Wel of geen melding maken
Ik heb laatst ergens een feestje gehad en verbaasde me wederom over het smerige huishouden. Niet zomaar een beetje vies, gewoon echt adembenemend ranzig.
Zodra je binnenkomt wordt je overvallen door de stank van kattenpis, zo erg dat je adem gewoon ff stokt.
De vloer is smerig, overal liggen kruimels en andere viezigheid. De moeder is praktisch alle dagen thuis, dus het is geen kwestie van tijd tekort. Kind is inmiddels 4, kan niet praten alleen een soort van oerwoud geluiden maken en af en toe haal je er iets van een woord uit. De vader werkt zich een slag in de rondte. Kind loopt nog in een luier, krijgt geen zindelijkheid training en zag er zeer onverzorgd uit.
Het is daar altijd wel viezigheid geweest, maar het lijkt steeds extremer te worden. We waren met zijn allen eigenlijk best wel overdonderd en willen het eigenlijk melden in belang van het kind.
Heb net gekeken bij veilig thuis, maar zij lijken voornamelijk over mishandeling en geweld te gaan.
Vind het zo sneu voor dit jochie.
Ik schrijf nu niet dat het allemaal wel meevalt en dat je overdrijft, want dat weet ik gewoon niet, maar het lijkt er daarnaast op dat je óók met een vooringenomen blik kijkt naar wat hoort. Hoe een huishouden hoort te lopen en hoe een kind zich hoort te gedragen. Als je dat loslaat kan je misschien iets objectiever kijken en wellicht communiceren met je broer en schoonzus.
Bijtje82 schreef op 07-09-2022 om 09:09:
[..]
We hebben al aangeboden om ze te helpen met opruimen en organiseren, maar zij vind dat niet nodig.
Ik zou denk ik op een gegeven moment, en zeker voordat je een melding zou doen, wel de confrontatie een keer aangaan, rechtstreeks zeggen: Ik vind het wel nodig. Ik maak me grote zorgen over jullie en jullie kind. Ik vind het hier echt vies en dat is al langere tijd zo. Ik maak me ook serieus zorgen over de ontwikkeling van jullie kind omdat .. Als jullie dit blijven negeren, ga ik …
En dat dan voorbereiden met bijvoorbeeld Veilig Thuis: wat kun je doen behalve een melding? Ik zou met zo’n complexe situatie trouwens liever eens met ze bellen, dan kun je het eens doorpraten. Bellen kan ook anoniem. Wil je helemaal anoniem blijven dan kun je zelfs nummerherkenning nog uitschakelen.
De situatie klinkt niet geheel fris maar ik had dit niet zo aangepakt.
Ten eerste is veilig thuis een hele loze organisatie. Ze bestaan natuurlijk om alles te doen zodat mensen waar zorgen om zijn de juiste hulp krijgen. Dat lukt ze alleen niet zo vaak.
Ten tweede zou ik als vrij directe familie nooit achter hun rug om hier melding doen. Dan zou je ook voor je veilig thuis mailt hun op de hoogte moeten stellen. In ieder geval je broer. Bedenk gewoon wat jij zou voelen als jouw broer over jou een melding zou doen zonder eerst bij jou meermaals te melden dat hij zorgen heeft over jouw kind of gezin. Je kunt wel voorzichtig zijn maar wees dan gewoon duidelijk dat je zorgen hebt om je neefje/nichtje en je broer en schoonzus. En dat je ziet dat er zaken zijn die als ze langer wachten met aanpakken nog meer verslechteren en dat als jij het nu niet zegt er straks anderen zijn die zich ermee moeten bemoeien. Dan is het wellicht voor hun beter dat ze nu wat hulp aannemen zodat ze er ook van bewust zijn dat kindje echt achter loopt.
Dit soort mensen vragen misschien wel om duidelijkheid en iemand die ze geeft zodat ze zelf wat gaan ondernemen.
Het gewone netwerk (waar jij ook onder valt) is er niet vaak genoeg om dit nu op te vangen. Dus er moet wel iets anders mee maar ik zou niet de band die je wel hebt vergooien.
Een vieze vloer, een kind dat nog een luier draagt of geen aandacht krijgt is nog niet genoeg om gelijk van zware onveiligheid te spreken. Daar ligt nog zoveel om in normale gesprekken aan te kaarten.
De gemeente is verantwoordelijk voor jeugd en de eerste ten derde waar je kunt aankloppen. Als ouder zelf. En het consultatiebureau zal dit soort dingen toch ook zijn opgevallen, waar dus iets mee is gedaan.
