Wie kijkt er ook 'verloren kinderen'?

Ik had ook het idee dat ik bij Astrid weer een bolle buik zag. Ik hoop heel erg van niet…
Marjolijn heeft gewoon zelf ontzettend veel problemen die ze overbrengt op haar kinderen. Ze betrekt die bij werkelijk alles en brengt haar visie en gemoedsrust veel te veel over op die kinderen.

Ik vind dit soort programma’s ook echt ingewikkeld. Je ziet kleine stukjes, deze worden enorm uitvergroot. Of je echt een goed beeld kunt krijgen vraag ik me af. 
Ben het sterk eens met Eppos, het belangrijkste is (bijna altijd denk ik) naast iemand gaan staat. Maar dan ook volledig. 
Pas dan krijg je ook een ingang, hoe klein ook en kun je ev ook wat positieve zaken bewerkstelligen. 
Dat geldt al helemaal bij issues met vertrouwen. Dat geldt in grote mate voor 2 vd 3 gezinnen. 
Vertrouwen is ook echt iets dat opgebouwd moet worden en gaat echt te paard. Veel wisselingen in personeel is echt een nogo voor veel gezinnen en doet wellicht meer kwaad dan goed. 
Dat het gezin met Nohemi ‘leerbaarder’ lijkt komt denk ik ook omdat net gefilmd is na een interventie die iig moeder erg hielp. (opname van meisje) 
Deze moeder zat bij mij juist een beetje in mijn allergie. Weinig echt oog voor de kinderen, erg met zichzelf bezig. Wellicht niet vreemd gezien haar burn out maar toch. Constant bezig met structuur maar ik had het idee dat ze er zelf erg nood aan had. Weinig fijne communicatie met de kinderen, plezier, ontspanning. 

Ik denk ook dat bij het grote gezin iq een grote rol speelt. Moeder gaf ook aan ‘gestopt met pil want dat doen meisjes’. Daar kun je vanalles van vinden maar je helpt ze (en de maatschappij) niet. Simpele zaken zoals erg toegankelijke anticonceptie wel. En financiële zorgen spelen ook zo’n grote rol. Dan kun je ze blijven bestoken met steeds een nieuw leger aan hulpverleners maar het helpt niet echt.

MRI schreef op 25-11-2022 om 11:23:

Ja ik vind Merel en Gerson ook een voorbeeld van het slagen van hulp van buitenaf. Maar ze leken ook toen het nog te stressvol was een voorbeeld van een koppel die nog open stond voor interventies, begeleiding en raad van deskundigen.
Bij Marjolein en Astrid lijkt dat anders te liggen: door allerlei factoren (van de hulpverlening maar misschien ook door hun eigen problematiek) lijkt hulpverlening niet meer aan te slaan. Bij Astrid denk ik heel naief: een keer dat hele huis uitmesten en elke week iemand die twee uur helpt het op orde te houden. Maar ja, zo'n klein huis... en zag ik nou dat de vijfde al weer onderweg was? Ik word al moe als ik er naar kijk.

Marjolein is zelf een beschadigd iemand wellicht ook door wat er fout is gegaan bij de hulpverlening maar ook door het verleden. Daardoor reageert ze ook (misschien begrijpelijk) heel emotioneel. In het laatste shot leek het de familie goed te gaan en dat zou hardstikke fijn zijn.

De indruk die de serie bij mij achter laat is, dat je of je kind maar even buiten de norm hoeft te vallen, het dan juist fout kan gaan en fouter kan gaan doordat je hulp zoekt.
Volgende week komen er hulpverleners aan het woord over dit soort situaties. Ik ben benieuwd.

Ik denk dat dit helaas klopt. Ik zeg wel eens: je moet hulpverlening ook managen. Je denkt: als ik om hulp vraag dan gaan deskundigen de situatie professioneel beoordelen en op basis daarvan vertellen wat de beste aanpak is en dan gaan ze slimme en deskundige dingen bedenken en ons helpen. Maar zo makkelijk gaat het helemaal niet. Er spelen totaal andere belangen mee waar niet echt over gepraat wordt. De gemeente hier heeft aanvullend psychologisch onderzoek drie jaar tegengehouden terwijl er intussen ook drie Veilig Thuis meldingen voorbij kwamen (agressie van kind naar ouders en zus). Daar deden ze niks mee want ik mishandelde hem niet en er was wat hulp en ik deed het best aardig, en zoon bleef nooit zitten en bovendien was er toch geen aanbod voor agressie, beweerden ze. Als kind niet wilde meewerken, verscholen ze zich erachter: “Tja, als hij niks wil, kunnen we niks.” Als volwassene kun je hulp niet weigeren, dan krijg je VT op je dak. Maar als je kind zich overal onderuit wurmt, gaat niemand dat met hem aan. Niks aan te doen. Dat zijn ontwikkeling natuurlijk wel serieus bedreigd wordt door zijn onvermogen om met emoties om te gaan, dat moest de coaching, die duidelijk niet zwaar genoeg was voor zoon, dan maar oppakken. Ik heb me er ook heel erg verbaasd over gestaan dat onze gemeente helemaal geen sociale kaart lijkt te hebben buiten een paar generalistische bureaus voor instap-ambulante begeleiding. Geen ADHD-specialisten, geen HB-specialisten, geen agressieregulatie. Over autisme werd niet gepraat want die diagnose had hij niet en onderzoek was niet nodig want hij had al een diagnose (ADHD dus) en “het komt eigenlijk nooit voor dat een kind dan later een andere diagnose krijgt”. Ik dacht: wat een onzin, vraag maar eens op OO-forum. Maar dat ging gewoon over geld en als je hulpverleners al te straf tegenspreekt, vinden ze dat niet leuk. En ze hebben natuurlijk het machtsmiddel VT. Ik denk eigenlijk niet dat ze dat bewust doen maar ik denk wel dat ze zomaar het gevoel kunnen krijgen dat ze zelf onder druk komen te staan: die ouder is weerspannig en werkt niet mee, ik kan er niks mee. Ik heb dat gevoel van ‘uitkijken geblazen’ in ieder geval wel eens gehad. En heb er ook conclusies uit getrokken. Je moet dan je keutel intrekken. Als je kind complexe problematiek heeft, moet je overal zelf achteraan, alles zelf zoeken. En ze wezen heel veel af, vaak op twijfelachtige gronden, en wat ze wel toekenden daar moest ik eerst lang over soebatten. Ik zie dat niet alleen bij ons maar ook bij twee bevriende gezinnen. Een half jaar geleden is er dan eindelijk toestemming gegeven voor GGZ maar inmiddels is kind ‘s nachts wakker en overdag in bed, uitgevallen op school en denkt de psychiater in de richting van autisme/MCDD. Ik ben aan het eind van mijn Latijn en heb het laatste half jaar met tijden ook heel wat drama geschopt in contacten met hulpverleners omdat ik echt op mijn tandvlees loop en ik ook zag dat zoon steeds verder afgleed en ik me steeds machtelozer en zwakker voelde omdat ik totaal geen grip mee had op zijn en onze situatie. Ik vind het zo erg dat het zo ver heeft moeten komen! Dat ze het zo op zijn beloop hebben gelaten. 

