Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
Heel goed dat je met deze afstand en de reflectie tot inzichten komt. Blijf hierbij en laat niemand zaken bagatelliseren. Ben het dan ook niet eens met S.ndra.
Jouw directe omgeving (kinderen, jouw ouders, je vrienden, familie van jou en het ontbreken van diepgaande contacten van haar) die haar hebben meegemaakt spreken boekdelen.
Goed bezig, dat je haar scherper gaat zien, gaat er niet om dat zij slecht en een bewust manipulatief persoon is, maar dat inderdaad zoals iemand hierboven schreef, dat zij zonder zelfinzicht en alles buiten zichzelf te plaatsen, een relatie waarin ook jij en je kinderen gedijen, niet mogelijk is.
Mija schreef op 23-12-2023 om 17:39:
Goed bezig Panama.
Je zegt dat ze een uitgebluste indruk maakt en het moeilijk heeft met de opvoeding van het kind. Ik zou proberen dat zoveel mogelijk te valideren, haar te prijzen om haar inzet voor kind en benadrukken dat ze het ontzettend goed doet en dat ze het verdient om ontlast te worden, ook financieel. En dan voorstellen dat kind 12-2 bij jou is omdat zij recht heeft op rust en een eigen leven. Beter niet de strijd met haar aangaan maar net doen alsof ze jou daarmee voor haar karretje spant. Dat past haar waarschijnlijk beter.
Dank je wel.
Dat is een van de problemen. Ze wil al niet eens een half-half regeling. Wat zij wil is alleen in onderling overleg en als het echt moet een minimale regeling met onderling overleg.
In financiële zin zal er uit een berekening ook altijd (veel) minder komen rollen dan wat ik nu betaal. Niet dat het me daar om te doen is, maar ik betaal nu veel te veel. En dat komt niet allemaal ten goede aan ons kindje, want de kinderopvang betaal ik ook, de kleren koop ik bijna allemaal, etc.
S.ndra schreef op 23-12-2023 om 17:45:
Nou, ik ben toch niet met je eens dat het voor haar zoveel voordelen heeft om nu weer een baby te hebben. Haar andere kinderen zijn groot. Nu dan weer een zwangerschap, slapeloze nachten, ogen in je achterhoofd moeten hebben als hij gaat kruipen en dat als nu alleenstaande moeder met het kind altijd bij haar. In die situatie is het helemaal niet zo makkelijk om weer te gaan werken als ze niet al werk had. Ruzie met jou en met haar ex. Joyrijdende kinderen. Niet goed kunnen omgaan met financiën. Jij bent niet de enige die teleurgesteld is denk ik.
Ik ken jullie niet, maar ik vind wel dat er snel aan manipulatie en narcisme wordt gedacht. Misschien klopt dat, of misschien is ze gewoon overbelast of een beetje een chaotische persoon. Geen eten in de koelkast en de andere dingen die je schrijft, lijken me eerder te wijzen op dat ze het allemaal niet zo goed aan kan.
Die laatste conclusies worden dan ook niet getrokken op basis van de laatste paar dagen, maar op basis van alles wat er daarvoor is gebeurd.
Het is inderdaad niet makkelijk om weer te gaan werken, maar dat kan natuurlijk wel als er een vader is die ook graag tijd wil doorbrengen met zijn kind in combinatie met de kinderopvang.
Chaotisch is ze wel. Dat is ze ook altijd al wel geweest. In veel dingen leeft ze van dag tot dag.
Denk ook wel dat ze op haar manier teleurgesteld is. Denk dat veel dingen die ze doet of zegt geen 'act' zijn, maar dat ze dat echt zelf zo beleeft. Helaas.
Labyrinth schreef op 23-12-2023 om 18:19:
Heel goed dat je met deze afstand en de reflectie tot inzichten komt. Blijf hierbij en laat niemand zaken bagatelliseren. Ben het dan ook niet eens met S.ndra.
Jouw directe omgeving (kinderen, jouw ouders, je vrienden, familie van jou en het ontbreken van diepgaande contacten van haar) die haar hebben meegemaakt spreken boekdelen.
Goed bezig, dat je haar scherper gaat zien, gaat er niet om dat zij slecht en een bewust manipulatief persoon is, maar dat inderdaad zoals iemand hierboven schreef, dat zij zonder zelfinzicht en alles buiten zichzelf te plaatsen, een relatie waarin ook jij en je kinderen gedijen, niet mogelijk is.
