Scheiden en later blijkt bedrogen
Goedemorgen,
Ik start toch even een nieuw topic op mijn worsteling te delen.
Hij kwam 2 jaar geleden bij me en vertelde me dat hij twijfelde aan onze relatie, echt uit het niets kwam dit voor mij. Ik heb 2 jaar gevochten voor ons, echt alles gegeven. En ik zei zo vaak tegen hem dit klopt niet, ik snap het niet, dit kan niet, wat gebeurd hier?
Hij was me aan het aantrekken (lichamelijk contact) en ineens weer dagen of weken aan het afstoten (voelde niet fijn/goed om lichamelijk contact te hebben voor hem).
Ik begreep er niks van... zovaak gevraagd of er een ander was. Maar het antwoordt bleef keer op keer NEE. En ik geloofde hem, tuurlijk geloof ik hem we zijn al 15 jaar samen.
Tijd terug gaf hij aan te willen scheiden, want het werkte niet meer. Ik werk mee, ik ben op van al het vechten, maar er is nog steeds heel veel onbegrip, ongeloof, verdriet.
En nu kom ik er de laatste weken steeds meer achter dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen, en hun al ruim 2 jaar contact hebben.
Hij die ineens zijn trouwring afdoet omdat ie niet meer lekker zit, zij die uit het niets haar relatie met haar vriend verbrak en nu nog wel goede vrienden zijn, mijn man die rond diezelfde periode heeft gezegd te willen scheiden maar dit achteraf niet doorzette, ze hebben samen een keer de nacht doorgebracht, ze hadden veel contact wat hij me nooit verteld heeft, hij heeft keer op keer gelogen tegen me, samen sporten.
Ik ga me even heel kwetsbaar opstellen, maar hoop hier oprecht dat jullie me kunnen helpen om hieruit te komen.
Ik weet dat ik ga scheiden, en dat wil ik zelf ook op dit moment. Thuis is hij in de meeste gevallen nog die lieve man die ik ken, hij ontkent als ik hem confronteer, en ik heb geen zin in ruzie want er zijn jonge kinderen in het spel!! We wonen nog verplicht samen vanwege de woningmarkt, echt drama.
Ik weet dat ik moet loslaten, ik snap het, en ik hoor het van anderen.. maar HOE? Echt hoe doe ik dat? Ik krijg die knop niet om.
Ik blijf maar denken het kan toch niet zo zijn dat hij mij al die tijd heeft bedrogen, al die tijd in de waan heeft gelaten dat wij werkten aan onze relatie en de strijd allang gestreden was, het kan toch niet zo zijn dat hij hier mee weg gaat komen, dat wij nu gaan scheiden en hij tegen iedereen verteld dat dit het voor hem niet meer was, om vervolgens over een paar maand iets met haar te beginnen, het kan toch niet zo zijn dat zijn naasten niet weten wat hij mij heeft geflikt.
IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Ik vind het al ontzettend moeilijk om me erbij neer te leggen dat ik hem kwijt ben. Dat ik mijn maatje kwijt ben, mijn beste vriend, en daarmee nu mijn gezin.
Maar het feit dat er al langer een ander is, waar we nu dus niet over kunnen praten omdat hij blijft ontkennen en mij voor gek verklaard... doet nog meer pijn!
Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?
Ik ben het met Linn eens; focus op goed na-huwelijk in belang van de zorg voor de kinderen en evt gunstige overwaarde van huis, eveneens in belang van rust in een gezin minus vader. Maar TO is ook erg getergd wraak te willen waarbij de ontrouw van haar man bekend wordt.
Die twee zaken gaan moeilijk samen; wraakneming en tegelijk gezellig praten over werk en verloop van de dag. Dan is de uitgangspunt van Linn wel een mooie: ‘ de vriendin wacht maar even..’; praktischer en prettiger.
De rancune nekt je.
Even een ervaring van mij die misschien kan helpen om het ‘wraakgevoel’ een plekje te geven: In mijn omgeving is wel bekend van het vreemdgaan van mijn ex-man. Dat maakt voor veel mensen geen verschil of ze zeggen hoogstens voorzichtig dat dat niet zo netjes is. Ze blijven nog steeds zijn vriend, kennis en familie. Hij komt er mee weg of iedereen het weet of niet. En het leven gaat door. Er komt geen gevolg. Er is geen straf, of zo. Zij zijn niet geraakt erdoor. Alleen jij.