Ik snap op zich ook nog wel dat hulpverleners een normale menselijke reactie hebben op iemand die hoog in haar emoties zit. Maar tegelijkertijd is het een bijna onvermijdelijk gevolg van de chronische stress en het crisisgevoel waarin je leeft. Ze zouden het op moeten vatten als een noodsignaal! Zo is het voor mij in ieder geval! Kinderen met emotie- en woedeproblemen halen je het bloed onder de nagels vandaan. Je moet geduld hebben, de-escaleren, jezelf beheersen, geen emoties tonen, geen zwakheid tonen en de hele dag door negativiteit en chaos incasseren en op een gegeven moment is de rek er compleet uit en plof je haast uit elkaar van ellende. Maar als je als ouder duidelijk zegt: ik weet het niet meer, ik kan het niet meer, ik hou het niet meer vol, krijg je vaak allerlei tips/commentaar waar je juist niks meer mee kan omdat je uitgeput en leeg bent. Ik vind het zo gek dat er een beperkt besef is dat het volkomen logisch is dat je als ouder steeds slechter gaat functioneren, omdat het een uitputtingsslag is en een gestage aftakeling van je veerkracht en je weerbaarheid. Ze blijven je maar vertellen wat je anders moet doen terwijl je al heel veel hebt geprobeerd en er heel veel double binds (je kunt het nooit goed doen) in de boodschappen zitten. Bijvoorbeeld: je moet jezelf beheersen en de situaties waarin woede en agressie dreigt de-escaleren, rekening houden met de problematiek. Maar als kind steeds alle gesprekken over grenzen torpedeert door onmiddellijk gaan schreeuwen, noemen ze datzelfde de-escalerende optreden ineens pleasen en moet je natuurlijk wel vasthouden aan gezonde grenzen. Ja duh! Dat zou ik ook wel willen! Maar wie staat er dan naast mij als het helemaal uit de klauwen loopt? Wie wil echt weten hoe dat gaat? Wie komt een inschatting maken van zijn belastbaarheid en van mijn veiligheid? Lange tijd is dat gewoon aangehoord en krijg je steeds opnieuw dezelfde dingen te horen en wordt er niet naar bevinden gehandeld. 

Ik ben ook wel benieuwd naar de reacties van hulpverleners. Ik ben ook vooral wel benieuwd naar hun zelfreflectie, of ze zich kwetsbaar kunnen opstellen en kunnen zien hoeveel druk ze op mensen zetten die toch al helemaal overbelast zijn. Zij hebben vast ook een verhaal: de gemeente knijpt de financiering af, een generalist moet het maar met een psychiatrische patiënt zien te rooien, heel veel hulp is verdwenen, eigen verantwoordelijkheid is nou eenmaal de politieke waan van de dag, er zijn wachtlijsten en een tekort aan mensen. Ik snap dat ook. Daarom blijf ik ook altijd wel in gesprek over wat er dan wel mogelijk is. Maar er zijn er niet veel die je als ouder echt als gelijke blijven zien als hun eigen ego onder druk staat. Vroeg of laat krijg je van de meesten toch als ouder een veeg uit de pan als de situatie verslechtert. Al dan niet verhuld. Er zijn er maar een paar die mij als ouder echt serieus hebben genomen, die echt consequent naast je blijven staan, wat Eppos en Pinokkio ook aangeven. Hulpverleners willen volgens mij die frustratie niet voelen dat ze zo weinig kunnen bereiken en die leggen het dan toch gauw intuïtief bij de ouder neer, omdat dat eigenlijk nog het enige is wat ze in portefeuille hebben. En dan laten ze je of aanmodderen of, als je echt opstandig en onhandelbaar wordt, kunnen ze je dus ook doorschuiven naar VT. Je kunt echt ontzettend in de problemen komen met hulpverleners, dat het eigenlijk nog meer moeite kost om ze te managen dan dat het aan vooruitgang oplevert. Maar ik weet ook: ik ga het niet redden met mijn kind dus ik moet iets. En er zijn gelukkig ookecht goede mensen, heldere hulpverleners die de hele werkelijkheid onder ogen durven zien. Daar moet je ook een beetje geluk mee hebben en je een beetje aan optrekken. In die zin blijf ik me ook steeds wel positief en coöperatief opstellen. Ik moet er ook echt niet aan denken om zo’n gevecht als waar Marjolein in verzeild is geraakt er nog BIJ te krijgen! Dat is voor mij echt een horrorscenario en ik denk dat ik dat niet zo lang zou volhouden als zij. Ik begrijp gewoon echt niet hoe die vrouw nog overeind staat! Maar goed, ik zou het ook niet zo ver doordrijven omdat ik ook echt vind dat zij niet goed in de werkelijkheid is. Ik zou dus allang wel hebben meebewogen. 

