Scheiden en later blijkt bedrogen
Goedemorgen,
Ik start toch even een nieuw topic op mijn worsteling te delen.
Hij kwam 2 jaar geleden bij me en vertelde me dat hij twijfelde aan onze relatie, echt uit het niets kwam dit voor mij. Ik heb 2 jaar gevochten voor ons, echt alles gegeven. En ik zei zo vaak tegen hem dit klopt niet, ik snap het niet, dit kan niet, wat gebeurd hier?
Hij was me aan het aantrekken (lichamelijk contact) en ineens weer dagen of weken aan het afstoten (voelde niet fijn/goed om lichamelijk contact te hebben voor hem).
Ik begreep er niks van... zovaak gevraagd of er een ander was. Maar het antwoordt bleef keer op keer NEE. En ik geloofde hem, tuurlijk geloof ik hem we zijn al 15 jaar samen.
Tijd terug gaf hij aan te willen scheiden, want het werkte niet meer. Ik werk mee, ik ben op van al het vechten, maar er is nog steeds heel veel onbegrip, ongeloof, verdriet.
En nu kom ik er de laatste weken steeds meer achter dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen, en hun al ruim 2 jaar contact hebben.
Hij die ineens zijn trouwring afdoet omdat ie niet meer lekker zit, zij die uit het niets haar relatie met haar vriend verbrak en nu nog wel goede vrienden zijn, mijn man die rond diezelfde periode heeft gezegd te willen scheiden maar dit achteraf niet doorzette, ze hebben samen een keer de nacht doorgebracht, ze hadden veel contact wat hij me nooit verteld heeft, hij heeft keer op keer gelogen tegen me, samen sporten.
Ik ga me even heel kwetsbaar opstellen, maar hoop hier oprecht dat jullie me kunnen helpen om hieruit te komen.
Ik weet dat ik ga scheiden, en dat wil ik zelf ook op dit moment. Thuis is hij in de meeste gevallen nog die lieve man die ik ken, hij ontkent als ik hem confronteer, en ik heb geen zin in ruzie want er zijn jonge kinderen in het spel!! We wonen nog verplicht samen vanwege de woningmarkt, echt drama.
Ik weet dat ik moet loslaten, ik snap het, en ik hoor het van anderen.. maar HOE? Echt hoe doe ik dat? Ik krijg die knop niet om.
Ik blijf maar denken het kan toch niet zo zijn dat hij mij al die tijd heeft bedrogen, al die tijd in de waan heeft gelaten dat wij werkten aan onze relatie en de strijd allang gestreden was, het kan toch niet zo zijn dat hij hier mee weg gaat komen, dat wij nu gaan scheiden en hij tegen iedereen verteld dat dit het voor hem niet meer was, om vervolgens over een paar maand iets met haar te beginnen, het kan toch niet zo zijn dat zijn naasten niet weten wat hij mij heeft geflikt.
IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Ik vind het al ontzettend moeilijk om me erbij neer te leggen dat ik hem kwijt ben. Dat ik mijn maatje kwijt ben, mijn beste vriend, en daarmee nu mijn gezin.
Maar het feit dat er al langer een ander is, waar we nu dus niet over kunnen praten omdat hij blijft ontkennen en mij voor gek verklaard... doet nog meer pijn!
Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?
linn19 schreef op 08-03-2024 om 10:30:
[..]
Nog samenwonen met een partner die wil scheiden en die al een nwe vriendin heeft is een hele grote opgave en het is alleen aan Mariieke en haar man hoe ze dat samen invullen.
Maar uit wat Mariieke schrijft is het meer hoe hij het wil en niet wat ze samen invullen.
Mariieke, kun je niet eens een paar dagen weg, zonder kinderen. Even rust, even van een afstand bekijken wat jij wil. En bij terugkomst zeggen, zo gaan we het aanpakken tot de boel rond is. Daar heeft hij dan maar mee te dealen!
Flanagan schreef op 08-03-2024 om 12:11:
@Mariieke, heb je moeite met zijn frustratie of kom je hem tegemoet zodat hij thuis tenminste nog een fijne vader voor jullie kinderen is? Ligt het verdriet bij het feit dat jullie kinderen gaan merken in welke bagger jullie beland zijn?
De aanwezigheid van jonge kinderen kan ertoe leiden dat het verloop wordt vertraagd; je wilt er niet aan denken wat een scheiding voor hen inhoudt en dus stel je het uit tot het moment dat je er zelf naar snakt.
