Wel of geen melding maken

Eens met Mija en Renmuis. 

Jawel je kunt genoeg doen. Daar naartoe rijden en een vangnet creëren. Hun steunen, met hun gaan praten, je kunt zelf hulp gaan zoeken bij instanties. VT vind ik persoonlijk een rigoreuze beslissing maar begrijp het wel. En daar zijn wachttijden van maaaaaaanden. 
Hun overzien de situatie waarschijnlijk niet meer en vinden jou de perfecte boze tante die met haar vingertje komt wijzen. Je kunt ze niet redden maar wellicht gaan begeleiden als je dat echt wil. Maar daar gaat veel bloed, zweet en tranen in zitten. En dat is de vraag, wil je dat oprecht?
Dan zul je een andere houding aan moeten gaan nemen.

Ik heb het met een buurtgezin. Een huishouden van Jan Steen. Vorige week hebben we hun heg gesnoeid ( we konden niet meer over het pad) aangebeld en ben oprecht hulp gaan bieden en toen bleek man al meer dan een jaar ziek.
Achter iedere voordeur schuilt een verhaal, het is de vraag alleen hoever ben je bereid zelf te gaan in het helpen van andere. En in jou geval je neefje!

Ik kan me zomaar voorstellen dat zijn ouders het niet meer weten. Niet beter weten.    

Speciaal onderwijs is een lang traject van vele onderzoeken. Bij ons is er een wachtlijst van 2 jaar. Geloof je echt dat het daarmee opgelost is?
Eerst zal er gekeken moeten worden naar ondersteuning in het hele gezin. 

Lieveheersbeest schreef op 07-09-2022 om 10:32:

Het is van de zijkant altijd makkelijk oordelen en "ik zou het anders doen" TO. Als jij gelooft dat je alles binnen jouw macht al gedaan hebt, dan is bij een instantie aankloppen voor raad een hele logische keuze. Laat je niet gek maken of een schuldgevoel aanpraten...

Ik zeg niet wat ik anders zou doen, ik begrijp haar heel goed. Je begeeft je wel op terrein waar je zelf niet totaal het zicht hebt. Alleen vanwege privacy al. 
Het is wat mij betreft niet aan te raden een melding te doen. Uiteindelijk kan dat niet anoniem. En dat is ook niet fijn omdat zij dan altijd zich zullen afvragen wie dat heeft gedaan. Daar gaat dan de focus op en dan vertrouwen ze niemand meer. 
Als je de melding doorzet moet je je naam bij veilig thuis achter laten. Dan zou ik de moeite in je broer steken en daar eerst melden dat je veilig thuis gaat melden. 
Dat is een advies.

Verder zou ik eerder andere stappen nemen of het loslaten. Je kunt niet in andermans situatie bepalen wat nodig is. 

Toevallig had ik iets om handen waar ik eigenlijk niet op zat te wachten. Maar diegene zelf zat erbij en toen heb ik iets gedaan. Voor de volwassene. Daar heb ik het bij gelaten. Ik wilde wel meer. Maar het spul is allemaal niet bereikbaar en nu is het aan diegene zelf. Ik hoor wel wat er allemaal wel is gebeurd. Dat is toch wat uiteindelijk zal moeten. Vroeg of laat. Ik ben blij dat ik dat ene telefoontje heb gepleegd met goedvinden van persoon zelf. Diegene kwam ook naar mij. Verder zie ik gewoon dat situaties waar een veilig thuis echt onderzoek zou moeten doen er geen aanleiding in ziet. Dus daar ben ik te vaak op afgeknapt. In deze situatie hoorde ik dat weer dat zij niet zoveel meer doen, keertje bellen als nazorg. En dan nadat het contact is gezocht door de persoon zelf waar het om gaat. 

miss1984 schreef op 07-09-2022 om 11:16:

Speciaal onderwijs is een lang traject van vele onderzoeken. Bij ons is er een wachtlijst van 2 jaar. Geloof je echt dat het daarmee opgelost is?
Eerst zal er gekeken moeten worden naar ondersteuning in het hele gezin.