Sorry voor het lange verhaal! 

Ik had een ontzettend fijne gezinscoach vanuit de gemeente die echt bekend was met de doelgroep. Dat heeft zoveel ellende gescheeld en hij heeft zich ook echt ingezet om voor de hulp te zorgen die ik nodig vond. Maar zonder dit soort helden is het zo ontzettend zwaar omdat je naast de uitputtende thuissituatie ook bij het zoeken van hulp je jezelf op een slagveld begeeft. Ik ben de hulpverleners die wel wilde luisteren eeuwig dankbaar. 

Omnik schreef op 25-11-2022 om 16:10:

[..]

Ik denk dat dit helaas klopt. Ik zeg wel eens: je moet hulpverlening ook managen. Je denkt: als ik om hulp vraag dan gaan deskundigen de situatie professioneel beoordelen en op basis daarvan vertellen wat de beste aanpak is en dan gaan ze slimme en deskundige dingen bedenken en ons helpen. Maar zo makkelijk gaat het helemaal niet. Er spelen totaal andere belangen mee waar niet echt over gepraat wordt. De gemeente hier heeft aanvullend psychologisch onderzoek drie jaar tegengehouden terwijl er intussen ook drie Veilig Thuis meldingen voorbij kwamen (agressie van kind naar ouders en zus). Daar deden ze niks mee want ik mishandelde hem niet en er was wat hulp en ik deed het best aardig, en zoon bleef nooit zitten en bovendien was er toch geen aanbod voor agressie, beweerden ze. Als kind niet wilde meewerken, verscholen ze zich erachter: “Tja, als hij niks wil, kunnen we niks.” Als volwassene kun je hulp niet weigeren, dan krijg je VT op je dak. Maar als je kind zich overal onderuit wurmt, gaat niemand dat met hem aan. Niks aan te doen. Dat zijn ontwikkeling natuurlijk wel serieus bedreigd wordt door zijn onvermogen om met emoties om te gaan, dat moest de coaching, die duidelijk niet zwaar genoeg was voor zoon, dan maar oppakken. Ik heb me er ook heel erg verbaasd over gestaan dat onze gemeente helemaal geen sociale kaart lijkt te hebben buiten een paar generalistische bureaus voor instap-ambulante begeleiding. Geen ADHD-specialisten, geen HB-specialisten, geen agressieregulatie. Over autisme werd niet gepraat want die diagnose had hij niet en onderzoek was niet nodig want hij had al een diagnose (ADHD dus) en “het komt eigenlijk nooit voor dat een kind dan later een andere diagnose krijgt”. Ik dacht: wat een onzin, vraag maar eens op OO-forum. Maar dat ging gewoon over geld en als je hulpverleners al te straf tegenspreekt, vinden ze dat niet leuk. En ze hebben natuurlijk het machtsmiddel VT. Ik denk eigenlijk niet dat ze dat bewust doen maar ik denk wel dat ze zomaar het gevoel kunnen krijgen dat ze zelf onder druk komen te staan: die ouder is weerspannig en werkt niet mee, ik kan er niks mee. Ik heb dat gevoel van ‘uitkijken geblazen’ in ieder geval wel eens gehad. En heb er ook conclusies uit getrokken. Je moet dan je keutel intrekken. Als je kind complexe problematiek heeft, moet je overal zelf achteraan, alles zelf zoeken. En ze wezen heel veel af, vaak op twijfelachtige gronden, en wat ze wel toekenden daar moest ik eerst lang over soebatten. Ik zie dat niet alleen bij ons maar ook bij twee bevriende gezinnen. Een half jaar geleden is er dan eindelijk toestemming gegeven voor GGZ maar inmiddels is kind ‘s nachts wakker en overdag in bed, uitgevallen op school en denkt de psychiater in de richting van autisme/MCDD. Ik ben aan het eind van mijn Latijn en heb het laatste half jaar met tijden ook heel wat drama geschopt in contacten met hulpverleners omdat ik echt op mijn tandvlees loop en ik ook zag dat zoon steeds verder afgleed en ik me steeds machtelozer en zwakker voelde omdat ik totaal geen grip mee had op zijn en onze situatie. Ik vind het zo erg dat het zo ver heeft moeten komen! Dat ze het zo op zijn beloop hebben gelaten.