Ik heb moeite met zijn frustratie. Hij heeft hiervoor gekozen, en toch frustreren hem dan dingen.. die in mijn ogen normale gevolgen zijn.
Hij geeft zijn gezin op.
S.ndra schreef op 08-03-2024 om 11:02:
Ik begrijp heel goed dat je nog van hem houdt. Dat is niet zomaar over. Maar nog maar even geleden had je het nog over wraak. Als je nu die gevoelens ineens niet meer hebt en alles pais en vree is, tja. Nog maar even geleden klaagde je dat het niet lukte om je op jezelf te richten. De donderslag bij heldere hemel is nu al een behoorlijke tijd geleden. Als jullie het zo gezellig hebben, kan hij ook kiezen voor zijn gezin en zijn huwelijk. Maar dat doet hij niet. Als je niet oppast, blijf je steken in een soort tussentijd met bijbehorende emotionele rollercoaster. Maar hij gaat verder met haar ondertussen. En hij is daar niet eerlijk over. Misschien is ze al zwanger, weet jij veel.
Wat mensen je proberen te doen inzien is dat er over je heen gelopen wordt. Hij heeft je over zijn vreemdgaan voorgelogen. En blijkbaar is die relatie niet voorbij. Als je niet eens tegen hem durft te zeggen dat je zijn brood niet meer wilt smeren, hoe wil je dan je scheiding regelen? Hij had een vriendin terwijl jij thuis zat met de baby, ZIJN baby. Waarom zou je hem dan nu geloven op andere fronten zoals het regelen van de scheiding?
Mensen proberen te zeggen: zorg goed voor jezelf en je kinderen. Laat niet over je heen lopen. Hij is onbetrouwbaar en heeft nu andere belangen dan jij en hij gaat dat niet zeggen. Mensen hier zijn bang dat hij profiteert van jouw liefheid en liefde voor hem. En jij wilt de situatie niet onder ogen zien.
Als je dat niet wilt zien, dan kun je van een behoorlijk koude kermis thuis komen. En die kermis duurt heel lang als je jongste nog maar 2 is. Jij zit straks met 3 kinderen en de gebakken peren, en hij begint overnieuw een gezin met haar. En dan wordt dat co-ouderschap en alimentatie betalen etc ineens een stuk minder gezellig. Je blik op de dingen is te kortzichtig op het hier en nu. Dus nogmaals: zorg goed voor jezelf en informeer je goed voor de scheiding, vooral de financiën. Dat is het belangrijkste, echt. Dat is belangrijker dan bammetjes smeren of je vandaag een knuffel hebt gehad of welke cd van hem is en welke van jou of dat hij boos is of lief vandaag. Dat is mist die hem heel goed uitkomt.
Maar houden van kan toch bestaan naast wraak? Ik merk nu dat er een flinterdun lijntje loopt tussen liefde en 'haat'.
Ik hou van hem, daarom raakt dit me allemaal zo! Maar ik kon ook echt heel boos worden, en daarom hem aan de schandpaal willen omdat hij me dit allemaal flikt!!!
Dus ik heb beide gevoelens.
Die frustratie is het logische gevolg van zijn eigen belabberde keuzes. Waarom lukt het je niet om zijn frustratie bij hem te laten? Wordt hij dan misschien boos of verbaal of fysiek gewelddadig?
Alsjeblieft mensen, het brood smeren was een voorbeeld! Ik wil niet al te persoonlijke voorbeelden noemen. Dus ik heb een algemeen voorbeeld gegeven.
En ik smeer zijn brood niet uit een verplichting maar omdat het gewoon routine is hier in huis. Hij smeert mijn brood ook, al hij smeerdienst heeft.
Maar nogmaals, het brood smeren was een voorbeeld.
En ik ben hier om tips en adviezen, maar sommige komen heel erg negatief of hard over. Terwijl ze waarschijnlijk helpend bedoeld zijn, komen ze keihard en pijnlijk binnen.
Andere tips en adviezen komen ook binnen, en die raken me, maar dan voel ik me wel gesteund door jullie. En dat is een fijner gevoel.
De scheiding is bijna rond. Ik ben daarin goed voor mezelf opgekomen, ik kan blijven wonen. We zijn uitgegaan van WOZ waarde ipv taxatiewaarde.