Bir_F schreef op 07-03-2024 om 15:52:
Even een ervaring van mij die misschien kan helpen om het ‘wraakgevoel’ een plekje te geven: In mijn omgeving is wel bekend van het vreemdgaan van mijn ex-man. Dat maakt voor veel mensen geen verschil of ze zeggen hoogstens voorzichtig dat dat niet zo netjes is. Ze blijven nog steeds zijn vriend, kennis en familie. Hij komt er mee weg of iedereen het weet of niet. En het leven gaat door. Er komt geen gevolg. Er is geen straf, of zo. Zij zijn niet geraakt erdoor. Alleen jij.
Eens en omdat het juist alleen de partner zo raakt maakt het ook een eenzaam gegeven waar je alleen zelf mee te dealen hebt.
Mariekke laat je niks wijsmaken dat je gek zou zijn omdat hij ontkend.
Probeer een andere mindset hierin, je bent niet gek, al die "toevalligheden" vallen nu op zijn plaats. Hij is juist door al die "toevalligheden" bij elkaar ontmaskert door jou.
Jij weet dat jij vreemd is gegaan, daar is nu geen twijfel meer over.
Dat hij ontkend is pijnlijk voor jou maar ga niet mee in dat rookgordijn wat hij nu opwerpt voor jou.
Als het ooit nog ter sprake komt kun je tegen hem zeggen dat wat hij gedaan heeft gewoon vreemdgaan is en dat hij kan ontkennen wat hij wil maar dat jij de waarheid al weet en dat je het jammer vind dat daar niet eerlijk over kan zijn. Punt.
Meer hoef je niet te doen.
Dat hij zegt dat jij gek bent is niets meer dan een rookgordijn wat hij opwerpt. Kijk daar doorheen....
Je bent helemaal niet gek, dat hij dat zegt over jou is zijn probleem.
Hij kan op een of andere manier geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen gedrag, zijn probleem.......laat het daar dan ook, bij hem en laat je niks aanpraten.
Als dit jouw opstelling is dan verbaasd het me niet dat je de waarheid niet krijgt; IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Wil je de waarheid zodat je het voor jezelf kunt afsluiten en door kunt gaan met je leven of gaat het bij jou puur om wraak nemen en hem aan de schandpaal nagelen? Wat bereik je hiermee? Hij zal jou dit zeker kwalijk nemen en dit zal enige toekomstige relatie met jou en de kinderen niet goed doen. Jij zult aangekeken worden als de verbitterde vrouw.
Laten we eerlijk zijn, je kent de waarheid, je weet dat het voor hem klaar is en dat er een andere in het spel is. Zou dit voor jou niet genoeg moeten zijn om hem los te laten en te focussen op het samen tot een goed einde te brengen voor de kinderen? Hij staat open voor co-ouderschap, hij verlaat jou maar niet zijn kinderen! Stop met de slachtofferrol nemen, en het maakt niet uit hoeveel topics je opent, de antwoorden die krijgt zijn in grote lijnen gelijk!
Is er een deel van jou dat wraak wil? Knoop dit dan goed in je oren:
"De beste wraak is een gelukkig leven."
Laat hem zien dat je hem niet nodig hebt om gelukkig te zijn.
Dat lukt nu natuurlijk nog niet, maar is wel iets waar je naar toe kunt werken.
Gun jezelf ook de tijd. Het verwerken van een relatie kost ongeveer het aantal jaren dat de relatie geduurd heeft in maanden. Dus als de relatie 15 jaar geduurd heeft, gun jezelf dan 15 maanden om hier overheen te komen.
Wees lief voor jezelf, altijd.
