Scheiden en later blijkt bedrogen
Goedemorgen,
Ik start toch even een nieuw topic op mijn worsteling te delen.
Hij kwam 2 jaar geleden bij me en vertelde me dat hij twijfelde aan onze relatie, echt uit het niets kwam dit voor mij. Ik heb 2 jaar gevochten voor ons, echt alles gegeven. En ik zei zo vaak tegen hem dit klopt niet, ik snap het niet, dit kan niet, wat gebeurd hier?
Hij was me aan het aantrekken (lichamelijk contact) en ineens weer dagen of weken aan het afstoten (voelde niet fijn/goed om lichamelijk contact te hebben voor hem).
Ik begreep er niks van... zovaak gevraagd of er een ander was. Maar het antwoordt bleef keer op keer NEE. En ik geloofde hem, tuurlijk geloof ik hem we zijn al 15 jaar samen.
Tijd terug gaf hij aan te willen scheiden, want het werkte niet meer. Ik werk mee, ik ben op van al het vechten, maar er is nog steeds heel veel onbegrip, ongeloof, verdriet.
En nu kom ik er de laatste weken steeds meer achter dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen, en hun al ruim 2 jaar contact hebben.
Hij die ineens zijn trouwring afdoet omdat ie niet meer lekker zit, zij die uit het niets haar relatie met haar vriend verbrak en nu nog wel goede vrienden zijn, mijn man die rond diezelfde periode heeft gezegd te willen scheiden maar dit achteraf niet doorzette, ze hebben samen een keer de nacht doorgebracht, ze hadden veel contact wat hij me nooit verteld heeft, hij heeft keer op keer gelogen tegen me, samen sporten.
Ik ga me even heel kwetsbaar opstellen, maar hoop hier oprecht dat jullie me kunnen helpen om hieruit te komen.
Ik weet dat ik ga scheiden, en dat wil ik zelf ook op dit moment. Thuis is hij in de meeste gevallen nog die lieve man die ik ken, hij ontkent als ik hem confronteer, en ik heb geen zin in ruzie want er zijn jonge kinderen in het spel!! We wonen nog verplicht samen vanwege de woningmarkt, echt drama.
Ik weet dat ik moet loslaten, ik snap het, en ik hoor het van anderen.. maar HOE? Echt hoe doe ik dat? Ik krijg die knop niet om.
Ik blijf maar denken het kan toch niet zo zijn dat hij mij al die tijd heeft bedrogen, al die tijd in de waan heeft gelaten dat wij werkten aan onze relatie en de strijd allang gestreden was, het kan toch niet zo zijn dat hij hier mee weg gaat komen, dat wij nu gaan scheiden en hij tegen iedereen verteld dat dit het voor hem niet meer was, om vervolgens over een paar maand iets met haar te beginnen, het kan toch niet zo zijn dat zijn naasten niet weten wat hij mij heeft geflikt.
IK WIL DE WAARHEID! Voor mijn eigen bevestiging, van zie je wel ik ben niet gek. En ja ik wil hem ergens ook aan die schandpaal, vuile klootzak! Dit flik je toch je vrouw niet, en je kinderen niet.
Ik vind het al ontzettend moeilijk om me erbij neer te leggen dat ik hem kwijt ben. Dat ik mijn maatje kwijt ben, mijn beste vriend, en daarmee nu mijn gezin.
Maar het feit dat er al langer een ander is, waar we nu dus niet over kunnen praten omdat hij blijft ontkennen en mij voor gek verklaard... doet nog meer pijn!
Hoe zet ik me hier over heen? Hoe richt ik me op mezelf?
het huis zonder jouw medeweten verkopen kan niet.
Zeker niet als in de voorlopige scheidingspapieren duidelijk is dat het altijd de intentie geweest is dat het huis naar jou gaat.
Ik zou bij het kadaster laten na vragen op welke namen het huis staat, vind het opmerkelijk dat een huis gekocht binnen een huwelijk maar op 1 naam staat. Dat is bijna alleen het geval bij grote vermogensverschillen of om bedrijfsrisico af te dekken.
Een makelaar zal op de verkoopopdracht een handtekening van jullie beiden verwachten. Jij gaat niet weg dus zonder handtekening gebeurt er niets.
