Kinderleed na scheiding
Om een helder en duidelijk inzicht te geven in mijn situatie, neem ik jullie mee terug in de tijd.
Mijn ex- man en ik waren al 10 jaar samen en probeerden al jaren zwanger te worden, wij werden maar niet zwanger of werden zwanger, maar het eindigde slecht.
Ik had mijn vrienden groep en tijdens een vakantie bevond ik mij in een situatie waar ik naakt in bed lag en mij niets kon herinneren, dan dat wij uit waren geweest. De vriend in kwestie heb ik 100 maal gevraagd als er iets was gebeurt en die bleef ontkennen en gaf aan dat ik gewoon teveel gedronken had. Onverantwoordelijk gedrag vond ik het van mezelf, dit is voor het eerst dat ik zoiets meemaakte. Dit incident heb ik niet gedeelt met mij man, want had geen zin in discussies. Mijn hoofd was al zwaar, vanwege mislukte IUI pogingen.
Twee maanden erna bleek ik zwanger te zijn, maar omdat wij in een IUI traject zaten, heb ik er geen seconde bij stil gestaan dat het kind van een ander kon zijn en dacht dat door de extra hormonen de natuurlijke zwangerschap was ontstaan.
De zwangerschap was zwaar en risicovol, vanwege mijn medische aandoening. Onze prachtige dochter werd geboren, maar ik zag meteen dat het niet een kind kon zijn van mijn man en mezelf. Mijn wereld storte in mekaar, maar er was geen tijd voor mezelf, omdat onze dochter nog medisch niet uit de gevaren zone was.
Iedereen was dolgelukkig en ik klapte steeds meer dicht en de pijn en verdriet werd groot en ik wist niet wat ik moest doen. Ik hield van m'n man en wou hem niet kwijt. Ik wou ook de familie geen pijn doen, het was hun enigste kleinkind. Ik was in strijd met mezelf. Ik weet ik moest het gewoon gezegd hebben, maar zo makkelijk was het niet.
3 jaar ging voorbij en mijn man verliet ons voor een andere vrouw, hij was niet meer gelukkig en deze vrouw maakte hem gelukkig. Zijn nieuwe vrouw, wenste duidelijkheid over onze dochter en wou graag een DNA test, als het zijn kind was, stopte ze de relatie, als het niet zijn kind was, dan kon de relatie voortgezet worden en zou het kind geen vaste onderdeel worden van hun nieuwe gezin. DNA test hebben ze stiekem gedaan en het werd bevestigd, hij is niet de vader.
De ellende begon, het lieve onschuldig meisje die ooit een papa had, heeft nu geen papa meer. De vrouw van de man vind dat omdat ze geen biologische dochter is, ze geen rechtmatige behandeling verdient. Ze heeft ook eerder aangegeven, mijn ex- man te willen, maar zijn bagage niet. Mijn ex-man steunt haar hierin en geeft aan er nog voor de kleine meid te willen zijn, maar geen vader rol of vaste regeling met haar kan hebben, vanwege z'n nieuwe gezin. Ze hebben een kleine binnen een jaar van hun relatie.
Mijn kleine meid heeft veel verdriet en ik reken dit mezelf heel erg aan. Ik moest niet bang zijn om de waarheid te spreken en word nu met zoveel negativiteit geconfronteerd, dat ik mij de slechtste persoon op aarde voel.
Mijn fout, word nu gebruikt en misbruikt om alles uit de scheiding te halen en om hun leven in te richten zonder die kleine meid.
Kunnen jullie mij adviseren wat hier het beste in is, mijn kleine meid is zo loyaal en gek op der vader, ze is erg verdrietig om alles.
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 17:19:
[..]
Zwijgen is evengoed niet eerlijk zijn en manipulerend is het ook want je ex was er waarschijnlijk van overtuigd dat hij de vader was en jij zei niks. Ik zou proffesionele hulp zoeken voor je dochter, speltherapie heeft hier goed geholpen in de zin van het een plaats kunnen geven.
Ze heeft al hulp bedankt. Als alles zo makkelijk was in het leven, zou de wereld een fijnere plek zijn om te leven. Jij kent mijn situatie niet en als het mij niets kon schelen allemaal, had ik eerder wat gezegd. Echter ik kon niet harteloos zijn en was zelf een trauma aan het verwerken.
