Scheiden en later blijkt bedrogen
Goedemorgen,
Ik start toch even een nieuw topic op mijn worsteling te delen.
Hij kwam 2 jaar geleden bij me en vertelde me dat hij twijfelde aan onze relatie, echt uit het niets kwam dit voor mij. Ik heb 2 jaar gevochten voor ons, echt alles gegeven. En ik zei zo vaak tegen hem dit klopt niet, ik snap het niet, dit kan niet, wat gebeurd hier?
Hij was me aan het aantrekken (lichamelijk contact) en ineens weer dagen of weken aan het afstoten (voelde niet fijn/goed om lichamelijk contact te hebben voor hem).
Ik begreep er niks van... zovaak gevraagd of er een ander was. Maar het antwoordt bleef keer op keer NEE. En ik geloofde hem, tuurlijk geloof ik hem we zijn al 15 jaar samen.
Tijd terug gaf hij aan te willen scheiden, want het werkte niet meer. Ik werk mee, ik ben op van al het vechten, maar er is nog steeds heel veel onbegrip, ongeloof, verdriet.
En nu kom ik er de laatste weken steeds meer achter dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen, en hun al ruim 2 jaar contact hebben.
Hij die ineens zijn trouwring afdoet omdat ie niet meer lekker zit, zij die uit het niets haar relatie met haar vriend verbrak en nu nog wel goede vrienden zijn, mijn man die rond diezelfde periode heeft gezegd te willen scheiden maar dit achteraf niet doorzette, ze hebben samen een keer de nacht doorgebracht, ze hadden veel contact wat hij me nooit verteld heeft, hij heeft keer op keer gelogen tegen me, samen sporten.
Ik ga me even heel kwetsbaar opstellen, maar hoop hier oprecht dat jullie me kunnen helpen om hieruit te komen.
Ik weet dat ik ga scheiden, en dat wil ik zelf ook op dit moment. Thuis is hij in de meeste gevallen nog die lieve man die ik ken, hij ontkent als ik hem confronteer, en ik heb geen zin in ruzie want er zijn jonge kinderen in het spel!! We wonen nog verplicht samen vanwege de woningmarkt, echt drama.
Ik weet dat ik moet loslaten, ik snap het, en ik hoor het van anderen.. maar HOE? Echt hoe doe ik dat? Ik krijg die knop niet om.
Ik blijf maar denken het kan toch niet zo zijn dat hij mij al die tijd heeft bedrogen, al die tijd in de waan heeft gelaten dat wij werkten aan onze relatie en de strijd allang gestreden was, het kan toch niet zo zijn dat hij hier mee weg gaat komen, dat wij nu gaan scheiden en hij tegen iedereen verteld dat dit het voor hem niet meer was, om vervolgens over een paar maand iets met haar te beginnen, het kan toch niet zo zijn dat zijn naasten niet weten wat hij mij heeft geflikt.
IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Ik vind het al ontzettend moeilijk om me erbij neer te leggen dat ik hem kwijt ben. Dat ik mijn maatje kwijt ben, mijn beste vriend, en daarmee nu mijn gezin.
Maar het feit dat er al langer een ander is, waar we nu dus niet over kunnen praten omdat hij blijft ontkennen en mij voor gek verklaard... doet nog meer pijn!
Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?
linn19 schreef op 08-03-2024 om 15:56:
[..]
Jammer dat er verrekte weinig empathie voor Mariieke in deze reactie zit.
Dit is haar proces en het is helemaal niet aan jou om te bepalen wanneer er voor wat tijd is.
Alleen Mariieke bepaald op welke manier en hoelang zij dit rouwproces doorloopt.
Mariieke vraagt toch om advies? Ik bepaal niks voor haar, ik heb slechts mijn mening gegeven! Het is zeker een klote situatie waarin ze zit maar zij rekt het onnodig en ondanks talloze adviezen blijft ze dezelfde vragen herhalen. Het staat voor iedereen open om hierop te reageren toch? Wat maakt mijn antwoord anders dan de antwoorden die eerder door andere zijn gegeven?
IMI-x2 schreef op 08-03-2024 om 13:26:
Die frustratie is het logische gevolg van zijn eigen belabberde keuzes. Waarom lukt het je niet om zijn frustratie bij hem te laten? Wordt hij dan misschien boos of verbaal of fysiek gewelddadig?
