Wie kijkt er ook 'verloren kinderen'?

Nog niet gezien. Dan slaap ik meestal al. Ik zal het eens terug kijken want ik kijk dit soort programmas wel.

Jazeker. Een hoop herkenning. Gelukkig niet in die mate als hier zwaar speelt maar wel degelijk het gevoel dat ik van ze snap. En het grote verschil tussen in de serie en mijn eigen hachie is dat ik alleenstaand ben. 
Ik ben heel benieuwd hoe het afloopt met Marjolein. Die is duidelijk getraumatiseerd door haar eigen jeugd. En die hoogbegaafde kinderen zijn juist ook heel duidelijk in wat ze niet lukt. Dat Nederland weer faalt (zoals ze dit zelf ervaren) in de juiste zorg bieden wat wellicht fout afloopt. In ieder geval zo ver dat men maar naar een buurland verhuisd. Triest 😢 

Inmiddels twee afleveringen gezien. Ik vind het heftig om te zien. Ik weet ook niet goed hoe deze gezinnen wel goed geholpen kunnen worden.

Het gezin dat met zijn zessen bijvoorbeeld op 70m2 woont. Die ouders ontbreekt het aan elke vorm van overzicht. Geen zin om 15€ voor te schieten voor de pil en als gevolg nog een kind erbij. Vader die vijf minuten nadat hem gevraagd is even op een peuter te letten dat kind al uit de tuin heeft laten ontsnappen. De chaos die zo groot is dat de grootste slaapkamer van het huis alleen nog maar in gebruik is als rommelkamer en waardoor dus alle kinderen op één kamer moeten slapen en de ouders op een slaapbank. Om over de ruzies inclusief politie optreden nog maar te zwijgen. En dan klapt die vrouw dicht omdat ze ook wel ziet dat de puinhoop zo groot is dat ze niet weet waar ze nu als eerste hulp bij nodig heeft. Ik vrees zo dat er volgend jaar nog een kind bij zit, man uit beeld is en de problemen nog groter zijn dan nu. En het is geen onwil maar gewoon onkunde. Je ziet die vrouw zo hard proberen haar kinderen alles te geven.

Het gezin met HB'ers vind ik ook lastig. Moeder heeft duidelijk heftige traumas en kinderen moeten haar van tijd tot tijd troosten. Lijkt de omgekeerde wereld. Ouders geven de schuld aan de hulpverlening, die op haar beurt concludeert dat ouders hulp blokkeren. Ondertussen gaan 2 van de 3 kinderen niet meer naar school. Wordt er uit wanhoop verhuisd naar België om onder een mogelijke uithuisplaatsing uit te komen. Hebben de kinderen problemen in het autistisch spectrum en is de chaos zo enorm groot dat iemand zonder autisme ook al overprikkeld zou raken. De kinderen slikken bovendien ook een hele hoop homeopathische middelen al van baby af aan. Je ziet dat die ouders er alles aan doen om hun kinderen de zorg te geven die ze denken dat nodig is. De vraag is alleen of de zorg die zij denken dat nodig is wel daadwerkelijk de zorg is die de kinderen nodig hebben. De eindstand lijkt te zijn dat ze nu zorg gaan mijden, wat nooit de bedoeling kan zijn geweest. De ouders zijn nota bene zelf gaan aankloppen bij jeugdzorg.

Het laatste gezin heeft een heftige dochter die geloof ik nog deels in een diagnostisch traject zit (autisme). Daarnaast nog een peuter. Moeder is overspannen. Wat mij hier tot nu toe heel erg opvalt is dat de lat heel hoog lijkt te liggen. In plaats van de makkelijkste weg te kiezen ivm burnout wordt de strijd aangegaan over het wel of niet eerst opeten van een appel voor een volgende gezonde snack. Daar heb ik zonder burnout ook nog nooit de energie voor gehad. In dit geval denk ik dat ook vooral hulp voor moeder nodig is, misschien zelfs even tijdelijk uit de situatie halen zodat ze even op adem kan komen.

