Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
Als je dit verhaal nu zelf eens rustig leest alsof het een goede vriend van je betreft, wat valt jou dan op? Wat zou jij hem adviseren?
Anna Cara schreef op 10-12-2023 om 20:44:
Als je dit verhaal nu zelf eens rustig leest alsof het een goede vriend van je betreft, wat valt jou dan op? Wat zou jij hem adviseren?
Tsja, ik zit er middenin. Heb nu het gevoel alsof ze me wil isoleren, een stok achter de deur wil hebben met het jongste kind en dat ik dan geen kant meer op kan in feite.
Maar zit er middenin en het gaat ook om mijn zoontje. Als het over een ander gaat dan weet ik het altijd wel. Dan zou ik zelfs wel dingen als gaslighting en narcisme roepen. Maar als je er zelf middenin zit...
Heb lang gedacht van "als het echt om geld te doen zou zijn, dan zou ze zich niet zo druk maken over mijn kinderen", maar heb nu steeds vaker zoiets van dat ze hen vooral ziet als bedreiging... dat ze vooral mijn potentiële "uitvalswegen" dicht wil zetten...
verstandige oudste kinderen heb je.
Ik zou toch adviseren heel snel afstand te nemen, en formeel de alimentatie en omgangsregeling laten opstellen en vastleggen en zeker niet meer toenadering zoeken, je bent een fijne melkkoe voor haar.
En je dan ook strikt aan de alimentatie te houden. Extra uitgaven die je doet zijn dan alleen voor bij jou. Haar oudste kinderen zijn haar zorg, die mag ze zelf financieren.
In je relaas lees ik dat je geen vertrouwen in haar hebt. Doorgaan is dan ook geen optie. Vanuit het wegvluchten van leegheid en eenzaamheid weer opnieuw iets met haar gaan beginnen, zou ik definitief van mij afzetten.
Ik zou mijn energie op drie dingen richten: 1 goed, rechtvaardig en zakelijk afhandelen van een omgangsregeling en alimentatie. 2. Je richten op je kinderen, de band met hen. 3. die sociale contacten weer aanhalen, wel die oppas gaan regelen, en weer gaan sporten, afspreken met mensen en familie.
Ga leren om een goed gezelschap voor jezelf te zijn, ga geen gevoelens uit de weg in je alleen-tijd. Zinloos en leegheid klinkt misschien als iets wat je wilt of moet vermijden, maar is de start van elke nieuwe creatie, jij bent de creator en de zingever. Helemaal niets mis met zin-loos en leeg.
Ysenda schreef op 10-12-2023 om 20:52:
verstandige oudste kinderen heb je.
Ik zou toch adviseren heel snel afstand te nemen, en formeel de alimentatie en omgangsregeling laten opstellen en vastleggen en zeker niet meer toenadering zoeken, je bent een fijne melkkoe voor haar.
En je dan ook strikt aan de alimentatie te houden. Extra uitgaven die je doet zijn dan alleen voor bij jou. Haar oudste kinderen zijn haar zorg, die mag ze zelf financieren.
Ja.
Ze geven aan niks meer met haar te maken willen hebben. Aanvankelijk waren ze wat jaloers, omdat ze de aandacht moesten delen met hun kleine broertje, maar nu gaan ze leuk met hem om.
Maar ook dan is het nooit goed. Eerst was het van "ze zijn jaloers", "ze moeten hem niet"... nu is het van "ze doen alsof", "ik geloof ze niet"... Kom op, het zijn jonge kinderen nog steeds. Die kunnen echt niet maanden doen "alsof".
Op de bruiloft van haar broer waren ze uitgenodigd door hem en zijn vrouw. Dan liep ze al weken vooraf te klagen dat "ze zich daar vast niet gaan gedragen". Uiteindelijk hebben ze zich daar voorbeeldig gedragen, maar dan was het weer zo van "Je had hun uitnodiging moeten weigeren"...