Ik snap op zich ook nog wel dat hulpverleners een normale menselijke reactie hebben op iemand die hoog in haar emoties zit. Maar tegelijkertijd is het een bijna onvermijdelijk gevolg van de chronische stress en het crisisgevoel waarin je leeft. Ze zouden het op moeten vatten als een noodsignaal! Zo is het voor mij in ieder geval! Kinderen met emotie- en woedeproblemen halen je het bloed onder de nagels vandaan. Je moet geduld hebben, de-escaleren, jezelf beheersen, geen emoties tonen, geen zwakheid tonen en de hele dag door negativiteit en chaos incasseren en op een gegeven moment is de rek er compleet uit en plof je haast uit elkaar van ellende. Maar als je als ouder duidelijk zegt: ik weet het niet meer, ik kan het niet meer, ik hou het niet meer vol, krijg je vaak allerlei tips/commentaar waar je juist niks meer mee kan omdat je uitgeput en leeg bent. Ik vind het zo gek dat er een beperkt besef is dat het volkomen logisch is dat je als ouder steeds slechter gaat functioneren, omdat het een uitputtingsslag is en een gestage aftakeling van je veerkracht en je weerbaarheid. Ze blijven je maar vertellen wat je anders moet doen terwijl je al heel veel hebt geprobeerd en er heel veel double binds (je kunt het nooit goed doen) in de boodschappen zitten. Bijvoorbeeld: je moet jezelf beheersen en de situaties waarin woede en agressie dreigt de-escaleren, rekening houden met de problematiek. Maar als kind steeds alle gesprekken over grenzen torpedeert door onmiddellijk gaan schreeuwen, noemen ze datzelfde de-escalerende optreden ineens pleasen en moet je natuurlijk wel vasthouden aan gezonde grenzen. Ja duh! Dat zou ik ook wel willen! Maar wie staat er dan naast mij als het helemaal uit de klauwen loopt? Wie wil echt weten hoe dat gaat? Wie komt een inschatting maken van zijn belastbaarheid en van mijn veiligheid? Lange tijd is dat gewoon aangehoord en krijg je steeds opnieuw dezelfde dingen te horen en wordt er niet naar bevinden gehandeld.

Ik ben ook wel benieuwd naar de reacties van hulpverleners. Ik ben ook vooral wel benieuwd naar hun zelfreflectie, of ze zich kwetsbaar kunnen opstellen en kunnen zien hoeveel druk ze op mensen zetten die toch al helemaal overbelast zijn. Zij hebben vast ook een verhaal: de gemeente knijpt de financiering af, een generalist moet het maar met een psychiatrische patiënt zien te rooien, heel veel hulp is verdwenen, eigen verantwoordelijkheid is nou eenmaal de politieke waan van de dag, er zijn wachtlijsten en een tekort aan mensen. Ik snap dat ook. Daarom blijf ik ook altijd wel in gesprek over wat er dan wel mogelijk is. Maar er zijn er niet veel die je als ouder echt als gelijke blijven zien als hun eigen ego onder druk staat. Vroeg of laat krijg je van de meesten toch als ouder een veeg uit de pan als de situatie verslechtert. Al dan niet verhuld. Er zijn er maar een paar die mij als ouder echt serieus hebben genomen, die echt consequent naast je blijven staan, wat Eppos en Pinokkio ook aangeven. Hulpverleners willen volgens mij die frustratie niet voelen dat ze zo weinig kunnen bereiken en die leggen het dan toch gauw intuïtief bij de ouder neer, omdat dat eigenlijk nog het enige is wat ze in portefeuille hebben. En dan laten ze je of aanmodderen of, als je echt opstandig en onhandelbaar wordt, kunnen ze je dus ook doorschuiven naar VT. Je kunt echt ontzettend in de problemen komen met hulpverleners, dat het eigenlijk nog meer moeite kost om ze te managen dan dat het aan vooruitgang oplevert. Maar ik weet ook: ik ga het niet redden met mijn kind dus ik moet iets. En er zijn gelukkig ookecht goede mensen, heldere hulpverleners die de hele werkelijkheid onder ogen durven zien. Daar moet je ook een beetje geluk mee hebben en je een beetje aan optrekken. In die zin blijf ik me ook steeds wel positief en coöperatief opstellen. Ik moet er ook echt niet aan denken om zo’n gevecht als waar Marjolein in verzeild is geraakt er nog BIJ te krijgen! Dat is voor mij echt een horrorscenario en ik denk dat ik dat niet zo lang zou volhouden als zij. Ik begrijp gewoon echt niet hoe die vrouw nog overeind staat! Maar goed, ik zou het ook niet zo ver doordrijven omdat ik ook echt vind dat zij niet goed in de werkelijkheid is. Ik zou dus allang wel hebben meebewogen.

Sorry voor het lange verhaal!

Omnik, mijn ervaring (vanuit beide kanten) is dat het enorm van je sociale vaardigheden afhangt hoe je ontvangen wordt door hv. Ben je een beetje ‘leuk’ dan heb je het zoveel makkelijker. En ben je er goed in hv het gevoel te geven dat ze goed bezig zijn dan zit je gebeiteld en krijg je de beste zorg.

Probleem is nu juist vaak dat juist de sociaal minder vaardige mensen meer nood aan hulp hebben.

Verder is het natuurlijk ook een soort van tombola en je moet maar net geluk hebben. En op momenten dat je hulp hard nodig hebt kun je de ander wellicht minder goed inschatten en ben je ook op je kwetsbaarst. Er zijn echt genoeg mensen in hv die hier best misbruik van maken. 

