Scheiden en later blijkt bedrogen
Goedemorgen,
Ik start toch even een nieuw topic op mijn worsteling te delen.
Hij kwam 2 jaar geleden bij me en vertelde me dat hij twijfelde aan onze relatie, echt uit het niets kwam dit voor mij. Ik heb 2 jaar gevochten voor ons, echt alles gegeven. En ik zei zo vaak tegen hem dit klopt niet, ik snap het niet, dit kan niet, wat gebeurd hier?
Hij was me aan het aantrekken (lichamelijk contact) en ineens weer dagen of weken aan het afstoten (voelde niet fijn/goed om lichamelijk contact te hebben voor hem).
Ik begreep er niks van... zovaak gevraagd of er een ander was. Maar het antwoordt bleef keer op keer NEE. En ik geloofde hem, tuurlijk geloof ik hem we zijn al 15 jaar samen.
Tijd terug gaf hij aan te willen scheiden, want het werkte niet meer. Ik werk mee, ik ben op van al het vechten, maar er is nog steeds heel veel onbegrip, ongeloof, verdriet.
En nu kom ik er de laatste weken steeds meer achter dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen, en hun al ruim 2 jaar contact hebben.
Hij die ineens zijn trouwring afdoet omdat ie niet meer lekker zit, zij die uit het niets haar relatie met haar vriend verbrak en nu nog wel goede vrienden zijn, mijn man die rond diezelfde periode heeft gezegd te willen scheiden maar dit achteraf niet doorzette, ze hebben samen een keer de nacht doorgebracht, ze hadden veel contact wat hij me nooit verteld heeft, hij heeft keer op keer gelogen tegen me, samen sporten.
Ik ga me even heel kwetsbaar opstellen, maar hoop hier oprecht dat jullie me kunnen helpen om hieruit te komen.
Ik weet dat ik ga scheiden, en dat wil ik zelf ook op dit moment. Thuis is hij in de meeste gevallen nog die lieve man die ik ken, hij ontkent als ik hem confronteer, en ik heb geen zin in ruzie want er zijn jonge kinderen in het spel!! We wonen nog verplicht samen vanwege de woningmarkt, echt drama.
Ik weet dat ik moet loslaten, ik snap het, en ik hoor het van anderen.. maar HOE? Echt hoe doe ik dat? Ik krijg die knop niet om.
Ik blijf maar denken het kan toch niet zo zijn dat hij mij al die tijd heeft bedrogen, al die tijd in de waan heeft gelaten dat wij werkten aan onze relatie en de strijd allang gestreden was, het kan toch niet zo zijn dat hij hier mee weg gaat komen, dat wij nu gaan scheiden en hij tegen iedereen verteld dat dit het voor hem niet meer was, om vervolgens over een paar maand iets met haar te beginnen, het kan toch niet zo zijn dat zijn naasten niet weten wat hij mij heeft geflikt.
IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Ik vind het al ontzettend moeilijk om me erbij neer te leggen dat ik hem kwijt ben. Dat ik mijn maatje kwijt ben, mijn beste vriend, en daarmee nu mijn gezin.
Maar het feit dat er al langer een ander is, waar we nu dus niet over kunnen praten omdat hij blijft ontkennen en mij voor gek verklaard... doet nog meer pijn!
Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?
”Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?”
Dat lukt pas als hij weg is en niet meer elke dag bij je in huis. Tenminste, zo was dat bij mij. Wij hadden geen kinderen, maar wel een relatie van 11 jaar. Het werkte niet meer en daarom had ik besloten om te gaan scheiden. Om onze relatie te redden biechtte mijn man zelf zijn affaire op.
Het rare was dat ik zelf besloten had om uit elkaar te gaan, dus uit de verbinding, maar door de pijn en het bedrog wilde ik door hem gezien worden, gezien en gehoord, dus in verbinding. Dat was zo moeilijk. Ik was alleen maar bezig met onze relatie en het bedrog ipv verder te gaan. Ik begrijp je gevoel, maar je komt er niet verder mee. Het vreemdgaan zelf is een onverschilligheid tegenover de partner en het gezin. Dat hij niks tegen je wil zeggen is ook gewoon respectloos. Eigenlijk kun je niks doen, behalve je ogen openen voor het feit dat je man niet is wie je dacht dat hij is, en dat jij en je gezin niet voor hem zijn wat je dacht.
