Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
Ik bedoel dat meer als "als het voor de rest redelijk ok zou zijn, zou dat überhaupt het maximaal haalbare zijn". En dan nog is dat beter met een omgangsregeling waar ik mee uit de voeten kan.
Maar de rest is niet ok.
Mevrouw probeert nu een beetje te doen alsof zij degene is die het allemaal overkomt en in de rats zit. En natuurlijk ligt het allemaal aan mij. Ik doe mijn best niet meer, ik heb volgens haar een ander, ik heb nooit van haar gehouden, bla bla.
M.b.t. ons kind, dat wordt geregeld. Advocaat is er mee bezig. Het is nu wachten tot de zaak bij de rechter komt. In tussentijd kan ik daar verder niet veel aan doen. Ze wil toch niks afspreken over ons kind.
Deze relatie is kansloos. Ik lees echt helemaal niks leuks aan deze vrouw. Natuurlijk is niemand alleen maar een klootzak, maar dit zuigt alle energie uit je leven.
En eigenlijk had je al meteen het moeten kappen omdat ze continu je kinderen afzeikte. Dat zegt heel veel over iemands karakter. Voor een relatie moet je toch zo'n 90% van iemands karakter wel leuk vinden lijkt me.
MamaE schreef op 18-12-2023 om 10:40:
Deze relatie is kansloos. Ik lees echt helemaal niks leuks aan deze vrouw. Natuurlijk is niemand alleen maar een klootzak, maar dit zuigt alle energie uit je leven.
En eigenlijk had je al meteen het moeten kappen omdat ze continu je kinderen afzeikte. Dat zegt heel veel over iemands karakter. Voor een relatie moet je toch zo'n 90% van iemands karakter wel leuk vinden lijkt me.
Er zijn ook wel leuke momenten geweest, maar naarmate de tijd vorderde steeds minder en als het een tijdje leuk was, dan werd dat weer gevolgd door gedoe, geruzie, stress...
Het was ook nooit goed.
Waarom gaan we niet eens op vakantie met de kleine erbij, maar elk voorstel torpederen om allerlei onzinnige redenen. Als we dan eens gingen, dan was er niks goed. Het was te warm, te koud, te druk, te rustig...
Als ik haar negeerde naar een ruzie, dan was het niet goed. Als ik gewoon normaal deed, dan deed ik alsof er niks aan de hand was. Als ik teleurgesteld of boos was, dan verziekte ik de sfeer.
Idem dito met haar kinderen. Als ik ergens niks van zei, dan was het van waarom help je niet mee met hun opvoeding. Als ik ergens wel wat van zei (bijvoorbeeld de joyriding), dan overdreef ik of zat ik te katten.
Als ze opeens de muren knalgeel wilde verven, was ik saai als ik dat niet wilde. Als ik ergens wel aan toegaf, dan had ik haar achteraf tegen moeten houden.
Liep constant op eieren. Op een gegeven moment weet je dan ook niet meer hoe je te gedragen of wat te doen, met als gevolg dat ik er maar wat apathisch bij hing en vaak gewoon helemaal op was. Altijd maar piekeren wat ik het beste kon doen of zeggen, terwijl de conclusie eigenlijk was dat dat niet uitmaakt, omdat het toch nooit goed is.
Na een paar weken zonder haar constateerde ze dat ik weer de oude ik was die ze had leren kennen. Daarna vrij snel weer ingestort.
Ook de hele tijd geklaag op een verwijtend toontje, dat het zo zwaar is met een klein kind, dat hij zoveel aandacht vraagt, dat ze nergens aan toekomt en als je er wat op zegt dan is het van "Ja, maar jij zit niet de hele dag met een klein kind", maar gewoon de tijd netjes verdelen, dat wil ze dan ook weer niet.
Oprecht heel fijn om te lezen, dat je deze optie hebt uitgesloten.
Ik heb ook een tijdlang (vanwege werk) om moeten gaan met mensen met gediagnosticeerde borderline. De hoogsensitieve en ook soms creatieve kant vind ik heel aantrekkelijk. Maar dat op eieren moeten lopen, continue je woorden wegen, waardoor je eigen spontaniteit wordt uitgewist, vond ik super vermoeiend. Wat ik erg pijnlijk vond is dat als er bij iemand zelf iets niet lekker zit, iemand wordt geconfronteerd met eigen onvermogen bijvoorbeeld, dat dan iedereen in de omgeving aangeschoten wild is. gekke is dat iedereen ook voorvoelde wanneer er 'geschoten' gaat worden, en mensen soms zelfs thuis bleven, om buiten schot te blijven.