Bir_F schreef op 07-03-2024 om 15:52:
Even een ervaring van mij die misschien kan helpen om het ‘wraakgevoel’ een plekje te geven: In mijn omgeving is wel bekend van het vreemdgaan van mijn ex-man. Dat maakt voor veel mensen geen verschil of ze zeggen hoogstens voorzichtig dat dat niet zo netjes is. Ze blijven nog steeds zijn vriend, kennis en familie. Hij komt er mee weg of iedereen het weet of niet. En het leven gaat door. Er komt geen gevolg. Er is geen straf, of zo. Zij zijn niet geraakt erdoor. Alleen jij.
Hoezo komt hij ermee weg? Als een man vreemdgaat, heeft dat niks met zijn vrienden te maken. Hen heeft hij geen eeuwige trouw beloofd en die belofte geschonden. Zij hoeven dan toch niet de vriendschap te verbreken?
Annaniem2023 schreef op 07-03-2024 om 19:29:
[..]
Hoezo komt hij ermee weg? Als een man vreemdgaat, heeft dat niks met zijn vrienden te maken. Hen heeft hij geen eeuwige trouw beloofd en die belofte geschonden. Zij hoeven dan toch niet de vriendschap te verbreken?
Klopt. Dat bedoel ik ook niet, dat ze dat zouden moeten doen.
Ik kan wel goed begrijpen dat ze dat zo voelt in de enorme wirwar aan emoties. Iets als; hij heeft iets verkeerds gedaan, iets wat haar diep gekwetst heeft en daar zouden consequenties aan moeten zitten. Net zoals aan andere misdaden waarop iemand betrapt wordt consequenties zitten.
Die zijn er alleen verder niet. Vreemdgaan is niet verboden bij de wet, er staat geen straf op. En wat ik zei: andere mensen zijn niet zo geraakt erdoor, dus die vinden er niet zo veel van in de omgang met die persoon.
Aha! Dan denken we er hetzelfde over en had ik je de eerste keer niet helemaal goed begrepen.
Ik denk dat je te weinig zelfvertrouwen hebt en een denkfout maakt. Steeds als mensen zeggen dat je voor jezelf moet opkomen, zeg je dat je geen ruzie wilt. Als je zelf netjes blijft, is het als je ruzie krijgt zijn keuze. Mijn man en ik hebben geen ruzie gekregen toen ik hem heb gevraagd weg te gaan.
Voordat het zover was hebben wij ook een tijd samen in het huis gewoond. Maar wat iemand hierboven schreef ‘Neem je tijd’. Die tijd heb je allang genomen. Ik denk dat je moet oppassen dat deze situatie niet het nieuwe normaal wordt voor jullie. Papa en mama die toneel spelen, papa die een knuffel komt halen als het hem uit komt, papa die naar vriendin gaat als het hem uitkomt, mama die wel op de kinderen past en hotel speelt voor papa, mama die er inwendig aan onderdoor gaat en wraak wil.
De misvatting is dat scheiden comfortabel moet zijn voor hem. Als dat je insteek is, kan het nog heel lang duren. Mijn eigen ouders hebben er 6 jaar over gedaan om te scheiden. Dat is echt geen ideale situatie om in op te groeien. De woningmarkt is vervelend, maar is niet morgen anders. Er zal toch een oplossing moeten komen. Er bestaan stapelbedden. Hij kan langskomen voor de kinderen om op te passen. Ik zou voor mezelf een grens stellen hoe lang je hier op deze manier mee door wilt gaan. Juist omdat je kinderen hebt.
Mariieke schreef op 07-03-2024 om 11:48:
Het verbaasd me ergens dat velen hier dat zeggen: hij moet weg.
Ik snap, hij heeft me bedonderd! En ergens zou ik alle recht hebben om hem eruit te zetten.. maar dit gaat hij me niet in dank afnemen, is dat een ruzie waard? En ik weet nu al, ik ga me nog schuldig voelen ook. Dat ik zoiets dan zou doen.
Zouden jullie dan alsnog diegene eruit zetten?
