, eet en totaal geen rust heb in mijn hoofd. Wel moet ik eerlijk toegeven dat mijn vrouw mij wel met respect behandeld. Ik heb zelfs voorgesteld dat als ze hem zo mist en graag hem wil zien dit moet gaan doen. Ook al zal mij dat super veel verdriet doen ik denk dat het me meer pijn doet als ze het stiekem doet en ik er later achter kom voor mijn gevoel geeft ze me dan juist een reden om boos te worden klinkt dit raar. Ik gun haar namelijk echt al het geluk maar het gaat allemaal zo snel achter elkaar en dat zij al verder gaat. Ik gun het haar maar eerlijk gezegd gewoon niet met hem. Of ik hier in kan groeien dat ik het haar ook met hem gun weet ik niet. Het is gewoon zo moeilijk.
ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/jullie-partner-ook-zo-makkelijk-en-nonchalant
even www. er voor zetten ik mag dat nog niet van het forum.
Hans, wat verdrietig. In het topic verder na ontrouw lees ik vaak dat een partner verliefd wordt en dan meteen wil scheiden. Soms gebeurt dat ook op stel en sprong. Soms niet. Vaak wordt zo'n partner pas later wakker. Maar nu is de roze bril op. En kan ze dat niet combineren met jou als trouwe partner.
Het lijkt mij vreselijk om (nog) samen te moeten wonen met een partner die jou niet meer wil. Met hoofd bij een ander is.
Ik zou in ieder geval niet jouw vrouw (met hem) het huis laten overnemen. Of de kans daarop bieden. Kun je zelf niet in het huis blijven en haar uitkopen? Dat geeft jou rust op gebied van thuis plek.
Sterkte en goed dat je hulp hebt gezocht en hier komt schrijven.
Xxx
Je zit heel hoog in je emotie en kunt niet helder denken. Daarom 3 punten van advies:
1)Neem geen grote, verstrekkende beslissingen met onomkeerbare gevolgen. Daar ga je namelijk, als het stof een beetje gedaald is, gigantisch spijt van krijgen. Beslissingen genomen of toezeggingen gedaan uit emotie zijn bijna altijd ten nadele van jezelf of je kinderen of allebei.
2)Neem zo snel mogelijk een advocaat. Liefst vandaag nog. Hij of zij kan in jouw plaats denken en handelen. Hij/zij staat voor jouw belang en dat van je kinderen.
3) Stem in geen geval in met een mediator! Een mediator begeleid alleen het proces. Je zult alles samen met je (ex) vrouw moeten overleggen en bespreken. Je levert samen een plan aan bij de mediator en deze geeft vervolgens neutraal advies en zet jullie plan om in een juridisch document. Hiervoor moet je zeer goed en open kunnen communiceren met je ex partner. Dat zie ik niet terug in jouw verhaal. Je loopt in jouw geval groot risico om in alle eisen en ideeën van je ex mee te gaan vanwege je verdriet en pijn, om er maar van af te zijn of omdat je extra je best wil doen voor haar omdat je van haar houdt (en haar eventueel weer voor je wilt winnen.) Je benadeeld daarmee jezelf en mogelijk je kinderen. Dat kan grote gevolgen hebben voor je toekomst.
Anna Cara schreef op 13-06-2024 om 08:03:
Hans, wat verdrietig. In het topic verder na ontrouw lees ik vaak dat een partner verliefd wordt en dan meteen wil scheiden. Soms gebeurt dat ook op stel en sprong. Soms niet. Vaak wordt zo'n partner pas later wakker. Maar nu is de roze bril op. En kan ze dat niet combineren met jou als trouwe partner.
Het lijkt mij vreselijk om (nog) samen te moeten wonen met een partner die jou niet meer wil. Met hoofd bij een ander is.
Ik zou in ieder geval niet jouw vrouw (met hem) het huis laten overnemen. Of de kans daarop bieden. Kun je zelf niet in het huis blijven en haar uitkopen? Dat geeft jou rust op gebied van thuis plek.
Sterkte en goed dat je hulp hebt gezocht en hier komt schrijven.