Bij mij werd het pas beter toen hij het huis uit was. Ik vond dat heel moeilijk, maar heb dat toen toch aan hem gevraagd. Want zo lang hij in huis kwam, deed het alleen maar pijn. Elke keer weer de wond open rijten van ‘waarom heb ik het niet gemerkt’, ‘waarom heb ik hem geloofd’, ‘heeft hij ooit wel van mij gehouden of was alles nep’ etc. Het deed zoveel pijn, dat ik elke keer als ik hem zag van koers af raakte en het lukte me gewoon niet om me op mijzelf te richten en verder te gaan met mijn leven. Anderen kunnen dat misschien, maar ik kon het niet. Toen hij weg was lukte me dat wel. Toen had ik ook nog wel verdriet, maar de triggers van al die pijn en boosheid over de relatie als ik hem zag waren er niet meer. Toen pas kwam ik toe aan de pijn dat het voorbij was.
Ik zou echt zeggen: vraag hem te vertrekken. Voor het belang van jou en de kinderen. De woningmarkt, jammer dan. Dan slaapt hij maar bij zijn liefje of zijn moeder op de bank of huurt hij een vakantiehuisje. Dat dat ongemakkelijk is, had hij maar moeten bedenken toen hij naar zijn liefje toe ging ipv naar zijn gezin.
Bedenk dat hoe hij jou behandeld heeft iets zegt over hem en niet over jou. Jij hebt waarde. Jouw gezin heeft waarde. Dat hij die niet wil zien is zijn verlies.
Veel sterkte!
S.ndra schreef op 07-03-2024 om 10:17:
”Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?”
Dat lukt pas als hij weg is en niet meer elke dag bij je in huis. Tenminste, zo was dat bij mij. Wij hadden geen kinderen, maar wel een relatie van 11 jaar. Het werkte niet meer en daarom had ik besloten om te gaan scheiden. Om onze relatie te redden biechtte mijn man zelf zijn affaire op.
Het rare was dat ik zelf besloten had om uit elkaar te gaan, dus uit de verbinding, maar door de pijn en het bedrog wilde ik door hem gezien worden, gezien en gehoord, dus in verbinding. Dat was zo moeilijk. Ik was alleen maar bezig met onze relatie en het bedrog ipv verder te gaan. Ik begrijp je gevoel, maar je komt er niet verder mee. Het vreemdgaan zelf is een onverschilligheid tegenover de partner en het gezin. Dat hij niks tegen je wil zeggen is ook gewoon respectloos. Eigenlijk kun je niks doen, behalve je ogen openen voor het feit dat je man niet is wie je dacht dat hij is, en dat jij en je gezin niet voor hem zijn wat je dacht.
Bij mij werd het pas beter toen hij het huis uit was. Ik vond dat heel moeilijk, maar heb dat toen toch aan hem gevraagd. Want zo lang hij in huis kwam, deed het alleen maar pijn. Elke keer weer de wond open rijten van ‘waarom heb ik het niet gemerkt’, ‘waarom heb ik hem geloofd’, ‘heeft hij ooit wel van mij gehouden of was alles nep’ etc. Het deed zoveel pijn, dat ik elke keer als ik hem zag van koers af raakte en het lukte me gewoon niet om me op mijzelf te richten en verder te gaan met mijn leven. Anderen kunnen dat misschien, maar ik kon het niet. Toen hij weg was lukte me dat wel. Toen had ik ook nog wel verdriet, maar de triggers van al die pijn en boosheid over de relatie als ik hem zag waren er niet meer. Toen pas kwam ik toe aan de pijn dat het voorbij was.
Ik zou echt zeggen: vraag hem te vertrekken. Voor het belang van jou en de kinderen. De woningmarkt, jammer dan. Dan slaapt hij maar bij zijn liefje of zijn moeder op de bank of huurt hij een vakantiehuisje. Dat dat ongemakkelijk is, had hij maar moeten bedenken toen hij naar zijn liefje toe ging ipv naar zijn gezin.
Bedenk dat hoe hij jou behandeld heeft iets zegt over hem en niet over jou. Jij hebt waarde. Jouw gezin heeft waarde. Dat hij die niet wil zien is zijn verlies.
