Wil ik nog een kind of wil ik een meisje?

Eerste was een zoon

Ons eerste kindje bleek een jongetje te zijn. Ik heb helaas nooit mogen ervaren hoe ons zoontje opgegroeid zou zijn en ik had het vast ook geweldig gevonden, maar als het echt om mijn voorkeur gaat heb ik van begin af aan wel gehoopt dat ik een of meer dochters zou krijgen. Het klinkt waarschijnlijk vervelender dan ik het bedoel, maar ik heb niet zoveel met jongens. Vast ook door het onbekende. Ik heb twee zussen, dus ook vanuit het ouderlijk huis niet gewend aan jongens. Mijn man had ook een voorkeur voor meisjes, dus wat ons betreft hebben we gekregen wat we wilden, maar ik heb altijd welgemeend gezegd dat het me geen biet uitmaakt wat eruit komt als het maar gezond is. Of het nou een jongen of een meisje is, je groeit mee in de ontwikkeling van je kind waardoor je er mee om kunt gaan lijkt me. Als ik had kunnen kiezen had ik gráág verrast willen worden door een jongenstweeling na onze twee dochters. Liever vanuit mijn kinderwens gezien 2 jongens erbij waar ik misschien wat onbekender tegenover zou staan dan met meisjes, dan zoals nu is gebeurd géén kinderen erbij.

Herkenning dochter?

tja missch lijkt dochter meer op mij dan me lief is en dat ik daarom de herkenning niet zie, maar nee ik herken en relateer zoveel meer met mijn zoon dan mijn dochter. Dat zegt dus helemaal niks.....
Je kan missch beter kijken naar sterrenbeelden en proberen goed te mikken qua herkenning en matchen met jezelf dan naar het geslacht kijken....

Ik snap je!

Hoi,
ik snap het helemaal. ik wilde na 2 jongentjes ook eeen derde. of wilde ik een meisje?
ik twijfelde ook wat ik nou eigenlijk wilde. we hebben toch gekozen voor nog een kindje en het werd een meisje.

Ik ben er heel erg blij mee, ik snap je gevoel volkomen!
ik zou zeker teleurgesteld zijn als het een jongetje was,maar zou net zoveel van hem houden hoor!

succes met je keuze

Ik weet het niet

Het is niet een vraag waar ik ooit mee te maken heb gehad omdat mijn eerste kinderen een tweeling was en gelijk een jongentje en een meisje.
Ik denk dat je voor jezelf de reden moet zien te halen waarom je graag een meisje zou willen, wat een meisje kan toevoegen aan je gezin of jouw ouderschap wat een jongen niet kan.
Persoonlijk heb ik niet het idee dat het hebben van zowel een zoon als een dochter je belevenis van het ouderschap vollediger maakt. Ik denk niet dat iemand met een jongen en een meisje een grotere/betere/completere ervaring meemaakt dan iemand met twee jongens.
Als ik naar mijn kinderen kijk dan zie ik vooral indviduen. De jongens verschillen net zoveel van elkaar onderling als ze met de meisjes verschillen. Elk kind, elke individu voegt iets toe aan ons gezin, aan mijzelf en aan wie ik ben als ouder. Het geslacht van het kind heeft daar weinig mee te maken.
De clichés van roze, poppen en winkelen over dochters hoeven niet waar te zijn en zelfs als ze wel waar zijn dan is het naar mijn mening niet dusdaning belangrijk dat dit bepalend is voor hoe en wie het kind verder is.
Natuurlijk ik weet niet hoe ik er over zou denken als ik alleen maar jongens of alleen maar meisjes zou hebben gekregen. Waarschijnlijk zou ik me dan ook altijd hebben afgevraagd wat ik miste, of ik iets miste en of het hebben van een kind van het geslacht wat ik niet heb echt heel anders zou zijn en of het iets zou toevoegen. Waarschijnlijk was ik dan ook met die ongevulde vragen blijven zitten.
Nu vanuit de ervaring die ik heb denk ik dat het geslacht niets uitmaakt voor de beleving van het ouderschap. Ik denk dus dat een jongentje erbij een even grote verrijking voor je gezin en voor jezelf zal zijn als een meisje erbij en dat een jongentje voor evenveel verassingen, mooie momenten, reflectie, geluk en wat je maar meer wilt zal zorgen als een meisje.

