Zijn jullie veel veranderd toen de kinderen ouder werden?

Albana

daarom schrijf ik er al onder dat het niet mijn opvoedkwaliteiten zijn maar het kind.

En een 2e, ik twijfel, want moet ik het wel alleen doen. En aangezien deze zo goed gelukt is moet de volgende anders zijn. En eerlijk gezegd bevallen de kindvrije weekenden me ook wel goed.
Ik wacht even de ervaringen van Liora af.

groet,
Angela

Misschien ligt het ook aan je voornemens?

ik weet niet hoor, maar over het algemeen vindt ik al die z.g. 'pricipes' niet eens échte principes. het zijn meer goede voornemens die je graag wil verwezenlijken en volhouden. en als je een kind hebt dat toevallig 'past' in die principes dan heb je geluk en zo niet dan levert het alleen maar een machtsstrijd op die volgens mij ook bepaald niet positief is voor een gezonde ontwikkeling.
geen 1 van de hierboven genoemde principes/voornemens zijn zo wereldschokkend dat een kind schade op zou lopen als er niet aan gehouden werd. je krijgt niks van eten voor de t.v. en felgekleurd kabaalmakend speelgoed belemmert de gezondheid van je kind ook al niet.
als het zou gaan om principes als 'naar de weersomstandigheden kleden' of 'genoeg voedsel aangeboden krijgen' en 'genoeg slaap krijgen' denk ik dat we toch allemaal standvastiger overkomen als we denken te zijn.
ik denk dat de meesten zich gewoon realiseren hoe onbetekent/onbelangrijk die z.g. pricipes zijn en ons concentreren op de belangrijkere zaken....die echt essentieel zijn om gezond op te groeien.
ik geloof dat ik niet eens zoveel goede voornemens had toen de oudste geboren werd....misschien staat dat ook wel in verband met dat ik de eerste was die gezinsuitbreiding kreeg. zowel in de familie alsook in de vriendenkring. ik had dus ook geen echt vergelijkingsmatriaal waarbij ik dacht: "dat nooit!" , ja mijn schoonfamilie, maar die waren al zóveel jaren ouder (de kinderen) dat ik de baby/kleuterjaren daarvan zelfs gemist had.
een paar 'principes' had ik wel, maar die heb ik nog steeds en uitgevoerd ook. niet eten voor de t.v. en wel omdat ik het moment van samenzijn en aandacht voor elkaar als gezin belangrijk vindt. en ook de hele dag de t.v. aan vindt ik gruwelijk. gelukkig mijn man ook en de kinderen hebben er nooit strijd om gevoerd. en een speen? ach, ja als je al bijna kleuter bent en boodschappen gaat doen met je moeder dan vindt ik het écht geen gezicht. maar bij een baby juist wel schattig. maar hoewel jongste erg verknocht was aan d'r speen mocht ze 'm alleen in bed. daar nam ze genoegen mee. en toen ze bijna 3 was hebben we gewoon geen nieuwe meer gekocht. dus toen ie 'op' was, was ie ook écht 'op'. dat was het einde van het spenen.
verder ben ik geloof ik een duidelijke moeder. nee, is bij mij nee en zelfs met goede argumenten ben ik dan moeilijk te overtuigen. de enige kans die ze dan nog maken is dat hun vader me bepraat en me overtuigd....(tenslotte heeft die ook wat in de melk te brokkelen)maar over het algemeen 'mag' er best veel (volgens mijn kinderen ook) en geduldig ben ik ook nog....en ik verlies nooit mijn zelfbeheersing, maar of dat een verdienste is? dat is volgens mij gewoon een karaktereigenschap die aangeboren is. en dat heb je of niet. daar heb je geen goed voornemens of principes voor nodig.
groeten albana

