Kinderleed na scheiding
Om een helder en duidelijk inzicht te geven in mijn situatie, neem ik jullie mee terug in de tijd.
Mijn ex- man en ik waren al 10 jaar samen en probeerden al jaren zwanger te worden, wij werden maar niet zwanger of werden zwanger, maar het eindigde slecht.
Ik had mijn vrienden groep en tijdens een vakantie bevond ik mij in een situatie waar ik naakt in bed lag en mij niets kon herinneren, dan dat wij uit waren geweest. De vriend in kwestie heb ik 100 maal gevraagd als er iets was gebeurt en die bleef ontkennen en gaf aan dat ik gewoon teveel gedronken had. Onverantwoordelijk gedrag vond ik het van mezelf, dit is voor het eerst dat ik zoiets meemaakte. Dit incident heb ik niet gedeelt met mij man, want had geen zin in discussies. Mijn hoofd was al zwaar, vanwege mislukte IUI pogingen.
Twee maanden erna bleek ik zwanger te zijn, maar omdat wij in een IUI traject zaten, heb ik er geen seconde bij stil gestaan dat het kind van een ander kon zijn en dacht dat door de extra hormonen de natuurlijke zwangerschap was ontstaan.
De zwangerschap was zwaar en risicovol, vanwege mijn medische aandoening. Onze prachtige dochter werd geboren, maar ik zag meteen dat het niet een kind kon zijn van mijn man en mezelf. Mijn wereld storte in mekaar, maar er was geen tijd voor mezelf, omdat onze dochter nog medisch niet uit de gevaren zone was.
Iedereen was dolgelukkig en ik klapte steeds meer dicht en de pijn en verdriet werd groot en ik wist niet wat ik moest doen. Ik hield van m'n man en wou hem niet kwijt. Ik wou ook de familie geen pijn doen, het was hun enigste kleinkind. Ik was in strijd met mezelf. Ik weet ik moest het gewoon gezegd hebben, maar zo makkelijk was het niet.
3 jaar ging voorbij en mijn man verliet ons voor een andere vrouw, hij was niet meer gelukkig en deze vrouw maakte hem gelukkig. Zijn nieuwe vrouw, wenste duidelijkheid over onze dochter en wou graag een DNA test, als het zijn kind was, stopte ze de relatie, als het niet zijn kind was, dan kon de relatie voortgezet worden en zou het kind geen vaste onderdeel worden van hun nieuwe gezin. DNA test hebben ze stiekem gedaan en het werd bevestigd, hij is niet de vader.
De ellende begon, het lieve onschuldig meisje die ooit een papa had, heeft nu geen papa meer. De vrouw van de man vind dat omdat ze geen biologische dochter is, ze geen rechtmatige behandeling verdient. Ze heeft ook eerder aangegeven, mijn ex- man te willen, maar zijn bagage niet. Mijn ex-man steunt haar hierin en geeft aan er nog voor de kleine meid te willen zijn, maar geen vader rol of vaste regeling met haar kan hebben, vanwege z'n nieuwe gezin. Ze hebben een kleine binnen een jaar van hun relatie.
Mijn kleine meid heeft veel verdriet en ik reken dit mezelf heel erg aan. Ik moest niet bang zijn om de waarheid te spreken en word nu met zoveel negativiteit geconfronteerd, dat ik mij de slechtste persoon op aarde voel.
Mijn fout, word nu gebruikt en misbruikt om alles uit de scheiding te halen en om hun leven in te richten zonder die kleine meid.
Kunnen jullie mij adviseren wat hier het beste in is, mijn kleine meid is zo loyaal en gek op der vader, ze is erg verdrietig om alles.
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 16:06:
[..]
Wie weet wilde ze zelf ook wel, ik was er niet bij. En je vind het niet pijnlijk dat zij ondanks haar vermoedens tegen haar ex bleef liegen? En dat jaren.
Liegen, je gebruikt wel zeer kwetsende woorden. Zwijgen is wat ik gedaan heb en niet liegen of manipuleren. Kies je woorden goed en ben klaar met dit gesprek, je hebt duidelijk een anders zienswijze en dat is je goed recht. Ik wil helemaal niets bereiken als het om die twee idioten gaat.