Doopfeest van de kleine van haar zus iets vergelijkbaars. Toen hebben ze meegeholpen met ballonnen opblazen, met de baby's van zus en broer gespeeld terwijl die bezig waren met voorbereidingen. Dat gaat dan allemaal goed. Totdat mevrouw binnenkomt. Dan is het van "ze lopen alleen maar in de weg"...
De dag dat ze ging verhuizen zouden mijn kinderen tegen haar gezegd hebben dat ze blij zijn dat ze weggaat. Ik heb dat zelf niet gehoord, maar kan me er alles bij voorstellen. Daar zeurt ze tot op de dag van vandaag nog steeds over dat dat wel heel erg onbeschoft was.
Weet je wat ik lees:
- ze loog tegen jou in begin (en ging vreemd met jou) en nog steeds liegt ze
- al snel problemen (en nog)
- ze is niet goed voor jouw kinderen, zachtjes uitgedrukt (besef je hoeveel schade dit brengt?)
- ze is bizar wantrouwend (zoals de waard is) en jij gaat erin mee
- ze wil eigen gewin uit jullie kind halen
- je betaalt te veel
- je bent bang voor eenzaam zijn
Goede tips hierboven in posts. Mijn idee: laat je advocaat het verder regelen. Je zit er middenin zeg je. Nou stop daar dan nu mee. Stap eruit. Dan ga je uit de survivalstand. Gaan stofjes liggen. En word je hopelijk wakker in je hoofd.
PS: je weet het zelf al. Lees je reacties zelf nog eens.
Labyrinth schreef op 10-12-2023 om 21:43:
In je relaas lees ik dat je geen vertrouwen in haar hebt. Doorgaan is dan ook geen optie. Vanuit het wegvluchten van leegheid en eenzaamheid weer opnieuw iets met haar gaan beginnen, zou ik definitief van mij afzetten.
Ik zou mijn energie op drie dingen richten: 1 goed, rechtvaardig en zakelijk afhandelen van een omgangsregeling en alimentatie. 2. Je richten op je kinderen, de band met hen. 3. die sociale contacten weer aanhalen, wel die oppas gaan regelen, en weer gaan sporten, afspreken met mensen en familie.
Ga leren om een goed gezelschap voor jezelf te zijn, ga geen gevoelens uit de weg in je alleen-tijd. Zinloos en leegheid klinkt misschien als iets wat je wilt of moet vermijden, maar is de start van elke nieuwe creatie, jij bent de creator en de zingever. Helemaal niets mis met zin-loos en leeg.
Bedankt voor je opbeurende reactie.
Inderdaad. Ik heb geen vertrouwen in haar. Om een aantal redenen:
- over dat met die man is ze niet eerlijk geweest. Hoe het precies zit, weet ik niet. Maar haar tijdslijn en versie klopt niet. Ondanks dat ze die al een paar keer heeft aangepast. Als we bij de 5e versie zijn beland, dan zijn er is er in elk geval 4 keer gelogen / dingen achterwege gelaten. Uit een aantal dingen blijkt ook nu nog dat haar meest recente versie in elk geval niet klopt.
- dat ouderschapsplan van haar is onzinnig en ik twijfel over haar motieven met dat plan. Sowieso dient een ouderschapsplan om afspraken te maken die in het belang zijn van het kind. Niet als levensverzekering voor de relatie voor één van de ouders.
- hoe de relatie begonnen is, dat deed het vertrouwen in haar al niet goed natuurlijk. Heb toen met eigen ogen gezien hoe ze de boel beloog 'thuis', de meest creatieve uitvluchten had om van huis te gaan en ook gewoon staalhard kon liegen als hij belde. En dan wist haar dochter (die toen 13/14 was) ook nog overal van. En die zat daar dan gewoon met een stalen gezicht in huis blijkbaar.
- dochter kan zelf ook met een stalen gezicht liegen over van alles en nog wat. Dat lijkt ze van haar moeder te hebben.