Hij wil gewoon zo lang mogelijk van 2 walletjes eten zonder de bij behorende consequenties te accepteren. Deste meer reden om er vaart achter te zetten en het zakelijke deel zo snel mogelijk te regelen. Pas als hij de deur uit is kom je aan het emotionele deel toe
Je bent nu bezig tergend langzaam een pleister te verwijderen. De uiteindelijke emotionele schade bij jou en de kinderen kan daardoor nog wel eens groter zijn dan wanneer je doorpakt want dan is er duidelijkheid voor allemaal.
Mariieke schreef op 08-03-2024 om 18:44:
[..]
Ja, als je het zo zegt.. Dan zie ik het. Maar ik voel het wel zo, ondanks dat m'n hoofd soms wel 'beter weet'. Ik merk dat het iets met mijn humeur/gemoedstoestand/gevoel doet. En dat wil ik niet, ik zou willen dat hij me daarmee niet meer raakt!! Maar hoe?
Mariieke, je hart en je hoofd zijn het momenteel gewoon niet eens. Vanuit je hart is er nog de liefde, het gevoel, noem maar op. Maar je hoofd weet al wat anders, die denkt al aan andere dingen. (En daar wil je hart nog niet aan)
(Bij hem zal het juist andersom zijn... Zijn hart wil weg, maar zijn hoofd zegt, eerst even de boel regelen.)
Mariieke schreef op 09-03-2024 om 07:10:
Man uit huis, en afspraken omtrent de kinderen. Enige optie die er dan zou zijn is dat hij volledig bij familie logeert. En dat hij een paar dagen per week hier smorgens vroeg is (lees 06.00u gaat onze wekker op werkdagen) en hij de zorg op zich neemt. En ook in het weekend om en om komt voor de kinderen.
Ik moet dit alles dan gooien op het loslaten, loskomen van hem.
Want hij blijft ontkennen, er is niemand anders, hij wil alleen verder in eerste instantie zegt hij. Bullshit... maargoed als ik hem confronteer met zijn bedrog dan ontkent hij, wordt te boos, en dreigt zelfs om het huis te verkopen.
Ik moet wachten tot het huis op mijn naam staat, dan is het veilig. Nu niet... ik neem echt teveel risico.
Ik heb de fases van scheiding gelezen en ik lees in elke fase wel iets wat ik heb.
Soms nog de onwerkelijkheid, dit kan niet waar zijn. Maar ook wel het bewustzijn dat wij nu echt uit elkaar gaan hoor, en ik wil nu ook de scheiding erdoor. Maar daarnaast hou ik nog van hem, en is er ergens hoop dat we elkaar in de toekomst weer vinden.
Ook boosheid en frustratie heb ik op momenten. Maar ook momenten dat ik denk hoe ga ik het straks doen? Ik wil m'n huis aanpassen, wil iets aan het interieur veranderen zodat het van mezelf wordt.
Dus daar denk ik soms ook wel over na, hoe ik dat ga doen.
Ja ik vlieg met mijn gedachtes en gevoelens van voor naar achter, van links naar rechts.
Je hebt de eerste stap gezet. Advies van mijn kant, betrek je familie en vrienden, mensen die je vertrouwt in deze fase. Je gaat ze nodig hebben. Ook al is wanneer je in de avond alleen bent en je wilt je hart luchten, zoek afleiding. Het is druk met 3 kinderen maar zorg dat je de tijd neemt om te verwerken en je kunt hem best vragen om in de avonden op te passen. Ga leuke dingen doen, lach en huil veel met vrienden. Geloof me, je zal je kracht en humor weer terugvinden.
Wat maakt het verder voor jou uit of hij alleen verder of verder gaat met Truus? Punt is, hij wil weg en dat kun je niet tegenhouden of tegenwerken. Het zou echt niet meer moeten uitmaken wat hij verder met zijn leven wil. Je weet dat hij ontrouw is geweest. Weggaan is zijn keuze en met wie en hoe hij dat doet is ook zijn keuze. Wat voor toegevoegde waarde heeft het voor jou of het met iemand anders is of niet? Hij wil niet verder met jou. Het is natuurlijk niet netjes dat hij daarover liegt maar wat zou je met de waarheid doen als je het wist? Het feit dat hij het ontkent en boos wordt is omdat hij dondersgoed weet wat hij gedaan heeft. Hij wil er gewoon niet met jou overhebben en de boel snel regelen.