MRI schreef op 23-11-2022 om 21:08:

[..]

De moeders in de serie pakken het leeuwendeel van de stress [...] 

Off topic, Is dat een vrouwendingetjes, dat meer pakken van de stress? Was in mijn huwelijk ook zo. 

Ik heb nog niet gekeken, voor mij ook te laat maar ik neem 'm op. 

Ben het deels met je eens Jillz maar ook niet. Dat met die appel zou ik laten gaan. Wat ik wel herken is dat je elkaar ondermijnt, dat is onduidelijkheid voor de kinderen. Ouders moeten op 1 lijn zitten. Dus ik snap de moeder wel. En dat triggert haar weer. 
Het maakt mij dan weer gelukkig dat ik alleen ben. De vaders die ik heb uitgekozen zouden het voor mij ook lastiger maken. Zelfs uit elkaar zijnde nog. Ik heb in mijn eentje veel meer rust, op het punt na dat je dan ook alles alleen oplost. 
Dat je zorgen hebt, ze daar neerlegt en vervolgens eerst hoort valt wel mee en een tijdsbestek later hebben zij zorgen en keert het zich tegen je en ben je opeens een zorgmijder. Herken ik. In dit geval zijn ze na drie jaar nog niets wijzer staat in een rapport. Zegt ook wel wat over kwaliteit van onderzoek en snelheid. 
Die snuifjes en vanaf 0 jaar vind ik dan ook weer onnodig. Niet naar school kunnen, herkenbaar. Je kunt op je kop gaan staan maar niemand komt direct ingrijpen . Dan was het toch al opgelost. Kortom probleem passend onderwijs.
Nauwelijks slapen en alle ballen hoog houden (willen houden) herkenbaar. 
Dat van die pil niet betalen, ja superstom. Nog drie kinderen erbij op 70 m2 ook niet van te voren nadenken. Ook nog allemaal vlak op elkaar, poeh! 
De typische chaos en er niet echt last van hebben, deels herkenbaar. Ons huis valt mee… heb even dochter stukje serie laten kijken voor dat huis van Astrid. Ja dat is ons ook een brug te ver. Maar ik heb wel van die hoekjes…
Zij heeft trouwens ook geen leuk verleden lijkt het. Die Astrid, en ruzie met moeders, man die lief is maar niet oplet (mijn exen ook van die kalibers) je vertrouwt ze dus niet en dus doe je uiteindelijk ook alles alleen plus dikke ergernis aan vent. 
En die vrouw met add-man ook deels herkenning, de pijn om kind te missen en als kind thuis is zo duidelijk je best doen.

Ja ik voel inderdaad heel erg mee en ondertussen verlicht het mijn eigen leed. Gedeelde smart is toch halve smart. Zoiets. Voor het moment dat ik dan toch die partner mis vult het iets op☺️

elledoris schreef op 23-11-2022 om 21:33:

[..]

Off topic, Is dat een vrouwendingetjes, dat meer pakken van de stress? Was in mijn huwelijk ook zo.

Ik heb nog niet gekeken, voor mij ook te laat maar ik neem 'm op.

Niet alleen in een huwelijk, ook in een verplicht nummer met jeugdzorg🥲. Ik ben ook behoorlijk leeuwin als het om de kinderen gaat, verder heel lief en meegaand. De rechter heeft mij gelijk moeten geven dat binnen de OTS gezinsvoogden hebben gefaald, te traag voor woorden zijn en dat ik het beter zelf kon regelen. Vandaar ik met die negatieve blik over wat jeugdzorg zegt ernaar kijk. Wel zie ik makkelijker dat als het een ander betreft wat een houding doet in wat men van je denkt als moeder. 
Toch snap ik helemaal het gevoel als ze onverwachts met een …smoes voor je deur staan. Ze jagen ouders ook echt op.

Gezien. Maar ik heb moeite met het feit dat het zo op tv wordt uitgezonden. Kinderen en volwassenen op hun kwetsbaarst. Nee ik vind het niet kunnen dat dit zo wordt gedeeld. 