Enige wat ik wil bereiken is hoe ik met de hele situatie moet omgaan als het om m'n kind gaat die zowel door de biologische als niet biologische vader afgewezen word en jij moet kappen met we waren er niet bij, feit is en blijft, er is een KIND punt uit, die de duppe is.
Sammie1983 schreef op 13-03-2024 om 17:13:
[..]
Liegen, je gebruikt wel zeer kwetsende woorden. Zwijgen is wat ik gedaan heb en niet liegen of manipuleren. Kies je woorden goed en ben klaar met dit gesprek, je hebt duidelijk een anders zienswijze en dat is je goed recht. Ik wil helemaal niets bereiken als het om die twee idioten gaat.
Enige wat ik wil bereiken is hoe ik met de hele situatie moet omgaan als het om m'n kind gaat die zowel door de biologische als niet biologische vader afgewezen word en jij moet kappen met we waren er niet bij, feit is en blijft, er is een KIND punt uit, die de duppe is.
Zwijgen is evengoed niet eerlijk zijn en manipulerend is het ook want je ex was er waarschijnlijk van overtuigd dat hij de vader was en jij zei niks. Ik zou proffesionele hulp zoeken voor je dochter, speltherapie heeft hier goed geholpen in de zin van het een plaats kunnen geven.
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 17:19:
[..]
Zwijgen is evengoed niet eerlijk zijn en manipulerend is het ook want je ex was er waarschijnlijk van overtuigd dat hij de vader was en jij zei niks. Ik zou proffesionele hulp zoeken voor je dochter, speltherapie heeft hier goed geholpen in de zin van het een plaats kunnen geven.
In principe wist ze ook niks als ik het goed gelezen heb. Toen het kind geboren was (en naar mate de tijd verstreek?) niet op vader leek maar wel op een vriend plus de avond met het zwarte gat dan komt er een vermoeden. Kan mij voorstellen dat je dat eerst een heel rare gedachte vindt die je niet meteen deelt met je echtgenoot
Bolmieke schreef op 13-03-2024 om 17:28:
[..]
In principe wist ze ook niks als ik het goed gelezen heb. Toen het kind geboren was (en naar mate de tijd verstreek?) niet op vader leek maar wel op een vriend plus de avond met het zwarte gat dan komt er een vermoeden. Kan mij voorstellen dat je dat eerst een heel rare gedachte vindt die je niet meteen deelt met je echtgenoot
Ze schreef dat ze het meteen zag maar kind was nog niet uit de gevarenzone. Dat noem ik wel gewoon bewust verzwijgen, ze schreef ook dat ze besloot om te zwijgen over die bewuste nacht omdat ze geen zin had in discussie met haar echtgenoot.
Dat zwijgen na die bewuste nacht begrijp ik wel want ook al kun je er niets aan doen het is wel jouw schuld
-knip-
Sammie1983 schreef op 13-03-2024 om 17:13:
[..]
Liegen, je gebruikt wel zeer kwetsende woorden. Zwijgen is wat ik gedaan heb en niet liegen of manipuleren. Kies je woorden goed en ben klaar met dit gesprek, je hebt duidelijk een anders zienswijze en dat is je goed recht. Ik wil helemaal niets bereiken als het om die twee idioten gaat.
Enige wat ik wil bereiken is hoe ik met de hele situatie moet omgaan als het om m'n kind gaat die zowel door de biologische als niet biologische vader afgewezen word en jij moet kappen met we waren er niet bij, feit is en blijft, er is een KIND punt uit, die de duppe is.
Als ik je een tip mag geven: laat dit soort reacties vooral lekker aan je voorbijgaan en probeer het je niet aan te trekken. Velen op dit forum kennen inmiddels de pappenheimers en hun ervaringen uit het verleden (en zelfs heden) zijn absoluut verre van voorbeeldig te noemen.
Ik begrijp heel goed dat je nu advies zoekt vwb je dochter en daar al je pijlen op richt, maar ik zou de actie van haar biologische ouder ook niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Indirect heeft dit nl ook (mss onbewust) veel invloed op je dochter.