Je weet nu al van een bestaan van een Truus. Je weet nu al dat hij veel ontkent. Stel je voor dat hij over een tijdje verder gaat met iemand anders of met Truus. Wat voor impact heeft dit op jou? Hoe zie jij dan een relatie met hem omwille van de kinderen?
Je kent jouw waarheid/vermoeden, probeer met dat wat je weet, het los te laten. Uiteindelijk zijn jullie geen man en vrouw meer maar vader en moeder zoals iemand anders dit eerder heeft gezegd.
Jullie taak is zorgen voor die kinderen en daar duidelijke afspraken overmaken en niet bemoeien met elkaar leven en wie met wie gaat!
Hoop doet slechte dingen, zolang jij met de mindset doorgaat dat ondanks de scheiding er nog hoop is dat hij terugkeert, dan zal je teleurgesteld worden. Hem loslaten, is ook hem volledig loslaten en je eigen leven leiden. Het is echt waar heel moeilijk maar dit is niet het einde. Daarom is het ook belangrijk om hulp te krijgen bij de verwerken. Zoek een therapeut, leer weer positief in het leven te staan. Je bent niet de eerst dat dit overkomen en niet de laatste.
Ik denk dat iemand loslaten mentaal niet in een klap moet gaan. Want dat zou betekenen dat je dan een groot deel van je leven van jezelf moet afsnijden. Ik denk dat er een proces op gang moet komen waarin je je ervan bewust wordt wie je zelf bent zonder hem. En rouw over het verliezen niet alleen van hem maar ook van het deel van jezelf dat verweven was met hem in de relatie.
Als je nog bij elkaar bent maar je weet dat je gaat scheiden is dat wel ingewikkelder, maar het is niet zo dat je daar nog niet mee kunt beginnen als je nog bij elkaar bent.
Forever53 schreef op 09-03-2024 om 08:45:
Mijn man vertelde ook niets uit zichzelf. Ik kwam via via achter meer informatie . Dus via je man krijg je geen informatie te horen. Het interesseerde mij echt niet toen of hijwel of niet boos was. Ik was boos...en daar had ik alle recht toe vond ik. Waarom ik denk dat je man uit huis moet is omdat je dan meer rust krijgt. Dat was mijn ervaring toen. Ik ging inderdaad meteen een leuke kast kopen. Due kast staat er nu nog steeds. Man vind hem afschuwelijk maar het herinnert mij aan een gevoel dat ik mij eigen regie had. Ik vind de kast mooi dus ik koop hem gewoon. Nix te hoeven overleggen.
Heb je veel mensen om je heen die je steunen en waar je terrecht kunt.
Jullie zetten me allemaal ontzettend aan het denken. En daar ben ik blij mee, want ik maak dus nu bewustere keuzes.
Ik neig nu naar de komende weken 4dagen per week alleen met de kinderen. In ieder geval tot het huis echt op mijn naam staat en ik daarmee veilig ben. Want de woning is heel belangrijk voor me, zodat niet alles rondom mij en de kinderen wegvalt.
Ik heb familie en lieve vrienden waar ik terecht kan. En die altijd voor me klaar staan.
Ysenda schreef op 09-03-2024 om 09:12:
het huis zonder jouw medeweten verkopen kan niet.
Zeker niet als in de voorlopige scheidingspapieren duidelijk is dat het altijd de intentie geweest is dat het huis naar jou gaat.
Ik zou bij het kadaster laten na vragen op welke namen het huis staat, vind het opmerkelijk dat een huis gekocht binnen een huwelijk maar op 1 naam staat. Dat is bijna alleen het geval bij grote vermogensverschillen of om bedrijfsrisico af te dekken.
Een makelaar zal op de verkoopopdracht een handtekening van jullie beiden verwachten. Jij gaat niet weg dus zonder handtekening gebeurt er niets.