Mij hoor je niet klagen over het financiële en/of woongedeelte.
Ik worstel enorm met mijn eigen gevoelens, emoties en gedachtes. En die gaan werkelijk van dit kan niet waar zijn, dit is zo onwerkelijk, ik hou nog zoveel van hem, waarom doet hij dit, en vervolgens naar bah, wat een klootzak, hij verdiend mij niet, ik wil hem aan de schandpaal, zijn familie moet dit weten, wat een hufter dat je je vrouw zo bedonderd.
En ja echt.. ik ben van mening dat dat naast elkaar kan bestaan, want ik zit er nu zelf middenin.
Ergens is hij nog de lieve man, die ik herken en die ik heel graag zie. Maar hij heeft ook zo zijn afstandelijke momenten, en er zijn steeds meer momenten dat we niet samen zijn, hij een paar dagen weg is of we afwisselend de avond weg zijn.
Ik probeer eraan te wennen, en mezelf staande te houden in dit hele proces.
Want ik zit wel een scheiding te regelen, ondertussen ook nog een trauma van het bedrogen zijn, mijn werk moet doorgaan, mijn kinderen gaan door, ik probeer werkelijk alle ballen hoog te houden.
En ik ben niet uit op ruzie, want ik realiseer me heel goed dat een fijne relatie met je ex van grote invloed is op de kinderen. Dus ik hoop dat wij straks goed met elkaar over weg kunnen.
Het is zo moeilijk om bepaalde dingen ineens niet meer te doen, omdat je in een scheiding ligt. Want sommige dingen zijn zo routine geworden in ons gezin. Stop je daar dan per direct mee, of gaat dat langzaamaan, en is alles gestopt als je daadwerkelijk 2 huizen hebt.
Hij zet soms in de avond ook wel een kopje thee voor mij, dikke prima toch? Als we daar beiden oké mee zijn.
Het is absoluut niet zo dat we nu alles alleen maar voor onszelf doen. We proberen rekening met elkaar te houden.
Enerzijds heel fijn dat het zo kan. Anderzijds: hij heeft me bedrogen. Hoe stel ik me op, maar de kinderen moeten hier geen last van hebben.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:48:
Ik schrik een beetje van de wat boze of negatieve reacties.
Ik stel me kwetsbaar op, in waarschijnlijk één van mijn moeilijkste momenten uit mijn leven.
Ik wil geen slachtoffer spelen, maar wil wel eerlijk delen wat dit met me doet.
En dat ik zoveel moeite heb om de knop om te zetten.
Ja ergens vind ik het nog fijn dat hij nog deels thuis is. Want er zijn momenten dat het allemaal nog normaal is. En ik weer heel even de man zie die ik kende de liefde van mijn leven.
Maar ik denk ook dat ik het fijn vind om dit rustig af te bouwen, ben nu 3 a 4 dagen per week alleen met de kinderen. De andere dagen zijn we samen thuis, wat inhoud samen de zorg, meestal samen eten, en verder apart dingen doen van elkaar.
Dit kwam als donderslag uit heldere hemel, heb geen tijd om dit te verwerken of te accepteren..
Dus ik ga maar met de stroom mee, in een rustig tempo.
Ik dwing hem niet om thuis te blijven. Ik heb hem laatst gevraagd om een aantal dagen per week weg te gaan, voor mijn rust. En dat vond hij prima.
En doordat we deels nog samen wonen, verlopen alle dingen die geregeld moeten worden vrij makkelijk. Overleggen meteen met elkaar, en regelen het.
We praten over hoe we het financieel gaan doen, met de inboedel etc. En dat kan heel makkelijk en zonder druk doordat je af en toe momenten even alleen hebt.
Ook de kinderen kunnen nu langzaam wennen, en nemen we mee in dit proces op kinderniveau.
Wat voor negatieve reacties lees je dan precies? Ik vind het vooral juist heel veel goede tip bevatten.
Maar het zijn tips die je in een eerder topic ook al gehad hebt en dan is het een beetje onzinnig omdat te gaan herhalen. Maar vergeet niet: er lopen hier heel wat ervaringsdeskundigen rond die dit mee gemaakt hebben. In alle vormen. Dus luister daar naar. Het wil niet zeggen dat alles voor iedereen hetzelfde werkt, maar je kunt in elk geval gebruik maken van de handvaten.