Haha

Dit is leuk. Bij ons is gebleken: Hallo baby, dag 'principes':
Speen: binnen een week (gelukkig met vier maanden ook weer klaar)
Speelgoed: alleen van hout en geen batterijen graag. Nu: alleen van hysterisch plastic en op batterijen
Opvoeden: geduldig en wijs. Ik had namelijk ook zoveel geduld met de poezen, ik werd vast ook een heel geduldige moeder. NOT. En wijsheid groeit met de jaren, wist ik veel dat ik daar nog mee moest beginnen. Krijsend kind: gewoon "dag" zeggen en doorlopen. Alleen: dit kind liep dan stomend weg, de andere kant op.
Praten over je kind: heerlijk, die vriendinnen zonder kinderen. Kun je tenminste ook eens over iets anders praten. Zoals over je kind.
En wie ben ik? De kinderen zijn nu 4 en 7. Bij het laten varen van mijn principes, zeg ik tegen mezelf dat dat precies volgens mijn principes is: geen principes meer.

Wat dan nog wel?

Een ding waar ik aan vastgehouden heb: geen (of althans zo min mogelijk) dooddoeners. Ik verbied iets, of niet. Ik leg iets uit, of niet, maar die stómme stomme stomme zinnen zoals: hussen met je neus ertussen - omdat ik het zeg - daar ben je te jong voor - vreselijk.
Ik heb mezelf gedwongen (en doe dat nog) om een reden/motivatie te geven voor iets. Een term die mijn moeder veel gebruikte en waar ik allergisch voor blijk: tja, ik vind het gewoon niet nódig (laat uitgaan, naar een vriendin gaan om 21 uur op zondagavond, een witte broek dragen in de winter, kortom: van alles en nog wat). Ik vind dat toch zo'n stomme uitdrukking. Nodig? Nodig? Eten, een huis en kleren - dát heb je nodig. Maar verder? Ik gebruik het dan ook eigenlijk nooit, ik probeer eerst bij mezelf uit te vinden waarom ik ergens moeite mee heb.

Tirza

Ik ben wel benieuwd tirza

naar de motivatie van de vragen die je zelf opwerpt.....misschien kan ik er iets van leren....want tegenwoordig (met puber van 15) betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik ook dooddoenders gebruik, in ieder geval meer als ik ooit heb gedaan. al mijn argumenten klinken eigenlijk ook wel als 'onzin' als ik ze zelf terug hoor. b.v. dat vindt ik te laat/puber reageert: 'nou dat ligt eraan in welk perspectief je dat plaatst.' enz. en voor ik het weet verzand ik in een oeverloze discussie waarbij puber mijn argumenten 1 voor 1 onderuit weet te halen.
en daar heb ik gewoon niet altijd tijd en zin in.(zeker niet als ik aan het koken ben/elk moment visite verwacht etc etc.)
en die hussen eten wij alleen als puber voor de zoveelste keer op rij vraagt wat we gaan eten (en ik dus ook al tig keer antwoord heb gegeven.) maar voordeel óf ze hoort/verwerkt het antwoord al wéér niet óf ze hoort/verwerkt het alsnog en heeft dan meteen door dát ze het al tig keer gevraagd heeft....
groeten albana

Toch

denk ik dat ik best een leuke moeder ben. Heel veel principes zijn overboord gegooid, aan sommige hou ik vast. Het viel dan ook heel erg tegen toen mijn vader op een gegeven moment zei: "van jou had ik toch wel verwacht dat je een goede moeder zou zijn, helaas is dat niet zo". Doink, die kwam aan. Hij zei het toen peuterpuberzoon klierde dat hij geen boterham wilde, maar koek. Ik hield stand, maar pa vond het nodig toch even te melden.

Wow agnet

en bedankt papa...

Volhouden aan idealen

Er zijn zeker principes waar ik aan vast heb gehouden; niet voor de tv eten (belangrijke wedstrijden uitgezonderd) en de tv/video niet als oppas gebruiken 's ochtends. En de speen alleen voor in bed gebruiken, maar onze kinderen waren sowieso niet echt spenenkinderen, dus dat is een beetje flauw.
Daarentegen is het tv- en pc-gebruik hoger dan eigenlijk zou moeten volgens mij en zou ik de kinderen wat meer klussen moeten geven, laten opruimen etc - daar ben ik echt te soft in, maar ja, zelf doe ik het véél sneller en beter dus voor het moment is dat dan handiger.
Jesse

Motivatie geven (o.t.)