Ruud1971! schreef op 13-03-2024 om 19:46:
[..]
Gewoon leven en zorgen dat je kind een mooie jeugd krijgt. Voorlopig maar even geen nieuwe man in huis lijkt me. Denk dat jezelf wel wat geestelijke hulp kan krijgen.
Thanks Ruud en dat heb ik zeker nu ook en mijn dochter ook, samen op naar een betere toekomst zonder pijn en verdriet.
Super bedankt iedereen voor jullie reacties en adviezen. Het is zeker verhelderend en zo lees je nog eens wat.
Fijne avond.
Sammie1983 schreef op 13-03-2024 om 19:50:
[..]
Ze heeft al hulp bedankt. Als alles zo makkelijk was in het leven, zou de wereld een fijnere plek zijn om te leven. Jij kent mijn situatie niet en als het mij niets kon schelen allemaal, had ik eerder wat gezegd. Echter ik kon niet harteloos zijn en was zelf een trauma aan het verwerken.
In je OP schrijf je:
"Kunnen jullie mij adviseren wat hier het beste in is, mijn kleine meid
is zo loyaal en gek op der vader, ze is erg verdrietig om alles."
Wat verwacht je van dit topic precies, nu blijkt dat je dochter al psychologische ondersteuning heeft?
RoodVruchtje schreef op 13-03-2024 om 18:52:
[..]
Als ik je een tip mag geven: laat dit soort reacties vooral lekker aan je voorbijgaan en probeer het je niet aan te trekken. Velen op dit forum kennen inmiddels de pappenheimers en hun ervaringen uit het verleden (en zelfs heden) zijn absoluut verre van voorbeeldig te noemen.
Ik begrijp heel goed dat je nu advies zoekt vwb je dochter en daar al je pijlen op richt, maar ik zou de actie van haar biologische ouder ook niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Indirect heeft dit nl ook (mss onbewust) veel invloed op je dochter.
Ik vind hetgeen je later over hem hebt geschreven, qua nuchterheid ivm autorijden en zijn weigeringen (ook per brief) over een DNA-test een verkapte schuldbekentenis (al dan niet een grote angst van hem) voor aanranding/verkrachting. Het is echt niet voor niets dat hier een verjaringstermijn van 20 jaar (!!) op zit! Mensen mogen echt nooit wegkomen met dit soort misdrijven.
En nogmaals, ik snap echt heel goed dat dit voor jou nu geen prioriteit heeft, maar overweeg het eventueel over een poos als je in wat rustiger vaarwater bent gekomen, want ook dat zal jou in de verwerking van dit alles kunnen helpen.
Hele verstandige tip inderdaad. Ik vind dat we altijd met enige terughoudendheid twijfels over dit soort situaties moeten uiten. Sterker nog: Ik vind dat we dat gewoon lekker voor ons moeten houden.
Want maakt het voor de situatie waarin TO zit en de vraag die ze heeft, nu wezenlijk verschil of ze de waarheid verteld, of bang is aangevallen te worden op een slippertje? Ik zie daar absoluut de meerwaarde niet van in voor de vraag die TO heeft en snap dan ook niet zo goed waarom mensen zich dan inderdaad verlagen tot een soort van "Victim blaming". Mevrouw komt hier met een verhaal en een probleem en volgens mij is het niet aan ons om een oordeel te hebben over hoe geloofwaardig dit is. Let wel, ik downplay daarmee natuurlijk niet de horror van een verkrachting. zo bedoel ik het niet.
@To. Je ex-man is een lul de behanger. Nog los van wie wat voor schuld heeft en wie wat anders had moeten doen, is het gewoon een man van likmevessie die zijn dochter laat vallen. So what dat het dan blijkt dat het niet zijn eigen bloed is. Hij heeft toch voor haar gezorgd alsof het zijn eigen kind was? Ik vind het schandalig. Je kind is misschien nu nog te jong om er echt goed over te kunnen praten, dus ik zou daar hulp bij zoeken. Het is natuurlijk heel delicaat en je wil niet dat je kind later voor zichzelf voelt dat ze niet goed genoeg voor haar vader was.
'... de rechtzaak omtrent mijn dochter is afgelopen ( mijn ex-man heeft de erkenning terug getrokken),'
Dat is een heftige stap en een concreet feit. Heb je een advocaat die je bijstaat? Zoals je het nu beschrijft lijkt de kans groot dat je ex-man de erkenning kan terugtrekken. Dat maakt het aan de ene kant wel duidelijker. Maar het heeft ook gevolgen voor zijn verplichtingen ten aanzien van je kind.