Ik vind hetgeen je later over hem hebt geschreven, qua nuchterheid ivm autorijden en zijn weigeringen (ook per brief) over een DNA-test een verkapte schuldbekentenis (al dan niet een grote angst van hem) voor aanranding/verkrachting. Het is echt niet voor niets dat hier een verjaringstermijn van 20 jaar (!!) op zit! Mensen mogen echt nooit wegkomen met dit soort misdrijven.
En nogmaals, ik snap echt heel goed dat dit voor jou nu geen prioriteit heeft, maar overweeg het eventueel over een poos als je in wat rustiger vaarwater bent gekomen, want ook dat zal jou in de verwerking van dit alles kunnen helpen.
Pippeltje schreef op 13-03-2024 om 17:39:
[Quote verwijderd]
Zodra je het woordje ‘maar’ al schrijft, heeft de hele zin daarvoor al geen enkele betekenis meer.
MRI schreef op 13-03-2024 om 13:33:
[..]
In ieder geval is zonder dat de man duidelijk consent heeft gekregen van de vrouw (dus als ze te dronken is) strafbaar. Dat zal andersom ook zo zijn, dus daarin zal het OM jouw visie tegemoet komen. Maar wacht... hoeveel procent van de mannen zal geen consent geven? Bedenk dat vrouwen verkracht kunnen worden zonder seksueel plezier te beleven. Mannen niet. (of miss heel ingewikkeld wel? weet ik niet)
enfin sorry ts voor het afdwalen van je onderwerp. Ik wens je heel veel sterkte met het troosten van je dochtertje en ik denk dat je het heel goed doet. Hoe oud is ze?
Dit is pertinent niet waar. Buiten dat is een lichamelijke reactie niet hetzelfde als plezier. Dit zorgt ervoor dat mannen ( en vrouwen die een lichamelijke reactie krijgen) dus bijna niet naar buiten komen na seksueel ongewenst gedrag.
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 13:11:
[..]
[Quote aangepast]
Door jullie huwelijk is hij overigens wel de wettige vader of hij moet zich laten schrappen als vader. En natuurlijk is dit schokkend voor je kind maar jij had ook eerder je mond open kunnen doen dan was het niet zover gekomen.
Dat geef ik toch ook eerlijk toe of is Nederlands heel moeilijk te lezen. Wat jij nu doet na trappen, terwijl ik er open over ben, is nergens voor nodig. Ik erken m'n fouten en ladderzat worden, ik had niet eens zoveel gedronken en m'n iui traject was afgesloten, zonder success en daarom juist was ik er even uit.
RoodVruchtje schreef op 13-03-2024 om 18:52:
[..]
Als ik je een tip mag geven: laat dit soort reacties vooral lekker aan je voorbijgaan en probeer het je niet aan te trekken. Velen op dit forum kennen inmiddels de pappenheimers en hun ervaringen uit het verleden (en zelfs heden) zijn absoluut verre van voorbeeldig te noemen.
Ik begrijp heel goed dat je nu advies zoekt vwb je dochter en daar al je pijlen op richt, maar ik zou de actie van haar biologische ouder ook niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Indirect heeft dit nl ook (mss onbewust) veel invloed op je dochter.
Ik vind hetgeen je later over hem hebt geschreven, qua nuchterheid ivm autorijden en zijn weigeringen (ook per brief) over een DNA-test een verkapte schuldbekentenis (al dan niet een grote angst van hem) voor aanranding/verkrachting. Het is echt niet voor niets dat hier een verjaringstermijn van 20 jaar (!!) op zit! Mensen mogen echt nooit wegkomen met dit soort misdrijven.
En nogmaals, ik snap echt heel goed dat dit voor jou nu geen prioriteit heeft, maar overweeg het eventueel over een poos als je in wat rustiger vaarwater bent gekomen, want ook dat zal jou in de verwerking van dit alles kunnen helpen.