Veel sterkte!
Dankjewel, je bericht kan ik heel erg waarderen!
Ik kan hem vragen te vertrekken, maar er zijn jonge kinderen in het spel (tussen de 5 en 2 jaar). Hij is ook verantwoordelijk voor een deel voor de zorg van onze kinderen. Hij kan wellicht wel ergens heen, maar hij kan nergens heen een aantal dagen per week MET kinderen. We gaan co-ouderschap doen, wisselend 2 of 4 dagen per week heeft hij de zorg. Ik ben niet van plan de komende maanden totdat hij echt een plek heeft voor zichzelf de kinderen fulltime bij mij te hebben. Ik heb bij wijze van al teveel aan mezelf nu.
Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Stop met je slachtoffergedrag. Klinkt hard ook vaak tegen mij gezegd maar het is wel zo. Pas dan kan je verder. Een huis in de vrije sector is zo te krijgen.
Stap 1 is idd hij moet eruit. Je gaf eerder aan dat jij in het huis blijft. Wees blij en tel je zegeningen. Werk aan jezelf en laat hem eens los. Antwoorden krijg je later wel of niet maar is niet relevant. Sommige mensen veranderen nu eenmaal. Pijn heb je dat snapt iedereen maar relativeer dit eens. Je gaat er niet dood aan en miljoenen mensen zijn je al voor gegaan.
Je kunt ook toewerken naar co-ouderschap, dat hoeft niet gelijk.
Mijn zoon was 11 maanden. Zijn vader heb ik de deur uitgezet en hij is bij zijn broertje ingetrokken. Ex kwam 2x per week samen met zoon eten en deze naar bed brengen en ik ging dan sporten. Kwam ik thuis ging ex weer weg. En in het weekend haalde hij zoon voor een dagdeel op en ging dan bv naar de dierentuin of kinderboerderij.
Pas toen hij zijn eigen plek had zijn we echt de afgesproken omgangsregeling gaan doen.
Dus hij kan wel de deur uit.
Omdat je al zo lang bezig bent, verlies je aan daadkracht en wordt het steeds moeilijker. Je komt ook niet toe aan verwerking als alles bij het oude is. Echt je kan nog zoveel draadjes openen of er in meeschrijven: het enige wat je nu zal helpen is stappen zetten en hem zo weinig mogelijk zien. Geen huis? hij regelt het maar. Niet voor hem denken hoor. Geen huis met de kinderen? Dat maar weekenden dingen met ze doen en een nacht met ze bij zijn ouders logeren. Hij moet consequenties ervaren en zijn verantwoording nemen. Nu draag je alles en intussen maakt je hoofd overuren van steeds in het in cirkeltjes door redeneren.
Ik denk dat hij zijn woonprobleem zelf moet oplossen. Dus zodra de boel rond is: wegwezen. Hij zal dan zelf moeten regelen dat hij de kinderen kan ontvangen, maar zo lang dat nog niet kan, kan hij bv in de vroege ochtend als jij vroeg gaat werken het ochtendritueel doen in jouw huis. Of de hele dag met de kleintjes in jouw huis en dan ook oudere kinderen van school halen, koken, eten met de kinderen, op bed leggen en dan ga jij na je werk sporten of bij familie eten of zo. Kom jij thuis, gaat hij weg.
Het verbaasd me ergens dat velen hier dat zeggen: hij moet weg.
Ik begrijp de eerste reactie. Maar ik wil hier wel even iets aan toelichten, benieuwd of jullie dan bij jullie eerste reactie blijven van hij moet weg. Laat het hem uitzoeken.
We zijn 'goed uit elkaar gegaan' omwille van de kinderen, daar had hij nu achteraf ook baat bij omdat hij niet wil dat de waarheid aan het licht komt.
Omdat ik al een paar keer heb geprobeerd de waarheid op tafel te krijgen, en hierdoor we 'ruzie' hebben gekregen. Dus nu hou ik me maar rustig, en laat ik dat stukje naar hem even los. Maakt niet dat ik nog wel heel graag die waarheid wil, en wil dat hij met de billen bloot gaat!
