Wie kijkt er ook 'verloren kinderen'?
Verloren kinderen is een programma van de EO dat 's avonds om half elf op 3 wordt uitgezonden. Er worden drie 'probleemgezinnen' gevolgd.
Ik moet zeggen dat het me aangrijpt. Hoewel je bij sommige situaties denkt 'goh, had je dat niet anders aan kunnen pakken?' wordt ik voornamelijk bevangen door een gevoel van medelijden met de moeders (en soms de vaders) die in heel moeilijke situaties zitten. Ze hadden het programma ook 'moeders met burn out' kunnen noemen.
Enfin ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Ik heb door 'verloren hulpverleners' gescrold. Ook ik was positief verrast. Vooral het onderdeel van de hulpverlener die pauzeerde bij de Rotterdamse moeder die zei dat ze het niet meer vol kon houden. Dat er daar simpelweg ook geen hapklare oplossing is; ze doet haar stinkende best, maar het is gewoon teveel.
Omnik schreef op 28-11-2022 om 23:20:
ik heb net naar Verloren Hulpverleners zitten kijken op NPO start (4 afleveringen van om en nabij de 12/13 minuten). Ik ben positief verrast. De hulpverleners leggen echt wel de vingers op de pijnlijke plekken. De laatste aflevering eindigt zelfs met de oproep om burgerlijk ongehoorzaam te zijn en als hulpverleners vanuit inzicht, wijsheid en beroepseer te gaan handelen in plaats van de bureaucratie te volgen.
De gesprekken laten voor mij zien hoezeer de overheid lippendienst bewijst aan ‘oplossen’ terwijl mensen gewoon steunen, naast ze gaan staan en ze bijvoorbeeld simpelweg een deel van de laat uit handen nemen geen oplossing biedt en daarom niet mag. Terwijl je eigenlijk weet dat ouders zich simpelweg door bepaalde problemen hebben heen te worstelen. Maar dan moet er toch ‘evidence based’ gewerkt worden en je moet de illusie in stand houden dat je jezelf als hulpverlener overbodig gaat maken. Dat moet je opschrijven in je plan. Maar als je weet dat het zo niet gaat werken en als je iets anders wil doen (de hulpverlene noemt het voorbeeld van een balletjes trappen met een kind) moet je gaan bewijzen dat je je doelen ermee kan bereiken. En dat is duurder dan het gewoon proberen. En zoals een van die hulpverleners zegt: wanneer heb je nou precies je doel bereikt? Mij is dat ook opgevallen. In plannen zijn doelen geformuleerd als oplossingen. De problemen zijn aan het eind van een traject van 6 of 12 maanden verdwenen. Maar dat is bij bijvoorbeeld ADD niet zo realistisch. Dat heb ik al best vaak proberen duidelijk te maken maar het blijft niet plakken. Helpen bij het omgaan met problemen, ze door een periode heentrekken en kinderen simpelweg steun en structuur bieden, daar wordt op neergekeken. Dat wordt niet gezien als noodzakelijke hulp en dat moet je zelf maar regelen en betalen. Terwijl er echt wel onderliggende problematiek is waar zij echt geen oplossing voor kunnen bieden. Ze sturen een hulpverlener die moet gaan coachen terwijl de zelfstandigheid voor coaching er helemaal niet is. Die scène waarin Astrid een lijstje moet maken van haar problemen is daar ook een voorbeeld van. Dat kan ze helemaal niet maar het moet toch. Want dat moet je nou eenmaal zelf doen. Het is veel valse beeldvorming. De mensen in dit programma zijn daar in ieder geval eerlijk over.
In al die gezinnen zou ‘gewoon steunen’, ‘gewoon helpen’ en niet per se een einddoel/norm opleggen en mensen proberen te dwingen daar naartoe te veranderen, waarschijnlijk meer helpen dan wat er nu gebeurt. Gewoon dat huis opruimen. Gewoon die kinderen eens een dag meenemen. Iedere dag een uurtje iemand laten helpen. Of zelfs die mensen eens een tijd met rust laten! Een van de hulpverleners, die zelf beslist over uithuisplaatsingen, is daar heel helder in. Hij zegt: waarom zouden wij het beter weten? Kinderen horen bij hun ouders.
