Kinderleed na scheiding
Om een helder en duidelijk inzicht te geven in mijn situatie, neem ik jullie mee terug in de tijd.
Mijn ex- man en ik waren al 10 jaar samen en probeerden al jaren zwanger te worden, wij werden maar niet zwanger of werden zwanger, maar het eindigde slecht.
Ik had mijn vrienden groep en tijdens een vakantie bevond ik mij in een situatie waar ik naakt in bed lag en mij niets kon herinneren, dan dat wij uit waren geweest. De vriend in kwestie heb ik 100 maal gevraagd als er iets was gebeurt en die bleef ontkennen en gaf aan dat ik gewoon teveel gedronken had. Onverantwoordelijk gedrag vond ik het van mezelf, dit is voor het eerst dat ik zoiets meemaakte. Dit incident heb ik niet gedeelt met mij man, want had geen zin in discussies. Mijn hoofd was al zwaar, vanwege mislukte IUI pogingen.
Twee maanden erna bleek ik zwanger te zijn, maar omdat wij in een IUI traject zaten, heb ik er geen seconde bij stil gestaan dat het kind van een ander kon zijn en dacht dat door de extra hormonen de natuurlijke zwangerschap was ontstaan.
De zwangerschap was zwaar en risicovol, vanwege mijn medische aandoening. Onze prachtige dochter werd geboren, maar ik zag meteen dat het niet een kind kon zijn van mijn man en mezelf. Mijn wereld storte in mekaar, maar er was geen tijd voor mezelf, omdat onze dochter nog medisch niet uit de gevaren zone was.
Iedereen was dolgelukkig en ik klapte steeds meer dicht en de pijn en verdriet werd groot en ik wist niet wat ik moest doen. Ik hield van m'n man en wou hem niet kwijt. Ik wou ook de familie geen pijn doen, het was hun enigste kleinkind. Ik was in strijd met mezelf. Ik weet ik moest het gewoon gezegd hebben, maar zo makkelijk was het niet.
3 jaar ging voorbij en mijn man verliet ons voor een andere vrouw, hij was niet meer gelukkig en deze vrouw maakte hem gelukkig. Zijn nieuwe vrouw, wenste duidelijkheid over onze dochter en wou graag een DNA test, als het zijn kind was, stopte ze de relatie, als het niet zijn kind was, dan kon de relatie voortgezet worden en zou het kind geen vaste onderdeel worden van hun nieuwe gezin. DNA test hebben ze stiekem gedaan en het werd bevestigd, hij is niet de vader.
De ellende begon, het lieve onschuldig meisje die ooit een papa had, heeft nu geen papa meer. De vrouw van de man vind dat omdat ze geen biologische dochter is, ze geen rechtmatige behandeling verdient. Ze heeft ook eerder aangegeven, mijn ex- man te willen, maar zijn bagage niet. Mijn ex-man steunt haar hierin en geeft aan er nog voor de kleine meid te willen zijn, maar geen vader rol of vaste regeling met haar kan hebben, vanwege z'n nieuwe gezin. Ze hebben een kleine binnen een jaar van hun relatie.
Mijn kleine meid heeft veel verdriet en ik reken dit mezelf heel erg aan. Ik moest niet bang zijn om de waarheid te spreken en word nu met zoveel negativiteit geconfronteerd, dat ik mij de slechtste persoon op aarde voel.
Mijn fout, word nu gebruikt en misbruikt om alles uit de scheiding te halen en om hun leven in te richten zonder die kleine meid.
Kunnen jullie mij adviseren wat hier het beste in is, mijn kleine meid is zo loyaal en gek op der vader, ze is erg verdrietig om alles.
Eerlijk zijn tegen je kind en erkennen dat je behoorlijk wat steken hebt laten vallen nog een idee?
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 10:32:
Eerlijk zijn tegen je kind en erkennen dat je behoorlijk wat steken hebt laten vallen nog een idee?
steken laten vallen? Omdat ze verkracht is?