Marieke, als ik dit nog eens terug lees is er denk ik wat anders aan de hand. Je vindt het nog best fijn dat jullie nog (gedeeltelijk) samenwonen of niet. Je hebt diep in je hart nog hoop of niet? Gedeeltelijk controle waar die uithangt en/of die thuis slaapt. Dat snap ik heel goed maar je bent wat meerdere hier zeggen aan het uitstellen en jezelf aan het pijnigen. Mijn vrouw had 2x een (recreatie)woning binnen een maand en wij wonen in de Randstad. Ja geld gaat het kosten maar dat is nu eenmaal met scheiden. Moet zeggen daar was/is mijn vrouw wel een sterke vrouw in geweest. Respect. Je man is daar in tegen slap of ben jij de persoon die dit tegenhoudt???? Mochten jullie elkaar ooit weer vinden wat kan en vaak gebeurd neem dan eerst een "sabbatical" in je relatie.
Ik schrik een beetje van de wat boze of negatieve reacties.
Ik stel me kwetsbaar op, in waarschijnlijk één van mijn moeilijkste momenten uit mijn leven.
Ik wil geen slachtoffer spelen, maar wil wel eerlijk delen wat dit met me doet.
En dat ik zoveel moeite heb om de knop om te zetten.
Ja ergens vind ik het nog fijn dat hij nog deels thuis is. Want er zijn momenten dat het allemaal nog normaal is. En ik weer heel even de man zie die ik kende de liefde van mijn leven.
Maar ik denk ook dat ik het fijn vind om dit rustig af te bouwen, ben nu 3 a 4 dagen per week alleen met de kinderen. De andere dagen zijn we samen thuis, wat inhoud samen de zorg, meestal samen eten, en verder apart dingen doen van elkaar.
Dit kwam als donderslag uit heldere hemel, heb geen tijd om dit te verwerken of te accepteren..
Dus ik ga maar met de stroom mee, in een rustig tempo.
Ik dwing hem niet om thuis te blijven. Ik heb hem laatst gevraagd om een aantal dagen per week weg te gaan, voor mijn rust. En dat vond hij prima.
En doordat we deels nog samen wonen, verlopen alle dingen die geregeld moeten worden vrij makkelijk. Overleggen meteen met elkaar, en regelen het.
We praten over hoe we het financieel gaan doen, met de inboedel etc. En dat kan heel makkelijk en zonder druk doordat je af en toe momenten even alleen hebt.
Ook de kinderen kunnen nu langzaam wennen, en nemen we mee in dit proces op kinderniveau.
S.ndra schreef op 08-03-2024 om 07:19:
Ik denk dat je te weinig zelfvertrouwen hebt en een denkfout maakt. Steeds als mensen zeggen dat je voor jezelf moet opkomen, zeg je dat je geen ruzie wilt. Als je zelf netjes blijft, is het als je ruzie krijgt zijn keuze. Mijn man en ik hebben geen ruzie gekregen toen ik hem heb gevraagd weg te gaan.
Voordat het zover was hebben wij ook een tijd samen in het huis gewoond. Maar wat iemand hierboven schreef ‘Neem je tijd’. Die tijd heb je allang genomen. Ik denk dat je moet oppassen dat deze situatie niet het nieuwe normaal wordt voor jullie. Papa en mama die toneel spelen, papa die een knuffel komt halen als het hem uit komt, papa die naar vriendin gaat als het hem uitkomt, mama die wel op de kinderen past en hotel speelt voor papa, mama die er inwendig aan onderdoor gaat en wraak wil.
De misvatting is dat scheiden comfortabel moet zijn voor hem. Als dat je insteek is, kan het nog heel lang duren. Mijn eigen ouders hebben er 6 jaar over gedaan om te scheiden. Dat is echt geen ideale situatie om in op te groeien. De woningmarkt is vervelend, maar is niet morgen anders. Er zal toch een oplossing moeten komen. Er bestaan stapelbedden. Hij kan langskomen voor de kinderen om op te passen. Ik zou voor mezelf een grens stellen hoe lang je hier op deze manier mee door wilt gaan. Juist omdat je kinderen hebt.
Ik merk dat als ik afwijk van hoe het altijd ging, hij gefrustreerd raakt.
Dus als ik ineens iets niet meer doe, of juist wel (wat heel normaal is als je gaat scheiden) dan trigger ik hem daarmee. Bijv. Ik smeerde altijd in 1x het brood voor iedereen. Voor hem, mezelf en alle kinderen. Als ik nu vraag aan hem om het zelf te doen, dan raakt hij gefrustreerd. En dit is maar een voorbeeld hoor, er zijn veel dingen waar je mee stopt of juist gaat doen als je geen liefdespartners meer bent. Maar ik merk dat alles hem triggert. Terwijl hij degene is die hier voor heeft gekozen.
