Problemen met ex

Is dat je belangrijkste vraag, wat voor zin heeft dit? Je hebt een ideaalbeeld voor ogen van wat een vader-kindrelatie zou moeten zijn. Deze vader is niet in staat om aan dat ideaalbeeld te voldoen.
Het primaire punt is dat er wel een band is, dit is namelijk zijn vader. Dit: 'ik zag duidelijk aan ons zoontje dat hij terughoudend was naar mijn ex.' is (op dit moment) de band zoals die is. Je zoontje zal daar in de loop van zijn leven zelf mee moeten leren omgaan, zoals hij dat nu al in feite doet. 
Om dat te kunnen doen zal hij dus op een dag moeten weten dat dit zijn vader is. Als jij zegt: 'Ons zoontje weet ook nog steeds niet dat mijn ex zijn papa is.' waar breng je hem dan steeds naartoe, wat zeg je dan tegen je zoontje? Ik breng je naar een rare meneer toe en die wil knuffelen met jou? Het verhaal zou moeten zijn: dit is je vader en die houdt van jou, maar die kan niet samen met mij voor jou zorgen.
Aan zijn vader zit een heel verhaal vast, dat is helaas zo. Daar heb jij ook je aandeel ingehad. Je zoontje zal dat in de loop van zijn leven een plek moeten geven. Dat begint toch met dat hij weet dat dit zijn vader is.

Tsjor

'Ik wil dat ook voor ons zoontje, dat is toch niet gek?' Tsja, ik wil ook wel eens iets wat een ander heeft en waarvan ik vind dat het normaal is. De realiteit is dat dit niet de werkelijkheid is voor jouw kind. En die realiteit is niet uit de lucht komen vallen, die is ontstaan in een leven, waarin je een droom had, maar die droom is ingehaald door de realiteit.
Je schreef dat je zoontje nog steeds niet wist wie zijn vader was. Als je zegt dat hij naar zijn vader gaat, dan weet hij dat toch inmiddels wel: dit is zijn vader.
Over de keuze tussen verslaving en gezin, ik denk dat je iets te gemakkelijk denkt over het stoppen met een verslaving. En dat je denkt dat 'een gezin' voor een man hetzelfde is als voor een vrouw. Heel praktisch en zeker veel te grof: voor een vrouw is het: een gewaardeerde positie in de samenleving, een zorgtaak die graag vervuld wordt met aandacht, liefde en zorg, iemand die voor altijd bij je hoort etc. Voor een man linkt het eerder aan: verantwoordelijkheid, zorgen dat er geld binnenkomt, zorgen voor materiële zaken, en toch in eerste instantie afstand, omdat moeder het kind heeft en vader het krijgt als moeder dat goed vindt (zowel in het kleine alledaagse als bij grotere beslissingen), dus ook een zekere mate van afhankelijkheid van de nukken en grillen van moeder. Het kan reden zijn om de verslaving juist weer op te pakken, als iemand het gevoel heeft daar niet aan te kunnen voldoen.
Maar wat belangrijker is is dat jij de situatie moet gaan leren te accepteren zoals die is. Dat is ook belangrijk voor je kind, want je voedt je kind nu met jouw onvrede en alle beslissingen die daaruit voortkomen. Je maakt je kind ongelukkig. Je brengt je eigen 'ongeluk' over op je kind. Ik zet 'ongeluk bewust tussen haakjes, want er is ook altijd een eigen aandeel, een eigen keuze die ten grondslag ligt aan het ontstaan van het kind en het scheiden van de vader. Daar zitten beslissingen onder, beslissingen die je zelf genomen hebt, waarvan je in elk geval op dat moment dacht dat het goede beslissingen waren. Dat is prima, maar als je dat wil inzien helpt het je om te beseffen dat je geen slachtoffer bent van iemand die niet doet wat jij wil en zich niet gedraagt zoals jij vindt dat hij zich zou moeten gedragen, maar dat je leven gebaseerd is op beslissingen, die anders kunnen uitpakken dan je vooraf had gedacht. Soms positiever, ik neem aan dat je heel blij bent met je kindje. Soms negatiever, de verslaafde man die toch weer teruggrijpt op zijn verslaving.
Ik hoop dat je straks in juli kunt stoppen met die begeleide omgang, dat er wel ruimte blijft voor de vader in het leven van het kind, hoe intensief of niet-intensief dan ook, en dat jij kunt gaan werken aan wat nu het belangrijkste is, het accepteren van de situatie zoals die is.