Maylise

Meisjes

Wat is dat toch met meisjes? Toen ik zwanger was van de eerste wilde ik zo graag een meisje. Aangezien in de familie van mijn echtgenoot alleen jongetjes werden geboren, had ik me er helemaal op ingesteld dat ik een jongen zou krijgen. Bij de pretecho was ik compleet van de wereld toen ik hoorde dat het een meisje was. Mijn echtgenoot ook maar die had erg gehoopt op een jongen. Bij mijn tweede zwangerschap was ik er vanaf het begin van overtuigd dat ik weer een meisje zou krijgen. Toen hebben diverse mensen trouwens gevraagd of ik teleurgesteld was dat het geen jongen was. Daar kon ik me helemaal niets bij voorstellen. Een derde kind gaat er niet meer komen. Dat vind ik soms wel jammer want inmiddels denk ik dat een jongetje ook wel heel erg leuk is. In ieder geval een heel stuk rustiger denk ik, want ga er maar aan staan met twee meiden. Mondjes die nooit stil staan, de hele dag geklets en gekibbel.
Ik zie er weinig kwaad in om aan nog een kind te beginnen en dan te hopen op een meisje. Maar je moet dan wel in je achterhoofd houden dat het heel goed ook een jongen kan zijn. Daar mag je dan best een dagje van balen, maar het daarna weer snel achter je laten.

Meisje/jongen

Ik vind het argument: ik wil nu graag een meisje(/jongen), want ik heb al een jongen(/meisje) een beetje van het kaliber: ik wil iets anders dan een boek, want ik heb al een boek...

'meer' later aan dochter?

Heb je later meer aan een dochter? Ik weet het zo net nog niet.. hier in de straat een vrouw die heeft goed contact met haar zoon; dochterlief echter heeft alle contact met thuis verbroken..

Dus wees voorzichtig met je verwachtingen..

Gezicht

"Een vriendin van me heeft pas na haar 2 jongens een meisje gekregen en ze was zo blij, haar gezicht zie ik weer voor me." Als je mijn gezicht gezien had toen mijn jongste zoon geboren werd, had je dan geloofd dat jongens het ultieme nakroost vormen?
Moraal van ongeveer alle reacties hier: Kijk uit met verwachtingen, leg ze je kind niet op de nek. Hoe hoger je de verwachtingen spant, of dat nu gaat om "lekker tutten", "lekker winkelen" of om "later heb je er meer aan", hoe meer het kan tegenvallen als ze niet worden waargemaakt. Natuurlijk kun je zo je hoop en verwachtingen hebben, maar laat ze niet de doorslag geven voor je beslissing. En reken het een kind niet aan als zijn/haar geslacht of karakter anders uitvalt dan jij "gepland" had.

Je gaat ook van je derde zoon houden

Ik was dolblij met mijn eerste twee jongens (zelf afkomstig uit een gezin met drie meisjes).

Bij de eerste wist ik al relatief vroeg dat het een jongen was (door de echo ivm complicaties), bij de tweede was een totale verrassing.

Bij de zwangerschap van de derde had ik voor het eerst dat me soms het verlangen besprong dat ik eigenlijk wel graag zou willen dat het een meisje was.

Twee dagen voor zijn geboorte moest ik weer naar het ziekenhuis ivm dezelfde dreigende complicatie als de eerste, dus dat was een domper. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik daar naartoe ging. Ik kreeg een echo en meteen was duidelijk dat dit kind ook een jongetje was. Ik herinner me dat ik echt even moest slikken.

In de auto terug naar huis had ik - naast de vreugde dat alles goed was - toch een gevoel van rouw. Dat het geen meisje was. Dat het een jongen was. Nooit jurkjes, nooit haargefrut, nooit (barbie)poppen(kleertjes), nooit al die dingen waarin ik vroeger zelf altijd zo'n vreselijk meisje mee was.