Omnik, wat je schrijft.😢 het grijpt me zo aan. Hier hetzelfde, vanuit wat ze noemen een vechtscheiding. Ik heb acht jaar moeten doen over waar ik nu sta met kind. Was geen eens getrouwd of samenwonend en daar is alle aandacht gegaan naar wat kind verloor door de strijd van ouders. 
Heb moeten vluchten, ben zwaar ziek geworden. Raad kinderbescherming was de eerste die me smste toen ik wakker werd uit een operatie. Heb helemaal zelf niet rustig kunnen beter worden. Altijd stond kind op 1. Van medisch kinderdagverblijf naar crèche van crèche naar sbo en hij ging juist net weer goed toen er een ots kwam. Dat was Nav raadsonderzoek 2. Wat er kwam omdat de gemeente mijn zorgen in hun zorgen veranderde en een vto ging doen. Die ots was er toch wel gekomen wat dat wilde vader enorm graag. Ondanks dat er omgang was, heeft het terroriseren doorgang kunnen blijven vinden want kind had last van ons. Maar kind kreeg last van ons door daar steeds dwang op te zetten. En dat hij anders was, was al duidelijk bij het mkd. Vervolgens weigert vader constant medewerking aan juiste hulp. Nog meer rechtszaken. Ben nu nog niet klaar, wel bijna trouwens. Zit nu te wachten op de laatste uitspraken van de rechtbank.
En inderdaad ben ik bang dat we straks veel verder van huis zitten dan we ooit zaten. Gelukkig gaat het met kind nu aardig.
Zoals ik me vaak noemde in die toestanden is aangeschoten wild. Een soort Marjolijn maar dan wat meer terug getrokken. Huilend op mijn slaapkamer. Mijn oudste heeft het veel meer meegekregen, het is niet haar vader. Het heeft ook haar en mij bij tijden zo geschaad. En mij zoveel nachtrust gekost. Steeds niet slapen en wakker liggen met waar gaan ze me nu weer in drukken. En hoe leg ik kind uit dat het nu weer zo gaat. Zoveel verschillende partijen en hulpverleners. Ik denk dat ik al makkelijk de 30 aantik.

Die goeie van de gemeente die nu weggaat was gister voor een keer en dus het laatst bij mij thuis. Ik zat wat te zoeken in de pc en te printen en zij zat aan mijn eettafel. Opeens zegt ze: wat goed hoe wij hier toch samen met elkaar zijn, het is net of we elkaar al jaren kennen (ik ken haar ruim 1 jaar). Hoe ik hier zit en jij helemaal daar, zoals heel vertrouwd.
Ik zeg tegen haar, ha ja dat klopt maar dat heb ik alleen bij jou vanuit de gemeente. Je voorgangers waren hier ook echt niet welkom haha. Dat ligt echt puur aan jou. 
En nu gaat ze weg! Ik heb haar nog geattendeerd op deze docu. Deze is echt op de hoogte van wat wij hier zeggen. Vanaf 2015 is de jeugdzorg totaal vernaggelt door het bij de gemeente te leggen, zegt zij ook. Met bijna de helft minder geld en met een hoop mensen die niet naast je kunnen gaan staan. Zelfs een hoop vrijwilligers die in eerste aanleg worden ingezet. Bel je hier naar het wijkteam dat zit daar eerste instantie iemand zonder opleiding. Dus als je al verder komt dan is het zo goedkoop mogelijk en er zijn gewoon te weinig generalisten, case managers of hoe zichzelf nu nog maar noemen.
Zij raadde me dus sterk aan geen vervanging meer te nemen voor haar. Ik wist het prima zelf, ik heb alleen iemand nodig die ik kan aanschieten voor het verlengen en regelen voor wat er nodig is.
Ik weet het zo net nog niet. Het is pingpongen met een half betje en een onstabiele pingpongtafel. Ik wil er best een viltje onder leggen of twee, toch vind ik wel dat zij gewoon hun werk moeten uitvoeren….
Hopelijk blijft het zo goed gaan met kind, dan hoef ik gewoon weinig van de gemeente en dat pleit altijd voor dat het de minste weerstand kost. Voor kind maar ook voor mij.

Wasmachine schreef op 25-11-2022 om 16:21:

Ik had een ontzettend fijne gezinscoach vanuit de gemeente die echt bekend was met de doelgroep. Dat heeft zoveel ellende gescheeld en hij heeft zich ook echt ingezet om voor de hulp te zorgen die ik nodig vond. Maar zonder dit soort helden is het zo ontzettend zwaar omdat je naast de uitputtende thuissituatie ook bij het zoeken van hulp je jezelf op een slagveld begeeft. Ik ben de hulpverleners die wel wilde luisteren eeuwig dankbaar.

Nou! En of! 

Wat ik van het einde van de docu vond, hoe Astrid maar weer bagetalliseert over zichzelf en dat anderen niet gelukkig zijn omdat ze niet alles zeggen en daar stress van hebben. Volgens mij heeft zij enorm veel stress en geeft ze van alles vooral anderen de schuld. Je kunt slachtoffer zijn maar je bent ook zelf degene die deels het daar weer moet laten en goede hulp inschakelt voor waar je tegenaan loopt. Ze kan helemaal niet bedenken in de aflevering ervoor wat ze kan gebruiken. Dus eerst al die branden blussen en tot rust komen. Waar ik me dus eigenlijk wel over verbaas is dat hier geen enkele jeugdbescherming bij betrokken is. Ik zou die kinderen toch heel erg iets gunnen. Iets in de vorm van opvang, een clubje, een begeleider, een voorleesmoeder. Dan heeft Astrid even handen vrij om iets op te ruimen, of juist uit te rusten. Dat beschuldigen van een adhd man heeft niet zoveel zin. Hij kon tenslotte ook zonder haar de kinderen even hebben. 
Ik hoop heel erg dat ze het gezin in België met rust laten vanuit Nederland. Ze zitten nu op school. Bovendien komt alles meer dan tien jaar te laat. Als ze zich hadden willen voegen in dit gezin, door naast ze te staan was dat wel in de eerste vijf a tien jaar. Nu zijn de kinderen al veel te veel gehecht aan wat ouders meegeven en zelf met hun hoofdbegaafdheid denken te moeten. Tot rust komen en hopelijk kan België ze bieden wat hier in Nederland onmogelijke opgaaf wordt. De oudste is 17! Wel zou ik Marjolijn oprecht hulp gunnen zodat ze ook echt haar trauma s verwerkt.