Nee dat geloof ik dus niet. Dat heb ikbeerder al aangegeven hier.

kleinejongen schreef op 07-09-2022 om 11:21:

[..]

Ik zeg niet wat ik anders zou doen, ik begrijp haar heel goed. Je begeeft je wel op terrein waar je zelf niet totaal het zicht hebt. Alleen vanwege privacy al.
Het is wat mij betreft niet aan te raden een melding te doen. Uiteindelijk kan dat niet anoniem. En dat is ook niet fijn omdat zij dan altijd zich zullen afvragen wie dat heeft gedaan. Daar gaat dan de focus op en dan vertrouwen ze niemand meer.
Als je de melding doorzet moet je je naam bij veilig thuis achter laten. Dan zou ik de moeite in je broer steken en daar eerst melden dat je veilig thuis gaat melden.
Dat is een advies.

Verder zou ik eerder andere stappen nemen of het loslaten. Je kunt niet in andermans situatie bepalen wat nodig is.

Toevallig had ik iets om handen waar ik eigenlijk niet op zat te wachten. Maar diegene zelf zat erbij en toen heb ik iets gedaan. Voor de volwassene. Daar heb ik het bij gelaten. Ik wilde wel meer. Maar het spul is allemaal niet bereikbaar en nu is het aan diegene zelf. Ik hoor wel wat er allemaal wel is gebeurd. Dat is toch wat uiteindelijk zal moeten. Vroeg of laat. Ik ben blij dat ik dat ene telefoontje heb gepleegd met goedvinden van persoon zelf. Diegene kwam ook naar mij. Verder zie ik gewoon dat situaties waar een veilig thuis echt onderzoek zou moeten doen er geen aanleiding in ziet. Dus daar ben ik te vaak op afgeknapt. In deze situatie hoorde ik dat weer dat zij niet zoveel meer doen, keertje bellen als nazorg. En dan nadat het contact is gezocht door de persoon zelf waar het om gaat.

Ik heb al aangegeven dat ik geen melding heb gedaan, maar alleen advies heb gevraagd. Zou nooit zomaar een melding doen, maar als zij je wat handvatten kunnen geven ben ik wellicht beter in staat om het gezin advies te geven of desnoods in de goede richting te kunnen laten bewegen.

Bijtje, ik kan me voorstellen als je niet weet waar te beginnen je misschien bij de poh tips kunt vragen?
Iedere gemeente heeft ook hulp. Omdat ze ook verder weg wonen zul je dan toch met hun in gesprek moeten. Of met je broer. Misschien lukt het je om een sfeer te gaan creëren dat je naast ze komt te staan. Inplaats van tegenover ze.
Als je wil he. Maar anders had je dit topic niet geopend vermoed ik.
Heb je geen professionele mensen in je omgeving die je misschien tips kunnen geven?
Misschien kun je een begeleider/ondersteuner van de school van je kinderen om tips vragen?

Ik wacht voor nu heel even af waar vt mee komt en of ik daar iets mee kan. En dan zal ik eens kijken wat er binnen mijn eigen mogelijkheden ligt om hen te sturen of te ondersteunen.  

kleinejongen schreef op 07-09-2022 om 11:21:

[..]

Verder zou ik eerder andere stappen nemen of het loslaten. Je kunt niet in andermans situatie bepalen wat nodig is.

.

Dus moet je zo'n kind maar aan zijn lot overlaten? Als zijn ouders niks doen (of het niet kunnen) en de rest kijkt weg dan wordt het toch alleen maar erger. Moeder lijkt alle adviezen weg te wuiven, wil geen hulp. Hoe wil je die naar een CB of de huisarts krijgen?

Ik ben het eens met een aantal die hier adviseren om naar broer en schoonzus direct uit te spreken dat je je zorgen maakt en dat je samen met hun hulp wil gaan regelen of dat ze dit zelf doen, maar als er niks veranderd je dan naar VT stapt. Zo geef je ze de kans.

Maar op een bepaald moment moet je voor het kind gaan opkomen, en ja dan kan je vraagtekens hebben bij VT, maar welke andere mogelijkheden zijn er?