Xxx
Ze heeft me wel verteld dat ze al echt een tijd met het idee worstelde om wel of niet te scheiden. Zoals ik haar ken is dit ook echt geen opwelling. Het is alleen zo naar dat ze al verder gaat ze zegt dat ze met hem goed kan praten enz maar ze zegt ook dat ze hem mist en naar hem toe wil. Ik kan alleen het tempo niet bij benen met al mijn emotie's en ik gun haar echt weer geluk maar dat het al zo snel gaat dat doet me pijn. Dat ze vreemd is gegaan is heel naar maar kan ik begrijpen wat ik niet begrijp is dat ze in mijn ogen niet het fatsoen kan opbrengen om er een aantal maanden mee te wachten voor ze weer contact met hem zocht. Ik begrijp ook echt dat ze nu een roze bril op heeft ik denk ook echt dat dat haar door deze tijd heen helpt. Maar ik ben zo bang dat over een paar maanden of misschien een jaar het blijkt dat het toch niet was wat ze had gehoopt en dan hebben we alles wat we nu hebben weg gegooid.
Over het nog samen wonen dat is ook heel moeilijk en ze probeert echt rekening met mij te houden. Alleen ik sta er nog zo anders in dan haar zij heeft totaal geen hoop meer voor ons en dat ze inderdaad met hem nu veel contact heeft helpt ook niet. Misschien moet ik het er toch over gaan hebben dat ze ergens anders gaat slapen. Het klinkt egoïstisch maar zij hoe het voor mij is heeft zij deze moeilijke keuze gemaakt om te scheiden als het daar bij was gebleven had ik ook echt een oplossing willen zoeken zodat we om en om ergens anders slapen. Maar die bereidheid ben ik helemaal kwijt door dat ze nu al door gaat. In mijn hoofd mag zij weg gaan als het kleine beetje sfeer wat er nog is giftig aan voelt.
Het huis proberen we samen aan te houden voor de kinderen zodat die nog een stabiele plek hebben waar ze zich veilig voelen. In de toekomst het over laten nemen door hem is mij echt een stap te ver dit heb ik haar ook duidelijk gemaakt dat ik daar niet mee in zal stemmen.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 13-06-2024 om 08:59:
Je zit heel hoog in je emotie en kunt niet helder denken. Daarom 3 punten van advies:
1)Neem geen grote, verstrekkende beslissingen met onomkeerbare gevolgen. Daar ga je namelijk, als het stof een beetje gedaald is, gigantisch spijt van krijgen. Beslissingen genomen of toezeggingen gedaan uit emotie zijn bijna altijd ten nadele van jezelf of je kinderen of allebei.
2)Neem zo snel mogelijk een advocaat. Liefst vandaag nog. Hij of zij kan in jouw plaats denken en handelen. Hij/zij staat voor jouw belang en dat van je kinderen.
3) Stem in geen geval in met een mediator! Een mediator begeleid alleen het proces. Je zult alles samen met je (ex) vrouw moeten overleggen en bespreken. Je levert samen een plan aan bij de mediator en deze geeft vervolgens neutraal advies en zet jullie plan om in een juridisch document. Hiervoor moet je zeer goed en open kunnen communiceren met je ex partner. Dat zie ik niet terug in jouw verhaal. Je loopt in jouw geval groot risico om in alle eisen en ideeën van je ex mee te gaan vanwege je verdriet en pijn, om er maar van af te zijn of omdat je extra je best wil doen voor haar omdat je van haar houdt (en haar eventueel weer voor je wilt winnen.) Je benadeeld daarmee jezelf en mogelijk je kinderen. Dat kan grote gevolgen hebben voor je toekomst.
Ik denk echt oprecht dat ze niet zo is. Ik denk oprecht dat ze het beste met mij voor heeft ook nu we gaan scheiden. Ze wil zelf ook een makelaar etc in arm nemen om alles netjes te taxeren en dan te kijken wat mogelijk is. Dus om een advocaat in de arm gelijk te nemen denk ik dat niet nodig is. De mediator is al geen punt meer waar we kunnen stoppen dat is al in gang gezet. En ze weet dat ik vol zit met emoties daarom wil ze ook alles netjes regelen voor mij, haar maar vooral voor onze dochters.
Hans_1982 schreef op 13-06-2024 om 13:24:
[..]
Ik denk echt oprecht dat ze niet zo is. Ik denk oprecht dat ze het beste met mij voor heeft ook nu we gaan scheiden. Ze wil zelf ook een makelaar etc in arm nemen om alles netjes te taxeren en dan te kijken wat mogelijk is. Dus om een advocaat in de arm gelijk te nemen denk ik dat niet nodig is. De mediator is al geen punt meer waar we kunnen stoppen dat is al in gang gezet. En ze weet dat ik vol zit met emoties daarom wil ze ook alles netjes regelen voor mij, haar maar vooral voor onze dochters.