- ondanks alle goede bedoelingen en mooie praatjes, is het daar thuis nog steeds een bende. Er is altijd rommel. Er liggen nog overal verpakkingen. Je kunt op zeg maar zaterdag zien wat ze maandag tot en met vrijdag hebben gegeten. Er liggen onbetaalde aanmaningen van de dochter op de tafel (vaak al de 3e aanmaning).
- zoontje heeft ook geen vast slaapprogramma. De ene keer is hij om 7 uur wakker, de andere keer om 11 uur. Soms slaapt hij 's middags van 12 tot 2 en soms van 17 uur tot 19 uur. Soms slaapt 'ie om 19 uur al en soms pas om 23 uur. Als ik er ben, dan maak ik of zij eten. Als ik soms langs kom, dan zit hij eigenlijk altijd aan een zak chips, vissticks of friet.
Zolang er geen regeling is of iets van "in overleg", moet ik toch steeds weer contact met haar opnemen. Als ik een vaste regeling heb, dan kan dat contact beperkt worden tot wat noodzakelijk is voor praktische dingen. Ik hoop dan een beetje uit haar greep te komen.
Alimentatie betalen vind ik geen probleem, maar dan wel op basis van de behoefte van ons kind en waarbij beide ouders naar eigen mogelijkheden bijdragen. Voor haar zal dat betekenen dat ze wat aan haar inkomsten moet doen, wat aan haar uitgaven moet doen en dus ook haar twee andere kinderen veel vaker 'nee' moet verkopen. Dat is dan ook meteen de reden dat zij daar niet op zit te wachten.
De band met mijn kinderen is gelukkig prima, ook nu nog. Ze zijn blij dat zij in elk geval niet meer met haar en haar dochter te maken hebben. Ze vinden het wel heel jammer dat er altijd gedoe is over hun broertje als zij er zijn. Met een regeling zou dat ook afgelopen moeten zijn natuurlijk. Contact met mijn ex is ondanks alles ook nog prima. Ze heeft ook wel enig begrip voor de situatie. Ze vindt wel dat mevrouw als een soort van zwaard van Damocles boven alles hangt.
Sociale contacten opbouwen, dat wordt wel een lastige. Veel voormalige en halve sociale contacten zijn me beu natuurlijk. Ik heb amper tijd gehad voor ze. Als de kinderen er niet waren/zijn en ik niet bij haar, dan hing/hang ik vaak depri op de bank. Iemand die vaak geen tijd heeft en als 'ie dat wel heeft, depri is, dat nodigt ook niet uit en daar zitten de meeste mensen na een tijdje niet meer op te wachten. Dat snap ik dan wel weer van ze.
En dan heb je nog de mensen die vooral haar beu zijn en niks meer met haar te maken willen hebben. Behalve mijn kinderen zijn dat onder andere mijn ouders, mijn broertje en zijn vrouw, de buren, een goede vriend, twee compagnons...
Het gekke is dat als ik bij haar ben, dat werken dan een mooie afleiding is en er veel uit mijn handen komt. Maar als ik alleen ben, dan komt er weer niet veel van terecht. Ik ben mede-eigenaar van de onderneming, dus heb niemand boven me, maar anderen worden ook dat wel beu natuurlijk.
Vandaag begon ze ook al te zeuren dat ik wel erg vaak met mijn kinderen bel als ze bij hun moeder zijn. In de praktijk is dat één keer per dag en de kinderen bellen dan meestal zelf. Klap op de vuurpijl was een opmerking dat "het tijd is dat ze alleen nog aan zichzelf gaat denken"...
Anna Cara schreef op 10-12-2023 om 21:52:
Weet je wat ik lees:
- ze loog tegen jou in begin (en ging vreemd met jou) en nog steeds liegt ze
- al snel problemen (en nog)
- ze is niet goed voor jouw kinderen, zachtjes uitgedrukt (besef je hoeveel schade dit brengt?)