We hebben allemaal ons referentiekader wat schoon is. Eerder deed ik ook elke dag mijn vloer. Gelukkig heb ik dat los kunnen laten. Ik zou zeggen, als het huis vies is, is dat maar een stukje omgeving.
En de vraag is, heeft er iemand tijd voor deze mensen. Hulp vragen is 1. Maar als je wel wil heb je ook met een hoop wachtlijsten te maken. Wie weet kun je wel helpen als je broer in elk geval eenmaal die afspraak maakt bij de huisarts voor een verwijzing, of een afspraak bij een wijkteam. Dat je wel wilt aangeven dat er zo spoedig mogelijk naar gekeken wordt om sneller geholpen te worden.
Ik praat ook eerlijk gezegd wel uit ervaring dat er onnodig melding is gedaan maar wel met alle kennis binnen de familie, waar dus men werkt in de branche. En men achter de rug van diegenen waar het om gaat hierover zit te bepalen. Je hebt niets meer in de hand want dan gaat daarna alles aan je voorbij. En dat met de gedachte, dan zijn er de juiste personen bij en heb ik er rust over. Nou schrijf dat maar op je buik.
Mevrouw75 schreef op 07-09-2022 om 09:18:
[..]
Het moeilijke aan hulp is hóe je de hulp aanbiedt. Even grof gezegd: ik maak me zorgen om je kind want het is hier vies en wil je daar bij helpen is impliciet de boodschap: jij doet het niet goed en ik ga je daar bij helpen, ik ben goed.
Ik gok even, gezien wat ik hier gelezen heb, is dat ze deze boodschap van jullie best vaak te horen hebben gehad en de deur niet open kunnen zetten. Wat dat betreft zul je hulp veel indirecter moeten aanbieden en zelf met een hele andere intentie.
Dit is zeker niet het geval. Ik heb nog nooit tegen hen gezegd dat ik hun huis vies vind of hun zoon verwaarloosd. Ben best wel goed in het indirect brengen van dingen zonder dat er direct duidelijk is wat ik er persoonlijk van vind. Zoals ik het hier tegen jullie vertel is mijn verhaal aan jullie, tegen hen ben ik een heel stuk milder en veel voorzichtiger. Ze moeten zich niet aangevallen voelen.
Dus als het over hun zoon gaat dan praat ik om de situatie heen. Vraag of hij deze week ook al gelijk mag beginnen op school. Ja, nee want.. hij gaat binnenkort wel naar school, maar naar medisch onderwijs. Dan zeg ik fijn dat hij binnenkort naar school mag, maak er een beetje een los praatje van. Bied aan om het potje van mijn dochter te geven zodat ze haar kunnen helpen zindelijk te worden. Zit een leuk muziekje op en daar is hij heel gevoelig voor. Dingen die beeld en geluid geven. En nog meer van zulke dingen. Mijn moeder is wat korter door de bocht en zegt het is hier vies en het stinkt. Ik kom wel een keer schoonmaken. Dat wijst ze resoluut af. Ik denk toch iets van schaamte. Van haar eigen familie krijgt ze nooit hulp aangeboden. Die zijn ook heel anders dan zij. Schoner, maar absoluut niet sociaal. Het is heel raar om die familie samen te zien. Dan zie je haar apart zitten van iedereen, ze komt er zelf ook niet bij. Maar haar zussen heb ik nog nooit uit zichzelf iets zien aanbieden te doen. Wij zijn van huis uit gewend om elkaar even te helpen met uitserveren of even tussendoor een paar stukken servies weg te werken. Zij zitten vooral op hun kont geserveerd te worden en vertrekken daarna.
Ze kunnen bij neefje niks vinden dat duidt dat hij iets heeft waar een label op kan, behalve dat hij niet naar regulier onderwijs kan. Dus hij gaat tzt naar een speciale school.
Ik heb er geen ervaring mee, maar ze noemde specifiek medisch onderwijs. Dat is niet perse voor kinderen met een leerachterstand. Dus of ze houdt iets voor ons achter en er is wel een diagnose of ze bedoeld een ander speciaal onderwijs.
Vind het enigszins apart dat men zegt, we kunnen niks vinden dus het wordt speciaal onderwijs tot hij wel mee kan komen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat zulke instanties het afdoen met speciaal onderwijs en de ouders verder niks meegeven aan ondersteuning.