Dus nogmaals: Laat dat hele " Hij moet hier voor boeten" " Dit kan toch niet" los!!! Wat heb je er nou aan om de (Onnodige) bevestiging te krijgen dat hij vreemd gegaan is. Je weet dat hij gelogen heeft over van alles en nog wat, dat hij al tijden contact heeft gehad met een ander en dat hij al een keer een nacht met haar doorgebracht heeft. Hoeveel meer informatie ben je nog nodig dat hij daadwerkelijk vreemd gegaan is? IK moet dan altijd terug denken aan die vriend van mij: Die wist adhv locatiegeschiedenis dat zijn vrouw met de buurman in een hotel verbleven was voor een uur of 4/5. Maar er was niks gebeurd hoor! Bullshit. When it talks like a duck, walks like a duck, it is most likely a duck.
En zelfs die kwam stapje voor stapje achter de waarheid. Dat is een heeeeeeeeeeeeeeele lange weg van vooral veel je rust bewaren, uitzoeken, verhalen op elkaar afstemmen, analyseren. Telefoon keer weg pakken op een onbewaakt moment. Noem het allemaal maar op. En zelfs dan, als ze het goed doen, is de informatie MINIMAAL dat je er achter komt. Om je een beeld te schetsen: De enige manier waarop hij en ik achter stukjes informatie zijn gekomen, is omdat ze het met elkaar er over hadden in een Whatsapp gesprek. De rest, dus de gesprekken tussen hun en hun affaire-partners, zaten allemaal achter apps met toegangscode, fotokluis vermomd als rekenmachine, noem het maar op. Dus echt: Weet wat je jezelf aan doet als je wel op onderzoek uit gaat.
En vanuit daar moet je verder gaan: Je kunt niet aan de ene kant de woede hebben en rancune over wat er allemaal gebeurd nu en aan de andere kant nog lief gezinnetje spelen. Dat is natuurlijk complete gekkenhuis. Je moet tijd en ruimte voor jezelf gaan maken. Neem hulp, ga praten. Maar je schiet een beetje van hot naar her heb ik het idee en blijft bepaalde dingen herhalen.
Ik denk dat het een valkuil is om eerst Mariieke uitsluitend te zien in het licht van een te afhankelijke vrouw en dan daarvanuit op haar aangedragen punten in te gaan. Ik vind het boeiend wat ze schrijft over dat liefde en haat naast elkaar kunnen bestaan. Het is niet een makkelijke weg, maar je kunt je van iemand losmaken die toch bij je is. Mariieke, het is heel pijnlijk lijkt me om hem enerzijds nu te zien als een ‘vreemde’ (maar wel nodig lijkt me) en anderzijds om nog in het proces te zitten van afscheid te nemen van hem als geliefde. En vanuit jullie verleden als geliefdes al die vragen te hebben waar hijzelf op dit moment niks mee kan.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 13:33:
Alsjeblieft mensen, het brood smeren was een voorbeeld! Ik wil niet al te persoonlijke voorbeelden noemen. Dus ik heb een algemeen voorbeeld gegeven.
En ik smeer zijn brood niet uit een verplichting maar omdat het gewoon routine is hier in huis. Hij smeert mijn brood ook, al hij smeerdienst heeft.
Maar nogmaals, het brood smeren was een voorbeeld.
En ik ben hier om tips en adviezen, maar sommige komen heel erg negatief of hard over. Terwijl ze waarschijnlijk helpend bedoeld zijn, komen ze keihard en pijnlijk binnen.
Andere tips en adviezen komen ook binnen, en die raken me, maar dan voel ik me wel gesteund door jullie. En dat is een fijner gevoel.
De scheiding is bijna rond. Ik ben daarin goed voor mezelf opgekomen, ik kan blijven wonen. We zijn uitgegaan van WOZ waarde ipv taxatiewaarde.
Mij hoor je niet klagen over het financiële en/of woongedeelte.
Ik worstel enorm met mijn eigen gevoelens, emoties en gedachtes. En die gaan werkelijk van dit kan niet waar zijn, dit is zo onwerkelijk, ik hou nog zoveel van hem, waarom doet hij dit, en vervolgens naar bah, wat een klootzak, hij verdiend mij niet, ik wil hem aan de schandpaal, zijn familie moet dit weten, wat een hufter dat je je vrouw zo bedonderd.
En ja echt.. ik ben van mening dat dat naast elkaar kan bestaan, want ik zit er nu zelf middenin.