Maar voordat we thuis waren was ik daar al bijna klaar mee. Drie jongens heeft z'n eigen dynamiek die ook heel speciaal is.

En vanaf het moment dat hij geboren was was ik verliefd op hem, en dat ben ik nu nog steeds. Ik zou nooit meer gewild hebben dat hij een meisje was geweest.

Ik denk dat het twee totaal verschillende dingen zijn:
1) de wens/het verlangen naar een meisje, wat later dus wordt: het afscheid van die verwachting, die wens. Ik durf dat best een beetje 'rouw' te noemen.
2) intens gelukkig zijn met je kinderen, precies zoals ze zijn.

Het eerste staat het tweede niet in de weg, je houdt geen sikkepit minder van je kinderen omdat je óók nog ooit ergens de wens had een meisje te krijgen.

En ik vind het goed om dat gevoel te benoemen en te accepteren. Ik heb er geen probleem mee dat ik die dag uit het ziekenhuis even gerouwd heb om het feit dat ik geen meisjesmoeder zou zijn.

En verder is inderdaad niets zeker. Mijn middelste jongen heeft ooit drie maanden als meisje rondgelopen, volcontinu in roze prinsessenjurk en staartjes in zijn haar. Dus hoezo, geen gefrut met staartjes

En of je kinderen (zonen) later nog veel aan je zullen hangen of op je terugvallen als ze zelf kinderen hebben, volgens mij hangt dat ook puur af van hoe jij ze opvoedt en hoe je eigen houding daarin is. Ze zeggen ook wel eens dat jongensmoeders meer moeite hebben met het accepteren van de vriendin van hun zoon. Daar ligt natuurlijk de kiem in de latere schoonmoederperikelen. Ik ben dus vast van plan heel open en warm te zijn naar de toekomstige vriendinnen van mijn zoons, wat ik ook van ze vind. En natuurlijk heb je veel dingen niet in de hand, maar sommige dingen wel. Wees positief, betrokken, respecteer grenzen, al dat soort dingen schijnen moeders van jongens minder goed te kunnen jegens hun schoondochters, en dus ben ik vast van plan dat anders te doen.

Nou ja, wat gebazel van mijn kant, maar het belangrijkste wat ik wilde zeggen: het zijn twee verschillende dingen, het verlangen naar een meisje en het houden van de kinderen die je hebt.

Margje

Afscheid van wens

Margje, inderdaad zo had ik het nog niet bekeken. Het zijn natuurlijk 2 verschillende dingen. Want mijn meisjeswens (dat ik al bij de eerste had) staat me niet in de weg om heel veel van ze te houden.
Het idee om afscheid te moeten nemen van deze wens is wat ik zo moeilijk vind. Een soort rouw, zo voelt het inderdaad. maar dat betekent dus niet dat ik niet blij ben met een jongetje of dat een jongetje minder waard zou zijn. Maar het is wel niet geaccepteerd verdriet.
Het stomme is; ik kreeg wel van een paar mensen opmerkingen na mijn tweede zoon; jammer dat het geen meisje is.. En dat vond ik niet leuk want ik kon wel schreeuwen; kijk eens wat een leuk jongetje hier ligt.

Over verwachtingen gesproken, Misschien heb ik ook wel te veel verwachtingen. Mijn moeder had veel verwachtingen van mij, haar enige dochter. Die heb ik niet waargemaakt, maar voel het soms nog.
mocht ik een meisje krijgen wil ik ook alle verwachtingen loslaten.

Precies zoals bij margje

Hier ook na twee jongens nog een derde zwangerschap. Ik heb heel bewust de 20 weken echo benut om achter het geslacht van nummer drie te komen. Ook ik moest echt even afscheid nemen van het idee om ooit een dochter te hebben. Nu zou ik geen moment meer anders willen. Jongens bij elkaar hebben inderdaad een heel eigen dynamiek, heel bijzonder! Tja, je zult wel veel opmerkingen krijgen, daar moest ik wel heel erg aan wennen.
Volgens mij is het wel belangrijk erachter te komen of je een wens hebt voor een derde kind of alleen maar voor een meisje.
Succes ermee!