Ik weet het niet waarom zijn frustratie mij raakt. Hij wordt kortaf, nors, soms een beetje boos. Niet fysiek hoor! Maar het maakt wel dat ik me schuldig ga voelen. Ik zie steeds hetzelfde patroon daarin.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 18:22:
[..]
Ik weet het niet waarom zijn frustratie mij raakt. Hij wordt kortaf, nors, soms een beetje boos. Niet fysiek hoor! Maar het maakt wel dat ik me schuldig ga voelen. Ik zie steeds hetzelfde patroon daarin.
Schuld heeft te maken met iets fout doen. Maar jij doet niets fout, je geeft gem gewoon zijn eigen verantwoordelijkheid terug. Jij bent niet verantwoordelijk voor deze situatie, dat is hij. Hij wil scheiden, dat betekent dat hij nu verantwoordelijk is voor zijn eigen leven, zelf zijn zaakjes moet regelen.
Dat schuldgevoel is totaal misplaatst. Zie je dat? Jij neemt daarmee een last op jouw schouders die niet aan jou is om te dragen. Hoog tijd om ermee te stoppen.
Als IEMAND zich schuldig zou moeten voelen, is hij het wel! Hij kwetst jou, liegt, blaast jullie gezin op, en dan ook nog mopperen als hij de logische gevolgen daarvan moet dragen? Wat een kleuter.
Pief schreef op 08-03-2024 om 13:57:
[..]
Enerzijds geef je aan dat je het er heel erg moeilijk mee hebt om het gezin 'gewoon' door te draaien, anderzijds vind je dat tips om dit te doorbreken niet welkom zijn. Je mag het van jezelf niet doorbreken? Hij mag er geen last van hebben? Je kinderen mogen er geen last van hebben? Maar jij houdt van hem en haat hem en bent wanhopig tegelijkertijd maar je moet ook rustig blijven en iedereen zo gelukkig mogelijk houden? Want het is zo fijn zo en zo goed voor iedereen? Wat wil je nu eigenlijk? Mijn gok is dat je wilt wat niet kan en jezelf daar ook nog verantwoordelijk voor maakt. Je wilt zoveel mogelijk van je gezin behouden (maar hij niet), je wilt zoveel mogelijk van je man behouden (maar hij niet) en je vindt dat jij het allemaal maar moet kunnen fixen en opbrengen en vraagt ons hoe je dat moet doen.
En ik zeg: dat kun je niet. Het is teveel gevraagd van jezelf. Het is niet goed voor je. Maar ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om deze knop om te zetten. En hoe sneller dat jou lukt, hoe beter dat voor je is.
Jij vindt het vervelend om te zeggen dat je iets kleins niet meer wilt zoals vroeger. Maar hij heeft er totaal geen moeite mee om een relatie te hebben met een andere vrouw, te liegen tegen jou en ook nog te verwachten dat jij gewoon in de hele shitshow meedraait als een heilige madonna. Want hij zet ook wel eens een kopje thee. Het is zo scheef.
Het is te hopen dat hij je financieel inderdaad ruimschoots compenseert. Maar hoe hij zich opstelt zou het mij verbazen. Heb je een deel van de overwaarde uitgeruild voor pensioen of alimentatie? Heb je iemand die alleen met jou meekijkt?
Tips zijn zeker welkom!
Ik koop hem uit, op basis van woz waarde (laagste waarde) en zetten nog wat op papier weg voor inboedel. Maar plan is om inboedel te verdelen gezamenlijk, alles in goed overleg. Geen uitruil dus voor pensioen of alimentatie. Heb geen recht op alimentatie.
Maar misschien ben ik dan traag van begrip, of zie ik het niet. Voel me ook even dom.. want ja ik krijg veel dezelfde adviezen waar ik heel blij mee ben, want ik haal veel steun uit deze groep.
Ik blijf mezelf de vraag stellen hoe kom ik hieruit? Hoe ga ik mijn proces goed aan? Wil hier niet over jaren weer last van krijgen. En het merendeel zegt weggaan, of hem laten weggaan. Maar dan ga ik meteen een aantal dingen denken waardoor dat weggaan lastig is voor mij.
1. De kinderen. Hoe fijn zou het voor ze zijn dat ze langzaam kunnen wennen aan de nieuwe situatie. We deden altijd alles samen. En nu steeds minder, ze zijn steeds vaker alleen met papa of mama.