Ergens is hij nog de lieve man, die ik herken en die ik heel graag zie. Maar hij heeft ook zo zijn afstandelijke momenten, en er zijn steeds meer momenten dat we niet samen zijn, hij een paar dagen weg is of we afwisselend de avond weg zijn.
Ik probeer eraan te wennen, en mezelf staande te houden in dit hele proces.
Want ik zit wel een scheiding te regelen, ondertussen ook nog een trauma van het bedrogen zijn, mijn werk moet doorgaan, mijn kinderen gaan door, ik probeer werkelijk alle ballen hoog te houden.
En ik ben niet uit op ruzie, want ik realiseer me heel goed dat een fijne relatie met je ex van grote invloed is op de kinderen. Dus ik hoop dat wij straks goed met elkaar over weg kunnen.
Het is zo moeilijk om bepaalde dingen ineens niet meer te doen, omdat je in een scheiding ligt. Want sommige dingen zijn zo routine geworden in ons gezin. Stop je daar dan per direct mee, of gaat dat langzaamaan, en is alles gestopt als je daadwerkelijk 2 huizen hebt.
Hij zet soms in de avond ook wel een kopje thee voor mij, dikke prima toch? Als we daar beiden oké mee zijn.
Het is absoluut niet zo dat we nu alles alleen maar voor onszelf doen. We proberen rekening met elkaar te houden.
Enerzijds heel fijn dat het zo kan. Anderzijds: hij heeft me bedrogen. Hoe stel ik me op, maar de kinderen moeten hier geen last van hebben.
Enerzijds geef je aan dat je het er heel erg moeilijk mee hebt om het gezin 'gewoon' door te draaien, anderzijds vind je dat tips om dit te doorbreken niet welkom zijn. Je mag het van jezelf niet doorbreken? Hij mag er geen last van hebben? Je kinderen mogen er geen last van hebben? Maar jij houdt van hem en haat hem en bent wanhopig tegelijkertijd maar je moet ook rustig blijven en iedereen zo gelukkig mogelijk houden? Want het is zo fijn zo en zo goed voor iedereen? Wat wil je nu eigenlijk? Mijn gok is dat je wilt wat niet kan en jezelf daar ook nog verantwoordelijk voor maakt. Je wilt zoveel mogelijk van je gezin behouden (maar hij niet), je wilt zoveel mogelijk van je man behouden (maar hij niet) en je vindt dat jij het allemaal maar moet kunnen fixen en opbrengen en vraagt ons hoe je dat moet doen.
En ik zeg: dat kun je niet. Het is teveel gevraagd van jezelf. Het is niet goed voor je. Maar ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om deze knop om te zetten. En hoe sneller dat jou lukt, hoe beter dat voor je is.
Jij vindt het vervelend om te zeggen dat je iets kleins niet meer wilt zoals vroeger. Maar hij heeft er totaal geen moeite mee om een relatie te hebben met een andere vrouw, te liegen tegen jou en ook nog te verwachten dat jij gewoon in de hele shitshow meedraait als een heilige madonna. Want hij zet ook wel eens een kopje thee. Het is zo scheef.
Het is te hopen dat hij je financieel inderdaad ruimschoots compenseert. Maar hoe hij zich opstelt zou het mij verbazen. Heb je een deel van de overwaarde uitgeruild voor pensioen of alimentatie? Heb je iemand die alleen met jou meekijkt?
Wederzijds dingen voor elkaar doen is prima, zo lang dat je eigen keuze is en niet de verwachting van de ander. Kun je er met hem over praten over hoe deze tussenfase in te vullen?
Je mag boos zijn. Als jij zegt 'ik wil dit of dat niet meer voor jou doen, want we gaan scheiden', dan is dat je goed recht. Als je denkt 'hij doet dat of iets anders ook voor mij', dan snap ik dat ook. Er is geen goed of fout, maar ik zou wel kijken naar je eigen behoeften en gevoelens. Dus op maandag brood smeren omdat hij op dinsdag ook voor jou smeert is prima. Maar niet omdat hij anders boos wordt.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 13:33:
Alsjeblieft mensen, het brood smeren was een voorbeeld! Ik wil niet al te persoonlijke voorbeelden noemen. Dus ik heb een algemeen voorbeeld gegeven.