Tsjor

Tja, ik zou deze man niet als een vader omschrijven Tsjor.
Maar voor het kind is hij dat wel natuurlijk. Op deze leeftijd heeft een kind geen zin om zijn grenzen te laten overschrijden door een vreemde man die wil knuffelen en daarin niet naar hem luistert. Is het dan goed om je kind te leren dat er nu eenmaal altijd momenten zijn waarop je eigen grenzen er niet toe doen? Er zit waarschijnlijk weinig anders op, het leven is vol van momenten waarin je grenzen overschreden worden door andere mensen en je er eigenlijk niets aan mag doen. Dat zal elke peuter moeten leren. En dat moet hij dan weer af gaan leren als hij wat ouder wordt. Het blijft lastig.
Het klinkt ook niet als een optie om je ex te leren dat hij alleen moet knuffelen als zijn zoon dat wil.
Gelukkig weten we met zijn allen heel zeker dat het toch echt in het belang van het kind is om tegen zijn zin omgang met zijn vader te hebben al heeft die vader geen oog voor zijn belangen. Toch?

'Maar voor het kind is hij dat wel natuurlijk.' Dit is het probleem en dan kun je van alles bedenken, maar dit is wel waar het begint.
Ik zeg nergens dat het kind grenzen moet laten overschrijden, dus ja, dat deel van het verhaal laat ik graag voor jouw rekening. Ik kan me nog niet zo goed voorstellen hoe een kind van 2,5 jaar al een eigen profiel van een goede vader neer kan zetten (of van een goede moeder). De betekenis van het knuffelen wordt door volwassenen gegeven: catwoman benadrukt dat het een vreemde man is, jij dat hij grenzen overschrijdt, ik suggereer dat je ook kunt zeggen dat het de vader is die van zijn kind houdt. Dat zijn betekenissen die volwassenen aan het kind kunnen meegeven. Wie heeft er dan ook voor 'het belang van het kind'?
De volgende vraag (maar waarom zie ik hem dan zo weinig) zal het kind zich nu nog niet stellen, maar later waarschijnlijk wel. Ook daar kun je weer verschillende betekenissen aan geven: hij is een %^&O(*$^#65; hij is verslaafd en ik kon daar als moeder niet mee leven; hij is verhuisd etc. Totdat kind het op een dag zelf aan zijn vader kan vragen.  Kind mag dan zelf concluderen wat hij is, een vader of een $&^($^#9.
Dit vind ik zo tendentieus: 'Gelukkig weten we met zijn allen heel zeker dat het toch echt in het belang van het kind is om tegen zijn zin omgang met zijn vader te hebben al heeft die vader geen oog voor zijn belangen. Toch?'. Nee, gelukkig weten we met zijn alles dat het voor een kind het beste is als het kind bij de moeder is, ook al kan heeft die moeder geen geld (stapelt toeslagen etc.), kan ze niet met vader overweg, heeft ze de scheiding niet verwerkt en wil ze vooral een kind voor zichzelf. Let wel, dit is geenszins mijn visie op catwoman. Maar de beschrijving zoals Annapollwop die geeft is ook niet gebaseerd op kennis van de betreffende persoon.
Het begint echter bij het begin, een kind heeft een vader. Dat er (bijvoorbeeld) geen anonieme spermadonaties meer zijn toegestaan komt voort uit het besef dat een kind recht heeft te weten wie de vader is. Dat is niet eens gebonden aan omgangs-vereisten.
En dan is er nog geen woord gezegd over rechten van vaders.

Tsjor

Neemt niet weg dat het kind niks gevraagd wordt. En zich knuffels aan moet laten leunenn door een voor hem of haar onbekende man (want zoveel band bouwt een 2,5 jarige niet op als vader slechts sporadisch in beeld is). Vader zou zich ook wat meer kunnen verdiepen in wat het kind nodig heeft, ipv dat het kind zich moet schikken naar de rechten van vader. Tenslotte is vader de volwassene en bij rechten horen ook verplichtingen.