Ik wil dus niet perse scheiden comfortabel maken. Maar ik vind het wel lastig om dingen wel of niet te doen, omdat het hem frustreert en ik dat weer heel erg merk en me daardoor schuldig voel ofzo.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:52:
[..]
Ik merk dat als ik afwijk van hoe het altijd ging, hij gefrustreerd raakt.
Dus als ik ineens iets niet meer doe, of juist wel (wat heel normaal is als je gaat scheiden) dan trigger ik hem daarmee. Bijv. Ik smeerde altijd in 1x het brood voor iedereen. Voor hem, mezelf en alle kinderen. Als ik nu vraag aan hem om het zelf te doen, dan raakt hij gefrustreerd. En dit is maar een voorbeeld hoor, er zijn veel dingen waar je mee stopt of juist gaat doen als je geen liefdespartners meer bent. Maar ik merk dat alles hem triggert. Terwijl hij degene is die hier voor heeft gekozen.
Ik wil dus niet perse scheiden comfortabel maken. Maar ik vind het wel lastig om dingen wel of niet te doen, omdat het hem frustreert en ik dat weer heel erg merk en me daardoor schuldig voel ofzo.
Hier móet je echt aan werken. Híj wil scheiden, Híj moet de consequenties daarvan ok nemen. Ik vind het buiten álle proportionaliteit dat hij gefrustreerd wordt door zijn eigen keuze en jij dan maar weer net doet of alles hetzelfde kan blijven. Als hij wil scheiden mag hij zelf zijn brood smeren. Heb je dat ook zo gezegd? Wat een flapdrol.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 08:52:
[..]
Ik merk dat als ik afwijk van hoe het altijd ging, hij gefrustreerd raakt.
Dus als ik ineens iets niet meer doe, of juist wel (wat heel normaal is als je gaat scheiden) dan trigger ik hem daarmee. Bijv. Ik smeerde altijd in 1x het brood voor iedereen. Voor hem, mezelf en alle kinderen. Als ik nu vraag aan hem om het zelf te doen, dan raakt hij gefrustreerd. En dit is maar een voorbeeld hoor, er zijn veel dingen waar je mee stopt of juist gaat doen als je geen liefdespartners meer bent. Maar ik merk dat alles hem triggert. Terwijl hij degene is die hier voor heeft gekozen.
Ik wil dus niet perse scheiden comfortabel maken. Maar ik vind het wel lastig om dingen wel of niet te doen, omdat het hem frustreert en ik dat weer heel erg merk en me daardoor schuldig voel ofzo.
Ik schrik hier van. Wat is er erg aan dat hij getriggerd wordt? Als jij daar bang voor bent, of je schuldig voelt, is dat een teken van te veel afhankelijkheid. Dan ben je zo te manipuleren om alles voor hem te faciliteren. Eigenlijk een soort van op je tenen lopen de hele tijd.
Je schuldig voelen als je je grenzen stelt, kan betekenen dat je daar heel erg op bent afgewezen. Maar het is een oud overlevingsmechanisme waar je over heen kunt groeien. Zoek hier alsjeblieft hulp bij. Jij mag je grenzen stellen en je niet meer behulpzaam opstellen en ja dat hij dan getriggerd wordt dat is dan maar zo en bovendien een teken dat hij nogal entitled is: meneer gaat vreemd. wil scheiden maar verwacht wel dat zijn bammetjes worden gesmeerd. Hoe durft hij?
elledoris schreef op 08-03-2024 om 08:58:
[..]
Hier móet je echt aan werken. Híj wil scheiden, Híj moet de consequenties daarvan ok nemen. Ik vind het buiten álle proportionaliteit dat hij gefrustreerd wordt door zijn eigen keuze en jij dan maar weer net doet of alles hetzelfde kan blijven. Als hij wil scheiden mag hij zelf zijn brood smeren. Heb je dat ook zo gezegd? Wat een flapdrol.
tegelijk gepost en zo eens