Ik geef dus niet altijd een motivatie. Die vind ik soms te gecompliceerd en om dat goed uit te leggen, daar krijg je dan ook weer een discussie over.
Zo hoor je mijn kinderen meestal niet over waarom de pc of tv van mij niet aan mag (dat hebben ze afgeleerd denk ik), maar er is een vriendje dat echt wil weten waarom en zich niet laat 'afschepen' met dat het van mij gewoon niet mag.
De reden is dan bijvoorbeeld dat als de kinderen éérst achter de pc gaan, dat er daarna niet meer lekker gespeeld wordt (op een of andere manier worden ze er helemaal lamgeslagen van of zo), maar als ik dat ga uitleggen, dan krijg je dáár weer een discussie over ("Maar dat is helemaal niet zo").
Nee dank U, ik bepaal hier wanneer de tv en pc aan mogen. Punt uit.
Jesse

Albana

Een motivatie geven is wat anders dan in discussie gaan Laten we als voorbeeld "naar mijn zin te laat (uitgaan oid)" nemen. Mam, ik kom om 3 uur met de nachtbus terug (die rijdt het hele eiland over, ze is dan om 4 uur thuis). Dat vind ik achterlijk laat - er gaat om 2 uur ook een bus (3 uur thuis). Maar ja, tegelijkertijd: dat ene uur maakt dan óók niet meer uit. Dus wat is het dan, wat nee-nee-nee in mij roept? Ah, ik weet het. Om 3 uur sluit alles tegelijkertijd, veel volk op straat en zijn "ze" nog dronken-er dan ze al waren. Kortom: het publiek in de bus van 3 uur is anders dan in die van 2 uur. Daar maak ik me eigenlijk druk over. Dat geef ik haar in overweging (ik vind het niet zo'n strak plan want.......) en dan komt ze zelf vaak wel met een oplossing (ik ga samen met...; als het tegen 2-en niet gezellig meer is kom ik eerder; oid). Komt dat niet, en blijft mijn gevoel unheimisch, dan volgt er een autoritair verbod: bus van 2 uur en anders niet. Klaarrrrrrrrrrrr.
Wat-eten-we beantwoord ik nooit in het openbaar (ze riepen het om 3 uur als ze uit school kwamen). Na 1 of 2 keer zeg ik standaard: apenootjes schat. En dan weten ze weer dat ze het al tig keer gevraagd hebben

Tirza

Leeftijd dochter?

Hoe oud is jouw dochter ook al weer Tirza?

Agnet/jesse

Agnet, lijkt me heel fijn als je eigen vader zo uit de hoek komt . Moeilijk om zoiets van je af te laten glijden. Ik had vorig jaar een buurvrouw die vond dat wij niet goed omgingen met dochter, da's toch een stuk makkelijker te negeren.
Jesse, ik gebruik de tv juist 's morgens vroeg wel als oppas. Ik ren me elke ochtend ongans om alles in orde te krijgen voor ik de deur uit moet. Man slaapt dan nog (ander werkritme). Terwijl ik degene was die aan man voorstelde om voor de komst van de baby de tv de deur uit te doen teneinde een verantwoorde opvoeding te waarborgen. Ach ja.
Groetjes
Massi