Hij wil gewoon zo lang mogelijk van 2 walletjes eten zonder de bij behorende consequenties te accepteren. Deste meer reden om er vaart achter te zetten en het zakelijke deel zo snel mogelijk te regelen. Pas als hij de deur uit is kom je aan het emotionele deel toe
Je bent nu bezig tergend langzaam een pleister te verwijderen. De uiteindelijke emotionele schade bij jou en de kinderen kan daardoor nog wel eens groter zijn dan wanneer je doorpakt want dan is er duidelijkheid voor allemaal.
Nee ons huis is van ons beiden. Maar hij is nu zeer loyaal om het mij te laten kopen voor woz waarde, hij had ook de taxatiewaarde kunnen aanhouden en dan had ik het niet kunnen kopen. Ik ben bang dat als ik hem echt boos maak, hij daarop terug komt en zegt dat hij de taxatiewaarde wil. Met het gevolg dat het huis verkocht moet worden omdat ik dat niet kan opbrengen financieel.
Fourtyfour schreef op 09-03-2024 om 09:22:
[..]
Mariieke, je hart en je hoofd zijn het momenteel gewoon niet eens. Vanuit je hart is er nog de liefde, het gevoel, noem maar op. Maar je hoofd weet al wat anders, die denkt al aan andere dingen. (En daar wil je hart nog niet aan)
(Bij hem zal het juist andersom zijn... Zijn hart wil weg, maar zijn hoofd zegt, eerst even de boel regelen.)
Ja, ik denk dat je het daar juist omschrijft. Ik hoop dat met de tijd mijn hart ook zo ver komt.
Waar ik veel over nadenk is hoe hij deze keus heeft kunnen maken. Want we waren altijd goed, en ineens zal daar een ander zijn geweest voor hem. Ik probeer me te verplaatsen en kan me gewoonweg niet voorstellen dat ik mijn gezin zou verlaten. Dat ik mijn partner zou inwisselen, want dit gezin krijg je never nooit terug.
En ook.. het lijkt hem allemaal niet zoveel te doen, ik raak hem niet meer, hoe kan het nou dat hij al zover is. Of is het schijn? Het lijkt hem zo makkelijk af te gaan, terwijl ik zoveel moeite heb om los te komen van hem.
Mariieke schreef op 09-03-2024 om 13:40:
[..]
Nee ons huis is van ons beiden. Maar hij is nu zeer loyaal om het mij te laten kopen voor woz waarde, hij had ook de taxatiewaarde kunnen aanhouden en dan had ik het niet kunnen kopen. Ik ben bang dat als ik hem echt boos maak, hij daarop terug komt en zegt dat hij de taxatiewaarde wil. Met het gevolg dat het huis verkocht moet worden omdat ik dat niet kan opbrengen financieel.
Je zou hier best gelijk in kunnen hebben. Wij weten niet hoe je a.s. exman zal reageren. Als dit een reële kans is, dan is je overweging om de vrede te bewaren ook reel. Maar dan is dit naar mijn idee dan ook de énige gegronde reden daarvoor. En hoef je niet te worstelen met schuldgevoel of wraakgevoelens. Doen wat nodig is om het huis op jouw naam te krijgen is in jouw belang. Dan wil je niet dat hij gefrustreerd of boos wordt omdat dat jouw belang schaadt. Dat is oké. Dat is een hele andere motivatie dan dat je je schuldig gaat voelen omdat hij zich ff op z'n puk getrapt voelt. En daarom je gedrag aanpast.
Donna! schreef op 09-03-2024 om 11:19:
[..]
Je hebt de eerste stap gezet. Advies van mijn kant, betrek je familie en vrienden, mensen die je vertrouwt in deze fase. Je gaat ze nodig hebben. Ook al is wanneer je in de avond alleen bent en je wilt je hart luchten, zoek afleiding. Het is druk met 3 kinderen maar zorg dat je de tijd neemt om te verwerken en je kunt hem best vragen om in de avonden op te passen. Ga leuke dingen doen, lach en huil veel met vrienden. Geloof me, je zal je kracht en humor weer terugvinden.