Ik noteer veel dingen tegenwoordig. Dan blijven getrokken conclusies beter staan en hoef ik achteraf ook niet te twijfelen over dingen.
Ik betwijfel of ze het bewust doet. Lijkt meer een soort van automatisme te zijn, een overlevingsmechanisme of zo?
Op zich maakt dat ook niet uit. Als iemand er iets mee wil, dan moet iemand inzien dat er een probleem is en daar werk van willen maken. Van beide voorwaarden is geen sprake.
Kleine update.
Advocaten zitten in een patstelling. Zij wil alleen één zaterdag per twee weken en de rest onderling overleg. Daar ben ik niet mee akkoord uiteraard. Zij heeft blijkbaar wel aan haar advocaat doorgegeven dat ik er mee akkoord ben, terwijl dat niet zo is.
Waarschijnlijk gevolg daarvan is dat de week bij mij nu ook niet doorgaat. Dat geeft maar weer eens aan dat het lastig is om met haar afspraken te maken.
Dat is ook met kortere bezoekjes aan mij nog steeds zo. Het is altijd wel wat. Het gaat dan niet door, omdat bijvoorbeeld haar dochter opeens wel thuis is en oppast. Of het moet dan weer bij haar i.p.v. bij mij.
Verder is bij alles wat hij nodig heeft haar opvatting dat ik dat maar moet betalen, gevolgd door "Heb je dat dan niet over voor je zoon?". Nu ging dat bijvoorbeeld om een bed voor hem.
Zoals met elke discussie over om het even wat probeert ze het zo te draaien dat ik de flauwerik ben. Slecht geslapen? Ja, zij zit 24/7 met hem en kan niet goed slapen, ik heb daar geen last van. Geen pampers in huis? Ja, zij zit 24/7 met hem en heeft geen tijd om pampers te kopen. Ik wel. Ook hele klaagzangen dat mijn leven gewoon doorgaat en zij nergens meer aan toekomt.
Het lukt me wel steeds beter om daar gewoon niet op in te gaan en het me minder aan te trekken.
Als jullie er niet uit komen, moet de rechter beslissen. Die zal niet snel akkoord gaan met haar voorstel.
Dus zet op papier wat jij wil, plus nog wat onderhandelingsruimte, en laat de rechter maar beslissen.
IMI-x2 schreef op 03-01-2024 om 15:49:
Als jullie er niet uit komen, moet de rechter beslissen. Die zal niet snel akkoord gaan met haar voorstel.
Dus zet op papier wat jij wil, plus nog wat onderhandelingsruimte, en laat de rechter maar beslissen.
Klopt. De rechter zal me niet minder geven dan wat zij voorstelt, dus wat dat betreft niets te verliezen.
Voor wat betreft de alimentatie zijn daar berekeningen voor. Je kunt discussiëren over de parameters die je in de berekening gooit, maar had me al voorgenomen om over het inkomen niet te gaan steggelen, omdat dat toch sowieso wel in de hoogste categorie valt. Kan heel moeilijk gaan doen over wat nu winst uit verhuur en beleggen is, maar effect op de alimentatie is er niet of heel beperkt. Verder de alimentatie ook af van welke verdeling de rechter maakt.
Ik heb ook het liefst dat hij bij mij wordt ingeschreven, omdat ik in de praktijk toch alles regel en niet afhankelijk wil zijn van of zij iets doorgeeft of niet. Dan betaal ik ook de rekeningen van de dokter, opvang, logopedie, etc, maar dat doe ik nu toch al.
Ik heb ook bewezen normaal om te kunnen gaan met een omgangsregeling na een scheiding. Met de moeder van mijn oudste twee kinderen loopt dat allemaal prima en zonder gedoe.
Het kan natuurlijk wel escaleren, maar dat zie ik inmiddels als iets onvermijdelijks. Over me heen laten lopen is ook geen alternatief. Hier geldt natuurlijk ook wel het gezegde "Geef iemand één vinger...".
Het hoeft geen strijd te worden, integendeel zelfs. Als het je lukt, kun je het gewoon droog zo brengen: ik wil geen strijd meer, dus we laten de rechter en het LBIO beslissen, dan is het eerlijk en dan moeten we ons daar allebei aan houden.
De rechter kan ook bepalen wie wat betaalt, dat hoef je zelf niet te verzinnen of vooraf al toegevingen op te doen, ook daar zijn regels en formules voor.
Ik zou ook zeker een officiële alimentatieberekening van het LBIO vragen, dan zijn die discussies ook meteen achter de rug.