Dus feitelijk ben je verkracht (als je dronken of bewusteloos bent, kun je juridisch gezien geen toestemming voor seks geven), en je ex-man neemt jou en je dochter dat kwalijk? Fijne vent, zeg! Die ben je beter kwijt dan rijk.
Wat betreft je dochter zou ik kijken of je kunt regelen dat ze je ex af en toe eventjes kan zien. Kunnen ze niet af en toe even beeldbellen? En dan misschien opbouwen naar elkaar kort ergens ontmoeten? Als vader dat echt niet wil, dan zit er niks anders op dan dat te accepteren. Ook voor je dochter.
Tegelijkertijd getypt, MRI.
Je kan niets anders dan je kind troosten en steunen. Van je ex vind ik het slap dat hij zijn oortjes naar zijn nieuwe partner laat hangen. Het is misschien begrijpelijk maar ook egoistisch, hij kan best contact onderhouden zonder dat hij papa hoeft te spelen. Maar ja dat is niet aan jou. Je kan dat zeggen en de deur openhouden, zeggen dat hij altijd welkom is om met haar te zijn
Het best een ingewikkeld verhaal. Had hij je niet verlaten voor een andere vrouw dan waren jullie er misschien nooit achter gekomen. Had je zelf niet het gevoel te testen toen je bedacht dat het niet van je man kon zijn?
MRI schreef op 13-03-2024 om 10:49:
Je kan niets anders dan je kind troosten en steunen. Van je ex vind ik het slap dat hij zijn oortjes naar zijn nieuwe partner laat hangen. Het is misschien begrijpelijk maar ook egoistisch, hij kan best contact onderhouden zonder dat hij papa hoeft te spelen. Maar ja dat is niet aan jou. Je kan dat zeggen en de deur openhouden, zeggen dat hij altijd welkom is om met haar te zijn
Het best een ingewikkeld verhaal. Had hij je niet verlaten voor een andere vrouw dan waren jullie er misschien nooit achter gekomen. Had je zelf niet het gevoel te testen toen je bedacht dat het niet van je man kon zijn?
Dankjewel voor je bericht, ben namelijk echt moedeloos aan het worden van de emoties van m'n dochter, maar probeer mezelf sterk te houden voor haar.
Tijdens mijn zwangerschap twijfelde ik geen seconde aan, dat het alleen m'n ex-man kon zijn. Erna toen ze er was, was er voor mij geen DNA test nodig, ze lijkt sprekend op die vriend ( die natuurlijk geen vriend meer is) die nog steeds stellig ontkent, die tot de dag van vandaag een DNA test weigert.
Ik doe dat ook, bij mij staat de deur open, ze ziet hem nu 1 keer in maand voor 3 uurtjes en dat is dan ook alles, wat hij haar kan aanbieden. Liever iets dan niets , dacht ik.
Marianne76 schreef op 13-03-2024 om 10:46:
Dus feitelijk ben je verkracht (als je dronken of bewusteloos bent, kun je juridisch gezien geen toestemming voor seks geven), en je ex-man neemt jou en je dochter dat kwalijk? Fijne vent, zeg! Die ben je beter kwijt dan rijk.
Wat betreft je dochter zou ik kijken of je kunt regelen dat ze je ex af en toe eventjes kan zien. Kunnen ze niet af en toe even beeldbellen? En dan misschien opbouwen naar elkaar kort ergens ontmoeten? Als vader dat echt niet wil, dan zit er niks anders op dan dat te accepteren. Ook voor je dochter.
Beste Marianne,
Dankjewel, zo beleef ik wat mij overkomen is ook.
Ik heb jaren gevochten met m'n ex-man, wij hadden eerst een goede regeling en daarna sinds ze zwangerschap van z'n vrouw werd alles steeds minder en minder tot nu een beperkte paar uur 1 keer in de maand, die ik maar van de vrouw moet accepteren, want het is allemaal mijn schuld, ik moest hem eerlijk verteld hebben en nu moet ik de consequenties accepteren. Ik heb alles geaccepteerd voor die kleine meid, dus nu ziet ze hem 1 keer en dat is het.