VT heeft missers gemaakt, maar er gaat ook heel veel goed met een goede afloop van ouder en kind. Je kan mij niet vertellen dat ze bij elk gezin verkeerde inschattingen en keuzes maken.

Is het jongetje ook niet naar de peuterspeelzaal geweest? Komt hij überhaupt wel eens in contact met andere kinderen/volwassenen?

Hebben de ouders totaal niet door dat de omstandigheden in hun gezin verbeterd moeten worden of weten ze het wel maar halen ze hun schouders op?

Ik kende een gezin waar de ouders totaal niet doorhadden dat de hygiëne flink ondermaats was. Zij besteedden veel tijd en geld aan hobbies en weinig aan huishouden, kind en huisdieren. De grootouders hadden vaak commentaar en kwamen geregeld schoonmaken en kind een dag meenemen. De moeder vond dit niet leuk, ze vond het onzin en was beledigd. Ze had echt niet door dat ze hulp nodig hadden. In het begin was het jongetje ook wild, weinig contact, niet praten, hij leefde in zn eigen wereld. Toen hij naar de peuterspeelzaal ging maakte hij snel grote sprongen in contact maken en taal. Hoe het nu is in het gezin weet ik niet. 

Krisper2 schreef op 07-09-2022 om 11:51:

Is het jongetje ook niet naar de peuterspeelzaal geweest? Komt hij überhaupt wel eens in contact met andere kinderen/volwassenen?

Hebben de ouders totaal niet door dat de omstandigheden in hun huis verbeterd moeten worden of weten ze het wel maar halen ze hun schouders op?

Ik kende een gezin waar de ouders totaal niet doorhadden dat de hygiëne flink ondermaats was. Zij besteedden veel tijd en geld aan hobbies en weinig aan huishouden, kind en huisdieren. De grootouders hadden vaak commentaar en kwamen geregeld schoonmaken en kind een dag meenemen. De moeder vond dit niet leuk, ze vond het onzin en was beledigd. Ze had echt niet door dat ze hulp nodig hadden. In het begin was het jongetje ook wild, weinig contact, niet praten, hij leefde in zn eigen wereld. Toen hij naar de peuterspeelzaal ging maakte hij snel grote sprongen in contact maken en taal. Hoe het nu is in het gezin weet ik niet.

Hij is een paar keer naar een PSZ geweest, maar daar hebben ze na een aantal keer gezegd dat hij niet meer welkom was. Zij zijn diegenen die ervoor gezorgd hebben dat hij bij een andere instantie werd aangemeld. Zij hebben dus onderzoek gedaan en tot de conclusie gekomen dat er niks mis is met kind, maar het wel naar medisch onderwijs moet. 

De diagnose niks mis en medisch onderwijs combinatie vind ik niet stroken met elkaar. 

Amber82 schreef op 07-09-2022 om 11:49:

[..]

Dus moet je zo'n kind maar aan zijn lot overlaten? Als zijn ouders niks doen (of het niet kunnen) en de rest kijkt weg dan wordt het toch alleen maar erger. Moeder lijkt alle adviezen weg te wuiven, wil geen hulp. Hoe wil je die naar een CB of de huisarts krijgen?

Ik ben het eens met een aantal die hier adviseren om naar broer en schoonzus direct uit te spreken dat je je zorgen maakt en dat je samen met hun hulp wil gaan regelen of dat ze dit zelf doen, maar als er niks veranderd je dan naar VT stapt. Zo geef je ze de kans.

Maar op een bepaald moment moet je voor het kind gaan opkomen, en ja dan kan je vraagtekens hebben bij VT, maar welke andere mogelijkheden zijn er?

VT heeft missers gemaakt, maar er gaat ook heel veel goed met een goede afloop van ouder en kind. Je kan mij niet vertellen dat ze bij elk gezin verkeerde inschattingen en keuzes maken.

Dat vertel ik ook niet. Ze kennen het kind niet en dan moet er degelijk onderzoek gedaan worden. Ik ben ook wel benieuwd naar de adviezen van ze. 
Jij zegt ze wil geen hulp, waar haal je dat uit? Ze lijkt adviezen weg te wuiven maar wie weet wat ze allemaal wel doet. Ik weet namelijk goed waar de tijd in gaat zitten en dat is niet in het huishouden.