En ik smeer zijn brood niet uit een verplichting maar omdat het gewoon routine is hier in huis. Hij smeert mijn brood ook, al hij smeerdienst heeft.
Maar nogmaals, het brood smeren was een voorbeeld.
En ik ben hier om tips en adviezen, maar sommige komen heel erg negatief of hard over. Terwijl ze waarschijnlijk helpend bedoeld zijn, komen ze keihard en pijnlijk binnen.
Andere tips en adviezen komen ook binnen, en die raken me, maar dan voel ik me wel gesteund door jullie. En dat is een fijner gevoel.
De scheiding is bijna rond. Ik ben daarin goed voor mezelf opgekomen, ik kan blijven wonen. We zijn uitgegaan van WOZ waarde ipv taxatiewaarde.
Mij hoor je niet klagen over het financiële en/of woongedeelte.
Ik worstel enorm met mijn eigen gevoelens, emoties en gedachtes. En die gaan werkelijk van dit kan niet waar zijn, dit is zo onwerkelijk, ik hou nog zoveel van hem, waarom doet hij dit, en vervolgens naar bah, wat een klootzak, hij verdiend mij niet, ik wil hem aan de schandpaal, zijn familie moet dit weten, wat een hufter dat je je vrouw zo bedonderd.
En ja echt.. ik ben van mening dat dat naast elkaar kan bestaan, want ik zit er nu zelf middenin.
Ergens is hij nog de lieve man, die ik herken en die ik heel graag zie. Maar hij heeft ook zo zijn afstandelijke momenten, en er zijn steeds meer momenten dat we niet samen zijn, hij een paar dagen weg is of we afwisselend de avond weg zijn.
Ik probeer eraan te wennen, en mezelf staande te houden in dit hele proces.
Want ik zit wel een scheiding te regelen, ondertussen ook nog een trauma van het bedrogen zijn, mijn werk moet doorgaan, mijn kinderen gaan door, ik probeer werkelijk alle ballen hoog te houden.
En ik ben niet uit op ruzie, want ik realiseer me heel goed dat een fijne relatie met je ex van grote invloed is op de kinderen. Dus ik hoop dat wij straks goed met elkaar over weg kunnen.
Het is zo moeilijk om bepaalde dingen ineens niet meer te doen, omdat je in een scheiding ligt. Want sommige dingen zijn zo routine geworden in ons gezin. Stop je daar dan per direct mee, of gaat dat langzaamaan, en is alles gestopt als je daadwerkelijk 2 huizen hebt.
Hij zet soms in de avond ook wel een kopje thee voor mij, dikke prima toch? Als we daar beiden oké mee zijn.
Het is absoluut niet zo dat we nu alles alleen maar voor onszelf doen. We proberen rekening met elkaar te houden.
Enerzijds heel fijn dat het zo kan. Anderzijds: hij heeft me bedrogen. Hoe stel ik me op, maar de kinderen moeten hier geen last van hebben.
Alsjeblieft mensen, het brood smeren was een voorbeeld! Ik wil niet al te persoonlijke voorbeelden noemen. Dus ik heb een algemeen voorbeeld gegeven.
Het is zo moeilijk om bepaalde dingen ineens niet meer te doen, omdat je in een scheiding ligt. Want sommige dingen zijn zo routine geworden in ons gezin. Stop je daar dan per direct mee, of gaat dat langzaamaan, en is alles gestopt als je daadwerkelijk 2 huizen hebt.
Je hoeft geen persoonlijke dingen te benoemen maar als je in 2 huizen woont dan is de enige gedeelde taak de welzijn van jullie kinderen. Ja, alles stopt per direct, behalve als je hier duidelijke afspraken overmaakt. Heb je hem überhaupt de keuze gegeven om volledig weg te gaan? Wellicht wacht hij totdat jij het moment bereikt en het besef hebt dat het afgelopen is. Waarschijnlijk is hij die lieve man omdat hij dit allemaal doet omwille van de kinderen en afstandelijk omwille van jou en de aandacht die je vraagt. Hoe stel jij je op naar hem? Hij stelt duidelijk zijn grenzen maar gaat op een volwassen manier om met de situatie.