Goed van je

dat je er over nadenkt. Wat je ook beslist en hoe het ook uitpakt, ik vind het echt goed dat je je bewust bent/wordt van je wens en dat je eerlijk wil zijn naar jezelf en naar het kindje toe.
Dat komt wel goed, denk ik zo.

Hier andersom als bij margje.

Ik ging er na 2 zonen echt van uit dat de 3e ook een jongen zou worden. Ik vond mezelf ook echt een 'jongensmoeder'. Toen het een meisje bleek te zijn waren we echt verbijsterd (en de hele familie ook. Ik heb 1 broer, man 2 broers, en ze hebben allemaal alleen maar zonen)

Ik heb dus helemaal in mijn uppie moeten leren omgaan met haar-elastiekjes (zelf erg kort haar) en de geheimen van een bij-de-outfit-passende maillot of legging beheers ik na 7 jaar nog steeds amper (gelukkig houdt dochter erg van broeken in de winter)

Ik moet toegeven dat ik het nu wel heel erg leuk vindt, een meisje, maar met 3 jongens was ik net zo blij geweest 9en een van de 2 heeft zijn haar nu bijna lang genoeg voor 'legolas-vlechtjes' hahaha!)

Ingrid

Verwachtingen

Verwachtingen, verwachtingen, veel staat en valt ermee en je moet jezelf steeds weer voorhouden dat dingen heeel vaak anders gaan dan je had verwacht. Soms mooier, soms moeilijker, soms grappiger, soms ontmoedigender, maar hoe dan ook - anders.

Ik lees hier bijvoorbeeld over kinderen van je zoon/dochter, ooit, later.
Maar als je kind (m/v) geen kinderen wenst/krijgt?
Als je kind homoseksueel is en niet kiest voor kinderen?
Denk niet te ver vooruit met al je toekomstverwachtingen!

Een goede kennis heeft twee homoseksuele kinderen die geen van twee een gezin wensen. Dan loopt alles heel anders dan je wellicht ooit had gedacht.

tonny

Andere kijk

Ik vond het juist heel eng om een meisje te krijgen. Wat als ze net zo zou zijn als ik... en de dingen die ik had uitgehaald.. oh help straks zou zij dat ook doen. De tweede is een meisje en zowel qua uiterlijk als innerlijk is het precies een kleine Lotus. Zij heeft me juist ook weer laten zien hoe leuk de dingen zijn die ik misschien als negatief had bestempeld van mezelf.
Het is echt een stoer chickie. Ze is nooit schoon en ze durft alles. Mijn zoon is een rustig lief kind dat nu een beetje door haar loskomt. Ach het maakt niet uit.. wat hier al veel is gezegd, elk kind is anders. Met elk kind krijg je een speciale unieke band.
Ik ben nu (onverwacht) zwanger van de derde en dit wilde ik eerst niet, omdat ik wel een derde wilde, maar dan alleen een jongetje. Nu verder in de zwangerschap maakt het me helemaal niets uit. Alle cliche's kloppen hier toch niet. We krijgen weer een uniek kindje!

Ergens een beetje jammer dat

ik nooit een zoon krijg. Dat rolde gisteren op een onbewaakt moment uit mijn mond.

Niet dat ik het anders wil dan ik nu heb en ik voel mij ontzettend rijk met de gedachte dat ik straks 2 dochters (uberhaupt dat het gelukt is) krijg, maar het lijkt mij erg leuk om te weten hoe dat dan is en voelt.

Ik denk dat ik een katertje neem Gewoon om 'hallo mijn jongen' tegen te zeggen.

