wordt dit ooit beter
Na 17 jaar gelukkig (in mijn ogen getrouwd) 3 kids en toen plots de mededeling gekregen van mijn vrouw dat ze zich niet meer aangetrokken tot mij voelde. Gesprekken gehad en we zouden er samen voor gaan, na paar dagen werd duidelijk dat ze wel gevoelens had voor een ander (collega) ook hier wilde ik voor openstaan en samen vechten voor onze relatie helaas werd al snel duidelijk dat zij dit niet meer wilde. Hoop emoties en eerste week nog samen in huis met de kinderen wat helemaal niet ging. Nu allebei onderdak en om de beurt in het huis met de kinderen, idee is dat ik daar blijf wonen alleen dit kan alleen als zij afziet van PA wat ze in principe ook aangeeft te doen. Zijn inmiddels 6 weken verder en 3x bij mediator geweest
Waar ik vooral moeite mee heb is dat het lijkt of ik voor haar niet besta, als ik emotioneel wordt moet ik me niet zo aanstellen en me er maar overheen zetten. Ook blijf ik maar verwijten krijgen dat ik mijn toenmalige schoonouders (die eerste dag verhaal haalden waarom ik boos was) heb verteld dat ze met die andere man bepaald sms contact had (later ook bevestigd door haar aan haar fam), en ze geeft nu dit de reden dat haar familie de breuk niet willen accepteren terwijl dit de waarheid was .
onlangs heeft ze de kids verteld dat ze de andere man date (ze kennen hem via werk) toen ik daar vervolgens met de kids over wilde praten hoe ze dit vonden kreeg ik verwijten dat ik daar niet met hun over had te praten... notabene mijn eigen kinderen terwijl ik al die tijd daarvoor verzwegen heb dat ze met die andere man date en nooit enige toespeling op de kids heb gedaan
Zij blijft maar aangeven overal dat die man een gevolg is en geen oorzaak. Als je alleen dan vraagt naar argumenten wat er dan zo slecht was dan krijg je eigenlijk weinig tot niks scheidingwaardig is (letterlijk hij gooit zn sokken vaak naast de wasmand of ja laatste tijd dacht ik niet meer wauw toen ik je zag.
Ondertussen wordt ik continu neergesabeld mag ik met haar nergens over praten en op het moment dat ik laatst boos werd om de situatie wordt meteen de PA kaart getrokken waar ik van haar van afhankelijk ben. Als ik ergens niet heen wil omdat die man er dan ook is dan is er onbegrip, en zodra ik volschiet bij de kids (2e kerstdag wisselmoment) krijg ik naar mijn hoofd dat ik mijn verdriet niet bij hun moet dumpen.. Bij de mediator is het ook enkel zij die van alles eist, mag haar niet appen, wisselmoment vindt zij ongemakkelijk, praktische vragen worden via de kinderen gesteld zodat ze mij niet hoeft te appen.
Dit terwijl ik gewoon aardig probeer te zijn en ook zaken als rooster voor de kids kunnen we prima regelen. Zodra we alleen met zn 2en in een ruimte zijn of ergens samen moeten zijn voor een besprekening wordt ze erg zenuwachtig en bot, ze kijkt me ook totaal niet aan.
Heb zoveel verdriet en dan ook nog eens hoe het nu gaat, snap dat ze een ander heeft en inmiddels ook zo ver dat door alle pijn en verdriet dat ik haar absoluut niet meer terug zou willen (ook aangegeven toen ze riep heb hem helemaal niet gemist zelfs met kerst dat teruggaan voor mij ook geen optie meer is). Maar waarom kunnen we niet gewoon normaal met elkaar praten en aardig doen, we blijven immers ouders en met elkaar verbonden in die hoedanigheid... iemand hier ook ervaring mee?
"Waar ik vooral moeite mee heb is dat het lijkt of ik voor haar niet besta, als ik emotioneel wordt moet ik me niet zo aanstellen en me er maar overheen zetten. "
Laat dat daar liggen waar het hoort. Je hebt mensen in het leven, mijn ex-schoonkind was er zo eentje: die creëren dampende ruïnes en stappen daar zo oer heen om verder te gaan. En dan ben jij een blok aan het been.