Neem het mij niet kwalijk, maar ik proef uit jouw reacties dat je je behoorlijk afhankelijk opstelt naar haar. Je beweegt mee met al haar grillen en lijkt het haar vooral naar haar zin te willen maken. Het is fijn dat je het gevoel hebt dat ze het beste met je voor heeft, dat komt het nahuwelijk en de kinderen alleen maar ten goede, maar je moet zelf ook het beste met jezelf voor hebben en proberen meer de regie te pakken over jouw (toekomstige) leven. Het is geruststellend voor jou om te weten dat zij het netjes wil regelen voor jou, maar die taak ligt niet bij haar. Die taak ligt bij jou. Ik snap heel goed dat het je allemaal te snel gaat en te veel is. Er is een bom op je huis gedropt en je krijgt van haar de kans niet om jezelf na deze enorme schok te herpakken. Ze wil nu ze van haar last verlost is in de hoogste versnelling door om zo snel mogelijk aan haar nieuwe leven te beginnen. Daarmee walst ze compleet over jou en je gevoelens heen. Dat is op zijn zachts gezegd niet eerlijk van haar. Ze is je wat betreft voorbereiding en verwerking lichtjaren voor. Zeg tegen haar dat je pas op de plaats wil maken en bedenktijd wil om je voor te kunnen bereiden op een goede afwikkeling. Normaal doet een advocaat dat voor je, maar omdat je daar niet voor gekozen hebt moet je het zelf doen. (Laat me raden : zij heeft besloten dat een mediator het beste is en jij hebt er maar gewoon mee ingestemd, klopt dat?) Als ze echt het beste met je voor heeft zal ze je toch wel een maand (of twee) gunnen om weer met beide benen op de grond te komen? Het is niet dat ze accuut weg moet toch? Wat maakt die paar weken nog uit? Als ze goed voor je wil zijn dan gunt ze dat de vader van haar kinderen en degene waar ze tot voor kort veel van hield.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 13-06-2024 om 13:49:
[..]
Neem het mij niet kwalijk, maar ik proef uit jouw reacties dat je je behoorlijk afhankelijk opstelt naar haar. Je beweegt mee met al haar grillen en lijkt het haar vooral naar haar zin te willen maken. Het is fijn dat je het gevoel hebt dat ze het beste met je voor heeft, dat komt het nahuwelijk en de kinderen alleen maar ten goede, maar je moet zelf ook het beste met jezelf voor hebben en proberen meer de regie te pakken over jouw (toekomstige) leven. Het is geruststellend voor jou om te weten dat zij het netjes wil regelen voor jou, maar die taak ligt niet bij haar. Die taak ligt bij jou. Ik snap heel goed dat het je allemaal te snel gaat en te veel is. Er is een bom op je huis gedropt en je krijgt van haar de kans niet om jezelf na deze enorme schok te herpakken. Ze wil nu ze van haar last verlost is in de hoogste versnelling door om zo snel mogelijk aan haar nieuwe leven te beginnen. Daarmee walst ze compleet over jou en je gevoelens heen. Dat is op zijn zachts gezegd niet eerlijk van haar. Ze is je wat betreft voorbereiding en verwerking lichtjaren voor. Zeg tegen haar dat je pas op de plaats wil maken en bedenktijd wil om je voor te kunnen bereiden op een goede afwikkeling. Normaal doet een advocaat dat voor je, maar omdat je daar niet voor gekozen hebt moet je het zelf doen. (Laat me raden : zij heeft besloten dat een mediator het beste is en jij hebt er maar gewoon mee ingestemd, klopt dat?) Als ze echt het beste met je voor heeft zal ze je toch wel een maand (of twee) gunnen om weer met beide benen op de grond te komen? Het is niet dat ze accuut weg moet toch? Wat maakt die paar weken nog uit? Als ze goed voor je wil zijn dan gunt ze dat de vader van haar kinderen en degene waar ze tot voor kort veel van hield.
Bedankt voor je eerlijk antwoord. Mijn antwoord was ook niet aanvallend bedoeld.