Dat verslaving boven vaderschap gaat is overigens wel logisch, daarom heet het ook veslaving. Een verslaafde is niet eigen baas. Dat iedereen zich naar de verslaving moet schikken (dus ook CatWoman en het kind) geeft de vader weinig incentive om er iets aan te gaan doen.

Toch maar even een linkje, dat staat lekker deskundig: https://opvoedingsvragen.nl/kleuter/niet-willen-knuffelen/

Lastig Catwoman. 
Als het kan zou ik toch maar inzetten op 1x per maand onder begeleiding. Dan doe jij je best en kan je kind toch een band opbouwen. Zo klein is het lastig, maar als het kind wat ouder wordt dan zal dat makkelijker worden. 
Of vader daar in mee gaat, of andere dingen te doen heeft, daar heb je geen invloed op en dat zou ik proberen los te laten. 
Op deze manier kan een band natuurlijk groeien.
Uit ervaring spreek ik dat mijn ex (ook een heel bijzonder exemplaar) meer interesse kreeg toen de kinderen uit de luiers waren. Dan wordt het schijnbaar makkelijker voor mannen. Je hebt kans dat als kind een jaar of 4 is dat hij opeens wel omgang wil. Gezellig samen naar de voetbal of zoiets. Als er dan al bepaalde regelmaat is, is dat makkelijker dan het opnieuw uit te vinden.
Een rechter zal ook de regelmaat die er is als uitgangspunt nemen.

Daarnaast zal hij nooit de ideale vader worden die je voor je ziet en bij vriendinnen ziet. Je zoon heeft nu eenmaal een bijzondere vader met bijbehorende uitdagingen. Dat is nu eenmaal zo gelopen.
Het heeft geen zin om dat iemand kwalijk te nemen. Niet jezelf en ook hem niet. 
Je kind heeft deze uitdaging aan te gaan in dit leven en er veel van leren. Ook kinderen hebben hun eigen pad, daar kan je als moeder niet alles aan doen. 
Heb je (trauma)therapie gehad? Dat hielp mij wel om het met minder emotie te zien.
Sterkte

Catwoman, oprechte vraag:

Heb jij destijds de zwangerschap doorgezet in de hoop en veronderstelling dat hij dan zou ‘veranderen’ in de ideale partner en vader en zijn verslaving op de achtergrond zou raken (of hij zou stoppen)?

Zo ja, dan begrijp ik dat je nog steeds hoopt op verandering vanuit zijn kant. Inmiddels weet je (hopelijk) beter en zie je ook hoe hardnekkig een verslaving is!? Een kind kan nooit als ‘lijmmiddel’ worden gebruikt, al gebeurt dat imo nog stééds te vaak, het kind is te allen tijde de dupe en dat is zeer verdrietig (understatement).

Ondertussen is dit de stand van zaken en dienen jullie beiden, ja beiden, het allerbeste voor jullie kind hieruit te halen. Ik snap heus wel dat de afgelopen jaren voor jou erg onrustig en stressvol zijn geweest, maar dat is nu eenmaal het resultaat van je eigen keuzes. 

Probeer áltijd vanuit de ogen van je zoon te kijken naar welke beslissingen je (gaat) neemt (nemen) en wat voor hém het meeste voordeel heeft of gaat opleveren. Ouderschap brengt vele verantwoordelijkheden met zich mee, ook keuzes die je niet had hoeven maken als het enkel om jezelf zou gaan. 

Voorlopig zal jullie leven niet onbezorgd zijn, wat heel verdrietig is, maar zo lang je het uit belang voor zoon doet, kun je niet meer dan je best doen. 

Probeer je niet teveel op te vreten over wat er allemaal had moeten of kunnen zijn.

