Wie kijkt er ook 'verloren kinderen'?
Verloren kinderen is een programma van de EO dat 's avonds om half elf op 3 wordt uitgezonden. Er worden drie 'probleemgezinnen' gevolgd.
Ik moet zeggen dat het me aangrijpt. Hoewel je bij sommige situaties denkt 'goh, had je dat niet anders aan kunnen pakken?' wordt ik voornamelijk bevangen door een gevoel van medelijden met de moeders (en soms de vaders) die in heel moeilijke situaties zitten. Ze hadden het programma ook 'moeders met burn out' kunnen noemen.
Enfin ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Sinilind schreef op 24-11-2022 om 08:43:
ik ben principieel tegen programma’s waar mensen in hun privé-leven gevolgd worden (kinderen inbegrepen) zonder dat ze onherkenbaar in beeld gebracht worden. Deze kinderen zullen op volwassen leeftijd nog steeds herinnerd worden aan hun deelname. Ik geloof ook niet in de integriteit van de makers (ook al is het de EO, het blijven tv makers). Dus ik kijk niet (en eigenlijk heb je nu niets aan mijn antwoord).
Sini
https://www.nrc.nl/nieuws/2022/11/21/documaker-sahar-meradji-ik-wil-laten-zien-waarom-probleemgezinnen-zo-moeilijk-uit-de-ellende-komen-a4148905 niet dat daar natuurlijk niet over nagedacht is.
BlairW schreef op 24-11-2022 om 08:29:
Ik heb niet alles helemaal gezien, maar vind vooral dat gezin met de HB kinderen vrij heftig. Een soort hersenspoelen van die kinderen dat de hele wereld maar tegen hen is. Dat alles de schuld is van anderen. En als het dan niet in hun straatje past, vertrekken ze. Ik denk dat daar een heleboel aan de hand is, maar dat de ouders vooral ook veel hulp “afslaan” of “tegenhouden”, omdat ze het zelf anders zien. Kreeg een soort ruinerwold-gevoel bij ze.
Ik vind dat ook het moeilijkste gezin om mee mee te leven. Tegelijkertijd weet ik uit eigen ervaring hoe je zelf als ouder kunt ‘afglijden’ door zorgen, wanhoop en last but not least: slaapgebrek. Die vrouw heeft zelf waarschijnlijk autisme, is zwaar getraumatiseerd, is totaal in paniek en slaapt nauwelijks. Onder die omstandigheden kan iemand niet ‘normaal’ functioneren. Je kunt zeggen: dan moet ze maar hulp accepteren maar zo eenvoudig ligt dat nou ook weer niet. Want ik heb, gelukkig heel veel minder heftig dan zij, ook bepaald niet de ervaring dat als het spaak loopt met HB/autisme er goede expertise in huis is bij gemeenten. Niet alleen bij ons, dat zie ik bij meerdere gezinnen. Je blijft met vrijwel lege handen achter. En het is vervolgens heel makkelijk om zelf als ouder ‘hysterisch’ te worden (gevonden) door professionals. Dat is echt uitkijken geblazen. En je gaat natuurlijk steeds slechter functioneren als het in je gezin, met je kinderen, helemaal niet goed gaat en je krijgt er geen grip op. Ik vind die vrouw ook flink gestoord maar heb ook diep medelijden met haar, juist omdat ze het noorden zo kwijt is en mensen ook niet meer in staat zijn haar op een positieve manier te bereiken. En ik heb echt niet de illusie dat als Jeugdzorg het overneemt, het met die kinderen zoveel beter zal gaan! Wat wel? Ik zal er eens over denken, tussen het werken door vandaag 😂.
Ik vind het ook een heftig programma. Gek genoeg prijs ik me gelukkig. Ik dacht veel te zullen herkennen maar ik houd het verrassend recht ten opzichte van deze gezinnen. Ik herken ook dingen maar heb het stuur echt nog wel in handen. Dat is voor mij een opsteker. Niet dat het per se een verdienste is van mij: je bent wie je bent en ik ben gelukkig gezonder en sterker dan deze mensen. En het is ook geluk omdat de problemen bij ons pas relatief laat begonnen. Maar het is wel een opluchting voor me, dat ik het nog niet zo slecht doe en dat ik niet nog met jonge kinderen zit. Mijn jongste is 16.
Wat ik moeilijk vind bij het zien van deze serie is het stigma dat deze gezinnen nu voor altijd hebben. Ook als er betere tihden komen. De gebruikte woorden #verlorenkinderen en #problermgezinnrn doen er toe.
Wat doet het met je als kind als je zo jong als 'verloren' wordt weggezet op tv?
Ik heb ook Kamp van Koningsbruggen gekeken en Edinho (een van de kinderen van Ruinerwold) laat daar juist op een enorm krachtige en authentieke manier zien dat je als kind nooit 'verloren' genoemd of gezien mag worden.