Ik denk dat je wel gelijk hebt. Op dit moment heeft zij de regie bijna volledig in handen in mijn gedachten. Ik wil het haar inderdaad nog steeds heel graag naar haar zin maken onbewust misschien wel om haar in te laten zien wat ze weg gooit. En je hebt gelijk de mediator was haar idee. Ze vertelde voor we er heen gingen dat die ons ook zou helpen praten en dingen afspreken. Dit heb ik het eerste gesprek ook gelijk gevraagd de mediator gaf toen direct aan dat dat niet haar taak is dat ze puur ons helpt met respect voor elkaar te scheiden het praten moeten we zelf doen of bij iemand (hiervoor zitten we nu bij een maatschappelijk werkster om de week.) Het laatste stuk wat je schrijft kan ik me wel in vinden. Ik weet alleen nog niet hoe ik dit moet gaan inkleden in een gesprek. Op het moment lopen we beide op onze tenen en kunnen opmerkingen wederzijds heel makkelijk verkeerd opgevat worden (dit slaat wel meer op mij dan op haar). Ik ga hier goed over nadenken hoe ik dit kan vertellen dat ik pas op de plaats wil maken om mezelf te hervinden.
Bedankt
To wat een heftig en ook wel deels herkenbaar verhaal. Voor de komende periode een aantal adviezen die voor mij goed hebben gewerkt (doe ermee wat jij wilt).
-Richt je voor nu op jezelf. Niets en niemand is belangrijk. Jij moet overeind blijven om hier doorheen te komen. Dus probeer gezond te leven, ga iedere dag iets doen (zoek een doel al is het de tuin doen), ga bewegen (wandelen, sporten etc). Dat helpt je hoofd leeg te maken.
- Zoek een paar mensen die jij kunt vertrouwen en vraag om je hart te luchten. Dat kan een goede vriend, fijne collega etc zijn. Mensen met ervaring zijn een pre. Kijk wat voor jou werkt (ziek melden of toch een beetje werken).
- Jouw partner is niet langer jouw vertrouwenspersoon! Mij is ooit gezegd " De persoon die jouw deze pijn heeft aangedaan kan niet dezelfde zijn als de persoon die jou komt troosten". Zij hoeft en kan jou hierin niet steunen. Jullie moeten loskomen van elkaar. Wat zij doet en met wie daar sta jij nu buiten. Ook al ben je nog niet gescheiden jullie zijn wel uit elkaar. Jullie moeten samen voor de kinderen zorgen en zaken regelen en meer niet. Zij en jij hebben nu een eigen leven.
- probeer "waarom vragen" los te laten. Jij zult nooit alle antwoorden krijgen en je kunt vervolgens ook niets met die antwoorden.
- ik zou aanraden alles financieel af te ronden. Geen gezamenlijke bezittingen of financiële zaken waar nog wat mee moet in de toekomst. Dus dat huis komt of op naam van een van jullie of verkopen. Jullie verhoudingen en belangen gaan veranderen. Je wilt een nieuwe start en geen gedoe over geld of bezit. Loskomen van elkaar is heel belangrijk op de lange termijn. Kan niemand het huis overnemen? Vaak zijn er opties met hulp van familie of constructies met bezit of alimentatie. Het huis behouden voor de kinderen is mooi maar die kunnen elders ook gelukkig zijn. En hebben last van onderlinge spanning tussen jullie. Pas als je financieel los bent van elkaar kan jij verder.
Izza schreef op 13-06-2024 om 14:50:
To wat een heftig en ook wel deels herkenbaar verhaal. Voor de komende periode een aantal adviezen die voor mij goed hebben gewerkt (doe ermee wat jij wilt).
-Richt je voor nu op jezelf. Niets en niemand is belangrijk. Jij moet overeind blijven om hier doorheen te komen. Dus probeer gezond te leven, ga iedere dag iets doen (zoek een doel al is het de tuin doen), ga bewegen (wandelen, sporten etc). Dat helpt je hoofd leeg te maken.
- Zoek een paar mensen die jij kunt vertrouwen en vraag om je hart te luchten. Dat kan een goede vriend, fijne collega etc zijn. Mensen met ervaring zijn een pre. Kijk wat voor jou werkt (ziek melden of toch een beetje werken).
- Jouw partner is niet langer jouw vertrouwenspersoon! Mij is ooit gezegd " De persoon die jouw deze pijn heeft aangedaan kan niet dezelfde zijn als de persoon die jou komt troosten". Zij hoeft en kan jou hierin niet steunen. Jullie moeten loskomen van elkaar. Wat zij doet en met wie daar sta jij nu buiten. Ook al ben je nog niet gescheiden jullie zijn wel uit elkaar. Jullie moeten samen voor de kinderen zorgen en zaken regelen en meer niet. Zij en jij hebben nu een eigen leven.
- probeer "waarom vragen" los te laten. Jij zult nooit alle antwoorden krijgen en je kunt vervolgens ook niets met die antwoorden.