Mijn mening is dat 'goed voor je kind zorgen' gebaat is bij helderheid voor je kind. Dat betekent dat mijn advies zou zijn om, na afloop van deze rechtszaak, ook helderheid te krijgen over het biologische ouderschap. Dat betekent dan toch weer een rechtszaak over DNA. 'Goed voor je kind zorgen' vraagt soms pijnlijke stappen, die jij alleen maar kunt nemen.
Tsjor
RoodVruchtje schreef op 13-03-2024 om 18:52:
[..]
Als ik je een tip mag geven: laat dit soort reacties vooral lekker aan je voorbijgaan en probeer het je niet aan te trekken. Velen op dit forum kennen inmiddels de pappenheimers en hun ervaringen uit het verleden (en zelfs heden) zijn absoluut verre van voorbeeldig te noemen.
Ik begrijp heel goed dat je nu advies zoekt vwb je dochter en daar al je pijlen op richt, maar ik zou de actie van haar biologische ouder ook niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Indirect heeft dit nl ook (mss onbewust) veel invloed op je dochter.
Ik vind hetgeen je later over hem hebt geschreven, qua nuchterheid ivm autorijden en zijn weigeringen (ook per brief) over een DNA-test een verkapte schuldbekentenis (al dan niet een grote angst van hem) voor aanranding/verkrachting. Het is echt niet voor niets dat hier een verjaringstermijn van 20 jaar (!!) op zit! Mensen mogen echt nooit wegkomen met dit soort misdrijven.
En nogmaals, ik snap echt heel goed dat dit voor jou nu geen prioriteit heeft, maar overweeg het eventueel over een poos als je in wat rustiger vaarwater bent gekomen, want ook dat zal jou in de verwerking van dit alles kunnen helpen.
Pardon? Ipv de focus te leggen hoe het kind is verwekt hoor ik vrijwel niemand over het liegen en verzwijgen tegen de nu ex-man. Jij hebt werkelijk geen idee wat zoiets met iemand doet.
Elpisto schreef op 14-03-2024 om 16:13:
[..]
Hele verstandige tip inderdaad. Ik vind dat we altijd met enige terughoudendheid twijfels over dit soort situaties moeten uiten. Sterker nog: Ik vind dat we dat gewoon lekker voor ons moeten houden.
Want maakt het voor de situatie waarin TO zit en de vraag die ze heeft, nu wezenlijk verschil of ze de waarheid verteld, of bang is aangevallen te worden op een slippertje? Ik zie daar absoluut de meerwaarde niet van in voor de vraag die TO heeft en snap dan ook niet zo goed waarom mensen zich dan inderdaad verlagen tot een soort van "Victim blaming". Mevrouw komt hier met een verhaal en een probleem en volgens mij is het niet aan ons om een oordeel te hebben over hoe geloofwaardig dit is. Let wel, ik downplay daarmee natuurlijk niet de horror van een verkrachting. zo bedoel ik het niet.
@To. Je ex-man is een lul de behanger. Nog los van wie wat voor schuld heeft en wie wat anders had moeten doen, is het gewoon een man van likmevessie die zijn dochter laat vallen. So what dat het dan blijkt dat het niet zijn eigen bloed is. Hij heeft toch voor haar gezorgd alsof het zijn eigen kind was? Ik vind het schandalig. Je kind is misschien nu nog te jong om er echt goed over te kunnen praten, dus ik zou daar hulp bij zoeken. Het is natuurlijk heel delicaat en je wil niet dat je kind later voor zichzelf voelt dat ze niet goed genoeg voor haar vader was.
Jij vind liegen en verzwijgen binnen een relatie dus wel oké? Ik ben serieus blij dat er steeds meer zaken waarbij vrouwen mannen voorliegen over kinderen uitkomen, ik dacht dat ik de enige was die een shitty ex heeft die liegen over zoiets wel vond kunnen. En hoezo een man van likmevestje die zijn kind laat vallen? De moeder heeft haar eigen kind laten vallen door deze leugens, ze liegt niet alleen tegen haar ex maar ook tegen haar kind. Want als het niet was uitgekomen en ze gewoon samen waren denk je dat TO op een gegeven moment wel de waarheid aan beiden had verteld? Ik kan daar dus echt niet bij met m'n pet dat die ex nu als de kwaaie pier wordt gelabeld. Ik lees ook dat hij de erkenning terug heeft laten draaien, het zou goede wil zijn als hij nog voor z'n kind wil zorgen maar ik begrijp het heel goed als het bedrog te groot was voor de beste man. TO legt de focus vooral op de nieuwe vriendin van ex terwijl ze haar eigen rol in dit drama minimaliseert.
