Scheiden en later blijkt bedrogen
Goedemorgen,
Ik start toch even een nieuw topic op mijn worsteling te delen.
Hij kwam 2 jaar geleden bij me en vertelde me dat hij twijfelde aan onze relatie, echt uit het niets kwam dit voor mij. Ik heb 2 jaar gevochten voor ons, echt alles gegeven. En ik zei zo vaak tegen hem dit klopt niet, ik snap het niet, dit kan niet, wat gebeurd hier?
Hij was me aan het aantrekken (lichamelijk contact) en ineens weer dagen of weken aan het afstoten (voelde niet fijn/goed om lichamelijk contact te hebben voor hem).
Ik begreep er niks van... zovaak gevraagd of er een ander was. Maar het antwoordt bleef keer op keer NEE. En ik geloofde hem, tuurlijk geloof ik hem we zijn al 15 jaar samen.
Tijd terug gaf hij aan te willen scheiden, want het werkte niet meer. Ik werk mee, ik ben op van al het vechten, maar er is nog steeds heel veel onbegrip, ongeloof, verdriet.
En nu kom ik er de laatste weken steeds meer achter dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen, en hun al ruim 2 jaar contact hebben.
Hij die ineens zijn trouwring afdoet omdat ie niet meer lekker zit, zij die uit het niets haar relatie met haar vriend verbrak en nu nog wel goede vrienden zijn, mijn man die rond diezelfde periode heeft gezegd te willen scheiden maar dit achteraf niet doorzette, ze hebben samen een keer de nacht doorgebracht, ze hadden veel contact wat hij me nooit verteld heeft, hij heeft keer op keer gelogen tegen me, samen sporten.
Ik ga me even heel kwetsbaar opstellen, maar hoop hier oprecht dat jullie me kunnen helpen om hieruit te komen.
Ik weet dat ik ga scheiden, en dat wil ik zelf ook op dit moment. Thuis is hij in de meeste gevallen nog die lieve man die ik ken, hij ontkent als ik hem confronteer, en ik heb geen zin in ruzie want er zijn jonge kinderen in het spel!! We wonen nog verplicht samen vanwege de woningmarkt, echt drama.
Ik weet dat ik moet loslaten, ik snap het, en ik hoor het van anderen.. maar HOE? Echt hoe doe ik dat? Ik krijg die knop niet om.
Ik blijf maar denken het kan toch niet zo zijn dat hij mij al die tijd heeft bedrogen, al die tijd in de waan heeft gelaten dat wij werkten aan onze relatie en de strijd allang gestreden was, het kan toch niet zo zijn dat hij hier mee weg gaat komen, dat wij nu gaan scheiden en hij tegen iedereen verteld dat dit het voor hem niet meer was, om vervolgens over een paar maand iets met haar te beginnen, het kan toch niet zo zijn dat zijn naasten niet weten wat hij mij heeft geflikt.
IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Ik vind het al ontzettend moeilijk om me erbij neer te leggen dat ik hem kwijt ben. Dat ik mijn maatje kwijt ben, mijn beste vriend, en daarmee nu mijn gezin.
Maar het feit dat er al langer een ander is, waar we nu dus niet over kunnen praten omdat hij blijft ontkennen en mij voor gek verklaard... doet nog meer pijn!
Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?
Hij, hij hij, waar ben jij? Waarom ben jij niet belangrijk maar hij wel?
Je past je enorm aan, hoe heb je dat met het regelen van de scheiding gedaan? Ben je daar wel voor jezelf opgekomen? Als je hem nog niet eens zijn eigen brood laat smeren, hoe heb je dan gekeken naar jouw eigen toekomst? Heb je je daar wel zakelijk kunnen opstellen? Of wilde je daarbij ook geen dingen zeggen die hij niet leuk vindt? Pas op! Hij is los van jou, jij niet van hem. Wees je daar bewust van.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:48:
Ik schrik een beetje van de wat boze of negatieve reacties.
Ik stel me kwetsbaar op, in waarschijnlijk één van mijn moeilijkste momenten uit mijn leven.
Ik wil geen slachtoffer spelen, maar wil wel eerlijk delen wat dit met me doet.