- ik zou aanraden alles financieel af te ronden. Geen gezamenlijke bezittingen of financiële zaken waar nog wat mee moet in de toekomst. Dus dat huis komt of op naam van een van jullie of verkopen. Jullie verhoudingen en belangen gaan veranderen. Je wilt een nieuwe start en geen gedoe over geld of bezit. Loskomen van elkaar is heel belangrijk op de lange termijn. Kan niemand het huis overnemen? Vaak zijn er opties met hulp van familie of constructies met bezit of alimentatie. Het huis behouden voor de kinderen is mooi maar die kunnen elders ook gelukkig zijn. En hebben last van onderlinge spanning tussen jullie. Pas als je financieel los bent van elkaar kan jij verder.
Bedankt voor de wijze woorden.
Hi Hans, wat erg voor je. Ik snap heel erg goed waar je nu tegenaan loopt. Ik zit zelf ook in deze situatie.
Ik ben een man (37) met twee jonge kinderen. Ik heb ontdekt dat mijn vrouw al maanden een affaire heeft met een ander. Terwijl we naar mijn idee hartstikke gelukkig waren. Ze maakte nog steed plannen voor het gezin. Ze wilde zelfs nog een derde kind.
Daarna heeft ze nog weken getwijfeld of ze nog verder wil. En na een aantal keren smeken om wat ze kan doen om het toch goed te maken, heeft ze uiteindelijk 2 weken geleden de stekker er finaal uitgetrokken.
Ik ben volkomen murf geslagen. Heb dit niet zien aankomen en heb zoveel last van allerlei gevoelens.
Inmiddels begint alles er onder te lijden. Ik ben ruim 18 kilo lichter, eet en slaap heel erg slecht. En besef me dat ik dit moet verwerken, maar madame loopt hier rond alsof er niets is gebeurd. Echt te bizar voor woorden.
Ik zit in diepe rouw, heb ook geen familie waar ik nou zo veel aan heb en zit enorm met mijn arme kinderen in mijn maag.
Dat iemand die je zo vertrouwd hebt, waar je in zoveel jaren een leven mee hebt opgebouwd, zich zo omdraait… jouw vergelijking met die vuilniszak beschrijft het misschien een beetje.
Degene met wie ze een affaire heeft lijkt ook een gezin thuis te hebben met kinderen. Ik twijfel enorm om uit te zoeken waar hij woont en het zijn vrouw te vertellen… ze heeft daar recht op.
Ik weet het ook allemaal even niet meer. Ik praat het veel van me af. Ga ook naar een psycholoog zodra die ruimte heeft en zit veel bij de huisarts omdat ik niet meer functioneer. Ook werken gaat niet meer.
Wat een ellende… en dat veroorzaakt door iemand van wie je dacht dat het je maatje was!
Salontafeltje schreef op 28-06-2024 om 13:19:
Hi Hans, wat erg voor je. Ik snap heel erg goed waar je nu tegenaan loopt. Ik zit zelf ook in deze situatie.
Ik ben een man (37) met twee jonge kinderen. Ik heb ontdekt dat mijn vrouw al maanden een affaire heeft met een ander. Terwijl we naar mijn idee hartstikke gelukkig waren. Ze maakte nog steed plannen voor het gezin. Ze wilde zelfs nog een derde kind.
Daarna heeft ze nog weken getwijfeld of ze nog verder wil. En na een aantal keren smeken om wat ze kan doen om het toch goed te maken, heeft ze uiteindelijk 2 weken geleden de stekker er finaal uitgetrokken.
Ik ben volkomen murf geslagen. Heb dit niet zien aankomen en heb zoveel last van allerlei gevoelens.
Inmiddels begint alles er onder te lijden. Ik ben ruim 18 kilo lichter, eet en slaap heel erg slecht. En besef me dat ik dit moet verwerken, maar madame loopt hier rond alsof er niets is gebeurd. Echt te bizar voor woorden.
Ik zit in diepe rouw, heb ook geen familie waar ik nou zo veel aan heb en zit enorm met mijn arme kinderen in mijn maag.
Dat iemand die je zo vertrouwd hebt, waar je in zoveel jaren een leven mee hebt opgebouwd, zich zo omdraait… jouw vergelijking met die vuilniszak beschrijft het misschien een beetje.
Degene met wie ze een affaire heeft lijkt ook een gezin thuis te hebben met kinderen. Ik twijfel enorm om uit te zoeken waar hij woont en het zijn vrouw te vertellen… ze heeft daar recht op.