Ze willen geen verantwoording nemen, geen sorry zeggen, niet erkennen dat ze mis zitten. Zwak. Bang. Onzeker. Klein. Niet voldoende ontwikkeld of opgevoed.
Zij haar kant op, blijf jij de veilige haven voor je kinderen.
Laat haar gaan en ga anders communiceren, bv via email. Bouw je meteen een mooi dossier op.
En bij beschuldigingen: niets zeggen, niet reageren.
Na een paar jaar werd het weer beter tussen mijn ex-man en mij. Hij vertrok van de ene op de andere dag (had een ander) en liet mij alles alleen opknappen. En probeerde financieel nog heel veel trucjes uit te halen, maar dat is allemaal niet gelukt. Heb ook snel, toen hij nog een wat vriendelijkere bui had de scheiding en alle afspraken rond gemaakt (het verhaal van de PA doet me hieraan denken) waardoor we ook financieel uit elkaar waren. Ik zou dus inderdaad wat afstand nemen nu tot haar en zo snel mogelijk afspraken vastleggen, want nu chanteert ze je. Later wordt het misschien wel weer wat beter tussen jullie maar nu denk ik dat ze zich zo gedraagt wat Max88 hierboven al goed uitlegt. Ze zit gewoon behoorlijk fout met haar gedrag maar probeert dat in jouw schoenen te schuiven.
Ik wilde mijn ex de eerste paar maanden echt nog heel graag terug, weer alles goed maken en verder met hoe het was. Nu ben ik blij dat dit niet gebeurd is, mijn leven is een stuk beter nu, nu ik alles in eigen hand heb (met hele leuke nieuwe relatie) Maar ik snap dat je dat nu nog niet zo ziet
'Gewoon, normaal doen' terwijl ze eigenlijk niet goed weet waarom ze open is gaan staan voor een andere relatie, dat zal haar alleen maar in verwarring brengen. Nog erger kan het worden als ze echt iets gaat zoeken om maar te kunnen denken dat jij de kwade pier bent en dat zij goede redenen heeft om uit elkaar te gaan.
Ondertussen is er al een zware beslissing gevallen en daarop heb je echt geen invloed meer.
Dit is de periode waarin je vooral de zakelijke dingen moet gaan afhandelen. Dus ja, je kind wel troosten, maar voor emotionele verklaringen etc. moet je nu nog even niet teveel ruimte maken. Jullie zitten nog midden in het proces. Het wordt allemaal pas duidelijker, vooral ook voor de kinderen, als ieder een woning heeft.
'idee is dat ik daar blijf wonen alleen dit kan alleen als zij afziet van PA wat ze in principe ook aangeeft te doen.' Afspraken waarbij de een de ander op een of andere manier tegemoet komt zijn altijd riskant, want op elk willekeurig moment kan dat teruggehaald worden. Ik neem aan dat je hier een goede berekening voor hebt gedaan, dus met een officiële waardeschatting van de woning, en dus ook van de overwaarde, en een gesprek met de bank, en een berekening van wat er eventueel aan partneralimentatie betaald zou moeten worden (naast kinderalimentatie). Bereken dan ook eens wat de schuld zou zijn. Een voorbeeld: stel dat je elke maand 300 euro partneralimentatie zou moeten betalen. Dat geldt voor 5 jaar. Dus dan zou dat in totaal 60x300 euro zijn, 18.000 euro. Wellicht is er een mogelijkheid dat je een schuldverklaring opstelt, waarbij je aangeeft dat er een oplopende schuld is tot maximaal 5 jaar, en dat die schuld vereffend wordt als de woning verkocht wordt. Dat kan ook over 25 jaar zijn. Met zoiets haal je in elk geval de angel uit de goodwill die je krijgt, er is dan een regeling voor en ze kan dan niet meer dreigen daarmee. Ik weet niet of het kan, maar ik zou moeite doen om dat te bekijken. Je kunt het zelfs indexeren met de gegevens van de inflatie.