Ik ben ook weleens beschuldigd van iets wat terug te voeren bleek naar een verdraaide beleving van deze persoon (feiten waren anders). Als de rest van de omgeving de dynamiek maar snapt en je dan steunt, maar dat is het gevaarlijke, dat mensen tegen elkaar worden opgezet. Ik loop met een grotere boog nu om deze mensen heen, wat eigenlijk ook sneu is. Ik maak soms best een praatje, maar ik ga er geen vriendschap of activiteit meer mee aan. Reden is dat ik het te lastig om eigenlijk heel onpersoonlijk en afstandelijk deze relaties aan te gaan en dat ik het te uitputtend vind, dat continue op eieren moeten lopen.
Labyrinth schreef op 18-12-2023 om 12:17:
Oprecht heel fijn om te lezen, dat je deze optie hebt uitgesloten.
Ik heb ook een tijdlang (vanwege werk) om moeten gaan met mensen met gediagnosticeerde borderline. De hoogsensitieve en ook soms creatieve kant vind ik heel aantrekkelijk. Maar dat op eieren moeten lopen, continue je woorden wegen, waardoor je eigen spontaniteit wordt uitgewist, vond ik super vermoeiend. Wat ik erg pijnlijk vond is dat als er bij iemand zelf iets niet lekker zit, iemand wordt geconfronteerd met eigen onvermogen bijvoorbeeld, dat dan iedereen in de omgeving aangeschoten wild is. gekke is dat iedereen ook voorvoelde wanneer er 'geschoten' gaat worden, en mensen soms zelfs thuis bleven, om buiten schot te blijven.
Ik ben ook weleens beschuldigd van iets wat terug te voeren bleek naar een verdraaide beleving van deze persoon (feiten waren anders). Als de rest van de omgeving de dynamiek maar snapt en je dan steunt, maar dat is het gevaarlijke, dat mensen tegen elkaar worden opgezet. Ik loop met een grotere boog nu om deze mensen heen, wat eigenlijk ook sneu is. Ik maak soms best een praatje, maar ik ga er geen vriendschap of activiteit meer mee aan. Reden is dat ik het te lastig om eigenlijk heel onpersoonlijk en afstandelijk deze relaties aan te gaan en dat ik het te uitputtend vind, dat continue op eieren moeten lopen.
Ja, de positieve opvliegen zijn erg leuk. Dan kun je er weer even tegenaan. Maar dat is natuurlijk precies het mechanisme. Het geeft je even weer wat energie, terwijl je ongezien verder wordt afgebroken. En het is als een soort wortel die voor een paard hangt natuurlijk om maar door te blijven gaan met het idee van "Het kan blijkbaar wel".
Mijn spontaniteit was in haar bijzijn aardig verdwenen. Voorstellen om iets te doen bijvoorbeeld. Dat werd toch altijd afgekapt, zolang gerekt dat je al niet meer hoeft te gaan of ter plekke erg negatief gedaan.
Op een gegeven moment stel je maar niks meer voor. Probeer je maar zo neutraal mogelijk je op te stellen.
Dingen die ik zei werden ook vaak verkeerd opgepakt inderdaad.
Voelde ook echt alsof ik geen recht had om boos te zijn, verdrietig te zijn, maar me altijd maar moest aanpassen aan haar gedrag en stemming. Voelde me soms net een clown in een circus. Dat je maar even de mensen aan het lachen moet maken als ze een kaartje hebben gekocht.
Haar omgeving had dan zoiets van "Ach, zo is ze, je moet haar kennen", maar die zien haar een uurtje en gaan dan weer vrolijk naar huis.
Maar maak uit wat ze zeggen wel op dat elke relatie van haar ellende was. Dan is het van "ze heeft ook echt geen geluk met mannen". En hun verhaal is toch altijd op essentiële punten weer net even anders dan haar versie.
Ze heeft buiten wat familie ook maar weinig contacten. De paar contacten, buiten familie, die ze heeft zijn mensen die maar heel af en toe eens op de koffie komen en dan vaak ook snel weer weg zijn. Zeggen ook vaak op het laatste moment af of zelfs dat niet eens. Met haar ouders heeft ze ook amper contact.
Dus wat je zegt, is wel herkenbaar.