Mooi dat hij deze week ook ambassadeur is geworden van Stichting "het vergeten kind."
Omnik schreef op 24-11-2022 om 01:18:
[..]
De positie van oma is totaal anders dan die van moeder. Moeder kan dit niet zomaar kopiëren. Ten eerste gedragen kinderen zich bijna altijd beter ergens anders. Thuis komt alles eruit. Bovendien begint oma uitgerust aan haar middagje oppassen en weet ze dat Nohemy na een aantal uur ook weer weggaat. Die moeder zegt het op een gegeven moment: in de instelling gaan mensen na een dienst van acht uur weer naar huis. Voor die ouders speelt het zich in hun eigen huis, op hun eigen veilige plek af, die dus niet veilig en rustig is. Die moeder praat ook over haar reactie op het gillen van andere kinderen, dat ze daar direct op reageert omdat haar dochter ook ‘s nachts schreeuwde en op de muren bonkte. Die vrouw is zwaar overprikkeld en overbelast en ze is in wezen getraumatiseerd want ze herbeleeft direct de stress die geweest is dus ze kan niks meer hebben. Dat jongetje is een enorme trigger voor dat meisje en voor de ouders. Ze moeten de hele tijd uit elkaar gehaald worden. Dat hoeft bij oma ook niet. Die ouders doen allebei ontzettend hun best en ik heb bewondering voor hun geduld! Maar ze zitten er ook allebei doorheen, zij het meest, waarschijnlijk omdat zij zich het meest verantwoordelijk voelt. Het is gewoon teveel. Ik snap wel dat je op den duur niet meer kunt functioneren als je zo weinig grip hebt op je situatie en op je rust en veiligheid. Het gaat maar door voor hen.
Bij deze ouders vind ik het het meest duidelijk wat zou helpen: praktische hulp op stressmomenten: ochtendspits, avondspits, naar bed brengen, niet om die ouders te komen vertellen hoe ze het moeten doen maar om het gewoon te regelen. En dat meisje geregeld op logeerweekends oid. Het meisje gaat volgens mij nu ook niet naar school? Is me niet helemaal duidelijk. Maar de hele dag thuis met haar en dat broertje lijkt me eerlijk gezegd niet te doen. Die moeder heeft gewoon rust-rust-rust nodig. Misschien zouden ze die een tijdje op moeten nemen in een rusthuis, niet omdat ze gek is maar juist omdat ze veel te hard heeft gewerkt en rust verdient. Ik zou die vrouw zo gunnen dat ze een tijdje alleen maar wat hoeft te ‘helpen’ en dat andere mensen het werk doen! Maar dat kan waarschijnlijk niet. Hulpverleners oefenen altijd ook druk uit om te veranderen. Maar die mensen hebben helemaal geen ruimte voor leren. Die man vind ik een schat en een lieve papa maar echt onder controle heeft ‘ie het ook niet. Ze proberen steeds allebei de regie terug te krijgen maar het ontglipt ze steeds in de chaos. Ik vraag me echt af wat die oma gaat doen als die twee kinderen elkaar in de haren vliegen of als dat meisje wel gaat flippen. Het is waarschijnlijk niet voor niks dat het jongetje er niet bij is! Ik denk kortom dat die oma heel oprecht is in dat ze het niet weet. Omdat ze heel goed beseft dat haar dochter en schoonzoon in een heel andere situatie zitten dan zijzelf.
mooi, helemaal mee eens
Ik vind het interessant en verfrissend dat het beestje gewoon bij de naam genoemd wordt. De titel ''Verloren kinderen" zegt m.i. iets over de gezinssituatie waarin de kinderen verloren gaan, er allerlei andere belangen spelen die prefaleren boven hún welzijn en waarin de hulpvraag eigenlijk niet bij de kinderen ligt, maar zij wel de dupe zijn van de situatie.
Dit kijkje in hun leven geeft ons gezin, wij twijfelen al een hele poos over het worden van een steungezin, extra stof tot nadenken.
Ik heb het niet gezien, maar als moeder van een zwaar autistisch kind heb ik zelf wel ervaren dat goede hulpverlening moeilijk te krijgen is. Bij ons thuis was het ook een drama die alleen maar erger werd. Ik was zelf ook zo'n uitgeputte moeder die veel kritiek kreeg. Het was geen wonder dat het niet goed ging met kind met zo'n uitgebluste moeder als ik. Godzijdank hebben wij mensen gevonden die wel de deskundigheid en ervaring hadden met onze problematiek. Ondanks dat we nog niet alle doelen bereikt hebben kan ik wel zeggen dat we het weer fijn hebben thuis en gelukkig zijn. Ik moet zelf nog wel herstellen, ik ben jammer genoeg nog steeds niet de oude.