- ze is bizar wantrouwend (zoals de waard is) en jij gaat erin mee
- ze wil eigen gewin uit jullie kind halen
- je betaalt te veel
- je bent bang voor eenzaam zijn
Goede tips hierboven in posts. Mijn idee: laat je advocaat het verder regelen. Je zit er middenin zeg je. Nou stop daar dan nu mee. Stap eruit. Dan ga je uit de survivalstand. Gaan stofjes liggen. En word je hopelijk wakker in je hoofd.
PS: je weet het zelf al. Lees je reacties zelf nog eens.
Ja, ik weet het, maar ik trap er elke keer weer in.
Ze liegt nog steeds. Haar strategie is ook om als er een leugen valt, vol in de aanval te gaan en te doen alsof ik gek ben, iets verkeerd heb begrepen, spoken zie... En elke leugen wordt gerepareerd met weer een leugen of een halve waarheid.
Wat niet helpt, is dat het voor mij een soort van principe is dat ik de waarheid wil horen. Het is voor mij moeilijk om te accepteren dat ze die waarschijnlijk nooit gaat vertellen.
Begin van de relatie had die man ook een keer aangekondigd dat hij mij zou gaan bellen in haar bijzijn. Toen had ze al een heel draaiboek klaar liggen. Toen uiteindelijk gezegd dat ik er niet aan meewerk.
Met mijn kinderen, dat zou alleen nog gaan als er de wil is bij haar. En zelfs dan zou het nog een lastig traject worden. Maar die wil is er totaal niet. Mijn kinderen begrijp ik dat ze niks meer met haar te maken willen hebben. Als ze nu opeens 180 graden zou draaien en dat blijkt structureel te zijn, dan zou ik nog wel zoiets hebben van geef haar nog een kans, maar niets wijst daar op.
Dat wantrouwen blijft wel een raar verhaal op zich. Mijn ex is inmiddels hertrouwd, zwanger van een kleine... Ook de Whatsapp-gesprekken heeft ze gelezen. Ik denk als 100 mensen die lezen dat dan alle 100 mensen daar helemaal niks anders achter zoeken dan twee gescheiden ouders die gewoon normaal contact hebben over de kinderen. Ook dit is voor mij dan weer een soort van principe geworden van laten zien dat ze het helemaal mis heeft.
En wat dan niet helpt, is dat alles van mijn ex als een rode lap op haar werkt. Als ze bv. meldt dat ze met een ziek kind naar de dokter gaat, dan is het van "Kan ze dat niet zonder jou", als dat gaat over een kind dat iets voor school niet wil doen, dan is het van "kan ze dat zelf niet oplossen", etc. Ook hier geldt weer dat het werkelijk nooit goed is.
Bang om eenzaam te zijn en ook definitief een streep door mijn droom om 'n kind in familieverband op te laten groeien.
Een nieuwe relatie moet ik al helemaal niet aan denken. Weer van vooraf aan. Weer kijken of het uiteindelijk klikt met mijn kinderen. Inmiddels 3 kinderen. Twee omgangsregelingen. Nog even los van welke vrouw daar überhaupt aan zou beginnen.
Je lijkt me iets te goeiig. Kun je je ouders of een vriend (desnoods een wat bekoelde vriend) niet vragen om je te steunen weer wat sterker te worden?
Bewaar ook dit 'draadje' goed, want er staat zo veel goeds in.
Het klinkt of je erg aardig bent en goed voor je drie kinderen. Maar je wil ook té aardig zijn (pleasen?), zelfs voor iemand die haar leven totaal niet op orde heeft.
Het klinkt ook helemaal niet oké zoals je jonge zoontje opgroeit: labiele moeder (met weinig inkomsten?), grote zooi, veel chips eten (zo slecht al dat zout voor de jonge niertjes, en al dat vet, en al die gemiste groenten).
Is het geen tijd om het heft weer in handen te nemen, niet meer langs te gaan, grotendeels te stoppen met overleggen? En je advocaat minimaal 50% te laten vragen (maar ook is een optie om je zoon vaker te hebben, bijvoorbeeld jij 3 doordeweekse dagen en zij 2, en verder de weekende om-en-om).