En dat ik zoveel moeite heb om de knop om te zetten.
De meeste hier die reageren hebben het zelf meegemaakt. We proberen je te laten inzien dat je echt voor jezelf moet gaan zorgen. Jij bent belangrijk en niet hij. Bescherm jezelf en wordt een onafhankelijke vrouw. Dan pas krijg je respect van hem. Met wat je nu aan het doen ben niet. Kom op zeg zijn brood nog smeren. Ik herken het zeker maar weet ook dat dit niet werkt. Niemand is hier boos of negatief. Kijk naar de feiten. Hij moet jou niet meer. Keihard gezegd maar daar komt het op neer. Mocht er nog een kans zijn omdat die mogelijk de weg kwijt is wordt onafhankelijk/zelfverzekerd en laat hem inzien wat hij gaat missen. Vraag hem om 2 weken eens weg te gaan. Ga het gevecht met jezelf aan. Er bestaat geen zachte manier van loslaten. De pleister moet er af en pijn doet het.
Stop met voor hem zorgen. Dan is hij maar gefrustreerd. Hij heeft nu wel de lusten en niet de lasten. Als jullie uit elkaar zijn moet hij ook zelf zijn brood smeren. Ik smeer sowieso geen brood voor mijn man, dat kan hij prima zelf. Maar al helemaal niet voor iemand die van me wil scheiden.
'Ik smeer geen brood meer voor jou, want jij wil scheiden en gescheiden mensen doen dat zelf'.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:48:
Ik schrik een beetje van de wat boze of negatieve reacties.
Ik stel me kwetsbaar op, in waarschijnlijk één van mijn moeilijkste momenten uit mijn leven.
Ik wil geen slachtoffer spelen, maar wil wel eerlijk delen wat dit met me doet.
En dat ik zoveel moeite heb om de knop om te zetten.
Ja ergens vind ik het nog fijn dat hij nog deels thuis is. Want er zijn momenten dat het allemaal nog normaal is. En ik weer heel even de man zie die ik kende de liefde van mijn leven.
Maar ik denk ook dat ik het fijn vind om dit rustig af te bouwen, ben nu 3 a 4 dagen per week alleen met de kinderen. De andere dagen zijn we samen thuis, wat inhoud samen de zorg, meestal samen eten, en verder apart dingen doen van elkaar.
Dit kwam als donderslag uit heldere hemel, heb geen tijd om dit te verwerken of te accepteren..
Dus ik ga maar met de stroom mee, in een rustig tempo.
Ik dwing hem niet om thuis te blijven. Ik heb hem laatst gevraagd om een aantal dagen per week weg te gaan, voor mijn rust. En dat vond hij prima.
En doordat we deels nog samen wonen, verlopen alle dingen die geregeld moeten worden vrij makkelijk. Overleggen meteen met elkaar, en regelen het.
We praten over hoe we het financieel gaan doen, met de inboedel etc. En dat kan heel makkelijk en zonder druk doordat je af en toe momenten even alleen hebt.
Ook de kinderen kunnen nu langzaam wennen, en nemen we mee in dit proces op kinderniveau.
Mariieke, als de manier waarop je nu met hem samenwerkt voor jou werkt laat je dan niet van de wijs brengen door negatieve reacties hier.
Je houd je dapper staande nu en geeft je grens aan ( over de dagen die hij weg is) Helemaal goed toch?
Mochten er zaken gebeuren waarbij je opnieuw grenzen moet aangeven omdat jij je er niet meer prettig bij voelt weet je dat je dat ook dan kan doen.
Als jij brood wil smeren( ik weet het is maar een voorbeeldje wat je noemt) dan smeer je nog gewoon brood.
Er komt echt een tijd dat deze periode ook weer voorbij is en het echte verwerken komt dan pas. Prima als jij nu op deze manier went aan het einde van jullie huwelijk.
Sommige negatieve reacties verbazen mij ook.Go with the flow en grenzen aangeven voor nu wat je doet is al een begin van verwerking.
Ik vind je een dappere vrouw en je open en eerlijke schrijfsels geven mij in ieder geval het gevoel dat jij het echt wel gaat redden in deze ( plat gezegd) k@t periode.