O.......gelukkig

dan verschillen we toch niet zó van elkaar als ik even dacht (of de pubers, dáár zal 't aan liggen), het verloopt bij ons ook ongeveer zo.maar eigenlijk vindt puber mijn argumenten zelden of nooit doorslaggevend genoeg om d'r plannen aan te passen...
en vaak heb ik toch het 'gevoel' dat ik die laatste zin (om 2.00 uur thuis en anders niet, klaarrr zoals in jouw voorbeeld) té vaak moet uitspreken (=toch ook een dooddoender?).
soms geef ik ook wel eens toe. als argumenten van puber 'beter' zijn dan die van mij. 1 daarvan is dat ze in sommige gevallen alleen naar huis zou moeten, en dat heb ik liever niet als het al 'laat' is. voor de zekerheid check ik wel eens vriendinnen en/of hun ouders, maar die schijnen ook altijd het zelfde probleem te hebben. en zich weer aan te passen aan wéér anderen.
maar ik heb nooit meer dat gevoel van 'ze snapt het' wat ik eerder wel had toen ze jonger was als ik mijn redenen uitleg. nu krijg ik een gevoel van....: ze vindt het overdreven, onnodig, ze is te bezorgt, weet niet hoe het er tegenwoordig aan toe gaat, is niet van deze tijd. niet dat ze dat zegt, welnee....maar dat gevoel krijg ik erbij.
en dan denk ik weer op mij beurt: waarom neem ik in hemelsnaam de moeite om het haar élke keer weer opnieuw uit te leggen?
dus na weer zo'n uitleg/discussie waarbij het einde steeds vaker in of een dooddoender óf ze krijgt haar zin eindigt denk ik steeds vaker dat ik de moeite me kan besparen. en net zo goed meteen de dooddoender op tafel kan gooien.
ben ik er meteen van af. zonder die unheimliche gevoelens erbij.
en héél soms gloort er licht aan de horizon en komt puber opeens onverwachts eerder thuis omdat vriendin ook weg ging of omdat het niet zo gezellig was en jij zei....en kroelt ze zich op naast me op de bank en pikt de afstandbediening van me af en grijpt ook meteen de bak chips uit d'r vaders handen(omdat ze natuurlijk sterft van de honger)...zoals 'vroeger' toen ze het nog heerlijk vondt om naast ons te zitten. en ik geloof dat ze dan ook nog verwacht dat wij minstens een vreugdedansje om de open haard doen omdat ze 'zomaar' besloten heeft om onze argumenten serieus te nemen. in ieder geval toont ze zich hogelijk beledigd als ik dan alsnog de afstandsbediening terug eis....
groeten albana

Dat ligt er aan kaaskopje

Als je het aan mij vraagt zeg ik 18. Als je het aan haar vraagt zegt ze bijna 19

Albana, hoe oud is jouw dochter?

Tirza

Wat een principes allemaal

Goh, die vaste ideeen over geen tv, geen speen enzo had ik echt helemaal niet. Daar zal het dan ook wel van komen dat ik nu ook de meest regelloze moeder in zoons (bijna 5) vriendenkring lijk te zijn... hier niet eerst-hartig-dan-zoet, niet wachten met van tafel gaan tot iedereen klaar is, enzovoort. Kortom op dat gebied ben ik niet veranderd.
Wat wel veranderd is, ik word onder andere door te lezen op OO steeds softer, ben steeds meer aan het zoeken naar een compromis ipv gewoon straffen of verbieden. En ik denk steeds meer dat het wel los zal lopen ook als kind nu tijdelijk niet goed eet/slecht slaapt, wat dan ook. Een paar jaar geleden had ik nooit geloofd dat ik kinderen die het eten niet lekker vinden een droge boterham zou aanbieden terwijl ik nu denk 'maar ja, ze kunnen het toch gewoon echt niet lekker vinden?'
Aan de andere kant was ik als peutermoeder van alleen zoon wel veel geduldiger (wat ik van nature niet ben trouwens, ik verraste mezelf toen positief). Sinds hij goed kan praten heb ik veel meer moeite om niet te veel van hem te verwachten en hem normaal opstandig kleutergedrag kwalijk te nemen. Waar ik een peuterdriftbui nog gewoon los van het kind zelf kon zien. Nou ja, misschien was hij ook gewoon braver toen hij kleiner was, maar afwachten hoe het met de kleine zus gaat (1,5) die nu net het woord en concept 'Nee!' heeft ontdekt .
Wat wel grappig is, is dat vriend en ik het eigenlijk niet zoveel gehad hebben over de opvoeding van te voren. Maar dat we evengoed toch heel aardig op een lijn blijken te zitten. Bijvoorbeeld dezelfde mix van laksheid en strengheid en hetzelfde idee van hoe veel of weinig tijd dingen te doen voor jezelf danwel de kinderen. Komt denk ik ook door hoe de kinderen er op reageren, dat bepaalt natuurlijk meer dan je meestal door hebt.

Asa, het concept "nee" (o.t.)