Veilig thuis is geen organisatie die hulpverlening biedt. Zij verwijzen uiteindelijk hooguit naar de rechter of gooien de melding weer dicht. En alles daartussen. Het is de politie van huiselijk geweld. In noodgevallen. Je belt ook geen ambulance voor dingen waarmee je naar de huisarts kan. Pas als iemand zich zo verwaarloosd en niet opruimt dat de buren er last van hebben heb je ergens een punt. Maar het is geen spoed waar direct noodhulp nodig is. 
Kind is in beeld. En pas als het zo zwaar verwaarloosd is zeggen we, ja waar was de hulp, waarom heeft de familie nooit iets gedaan. Tuurlijk is dat sneu. 
Nu krijg je praatjes en wat anderen zeggen wordt de hoofdlijn, niet wat ouders zelf zeggen. De ouders zeggen niet alles waarschijnlijk. 
Wij vinden dat er meer nodig is maar veilig thuis gaat dat niet doen. Dit is echt iets dat via de huisarts en de gemeente kan worden aangekaart. Dus daar zou ik het eerste advies halen.
En ze heeft geen melding gedaan dus het kan hierbij blijven. 
Er is nu ook geen optie om gelijk het kind daar op te halen en in een schoon huis neer te zetten. Gelukkig maar ook. 

Wauw. Je kijkt echt door een compleet andere bril dan ik. Je image mag niet beschadigt worden.
Om het beeld wat school misschien "wel niet van jou gaat denken en dat van je kinderen"(?) dan zou ik de poh of de gemeente vragen. 

Ik wens je veel wijsheid toe en ga het hierbij laten, merk dat ik er een beetje opstandig word van, "ik wil wel hulp bieden maar poeh poeh het mag mij niet teveel moeite kosten." Dat vind ik altijd zn dooddoener. 
Iedereen staat erbij en kijkt ernaar gevoel. Een huis brand af, maar ach ja wat erg toch. 

Tuurlijk moeten hun vanuit eigen kracht hulp zoeken. Maar je kunt absoluut een helpende hand aanreiken. Samen voor een mooiere wereld, begin bij jezelf.
Sterkte.

miss1984 schreef op 07-09-2022 om 12:30:

Wauw. Je kijkt echt door een compleet andere bril dan ik. Je image mag niet beschadigt worden.
Om het beeld wat school misschien "wel niet van jou gaat denken en dat van je kinderen"(?) dan zou ik de poh of de gemeente vragen.

Ik wens je veel wijsheid toe en ga het hierbij laten, merk dat ik er een beetje opstandig word van, "ik wil wel hulp bieden maar poeh poeh het mag mij niet teveel moeite kosten." Dat vind ik altijd zn dooddoener.
Iedereen staat erbij en kijkt ernaar gevoel. Een huis brand af, maar ach ja wat erg toch.

Tuurlijk moeten hun vanuit eigen kracht hulp zoeken. Maar je kunt absoluut een helpende hand aanreiken. Samen voor een mooiere wereld, begin bij jezelf.
Sterkte.

Je begrijpt totaal niet wat ik bedoel. 

Ik heb nergens gezegd dat geen moeite wil doen en al helemaal niets gezegd over imagoschade. Wtf! 

Zou het alleen niet willen laten verweven met de school van mijn kinderen. Dat is onnodig. Zou dan eerder advies vragen aan een geheel onafhankelijke partij.

Ik spreek uit ervaring dat acties van gezinsleden doordonderen naar overige familieleden die er helemaal niks mee van doen hebben. Dat is nu eenmaal hoe mensen omgaan met situaties. 

Als ik zoals jij hierboven schetst een of andere op imago beluste egoïst Zou zijn ,dan zou ik niet eens de moeite nemen om er iets aan te doen. Dan zou ik zeggen, mij te vies daar ik kom niet meer en ze kijken maar wat er van het kind terecht komt. 

Maar als iemand blijkbaar niet in jouw straatje praat dan is de wereld te klein en de visie beperkt tot de eigen voordeur. Hoe onzinnig!