Mevrouw75 schreef op 07-09-2022 om 09:24:
Ik schrijf nu niet dat het allemaal wel meevalt en dat je overdrijft, want dat weet ik gewoon niet, maar het lijkt er daarnaast op dat je óók met een vooringenomen blik kijkt naar wat hoort. Hoe een huishouden hoort te lopen en hoe een kind zich hoort te gedragen. Als je dat loslaat kan je misschien iets objectiever kijken en wellicht communiceren met je broer en schoonzus.
Nee echt ik ben niet vooringenomen. Net als mijn moeder en zusje dat niet zijn. Ik ben ook niet perfect en mijn zusje zeker ook niet. Maar er is een verschil tussen rommelig en een beetje schmutzich of gewoon echt heel vies. En het is daar gewoon echt heel vies en een ongezonde leefomgeving.
Zoals ik eerder al zei vergelijk ik mijn kinderen qua taal niet met andere kinderen van dezelfde leeftijd. Zij zijn gewoon sterk met taal en kunnen zich soms iets te vaak heel goed uitdrukken. Maar als ik kijk naar wat andere 4 jarigen kunnen, dan komt hij nog niet eens innde buurt. Je kunt geen simpele opdracht geven als ' doe dit maar even in de prullenbak ' of pak je schoenen maar vast. Dat moet een 4 jarige al kunnen.
Hij praat ook niet tegen zijn ouders door hen te roepen met mama of papa. Ook van een kind dat nog niet goed kan praten zou je op zijn minst mogen verwachten dat het bijvoorbeeld mama helpe? zegt. Of dingen bij de naam noemt..
Als een vierjarige bij een auto nog steeds toettoet zegt, dan gaat er echt wat mis hoor.
Het is dus niet wat ik volgens mijn standaard denk te zien, maar er is echt iets waar hulp bij nodig is.
kleinejongen schreef op 07-09-2022 om 09:37:
De situatie klinkt niet geheel fris maar ik had dit niet zo aangepakt.
Ten eerste is veilig thuis een hele loze organisatie. Ze bestaan natuurlijk om alles te doen zodat mensen waar zorgen om zijn de juiste hulp krijgen. Dat lukt ze alleen niet zo vaak.
Ten tweede zou ik als vrij directe familie nooit achter hun rug om hier melding doen. Dan zou je ook voor je veilig thuis mailt hun op de hoogte moeten stellen. In ieder geval je broer. Bedenk gewoon wat jij zou voelen als jouw broer over jou een melding zou doen zonder eerst bij jou meermaals te melden dat hij zorgen heeft over jouw kind of gezin. Je kunt wel voorzichtig zijn maar wees dan gewoon duidelijk dat je zorgen hebt om je neefje/nichtje en je broer en schoonzus. En dat je ziet dat er zaken zijn die als ze langer wachten met aanpakken nog meer verslechteren en dat als jij het nu niet zegt er straks anderen zijn die zich ermee moeten bemoeien. Dan is het wellicht voor hun beter dat ze nu wat hulp aannemen zodat ze er ook van bewust zijn dat kindje echt achter loopt.
Dit soort mensen vragen misschien wel om duidelijkheid en iemand die ze geeft zodat ze zelf wat gaan ondernemen.
Het gewone netwerk (waar jij ook onder valt) is er niet vaak genoeg om dit nu op te vangen. Dus er moet wel iets anders mee maar ik zou niet de band die je wel hebt vergooien.
Een vieze vloer, een kind dat nog een luier draagt of geen aandacht krijgt is nog niet genoeg om gelijk van zware onveiligheid te spreken. Daar ligt nog zoveel om in normale gesprekken aan te kaarten.
De gemeente is verantwoordelijk voor jeugd en de eerste ten derde waar je kunt aankloppen. Als ouder zelf. En het consultatiebureau zal dit soort dingen toch ook zijn opgevallen, waar dus iets mee is gedaan.
We hebben allemaal ons referentiekader wat schoon is. Eerder deed ik ook elke dag mijn vloer. Gelukkig heb ik dat los kunnen laten. Ik zou zeggen, als het huis vies is, is dat maar een stukje omgeving.
En de vraag is, heeft er iemand tijd voor deze mensen. Hulp vragen is 1. Maar als je wel wil heb je ook met een hoop wachtlijsten te maken. Wie weet kun je wel helpen als je broer in elk geval eenmaal die afspraak maakt bij de huisarts voor een verwijzing, of een afspraak bij een wijkteam. Dat je wel wilt aangeven dat er zo spoedig mogelijk naar gekeken wordt om sneller geholpen te worden.