Mijn ervaring

Lieve Even Anoniem,

Hieronder wat gedachtenspinsels van mij: misschien heb je er iets aan…

Ik heb zelf twee jongens en een meisje. Eerst twee jongens die maar een jaar in leeftijd schelen. Bij de geboorte van de tweede was ik er van uitgegaan dat ik een meisje zou krijgen. Dat had ik tijdens de zwangerschap helemaal niet door, maar merkte ik na de bevalling. Ik voelde zelfs, hoe moeilijk ik het ook vond om toe te geven aan mezelf, een sprankje van teleurstelling. Gelukkig ging dat heel snel over en was ik ontzettend blij met onze jongens. Toen ze 4 en 3 waren begon het toch weer te kriebelen en besloten we voor nog een kindje te gaan. Mijn dochterswens was er nog steeds en ik merkte dat ik er meer mee bezig was dan me lief was. Zoals een verhaal (ik geloof dat er echt onderzoek naar gedaan is) dat je beter vlak voor de eisprong kunt vrijen om een dochter te krijgen. En jawel, natuurlijk deed ik dat

Ik had precies hetzelfde als jij: dat onbenoembare gevoel van een moeder-dochter band. Dat die anders is dan met zonen. Mijn eigen moeder bevestigde dat alleen maar: ze heeft 2 zoons en 2 dochters en allemaal even lief, maar in de praktijk trekken wij als dochters toch meer naar haar. Zij gunde mij ook echt een dochter, zei ze altijd, omdat ze zo blij was met de band die wij met haar hebben. Tja, blijf dan maar eens objectief. En natuurlijk is het niet een regel die algemeen toepasbaar is. Maar ik geloof echt dat in een groot deel van de gevallen de dochters eerder naar hun moeder trekken dan de zonen. Het lijkt me ook heel logisch: je deelt iets met elkaar: vrouwzijn en alles wat daarbij hoort. Voor mij blijft de man altijd (tot op zekere hoogte dan)een soort van mysterie, simpelweg omdat ik me niet echt kan voorstellen hoe het is om een man te zijn.

Toch hield de wens me niet tegen om voor een derde kindje te gaan. Echter, ik nam mezelf heel erg in bescherming door er steeds vanuit te gaan dat het een jongetje zou zijn. Gaandeweg de zwangerschap had ik me daar zo op ingesteld dat ik de uitslag van de 20-weken echo niet geloofde. De echoscopist zei direct: Oh, ik zie het al! Ik slaakte een diepe zucht omdat ik ervan overtuigd was dat hij een piemeltje zag. Maar nee, hij zag iets anders: een meisje. Hij heeft het me op drie manieren laten zien, mijn man was erbij, maar toch heb ik de hele tweede helft van de zwangerschap stiekem gedacht dat het toch een jongetje was. Allemaal zelfbescherming, het niet willen voelen van een teleurstelling. Pas toen ze werd geboren geloofde ik het.

Later, veel later ben ik door een andere crisis in mijn leven erachter gekomen hoe groot dat “niet willen-voelen” voor mij was. Altijd jezelf maar indekken opdat je niet teleurgesteld kunt worden. En toen heb ik geleerd om dat los te laten en juist alles te willen voelen; positief maar zeker ook negatief. Dat gaf een enorme opluchting en bevrijding. Ik vind het dan ook erg moedig van je dat jij zo eerlijk bent naar jezelf. En het is precies zoals Margje schrijft: het zijn twee dingen die naast elkaar bestaan. Ik zou je, wetende wat ik nu weet, alleen maar als advies kunnen geven: ga helemaal in dat gevoel zitten als het geen meisje is. En neem daar dan ook afscheid van en gun jezelf de tijd om te “rouwen”. Natuurlijk is een gezond kind wat je wenst, maar je dochterswens is heel echt en daarvan afscheid nemen is moeilijk. Gun jezelf daarvoor de tijd en de ruimte. Als ik zie hoe je ermee bezig bent denk ik dat het helemaal goedkomt als jullie voor een derde gaan!

P.S. Weet je wat wel heel anders wordt: de dynamiek van twee of drie kinderen. Die is wezenlijk anders en heeft mij wel eens doen verzuchten: pfffff…..wat was het met de eerste twee lekker rustig. Maar goed, dat is helemaal afhankelijk van de karakters van je kinderen!

En toch het opgeheven vingertje bij deze

je zal maar nooit kinderen hebben gekregen ! Dan had je die meisjeswens ook niet gehad, dan was het een onvervulde kinderwens geweest en wie wel eens het Freya magazine heeft gelezen weet hoe vreselijk diep die rouw gaat.

maar goed, dat weet je zelf ook wel.