Jillz schreef op 23-11-2022 om 22:27:

@eppos gezien jij ervaring hebt met jeugdzorg. Heb jij ideeën hoe deze gezinnen wel geholpen kunnen worden? Wat had jij bijvoorbeeld nodig gehad, wat je niet gekregen hebt.

Ik vind het zo moeilijk om te zien dat die gezinnen zo worstelen en dat de hulp zo te kort schiet en de situaties in stand blijven.

Ik moet hier ook even langer over nadenken want ook ik ben er nog niet helemaal. Wat ik wel de WoW-factor vond ik deze uitzending 3 is oma nohemy. Ze zegt het precies, in eerste instantie. Het is daar rustig. Oma heeft een planning gemaakt, klok erbij op tafel, afspraken maken. Heel herkenbaar voor mijn jongste. De mijne vraagt inmiddels zelf om deze duidelijkheid. Bijv. Wie kwam mij ook alweer ophalen? Tot hoe laat ga ik vandaag daar heen? En dan geef ik een compliment voor dat hij het vraagt, omdat het niet erg is even te checken als hij het even niet meer weet. Duidelijkheid en voorspelbaarheid. Niet alleen voor kind maar ook voor jou als ouder.

Die oma houdt ook de overhand. Wat ik bijzonder vind dat ze op het einde zegt, op de vraag wat hebben ze nodig? Zegt u het maar. Zelfs dan zit oma er te dicht op. Oma kan het meisje wel in haar huis iets bieden maar voor dochter zeggen hoe het moet blijft moeilijk. Benoemen wat er misgaat lukt wel. Das even mijn analyse die ik heel erg voelde. 

Waar de hulp deels te kort schiet is wat ik nu denk, is naast iemand staan. Zodra je tegenover elkaar komt te staan gaat het fout. Ik heb ook de meest onlogische figuren meegemaakt. Ik heb het afgelopen jaar zo ontzettend goeie gehad! Twee van de gemeente (verschillende disciplines) en een onafhankelijke vanuit de overheid. Ik kan met ze lezen en schrijven. Hoe fijn is dat. Het jammere is nu weer, die goeie van het jeugdhulp stukje heeft een andere baan en gaat dus weg. Dat betekent dus straks weer een nieuwe. Dat is echt niet leuk. Ik hoop dus heel erg op weer een die weer waar het over gaat. Gelukkig heb ik door deze weer vertrouwen erin dat ze er echt wel zijn, die door alles heen kijken en zien waar het heen moet.

En ja ik vind het ook moeilijk deze portretten, ondertussen bestaan ze wel. En deze kinderen worden ook groot. Dus liever dat we niet weg kijken en ik vind het juist heel erg goed dat dit rauw zoals het is in beeld wordt gebracht. 
Wat ik nodig had gehad ga ik nog even over nadenken. Ik kan bij deze gezinnen echt zeggen dat ze stuk voor stuk sympathiek zijn maar dat de combinaties niet heel erg handig zijn. Terugkomend op die ouders van nohemy denk ik dat het hem in quality time met beide kinderen zit. Aandacht voor de jongste die in de peuter/kleuter puberteit zit. Dat de ene ouder zich richt op de een en de ander op de ander. En dan andersom op een ander moment. Daarnaast een begeleider die nohemy af en toe ophaalt en een leuke activiteit gaat doen zodat moeder kan ontstressen/iets voor zichzelf doen. Of ouders samen iets leuks gaan doen. Ontspanning is heel belangrijk.
Ze moeten elkaar ook niet steeds aanspreken met de kinderen erbij. En die vader geeft ook aan moeilijk met ze beiden te focussen dus hij kan beter een tegelijk op zich nemen. En vader heeft ook heel duidelijk een plan nodig. Dus niet wachten tot moeder overloopt maar een plan hebben voor als hij met ze beide op pad gaat. Dat kan moeder met vader samen, voor dat zij ze wegstuurt. 

Pfff even bijkomen van deze uitzending.