Je ex gaat op dit moment geen vader zijn met wie betrouwbaar afspraken te maken zijn over contact of over een financiële bijdrage. Wees blij dat je niet met zo iemand onder éen dak woont, zou ik zeggen. 
Het contact, als het er is, is niet zoals je het graag zou zien, maar zo te zien is het voor je kind ook niet vervelend. En dat kan ook hè? Er komen gevallen voor waarin contact is stilgevallen, begeleid wordt hervat, en waarin de ouder het contact vervolgens verpest door tegenover het kind agressief te doen, of negatief over de andere ouder, of door op een andere manier schadelijk met het kind om te gaan. Dat doet jouw ex niet. Een modelvader is hij niet en zal hij vermoedelijk ook nooit worden, maar het is nou ook weer geen enorm drama allemaal.

Helemaal in het begin van al dit gedoe leek het er dacht ik op dat hij vooral weer een relatie met jou wilde. Daar lees ik niks meer over, dus daar is hij dan kennelijk overheen (of ik heb het verkeerd onthouden). Mooi. Ik zou met dit traject doorgaan tot juli, als het afloopt. Als ex dan dolgraag door wil gaan mag hij dat regelen en met een plan komen. Als ex dat niet doet, wat ik vermoed, dan zou ik gewoon zeggen dat hij die kleine bij jou thuis mag zien als hij dat wil, gemiddeld een keer per maand. En dan een afspraak maken als hij dat wil. Ongeveer eens in de maand je ex over de vloer voor een paar uurtjes of (in de zomer) afspreken in de plaatselijke kinderboerderij, dat moet toch te doen zijn? En dat hij, als hij dat wil, op je zoontjes verjaardag een cadeautje komt brengen en een stukje taart krijgt? Het zou natuurlijk overzichtelijker zijn als hij naar Timboektoe emigreerde en niks meer van zich liet horen, maar dat gaat niet gebeuren. 

Gewoon nemen zoals het komt. Het kan zijn dat hij op een gegeven moment helemaal geen contact meer opneemt. Het kan zijn dat dit het is: af en toe contact als het hem uitkomt. Zolang je kind daar niet echt last van heeft, zou ik daarin meegaan. Het lijkt me eerlijk gezegd minder belastend voor jou dan als hij veel vaker contact zou willen en dat ook zou volhouden. Een gevalletje "ellek nadeel hep se foordeel".

En het kan ook nog veranderen: nu amper contact, en dan later alsnog meer contact willen. Omdat hij meer met kleuters heeft (vrouwen wordt die mogelijkheid niet geboden volgens mij, maar dat terzijde), omdat jij een nieuwe vriend krijgt die bij je intrekt, of - hieperdepiep - omdat hij afkickt en ineens beseft wat hij mist. Maar je weet niet of dat gebeurt, je kan daar op geen enkele manier op vooruitlopen, en het heeft ook geen enkele zin om je daar nu druk over te gaan maken. Wie dan leeft, die dan zorgt. 

@Catwoman

Voor de duidelijkheid, ik zeg niet dat jij je zoon als lijmmiddel hebt gebruikt hoor, bedoelde het in zn algemeenheid! 

Catwoman schreef op 16-03-2025 om 16:19:

[..]

Ten eerste was de zwangerschap geen ongelukje maar gepland. Mijn ex was toen clean en wij wilden voor een gezin gaan. Ik heb zelf geen seconde nagedacht over het weghalen van de baby. Dat was voor mij geen optie. Ik had in mijn hoofd dat ik het alleen zou doen als mijn ex zou afhaken. Tijdens de zwangerschap heeft hij een terugval gehad maar is toen weer gestopt en wilde er voor gaan met mij. Dat hij na de bevalling weer een terugval kreeg had ik niet zien aankomen. Ik dacht echt dat hij er klaar mee was. Ik ben waarschijnlijk te naïef geweest daarin. Dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk. Ik heb ons zoontje nooit gezien en gebruikt als lijmmiddel. Ik wilde zelf heel graag kinderen. En ik ben ook dolgelukkig met hem.

Hij was misschien zelf ook wel heel overtuigd dat hij er definitief mee gestopt was. Het valt niet mee om van een verslaving af te komen. Daar is echt wel een flink traject voor nodig en terugval komt veel voor. Niet om hem goed te praten, maar het is eigenlijk toch een ziekte, meer dan een kwestie van bewust verkeerde besluiten nemen. Dat alles door die verslaving in duigen valt, maakt dat de verslaving juist meer grip op hem krijgt. Helaas.