Zijn er nog kinderen zónder rugzakje?

Wasgij schreef op 26-03-2022 om 12:19:

Tsja, 1 van mijn kinderen heeft ook een etiketje.
Mijn moeder zei dat ze wilde dat zulk soort hulp er ook was, toen wij (haar kinderen) klein waren.
Aangezien mijn broer duidelijk hetzelfde heeft, maar daar nooit iets mee gedaan is.
Dus ik zie wel degelijk dat dit voordelen heeft.

Verdrietig zijn zulke verhalen. Ik ken iemand die de opdrachten van dyslexietraining van zijn kind doet. Hij hoeft op zijn werk niet veel te schrijven, maar hij wil niet dat ze weten dat hij er heel veel moeite mee heeft. Dus als hij er een keertje niet onderuit komt en bang is fouten te maken, doet hij of hij geen tijd heeft en zegt hij dat hij het 's avonds wel even thuis doet. Zijn vrouw helpt hem dan. 

Lollypopje schreef op 26-03-2022 om 10:39:

[..]

En daarop aanvullend, uit mijn persoonlijke ervaring. Al van jongs af aan werd er van mij gezegd dat ik autistische trekken had, toch werd er "normaal" gedrag van mij verwacht. Werd er verwacht ik dezelfde dingen kon en deed als anderen. Werden mijn beperkingen niet gezien voor wat ze waren, omdat ze niet werden herkent als dusdanig.

Je kunt wel willen dat de hele maatschappij veranderd en dat etiketjes daardoor niet meer nodig zijn. Maar hoe realistisch is dat? De waarheid is dat mensen nog steeds verwachten dat je aan de norm voldoet, zolang je niet aangetoond afwijkt. En dat krijg je niet zomaar veranderen. Dus iedereen op zijn eigen manier anders laten zijn is een leuk idee, maar in de praktijk helpt dat etiketje juist om dat te kunnen.

De hele samenleving is zodanig veranderd dat er bijvoorbeeld veel minder externe structuur is en eenieder de structuur zelf moet kunnen aanbrengen. Met bijvoorbeeld ADHD lukt dat nou eenmaal niet gemakkelijk en dus moet daar een heleboel inspanning tegenaan. Maar we moeten steeds meer eigen verantwoordelijkheid nemen, flexibel zijn en complexiteit organiseren. Zo worden er op veel vlakken veel hogere eisen gesteld aan volwassenen, en dus ook aan kinderen. 

Want als ouder bereid je je kind nou eenmaal zo goed mogelijk voor op de maatschappij zoals die is. Als die in toenemende mate dit soort vaardigheden eist om mee te kunnen draaien, zul je daar iets mee moeten. Als je dan op de route zit van ‘accepteren zoals ze zijn’ oftewel negeren van de mismatch, bereid je ze niet genoeg voor. Dan krijg je vroeg of laat aan je broek dat je ze verwaarloosd hebt. Je doet het niet gauw goed als ouder. 

Als je kinderen minder druk wil opleggen, zal de maatschappij eenvoudiger en overzichtelijker moeten worden en er zal weer voor veel meer mensen een veiliger en minder veeleisender plek gemaakt moeten worden om op zijn of haar manier een steentje bij te dragen. Ik zie het niet gebeuren. 

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 13:17:

[..]

Het waren veelal kinderen met een achterliggende problematiek. Wat ik altijd heel opmerkelijk vond is dat veel verbeterde door het bieden van een stabiele omgeving en gewoon de drie r's: rust, reinheid, regelmaat. Dat wil niet zeggen dat er een soort militair bewind moest heersen, maar wel duidelijkheid, consequent zijn, ruimte geven maar ook de grenzen van die ruimte duidelijk stellen, een vaste dagroutine (dus maaltijden op een bepaalde tijd (aan tafel, niet een bord op schoot bij de TV), bedtijd was bedtijd, en op tijd opstaan om voor het naar school gaan nog behoorlijk te kunnen ontbijten. En ik wilde weten waar ze uithingen, en met wie.

Is dat een remedie voor álles? Nee, natuurlijk niet. Maar het viel me wel op dat veel jongeren eigenlijk snakten naar die duidelijkheid, die regelmaat, weten waar je aan toe bent, en dat het hun gedrag best vaak ten goede kwam.