Hou het zakelijk-vriendelijk, daar is iedereen bij gebaat (behalve dat deel van je ex dat strijd wil).
IMI-x2 schreef op 03-01-2024 om 16:26:
Het hoeft geen strijd te worden, integendeel zelfs. Als het je lukt, kun je het gewoon droog zo brengen: ik wil geen strijd neer, dus we laten de rechter en het LBIO beslissen, dan is het eerlijk en dan moeten we ons daar allebei aan houden.
De rechter kan ook bepalen wie wat betaalt, dat hoef je zelf niet te verzinnen of vooraf al toegevingen op te doen, ook daar zijn regels en formules voor.
Ik zou ook zeker een officiële alimentatieberekening van het LBIO vragen, dan zijn die discussies ook meteen achter de rug.
Hou het zakelijk-vriendelijk, daar is iedereen bij gebaat (behalve dat deel van je ex dat strijd wil).
Ja, dat ziet zij anders helaas.
Ze redeneert toch wel hoe het haar uitkomt. Ze zegt ook met droge ogen dat het beter is om er onderling uit te komen zonder dat er een rechter aan te pas komt, maar dan wel op haar condities waar ze vervolgens geen duimbreed op toe wil geven.
Dat het een strijd is, is ook mijn schuld, want ik wil niet akkoord gaan met haar voorstel en wil niet alles van dag tot dag in onderling overleg doen. Waarbij onderling overleg dan ook weer is zoals zij het wil, zonder andere mogelijkheden.
Ze heeft ergens een rare kronkel dat je als man vader af bent na een scheiding en dat het raar is dat je dan nog naar je kind omkijkt.
Berekening wil ik inderdaad een officiële berekening, waarbij ik niet moeilijk ga doen over mijn inkomen, maar gewoon uit wil gaan van de maximale behoefte. Ook daar heeft ze weer zoiets van dat mijn ex veel meer kreeg na de scheiding, waarbij ze dan over het hoofd ziet dat ik met haar in gemeenschap van goederen getrouwd was en de boedel is verdeeld.
En ze maakt zich ook druk over dat mijn ex en ik weleens in overleg afwijken van de regeling. Maar dat kan, omdat we daar altijd wel uitkomen. Als zij een keer een lang weekend heeft en dat betekent dat de kinderen dan een dag extra bij mij zijn is dat prima, net zoals dat wanneer ik een keer een beroep op haar moet doen, dat altijd wel ok is. Maar dan heb je dus twee partijen die niet overal een strijd van maken.
Gewoon doorgaan met het de rechter laten regelen.
'Ze heeft ergens een rare kronkel dat je als man vader af bent na een scheiding en dat het raar is dat je dan nog naar je kind omkijkt.' Misschien vanuit haar beleving geen rare kronkel. Lijkt of zij onveilig gehecht is, en dan verwacht je ook dit gedrag van ex-mannen naar je kinderen toe, als de seksuele verbinding met deze partner (waar zij haar hechting uithaalt) verbroken is.
Labyrinth schreef op 04-01-2024 om 11:17:
Gewoon doorgaan met het de rechter laten regelen.
'Ze heeft ergens een rare kronkel dat je als man vader af bent na een scheiding en dat het raar is dat je dan nog naar je kind omkijkt.' Misschien vanuit haar beleving geen rare kronkel. Lijkt of zij onveilig gehecht is, en dan verwacht je ook dit gedrag van ex-mannen naar je kinderen toe, als de seksuele verbinding met deze partner (waar zij haar hechting uithaalt) verbroken is.
Het zou kunnen. Wat zo is, is dat ze geen geweldige band heeft met haar ouders. Contact is er eigenlijk amper. Ook soms met bijvoorbeeld een verjaardag niet.
Waar ook wel discussie over is geweest tijdens de relatie, is dat ze heel geforceerd op zoek was naar dat haar kinderen papa tegen mij gingen zeggen. Ze verwacht eigenlijk vanaf moment één dat dat meteen gebeurt en dat er meteen een band is alsof je met elkaar bent opgegroeid. Terwijl zoiets moet groeien. Ik voelde me daar absoluut niet ok bij dat daar zoveel druk op werd gelegd en vond het ook voor de kinderen niet ok. Behalve tegen hun vader hebben ze blijkbaar tegen nog een paar stiefvaders 'papa' gezegd, wat zij dan helemaal geweldig vond.