Maar even terugkomend op mijn punt.. we gaan goed uit elkaar, we zijn nu ook nog in prima verhouding met elkaar, er hangt geen spanning, praten over de kinderen, over praktische zaken, soms over het werk of hoe onze dag was, zorg voor de kinderen doen we deels samen. Hij is 3 dagen per week ergens anders, dan sta ik er alleen voor. Hier heb ik zelf om gevraagd. Om wat meer rust te creëren.
We hebben afgesproken, het huis op mijn naam, en vervolgens blijft hij totdat hij een huis heeft. En dit doen we 'gezamenlijk' ook de inboedel. Alles in goed overleg.
Dat was het plan, dat is wat we hebben afgesproken.
En ik ben wel iemand die zich aan haar woord houdt.
Ik snap, hij heeft me bedonderd! En ergens zou ik alle recht hebben om hem eruit te zetten.. maar dit gaat hij me niet in dank afnemen, is dat een ruzie waard? En ik weet nu al, ik ga me nog schuldig voelen ook. Dat ik zoiets dan zou doen.
Zouden jullie dan alsnog diegene eruit zetten?
De praktijk is weerbarstiger dan het ideaal. Jij KAN het zo niet meer. Dus hij moet weg. Zo simpel is het. Breng het ook zo: ik kan niet meer.
IMI-x2 schreef op 07-03-2024 om 11:58:
De praktijk is weerbarstiger dan het ideaal. Jij KAN het zo niet meer. Dus hij moet weg. Zo simpel is het. Breng het ook zo: ik kan niet meer.
Precies dit! En laat de kinderen in het weekend aan hem over, zodat jij kunt bijtanken (of slaap dan ook voorlopig elders als je die mogelijkheid hebt)
Mariieke schreef op 07-03-2024 om 11:48:
Maar even terugkomend op mijn punt.. we gaan goed uit elkaar, we zijn nu ook nog in prima verhouding met elkaar, er hangt geen spanning, praten over de kinderen, over praktische zaken, soms over het werk of hoe onze dag was, zorg voor de kinderen doen we deels samen. Hij is 3 dagen per week ergens anders, dan sta ik er alleen voor. Hier heb ik zelf om gevraagd. Om wat meer rust te creëren.
We hebben afgesproken, het huis op mijn naam, en vervolgens blijft hij totdat hij een huis heeft. En dit doen we 'gezamenlijk' ook de inboedel. Alles in goed overleg.
Dus, alles is mooi en prima. Behalve dan dat jij eraan onderdoor gaat?
Kies toch eens voor jezelf! Dat doet je ex ook hè. Het gaat er nu om wat JIJ nodig hebt
Mariieke schreef op 07-03-2024 om 11:48:
Het verbaasd me ergens dat velen hier dat zeggen: hij moet weg.
Ik begrijp de eerste reactie. Maar ik wil hier wel even iets aan toelichten, benieuwd of jullie dan bij jullie eerste reactie blijven van hij moet weg. Laat het hem uitzoeken.
We zijn 'goed uit elkaar gegaan' omwille van de kinderen, daar had hij nu achteraf ook baat bij omdat hij niet wil dat de waarheid aan het licht komt.
Omdat ik al een paar keer heb geprobeerd de waarheid op tafel te krijgen, en hierdoor we 'ruzie' hebben gekregen. Dus nu hou ik me maar rustig, en laat ik dat stukje naar hem even los. Maakt niet dat ik nog wel heel graag die waarheid wil, en wil dat hij met de billen bloot gaat!
Maar even terugkomend op mijn punt.. we gaan goed uit elkaar, we zijn nu ook nog in prima verhouding met elkaar, er hangt geen spanning, praten over de kinderen, over praktische zaken, soms over het werk of hoe onze dag was, zorg voor de kinderen doen we deels samen. Hij is 3 dagen per week ergens anders, dan sta ik er alleen voor. Hier heb ik zelf om gevraagd. Om wat meer rust te creëren.
We hebben afgesproken, het huis op mijn naam, en vervolgens blijft hij totdat hij een huis heeft. En dit doen we 'gezamenlijk' ook de inboedel. Alles in goed overleg.
Dat was het plan, dat is wat we hebben afgesproken.
En ik ben wel iemand die zich aan haar woord houdt.