Zal ik zeker doen en dankjewel voor joy support. Ik was mij niet ervan bewust dat dit nog een zaak kon worden. Ik zal zodra alles hier wat rustiger is en de rechtzaak omtrent mijn dochter is afgelopen ( mijn ex-man heeft de erkenning terug getrokken), mij daarop focussen.
Intussen gaat m'n dochter nu ook naar een kinderpsycholoog en krijgt ze daar begeleiding. Wij gaan proberen van alles het beste te maken.
Pippeltje schreef op 13-03-2024 om 17:39:
[Quote verwijderd]
De focus is nu zo verkeerd en zelfs dan, zou hij als goede vriend die nuchter is en mijn man kende, in ons huis verbleef, voor mij moeten zorgen en mij beschermen en geen misbruik maken.
En nogmaals, die hele vent boeit mij niet meer en ik zal de juiste stappen nu ook tegen hem nemen om te zorgen dat er gerechtigheid komt als het om m'n dochter gaat, want als je deelneemt aan omgang met iemand op wat voor manier dan ook, moet je de consequenties ook aanvaarden. Net zoals ik nu mijn kruis draag.
Dus ik ben niet hier gekomen om te bevestigen of ik wel of niet verkracht ben wel of niet mijn schuld is.
Ik ben hier om te kijken hoe ik nu verder moet en het beste moet maken van m'n situatie.
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 15:47:
[..]
Maar dat doet er nu toch niet meer toe? Dit speelde zich 7 jaar geleden af en zou geen excuus moeten zijn om te liegen en te blijven liegen.
Liegen, ik heb niet gelogen. Er is nooit een vraag gesteld of twijfel over mijn dochter. Toen m'n ex bij me kwam, heb ik het eerlijk verteld. Jij blijft maar zulke nare woorden gebruiken en mij van alles beschuldigen.
Ik zeg zelf dat ik naar m'n ex-man niet correct ben geweest en zeg zelf dat ik mezelf de schuld geef als het gaat om het verdriet van m'n dochter nu. Ik neem daar alle verantwoordelijkheid voor en zorg dat m'n dochter nu begeleiding krijgt en zaken beter begrijpt, nu al een jaar en het gaat steeds beter stap voor stap.
Echter wat ik lastig vind te accepteren is, hoe men misbruikt maakt van een situatie voor eigen gewin en niet denken aan het kind meer, die onschuldig is. Ik heb mn ex niet gevraagd om vader te blijven, hij had een keus. Echter heeft hij eerst een paar jaar spelletjes gespeeld met het kind, mij uitgebuit tijdens de scheiding en daarna zijn vrouw ons laten lastig vallen en baas heeft laten spelen omtrent de omgangsregeling.
Dat laatste was niet nodig, mijn keuze, mijn blaren, mijn kruis, ik draag ze met trots en heb geen enkele vader, wannebevader, vader wanneer het uitkomt nodig. Ik heb eindelijk rust in mn hart na 6 jaar en kan ik dit prachtig kind nu eindelijk mn dochter noemen, daarvoor was ze een mens die uit mn buik is gekomen, die ik moest verzorgen en die ik in leven moest houden.
Jij zult NOOIT snappen hoe dit voelt en bent alleen maar bezig met negatieve aspecten. Ik ben tenminste nu eerlijk en open, dus verzoek je stop je conclusies.
Bolmieke schreef op 13-03-2024 om 17:33:
Dat zwijgen na die bewuste nacht begrijp ik wel want ook al kun je er niets aan doen het is wel jouw schuld
Ik wist natuurlijk niet wat was gebeurt, maar ja trots dat ik niets wist was ik niet en mijn ex-man kon best boos worden om kleine dingen. Soms terecht, maar had genoeg aan m'n hoofd door de mislukte IUI's.
Sammie1983 schreef op 13-03-2024 om 19:33:
[..]
Ik ben hier om te kijken hoe ik nu verder moet en het beste moet maken van m'n situatie.
Gewoon leven en zorgen dat je kind een mooie jeugd krijgt. Voorlopig maar even geen nieuwe man in huis lijkt me. Denk dat jezelf wel wat geestelijke hulp kan krijgen.