Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
MamaE schreef op 14-12-2023 om 23:44:
Voor 750 euro per maand kan ze echt wel fatsoenlijk en gezond eten kopen voor hem hoor. Eet hij nooit fruit en groenten?
Fruit wel elke dag. Groenten niet dagelijks. Denk een dag of 3 per week groenten. Als ik er bij ben, dan gaat dat wel beter. Als ik rond etenstijd binnen kom, dan is het vaak vissticks uit de oven, frietjes, chips of er is iets besteld bij de shoarmazaak.
Haar andere twee kinderen lusten helemaal geen groenten. Die halen de sla van de Big Mac en vissen de peterselie en wortelstukjes uit de soep.
Voor dat geld kun je inderdaad gezond eten kopen. Probleem voor haar is daarbij wel dat haar oudste twee kinderen bijna niks lusten. Geen groenten, geen vis, alleen varkensvlees en kip (alleen drumsticks of kipburgers).
Ik was in huis de lastige eter (uiteraard), omdat ik niet elke dag friet, shoarma, McDonald's of wat vissticks wilde. Vaak kookte ik dan zelf.
IMI-x2 schreef op 14-12-2023 om 23:37:
[..]
Heb ik destijds ook gedaan. Superpijnlijk om nu terug te lezen, haast ondraaglijk, zo bizar en wreed werd ik toen behandeld. Maar het gaf me destijds wel inzicht. En dat hielp om los te komen.
Dat het helpt, dat is het belangrijkste. Om de boel nu op te lossen, maar ook voor de toekomst. Want ik ben natuurlijk door heel wat rode vlaggen heen gelopen.
Labyrinth schreef op 14-12-2023 om 23:34:
Als je toch met lijstjes bezig ben, deze tip van iemand die uiteindelijk ook de stekker uit een relatie met een borderliner heeft getrokken;
' Wat mij daarbij heeft geholpen is een soort dagboekje. Ruziedagen e.d. noteren en dan kijken hoe gelukkig je gedurende een maand of kwartaal bent geweest'
Dat heb ik in het begin weleens gedaan. Toen kwam ik ook op het punt om er mee te stoppen, maar toen is het daarna wel weer goed gekomen. Wat haar natuurlijk ook wel het comfort heeft gegeven van "het komt toch wel weer goed".
Ook gezien de kenmerken die ze heeft van duistere dingen als narcisme, psychopathie en borderline kan het geen kwaad om dingen op te schrijven. Om het voor mezelf helder op een rijtje te hebben.
Zij verdraait immers achteraf toch alles weer.
Misschien is het geen slecht idee om voor jezelf op zoek te gaan naar een goede psycholoog/therapeut. Er is namelijk een reden dat je valt op 'zo iemand'. En als je niet goed het mechanisme daarachter kent dan is de kans heel groot dat je nog eens in zo'n relatie terecht komt.
Dus ga die zoektocht naar je eigen drijfveren, behoeften, valkuilen enz. vooral ook aan.
Ik hoop dat je lijstjes je in ieder geval helpen om te beseffen dat dit niet een partner voor je is of ooit zal zijn
Ik moet voorlopig in elk geval niet aan een nieuwe relatie denken. Helemaal geen zin om weer te gaan daten, kijken of het klikt, kijken of het leuk blijft, op termijn mijn kinderen er ook weer mee vermoeien, afwachten of dat klikt, of dat blijft klikken...
En ook heel droog en praktisch. Een man met drie kinderen, twee ex-en, twee omgangsregelingen... wie heeft daar trek in? De meeste vrouwen op mijn leeftijd die geen kinderen hebben, hebben die bewust niet. En als ze wel kinderen hebben, dan wordt het natuurlijk al gauw wel heel erg druk en chaotisch. Dan heb je 4, 5 of 6 kinderen, drie omgangsregelingen. Moet ook maar allemaal met elkaar klikken.
En dan heb ik nog mijn werkzaamheden en ik zal tijd voor mezelf vrij moeten maken. Misschien heel egoïstisch, maar vind dat ik ook wel weer genoeg tijd en energie heb gestoken in anderen. Ten koste van mezelf.