Ik snap, hij heeft me bedonderd! En ergens zou ik alle recht hebben om hem eruit te zetten.. maar dit gaat hij me niet in dank afnemen, is dat een ruzie waard? En ik weet nu al, ik ga me nog schuldig voelen ook. Dat ik zoiets dan zou doen.
Zouden jullie dan alsnog diegene eruit zetten?
Ja dus het is uit angst dat je het niet doet? Schuldgevoel is ook angst op een dieper niveau. Allemaal begrijpelijk maar je moet er niet zelf op inleveren. Want hij vindt het wel prettig dat het smoothly gaat, op een gegeven moment komt er toch afstand en opkomen voor ieders eigen belangen. Je hoeft niet lelijk tegen hem te doen, je moet nu kiezen wat goed voor jou is
IMI-x2 schreef op 07-03-2024 om 11:58:
De praktijk is weerbarstiger dan het ideaal. Jij KAN het zo niet meer. Dus hij moet weg. Zo simpel is het. Breng het ook zo: ik kan niet meer.
Dit inderdaad. Het gaat niet om ruzie maken of hem straffen of een hak zetten. Jij kan zo niet verder. Jij kan zo niet loslaten. Hij heeft ook nog een vriendin en dan komt hij thuis bij jou? Daar ga je toch compleet aan kapot? Je moet in de eerste plaats voor jezelf zorgen, want je moet ook voor je kinderen kunnen blijven zorgen, zorgen voor inkomen, voor je huis, enzovoort. Hij staat niet meer in dat rijtje. Dat doe jij hem niet aan, daar kiest hij voor.
Even los van wat de anderen zeggen: die afspraak "hij blijft tot hij een ander huis heeft" is wel een enorme valkuil. Er heeft hier eerder een draadje gelopen van iemand van wie de inmiddels ex na anderhalf jaar nog niet vertrokken was omdat hij geen ander huis had. Hij deed ook niet erg hard zijn best namelijk.
jullie zijn al gescheiden, misschien niet op papier maar de liefdesrelatie is over.
Die kinderen moeten toch gaan wennen aan een andere situatie, dat houd je niet tegen dat is het leven.
Echt je bent beter af als hij niet dagelijks op je lip zit, want dan kun je gaan verwerken.
Antwoorden ga je niet krijgen want verteltheater dan de waarheid? Dat weet je niet want dat heeft hij nu ook niet gedaan. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken.
Na alles wat ik hier gelezen heb zou mijn advies zijn. Neem even de tijd voor jezelf om te bepalen hoe jij deze scheiding verder wil afhandelen......totaal los van jouw man. Wil jij hem niet uit huis zetten......dan zet je hem NIET uit huis maar bedenk hoe het voor jou en de kinderen leefbaar blijft.
Als hij blijft zal dat jou wat meer energie kosten maar als jij een einddoel voor jezelf duidelijk hebt zal het die opoffering dubbel en dwars waard zijn.
Ik vind dat "wij" lees anderen niet kunnen bepalen of een man nu wel of niet uit huis gezet moet worden. ( alleen als er sprake zou zijn van geweld)
Doe wat goed voelt voor jou.....
Richt je voor nu op wat nu geregeld moet worden en hoe JIJ daar mee om wil gaan.
Ik heb zelf nog 9 maanden met mijn ex in hetzelfde huis gewoond.
Afspraken gemaakt met hem wanneer hij bij zijn nwe vriendin was en als hij thuis bij ons was draaide hij gewoon mee in het gezin.
( zelf had ik de gedachte" die nwe vriendin wacht nog maar effe, hij heeft eerst nog wat af te handelen met zijn gezin")
Aan verwerken kwamen we allebei niet toe maar ik ben blij dat wij die tijd op deze manier hebben kunnen doen. Op die manier samen bij mediator en samen thuis alle zaken geregeld.
Het kan dus wel maar vraagt veel van je.
Echt neem even de tijd voor jezelf om te bepalen hoe jij het voor de komende tijd hebben wil. Als jij vind dat jij het aankan en hem thuis laat wonen is dat helemaal okee voor jullie.
Als jij het emotioneel niet aankan dan kies je een andere weg.
Er is geen goed of fout. Alleen jij weet hoeveel jij emotioneel aankan.