Geld hoef je ook niet sinterklaas uit te hangen. En je hoeft ook niet te wachten tot zij instemt. Laat het gewoon berekenen: ofwel jij betaalt creche en dergelijke, en niet/weinig alimentatie. Of zij doet de kinderkosten, en jij alimentatie. Na berekening moet het duidelijk zijn en kan ze niet nog met rekeningen komen. Of haar zoon dan graag een scooter wil kopen en wat je daarvan vindt is verder ook echt jouw zorg niet.
Vergeet in het ouderschapsplan niet dat er een paar momenten van herbezinning (geld+omgang) moeten worden opgenomen, in ieder geval als het jongetje naar de basisschool gaat en naar de middelbare.
Je hebt hem toch hoop ik wel erkend?
Kom op, je kunt dit. Ze is geen goede partner voor je. Je wil je geliefd voelen, maar zij gaat je dat niet geven. Voor haar ben je slechts een portemonnee en af en toe een oppas (als haar dat op dat moment zint).
Je laatste post had ik nog niet gelezen. Ik zou ZO SNEL MOGELIJK de relatie met deze toxische vrouw stoppen.
Je hoeft haar waarheid niet te horen, echt niet. Dat gaat niet gebeuren, accepteer dat maar (of accepteer het niet > dus verbreek een liefdesrelatie).
Je hoeft haar je whatsapp-gesprekken niet te laten lezen of te vertellen dat je ex met een van je kinderen naar de huisarts moet. > heeft ze niets mee te maken. Ze is wantrouwig, dat blijft ze ook. Ze wil je niet vertrouwen en haar wantrouwen zit heel diep, gaat ze ook bij de volgende man hebben. Laat je daar niet in meezuigen maar stop volledig met deze onveilige dame.
Koel, afstandelijk, maar vriendelijk. Geen gevoelens meer uiten, alleen nog over jullie kind communiceren. En dat dan nog steeds zo beperkt mogelijk.
Het was een vergissing. Zij gaat je droom van een intact en fijn gezin niet waarmaken. Wel op de eerste plaats ontzettend zielig voor je jonge zoontje. Uiteraard ook voor jou.
Tijd om het inzicht te voelen en stappen te ondernemen.
Egel. schreef op 10-12-2023 om 22:49:
Je lijkt me iets te goeiig. Kun je je ouders of een vriend (desnoods een wat bekoelde vriend) niet vragen om je te steunen weer wat sterker te worden?
Bewaar ook dit 'draadje' goed, want er staat zo veel goeds in.
Het klinkt of je erg aardig bent en goed voor je drie kinderen. Maar je wil ook té aardig zijn (pleasen?), zelfs voor iemand die haar leven totaal niet op orde heeft.
Het klinkt ook helemaal niet oké zoals je jonge zoontje opgroeit: labiele moeder (met weinig inkomsten?), grote zooi, veel chips eten (zo slecht al dat zout voor de jonge niertjes, en al dat vet, en al die gemiste groenten).
Is het geen tijd om het heft weer in handen te nemen, niet meer langs te gaan, grotendeels te stoppen met overleggen? En je advocaat minimaal 50% te laten vragen (maar ook is een optie om je zoon vaker te hebben, bijvoorbeeld jij 3 doordeweekse dagen en zij 2, en verder de weekende om-en-om).
Geld hoef je ook niet sinterklaas uit te hangen. En je hoeft ook niet te wachten tot zij instemt. Laat het gewoon berekenen: ofwel jij betaalt creche en dergelijke, en niet/weinig alimentatie. Of zij doet de kinderkosten, en jij alimentatie. Na berekening moet het duidelijk zijn en kan ze niet nog met rekeningen komen. Of haar zoon dan graag een scooter wil kopen en wat je daarvan vindt is verder ook echt jouw zorg niet.
Vergeet in het ouderschapsplan niet dat er een paar momenten van herbezinning (geld+omgang) moeten worden opgenomen, in ieder geval als het jongetje naar de basisschool gaat en naar de middelbare.