Heel naar allemaal om mee te moeten maken. Maar ik lees dat er een bereidheid is aan beide kanten om het zo goed mogelijk te regelen en dat is voor iedereen het beste, zeker voor de kinderen, maar ook voor jullie allebei.
Tsjor
Bedankt voor jullie reacties, probeer ook zoveel mogelijk te zwijgen alleen soms dan lukt het gewoon niet meer. En inderdaad laat haar gaan hoewel zoals anoniem aangeeft ook wel een beetje zo is soms mis ik haar ook gewoon enorm 
weet dat het niet meer goedkomt en zou haar ook nooit meer kunnen vertrouwen dus het is geen optie meer wou gewoon dat het uit mn kop gaat..
@tjor troost mn kinderen ook alleen soms lukt het me niet om dan zelf ook niet de tranen in mijn ogen te krijgen. Het is niet zo dat ik alles bij ze uitstort en probeer t te voorkomen maar als ik verdrietig ben, ben ik van mening dat het ze ook niet schaad het zo weten zij ook altijd dat verdriet tonen mag en kan.
Voor de rest van je vragen uitkoop kan volledig zij zou dan 185.000 krijgen, zegt zelf geen PA te willen want wil op eigen benen staan. Als ze wel PA wil is uitkopen geen optie meer. maar wat jij aangeeft is miss wel de moeite waard.
Probeer zeker alles zo goed mogelijk te regelen en als ik dan zeg wil t voor ons beiden zo goed mogelijk geregeld hebben krijg ik terug: 'ik voor de kinderen' dat bedoel ik net of ik haar ik weet niet wat aangedaan heb, zij gaat weg met een ander en lijkt wel alsof ze me haat (na jaren huwelijk en een gezin)
Het argument van vrouwen dat ze het 'voor de kinderen' doet vind ik zo'n vals argument. Als je goed voor de kinderen wil zorgen moet je zorgen dat de ouders het goed hebben, die kunnen het dan wel weer aan. Dus inderdaad wat jij zegt, goed voor elkaar zorgen.
'maar als ik verdrietig ben, ben ik van mening dat het ze ook niet schaad' Dit ben ik niet met je eens. Voor kinderen is verdriet van ouders, volwassenen, iets heel anders, ze kunnen daar eigenlijk niet zoveel mee. Het is niet vergelijkbaar met kinderverdriet. Ze zullen de behoefte krijgen om hun ouders te gaan troosten, maar dat is een veel te zware taak voor kinderen, die ook niet bij hen hoort te liggen. Ze mogen best weten dat je verdrietig bent, maar eigenlijk moeten ze dan ook weten dat jij het zelf wel aankunt. Zo kunnen kinderen ook verdriet hebben over een echtscheiding, maar dat kan dan op heel andere punten en momenten liggen dan volwassenen kunnen bedenken. Het is belangrijk dat kinderen weten dat jij sterk genoeg bent om hun verdriet aan te kunnen, dat ze veilig zijn bij jou, dat ze op hun manier verdrietig of boos mogen zijn. Maar dat jij sterk genoeg bent om je eigen verdriet te dragen.
Tsjor
Dat probeer ik ook enige wat ze zullen zien is een traan of een snik niet meer en daarbij altijd de melding dat alles goed komt en dat ik er altijd voor ze ben/zal zijn.
Dat voor elkaar zorgen maakt haar alleen maar boos, dat probeer ik altijd te zeggen joh we hebben uiteindelijk een goede tijd gehad samen laten we zorgen dat we er voor elkaar en de kinderen het beste van maken... dan krijg ik dus terug ik doe t alleen voor de kinderen..
trouwens voor de kinderen vindt ik ook maar relatief als ik bijvoorbeeld zeg dat ze t moeilijk hebben krijg je terug o bij mij niet... kinderen zijn veerkrachtig genoeg kijk maar naar die en die (ook gescheiden ouders) ikzelf ben meer van het praten en ga ook echt met ze in gesprek vooral met de oudste (12) die zei onlangs nog tegen me wil jij ajb niet snel een ander zoeken maar het even zo laten nou dan heb ik echt de tranen in mn ogen