Desideria schreef op 24-11-2022 om 11:50:
Ik vind het interessant en verfrissend dat het beestje gewoon bij de naam genoemd wordt. De titel ''Verloren kinderen" zegt m.i. iets over de gezinssituatie waarin de kinderen verloren gaan, er allerlei andere belangen spelen die prefaleren boven hún welzijn en waarin de hulpvraag eigenlijk niet bij de kinderen ligt, maar zij wel de dupe zijn van de situatie.
Dat is het lastige met woorden dat iedereen er andere associaties bij heeft. IK denk dat we het inhoudelijk eens zijn. De kinderen zijn de dupe van de situatie (en worden in mijn ogen vergeten, maar zijn niet verloren hopelijk, want dat klinkt vrij definitief).
Verbindingisnooitzwartwit schreef op 24-11-2022 om 12:10:
[..]
Dat is het lastige met woorden dat iedereen er andere associaties bij heeft. IK denk dat we het inhoudelijk eens zijn. De kinderen zijn de dupe van de situatie (en worden in mijn ogen vergeten, maar zijn niet verloren hopelijk, want dat klinkt vrij definitief).
Dreigen verloren te raken dan, daar schuilt nog een optimisme in.
Vervolg, ik zou graag gezien hebben dat dit bv al 5 of 10 jaar geleden was en hoe het er nu voor staat. Een beetje zoals de UP- serie in Engeland die een groep kinderen, inmiddels (bijna) pensionado's al vanaf hun 7e elke 7 jaar volgt. (Up (film series) - Wikipedia)
Ik vind dit een beperkt tijdsbeeld en omdat je het vervolg niet weet ben ik ook bang dat deze gezinnen net als de familie Tokkie een stigma krijgen dat ze niet meer of heel lang niet kunnen afschudden.
Ysenda schreef op 24-11-2022 om 15:02:
Vervolg, ik zou graag gezien hebben dat dit bv al 5 of 10 jaar geleden was en hoe het er nu voor staat. Een beetje zoals de UP- serie in Engeland die een groep kinderen, inmiddels (bijna) pensionado's al vanaf hun 7e elke 7 jaar volgt. (Up (film series) - Wikipedia)
Ik vind dit een beperkt tijdsbeeld en omdat je het vervolg niet weet ben ik ook bang dat deze gezinnen net als de familie Tokkie een stigma krijgen dat ze niet meer of heel lang niet kunnen afschudden.
Dan raad ik je de docu Moederliefde aan, dat is een vervolg na 15 jaar of zo van een eerdere documentaire over ouders voor wie het ouderschap eigenlijk te hoog gegrepen was. Beide heb ik onlangs nog gezien. Intriest en maar een heel klein streepje licht aan de horizon, diep respect voor de dochter. Bij deze serie had ik het idee dat de ouders van Nohemy een eind zouden kunnen komen met videotraining. Die problemen vond ik van een ander kaliber dan bij de andere twee gezinnen. Met die kinderen had ik echt te doen. Niet dat ik de oplossing pretendeer te hebben, maar wat mij opviel was de vragende toon waarop ze in alles met de kinderen communiceerden, dan bied je veel ruimte maar geen houvast.
Wasmachine schreef op 24-11-2022 om 11:51:
Ik heb het niet gezien, maar als moeder van een zwaar autistisch kind heb ik zelf wel ervaren dat goede hulpverlening moeilijk te krijgen is. Bij ons thuis was het ook een drama die alleen maar erger werd. Ik was zelf ook zo'n uitgeputte moeder die veel kritiek kreeg. Het was geen wonder dat het niet goed ging met kind met zo'n uitgebluste moeder als ik. Godzijdank hebben wij mensen gevonden die wel de deskundigheid en ervaring hadden met onze problematiek. Ondanks dat we nog niet alle doelen bereikt hebben kan ik wel zeggen dat we het weer fijn hebben thuis en gelukkig zijn. Ik moet zelf nog wel herstellen, ik ben jammer genoeg nog steeds niet de oude.
Mag ik vragen welke problemen je als groot hebt ervaren en welke vorm van hulp jullie heeft geholpen? Het zou mooi zijn als je ook weer ruimte krijgt om zelf te herstellen en toch weer redelijk jezelf kunt zijn
Die Astrid, wat een afschuwelijk mens. Zelf te beroerd om de pil te betalen en nu constant direct of slinks Peter de schuld geven van alle ellende. Hem "debiel" noemen, ga maar door. Brrrrr.