Vandaag, toen ik met mijn zoontje kwam spelen, weer een hele klaagzang dat door mijn schuld haar leven 180 graden anders is. Dingen als hij heeft zoveel aandacht nodig, is zo vervelend, kom nergens aan toe, natuurlijk allemaal mijn schuld dat ik niet in familieverband wil leven en dat ik geluk heb dat ik vrije tijd genoeg over heb.
Waar ik nu ondertussen wel achter ben is dat er niet op reageren wel het beste is. Het is allemaal om te provoceren en toch weer in discussie terecht te komen. Wel gezegd dat hij ook gewoon bij mij kan zijn, maar daar gaat ze dan weer niet op in.
Nog maar even fruit gehaald, zodat 'ie morgen met fruit naar de kinderopvang kan. Dat was er ook niet in huis.
Had het er over met een bekende. Zij denkt dat ik het beste gewoon achterover kan gaan zitten en wachten tot de boel daar klapt. Dat als ik haar gewoon in haar sop gaar laat koken dat ze dan vanzelf wel merkt dat ze het allemaal niet kan handlen, helemaal als ons kind geen grote bron van inkomsten meer is.
Advocaat nog maar eens gesproken.
Ze zegt dat er bij de alimentatie uit moet worden gegaan dat ze wel kan werken en in elk geval een part-time minimumloon zou moeten kunnen verdienen. Ook speelt vooral mijn inkomen een rol bij de berekening en in veel mindere mate wat ik op de bank heb staan.
Zij en haar advocaat hadden het steeds over de levensstandaard in het voormalige gezin, maar daarin moet niet alleen rekening worden gehouden met ons gezamenlijke kindje, maar ook met haar kinderen en deels mijn kinderen.
Al met al komt er niet eens de helft uit van wat ik nu betaal. Plus dat zij dan alles moet betalen voor hem. Met de rekening van de kinderopvang is dat dan al bijna op.
Als ons zoontje bij mij wordt ingeschreven komt er zelfs nog geen 10% uit van wat ik nu betaal. Dan betaal ik wel alles, wat puur financieel voor haar waarschijnlijk gunstiger is.
Het is mij niet om het geld te doen, maar bij haar speelt het wel een belangrijke rol.
Regel het gewoon juridisch kloppend, dat is het enige wat op lange termijn houdbaar is. Dus laat het officieel uitrekenen en hou je daaraan.
Nu doorzetten, stoppen met haar financien regelen. Het gaat er niet om dat zij een slecht mens is, maar wel dat zij niet inziet dat ze zelf hulp nodig heeft. Die emotieregulatiestoornis (of wat vroeger bordeline heette) is steeds beter te behandelen, maar dan moet iemand wel de schaamte voorbij en misschien ook eerst gaan vastlopen.
Nu stapt zij van de ene ex naar de andere en is haar bindmiddel kinderen. Jouw kind gijzelt ze nu (waarom zou jij je kind niet mee mogen nemen???) en daarmee ook jou. Ik vind dat bijzonder kwalijk.
Dat haar omgeving (de enkele familieleden en de exen) wegkijken is misschien begrijpelijk maar ook pijnlijk, omdat er kinderen leven, die nu die emoties over zich heen krijgen. Dat zij daar heel laconiek mee om lijken te gaan, wil niet zeggen dat het niet schadelijk voor hen is. Haar gedrag is nu genormaliseerd, misschien ook omdat er langere goede periodes zijn, maar die normalisatie is ook een probleem. Niet op de laatste plaats voor haarzelf.
Doorgaan met pleasen, haar de hand boven het hoofd houden, is niet de weg. Ik zou op alle fronten hulp voor jezelf zoeken. Heel goed dat je gaat praten met de mensen om je heen. Mocht je echt het idee krijgen dat het voor de kinderen onveilig gaat worden, omdat ze in het nauw komt, wel op tijd aan de bel trekken.
Labyrinth schreef op 19-12-2023 om 13:23:
Nu doorzetten, stoppen met haar financien regelen. Het gaat er niet om dat zij een slecht mens is, maar wel dat zij niet inziet dat ze zelf hulp nodig heeft. Die emotieregulatiestoornis (of wat vroeger bordeline heette) is steeds beter te behandelen, maar dan moet iemand wel de schaamte voorbij en misschien ook eerst gaan vastlopen.
Nu stapt zij van de ene ex naar de andere en is haar bindmiddel kinderen. Jouw kind gijzelt ze nu (waarom zou jij je kind niet mee mogen nemen???) en daarmee ook jou. Ik vind dat bijzonder kwalijk.