2. Als ik hem wegstuur dan ben ik de komende maanden (het gaat nog wel minimaal 4mnd duren voordat hij een woning voor zichzelf heeft) verantwoordelijk fulltime voor de kinderen. We kunnen afspreken dat hij een aantal dagen per week komt, maar dan zijn de nachten voor mij en die zijn niet heel geweldig de laatste tijd.
Is het echt een illusie om te denken dat doordat we nu steeds minder samen doen, vaker tijd alleen hebben, of alleen de kinderen hebben we langzaam wennen aan de nieuwe situatie?
Is echt de enige optie zo snel mogelijk apart als je moet los komen?
Er zijn toch wel meer mensen die door krapte op de woningmarkt nog samenwoonde inclusief jonge kinderen? Konden zij dan ook niet loslaten?
Ik vind de gedachte om voorlopig nog deels samen te zijn wel oke. Ik zie de voordelen als in niet een aantal avonden achter elkaar verplicht thuis, maar nu nog om en om. Ik kan wennen aan de zorg alleen doen voor de kinderen, kan hier enorm tegenop zien. Ik kan wennen aan om even alleen thuis te zijn omdat hij weg is met de kinderen. We kunnen makkelijker het gesprek aan samen, hoe staan we erin, wat moeten we nog regelen, hoe pakken we dingen aan.
Pasen komt eraan, de meivakantie, de zomervakantie. We zijn er ons van bewust dat hij dan nog geen woning voor zichzelf vindt. We hebben beide de intentie om dit goed met elkaar te overleggen. Pasen toch nog samen? Misschien nog even een weekend er tussen uit met één van de kinderen, of toch met het hele gezin? Dit zijn toch de laatste momenten samen met het gezin. We willen dit goed doen voor ons en onze kinderen. Maar wanneer doe je het goed?
IMI-x2 schreef op 08-03-2024 om 18:35:
[..]
Schuld heeft te maken met iets fout doen. Maar jij doet niets fout, je geeft gem gewoon zijn eigen verantwoordelijkheid terug. Jij bent niet verantwoordelijk voor deze situatie, dat is hij. Hij wil scheiden, dat betekent dat hij nu verantwoordelijk is voor zijn eigen leven, zelf zijn zaakjes moet regelen.
Dat schuldgevoel is totaal misplaatst. Zie je dat? Jij neemt daarmee een last op jouw schouders die niet aan jou is om te dragen. Hoog tijd om ermee te stoppen.
Als IEMAND zich schuldig zou moeten voelen, is hij het wel! Hij kwetst jou, liegt, blaast jullie gezin op, en dan ook nog mopperen als hij de logische gevolgen daarvan moet dragen? Wat een kleuter.
Ja, als je het zo zegt.. Dan zie ik het. Maar ik voel het wel zo, ondanks dat m'n hoofd soms wel 'beter weet'. Ik merk dat het iets met mijn humeur/gemoedstoestand/gevoel doet. En dat wil ik niet, ik zou willen dat hij me daarmee niet meer raakt!! Maar hoe?
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 18:44:
[..]
Ja, als je het zo zegt.. Dan zie ik het. Maar ik voel het wel zo, ondanks dat m'n hoofd soms wel 'beter weet'. Ik merk dat het iets met mijn humeur/gemoedstoestand/gevoel doet. En dat wil ik niet, ik zou willen dat hij me daarmee niet meer raakt!! Maar hoe?
Je geeft hier zelf het antwoord op de vraag die je mij stelt. Waarom niet nog een paar maanden samen, waarom niet nog samen een weekje weg? Dat kan alleen als jij ook los van hem bent. Pas als jij los van hem bent gaat hij jou minder raken. Daarom zeg ik: hij moet weg. Want ja, er zitten voordelen aan samen zijn in 1 huis. Maar ook 1 heel groot nadeel en voor dat nadeel betaal jij in je eentje de rekening.
Het duurde een jaar na apart wonen voordat ik niet meer geraakt werd door een vervelend appje, of raar gedrag. Nu waren wij 30+ jaar bij elkaar, dat is erg lang natuurlijk, maar dan heb je een idee hoe moeilijk loslaten is. Het is niet raar dat je nu nog zoveel voelt. Jij bent juist heel normaal. Maar de situatie is dat niet.