Als je dat wil, smeer je brood voor hem.
Ja, als je dat wil, dan kan dat. Maar ze doet het nu omdat hij gefrustreerd wordt als ze het niet doet. Dat lees ik niet als een intrinsiek willen.
Olie op het vuur gooien hoeft niet, maar grenzen stellen en consequenties laten ervaren zeker wel.
MamaE schreef op 08-03-2024 om 09:51:
Als je dat wil, smeer je brood voor hem.
Ja, als je dat wil, dan kan dat. Maar ze doet het nu omdat hij gefrustreerd wordt als ze het niet doet. Dat lees ik niet als een intrinsiek willen.
Olie op het vuur gooien hoeft niet, maar grenzen stellen en consequenties laten ervaren zeker wel.
Ja ze doet het uit angst Linn19. Niemand is er op uit Mariieke af te fakkelen hoor. Maar ik denk dat mensen hier vooral zien hoe zij gebruikt wordt door een man die wil scheiden, en minnares heeft maar wel wil dat zij zij broodjes smeert. Je kan zeggen 'blijf broodjes smeren' en als haar gegeven de situatie het beste lijkt moet ze dat vooral doen, maar ooit zal de pleister er af moeten en zij voor haarzelf grenzen moeten stellen. Hoe langer je daar mee wacht hoe moeilijker het wordt.
Lexus schreef op 08-03-2024 om 09:58:
[..]
Ja ze doet het uit angst Linn19. Niemand is er op uit Mariieke af te fakkelen hoor. Maar ik denk dat mensen hier vooral zien hoe zij gebruikt wordt door een man die wil scheiden, en minnares heeft maar wel wil dat zij zij broodjes smeert. Je kan zeggen 'blijf broodjes smeren' en als haar gegeven de situatie het beste lijkt moet ze dat vooral doen, maar ooit zal de pleister er af moeten en zij voor haarzelf grenzen moeten stellen. Hoe langer je daar mee wacht hoe moeilijker het wordt.
Nog samenwonen met een partner die wil scheiden en die al een nwe vriendin heeft is een hele grote opgave en het is alleen aan Mariieke en haar man hoe ze dat samen invullen.
Ik heb wel vertrouwen in Mariieke want ze weet echt wel grenzen aan te geven aan hem.
Ze halen er nu ieder voor zich de voordelen uit om nog een aantal dagen als gezin te draaien zolang scheiding /huis zakelijk nog niet geregeld is.
Mariieke gaf zelf al aan dat zij het op deze manier voor haar ook kan afbouwen.
Hij houd zich op zijn manier ook nog vast aan enig ritme en structuur van het gezinsleven.
Ieder op hun eigen manier werken ( samen) ze naar het einde toe van hun huwelijk en gezin.
Als zij met z'n tweeen de situatie voor de kinderen en hunzelf leefbaar kunnen houden tot alles geregeld is en er andere huis is voor hem is dat ook prima.
Die pleister gaat er pas echt af als er echt 2 huizen zijn.
Dan is het voor nu maar even pleisters plakken, de echte verwerking komt toch pas later.
Het is aan Mariieke zelf om te onderzoeken waar haar grenzen liggen en wanneer ze die wil aangeven aan hem en het is niet aan ons om die grenzen te bepalen.
MamaE schreef op 08-03-2024 om 09:51:
Als je dat wil, smeer je brood voor hem.
Ja, als je dat wil, dan kan dat. Maar ze doet het nu omdat hij gefrustreerd wordt als ze het niet doet. Dat lees ik niet als een intrinsiek willen.
Olie op het vuur gooien hoeft niet, maar grenzen stellen en consequenties laten ervaren zeker wel.
Eens! Er is nogal een verschil of je zijn brood nog smeert, omdat je dit uit gewoonte zo blijft doen en er niets voor terugverwacht óf omdat hij erdoor getriggerd raakt als zij het niet meer doet.
Hij vergeet gemakshalve even wat voor bom hij heeft gedropt en zijn aanwezigheid wellicht 1 grote trigger voor haar is!