en ja die isai is een rebel. Met een hark je zus te lijf gaan. Ik snap het wel. Hier ook zo n jongetje dat tegen een oudere zus van vier x zijn gewicht op wil kunnen. Het is ook de jongste zijn en alles uitproberen. Zij moeten voor hem ook echt hulp zoeken. De moeder moet kunnen uitrusten en de man heeft ook duidelijk structuur nodig. Echt alles benoemen ergerde ik me enorm aan. Soms gewoon even mond dicht en doen. Heb je dorst dan vraag je om drinken. En niet gaan slaan. Eten uitspugen dan krijg je geen toetje. Geen appel opeten dan geen ei. Wacht je maar tot de volgende maaltijd. En ook niet overal een enorm punt van maken, gewoon werkbaar. Ik denk dat ze wat dat betreft nog wel even ondersteuning kunnen gebruiken. En ook niet moeten verwachten dat alles oplosbaar is. Iedereen heeft wel eens wat. 

hier vandaag een puber die vlak voor ik wil douchen een drie kwartier de badkamer in beslag neemt. Een jongetje die heel veel aandacht vraagt als ik mijn hoofd ergens bij moet houden. Mijn planning loopt eigenlijk nooit zoals bedacht.Ik pas me steeds weer aan op wat mij overvalt, tja het zijn ook kinderen. Ze zijn ook niet op de wereld gekomen om alleen maar dwars te liggen. Maar om te leren dat ze soms even overleggen of rekening te houden met. Daar heb ik dan mijn rol om dat ontspannen te vertellen. Ja en af en toe ben ik ook moe. En mag ik dat ook zijn na alles wat ik dan al heb gedaan 😉

Omnik schreef op 25-11-2022 om 16:10:

[..]

Ik denk dat dit helaas klopt. Ik zeg wel eens: je moet hulpverlening ook managen. Je denkt: als ik om hulp vraag dan gaan deskundigen de situatie professioneel beoordelen en op basis daarvan vertellen wat de beste aanpak is en dan gaan ze slimme en deskundige dingen bedenken en ons helpen. Maar zo makkelijk gaat het helemaal niet. Er spelen totaal andere belangen mee waar niet echt over gepraat wordt. De gemeente hier heeft aanvullend psychologisch onderzoek drie jaar tegengehouden terwijl er intussen ook drie Veilig Thuis meldingen voorbij kwamen (agressie van kind naar ouders en zus). Daar deden ze niks mee want ik mishandelde hem niet en er was wat hulp en ik deed het best aardig, en zoon bleef nooit zitten en bovendien was er toch geen aanbod voor agressie, beweerden ze. Als kind niet wilde meewerken, verscholen ze zich erachter: “Tja, als hij niks wil, kunnen we niks.” Als volwassene kun je hulp niet weigeren, dan krijg je VT op je dak. Maar als je kind zich overal onderuit wurmt, gaat niemand dat met hem aan. Niks aan te doen. Dat zijn ontwikkeling natuurlijk wel serieus bedreigd wordt door zijn onvermogen om met emoties om te gaan, dat moest de coaching, die duidelijk niet zwaar genoeg was voor zoon, dan maar oppakken. Ik heb me er ook heel erg verbaasd over gestaan dat onze gemeente helemaal geen sociale kaart lijkt te hebben buiten een paar generalistische bureaus voor instap-ambulante begeleiding. Geen ADHD-specialisten, geen HB-specialisten, geen agressieregulatie. Over autisme werd niet gepraat want die diagnose had hij niet en onderzoek was niet nodig want hij had al een diagnose (ADHD dus) en “het komt eigenlijk nooit voor dat een kind dan later een andere diagnose krijgt”. Ik dacht: wat een onzin, vraag maar eens op OO-forum. Maar dat ging gewoon over geld en als je hulpverleners al te straf tegenspreekt, vinden ze dat niet leuk. En ze hebben natuurlijk het machtsmiddel VT. Ik denk eigenlijk niet dat ze dat bewust doen maar ik denk wel dat ze zomaar het gevoel kunnen krijgen dat ze zelf onder druk komen te staan: die ouder is weerspannig en werkt niet mee, ik kan er niks mee. Ik heb dat gevoel van ‘uitkijken geblazen’ in ieder geval wel eens gehad. En heb er ook conclusies uit getrokken. Je moet dan je keutel intrekken. Als je kind complexe problematiek heeft, moet je overal zelf achteraan, alles zelf zoeken. En ze wezen heel veel af, vaak op twijfelachtige gronden, en wat ze wel toekenden daar moest ik eerst lang over soebatten. Ik zie dat niet alleen bij ons maar ook bij twee bevriende gezinnen. Een half jaar geleden is er dan eindelijk toestemming gegeven voor GGZ maar inmiddels is kind ‘s nachts wakker en overdag in bed, uitgevallen op school en denkt de psychiater in de richting van autisme/MCDD. Ik ben aan het eind van mijn Latijn en heb het laatste half jaar met tijden ook heel wat drama geschopt in contacten met hulpverleners omdat ik echt op mijn tandvlees loop en ik ook zag dat zoon steeds verder afgleed en ik me steeds machtelozer en zwakker voelde omdat ik totaal geen grip mee had op zijn en onze situatie. Ik vind het zo erg dat het zo ver heeft moeten komen! Dat ze het zo op zijn beloop hebben gelaten.