Ik praat ook eerlijk gezegd wel uit ervaring dat er onnodig melding is gedaan maar wel met alle kennis binnen de familie, waar dus men werkt in de branche. En men achter de rug van diegenen waar het om gaat hierover zit te bepalen. Je hebt niets meer in de hand want dan gaat daarna alles aan je voorbij. En dat met de gedachte, dan zijn er de juiste personen bij en heb ik er rust over. Nou schrijf dat maar op je buik.
Het is gewoon heel lastig en ik kan dit niet voor hen oplossen. Als het alleen om een vieze vloer en kind in luier zou gaan, dan zou ik me niet eens zo druk maken. Maar het gaat om de niet normale ontwikkeling van een kind waar volgens een CB en een andere instantie niets mis mee is. Dat zegt zij althans. Een CB zou allang hebben doorverwezen naar een externe partij. Tenminste, hier in de regio wel.
"Dit is zeker niet het geval. Ik heb nog nooit tegen hen gezegd dat ik
hun huis vies vind of hun zoon verwaarloosd. Ben best wel goed in het
indirect brengen van dingen zonder dat er direct duidelijk is wat ik er
persoonlijk van vind. Zoals ik het hier tegen jullie vertel is mijn
verhaal aan jullie, tegen hen ben ik een heel stuk milder en veel
voorzichtiger. Ze moeten zich niet aangevallen voelen."
Ik zou mij juist aangevallen voelen als een familielid, die ik 3x p jaar zie, enkel indirect met mij praat over mijn situatie, maar wel direct spreekt (roddelt) over mij samen met andere familieleden en met Veilig Thuis.
Je hoort niet over iemand (familielid) te praten, maar met diegene erbij, zodat diegene ook zijn/ haar kant van het verhaal kan vertellen. Veel mensen hebben het al moeilijk genoeg op het moment.
Hij gaat straks naar het speciaal onderwijs, daar kun je niet zomaar terecht. Betekent dat niet dat er al ogen op hem gericht zijn?
Dat lost de thuissituatie natuurlijk niet op, dus jouw zorgen blijven. Dit lijkt me heel moeilijk, want je kunt zo weinig doen.
Maria87 schreef op 07-09-2022 om 10:14:
"Dit is zeker niet het geval. Ik heb nog nooit tegen hen gezegd dat ik
hun huis vies vind of hun zoon verwaarloosd. Ben best wel goed in het
indirect brengen van dingen zonder dat er direct duidelijk is wat ik er
persoonlijk van vind. Zoals ik het hier tegen jullie vertel is mijn
verhaal aan jullie, tegen hen ben ik een heel stuk milder en veel
voorzichtiger. Ze moeten zich niet aangevallen voelen."
Ik zou mij juist aangevallen voelen als een familielid, die ik 3x p jaar zie, enkel indirect met mij praat over mijn situatie, maar wel direct spreekt (roddelt) over mij samen met andere familieleden en met Veilig Thuis.
Je hoort niet over iemand (familielid) te praten, maar met diegene erbij, zodat diegene ook zijn/ haar kant van het verhaal kan vertellen. Veel mensen hebben het al moeilijk genoeg op het moment.
Sommige mensen zijn nu eenmaal niet gebaat bij directe communicatie en varen beter op communicatie verpakt in een gezellig gesprek.
Wat je laatste deel betreft is gewoon zoals het gaat. Zij weten niet dat wij onderling deze situatie heel kort hebben besproken. Het is dat mijn moeder en zusje beiden diezelfde avond apart van elkaar nog aangaven te zijn geschrokken van de situatie daar in huis.
En ik ben buiten iedereens medeweten om bij vt gaan polsen. Geheel anoniem, geen namen oid. En niemand behalve jullie weten ervan.
Als zij mij iets kunnen aangeven om binnen de familie dit aan te pakken, dan heb je iig al een begin. Er zal echt niet zomaar iemand van vt contact met hen gaan zoeken, want dat gaat nu eenmaal niet vanwege de anonimiteit.
IMI-x2 schreef op 07-09-2022 om 10:16:
Hij gaat straks naar het speciaal onderwijs, daar kun je niet zomaar terecht. Betekent dat niet dat er al ogen op hem gericht zijn?