De lat voor uithuisplaatsing moet heel hoog liggen. Hij beaamt bijvoorbeeld dat Marjolein waarschijnlijk zo slecht functioneert door de druk van de hulpverlening.
Zeker de moeite waard om te kijken! Eigenlijk moeten ouders en hulpverleners de handen ineen slaan! Misschien komen we dan nog eens ergens?
Dit klinkt veelbelovend en waard om te gaan kijken. Ik was al heel benieuwd en nu helemaal.
Trouwens heb ik lang maatschappelijk steun gehad vanuit de WMO en daar was ik wel te spreken over. Maar die stonden dan ook naast mij vanuit mijn perspectief is dat ook zo bedoeld, dus dat moet ook. En ook daar gelden die doelen. Ik kan je zeggen. Dat ze nooit echt zijn gehaald enkel al door het feit dat ze dynamisch zijn, dus steeds weer terugkomend. Bovendien is bijna alle tijd zo waar opgegaan aan bemoeienis vanuit jeugdzorg, de zorgen die ik daarvan ervaarde en dat zij mij dus constant gerust hebben moeten maken dat ik echt wel een goede moeder was, ik juist aan de bel trek als zich iets voordoet wat mogelijk zorgelijk is en ook dus mij steeds die afweging hebben voorgehouden ga je nu straks meer problemen krijgen mogelijk voor iets dat je zelf goed kunt oplossen of ga je het diepe in met je weet niet waar het strandt. Ze hebben ook vaak verslagje gemaakt met hoe zij het allemaal zagen. En dat was juist meer positief betreft en mij en de kluif waar ik het mee mocht doen.
Uiteindelihk heb ik na vijf wisselingen in de bedrijfsnaam en de zesde of zevende begeleider tabe gezegd omdat ik al jaren hoorde dat ik niet gek was en prima mijn woordje kon staan. Toch heb ik een paar hele fijne en goeie gehad die echt top waren en zich voor mij (mijn kinderen !) door het vuur van jeugdzorg baanden. Ik heb veel gehad als alleenstaande die niemand tijden lang durfde toe te laten aan deze Superwerkers die heel goed zien waar de plank zo mis wordt geslagen. En daar een manier op te vinden toch iets op papier weg te zetten waar eigenlijk meer het stukje goed motiveren van waarom het nodig is, is gelukt de uren te verkrijgen die ik wekelijks had om zo mijn hart te luchten en pijn en onrust te delen. Zodat ik ook toch kon zeggen dat ik professioneel personeel naast me heb die toch eerlijk zou zeggen als ik me absurd zou opstellen. Die Marjolijn versie
Dus ja, is precies wat ik herken. Laat ze met rust heeft meer effect dan op ouders jagen waarbij de kinderen daar eerder ook van in de stress schieten
Alles bekeken en ja ik wordt bevestigd dat er hulpverleners zijn die zich dus net zo voelen in het huidige systeem. Te veel in hokjes denken. Verantwoording afleggen over welke doelen je wilt halen. En een regie die dit alles op elkaar afstemt.
In de huidige setting rondom mijn kind ben ik zelf degene die dit regelt. Terwijl ik geen overzicht kan houden, slecht ben in planning en structuur mwa. En toch zo voor de kinderen dat wel gaat.
Duidelijk dat een kind en het gezin allebei belangrijk zijn en aandacht op meerdere vlakken vereist enigzins regie over het hele zaakje bij elkaar. Daar moet dus ook aandacht voor zijn. Hopelijk gaat het systeem en de wet hier dus in veranderen zodat het passend wordt naar wat er nodig is
Ik vind het van de gezinnen sowieso heel knap dat zij hun huis openstellen voor deze documentaire.
Daarnaast was wat Tango zegt een van de dingen die ik werkelijk niet begreep. Het gezin met de hoogbegaafde kinderen die zo klein gehouden worden. Het meisje dat nog gevraagd wordt of ze haar 'handjes' gewassen heeft....
Verder zou ik ook graag willen weten hoe het verder gaat met de gezinnen, een update over 10/15 jaar ofzo.