Je hebt hem toch hoop ik wel erkend?
Kom op, je kunt dit. Ze is geen goede partner voor je. Je wil je geliefd voelen, maar zij gaat je dat niet geven. Voor haar ben je slechts een portemonnee en af en toe een oppas (als haar dat op dat moment zint).
Ja, iets te goed, dat herken ik wel. Ik ben een pleaser. Wil het graag anderen naar de zin maken, maar vergeet dan mezelf. Ik ga daar ook mee door tot ik niet meer kan en het even op is.
Die mensen zijn er wel een beetje klaar mee om hele klaagzangen over haar te moeten horen, waarna het dan een paar dagen later weer koek en ei is. Ze snappen ook niet hoe ik het ene moment zo overtuigd kan zijn dat ik moet stoppen en het andere moment het weer goed is.
Er gebeuren daar dingen waar ik het niet mee eens ben. Ze geeft hem wel veel aandacht, speelt met hem, praat met hem en zo. Daar valt niks verkeerds over te zeggen. Waar ik het niet mee eens ben, is het eet- en slaappatroon en ook met haar woede uitbarstingen. Dan scheldt ze hem uit, voor kutjoch, kleine klootzak en dat soort dingen.
De gang van zaken in haar huishouden, daar vind ik ook wel wat van, maar dat is nu vooral haar ding natuurlijk. Ze heeft inderdaad weinig inkomsten. Ze ontvangt toeslagen, kindgebonden budget de volle mep, de alimentatie die ik betaal dan en in de praktijk betaal ik de rekeningen voor mijn zoontje, koop ik kleren, speelgoed... Haar zoon heeft een bijbaantje, haar dochter niet.
Wat ik volgens de berekening zou moeten betalen is een heel stuk minder. De maximale behoefte is al minder dan wat ik betaal. En dan moet blijkbaar ook nog rekening gehouden worden met dat er nog 2 andere kinderen de volle tijd, 2 andere kinderen de halve tijd onderdeel uitmaakten van het gezamenlijke huishouden en ik alimentatie betaal aan de moeder van mijn twee oudste kinderen. Plus dat zij dan in principe de rekeningen moet betalen, kleren moet kopen, etc. Kortom: dan gaat ze er financieel enorm op achteruit en stort het daar eigenlijk als een kaartenhuis in elkaar. Daar is het me niet om te doen, maar ik vind wel dat zij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin.
Ja, heb hem herkend. Ik wil in principe een half-half regeling. Ik zou ook graag wat overlap hebben met de regeling met de andere twee kinderen, zodat ze elkaar ook weleens zien. Dat hoeft niet altijd de volledige tijd te zijn, want met drie kinderen is soms wel veel natuurlijk voor mij alleen.
Mijn eerste ex is gelukkig redelijk medewerkend en lijkt het de twee oudste kinderen ook te gunnen dat ze het leuk hebben met hun broertje.
Uitschelden van jullie zoon? Zeer onveilige situatie voor hem, kom z.s.m. in actie, dit kan absoluut niet! Dat is echt vreselijk voor hem om mee te maken.
En begrijp ik nu dat de moeder van dit kind verder helemaal niet werkt?
Als je nu inderdaad niet z.s.m. hiermee stopt snap ik je ook eigenlijk niet. Heb je dan helemaal geen trots, met zo'n ingewikkeld, jaloers, scheldend mens de hele tijd aan/uit, wat heb je eraan?
Als het je lukt los te komen - vraag eventueel ondersteuning vanuit de huisarts, ze hebben ook iemand om mee te praten, en nee dit hoef je NIET aan haar te laten weten -, dan kun je gewoon een normaal eerlijk alimentatiebedrag en omgangsregeling vast laten stellen. Over je andere kinderen hoef je het ook niet meer te hebben met haar of de advocaat. Wanneer zij komen, is jouw zaak. Het is bovendien nogal ernstig als je over en weer de broers-zussenband per se moet tegenwerken. Dus aan die eis ga je niet voldoen. En je hoeft daar geen reden voor te geven. Eventueel eenmalig, via je advocaat op schrift, dat jij over de regeling met de andere kinderen gaat.