Ja, leuk he, als ze hun mening gaan zeggen! Je zou Pipo-2 hier eens moeten horen. "Neeneeneenee" in diverse toonsoorten, het lijkt wel of hij me af en toe terecht wijst zoals een oude opa een klein kind zou toespreken. En dan als hij iets wil bereiken: "JA!JA!JA!" en dan staat hij dus met een DVD'tje en een stralend gezicht klaar bij de DVD-speler. Over principes gesproken, ik geef daar vaker aan toe dan goed voor hem is. Omdat die kleine zo grappig is. Ik ben zwak.

Aha

Net zoals mijn dochter zich al 'bijna 18' vindt!
Maar neem jij dan nog steeds de eindbeslissing bij zaken als uitgaan?
Ik stel me zo voor dat ik nog wel regels opstel tijdens schooldagen, maar op zaterdag ga ik geen tijd meer meegeven.

Onze is bijna.........

oudste is 'bijna 16', maar misschien dat ze wat 'verder' in d'r ontwikkeling qua puber is omdat ze in een klas/vriendengroep zit waarvan ze de jongste is? (niet dat dat bewust opgezocht is, van haar klas is ze de jongste gewoon omdat ze nog nooit is blijven zitten, was trouwens eind basisschool ook al zo.)
ik geloof dat dat hier ook het meeste discussie geeft, zij 'mag' altijd minder.....door d'r leeftijd (de rest mag b.v. 16+disco's in, zij niet) en wat ik ook altijd zo komisch vind, ze vindt dat ze het zelf erg goed doet qua puber. ze haalt mooie cijfers, doet d'r huiswerk, bemoeit zich niet met opstootjes, is amper nog geïnteresseerd in vriendjes, steelt en drinkt niet, staat altijd klaar voor anderen, werkt.
dus: wat willen we nog meer??? we mogen in onze handjes knijpen van geluk met zó'n dochter! en ondanks dat ze zich zo keurig gedraagt.....zeggen we soms toch nee.
zó oneerlijk!
groeten albana

Jaaaa

zucht ja...bij ieder kind wat er bij kwam ben ik meer gaan toegeven...

De oudste mocht niet bij ons in bed slapen omdat ik had gelezen dat je ze dan nooit meer in hun eigen bed kreeg. Hij mocht nooit op alle boterhammen hagelslag, kreeg drinken en snoep zonder toegevoegde suikers etc,etc,etc...

Nu hebben we er drie, waaronder twee pittige meiden. De meiden slapen nooit in hun in hun eigen bed in. Dat is door een verhuizing gekomen, middelste wilde in het grote bed bij mama liggen of op de bank en dat is zo gebleven omdat ze anders jongste wakker huilde. Jongste werd ouder en wilde dit ook en nu lig ik iedere avond even met onze meiden in ons grote bed tot ze slapen. (duurt gelukkig maar een paar minuten en dan leggen we ze over).

En tot mijn schaamte heeft jongste van bijna vijf nog een speen. (diverse pogingen tot afbouwen zijn mislukt).

Televisie mag hier altijd aan (wel let ik op de programma's die ze kijken).

Verder snoept jongste het liefst de hele dag (mag niet, maar ik geef te vaak toe) en houdt ze niet van warm eten (dan maar niet).

Kortom, door de drukte van alledag én de karaktertjes van mijn meiden ben ik toch veel makkelijker geworden, dit ook om die eeuwige strijd te vermijden...

(gelukkig ben ik ook veel geduldiger dan ik had verwacht

Ook niet zo principieel

Ik ben geloof ik ook redelijk "regelloos".
De tv mag hier best aan 's middags, er mag gerust hagelslag op brood, en ook wel op 3 boterhammen, speen afbouwen doe ik niet aan, ik ben totaal niet consequent waar het dat soort dingen aangaat.
Scheelt ook wel dat ik het eigenlijk niet nodig heb om consequent te zijn. De tv staat hier zelden 's middags aan omdat ze liever gewoon spelen, 3 boterhammen met hetzelfde wordt hier saai gevonden dus gebeurt ook nooit. Alleen bij jongste wel want die lust alleen maar appelstroop, maar goed.