Ik denk dat dat eigenlijk geldt voor het grootste deel van de kinderen 

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 13:17:

[..]

Het waren veelal kinderen met een achterliggende problematiek. Wat ik altijd heel opmerkelijk vond is dat veel verbeterde door het bieden van een stabiele omgeving en gewoon de drie r's: rust, reinheid, regelmaat. Dat wil niet zeggen dat er een soort militair bewind moest heersen, maar wel duidelijkheid, consequent zijn, ruimte geven maar ook de grenzen van die ruimte duidelijk stellen, een vaste dagroutine (dus maaltijden op een bepaalde tijd (aan tafel, niet een bord op schoot bij de TV), bedtijd was bedtijd, en op tijd opstaan om voor het naar school gaan nog behoorlijk te kunnen ontbijten. En ik wilde weten waar ze uithingen, en met wie.

Is dat een remedie voor álles? Nee, natuurlijk niet. Maar het viel me wel op dat veel jongeren eigenlijk snakten naar die duidelijkheid, die regelmaat, weten waar je aan toe bent, en dat het hun gedrag best vaak ten goede kwam.

Zeker, ik kan me dat heel goed voorstellen. Maar als pleegouder(s) ben je een soort wisselspeler. De eigen ouder(s) zitten er al een hele, lange, taaie wedstrijd in. Die zijn met ‘moeilijke’ kinderen allang niet meer fit en energiek tegen de tijd dat de kinderen bij jou komen. Jij zit ook nog eens in een totaal andere positie dan hun ouders: het zijn jouw kinderen niet en als het toch echt niet goed zou gaan, kun je ze op een gegeven moment weer loslaten. Ook verwachten kinderen veel meer van de eigen ouders dan van ‘buitenstaanders’. Ik denk dat je heel erg moet uitkijken om jezelf te feliciteren dat ze het bij jou zo goed doen in tegenstelling tot bij hun eigen ouders. Dat is om verschillende redenen namelijk vrij voor de hand liggend en heeft minder met de vermeende fouten van de eigen ouders te maken dan jij misschien wil geloven. Je zou eens kunnen proberen naar de verhalen van zulke ouders te luisteren, om te leren begrijpen hoe de regie hen misschien uit de handen is gegleden in de loop der jaren. Ik zal een hint geven: fysieke en mentale uitputting. Misschien wel omdat ze zelf ook een ‘dingetje’ hebben waar zij geen begeleiding bij hebben gekregen, omdat zij opgroeiden in een tijd dat kinderen vanzelf op hun pootjes terecht kwamen, Euh, niet dus, gezien de problemen die ze in hun eigen gezin, met de toenemende druk vanuit de maatschappij, alleenstaand ouderschap etc etc etc gaan ondervinden. Die ouders zijn ook kinderen geweest. Hoe vind je dat hun opvoeding is uitgepakt?

Hier 1 kind met een etiket, door zuurstof te kort bij de geboorte...... School was een katastrophe, omdat hij er heel normaal uit ziet,  en een heel hoog IQ heeft.... Maar voor fijnmotoriek had hij jarenlang ergotherapie.... En die juffen maar zeiken dat hij niet tussen de lijntjes kon kleuren,  en niet kon haken....En wij ouders maar weer op school moesten komen..... Ik ben zo blij dat dat kind groot is, en die school tijd voorbij is.... Zijn 4 broers en zussen zijn wel zonder stempel....

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 13:17:

[..]

Het waren veelal kinderen met een achterliggende problematiek. Wat ik altijd heel opmerkelijk vond is dat veel verbeterde door het bieden van een stabiele omgeving en gewoon de drie r's: rust, reinheid, regelmaat. Dat wil niet zeggen dat er een soort militair bewind moest heersen, maar wel duidelijkheid, consequent zijn, ruimte geven maar ook de grenzen van die ruimte duidelijk stellen, een vaste dagroutine (dus maaltijden op een bepaalde tijd (aan tafel, niet een bord op schoot bij de TV), bedtijd was bedtijd, en op tijd opstaan om voor het naar school gaan nog behoorlijk te kunnen ontbijten. En ik wilde weten waar ze uithingen, en met wie.