Dat haar omgeving (de enkele familieleden en de exen) wegkijken is misschien begrijpelijk maar ook pijnlijk, omdat er kinderen leven, die nu die emoties over zich heen krijgen. Dat zij daar heel laconiek mee om lijken te gaan, wil niet zeggen dat het niet schadelijk voor hen is. Haar gedrag is nu genormaliseerd, misschien ook omdat er langere goede periodes zijn, maar die normalisatie is ook een probleem. Niet op de laatste plaats voor haarzelf.
Doorgaan met pleasen, haar de hand boven het hoofd houden, is niet de weg. Ik zou op alle fronten hulp voor jezelf zoeken. Heel goed dat je gaat praten met de mensen om je heen. Mocht je echt het idee krijgen dat het voor de kinderen onveilig gaat worden, omdat ze in het nauw komt, wel op tijd aan de bel trekken.
Dat ziet ze (helaas) niet in. Volgens haar ligt het allemaal aan anderen. Vooral aan mij en mijn oudste twee kinderen, in mindere mate aan haar andere twee kinderen en de laatste tijd klaagt ze ook steeds meer over ons zoontje.
Ik denk dat ons zoontje een bindmiddel is geweest en niet zo zeer een wens van haar om nog een kind op te voeden.
De mensen om haar heen praten haar over het algemeen naar de mond. Om allerlei verschillende redenen overigens. Vriend van haar zus heeft weleens gezegd dat hij het ook allemaal niks vindt, maar het is de zus van zijn vriendin en hij heeft geen zin in ruzie. De meeste anderen knikken ja of lijken te denken dat het haar allemaal overkomt en dat ze gewoon veel pech heeft met relaties. Ze zitten ook niet 24 uur per dag bij haar natuurlijk en hun kinderen zijn er niet bij betrokken. Wat je zegt klopt: voor haar voelt het aan waarschijnlijk alsof haar gedrag genormaliseerd wordt. Dat zegt ze ook weleens, bijvoorbeeld "Ja, maar die en die kunnen wel met mijn gedrag omgaan of kennen me wel goed".
Zij lijkt er ook oprecht van overtuigd dat zijn dat het allemaal aan anderen ligt. Ik denk niet dat dat een soort van toneelstuk is, terwijl ze stiekem wel beter weet. Het verdraaien en liegen is natuurlijk wel manipulatief gedrag.
Ik ga er nog heen om mijn zoontje te zien. Dat is voor nu de enige mogelijkheid. Opmerkingen van haar om weer in discussies terecht te komen negeer ik zoveel mogelijk. Ik kan het nu beter van me af laten glijden.
Moet af en toe wel "ingrijpen" als ze tekeer gaat tegen hem. Vind ook wel dat ze dingen zelf veroorzaakt. Bijvoorbeeld: hij wil niet aan tafel eten, dus loopt ze met het eten door de hele woonkamer achter hem aan en dan vliegt ze uit, omdat er eten op de bank terecht komt. Of bv. boos omdat hij niet wil eten, terwijl hij net een paar minuten wakker is. Zoontje heeft ook geen vast slaapritme, dus dan weer boos, omdat hij bv. 's middags niet wil slapen of 's avonds niet vroeg wil slapen. Wat op zich niet raar is als hij bv. van 17 uur tot 19 uur z'n middagdutje heeft gedaan.
Ze wil nu wel hem binnenkort een keer één week bij mij laten. Dus dat is op zich positief.
Verder heb ik het boek over gaslighting uit. Dat helpt veel bij het herkennen van haar gedrag. Dit ook een keer met haar besproken. Wat lijstjes afgelopen en dan geeft ze toe dat het van toepassing is, maar vervolgens met haar conclusie dat dat wel allemaal aan mij ligt. Nutteloze discussie dus.
Ze heeft ook een hele rare oorzaak en gevolg-redenatie. "Ze moest haar ex bellen, omdat ik niet meer wilde betalen."
Voor mezelf ook veel opgeschreven. Conclusie is voor mij wel dat het kind waarschijnlijk vooral een bindmiddel is en nu vooral een middel om controle over mij te houden en het financieel voor haar zo goed mogelijk te kunnen regelen. Voor haar heeft/had een relatie vooral veel voordelen, voor mij en mijn kinderen vooral veel nadelen.