Ik word plaatsvervangend boos merk ik. Zelf heb ik ook wel, dat je soms bepaalde slappere karaktertrekken niet makkelijk om kunt buigen. Dus ik veroordeel helemaal niet zo erg als het nu lijkt hoor. Maar iedereen (je ouders, familie, kinderen (!), 1e ex, en hier) roept naar je: dit is niet goed, het gaat hem niet meer worden met deze vrouw. Ze is niet goed voor je en dat is ze ook niet van plan.
Dus wees verstandig. Vertel eenmalig dat jullie geen partners kunnen zijn en dat je hoopt dat jullie allebei goede ouders voor zoontje zullen zijn.
En hou je daaraan.
Voel je eenzaam, huil de bank af en toe nat, bel je ouders, je oude vrienden, schrijf iets op, ga een rondje rennen, weet ik veel. Maar loop niet terug. Zet hem op!
Egel. schreef op 10-12-2023 om 23:46:
Uitschelden van jullie zoon? Zeer onveilige situatie voor hem, kom z.s.m. in actie, dit kan absoluut niet! Dat is echt vreselijk voor hem om mee te maken.
En begrijp ik nu dat de moeder van dit kind verder helemaal niet werkt?
Als je nu inderdaad niet z.s.m. hiermee stopt snap ik je ook eigenlijk niet. Heb je dan helemaal geen trots, met zo'n ingewikkeld, jaloers, scheldend mens de hele tijd aan/uit, wat heb je eraan?
Als het je lukt los te komen - vraag eventueel ondersteuning vanuit de huisarts, ze hebben ook iemand om mee te praten, en nee dit hoef je NIET aan haar te laten weten -, dan kun je gewoon een normaal eerlijk alimentatiebedrag en omgangsregeling vast laten stellen. Over je andere kinderen hoef je het ook niet meer te hebben met haar of de advocaat. Wanneer zij komen, is jouw zaak. Het is bovendien nogal ernstig als je over en weer de broers-zussenband per se moet tegenwerken. Dus aan die eis ga je niet voldoen. En je hoeft daar geen reden voor te geven. Eventueel eenmalig, via je advocaat op schrift, dat jij over de regeling met de andere kinderen gaat.
Ik word plaatsvervangend boos merk ik. Zelf heb ik ook wel, dat je soms bepaalde slappere karaktertrekken niet makkelijk om kunt buigen. Dus ik veroordeel helemaal niet zo erg als het nu lijkt hoor. Maar iedereen (je ouders, familie, kinderen (!), 1e ex, en hier) roept naar je: dit is niet goed, het gaat hem niet meer worden met deze vrouw. Ze is niet goed voor je en dat is ze ook niet van plan.
Dus wees verstandig. Vertel eenmalig dat jullie geen partners kunnen zijn en dat je hoopt dat jullie allebei goede ouders voor zoontje zullen zijn.
En hou je daaraan.
Voel je eenzaam, huil de bank af en toe nat, bel je ouders, je oude vrienden, schrijf iets op, ga een rondje rennen, weet ik veel. Maar loop niet terug. Zet hem op!
Ja, soms scheldt ze hem uit als hij niet luistert, moeilijk doet met eten e.d. Al een aantal keren gezegd dat ik dat niet ok vind, maar dan zegt ze iets van "Ach, zo ben ik, mijn andere kinderen zeuren er ook niet over".
Haar kinderen lijken het gewend te zijn. Ze laten haar even uitrazen, ene oor erin, andere eruit en ze gaan weer verder. Lerend effect zit er niet in. Als ze scheldt omdat een vies bord op tafel staat, dan staat dat de volgende dag er gewoon weer.