Ik zou het gewoon gezegd moeten hebben dat zeker, maar zo makkelijk is het niet. Ik ben niet dapper.
Wat een verhaal Sammie en zeer verdrietig hoe dit alles is verlopen.
Je kunt hem helaas niet dwingen tot een vaste omgangsregeling, losstaande vh feit of hij nu wel/niet de biologische vader is. Inderdaad erg triest dat hij zijn nieuwe partner zo laat bepalen dat er geen ruimte voor jouw dochter is, want hij zal toch een emotionele band met haar hebben opgebouwd lijkt mij?
Daarnaast is hij wettelijk vlgs mij wel verplicht alimentatie voor haar te betalen, gezien zij binnen het huwelijk is geboren, doet hij dat wel?
En die zogenaamde ‘vriend’, mag hopen dat je alsnog aangifte tegen hem hebt gedaan? Wat heeft hem bezield en is hij op de hoogte dat er een kind is ontstaan uit zijn afschuwelijke aktie?
Sammie1983 schreef op 13-03-2024 om 11:14:
[..]
Dankjewel voor je bericht, ben namelijk echt moedeloos aan het worden van de emoties van m'n dochter, maar probeer mezelf sterk te houden voor haar.
Tijdens mijn zwangerschap twijfelde ik geen seconde aan, dat het alleen m'n ex-man kon zijn. Erna toen ze er was, was er voor mij geen DNA test nodig, ze lijkt sprekend op die vriend ( die natuurlijk geen vriend meer is) die nog steeds stellig ontkent, die tot de dag van vandaag een DNA test weigert.
Ik doe dat ook, bij mij staat de deur open, ze ziet hem nu 1 keer in maand voor 3 uurtjes en dat is dan ook alles, wat hij haar kan aanbieden. Liever iets dan niets , dacht ik.
Hoe oud is je dochtertje nu eigenlijk?
Ik kan me voorstellen dat je je heel naar voelt als je je dochters verdriet ziet, maar probeer inderdaad maar haar voor te houden dat jullie het samen ook fijn kunnen hebben. Moeilijk hoor.
Nick90 schreef op 13-03-2024 om 10:32:
Eerlijk zijn tegen je kind en erkennen dat je behoorlijk wat steken hebt laten vallen nog een idee?
Als je met steken bedoeld, dat ik mijn ex-man direct moest zeggen bij de geboorte dat het niet zijn kind is, dan ja, daar heb je gelijk in, het had mijn dochter veel pijn en verdriet bespaart.
Het is niet makkelijk om te bevallen en erachter te komen dat je verkracht bent en dat je nu met een kind van een verkrachter moet opvoeden, je hebt geen idee hoe zwaar dat is.
Als je wat anders bedoeld, dan ben ik het niet met je eens en dan nog verdient een onschuldig kind niet zo behandeld te worden.
Zie nu dat onze posts elkaar hebben gekruist en dat de biologische vader weigert een test te doen. Slappe zak, want hij weet (en ziet) natuurlijk ook wel dat zijn leugen geen stand zal houden.
Heb je gesprekken met de dader over wat er die nacht gebeurd is zwart op wit staan, bv op mail of app?
Knip
Wat vreselijk dat je al die tijd met zo een geheim leefde. Lijkt me erg stresserend. Fijn dat de lucht geklaard is. Nu zijn het de consequenties van je eigen acties die je mag dragen hoe vervelend ook. Het is zijn goed recht als het niet zijn kind is zich anders te gaan opstellen.
Ongelooflijk staaltje victim blaming, Moederkareltje.
Van wie moest die man zo nodig op de bewusteloze vrouw van zijn vriend kruipen?
Moederkareltje schreef op 13-03-2024 om 11:28:
[Quote aangepast]
Wat vreselijk dat je al die tijd met zo een geheim leefde. Lijkt me erg stresserend. Fijn dat de lucht geklaard is. Nu zijn het de consequenties van je eigen acties die je mag dragen hoe vervelend ook. Het is zijn goed recht als het niet zijn kind is zich anders te gaan opstellen.
Volgens de wet is dit nu strafbaar.