Ergens ken je de waarheid en heb je gewoon moeite die waarheid te accepteren. Net zoals dat je moeite hebt met bepaalde reacties die hier geplaatst worden. En iedereen die reageert kent maar 1 kant van het verhaal. Zoals jij hem beschrijft, hij werkt mee aan je verzoek om elders te wonen een paar dagen in de week, hij accepteert de zorg voor zijn kinderen. Hij laat zijn kinderen niet in de steek.Vervelend dat hij je bedonderd heeft maar dit staat los van de kinderen. Het gaat hierom dat je simpel weg niet kan accepteren dat hij zonder jou verder wil, tijd om dit nu te accepteren!
Ik wil je alleen nog zeggen Marieke laat de boosheid, ongeloof los. Dan pas kan je verwerken. Je komt echt anders in een depressie. Google maar eens over fases van scheiding. Je zit nu in de boosheid en ook nog ontkenning. Dus fase 1 en 2. Zoek hulp van derde: familie, psycholoog, poh en werk aan jezelf sporten enz enz
Donna! schreef op 08-03-2024 om 14:36:
[..]
Alsjeblieft mensen, het brood smeren was een voorbeeld! Ik wil niet al te persoonlijke voorbeelden noemen. Dus ik heb een algemeen voorbeeld gegeven.
Het is zo moeilijk om bepaalde dingen ineens niet meer te doen, omdat je in een scheiding ligt. Want sommige dingen zijn zo routine geworden in ons gezin. Stop je daar dan per direct mee, of gaat dat langzaamaan, en is alles gestopt als je daadwerkelijk 2 huizen hebt.
Je hoeft geen persoonlijke dingen te benoemen maar als je in 2 huizen woont dan is de enige gedeelde taak de welzijn van jullie kinderen. Ja, alles stopt per direct, behalve als je hier duidelijke afspraken overmaakt. Heb je hem überhaupt de keuze gegeven om volledig weg te gaan? Wellicht wacht hij totdat jij het moment bereikt en het besef hebt dat het afgelopen is. Waarschijnlijk is hij die lieve man omdat hij dit allemaal doet omwille van de kinderen en afstandelijk omwille van jou en de aandacht die je vraagt. Hoe stel jij je op naar hem? Hij stelt duidelijk zijn grenzen maar gaat op een volwassen manier om met de situatie.
Ergens ken je de waarheid en heb je gewoon moeite die waarheid te accepteren. Net zoals dat je moeite hebt met bepaalde reacties die hier geplaatst worden. En iedereen die reageert kent maar 1 kant van het verhaal. Zoals jij hem beschrijft, hij werkt mee aan je verzoek om elders te wonen een paar dagen in de week, hij accepteert de zorg voor zijn kinderen. Hij laat zijn kinderen niet in de steek.Vervelend dat hij je bedonderd heeft maar dit staat los van de kinderen. Het gaat hierom dat je simpel weg niet kan accepteren dat hij zonder jou verder wil, tijd om dit nu te accepteren!
Nou, hier heb ik toch wat twijfels bij hoor. Hij wordt boos als ze kleine dingen anders wil doen, hij liegt en bedriegt. Ik vind dat niet zo volwassen. Volwassen is dat ook hij accepteert dat ze niet meer samen zijn, ook niet bij dingen die hem wel goed uitkomen. Dat hij geen knuffel meer vraagt omdat hij weet dat zij nog van hem houdt. Dat hij niet van haar verwacht dat hij gewoon thuis kan komen na een date met zijn liefje, zonder dat hij haar kapot maakt. Zo onschuldig is het allemaal niet. Wel egocentrisch.
Donna! schreef op 08-03-2024 om 14:36:
[..]
Alsjeblieft mensen, het brood smeren was een voorbeeld! Ik wil niet al te persoonlijke voorbeelden noemen. Dus ik heb een algemeen voorbeeld gegeven.
Het is zo moeilijk om bepaalde dingen ineens niet meer te doen, omdat je in een scheiding ligt. Want sommige dingen zijn zo routine geworden in ons gezin. Stop je daar dan per direct mee, of gaat dat langzaamaan, en is alles gestopt als je daadwerkelijk 2 huizen hebt.
Je hoeft geen persoonlijke dingen te benoemen maar als je in 2 huizen woont dan is de enige gedeelde taak de welzijn van jullie kinderen. Ja, alles stopt per direct, behalve als je hier duidelijke afspraken overmaakt. Heb je hem überhaupt de keuze gegeven om volledig weg te gaan? Wellicht wacht hij totdat jij het moment bereikt en het besef hebt dat het afgelopen is. Waarschijnlijk is hij die lieve man omdat hij dit allemaal doet omwille van de kinderen en afstandelijk omwille van jou en de aandacht die je vraagt. Hoe stel jij je op naar hem? Hij stelt duidelijk zijn grenzen maar gaat op een volwassen manier om met de situatie.