Ik snap op zich ook nog wel dat hulpverleners een normale menselijke reactie hebben op iemand die hoog in haar emoties zit. Maar tegelijkertijd is het een bijna onvermijdelijk gevolg van de chronische stress en het crisisgevoel waarin je leeft. Ze zouden het op moeten vatten als een noodsignaal! Zo is het voor mij in ieder geval! Kinderen met emotie- en woedeproblemen halen je het bloed onder de nagels vandaan. Je moet geduld hebben, de-escaleren, jezelf beheersen, geen emoties tonen, geen zwakheid tonen en de hele dag door negativiteit en chaos incasseren en op een gegeven moment is de rek er compleet uit en plof je haast uit elkaar van ellende. Maar als je als ouder duidelijk zegt: ik weet het niet meer, ik kan het niet meer, ik hou het niet meer vol, krijg je vaak allerlei tips/commentaar waar je juist niks meer mee kan omdat je uitgeput en leeg bent. Ik vind het zo gek dat er een beperkt besef is dat het volkomen logisch is dat je als ouder steeds slechter gaat functioneren, omdat het een uitputtingsslag is en een gestage aftakeling van je veerkracht en je weerbaarheid. Ze blijven je maar vertellen wat je anders moet doen terwijl je al heel veel hebt geprobeerd en er heel veel double binds (je kunt het nooit goed doen) in de boodschappen zitten. Bijvoorbeeld: je moet jezelf beheersen en de situaties waarin woede en agressie dreigt de-escaleren, rekening houden met de problematiek. Maar als kind steeds alle gesprekken over grenzen torpedeert door onmiddellijk gaan schreeuwen, noemen ze datzelfde de-escalerende optreden ineens pleasen en moet je natuurlijk wel vasthouden aan gezonde grenzen. Ja duh! Dat zou ik ook wel willen! Maar wie staat er dan naast mij als het helemaal uit de klauwen loopt? Wie wil echt weten hoe dat gaat? Wie komt een inschatting maken van zijn belastbaarheid en van mijn veiligheid? Lange tijd is dat gewoon aangehoord en krijg je steeds opnieuw dezelfde dingen te horen en wordt er niet naar bevinden gehandeld.

Ik ben ook wel benieuwd naar de reacties van hulpverleners. Ik ben ook vooral wel benieuwd naar hun zelfreflectie, of ze zich kwetsbaar kunnen opstellen en kunnen zien hoeveel druk ze op mensen zetten die toch al helemaal overbelast zijn. Zij hebben vast ook een verhaal: de gemeente knijpt de financiering af, een generalist moet het maar met een psychiatrische patiënt zien te rooien, heel veel hulp is verdwenen, eigen verantwoordelijkheid is nou eenmaal de politieke waan van de dag, er zijn wachtlijsten en een tekort aan mensen. Ik snap dat ook. Daarom blijf ik ook altijd wel in gesprek over wat er dan wel mogelijk is. Maar er zijn er niet veel die je als ouder echt als gelijke blijven zien als hun eigen ego onder druk staat. Vroeg of laat krijg je van de meesten toch als ouder een veeg uit de pan als de situatie verslechtert. Al dan niet verhuld. Er zijn er maar een paar die mij als ouder echt serieus hebben genomen, die echt consequent naast je blijven staan, wat Eppos en Pinokkio ook aangeven. Hulpverleners willen volgens mij die frustratie niet voelen dat ze zo weinig kunnen bereiken en die leggen het dan toch gauw intuïtief bij de ouder neer, omdat dat eigenlijk nog het enige is wat ze in portefeuille hebben. En dan laten ze je of aanmodderen of, als je echt opstandig en onhandelbaar wordt, kunnen ze je dus ook doorschuiven naar VT. Je kunt echt ontzettend in de problemen komen met hulpverleners, dat het eigenlijk nog meer moeite kost om ze te managen dan dat het aan vooruitgang oplevert. Maar ik weet ook: ik ga het niet redden met mijn kind dus ik moet iets. En er zijn gelukkig ookecht goede mensen, heldere hulpverleners die de hele werkelijkheid onder ogen durven zien. Daar moet je ook een beetje geluk mee hebben en je een beetje aan optrekken. In die zin blijf ik me ook steeds wel positief en coöperatief opstellen. Ik moet er ook echt niet aan denken om zo’n gevecht als waar Marjolein in verzeild is geraakt er nog BIJ te krijgen! Dat is voor mij echt een horrorscenario en ik denk dat ik dat niet zo lang zou volhouden als zij. Ik begrijp gewoon echt niet hoe die vrouw nog overeind staat! Maar goed, ik zou het ook niet zo ver doordrijven omdat ik ook echt vind dat zij niet goed in de werkelijkheid is. Ik zou dus allang wel hebben meebewogen.

Sorry voor het lange verhaal!

Omnik een knuffel voor jou!  Wat heb je het zwaar en wat duurt het al lang. Veel sterkte en hou vol!

RosaMontana schreef op 27-11-2022 om 15:50:

[..]

Omnik een knuffel voor jou! Wat heb je het zwaar en wat duurt het al lang. Veel sterkte en hou vol!

Ook van mij, Omnik. Je hebt alles geprobeerd erger te voorkomen. Je doet wel je uiterste best, je kunt ook niet meer. En vergeet ook niet aan jezelf te denken. Dat is heel moeilijk maar net zo belangrijk!