Marieke, ik begrijp het best als je zegt dat je op deze manier langzaam kunt wennen aan zijn definitieve vertrek, maar stop dan ook met zoeken naar bevestiging of de waarheid.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en dat spreekwoord is er niet voor niets. kan me zomaar voorstellen dat als het samen weer even gezellig is, jij hierdoor een nietszeggende hoop krijgt en juist dat zorgt uiteindelijk voor nóg meer verdriet en pijn. Ooit was dit nl mijn ervaring toen ik nog noodgedwongen maanden onder 1 dak leefde met hem. Ik ‘vocht’ voor 2 en uiteindelijk heeft mij dat zoveel meer pijn gegeven, ik was letterlijk gesloopt.
Dat mensen hier in jouw ogen negatieve of harde reacties geven is niet om het jou nog moeilijker te maken of meer te kwetsen, maar juist te behoeden voor bepaalde valkuilen. Jij vraagt immers adviezen en tips, toch?
linn19 schreef op 08-03-2024 om 10:30:
[..]
Het is aan Mariieke zelf om te onderzoeken waar haar grenzen liggen en wanneer ze die wil aangeven aan hem en het is niet aan ons om die grenzen te bepalen.
Dat ontkent ook niemand hier, toch? En het is volledig aan Marieke wat ze met de adviezen doet.
Zij opent hier zelf meerdere topics met hetzelfde onderwerp, dan is het niet heel raar dat dat merendeel steeds dezelfde adviezen oplevert.
Het gaat ook helemaal niet over wel of geen brood smeren. Het gaat erom dat ze doorheeft in welk patroon ze zit. Je moet daar zo mee uitkijken. Waar Ruud zegt, ik heb eindhet ook meegemaakt. Hij was uit huis, woonde al half bij zijn vriendin en raad eens bij wie hij zijn vuile onderbroeken bracht? En ik deed precies hetzelfde als TS. Ik wilde het niet meer doen, maar als ik ook maar suggereerde dat hij het zelf kon kreeg ik frustratie over me heen. Die ik slikte want ik wilde dat we vrienden bleven voor de kinderen. Ondertussen eiste hij ook van alles in de scheiding waarv hij geen recht op had en reageerde net zo gefrustreerd als ik daar bezwaar tegen maakte. En ik zat in dat patroon en slikte en slikte. Gelukkig heb ik het patroon op tijd weten te doorbreken. Maar dat lukte alleen omdat hij weg was en ik afstand kon nemen. Het duurde maanden voordat ik zover was. Daarom gaan bij mij de alarmbellen rinkelen als ik dit verhaal lees.
Ik maak me (plaatsvervangend) zorgen over je opstelling Mariieke. Want als jij je zo meegaand opstelt naar je man als hij thuis is, hoe heb je dan opgesteld en ga je je opstellen bij de onderhandelingen over de scheiding? Weet je zeker dat je daar dan genoeg uithaalt om straks zelf verder te kunnen? Zitten er geen addertjes onder het gras? Heeft hij niet stiekem al (een deel van) jullie spaargeld weg gesluisd? Zit jij straks niet met schulden die hij nu maakt?
Ik ken hem niet, en wil hem ook nergens van beschuldigen, maar ik ben wat ouder dan jij en heb om me heen echt vreselijke dingen zien gebeuren. En een gewaarschuwd mens telt nog altijd voor 2.
Zo heeft de ex van mijn hulp bijvoorbeeld nog voor de scheiding een dure auto gekocht en allerlei dure spullen voor zijn nieuwe huis. Dat geld was er eigenlijk helemaal niet, dat heeft hij op afbetaling, huurkoop en andere constructies gedaan. En omdat ze in gemeenschap van goederen waren getrouwd heeft zij daar uiteindelijk aan mee moeten betalen. Met als gevolg dat zij de schuldsanering in moest.
Voorbeeld van een forummer: ex had de spaarrekeningen van de kinderen geplunderd.