(Verborgen) narcisme sluit ik ook niet meer uit. Ons kind naar mij brengen ziet ze bijvoorbeeld als "toegeven" en "verliezen", waardoor ik 'm als hij naar mij komt altijd moet halen en brengen. Mijn advocaat en psycholoog geven aan dat brengen een emotionele toestemming is richting het kind, maar dat wil zij niet begrijpen bijvoorbeeld. Als het kind bij mij was, dan "verkocht" ze dat aan anderen steeds als "dat kwam mij beter uit, want ik had dit en dat te doen".
Ook de (narcistische) cycli van een relatie herken ik achteraf we deels. Het idealiseren (met bijna letterlijk de voorbeeldzinnen) en het devalueren bijvoorbeeld. En eigenlijk ook het weer binnenhalen wel.
Als ik niet mee ga in ruzies en discussies, dan lijk ik haar niet te voeden en lijkt ze vrij snel in te storten. Dat was zo in de periode voor haar verhuizing en ook nu maakt ze een vrij uitgebluste indruk.
Fijn dat je wat inzicht hebt gekregen. Mocht het (verborgen) narcisme zijn, dan heb je misschien ook gelezen dat 95% van de narcisten geen ziekte-inzicht heeft en zelfs na behandeling niet verbetert. Confrontatie heeft dus geen enkele zin en je hoeft niet te hopen op beterschap. Haar loslaten is het enige wat jou kan helpen.
Narcisme bij een ouder heeft meestal ook ernstige gevolgen voor kinderen. Het zou ook al daarom fijn zijn als jij wel een grote rol kunt spelen in het leven van jullie zoon, om in elk geval wat gezonde opvoeding toe te voegen.
IMI-x2 schreef op 23-12-2023 om 10:53:
Fijn dat je wat inzicht hebt gekregen. Mocht het (verborgen) narcisme zijn, dan heb je misschien ook gelezen dat 95% van de narcisten geen ziekte-inzicht heeft en zelfs na behandeling niet verbetert. Confrontatie heeft dus geen enkele zin en je hoeft niet te hopen op beterschap. Haar loslaten is het enige wat jou kan helpen.
Narcisme bij een ouder heeft meestal ook ernstige gevolgen voor kinderen. Het zou ook al daarom fijn zijn als jij wel een grote rol kunt spelen in het leven van jullie zoon, om in elk geval wat gezonde opvoeding toe te voegen.
Dat heb ik gelezen inderdaad. Geldt ook voor haar. Ook dat narcisten vaak anderen beschuldigen van narcisme. Zoals de waard is, is een spreekwoord dat bij uitstek opgaat bij narcisten en "zoals de waard is", is ook vaak bij haar van toepassing. Bijvoorbeeld bij haar jaloezie, beschuldigingen e.d.
Voorwaarden voor kans op het oplossen van een probleem zijn herkennen, accepteren en meewerken aan een oplossing. Aan de eerste voorwaarde voldoet ze al niet.
Ik denk ook niet dat ze het als problematisch ervaart, zolang haar omgeving het normaliseert en zolang ze partners vindt om voor haar karretje te spannen. Zolang dat zo is, kachelt ze vrolijk door.
Goed bezig Panama.
Je zegt dat ze een uitgebluste indruk maakt en het moeilijk heeft met de opvoeding van het kind. Ik zou proberen dat zoveel mogelijk te valideren, haar te prijzen om haar inzet voor kind en benadrukken dat ze het ontzettend goed doet en dat ze het verdient om ontlast te worden, ook financieel. En dan voorstellen dat kind 12-2 bij jou is omdat zij recht heeft op rust en een eigen leven. Beter niet de strijd met haar aangaan maar net doen alsof ze jou daarmee voor haar karretje spant. Dat past haar waarschijnlijk beter.
Nou, ik ben toch niet met je eens dat het voor haar zoveel voordelen heeft om nu weer een baby te hebben. Haar andere kinderen zijn groot. Nu dan weer een zwangerschap, slapeloze nachten, ogen in je achterhoofd moeten hebben als hij gaat kruipen en dat als nu alleenstaande moeder met het kind altijd bij haar. In die situatie is het helemaal niet zo makkelijk om weer te gaan werken als ze niet al werk had. Ruzie met jou en met haar ex. Joyrijdende kinderen. Niet goed kunnen omgaan met financiën. Jij bent niet de enige die teleurgesteld is denk ik.
Ik ken jullie niet, maar ik vind wel dat er snel aan manipulatie en narcisme wordt gedacht. Misschien klopt dat, of misschien is ze gewoon overbelast of een beetje een chaotische persoon. Geen eten in de koelkast en de andere dingen die je schrijft, lijken me eerder te wijzen op dat ze het allemaal niet zo goed aan kan.