Wat maakt het verder voor jou uit of hij alleen verder of verder gaat met Truus? Punt is, hij wil weg en dat kun je niet tegenhouden of tegenwerken. Het zou echt niet meer moeten uitmaken wat hij verder met zijn leven wil. Je weet dat hij ontrouw is geweest. Weggaan is zijn keuze en met wie en hoe hij dat doet is ook zijn keuze. Wat voor toegevoegde waarde heeft het voor jou of het met iemand anders is of niet? Hij wil niet verder met jou. Het is natuurlijk niet netjes dat hij daarover liegt maar wat zou je met de waarheid doen als je het wist? Het feit dat hij het ontkent en boos wordt is omdat hij dondersgoed weet wat hij gedaan heeft. Hij wil er gewoon niet met jou overhebben en de boel snel regelen.
Je weet nu al van een bestaan van een Truus. Je weet nu al dat hij veel ontkent. Stel je voor dat hij over een tijdje verder gaat met iemand anders of met Truus. Wat voor impact heeft dit op jou? Hoe zie jij dan een relatie met hem omwille van de kinderen?
Je kent jouw waarheid/vermoeden, probeer met dat wat je weet, het los te laten. Uiteindelijk zijn jullie geen man en vrouw meer maar vader en moeder zoals iemand anders dit eerder heeft gezegd.
Jullie taak is zorgen voor die kinderen en daar duidelijke afspraken overmaken en niet bemoeien met elkaar leven en wie met wie gaat!
Hoop doet slechte dingen, zolang jij met de mindset doorgaat dat ondanks de scheiding er nog hoop is dat hij terugkeert, dan zal je teleurgesteld worden. Hem loslaten, is ook hem volledig loslaten en je eigen leven leiden. Het is echt waar heel moeilijk maar dit is niet het einde. Daarom is het ook belangrijk om hulp te krijgen bij de verwerken. Zoek een therapeut, leer weer positief in het leven te staan. Je bent niet de eerst dat dit overkomen en niet de laatste.
Het is voor mij pijnlijk dat hij weg wil, dat hij ons heeft opgegeven. Dat doet pijn.
Maar als hij er nu met een ander vandoor gaat, of binnen een paar maanden een andere vriendin heeft dan denk ik (zoals ik er nu insta) dat dat nog pijnlijker zou zijn. Alsof wij niks betekend hebben, alsof hij zo verder gaat met zijn leven. Als ik daaraan denk dan ga ik kapot van binnen. Ik weet dat ik er helemaal niks meer over te zeggen heb, en hij vrij is. Maar dat zou me wel heel erg raken. Op dit moment. Ik hoop dat ik daar over een tijdje anders in sta, en echt 'schijt' kan hebben aan wat hij doet met z'n leven.
Ik hoop wel dat we het beide even rustig aan doen, voor ons zelf en voor de kinderen. Komende maanden of richting een jaar, bewust alleen.
Ook uit respect naar elkaar. Of is dat een hele gekke gedachte?
De lieve vrede bewaren omwille van het huis is een prima rationeel argument hoor.
Je doet het dan niet voor hem, maar voor je jezelf, in het belang van jou en de kinderen. Als je dat jezelf dan ook voorhoudt, kun je dat misschien makkelijker scheiden van gevoelens omtrent gerechtigheid.
Mariieke schreef op 09-03-2024 om 13:46:
[..]
Ik hoop wel dat we het beide even rustig aan doen, voor ons zelf en voor de kinderen. Komende maanden of richting een jaar, bewust alleen.
Ook uit respect naar elkaar. Of is dat een hele gekke gedachte?
Het is geen gekke gedachte maar hou je hier niet aan vast. Ook dit is nog een "samen" wens van jou. Als hij besluit om direct of later ( moment bepaald hij) te gaan samenwonen kun jij daar niets aan veranderen.
Behoed jezelf voor teleurstelling hierover.
Mariieke schreef op 09-03-2024 om 07:10:
Man uit huis, en afspraken omtrent de kinderen. Enige optie die er dan zou zijn is dat hij volledig bij familie logeert. En dat hij een paar dagen per week hier smorgens vroeg is (lees 06.00u gaat onze wekker op werkdagen) en hij de zorg op zich neemt. En ook in het weekend om en om komt voor de kinderen.
---------------------------------------------------------------------------------
"Hou er ook rekening mee dat hij ook zijn inbreng heeft hoe het contact met de kinderen zal gaan.Of je nu besluit nog bij elkaar te blijven of niet.