Dezelfde wens als jij

ik had precies hetzelfde als jij...
toen ik zwanger was van de tweede zei iedereen....je draagt alsof je een meisje krijgt!!..en o wat wilde ik graag een meisje..ik kreeg een jongen..ik was terleurgesteld maar hield natuurlijk heel erg veel van hem..dit is nooit een probleem geworden maar toen ik zwanger was van een nieuwe partner na mijn scheiding hoopte ik toch zo op een meisje..mijn vriend had al een zoon,ik twee jongens dus een meisje zou zo leuk zijn!!..ik liet een pretecho maken en ja hoor zwanger van een meisje...ik was door het dolle heen,kocht roze,maakte een kamer in het roze...
nu is mijn dochter ouder...waarom wilde ik een meisje...ik weet het nog niet maar hou giga veel van haar,ze is verwend door haar broers...is het anders? ja..veel moeilijker..houd niet van winkelen,houd zeker niet van de kleur roze en wil niets van meiden dingen weten....ik weet niet waarom ik dit vertel maar weet wel dat mijn jongens 100 procent makkelijk zijn,dan die ene meid.....

Anoniempje2 en manda

Hoi,
anoniempje2 het lijkt wel of je mij bent. precies zoals jij het omschrijft ging het bij mij. ook voor de eisprong, ook nu verzucht ik waarom ooit de wens voor de derde

manda dat is natuurlijk onzin. waarom altijd toch weer dat erbij zeggen. dat weten we. het gaat nu om haar gevoel, moet je dan toch weer stilstaan bij het feit dat je blij moet zijn dat je een kind hebt?

Annemir

"moet je dan toch weer stilstaan bij het feit dat je blij moet zijn dat je een kind hebt? "

ja dat moet ik.

Nou fladder

ik geloof niet dat anoniem het op dezelfde manier voelt als jij ervaren hebt.

Ik snap overigens niet dat je eigen kind je kan teleurstellen omdat hij/zij niet voldoet aan het stereotype gedrag wat bij gender blijkbaar belangrijk is. Zijn dat dezelfde ouders die niet willen dat hun kind homoseksueel is ?

Ik mis het helemaal niet dat mijn dochter niet van roze en prinsessenspul houdt. Ik vind het bijzonder hoe uitgesproken tegen de groepsdruk in vasthoudt aan haar eigen smaak.

Er is maar één vraag...

die er echt toe doet: "Wil dit kind jullie als ouders?"
Groeten, Maw.

Rodebeuk (ot)

Onbewuste innerlijke verwachting. Dat vind ik een mooie term. Het omschrijft in elk geval mijn gevoel voor het aantal. Heel vroeger dacht ik 3 kinderen te willen. nu ik een dochter heb, lijken drie me teveel; twee zou mooi zijn. Ik merk dat ik blijkbaar toch een onbewuste innerlijke verwachting had dat ik er in elk geval meer dan 1 zou krijgen...
Weer iets mij gerealiseerd, dank je.

Groetjes,
Vonda

Begrip?

Hoi,
er zijn maar weinig mensen die het echt begrijpen denk ik.
het heeft niets te maken met stereotype gedrag. meisjesdingen,roze,enz. en jongens met auto's.
het gaat om een GEVOEL!! een meisje is wezenlijk gewoon anders dan een jongen.
het geeft een andere sfeer in huis, zeker later,maar ook als ze klein zijn.

emmawee,wat een rare opmerking zeg. ben je geen goede ouder als je deze gevoelens hebt ofzo?

anoniem, je zal zelf de beslissing moeten nemen. er blijven altijd mensen die vinden dat je die gevoelens neit mag hebben.
Niet verder op ingaan, gewoon de beslissing voor jezelf nemen.

ik begrijp je volkomen, had het zelf precies.