Ik heb het al eerder gezegd: kennis is macht. Verdiep je goed in alles wat met jullie financiële situatie te maken heeft en zorg dat je mensen naast je hebt met verstand van zaken, die kritisch mee kunnen kijken. Je hoeft niet het onderste uit de kan te halen, maar zorg er alsjeblieft voor dat je straks geen spijt krijgt van hoe je dit proces hebt doorlopen. Als ik niet zelf had nagekeken hoe het allemaal zit en gewoon akkoord was gegaan met het voorstel van man had ik mezelf echt voor een klein kapitaal benadeeld destijds. Ook de mediator was niet genoeg thuis in de materie om dat op te merken. Nogmaals, een mediator zorgt alleen voor het proces, dat jullie er samen uitkomen. Hij is geen expert op welk gebied dan ook. Als jij instemt met een voor jou ongunstige regeling gaat hij daar niet voor liggen.
Je (ex-)man is ook niet (meer) bezig met jouw belangen, alleen nog maar met die van hem. Bewust of onbewust. Maar je moet echt niet meer op hem vertrouwen om voor jou de dingen goed te regelen. En houdt hij jouw belang wel goed in het oog, hartstikke fijn. Maar je kunt daar niet zomaar meer van uit gaan. Zorg ervoor dat je op gelijke hoogte komt, dat je een gelijkwaardige gesprekspartner wordt die haar eigen zaken prima kan behartigen. Dat kan ook prima zonder ruzie. En dan leg je een goede basis voor een nahuwelijk in gelijkwaardigheid.
Ik begrijp heel goed dat je nog van hem houdt. Dat is niet zomaar over. Maar nog maar even geleden had je het nog over wraak. Als je nu die gevoelens ineens niet meer hebt en alles pais en vree is, tja. Nog maar even geleden klaagde je dat het niet lukte om je op jezelf te richten. De donderslag bij heldere hemel is nu al een behoorlijke tijd geleden. Als jullie het zo gezellig hebben, kan hij ook kiezen voor zijn gezin en zijn huwelijk. Maar dat doet hij niet. Als je niet oppast, blijf je steken in een soort tussentijd met bijbehorende emotionele rollercoaster. Maar hij gaat verder met haar ondertussen. En hij is daar niet eerlijk over. Misschien is ze al zwanger, weet jij veel.
Wat mensen je proberen te doen inzien is dat er over je heen gelopen wordt. Hij heeft je over zijn vreemdgaan voorgelogen. En blijkbaar is die relatie niet voorbij. Als je niet eens tegen hem durft te zeggen dat je zijn brood niet meer wilt smeren, hoe wil je dan je scheiding regelen? Hij had een vriendin terwijl jij thuis zat met de baby, ZIJN baby. Waarom zou je hem dan nu geloven op andere fronten zoals het regelen van de scheiding?
Mensen proberen te zeggen: zorg goed voor jezelf en je kinderen. Laat niet over je heen lopen. Hij is onbetrouwbaar en heeft nu andere belangen dan jij en hij gaat dat niet zeggen. Mensen hier zijn bang dat hij profiteert van jouw liefheid en liefde voor hem. En jij wilt de situatie niet onder ogen zien.
Als je dat niet wilt zien, dan kun je van een behoorlijk koude kermis thuis komen. En die kermis duurt heel lang als je jongste nog maar 2 is. Jij zit straks met 3 kinderen en de gebakken peren, en hij begint overnieuw een gezin met haar. En dan wordt dat co-ouderschap en alimentatie betalen etc ineens een stuk minder gezellig. Je blik op de dingen is te kortzichtig op het hier en nu. Dus nogmaals: zorg goed voor jezelf en informeer je goed voor de scheiding, vooral de financiën. Dat is het belangrijkste, echt. Dat is belangrijker dan bammetjes smeren of je vandaag een knuffel hebt gehad of welke cd van hem is en welke van jou of dat hij boos is of lief vandaag. Dat is mist die hem heel goed uitkomt.
het lijkt voor mij als ik het zo lees alsof hij een hele grote controle over jou heeft, alsof hij in 1 knip jou humeur etc. kan beinvloeden. Alsof hij jou in zijn broekzak heeft, klim eruit! Bevrijd jezelf, je bent je eigen mens je eigen baas en je bepaald zelf wel wat je doet, of hij er nou gefrustreerd van raakt of niet is zijn probleem.