De regels die we wel hebben, elkaar geen pijn doen, niet rennen in huis, dat soort dingen, die volgen we wel na. De ene keer met meer succes dan de volgende keer maar dat is denk ik overal wel zo.

Ik heb er ook nooit zo over nagedacht voor ik kinderen kreeg.

Vantevoren

niet echt nagedacht over wat wel en niet. Ik ben niet echt consequent, daar ben ik inmiddels wel achter. Ik ben echt van de compromissen en met mij valt zeker te onderhandelen. Ik heb geen vaste TV en computertijden. Als ik vind dat er genoeg gekeken is dan gaat ie uit maar dat komt op zich niet zoveel voor. Meestal willen zelf na een tijdje wat anders doen. Broodbeleg maakt me niet uit. Mogen ze zelf weten. Ik merk wel dat ik met snoepen wat strenger ben voor de jongste omdat dat een echte snoepkomt is en oudste helemaal niet. Verder eten we bijna altijd aan tafel omdat de kinderen dan ook beter eten en af en toe op de bank als uitzondering. Wat me wel van mezelf tegenvalt is dat ik dus erg ongeduldig kan zijn. Ik weet het heel goed van mezelf en het lukt me ook wel om me geduld te bewaren maar af en toe niet.

Liefde is:

knakworstjes opwarmen voor je dochter.

Ik zie gelijk zo'n lief plaatje voor me.

groet,
Angela

En liefde is....

Liefde is...met je zoon naar een Spongebob bioscoopfilm..)
Bastet

Haha knurf

Mijn dochter is inmiddels negen jaar,toen ze zeven was,nam ik haar eens mee naar een concert van K3 (zucht)
Maar wat fluisterde ze me toe,halverwege?Mama,dit is net een droom die uitkomt!
Toen vond ik het concert ineens toch wat leuker..)
Groetjes,Bastet

Kaaskopje

Ja en nee. Mevrouw kan héél goed zelf de eindtijd in de gaten houden als het haar uitkomt (volgende dag een wedstrijd), maar als het mij uitkomt (volgende dag een sociale verplichting) ineens niet.
Ik probeer dan nog een soort van "denk nou na"-pad af te lopen (meiske, we willen om 11 uur in de auto zitten, als jij pas om 4 uur - enzovoort), maar dat werkt niet altijd. Ik moet wel zeggen, dat ze uitgaat in Renesse en dus altijd afhankelijk is van vervoer. Ik wil dus bijv. niet dat ze bij vage mensen-met-drank in de auto stapt - daar ben ik heel strikt in.
Maar ook: Tirzaman werkt continudienst. Als Tirzadochter laat thuiskomt, is hij dus wakker. En daar wordt hij niet blij van als hij ochtenddienst heeft. Of: Tirzaman heeft nachtdienst en ik kan haar dus niet ophalen (doe ik wel eens), omdat er geen auto is. Tja, dan zal ze met goeie oplossingen moeten komen

Tirza

Knruf (ot)

nee nog niet, maar de kriebels beginnen wel te komen.
Er beginnen al verschillende stapeltjes in huis te verschijnen. Maandag nog even naar de tandarts en het weekend daarna kan ik rustig inpakken. Ben meestal nogal van het laatste moment. Een half uur voor vertrek de kleren bij elkaar zoeken enzo. Maar ik heb nu alles al wel veel beter voorbereidt.

Ik heb er zin in. Net met vaders gebeld hij komt mij ophalen. Slaapt dan de nacht ervoor in mijn huis en pakt dan mijn auto. Blijkt hij dat zelf al vanplan te zijn geweest. Gewoon als verrassing voor ons.

De denk nou na weg

Ja die weg ken ik ook Ik heb het voordeel dat we alles dichtbij hebben. Alleen als ze naar een gelegenheid gaat die zo'n 5 km hiervandaan is wil ik wel het naadje van de kous weten van hoe ze naar huis denkt te gaan.
Het houdt wat, in een dorp met 1 Hema wonen, Tirza

En dan is het ook nog

een stad. Eén van de oudste (en mooiste) van Nederland zelfs. Er komen jaarlijks tienduizenden mensen naar kijken

Tirza