Een tijdje gesprekken met een psychologe gevoerd. Toevallig (of ja, eigenlijk niet) heb ik morgen maar weer eens een afspraak met haar staan. Het probleem is dat ik aan veel kenmerken van een 'pleaser' voldoe. En daar maakt zij natuurlijk optimaal gebruik/misbruik van.
Ik zou vooral kijken naar hoe het met de wederkerigheid gesteld is als het gaat schuren. Ik realiseerde me met mijn ex dat de wederkerigheid als sneeuw voor de zon verdween als er spanningen ontstonden. Wat hij zelf leuk, belangrijk, normaal, makkelijk vond, daar was wederkerigheid over. Maar net even iets anders dan wat hij nodig, normaal, eerlijk, fijn vond omdat ik er nou eenmaal waarde aan hechtte of behoefte aan had, dat kon hij niet. Dat kon hij emotioneel gewoon niet. Ik denk dat hij het gewoon ook echt niet snapte en nog niet. Ik hoor van mijn kinderen vergelijkbare verhalen dat hij zich gewoon niet inleeft en het zelfs niet ‘pakt’ als je expliciet benoemt: ‘dit zijn mijn behoeften en grenzen’. Hij reageert dan met iets als: ‘Ja maar dit en dit is belangrijker dus die behoeften en grenzen ‘tellen niet’. Hij gaat gewoon heel slecht om met verschillen. Diepgaande verschillen trekt hij niet. Dat is bedreigend. En dus komt de ander onder druk te staan om zich aan te passen. Dat kan bijvoorbeeld via slachtofferschap (de ander heeft het zo moeilijk dus geef je maar toe), via verwarring (ben ik dan echt zo gevoelloze, veeleisende trut?) en via daderschap (wat gaat hij doen als ik niet toegeef). In alle gevallen wordt er iets afgedwongen wat je eigenlijk niet wil geven en ook niet redelijk vindt. Maar je beoordelingsvermogen wordt keer op keer uit het lood geslagen. Je moet dat een keer écht, bij jezelf, zien en jezelf er dan iedere keer aan herinneren. Zoals met zo’n lijstje. Maar ik zou dus net een stap verder gaan en je eigen reacties erbij noteren en jezelf bekrachtigen en bevestigen dat je vreselijk gemanipuleerd wordt en dat je daar niet meer aan hoeft toe te geven. Dan maar een boeman in haar ogen. Jij weet beter!
Panama831 schreef op 15-12-2023 om 00:02:
[..]
Zij verdraait immers achteraf toch alles weer.
Precies, jij zegt A, zij zegt B en drie dagen later beweert zij bij hoog en laag dat zij altijd al A (of C) gezegd heeft. Schrijf het op, dan weet jij zelf tenminste dat jij niet gek bent.
Nog beter: reageer niet meer op haar beweringen, confronteer haar zelfs niet met haar leugens. Jouw antwoord is altijd heel bedaard: goh... En je richt je aandacht op wat of iemand anders. Ondertussen weet je dat zij jou probeert te gaslighten, maar dat lukt steeds minder goed.
Probeer haar niet tot inzicht te dwingen, dat lukt toch niet en leidt alleen maar tot meer drama en strijd: precies wat zij graag wil en jij juist niet.