@Mariieke, heb je moeite met zijn frustratie of kom je hem tegemoet zodat hij thuis tenminste nog een fijne vader voor jullie kinderen is? Ligt het verdriet bij het feit dat jullie kinderen gaan merken in welke bagger jullie beland zijn?
De aanwezigheid van jonge kinderen kan ertoe leiden dat het verloop wordt vertraagd; je wilt er niet aan denken wat een scheiding voor hen inhoudt en dus stel je het uit tot het moment dat je er zelf naar snakt.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:52:
[..]
Ik merk dat als ik afwijk van hoe het altijd ging, hij gefrustreerd raakt.
Dus als ik ineens iets niet meer doe, of juist wel (wat heel normaal is als je gaat scheiden) dan trigger ik hem daarmee. Bijv. Ik smeerde altijd in 1x het brood voor iedereen. Voor hem, mezelf en alle kinderen. Als ik nu vraag aan hem om het zelf te doen, dan raakt hij gefrustreerd. En dit is maar een voorbeeld hoor, er zijn veel dingen waar je mee stopt of juist gaat doen als je geen liefdespartners meer bent. Maar ik merk dat alles hem triggert. Terwijl hij degene is die hier voor heeft gekozen.
Ik wil dus niet perse scheiden comfortabel maken. Maar ik vind het wel lastig om dingen wel of niet te doen, omdat het hem frustreert en ik dat weer heel erg merk en me daardoor schuldig voel ofzo.
Eerder gaf je het volgende aan; En doordat we deels nog samen wonen, verlopen alle dingen die geregeld moeten worden vrij makkelijk. Overleggen meteen met elkaar, en regelen het.
We praten over hoe we het financieel gaan doen, met de inboedel etc. En dat kan heel makkelijk en zonder druk doordat je af en toe momenten even alleen hebt.
Ook de kinderen kunnen nu langzaam wennen, en nemen we mee in dit proces op kinderniveau.
Wat maakt het dan zo moeilijk voor jou om de normale ritme/ routine aan te houden. Als je gewend bent om brood te smeren, waarom wil je dat opeens niet meer doen. Draait hij ook zijn eigen was, doet hij zijn beker en bord zelf in de vaat? Persoonlijk denk ik dat je de situatie bewust moeilijker maakt en je gewoon een reactie wil uitlokken. Wellicht raakt hij gefrustreerd omdat hij zijn beste doet om goed uit elkaar te gaan en jou de ruimte te geven die je wil en raakt hij gefrustreerd dat jij zo tegenwerkt. Met het oog op alles wat er geregeld moet worden tussen jullie kom je aan met ik wil zijn brood niet meer smeren… Ga anders in gesprek en geef aan wat je wel en niet meer gaat doen voor hem. Als je dit van te voren aangeeft, dan zal er ook geen frustraties of discussie ontstaan. Zoals eerder gezegd, dit kun je allemaal vermijden door volledig apart te gaan wonen maar ergens denk ik dat je dit niet toe laat omdat je ander geen controle meer hebt over de situatie en dat je moet toegeven dat het voorbij is. Accepteer dat het voorbij is en begin, daarna na denken hoe jij de toekomst nog wilt invullen voor jezelf en je kinderen.
Ik dwing hem niet om thuis te blijven. Ik heb hem laatst gevraagd om een aantal dagen per week weg te gaan, voor mijn rust. En dat vond hij prima.
Als je hem vraagt om te vertrekken, dan zal hij dit vast ook prima vinden. Hij doet het nu toch ook een paar dagen in de week? Waarom voel jij je schuldig? Vraag jezelf af of dit nou vanuit schuldgevoel komt of dat juist komt omdat je hem gewoon niet weg wil. Jij houdt dit in stand en hij beweegt met je mee, en ondertussen wie weet wat hij uitvoert… Tijd om je grenzen te stellen, je familie en vrienden in te lichten en zonder enige wraakgevoelens (aan de schandpaal nagelen) want hij is en blijft de vader van je kinderen en omwille van hen wil je een goede relatie behouden.