Eppos schreef op 23-11-2022 om 23:42:

[..]

Ik moet hier ook even langer over nadenken want ook ik ben er nog niet helemaal. Wat ik wel de WoW-factor vond ik deze uitzending 3 is oma nohemy. Ze zegt het precies, in eerste instantie. Het is daar rustig. Oma heeft een planning gemaakt, klok erbij op tafel, afspraken maken. Heel herkenbaar voor mijn jongste. De mijne vraagt inmiddels zelf om deze duidelijkheid. Bijv. Wie kwam mij ook alweer ophalen? Tot hoe laat ga ik vandaag daar heen? En dan geef ik een compliment voor dat hij het vraagt, omdat het niet erg is even te checken als hij het even niet meer weet. Duidelijkheid en voorspelbaarheid. Niet alleen voor kind maar ook voor jou als ouder.

Die oma houdt ook de overhand. Wat ik bijzonder vind dat ze op het einde zegt, op de vraag wat hebben ze nodig? Zegt u het maar. Zelfs dan zit oma er te dicht op. Oma kan het meisje wel in haar huis iets bieden maar voor dochter zeggen hoe het moet blijft moeilijk. Benoemen wat er misgaat lukt wel. Das even mijn analyse die ik heel erg voelde.

De positie van oma is totaal anders dan die van moeder. Moeder kan dit niet zomaar kopiëren. Ten eerste gedragen kinderen zich bijna altijd beter ergens anders. Thuis komt alles eruit. Bovendien begint oma uitgerust aan haar middagje oppassen en weet ze dat Nohemy na een aantal uur ook weer weggaat. Die moeder zegt het op een gegeven moment: in de instelling gaan mensen na een dienst van acht uur weer naar huis. Voor die ouders speelt het zich in hun eigen huis, op hun eigen veilige plek af, die dus niet veilig en rustig is. Die moeder praat ook over haar reactie op het gillen van andere kinderen, dat ze daar direct op reageert omdat haar dochter ook ‘s nachts schreeuwde en op de muren bonkte. Die vrouw is zwaar overprikkeld en overbelast en ze is in wezen getraumatiseerd want ze herbeleeft direct de stress die geweest is dus ze kan niks meer hebben. Dat jongetje is een enorme trigger voor dat meisje en voor de ouders. Ze moeten de hele tijd uit elkaar gehaald worden. Dat hoeft bij oma ook niet. Die ouders doen allebei ontzettend hun best en ik heb bewondering voor hun geduld! Maar ze zitten er ook allebei doorheen, zij het meest, waarschijnlijk omdat zij zich het meest verantwoordelijk voelt. Het is gewoon teveel. Ik snap wel dat je op den duur niet meer kunt functioneren als je zo weinig grip hebt op je situatie en op je rust en veiligheid. Het gaat maar door voor hen. 

Bij deze ouders vind ik het het meest duidelijk wat zou helpen: praktische hulp op stressmomenten: ochtendspits, avondspits, naar bed brengen, niet om die ouders te komen vertellen hoe ze het moeten doen maar om het gewoon te regelen. En dat meisje geregeld op logeerweekends oid. Het meisje gaat volgens mij nu ook niet naar school? Is me niet helemaal duidelijk. Maar de hele dag thuis met haar en dat broertje lijkt me eerlijk gezegd niet te doen. Die moeder heeft gewoon rust-rust-rust nodig. Misschien zouden ze die een tijdje op moeten nemen in een rusthuis, niet omdat ze gek is maar juist omdat ze veel te hard heeft gewerkt en rust verdient. Ik zou die vrouw zo gunnen dat ze een tijdje alleen maar wat hoeft te ‘helpen’ en dat andere mensen het werk doen! Maar dat kan waarschijnlijk niet. Hulpverleners oefenen altijd ook druk uit om te veranderen. Maar die mensen hebben helemaal geen ruimte voor leren. Die man vind ik een schat en een lieve papa maar echt onder controle heeft ‘ie het ook niet. Ze proberen steeds allebei de regie terug te krijgen maar het ontglipt ze steeds in de chaos. Ik vraag me echt af wat die oma gaat doen als die twee kinderen elkaar in de haren vliegen of als dat meisje wel gaat flippen. Het is waarschijnlijk niet voor niks dat het jongetje er niet bij is! Ik denk kortom dat die oma heel oprecht is in dat ze het niet weet. Omdat ze heel goed beseft dat haar dochter en schoonzoon in een heel andere situatie zitten dan zijzelf. 