Mija schreef op 15-12-2023 om 10:38:
Ik zou vooral kijken naar hoe het met de wederkerigheid gesteld is als het gaat schuren. Ik realiseerde me met mijn ex dat de wederkerigheid als sneeuw voor de zon verdween als er spanningen ontstonden. Wat hij zelf leuk, belangrijk, normaal, makkelijk vond, daar was wederkerigheid over. Maar net even iets anders dan wat hij nodig, normaal, eerlijk, fijn vond omdat ik er nou eenmaal waarde aan hechtte of behoefte aan had, dat kon hij niet. Dat kon hij emotioneel gewoon niet. Ik denk dat hij het gewoon ook echt niet snapte en nog niet. Ik hoor van mijn kinderen vergelijkbare verhalen dat hij zich gewoon niet inleeft en het zelfs niet ‘pakt’ als je expliciet benoemt: ‘dit zijn mijn behoeften en grenzen’. Hij reageert dan met iets als: ‘Ja maar dit en dit is belangrijker dus die behoeften en grenzen ‘tellen niet’. Hij gaat gewoon heel slecht om met verschillen. Diepgaande verschillen trekt hij niet. Dat is bedreigend. En dus komt de ander onder druk te staan om zich aan te passen. Dat kan bijvoorbeeld via slachtofferschap (de ander heeft het zo moeilijk dus geef je maar toe), via verwarring (ben ik dan echt zo gevoelloze, veeleisende trut?) en via daderschap (wat gaat hij doen als ik niet toegeef). In alle gevallen wordt er iets afgedwongen wat je eigenlijk niet wil geven en ook niet redelijk vindt. Maar je beoordelingsvermogen wordt keer op keer uit het lood geslagen. Je moet dat een keer écht, bij jezelf, zien en jezelf er dan iedere keer aan herinneren. Zoals met zo’n lijstje. Maar ik zou dus net een stap verder gaan en je eigen reacties erbij noteren en jezelf bekrachtigen en bevestigen dat je vreselijk gemanipuleerd wordt en dat je daar niet meer aan hoeft toe te geven. Dan maar een boeman in haar ogen. Jij weet beter!
Dit is wel heel herkenbaar inderdaad.
Zij stelt zich altijd op als slachtoffer en het ligt altijd aan een ander. Haar driftbuien en uitbarstingen bijvoorbeeld. Dat veroorzaken anderen dan, "als je me echt goed zou kennen, dan zou je er wel mee om kunnen gaan" en "Je moet niet alles zo letterlijk nemen, want ik bedoel het niet zo". Het is bij alles de schuld van zich afschuiven. Het is de schuld van anderen dat ze boos wordt, het is de schuld van anderen dat ze daar niet mee om kunnen gaan en de schuld van anderen als ze daar niet zo op reageren als zij wil.
Verwarring ook in de zin van dingen verdraaien of gewoon glashard ontkennen. Dat gebeurt dan zo overtuigend, dat ik me toch weer af ga vragen wat er toen precies is gezegd. Als ze dat dan toch toe moet geven, dan geeft ze dat soms uiteindelijk toe als iets echt niet meer te ontkennen valt, maar dan gaat ze weer verder met verwarring zaaien over de context waarin het is gezegd. Ook hier is het allemaal weer de schuld van anderen. Anderen zien dingen die er niet zijn, vertrouwen haar onterecht niet of snappen de context niet.
Ik ben dan vooral bezig met het me voor de geest proberen te halen hoe het precies is gezegd e.d., terwijl zij vooral bezig is met de aanval op blijven zoeken en verwarring blijven zaaien. Vaak heb ik dan achteraf weer iets wat ik vergeten ben te zeggen en toch wel belangrijk was. Dan is het weer van "Begin je daar nu weer over?" en "Ik dacht dat we daar al over uitgepraat waren". En dan is het ook weer de schuld van de ander dat die er weer over begint natuurlijk.
En "intimidatie", de angst wat ze gaat doen als ik niet toegeef. Dat speelt ook wel.
Haar inlevingsvermogen is vrij beperkt. Ook richting haar kinderen. Als haar kinderen ergens mee zitten, dan is zij niet de persoon met wie ze dat graag bespreken. Ondanks dat ze de neiging heeft om van haar kinderen alles goed te praten. Haar kinderen zijn ook zoveel mogelijk weg en als ze thuis zijn, dan zitten ze vaak op hun kamer. Het zijn natuurlijk pubers en die hangen niet de hele dag bij hun ouders, maar interactie tussen haar en haar kinderen is ook heel erg beperkt. Ze laten haar uitrazen, reageren er verder niet echt op en alles blijft weer bij het oude.
IMI-x2 schreef op 15-12-2023 om 10:48:
[..]