Ergens ken je de waarheid en heb je gewoon moeite die waarheid te accepteren. Net zoals dat je moeite hebt met bepaalde reacties die hier geplaatst worden. En iedereen die reageert kent maar 1 kant van het verhaal. Zoals jij hem beschrijft, hij werkt mee aan je verzoek om elders te wonen een paar dagen in de week, hij accepteert de zorg voor zijn kinderen. Hij laat zijn kinderen niet in de steek.Vervelend dat hij je bedonderd heeft maar dit staat los van de kinderen. Het gaat hierom dat je simpel weg niet kan accepteren dat hij zonder jou verder wil, tijd om dit nu te accepteren!
Jammer dat er verrekte weinig empathie voor Mariieke in deze reactie zit.
Dit is haar proces en het is helemaal niet aan jou om te bepalen wanneer er voor wat tijd is.
Alleen Mariieke bepaald op welke manier en hoelang zij dit rouwproces doorloopt.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:52:
[..]
Ik merk dat als ik afwijk van hoe het altijd ging, hij gefrustreerd raakt.
Dus als ik ineens iets niet meer doe, of juist wel (wat heel normaal is als je gaat scheiden) dan trigger ik hem daarmee. Bijv. Ik smeerde altijd in 1x het brood voor iedereen. Voor hem, mezelf en alle kinderen. Als ik nu vraag aan hem om het zelf te doen, dan raakt hij gefrustreerd. En dit is maar een voorbeeld hoor, er zijn veel dingen waar je mee stopt of juist gaat doen als je geen liefdespartners meer bent. Maar ik merk dat alles hem triggert. Terwijl hij degene is die hier voor heeft gekozen.
Ik wil dus niet perse scheiden comfortabel maken. Maar ik vind het wel lastig om dingen wel of niet te doen, omdat het hem frustreert en ik dat weer heel erg merk en me daardoor schuldig voel ofzo.
Maar Marieke, hij doet toch ook dingen die jou pijn doen. En wel wat erger dan je brood niet meer smeren. In je huwelijk heb je gezorgd voor iedereen (brood smeren) en hij ook (stofzuigen, ik zeg maar wat), maar nu hij heeft besloten dat het gras ergens anders groener is en jou aan de kant schuift is het niet meer jouw taak om ook voor hem te zorgen. Als hij zo’n grote jongen is om het met een andere vrouw aan te leggen, is hij ook groot genoeg om zelf brood te smeren. Het is nu tijd dat jij jezelf op de eerste plaats zet, hij doet het niet meer. En dat zal wel even tijd kosten, maar denk maar zo, de eerste 20, of vul zelf een getal in, jaar van je leven kon je zonder hem, dat kan je nu ook. Je bent alleen maar ouder en wijzer geworden. Veel sterkte met deze groei.
Pief schreef op 08-03-2024 om 15:51:
[..]
Nou, hier heb ik toch wat twijfels bij hoor. Hij wordt boos als ze kleine dingen anders wil doen, hij liegt en bedriegt. Ik vind dat niet zo volwassen. Volwassen is dat ook hij accepteert dat ze niet meer samen zijn, ook niet bij dingen die hem wel goed uitkomen. Dat hij geen knuffel meer vraagt omdat hij weet dat zij nog van hem houdt. Dat hij niet van haar verwacht dat hij gewoon thuis kan komen na een date met zijn liefje, zonder dat hij haar kapot maakt. Zo onschuldig is het allemaal niet. Wel egocentrisch.
Pief, het is hoe je het bekijkt. Wanneer en waarom vraagt hij om een knuffel? Ik lees dat hij afstandelijk doet, prima vindt om weg te gaan, ruimte geeft. Ik kan best voorstellen als Mariieke er doorheen en emotioneel is, dat hij best een knuffel wil geven.
Dit is nou probleem, wij weten niet hoe hij zaken ervaart. En ja, hij is vreemd gegaan en niemand die dat goedkeurt maar maakt dat hem meteen een slecht persoon? Hij kan toch nog om haar geven ondanks dat ze uit elkaar gaan?! Je kan prima in een scheiding liggen, en elkaar af en toe troosten.