Politie aan de deur als je ergens nieuw ingeschreven bent is normaal in België. Is een controle op wie daar daadwerkelijk gaat wonen. Dat hadden ze kunnen weten, wordt ook van te voren aangekondigd dacht ik (ongeveer in die en die week, niet met precieze tijdstip erbij). Bij niet thuis zijn een briefje in de bus om een afspraak te maken.
Eppos schreef op 24-11-2022 om 19:22:
[..]
Mag ik vragen welke problemen je als groot hebt ervaren en welke vorm van hulp jullie heeft geholpen? Het zou mooi zijn als je ook weer ruimte krijgt om zelf te herstellen en toch weer redelijk jezelf kunt zijn
Mijn zoon kreeg steeds vaker en steeds heftiger wordende driftbuien. Alles werd een steeds grotere strijd van het moment dat hij wakker werd totdat hij eindelijk in slaap viel. Hij viel mij en zijn broertje aan, automutileerde, had urenlange huilbuien en heeft voor duizenden euro's schade veroorzaakt.
Dankzij sensorische integratietherapie is zijn draagkracht vergroot. We hebben begeleiding gehad voor dyspraxie en hulp bij het verbeteren van zijn verwerkingstijd. Daarnaast mochten wij geen nee zeggen, niet boos worden, zoveel mogelijk lastig gedrag negeren. Het moeilijkste was om niet te dwingen maar alleen nog te vragen waarbij hij nee mag zeggen. Ondertussen lukt dit wel omdat het echt werkt, ookal kan het meer dan een jaar duren voordat hij eindelijk ja zegt.
Naast de zwaarte van de problematiek heb ik ook het onbegrip van de omgeving als erg zwaar ervaren. Omdat mijn zoon heel anders benaderd moet worden hebben we tijdens dit proces ontzettend veel kritiek gehad. Mensen in mijn omgeving hadden een strenge supernanny benadering verwacht die met twee weken grootse resultaten zou opleveren.
Die thuisbegeleiding bij Merel en Gerson lijkt in de laatste aflevering wel voor meer rust te zorgen. Gelukkig! Die documentairemaakster zei: het lijkt wel alsof de kinderen zijn omgedraaid. Maar dat jongetje was toch al die tijd al een ongeleid projectiel? Het valt nu misschien meer op omdat het meisje rustiger is?
Marjolein heeft wel een punt als ze zegt dat je niet gezonder wordt van zoveel druk door ‘hulpverleners’. Maar ik vind wel bizar dat ze niet ziet hoeveel extreem haar emoties en haar ontregelde gedrag zijn. Ik kon het op een gegeven moment niet meer aanhoren, had haar bijna gemute. Als je gevoelig bent voor overprikkeling is zo iemand om je heen niet te doen. In haar gezin lijkt zij verreweg de meest problematische persoon. Ik snap die man ook niet. Behalve tijdens dat ene online gesprek begrenst hij haar totaal niet. Toch denk ik wel dat het waar is, dat als haar kinderen goede hulp/school zouden worden geboden, zij het recht(er) zou kunnen houden. En je kan zeggen: de lat ligt te hoog. Maar ik geef haar in dat opzicht het voordeel van de twijfel. Ik heb teveel gezien om nog te geloven dat je heus wel ‘goed genoege’ hulp krijgt als je er maar rustig om vraagt. Het systeem is echt kapot (dixit mijn huisarts). Onze laatste psychiater wilde een klacht gaan indienen bij onze gemeente en bulderde: “Nederlandse ouders zijn veel te mak. U zou ze een rechtszaak moeten aanspannen” 😂. Ik zei: “Dat kun je niet doen. Ik ben afhankelijk van ze.” Dat heeft die Marjolein niet door kennelijk, dat ze strategisch moet communiceren en ze krijgt haar stress en angst op geen enkele manier onder controle. Sneu. In de laatste aflevering gaan alle drie die kinderen in België kennelijk weer naar school. Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd of dat goed uitpakt.
Astrid en Peter lijken me eerlijk gezegd zwakbegaafd. Daar glijdt ongeveer alles vanaf. Ze overzien niks en bij haar leidt dat ongeveer tot een permanente schreeuwpartij. Als ik helemaal out of the box denk, zie ik voor hen een soort woonwijk voor me waar ook andere gezinnen wonen die hulp kunnen gebruiken waar permanent begeleiding op het terrein rondloopt. Gewoon om brandjes te blussen als daarom gevraagd wordt. Ik denk dat de hulpverlening nu teveel gericht is op ontwikkeling en teveel inzicht en verantwoordelijkheid van ze vraagt. Ik denk dat je je erbij neer moet leggen dat deze mensen niet structureel zullen veranderen, dat de situatie instabiel zal blijven en dat je nabijheid moet bieden en praktische steun, ook voor hun kinderen. Er moeten wat ‘ooms en tantes’ in de buurt rondlopen die wat dingen kunnen opvangen.