annemieke

Je pakt mijn verhaal anders/verkeerd op

Kan jij "die ene meid" leren accepteren, wérkelijk accepteren, ook zonder snoezig roze en meidendingen en lekker gezellig winkelen...? Écht 100% accepteren? Inclusief nukken en grillen en "moeilijk

of ik dat kan?dat is geen vraag..ik heb mijn dochter geaccepteerd met of zonder roze of echte meiden dingen...
ze heeft een andere smaak..nou en...dat mag ze van mij

Ze voelt waarschijnlijk ook dat zij, "die ene meid", door jou als "moeilijk" wordt beschouwd, dat je (al zal je dat niet zo noemen) toch teleurgesteld in haar bent.

ik ben niet teleurgesteld hoor in mijn dochter..en ze is niet "moeilijk"zoals jij dat omschrijft maar moeilijk in bv kledingkeuze en andere echte meiden dingen..mijn dochter is niet zielig zoals jij wil zeggen maar een vrolijke meid die geen antenne nodig heeft want ik ben niet terleurgesteld in haar en in hoe ze is en hoe ze mag zijn..
mijn dochter hoeft zich niet te voldoen aan mijn wensen en grillen..je moet niet mijn woorden verdraaien..
mijn lieve meid is op haar toekomst voorbereid..en draagt ipv roze veel zwart en grijs...ja dus...ze mag een eigen mening hebben en heeft die ook..
het ging hier alleen maar om dat ik de gedachten had met een dochter andere echte moeder/dochterdingen te doen en dat is dus niet zo maar wat niet is kan altijd nog komen als ze de gaat puberen...maar ga nou niet mijn woorden verdraaien alsof mijn dochter niet aan mijn ideaalbeeld moet voldoen of niet voldoet want ze werkt het niet

Gevoel

Ik herken je gevoel wel een beetje, alleen had ik het niet zo heel erg bij de derde. We hebben 2 jongens en de jongste is een meisje, nu willen we graag een vierde, maar man en ik hebben allebei wel zoiets van dat we graag nog een meisje willen. Het is niet zo dat we nog een jongen niet leuk vinden, maar het lijkt ons een mooie balans in ons gezin. Ik weet ook wel dat zussen niet altijd naar elkaar toetrekken, maar de oudste twee zijn twee handen op één buik en ik denk dat jongste er over een paar jaar een beetje buiten valt.
Overigens wisten we bij de jongste "zeker" dat het een jongetje zou zijn, het was dus een grote verrassing dat het een meisje is geworden, heel veel reacties hebben we gekregen die variëren van: Wat een geluk dat het een meisje is en nu zijn jullie wel klaar met kinderen krijgen, want je hebt nu allebei soorten. Rare reactie's, net als na de tweede werd gezegd dat we er nog een keer voor moesten gaan. Als je er zo bewust mee bezig bent en weet wat voor gevoelens je hebt zul je van een derde jongetje denk ik net zoveel houden als van een meisje en niet je teleurstelling aan hem laten merken. Veel succes met het maken van je beslissing.

Niet alles gelezen

ik heb een jongen en een meisje, en ik voel mij toch een beetje 'gezegend' dat ik beide 'heb'.

Maar ik dacht -misschien bescherming- dat mijn dochter een jongen zou zijn. En toen zat ik wel helemaal in dat gevoel. Ik zag 2 stoere jongens voetballen op een plein... (mijn stoere zoon is trouwens geen stoere zoon).

Toen de geboorte duidelijk een meisje toonde, heb ik mij even terug moeten aanpassen. Mijn dochter (nu 5) is een echt meisje dat van ballet en roze houdt. Ik had het nooit gedacht maar ik vind dat leuk (lees hier vaak dat vele moeders dat toch maar niks vinden).

Ik vind beide toch heel anders maar dat kan evengoed waar zijn met 2 jongens of meisjes. Ik denk dat je je er gewoon bij moet neerleggen dat de natuur beslist. Maar ik kan me dat verlangen wel voorstellen. En het komt echt meer voor hoor, je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik had 2 jaar geleden zelfs een huilende collega bij mij die het oneerlijk vond dat ik lekker een dochter had, en zij terug zwanger was van een jongen. Ik denk dat ze zich vandaag dat niet meer zou kunnen voorstellen.