Ze had ook eerder haar mond open kunnen doen.
Sammie1983 schreef op 13-03-2024 om 19:50:
[..]
Ze heeft al hulp bedankt. Als alles zo makkelijk was in het leven, zou de wereld een fijnere plek zijn om te leven. Jij kent mijn situatie niet en als het mij niets kon schelen allemaal, had ik eerder wat gezegd. Echter ik kon niet harteloos zijn en was zelf een trauma aan het verwerken.
Jij kent mijn situatie ook niet.
Nick90 schreef op 16-03-2024 om 17:06:
[..]
Jij kent mijn situatie ook niet.
Maar velen anderen hier ook wél, je projecteert enorm!
Maar serieus, als je nieuwe vlam vraagt of je even middels een DNA-test wil bevestigen dat je kind wel echt van jou is en anders dank je het maar af, dan ren je als normaal weldenkend mens toch sowieso al weg? Wie vraagt nu zoiets? En wie gaat er ook echt serieus in mee?
Wat TS is overkomen, is verschrikkelijk. Dat het goed zou zijn geweest om de twijfels daarover te bespreken met haar ex-man destijds, ga ik niet ontkennen. Maar het kind is geboren binnen het huwelijk. Dat maakt dat de vader daarmee plichten heeft en ook een band heeft opgebouwd. Je kind, dat nergens om gevraagd heeft en in geen enkel opzicht schuldig is in het hele verhaal, keihard afdanken en zelfs juridisch je ouderschap willen opgeven, daar begrijp ik gewoon helemaal niks van. Ik zou zo iemand adviseren naar de dokter te gaan om te laten nakijken of er wel een hart aanwezig is.
RoodVruchtje schreef op 16-03-2024 om 18:50:
[..]
Maar velen anderen hier ook wél, je projecteert enorm!
Waarop? Tenzij je liegen eigenlijk normaal vind en TO projecteert zelf uiteraard ook
MamaE schreef op 16-03-2024 om 19:03:
Maar serieus, als je nieuwe vlam vraagt of je even middels een DNA-test wil bevestigen dat je kind wel echt van jou is en anders dank je het maar af, dan ren je als normaal weldenkend mens toch sowieso al weg? Wie vraagt nu zoiets? En wie gaat er ook echt serieus in mee?
Wat TS is overkomen, is verschrikkelijk. Dat het goed zou zijn geweest om de twijfels daarover te bespreken met haar ex-man destijds, ga ik niet ontkennen. Maar het kind is geboren binnen het huwelijk. Dat maakt dat de vader daarmee plichten heeft en ook een band heeft opgebouwd. Je kind, dat nergens om gevraagd heeft en in geen enkel opzicht schuldig is in het hele verhaal, keihard afdanken en zelfs juridisch je ouderschap willen opgeven, daar begrijp ik gewoon helemaal niks van. Ik zou zo iemand adviseren naar de dokter te gaan om te laten nakijken of er wel een hart aanwezig is.
Als TO al vermoedens had. Maar jij vind het wel oké om je echtgenoot voor te liegen blijkbaar.
RoodVruchtje schreef op 16-03-2024 om 18:50:
[..]
Maar velen anderen hier ook wél, je projecteert enorm!
En wie vroeg jou precies om jouw mening?
oh wacht niemand dus
Nick90 schreef op 16-03-2024 om 19:25:
[..]
Als TO al vermoedens had. Maar jij vind het wel oké om je echtgenoot voor te liegen blijkbaar.
Dat schrijf ik niet en dat vind ik ook niet. Wat jouw ex je geflikt heeft vind ik verre van oké en dat heb ik ook al wel eerder geschreven in één van je draadjes.
Maar ik vermoed wel dat de ex-man in kwestie zelf ook al twijfels had, want anders ga je niet zonder blikken of blozen mee in het verzoek om een DNA-test.