Ik heb net dit weekend alle afleveringen gekeken. Vond het indringend om te zien. Zelf werk ik ook in de hulpverlening maar krijg daarnaast hulp voor onze eigen zoon. Dat alleen al is een ingewikkelde situatie.
Het gezin van Astrid en haar man is echt de doelgroep waar ik in werk. Ze komen op mij wat minder begaafd over en een opstapeling van problemen: eigen trauma, man met ADHD, veel kinderen, klein huis, enorme chaos. En dan maar blijven zeggen dat je het zelf geen probleem vindt. Een opgeruimd huis alleen geeft al veel meer rust. Opvallend ook vond ik om te zien dat ze op vakantie gaan en dat huisje in een mum van tijd ook weer een chaos is...Maar zo gaat het dus. 
Verder vond ik het gezin van Marjolijn aan de ene kant het meest herkenbaar, omdat wij zelf een zoon met autisme hebben, maar aan de andere kant ook het meest schokkend. Ik begrijp het falen van de jeugdzorg, maar had het gevoel dat Marjolijn ook werkelijk niets zou kunnen accepteren. Daarnaast vind ik dat ze haar kinderen heel klein houdt, de oudste is notabene 17 maar wordt nog behandeld als een kind van 8 ofzo. 

En inderdaad het is zoeken naar een speld in een hooiberg om goede hulp te krijgen. Ook wij zelf hebben dit ervaren. Toen zoon op zijn 15e helemaal vast liep op school werd er ook hulp vanuit de gemeente ingezet. School en wij als ouders stonden recht tegenover elkaar. Wij zagen namelijk precies waar het mis ging, maar school wilde niets aanpassen. De hulpverlening kon er in eerste instantie weinig mee. Vanwege corona kwamen ze niet bij ons thuis in eerste instantie en daarnaast troffen we eerst 2  hulpverleners die niet passend waren. De eerste sloot totaal niet aan en de tweede ging gigantisch over de grenzen van ons kind. 
Daarna stopte ineens de hulp en trokken wij maar weer aan de bel, met zoon hadden we inmiddels een soort modus gevonden, maar zelf liepen we gigantisch vast. Er kwam toen eerst een mevrouw die alleen maar de Geef me de 5 methode kwam promoten. Die viel daarna uit door ziekte. En daarna kwam onze held! Echt een man uit duizenden, die zowel met ons als met zoon een klik had. Geweldig wat hij in iets meer dan een jaar tijd heeft gedaan. En toen zoon 18 werd heeft hij ook nog verlengd, omdat hij vond dat zoon daar recht op had en wij ook. Dus hij is er nog steeds...Ben daar zo blij mee. 

ik heb net naar Verloren Hulpverleners zitten kijken op NPO start (4 afleveringen van om en nabij de 12/13 minuten). Ik ben positief verrast. De hulpverleners leggen echt wel de vingers op de pijnlijke plekken. De laatste aflevering eindigt zelfs met de oproep om burgerlijk ongehoorzaam te zijn en als hulpverleners vanuit inzicht, wijsheid en beroepseer te gaan handelen in plaats van de bureaucratie te volgen.  

De gesprekken laten voor mij zien hoezeer de overheid lippendienst bewijst aan ‘oplossen’ terwijl mensen gewoon steunen, naast ze gaan staan en ze bijvoorbeeld simpelweg een deel van de laat uit handen nemen geen oplossing biedt en daarom niet mag. Terwijl je eigenlijk weet dat ouders zich simpelweg door bepaalde problemen hebben heen te worstelen. Maar dan moet er toch ‘evidence based’ gewerkt worden en je moet de illusie in stand houden dat je jezelf als hulpverlener overbodig gaat maken. Dat moet je opschrijven in je plan. Maar als je weet dat het zo niet gaat werken en als je iets anders wil doen (de hulpverlene noemt het voorbeeld van een balletjes trappen met een kind) moet je gaan bewijzen dat je je doelen ermee kan bereiken. En dat is duurder dan het gewoon proberen. En zoals een van die hulpverleners zegt: wanneer heb je nou precies je doel bereikt? Mij is dat ook opgevallen. In plannen zijn doelen geformuleerd als oplossingen. De problemen zijn aan het eind van een traject van 6 of 12 maanden verdwenen. Maar dat is bij bijvoorbeeld ADD niet zo realistisch. Dat heb ik al best vaak proberen duidelijk te maken maar het blijft niet plakken. Helpen bij het omgaan met problemen, ze door een periode heentrekken en kinderen simpelweg steun en structuur bieden, daar wordt op neergekeken. Dat wordt niet gezien als noodzakelijke hulp en dat moet je zelf maar regelen en betalen. Terwijl er echt wel onderliggende problematiek is waar zij echt geen oplossing voor kunnen bieden. Ze sturen een hulpverlener die moet gaan coachen terwijl de zelfstandigheid voor coaching er helemaal niet is. Die scène waarin Astrid een lijstje moet maken van haar problemen is daar ook een voorbeeld van. Dat kan ze helemaal niet maar het moet toch. Want dat moet je nou eenmaal zelf doen. Het is veel valse beeldvorming. De mensen in dit programma zijn daar in ieder geval eerlijk over. 
In al die gezinnen zou ‘gewoon steunen’, ‘gewoon helpen’ en niet per se een einddoel/norm opleggen en mensen proberen te dwingen daar naartoe te veranderen, waarschijnlijk meer helpen dan wat er nu gebeurt. Gewoon dat huis opruimen. Gewoon die kinderen eens een dag meenemen. Iedere dag een uurtje iemand laten helpen. Of zelfs die mensen eens een tijd met rust laten! Een van de hulpverleners, die zelf beslist over uithuisplaatsingen, is daar heel helder in. Hij zegt: waarom zouden wij het beter weten? Kinderen horen bij hun ouders.
De lat voor uithuisplaatsing moet heel hoog liggen. Hij beaamt bijvoorbeeld dat Marjolein waarschijnlijk zo slecht functioneert door de druk van de hulpverlening.

Zeker de moeite waard om te kijken! Eigenlijk moeten ouders en hulpverleners de handen ineen slaan! Misschien komen we dan nog eens ergens?