Heeft het ermee te maken dat je dan nog vanuit ‘samen’ denkt, in plaats van vanuit jou die met een ‘vreemde voor je’ te maken hebt die vroeger een geliefde van je was? Iemand waartoe je je opnieuw moet gaan verhouden? En misschien heeft hijzelf dat ook niet eens helder. Het is erg logisch dat jullie communicatie vaak op zijn minst een verwarrend en bevreemdend gevoel zal geven. Kan het zijn dat jouw gevoel van schuldig zijn, eigenlijk ook een soort van gevoel van hulpeloosheid is naar hoe je je tot deze situatie te verhouden? Als jullie dit zo blijven doen, heb je in ieder geval nodig dat je jezelf beter snapt. Het kan ook zijn dat dat te moeilijk is (daar zijn velen hier natuurlijk bang voor) omdat het sowieso al pijnlijk is dit soort dingen onder ogen te komen, maar extra moeilijk als hij nog bij je woont.
Thera schreef op 08-03-2024 om 18:56:
Heeft het ermee te maken dat je dan nog vanuit ‘samen’ denkt, in plaats van vanuit jou die met een ‘vreemde voor je’ te maken hebt die vroeger een geliefde van je was? Iemand waartoe je je opnieuw moet gaan verhouden? En misschien heeft hijzelf dat ook niet eens helder. Het is erg logisch dat jullie communicatie vaak op zijn minst een verwarrend en bevreemdend gevoel zal geven. Kan het zijn dat jouw gevoel van schuldig zijn, eigenlijk ook een soort van gevoel van hulpeloosheid is naar hoe je je tot deze situatie te verhouden? Als jullie dit zo blijven doen, heb je in ieder geval nodig dat je jezelf beter snapt. Het kan ook zijn dat dat te moeilijk is (daar zijn velen hier natuurlijk bang voor) omdat het sowieso al pijnlijk is dit soort dingen onder ogen te komen, maar extra moeilijk als hij nog bij je woont.
Ik moest hier even over nadenken.. maar ik denk omdat ik nog nog deels vanuit samen denk.
Losmaken van je partner na bedrog. Tja..dit zal veel inspanning vergen. En zo te lezen ben je daar nog lang niet aan toe.. Je bent nog niet zover om hem los te laten. Want hoe kan dat ook. Je bent er net pas achter dat hij je bedrogen heeft. En zoals zoveel hier schrijven weet je waarschijnlijk de helft niet.
Maar denk dat het voor het loslaat proces toch belangrijk is dat jullie appart gaan wonen. En dan nog zal het een hele lastige zijn. Maar dan kan bij je man ook het besef komen wat hij kwijt is. Welke keuze hij gemaakt heeft. Hij heeft hier alleen voor gekozen. Hij heeft gekozen om vreemd te gaan. Hij heeft ervoor gekozen om dit heel lang voor zich te houden. Jou voor te liegen. Hij kiest voor een scheiding. Ik denk dat bij jou het besef moet gaan komen dat SAMEN echt niet meer bestaat. Jij hebt nergens een keus in gehad zoals ik het lees. Neem het heft in eigen handen. Neem de regie in eigen handen. En tuurlijk...het zal heel zwaar zijn maar je zal het beeld los moeten gaan laten van SAMEN..dat is er niet meer. Je zult een nieuw beeld moeten gaan vormen. Jullie zijn geen man en vrouw meer. Jullie zijn vader en moeder. Hier zul je een een weg in moeten gaan vinden.
Ik herken zeker wat je schrijft. Liefde voor iemand die je dit aangedaan heeft. Ook ik voelde dat nog. Gluurde door de gordijnen als hij onze zoon op kwam halen. Hoe kan dat in hemelsnaam naast elkaar staan. Ik heb echt 6 weken mijn best gedaan om hem los te laten. Maar niet gelukt. Wij zijn samen verder gegaan. Maar was wel heel verbaasd over mezelf dat er zoveel gevoelens naast elkaar konden bestaan. Maar je zit ook in zo'n rollacoaster..echt..probeer je rust te krijgen..samen met je kinderen. Man uit huis en goede afspraken omtrent de kinderen. Richt je op je kinderen en mensen om je heen en niet meer op je man..je man zal zichzelf moeten gaan redden. En schuldgevoel...pfffff...sorry...jij bent hem echt niets maar dan ook niets meer verplicht hé. Een vriend...nee echt niet..dan zal hij ook spijt moeten betuigen dat hij jou zo bedonderd heeft.