Nee, ze werkt verder niet. Als er ooit sprake is van een regeling, wil ze een regeling van "1 weekend in de 2 weken" en verder in onderling overleg, m.a.w. wanneer het haar uitkomt. Dus dan zal ze ook niet de handen vrij hebben om te gaan werken. Nadat ze is vertrokken is ook vrij snel de ex weer in beeld gekomen.
Ik ben ondertussen wel tot de conclusie gekomen dat dit altijd ruzie gaat worden, dat er nooit normale omgang zal zijn tussen haar en mijn kinderen en dat ze de broer-zussenband probeert te verstieren. En eigenlijk lijkt het erop dat ze ook de band tussen mij en mijn kinderen probeert te verzieken.
Ik wil een 50-50 regeling voorstellen die verder niet al te ingewikkeld is. Ik wil dat mijn zoontje een normale band op kan bouwen met zijn twee zussen, net zoals met haar twee kinderen.
Ik baal er zelf ook wel van. De tijd die ik goed door moet zien te komen is de tijd alleen. Dat is de moeilijkste tijd. Als ik zelf geen contact opneem, dan hoor ik niks van haar. Ook niet over mijn zoontje. De welbekende stiltebehandeling.
en dat stuk over niets kunnen als je alleen bent klinkt als depressie of burnout en daar kan de huisarts of de praktijkondersteuner ggz je bij ondersteunen.
Dat maakt ook dat je niet voor je kinderen en jezelf kunt kiezen en het gedrag van je knipperlichtpartner niet goed kunt afkappen.
Je kunt voor een 50/50 regeling gaan maar ook de weekend per 14 dagen voor haar op tafel leggen omdat de situatie bij haar schadelijk is.
Ysenda schreef op 11-12-2023 om 01:35:
en dat stuk over niets kunnen als je alleen bent klinkt als depressie of burnout en daar kan de huisarts of de praktijkondersteuner ggz je bij ondersteunen.
Dat maakt ook dat je niet voor je kinderen en jezelf kunt kiezen en het gedrag van je knipperlichtpartner niet goed kunt afkappen.Je kunt voor een 50/50 regeling gaan maar ook de weekend per 14 dagen voor haar op tafel leggen omdat de situatie bij haar schadelijk is.
Ja, fysiek ben ik niet mee, ondanks weinig slaap. Maar verder kan ik wel zo ongeveer alles van een burnout of depressie afvinken.
Verder is het veel uit- en afstelgedrag. Als mijn kinderen er zijn, dan gaat het overigens prima. Ben niet extra geprikkeld naar hun toe of zo.
Ik ga morgen maar eens met mijn advocaat bellen. Heb al gemaild of we morgen even kunnen bellen. Een 50-50 regeling zou ik ok vinden, maar ik vind wel dat er bij haar dingen moeten veranderen. Heb daar wel een hard hoofd in, maar misschien dat zo'n regeling die haar niet zint de wake-up call is.
Of het wordt dan helemaal oorlog. Na de eerste brief van de advocaat aan haar heb ik mijn kind ook 3 weken niet gezien. En daarvoor ook 2 weken niet, omdat ze het niet eens was met het bedrag dat ik als onderhoudsbijdrage overmaakte aan haar. Daarna weer wel en toen zijn we dus weer aan de praat geraakt.
Achteraf baal ik daar enorm van dat ik toen niet door heb gezet. Heb haar toen ook 5 weken amper gezien of gesproken. Alleen geprobeerd telefonisch contact te krijgen om hem even te zien en een aantal keren voor Jan met de korte achternaam aan de deur geweest om te vragen of ik hem kon zien.
Daarna is de rechtszaak uiteindelijk aangehouden, wat vermoedelijk ook precies haar bedoeling was. Na een aantal keren gechanteerd te zijn en uitgescholden te zijn aan de deur, ook maar wat gesprekken heimelijk opgenomen. En daarin is ook te horen dat ze me voor van alles en nog wat uitscheldt, zegt dat als ik meer betaal ik hem even te zien kan krijgen, etc.