Zou ook kunnen dan hij wel bij zijn familie gaat zitten maar dan ook de kinderen daar wil hebben, of hij heeft ergens anders woonruimte en wil daar dan de omgangsregeling in laten gaan.
Hou die mogelijkheden ook open om teleurstelling voor jezelf te voorkomen.
Marieke...het is echt hellemaal niet gek dat je zo denkt. Wat stelde ONS voor. Onvoorstelbaar dat iemand en dan vooral je man, je maatje, de vader van je kinderen jullie zo kan verlaten. Heeft het allemaal dan niks voorgesteld. Tuurlijk wel. Alleen is hij iemand tegengekomen die bij hem het vlammetje weer heeft laten vlammen. Dat heeft helemaal niets maar dan ook niets met jou te maken. Maar alles met hem. Het runnen van een jong en druk gezin zijn nu eenmaal tropenjaren. Hierin is misschien iets minder tijd voor elkaar. En voor jou kan dat weer anders voelen als voor hem. Ik persoonlijk vond het heerlijk om samen met de kinderen te zijn. Mijn man daarentegen had daarnaast meer tijd voor zichzelf nodig. Die voelde zich vaak opgesloten als ik een weekend moest werken en hij alleen met de kinderen was. Wat ik probeer duidelijk te maken is dat je soms mijlenver uit elkaar staat maar dat niet door hebt. Het is wel heel jammer dat je man het gesprek niet wilt aangaan met je. Maar ik heb ook het gevoel dat jij dat niet aandurft. Je durft de confrontatie niet op te zoeken om allelei redenen.
Ik weet nog dat ik dat wel deed..ik hield niet op omdat ik zo boos was. Toen uiteindelijk een vriend zei. Pas hiermee op want straks stopt hij met betalen enzo.ik bleef ook in het huis achter en had hem mede gedeeld dat ik een gesprek wilde wanneer IK daar aan toe was. Geen haar op mijn hoofd die aan die mogelijkheid gedacht had dat hij bijvoorbeeld de hypotheek niet zou betalen.En toen wist ik. Ik moet hem gaan proberen los te laten. Niet voor het huis..want ik wilde daar toch niet blijven wonen. Maar voor mezelf. Maar die boosheid...die is echt wel nodig geweest. Het zet je in je kracht. En kracht heb je nodig om de regie weer terug te pakken. Regie over je eigen leven!!!
Ik snap jouw redenatie wel dat je graag wilt weten waarom hij dit doet.. Je wilt het begrijpen. Ik persoonlijk vind dat je daar ook recht op hebt. Jullie zijn/ waren getrouwd. Enige uitleg van hoe of wat is hij je wel schuldig is mijn mening.
Maar weet je...vreemdgaan valt niet te begrijpen. Het is moeilijk te begrijpen waarom iemand die grens over gaat en er dan niet eerlijk over is. Misschien moet je er eens over gaan lezen. Er is heel veel te vinden over vreemdgaan op internet. Het heeft mij wel geholpen de eerste weken.
Wat ik heb gemerkt is dat het belangrijk is dat je je eigen beeld vasthoudt. Dat is jouw waarheid. Hier hangen dus nog steeds de gezinsfoto's, omdat dat een belangrijk onderdeel is van ons leven (de kinderen wonen bij mij). Ik weiger onze hele geschiedenis over boord te gooien omdat hij opnieuw wil beginnen met een ander en alles achter zich wil verbranden. Dat we sinds de scheiding aparte levens leiden wil niet zeggen dat het verleden anders wordt.
Het kost tijd. Een extra dag alleen gaat misschien helpen, maar ik zou denk ik zelf wachten totdat het huis op jouw naam staat. Hoe lang duurt dat nog?
Mariieke schreef op 09-03-2024 om 13:46:
[..]
Het is voor mij pijnlijk dat hij weg wil, dat hij ons heeft opgegeven. Dat doet pijn.
Maar als hij er nu met een ander vandoor gaat, of binnen een paar maanden een andere vriendin heeft dan denk ik (zoals ik er nu insta) dat dat nog pijnlijker zou zijn. Alsof wij niks betekend hebben, alsof hij zo verder gaat met zijn leven. Als ik daaraan denk dan ga ik kapot van binnen. Ik weet dat ik er helemaal niks meer over te zeggen heb, en hij vrij is. Maar dat zou me wel heel erg raken. Op dit moment. Ik hoop dat ik daar over een tijdje anders in sta, en echt 'schijt' kan hebben aan wat hij doet met z'n leven.