Wraakgevoelens..herken ik zeker. Had ik ook. Maar ik heb het niet gedaan. Achteraf ben ik daar blij om maar het heeft zeker in mijn hoofd afgespeeld. Ik had een aantal dingen die ik openbaar zou kunnen maken die hem best zouden kunnen raken. Maar wat heb je eraan..hier moet je wel heel goed over nadenken ook in verband met de kinderen.
Ik ben heel blij dat ik mij in de eerste tijd op mezelf gericht heb en de kinderen..man uit huis.ik kon doen en laten wat ik wilde. Kinderen waren wel wat ouder dus dat was w.s. iets makkelijker. Ik heb het ook ervaren als een hele vrije tijd. Ik kon doen en laten wat ik wilde. Ik had ook vriendinnen die me door dik en dun steunde...ik schreef in die tijd heel veel mails naar man. ( nadat ik via de app wel dagelijks tig berichten stuurde) en die waren niet misselijk zo boos was ik.
Maar mijn hemel...wat heb ik gehuild in die tijd..en geprobeerd hem los te laten.
Ik denk dat dat sowieso niet 1 2 3 lukt. Dit is een proces wat je moet gaan doorlopen.
Ik denk dat je nog totaal in shock bent gezien het stukje wat je schrijft over schuldgevoel. Volgens mij is alles nog niet helemaal doorgedrongen bij je. Klopt dit?
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 18:44:
[..]
Ja, als je het zo zegt.. Dan zie ik het. Maar ik voel het wel zo, ondanks dat m'n hoofd soms wel 'beter weet'. Ik merk dat het iets met mijn humeur/gemoedstoestand/gevoel doet. En dat wil ik niet, ik zou willen dat hij me daarmee niet meer raakt!! Maar hoe?
Door mijn bericht te printen en elke dag minstens 2x met aandacht hardop aan jezelf voor te lezen.
De kracht van herhaling. Het werkt. Beloofd.
IMI-x2 schreef op 08-03-2024 om 22:26:
[..]
Door mijn bericht te printen en elke dag minstens 2x met aandacht hardop aan jezelf voor te lezen.
De kracht van herhaling. Het werkt. Beloofd.
Ga ik doen, bedankt!
Man uit huis, en afspraken omtrent de kinderen. Enige optie die er dan zou zijn is dat hij volledig bij familie logeert. En dat hij een paar dagen per week hier smorgens vroeg is (lees 06.00u gaat onze wekker op werkdagen) en hij de zorg op zich neemt. En ook in het weekend om en om komt voor de kinderen.
Ik moet dit alles dan gooien op het loslaten, loskomen van hem.
Want hij blijft ontkennen, er is niemand anders, hij wil alleen verder in eerste instantie zegt hij. Bullshit... maargoed als ik hem confronteer met zijn bedrog dan ontkent hij, wordt te boos, en dreigt zelfs om het huis te verkopen.
Ik moet wachten tot het huis op mijn naam staat, dan is het veilig. Nu niet... ik neem echt teveel risico.
Ik heb de fases van scheiding gelezen en ik lees in elke fase wel iets wat ik heb.
Soms nog de onwerkelijkheid, dit kan niet waar zijn. Maar ook wel het bewustzijn dat wij nu echt uit elkaar gaan hoor, en ik wil nu ook de scheiding erdoor. Maar daarnaast hou ik nog van hem, en is er ergens hoop dat we elkaar in de toekomst weer vinden.
Ook boosheid en frustratie heb ik op momenten. Maar ook momenten dat ik denk hoe ga ik het straks doen? Ik wil m'n huis aanpassen, wil iets aan het interieur veranderen zodat het van mezelf wordt.
Dus daar denk ik soms ook wel over na, hoe ik dat ga doen.
Ja ik vlieg met mijn gedachtes en gevoelens van voor naar achter, van links naar rechts.
Mariieke schreef op 09-03-2024 om 07:10:
Man uit huis, en afspraken omtrent de kinderen. Enige optie die er dan zou zijn is dat hij volledig bij familie logeert. En dat hij een paar dagen per week hier smorgens vroeg is (lees 06.00u gaat onze wekker op werkdagen) en hij de zorg op zich neemt. En ook in het weekend om en om komt voor de kinderen.