Ik weet het ook allemaal even niet meer. Ik praat het veel van me af. Ga ook naar een psycholoog zodra die ruimte heeft en zit veel bij de huisarts omdat ik niet meer functioneer. Ook werken gaat niet meer.
Wat een ellende… en dat veroorzaakt door iemand van wie je dacht dat het je maatje was!
Ik weet gewoon echt hoe je je voelt. Wat mij tot nu toe ook veel heeft geholpen is praten met een maatschappelijk werkster. Wij zijn ondertussen echt de scheiding in gang aan het zetten. Maar ik leef echt met je mee. En om gewoon eerlijk te zijn het duurt nog wel even voor je weer wat licht ziet. En als dat gebeurd hou er maar rekening mee dat het zo weer een emotionele val naar beneden kan zijn heb ik ook al een aantal keer mee gemaakt. Maar over het opzoeken van zijn vrouw ik raad het je af, ikzelf ben op een gegeven moment er ook achter gekomen hoe hij heet waar hij woont en als het moet kan ik ook aan zijn telefoonnummer komen. Alleen hij heeft nu dus gezegd dat hij niet door wil gaan met mijn (ex)vrouw. Ik heb me ook afgevraagd of ik hem eens zou opbellen of zijn vriendin want die weet nergens van. Maar ik denk dat je dan alleen maar tijdelijk een goed gevoel hebt. Of je vrouw nog bij je blijft of niet zal de toekomst leren. Maar ik weet bijna wel zeker dat het zijn vrouw vertellen jullie resterende relatie of scheiding niet ten goede komt. Er komt namelijk een dag dat het glashard tegen je gebruikt gaat worden.
Heel veel sterkte en als je een keer privé wil chatten om pijnlijke ervaringen uit te wisselen of gewoon even van je af wil schelden stuur maar een berichtje.
Hans_1982 schreef op 30-06-2024 om 21:29:
[..]
Ik weet gewoon echt hoe je je voelt. Wat mij tot nu toe ook veel heeft geholpen is praten met een maatschappelijk werkster. Wij zijn ondertussen echt de scheiding in gang aan het zetten. Maar ik leef echt met je mee. En om gewoon eerlijk te zijn het duurt nog wel even voor je weer wat licht ziet. En als dat gebeurd hou er maar rekening mee dat het zo weer een emotionele val naar beneden kan zijn heb ik ook al een aantal keer mee gemaakt. Maar over het opzoeken van zijn vrouw ik raad het je af, ikzelf ben op een gegeven moment er ook achter gekomen hoe hij heet waar hij woont en als het moet kan ik ook aan zijn telefoonnummer komen. Alleen hij heeft nu dus gezegd dat hij niet door wil gaan met mijn (ex)vrouw. Ik heb me ook afgevraagd of ik hem eens zou opbellen of zijn vriendin want die weet nergens van. Maar ik denk dat je dan alleen maar tijdelijk een goed gevoel hebt. Of je vrouw nog bij je blijft of niet zal de toekomst leren. Maar ik weet bijna wel zeker dat het zijn vrouw vertellen jullie resterende relatie of scheiding niet ten goede komt. Er komt namelijk een dag dat het glashard tegen je gebruikt gaat worden.
Heel veel sterkte en als je een keer privé wil chatten om pijnlijke ervaringen uit te wisselen of gewoon even van je af wil schelden stuur maar een berichtje.
Hier een iets ander geluid: Ik zou dat dus absoluut wel doen. Niet vanuit rancune, maar wel vanuit mezelf: Niks was zo mens onterend als die paar maanden voor het uitkomen van de affaire. Het vermoeden, maar het niet kunnen hard maken. Dat vreet aan je. Grote kans dat de vrouw van die man ook al wat vermoed.
Elpisto schreef op 01-07-2024 om 08:47:
[..]
Hier een iets ander geluid: Ik zou dat dus absoluut wel doen. Niet vanuit rancune, maar wel vanuit mezelf: Niks was zo mens onterend als die paar maanden voor het uitkomen van de affaire. Het vermoeden, maar het niet kunnen hard maken. Dat vreet aan je. Grote kans dat de vrouw van die man ook al wat vermoed.
Ik had het ook zeker gedaan als er geen kinderen in het spel waren. Maar voor de kinderen is het misschien beter om het niet te doen. Als het een moeilijke scheiding wordt hebben hun er namelijk last van. Maar dat is mijn mening.