Is dat een remedie voor álles? Nee, natuurlijk niet. Maar het viel me wel op dat veel jongeren eigenlijk snakten naar die duidelijkheid, die regelmaat, weten waar je aan toe bent, en dat het hun gedrag best vaak ten goede kwam.

Ah, dat verklaart wel het een en ander. Ik geloof zeker dat kinderen gebaat zijn bij rust, reinheid en regelmaat. Dat hebben die van mij ook zeker meegekregen. Maar ondanks dat en ondanks een hele hoop stimulans vanuit ons als ouders, en ondanks een hele hoop ondersteuning vanuit school, liep oudste toch gierend vast. Kortom: die drie R-en zijn zeker geen wonderdoekje. Ik krijg uit jouw posts een beetje het idee dat jij vindt dat dat wel voor alles een oplossing zou kunnen zijn, of dat je het idee hebt dat al die kinderen met etiketjes eigenlijk gewoon een gebrek hebben aan die drie R-en. En dat is dus zeker niet zo!

Hymer schreef op 26-03-2022 om 11:42:

Toevallig dacht ik hier vanochtend ook aan na een gesprekje bij de sport.
Mijn kinderen zijn normaal, niks bijzonders aan. Maar ik kletste met twee moeders met kinderen met allerlei etiketjes en bijzonderheden. Ik begreep dat zij tegen van alles aanlopen en dat de kinderen op school allerlei extra hulp en plannen van aanpak krijgen. Goed dat dat kan natuurlijk.
in mijn zeer nabije omgeving is ook een moeder die dit zo extreem opppakt dat zij bezig is om haar kinderen thuisonderwijs te mogen gaan geven. Zij vindt dat haar kinderen niet op een gewone school passen (en met die kinderen is nou het echt niks mis).

Maar ik dacht toen wel: die kinderen moeten later normaal in de maatschappij mee kunnen draaien. Op je werk gaat je baas ook echt niet speciaal voor jou apart dingen regelen of toestaan dat jij er langer over doet of het allemaal op je eigen manier doet. Terwijl ze dat dan wel al hun hele leven gewend zijn. Dat lijkt me later best lastig.

Er zijn talrijke functies die ze prima kunnen doen. In een keihard schoolstramien komt niet iedereen tot zijn recht. Ik weet natuurlijk niet over die moeder overdrijft maar ik vind jouw argument nergens op slaan. Veel kinderen die vastlopen op school kunnen prima werk doen later maar daar komen ze nooit terecht. 

Engeltje schreef op 26-03-2022 om 13:38:

[..]

Ah, dat verklaart wel het een en ander. Ik geloof zeker dat kinderen gebaat zijn bij rust, reinheid en regelmaat. Dat hebben die van mij ook zeker meegekregen. Maar ondanks dat en ondanks een hele hoop stimulans vanuit ons als ouders, en ondanks een hele hoop ondersteuning vanuit school, liep oudste toch gierend vast. Kortom: die drie R-en zijn zeker geen wonderdoekje. Ik krijg uit jouw posts een beetje het idee dat jij vindt dat dat wel voor alles een oplossing zou kunnen zijn, of dat je het idee hebt dat al die kinderen met etiketjes eigenlijk gewoon een gebrek hebben aan die drie R-en. En dat is dus zeker niet zo!

Het is ook een stuk moeilijker die te bieden. De wereld is (nog) veel groter geworden dan in mijn jeugd. Alles komt je huis en je bewustzijn binnengestroomd. Slimme en gevoelige kinderen vangen veel meer op dan goed voor ze is. Maar je kunt ze er niet voor afsluiten. Het is ‘nou eenmaal’ hun wereld. 