Ik moet dit alles dan gooien op het loslaten, loskomen van hem.
Want hij blijft ontkennen, er is niemand anders, hij wil alleen verder in eerste instantie zegt hij. Bullshit... maargoed als ik hem confronteer met zijn bedrog dan ontkent hij, wordt te boos, en dreigt zelfs om het huis te verkopen.
Ik moet wachten tot het huis op mijn naam staat, dan is het veilig. Nu niet... ik neem echt teveel risico.
Ik heb de fases van scheiding gelezen en ik lees in elke fase wel iets wat ik heb.
Soms nog de onwerkelijkheid, dit kan niet waar zijn. Maar ook wel het bewustzijn dat wij nu echt uit elkaar gaan hoor, en ik wil nu ook de scheiding erdoor. Maar daarnaast hou ik nog van hem, en is er ergens hoop dat we elkaar in de toekomst weer vinden.
Ook boosheid en frustratie heb ik op momenten. Maar ook momenten dat ik denk hoe ga ik het straks doen? Ik wil m'n huis aanpassen, wil iets aan het interieur veranderen zodat het van mezelf wordt.
Dus daar denk ik soms ook wel over na, hoe ik dat ga doen.
Ja ik vlieg met mijn gedachtes en gevoelens van voor naar achter, van links naar rechts.
Verstandig om eerst te wachten tot het huis op jouw naam staat. Dat is de basis van waaruit je verder gaat. En hij moet zelf bedenken waar hij tijdelijk gaat wonen. Kan ook een vakantiehuisje zijn of tijdelijke onderhuur. En dan kunnen de kinderen misschien wel gewoon daar zijn op zijn dagen.
En al die wisselende emoties horen erbij. Het is een rouwproces.
Mijn man vertelde ook niets uit zichzelf. Ik kwam via via achter meer informatie . Dus via je man krijg je geen informatie te horen. Het interesseerde mij echt niet toen of hijwel of niet boos was. Ik was boos...en daar had ik alle recht toe vond ik. Waarom ik denk dat je man uit huis moet is omdat je dan meer rust krijgt. Dat was mijn ervaring toen. Ik ging inderdaad meteen een leuke kast kopen. Due kast staat er nu nog steeds. Man vind hem afschuwelijk maar het herinnert mij aan een gevoel dat ik mij eigen regie had. Ik vind de kast mooi dus ik koop hem gewoon. Nix te hoeven overleggen.
Heb je veel mensen om je heen die je steunen en waar je terrecht kunt.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 19:21:
[..]
Ik moest hier even over nadenken.. maar ik denk omdat ik nog nog deels vanuit samen denk.
Misschien kun je het gesprek met hem aangaan over de vraag hoe hij jou nu ziet; en hoe dat dan is in relatie tot die andere vrouw.
Je hebt de term 'bedrogen' vastgezet in je hoofd en daaromheen zwermen alle nare gedachtes, gevoelens en behoeftes. Misschien is het goed om die term los te peuteren: wat is nu 'bedrogen', waarin, waarmee, waarom. Gaat dat over iemand aardig vinden, over wel met haar praten en niet met jou, over seks, over liefde, en waarom zou die liefde dan niet over kunnen gaan als jullie liefde blijkbaar wel over kon gaan.
En een laatste tip: je kunt de boedelscheiding samen doen, maar als dat erin resulteert dat de een alles toegeeft of juist dat er overal ruzie over ontstaat, dan wordt dat lastig. Het advies van mijn advocaat/mediator was: degene die het huis verlaat mag als eerste beslissen. Dus ik ben een weekend weggegaan en hij heeft in die tijd meegenomen wat hij mee wilde nemen. Ik vond dat eerlijk, ik bleef in de woning en had dus alles nog wat niet losgemaakt kon worden (gordijnen, vloerbedekking, keuken etc.). Hij heeft alleen draagbare spullen meegenomen die hij goed kon gebruiken. Lijst gemaakt, gecontrolleerd, is er nog iets te verrekenen, klaar.
Als hij over 4 maanden een eigen woning heeft dan is dat een te overziene periode voor de huidige situatie.
Tsjor