Precies Omnik, klopt helemaal. 
Dat meisje kijkt gewoon Oma aan. Dat heb ik bij de moeder nauwelijks gezien.

Rust is hier ook niet in huis. De enige rust die ik krijg is hem pakken en nemen. En dat lukt en kan niet altijd. Heb een tijdje een gezinshuis gehad waar kind kon logeren eenmaal per twee weken weekends. (Kind gaat niet meer naar vader momenteel en destijds ook maar paar uurtjes) Dan had ik even niks. Dat is allemaal niet meer. Er is geen tijd voor mij om even naar een vriendin of avondje weg te zijn. Een moment dat het een halfuur kan. Dan lig ik bij te komen. Rusthuis voor een dag lijkt me al heerlijk. 

Vooral tijdens Corona maar voor mij ook ervoor en erna, de hele dag kind in huis. Echt momenten afzien. Heb dan wel diepe respect gekregen voor mijn volhouden. Ik had net weer een eigen activiteit buitenshuis en flop weer weg. Ik zeg ook vaak, Eppos bestaat bijna niet. Het is vooral moeder wat ik ben. En leraar, en begeleider. En nee ik ben niet uitgerust. Ik kan bepaalde dingen pas als ze op bed liggen, in rust even afmaken.
Doorsnee ouder heeft twee tien minuten gesprekken per schooljaar. Ik heb er elke 4-6 weken 1 met school. En dan over die paar uren dat het nu lukt. 
Dat niet alleen, even tellen. Kind heeft, 3 soorten hulp (instanties). Die 3 plus school, gemeente, zit je soms met 8 man bij elkaar in een overleg. Dagelijks contact met wie er die dag een rol heeft. School, zorg, taxivervoer. Zaken die niet aansluiten waar ik achteraan moet. Begeleider 1 gaat een maand op vakantie, nummer twee moet geopereerd en een dag is er geen school en valt dus uit en zit kind volledig thuis. Dat wisselende rooster maakt mij ook soms horendol. Ik maak zelf met picto’s een heel schema. Wat ik echt best lastig vind en me heel veel tijd kost met nadenken en erachter komen dat dit of dat dus niet loopt. Zodra het loopt veranderd 1 partij de boel weer en kun je weer opnieuw gaan zitten. Dit is echt heel vaak. 
Kinderen met adhd autisme (die van mij) hebben structuur nodig en voorspelbaarheid. Ondanks dit rommelige om ons heen lukt het hem en mij aardig. Maar er is ook nog een puber die aandacht nodig heeft.
Dat alles resulteert dus in weinig slaap en steeds volhouden. Dat is waarom het hier nog redelijk gaat maar ook lang niet altijd. 
Wat ik nodig heb:
Het is en en. En die ondersteuning voor zoon en ontlasting voor mij. Daarnaast gewoon de gesprekken waarin je samen als gezin zou kunnen neerleggen wat er totaal ondersneeuwt en dus ook aandacht voor moet komen. Hoe kan ik rustig even van huis zijn zonder dat ik gelijk weer alles uit mijn handen moet laten vallen als het niet gaat? Tijd voor mezelf dus. Een hobby of clubje, sport. Daar durf ik niet aan te beginnen en nee daar is hier ook geen geld voor. Dus beter van niet nu. Het leven moeten niet alleen maar moeten zijn maar ook mogen. 
Ik hoop heel erg dat naar mate ze ouder worden ik minder hoef te steunen. Dat dus de jongste steeds meer vaardigheid krijgt met de dagelijkse rompslomp. En dat gaat nu iets beter. Op school gaat het ook niet om de inhoud momenteel, het gaat om er zijn en dat hij het volhoudt en sociaal leert om te gaan te werken in een kleine klas. Zijn klas bestaat nu uit vier kinderen. En in een groep van meer dan tien raakt hij nog steeds overprikkeld.  Ook met een koptelefoon op. En ondanks medicatie. Het is een lange zoektocht. Ik ben al een jaar of acht onderweg. Met heel veel tegenwerking van de vader en jeugdzorg (tot ruim jaar geleden terug). Het is praktisch zijn hele leven al raak. 
Een regisseur die af en toe mijn stokje overneemt en mij even laat bijkomen. Ha zou heerlijk zijn. En zal wennen zijn, gezien erop te moeten vertrouwen dat het ook goed gaat en ik niet weer gebeld wordt dat het niet gaat. En kind toch weer moet ophalen🤞.
Er is gewoon teveel op zorg bezuinigd en de miljoenen die te versnipperd worden besteedde schieten niet op is weggegooid geld. Vandaag gaan de jeugdbeschermers naar Den Haag. Die hebben een caseload van heb ik jou daar. Dat is waarom ik het dus zelf sneller en beter kan. Ze zijn helemaal niet beschermend op de manier die ze nu moeten. Het is alleen maar brandjes blussen. Dat heb ik ook tijden gekend. Wachten totdat het zo nijpend wordt dat ze wel moeten helpen en iets inzetten en wel nu.