Mijn ouders hebben de komst van de tv meegemaakt. Eerst was er 1 net, later 3, dat weet ik nog. In mijn tienerjaren jongden de tv-kanalen alsmaar aan en keek ik bijvoorbeeld ook naar buitenlandse zenders. Mijn ouders keken er al enorm van op wat er allemaal bij mij binnenkwam. Na de komst van het internet en later social media worden we gebombardeerd met ‘informatie’ die we alleen kunnen begrijpen als we A) het goed in een context kunnen plaatsen, goed hoofd- van bijzaken kunnen onderscheiden en C) een goed analytisch vermogen hebt en sterke cognitieve capaciteiten maar D) ook weer niet teveel cognitieve capaciteiten want dan zie je veel te veel onderlinge verbanden waar je helemaal tureluurs van wordt en E) om dingen in een context te kunnen plaatsen ga je op zoek naar nog meer informatie, waar je nog meer vragen van krijgt en F) als je de pech hebt dat je slecht functionerende oogkleppen hebt, ga je ook zien dat focus ook eigenlijk betekent dat belangrijke dingen over het hoofd worden gezien omdat de dynamiek anders helemaal onhanteerbaar wordt. Oftewel: focus op het een is (onvermijdelijk) verwaarlozing van het ander. 

Ik vraag me wel eens afof de cognitieve capaciteiten van ‘de mens’ zijn toegerust voor onze collectief gegenereerde complexiteit. Ik heb daar persoonlijk een hard hoofd in. Ik ben ook blij dat ik niet eeuwig hoef te leven. Ik zie mezelf dat in ieder geval niet tot in het oneindige bolwerken: de intensiteit neemt alleen maar verder toe. En de technologie die ontwikkeld wordt om de complexiteit te managen, wordt op zijn beurt zo complex dat wij mensen die technologie niet meer overzien en managen. Dat vraagt een totaal andere levensinstelling dan wij nu gewend zijn, een paradigmawisseling. Linksom of rechtsom moet en zal dat natuurlijk gebeuren, dat heet evolutie. Het is alleen de vraag hoe soepel dat zal gaan. We zitten nu volgens mij nog op de route van ‘step up our game’ maar dat houdt een keer op en er zal iets losgelaten moeten worden. Maar hoe ga je dat economisch bolwerken? Wie het weet mag het zeggen. 

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 13:17:

[..]

Het waren veelal kinderen met een achterliggende problematiek. Wat ik altijd heel opmerkelijk vond is dat veel verbeterde door het bieden van een stabiele omgeving en gewoon de drie r's: rust, reinheid, regelmaat. Dat wil niet zeggen dat er een soort militair bewind moest heersen, maar wel duidelijkheid, consequent zijn, ruimte geven maar ook de grenzen van die ruimte duidelijk stellen, een vaste dagroutine (dus maaltijden op een bepaalde tijd (aan tafel, niet een bord op schoot bij de TV), bedtijd was bedtijd, en op tijd opstaan om voor het naar school gaan nog behoorlijk te kunnen ontbijten. En ik wilde weten waar ze uithingen, en met wie.

Is dat een remedie voor álles? Nee, natuurlijk niet. Maar het viel me wel op dat veel jongeren eigenlijk snakten naar die duidelijkheid, die regelmaat, weten waar je aan toe bent, en dat het hun gedrag best vaak ten goede kwam.

Ik ben het absoluut met je eens dat structuur in de vorm van rust, reinheid en regelmaat goed is voor alle mensen. Zelfs voor dieren.  Dat geeft duidelijkheid en daardoor veiligheid.

Veel adviezen zijn daar ook op gericht binnen het autisme-label van mijn zoon. Maar wij deden dit allemaal al, en toch liep hij vast. Dankzij de GGZjeugd en gezin heeft hij heel veel handvaten gekregen om zich te redden in sociale situaties. Maar alsnog blijven er dingen ontzettend moeilijk voor hem. Omdat mensen moeilijk accepteren dat iemand 'anders is'. En je kunt niet de hele wereld om iemand heen aanpassen. Dus diegene met het labeltje moet zich dan (onevenredig veel) aanpassen aan de wereld. Helaas (of misschien wel logischerwijs) lukt dat niet altijd of niet op alle vlakken. Waardoor diegene vastloopt.

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 13:17:

[..]