Ze stoorde zich er bijvoorbeeld ook aan als mijn oudste kinderen vertelden dat ze best goed op kunnen schieten met de vriend van hun moeder, maar dat dat niet hun vader is.
Wat me ook vooral stoorde is dat enerzijds het tegenover haar kinderen nooit goed genoeg was (ook al was en is die band best ok), maar dat ze omgekeerd echt haar best deed om mijn kinderen te laten merken dat ze niet welkom zijn wat haar betreft.
Achteraf gehoord dat bij een vorige relatie er ook al voortdurend ruzie was over zijn kinderen.
Dat 'onderling overleg' van haar betekent niets meer dan 'alleen als ik het wil/het mij uitkomt' en dat werkt dus niet. Omgang is geen gunst, maar een recht. Van zowel jou als kind. En niet iets dat zij alleen bepaalt.
Net als met dat betalen voor alles; je betaalt 750 euro per maand alimentatie en moet dan ook nog alle rekeningen van opvang, luiers, kleding en nu een bed betalen. Heb je dat niet voor je kind over? Tuurlijk wel, maar dat moet zij kopen van de alimentatie, daar is die voor. Een kind van die leeftijd kost echt niet zo veel geld.
Het lijkt er op dat ze mannen vooral als sponsor ziet van 'haar' kinderen. Zo werkt het leven niet. Laat een rechter het maar bepalen en de communicatie via de advocaten lopen.
MamaE schreef op 04-01-2024 om 12:24:
Dat 'onderling overleg' van haar betekent niets meer dan 'alleen als ik het wil/het mij uitkomt' en dat werkt dus niet. Omgang is geen gunst, maar een recht. Van zowel jou als kind. En niet iets dat zij alleen bepaalt.
Net als met dat betalen voor alles; je betaalt 750 euro per maand alimentatie en moet dan ook nog alle rekeningen van opvang, luiers, kleding en nu een bed betalen. Heb je dat niet voor je kind over? Tuurlijk wel, maar dat moet zij kopen van de alimentatie, daar is die voor. Een kind van die leeftijd kost echt niet zo veel geld.
Het lijkt er op dat ze mannen vooral als sponsor ziet van 'haar' kinderen. Zo werkt het leven niet. Laat een rechter het maar bepalen en de communicatie via de advocaten lopen.
Dat eerste klopt. Onderling overleg is als zij het wil, het haar uitkomt en wanneer het haar uitkomt. En dan ook nog eens op het laatste moment.
Klopt. Maximale behoefte van een kind van die leeftijd is 870 euro, maar daar moeten beide ouders aan bijdragen en er wordt ook rekening gehouden met de tijd dat hij bij mij is. Als je het door een berekening gooit, komt daar altijd veel minder uit dan wat ze nu krijgt. Maar zij vindt ergens dat ik ook moet betalen voor haar en haar kinderen. De kosten voor ons kind zijn minder en er wordt ook van haar verwacht dat ze haar bijdragen levert.
Dat klopt ook. Nadat bleek dat het chanteren met de kleine om meer alimentatie te betalen niet werkte, werd in eerste instantie meteen alweer de ex gebeld om van alles te betalen voor haar kinderen, om haar (advocaten)rekeningen te betalen, enzovoorts.
Wat ze verwacht, vraagt en eist is dus volkomen onrealistisch.
Vandaar dat een uitspraak van de rechter nuttig zal zijn, dan weten jullie beiden wat jullie rechten en plichten zijn.
IMI-x2 schreef op 04-01-2024 om 13:42:
Wat ze verwacht, vraagt en eist is dus volkomen onrealistisch.
Vandaar dat een uitspraak van de rechter nuttig zal zijn, dan weten jullie beiden wat jullie rechten en plichten zijn.
Klopt.
Ze kijkt vooral (of eigenlijk alleen) naar zichzelf. Zij zegt geen dag zonder het kind te kunnen. Natuurlijk missen de meeste ouders hun kinderen wel na een scheiding / beëindigen relatie. Een van de consequenties daarvan is dat je je kinderen meestal niet meer 24/7 bij je hebt. Ik mis mijn kinderen ook als ze niet bij mij zijn.
Qua alimentatie-eisen kijkt ze vooral naar wat zij nodig heeft om rond te komen zonder dat ze moet gaan werken. Niet naar wat nodig is om een kind op te voeden en wat ze daar zelf aan bij kan dragen.
Kan niet wachten tot de rechter uitspraak doet, maar heb niet de illusie dat het gedoe daarna voorbij is.