Ik heb niet alles helemaal gezien, maar vind vooral dat gezin met de HB kinderen vrij heftig. Een soort hersenspoelen van die kinderen dat de hele wereld maar tegen hen is. Dat alles de schuld is van anderen. En als het dan niet in hun straatje past, vertrekken ze. Ik denk dat daar een heleboel aan de hand is, maar dat de ouders vooral ook veel hulp “afslaan” of “tegenhouden”, omdat ze het zelf anders zien. Kreeg een soort ruinerwold-gevoel bij ze.

ik ben principieel tegen programma’s waar mensen in hun privé-leven gevolgd worden (kinderen inbegrepen) zonder dat ze onherkenbaar in beeld gebracht worden. Deze kinderen zullen op volwassen leeftijd nog steeds herinnerd worden aan hun deelname. Ik geloof ook niet in de integriteit van de makers (ook al is het de EO, het blijven tv makers). Dus ik kijk niet (en eigenlijk heb je nu niets aan mijn antwoord).
Sini

BlairW schreef op 24-11-2022 om 08:29:

Ik heb niet alles helemaal gezien, maar vind vooral dat gezin met de HB kinderen vrij heftig. Een soort hersenspoelen van die kinderen dat de hele wereld maar tegen hen is. Dat alles de schuld is van anderen. En als het dan niet in hun straatje past, vertrekken ze. Ik denk dat daar een heleboel aan de hand is, maar dat de ouders vooral ook veel hulp “afslaan” of “tegenhouden”, omdat ze het zelf anders zien. Kreeg een soort ruinerwold-gevoel bij ze.

Niet helemaal met je eens, maar ik kreeg ook het gevoel dat er inderdaad een situatie was ontstaan met het gevoel 'wij tegen de rest van de wereld'. Tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat hulp die is aangeboden totaal niet passend was. Hoogbegaafdheid wordt te vaak uitsluitend beoordeeld op het cognitieve vlak. Alles wat daar buiten valt wordt dan toegeschreven aan andere stoornissen, maar zo simpel ligt het niet. Een reguliere behandeling/traject voor iemand met autisme, werkt niet van voor een hb'er. (Nouja, voor welke stoornis bestaat er überhaupt een blauwdruk?)

Verder ben ik het wel eens met diegene die eerder schreef dat het vaak ook om een (bijna) burn out lijkt te gaan bij de moeder. De problemen worden geschetst en tegelijkertijd zie je hoe keihard de moeders vechten voor hun gezin. Aan liefde ontbreekt het in ieder geval niet.