Precies, jij zegt A, zij zegt B en drie dagen later beweert zij bij hoog en laag dat zij altijd al A (of C) gezegd heeft. Schrijf het op, dan weet jij zelf tenminste dat jij niet gek bent.
Nog beter: reageer niet meer op haar beweringen, confronteer haar zelfs niet met haar leugens. Jouw antwoord is altijd heel bedaard: goh... En je richt je aandacht op wat of iemand anders. Ondertussen weet je dat zij jou probeert te gaslighten, maar dat lukt steeds minder goed.
Probeer haar niet tot inzicht te dwingen, dat lukt toch niet en leidt alleen maar tot meer drama en strijd: precies wat zij graag wil en jij juist niet.
Klopt. Of ze zegt in verschillende etappes A, B, C en D (waarna je weet dat er in elk geval drie van de vier varianten niet kloppen), maar gaat dan emmeren over de context, of ik A, B en C wel goed begrepen heb of de vraagstelling.
Je komt er gewoon nooit uit en op alles heeft ze wel een antwoord of een ontsnappingsroute.
Dan wordt ze vervelend. Dat is nu wel iets minder dan voorheen, omdat ze natuurlijk ons kind bij haar in huis heeft en dat een machtsmiddel is voor haar. Ze kan dan altijd teruggrijpen op dat ik hem dan niet zie of alleen wanneer het haar uitkomt. Toen we samenwoonden kon ik haar natuurlijk in haar sop gaar laten koken. Nu niet.
Ze vindt van zichzelf alleen dat ze impulsief en opvliegerig is. Maar met impulsiviteit is het ook weer altijd dat als je er niet aan toegeeft het ruzie is, omdat je dan saai en voorspelbaar ben. Geef je er wel aan toe, dan had je achteraf haar tegen moeten houden.
Met de driftbuien hetzelfde. Als ze zegt oprotten had je niet weg moeten gaan en als je dat inderdaad niet deed, moeten begrijpen dat je even weg had moeten gaan om haar af te laten koelen. Alles wat ze zegt kan ze achteraf met terugwerkende kracht als "zo niet bedoeld" of "verkeerd begrepen" verklaren. En als dat niet zo is, dan had ik haar maar niet boos moeten maken.
Ze heeft behalve haar familie ook geen vrienden. Alleen wat bekenden. Dat gaat goed zolang het contact beperkt is en heel oppervlakkig blijft.
Ja, als iedereen je continu verkeerd begrijpt omdat je altijd iets anders bedoelt dan wat je zegt, dan ligt het waarschijnlijk aan jezelf. Geldt dus ook deze mevrouw.
Het is een lastige communicatieve beperking, maar enig zelfinzicht zou al veel kunnen verbeteren. Helaas lijkt het me erg hoog gegrepen voor haar.
Ik lees alweer alleen heel goede redenen om toch echt voor een 12/2 regeling bij jou te gaan met de weekend regeling voor moeder.
Naar voor haar, maar echt het beste voor jullie kind. En ik ben echt groot voorstander van 50/50 als vertrekpunt maar ik zou bij jullie zelfs nog een 13/1 kunnen inzetten. Zodat je kind later ook niet te veel mist met sport etc omdat zijn moeder de afspraken niet kan nakomen. Dan maar een extra week in de zomervakantie dan zijn er gewoon weinig afspraken / verplichtingen.
Wat lijkt mij dat uitputtend zo'n relatie. Het ondermijnt je eigen gewaarwordingen, maar ook ga je geloven dat er wat mis met jezelf is. Dat je het niet waard bent, om een gezonde gelijkwaardige, heerlijke (saai? nee betrouwbare) relatie aan te gaan.
Het wegduwen en weer aantrekken, die continue afwisseling van emoties. Het op eieren lopen. Niet meer toekomen aan jezelf. Je wordt een barbapapa die geen eigen vorm meer heeft. Ik zou hier ook leeg en depressief van op de bank gaan zitten. Maar dit gaat over, de energie gaat weer binnen sijbelen, als jij durft te kiezen voor jezelf.