Het waren veelal kinderen met een achterliggende problematiek. Wat ik altijd heel opmerkelijk vond is dat veel verbeterde door het bieden van een stabiele omgeving en gewoon de drie r's: rust, reinheid, regelmaat. Dat wil niet zeggen dat er een soort militair bewind moest heersen, maar wel duidelijkheid, consequent zijn, ruimte geven maar ook de grenzen van die ruimte duidelijk stellen, een vaste dagroutine (dus maaltijden op een bepaalde tijd (aan tafel, niet een bord op schoot bij de TV), bedtijd was bedtijd, en op tijd opstaan om voor het naar school gaan nog behoorlijk te kunnen ontbijten. En ik wilde weten waar ze uithingen, en met wie.

Is dat een remedie voor álles? Nee, natuurlijk niet. Maar het viel me wel op dat veel jongeren eigenlijk snakten naar die duidelijkheid, die regelmaat, weten waar je aan toe bent, en dat het hun gedrag best vaak ten goede kwam.

In hoeverre waren dat kinderen die moeilijk werden door de thuissituatie? Je zegt achterliggende problematiek maar was die problematiek extern of intern? Als die extern was dan geloof ik inderdaad dat de R-methode kan helpen. 

Overigens hebben wij hier juist een boel ellende voorkomen toen ik besloot dat we zoveel mogelijk juist met bord op schoot gingen eten. Ontbijt gaat altijd aan tafel maar gaat sinds oudste naar de middelbare ging zelden met meer dan de helft van het gezin tegelijk. In het weekend ontbijten we eigenlijk altijd samen maar het altijd verplichte avondeten aan tafel werkte hier gewoon niet. Niet iedere combinatie werkt dan. We hadden elkaar weinig te vertellen en dat leidt tot allerlei gevolgen die het niet leuker maakten. 

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 13:43:

[..]

Een aantal kinderen is vele jaren bij ons geweest, het was dus niet zozeer een kwestie van even een maandje logeren. En dus was het ook voor ons soms een taaie lange wedstrijd. Maar dat weet je van tevoren: de kinderen die bij je terechtkomen, zijn meestal niet de kinderen waar alles van een leien dakje gaat. Moet eerlijk zeggen dat mijn man een enorme steun was in dit alles, dankzij zijn opleiding en werkervaring in de sociale zorg. Hij is en was enorm consequent waar het regels en afspraken betreft, maar tegelijkertijd met een open oog voor de individuele problemen die in iemands leven spelen en eindeloos geduldig om daar met iemand aan te werken. En ja, we hebben ook wel eens samen tot 3-4 uur in de nacht op gezeten omdat er eentje niet thuis was gekomen, we niet wisten waar hij uithing. En we hebben ook een meisje in huis gehad dat er puur op uit leek de grenzen op te zoeken, in alles, en vaak op een niet leuke manier. Het kost dan kruim om daar doorheen te kijken. Zo zijn er wel meer voorbeelden, dus ja, fysieke en mentale "uitputting" kennen we.

Geweldig dat jullie dat (hebben) willen doen! Ik wilde zeker niet suggereren dat het een makkie is. Alleen dat het voor ouders vaak nog veel moeilijker is. Super dat je man en jij zo’n sterk team zijn met een warm hart, een kalme instelling en een ferme greep, die elkaar goed aanvullen en ondersteunen. Jullie zijn goud waard (geweest) voor die kinderen! Als ik als ouder tijdelijk niet in staat zou zijn om voor mijn kind te zorgen of ik was mijn greep helemaal kwijtgeraakt, zou ik heel blij zijn met pleegouders zoals jullie! 

Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 14:50:

[..]

Je kan je dan beter afvragen: waarom heb je elkaar weinig te vertellen tijdens het avondeten? Geen interesse in elkaar? Niks meegemaakt? Geen actualiteiten om over van gedachten te wisselen? Of gewoon, zomaar eens over koetjes en kalfjes praten?

En hoezo geen gezamenlijk ontbijt? Wat heeft dat te maken met middelbare school?

Je zou ook kunnen vragen: “Hoe komt het dat dat bij jullie niet werkt? Ik kan het me vanuit mijn eigen ervaring dat we elkaar altijd van alles te vertellen hebben tijdens het avondeten zo slecht voorstellen.” 

En over die middelbare school en ontbijt: die is hee eenvoudig: andere begintijden. Veel pubers komen niet om 7u uit bed als ze pas om half 10 op school hoeven zijn.