Ik hoop wel dat we het beide even rustig aan doen, voor ons zelf en voor de kinderen. Komende maanden of richting een jaar, bewust alleen.
Ook uit respect naar elkaar. Of is dat een hele gekke gedachte?
Loslaten kun je niet in een keer. Je kunt wel kiezen om de persoon die je pijn heeft gedaan niet meer te betrekken in het proces. Je bewandeld dit pad alleen. Mijn ex was kort na onze scheiding ingetrokken bij zijn geliefde. Ik kon hoog en laag springen, en het afkeuren maar het is een volwassen man wiens hart elders lag. Het eerste jaar na de scheiding was zwaar maar we hebben daarvoor ook een jaar geprobeerd om ‘ons’ nog een kans te geven. Het werkte gewoon niet. Ik vind het nog steeds vreselijk dat ik hem/ons dit heb aangedaan, nog proberen en het onvermijdelijke uitstellen, dit was nergens voor nodig. Je kunt niet verwachten van iemand om de knop om te zetten, gevoelens uit te schakelen uit respect voor jou. Zijn gevoelens veranderende niet! Uiteindelijk koos ik ervoor hem los te laten. Hij houdt niet meer van mij maar ik ga ook niet in de weg staan van zijn geluk. Het eerste jaar na de scheiding was zwaar, ondanks dat ik de situatie heb geaccepteerd. Ik had dagen dat ik gewoon niet wist wat ik moest doen, ik had nergens zin in, geen energie, kwam niet toe aan huishouden of de aan meest simpele klusjes , liep mijn vrije dagen rond in mijn pyjama en kwam de deur amper uit. Gelukkig had ik mijn broer en zus en 2 vriendinnen die af en toe langskwamen om voor mij op te ruimen, was te draaien, boodschappen te doen en mij gezelschap houden.
Voor hem was het leven verder gegaan en hij was gelukkig en ik moest nog loslaten en wennen aan het idee dat hij samen met zijn geliefde ging zorgen voor ons kind. Ik heb maanden na de scheiding alleen nog contact met hem gehad over ons kind. Ik was er niet aan toe om geconfronteerd te worden met haar. Hij hield daar gelukkig rekening mee. Ik hield de communicatie, de contact momenten met hem kort. Ik zag hem alleen wanneer het echt nodig was. Hij begreep dit, en hield zich aan de afspraken. Naarmate de maanden verstreken, hoe meer het gevoel voor hem op de achtergrond raakte. Het was voor mij weer life as usual. Ik had ook geen behoefte om met hem te praten over hoe moeilijk het voor mij is geweest of over het verdriet wat hij mij heeft gedaan gedurende mijn verwerking.
Gun jezelf de tijd, het is een soort rouw proces waar je doorheen gaat. Maar stel na een tijdje doelen voor jezelf. Dag in dag uit wat wil je doen, wat wil je veranderen, waar wil je staan over 1 maand, dan 2 maanden. Dit heeft mij geholpen en echt zonder doelen had ik het niet gered. Het gesprek wat je nu zo graag met hem wil hebben over jouw gevoelens, wat het met je heeft gedaan, het verdriet, dit gaat echt komen maar pas wanneer je alles hebt verwerkt. Je gaat dan niet meer uit emotie of woede praten, je hebt het een plek gegeven en dan kun je zonder oordeel, ruzie of emotie het gesprek voeren. Hetgeen wat hij nu ontkent of vermijd doet hij bewust omdat hij weet wat voor emoties en verdriet dit bij jou uitlokt. Hij doet dit niet omdat hij niet eerlijk naar je wil zijn maar juist omdat je dit nu niet aankan en omdat hij niet weet hoe hij met jouw emoties moet omgaan.
Het klinkt misschien gek en niet iedereen kan dit maar loslaten uit liefde is ook mogelijk. Het zeker niet makkelijk maar wel mogelijk en beter voor de toekomstige relatie.
Sorry voor de lange draad maar ik leef echt met je mee en ik herken de roller coaster waar je nu in zit.