Waar put jij energie uit? iets waar je geen ander voor nodig hebt.
Labyrinth schreef op 15-12-2023 om 14:38:
Wat lijkt mij dat uitputtend zo'n relatie. Het ondermijnt je eigen gewaarwordingen, maar ook ga je geloven dat er wat mis met jezelf is. Dat je het niet waard bent, om een gezonde gelijkwaardige, heerlijke (saai? nee betrouwbare) relatie aan te gaan.
Het wegduwen en weer aantrekken, die continue afwisseling van emoties. Het op eieren lopen. Niet meer toekomen aan jezelf. Je wordt een barbapapa die geen eigen vorm meer heeft. Ik zou hier ook leeg en depressief van op de bank gaan zitten. Maar dit gaat over, de energie gaat weer binnen sijbelen, als jij durft te kiezen voor jezelf.
Waar put jij energie uit? iets waar je geen ander voor nodig hebt.
Ja. Ook wel een verklaring waarom ik in haar bijzijn altijd moe ben. Dat was toen we samenwoonden ook al. Ben ik niet bij haar in de buurt, dan heb ik dat helemaal niet.
Vaak ook gedacht dat het vooral aan mij ligt. Door o.a. het lezen van het boek, reacties hier, de lijstjes waar ik mee bezig ben en gesprekken met een psycholoog, begint toch wel door te dringen dat het niet vooral aan mij ligt, maar wel grotendeels aan haar.
Het is/was soms de hele dag goed nadenken over wat ik wel zeg, over wat ik niet zeg, hoe ik het zeg, wat zij zegt, dingen terug proberen te halen die eerder zijn gebeurd of gezegd, niet reageren op provocaties ...
Familieleden van haar hebben ook weleens gezegd dat er twee verschillende Panama's zijn: eentje als zij er bij is en eentje als dat niet het geval is. Dat ziet zij overigens ook wel zo. Als ze filmpjes ziet van feestjes van de zaak en ze dat ziet ze een andere mij dan dat zij kent.
Wat inmiddels wel beter gaat is dat ik niet meer zo de behoefte heb om daar te zijn. Ik ga nu om mijn zoontje te zien, maar heb niet meer zo iets dat ik zo lang mogelijk bij haar in de buurt wil zijn.
Ben nog wel verdrietig, maar wel een ander soort verdrietigheid. In plaats van onzekerheid en de hele dag stress, is het nu meer het besef dat het gewoon voorbij is. Meer dan een LAT-relatie zit er sowieso niet in. En met die situatie van die ex-man is een niet kloppend verhaal vertellen voor mij ook een grens. Vermoedelijk zal de juiste versie van het verhaal ook wel over de grens zijn.
En op termijn heb ik ook gewoon een voor mij leefbaar alternatief, namelijk een normale omgangsregeling met mijn zoontje. Met half-half regelingen, 3 kinderen en nog een onderneming, heb ik dan ook niet heel veel tijd vermoedelijk om te gaan zitten sippen en piekeren.
Je bent voor mij onnavolgbaar.
"is het nu meer het besef dat het gewoon voorbij is. Meer dan een LAT-relatie zit er sowieso niet in..."
Zonder vertrouwen een energiezuigende LAT-relatie willen continueren.
Waar een deur dicht gaat, opent altijd een andere deur. Niet als je een deur op een kiertje houdt.
Ja die zin, toen haakte ik ook wel af hoor. Waarom zou je in vredesnaam een relatie met deze persoon willen hebben?
Enige dat ik begrijp, is dat het extra jammer is nu jullie een kind hebben. Ik ben ook niet voor snel uit elkaar gaan als er kinderen bij betrokken zijn. Maar ik zou echt hélémaal geen twijfel hebben in dit geval. Er lijkt me echt volstrekt niets leuks aan. Ik zou bijna onbehoorlijke dingen gaan schrijven (iets met seks, misschien is die fenomenaal of zo). Maar dan nog, hoe kun je nog steeds voor een lat-relatie gaan?
Regel het nou gewoon, met je kind!