Dat lost de thuissituatie natuurlijk niet op, dus jouw zorgen blijven. Dit lijkt me heel moeilijk, want je kunt zo weinig doen.
Ja, maar geen idee nog wanneer. Hij is via de opvang doorverwezen naar een tak binnen dezelfde organisatie geloof ik. Dat deel heb ik nog niet helemaal helder.
Maar dit is precies de zorg. Ik ben bang dat de ouders zelf niet genoeg begeleiding en ondersteuning krijgen wat zorg en ontwikkeling betreft.
Het is van de zijkant altijd makkelijk oordelen en "ik zou het anders doen" TO. Als jij gelooft dat je alles binnen jouw macht al gedaan hebt, dan is bij een instantie aankloppen voor raad een hele logische keuze. Laat je niet gek maken of een schuldgevoel aanpraten...
Lieveheersbeest schreef op 07-09-2022 om 10:32:
Het is van de zijkant altijd makkelijk oordelen en "ik zou het anders doen" TO. Als jij gelooft dat je alles binnen jouw macht al gedaan hebt, dan is bij een instantie aankloppen voor raad een hele logische keuze. Laat je niet gek maken of een schuldgevoel aanpraten...
Tuurlijk zou ik het anders doen, maar dat wil niet zeggen dat wat ik doe beter is.
Ik denk alleen dat zij zich gewoon geen raad weten met hun kind, maar geen hulp hebben durven zoeken. Want stel dat daar uit zou komen dat kind iets heeft. Ontkennen van de situatie dus en hopen dat het zichzelf oplost.
Ik had het duidelijker moeten formuleren, want ik probeer je juist een hart onder de riem te steken 
: In dit topic is het vanaf de zijlijn makkelijk oordelen en "ik zou het anders doen". Laat je door de forummers niet gek maken of een schuldgevoel aanpraten.
Lieveheersbeest schreef op 07-09-2022 om 10:41:
Ik had het duidelijker moeten formuleren, want ik probeer je juist een hart onder de riem te steken
Thanks. Dan had ik je idd verkeerd begrepen. Maar goed, in beide gevallen is het makkelijk oordelen. Ik ben net zo goed zijlijn als een forummer natuurlijk.
Je probeert hier heel summier een situatie te schetsen zonder al te veel herkenbare details te geven.
Ik snap ook wel dat er meer is dat speelt, waar tevens jij niet van op de hoogte bent. Wat niet wil zeggen dat er niks mee hoeft of gaat gebeuren. Soms werkt het gewoon niet zo. Misschien kampt het cb daar ook wel mee, dat ze zich er druk over maken maar geen signalen hebben die de vragen oproepen of veilig thuis in te schakelen.
Ik vind het verschil medische school en speciaal onderwijs ook wat opmerkelijk. Die twee termen worden allebei genoemd. Een medische school lijkt me iets waar wel een diagnose bij hoort ofwel dat ism school onderzocht gaat worden voor het latere plan van aanpak. En speciaal onderwijs daar buigt zich ook ten minste een orthopedagoog over om een toelating te krijgen daartoe.
En nee die mensen komen niet allemaal thuis maar het kind wordt wel enigzins gevolgd.
Ik denk dat deze mensen het allemaal niet volledig vertellen en dat hoeft ook niet. Aan wie ze dat niet willen delen. Wie weet staan ze onder vette belangstelling en schamen ze zich daar al kapot voor. En is het gevolg dan maar netjes aankleden en de dag doorkomen. Omdat ze er wel enorm mee zitten.
Kan je wel vertellen dat familie die toch niet kan of wil helpen maar wel van alles roept, alles behalve is wat zij daar nodig hebben.
Een moeder die roept ranzig en vies kan beter niet komen en gewoon bellen of ergens anders afspreken. Ze kan ook zeggen ik kan er niet tegen die lucht en ik hou wel enorm van jullie dus ik haal jullie op of kleinkind. Gaan we iets gezelligs doen.
Ik denk dat hier inderdaad meer aan de hand is, wat begint bij hoe de volwassenen ermee omgaan. Dat gaat vaak tot de oorsprong terug. De een gaat er zo mee om, de ander zo. Maar ik hoor niet verhaal daar ouders geen hulp zouden toelaten of dat er totaal niks gebeurt. Ze zijn doorwezen en de ouders weten ook dat een normale school nu geen optie is.
Ik denk ook dat je nu je zorgen kunt loslaten, aangezien je zelf te ver weg woont en daar niet veel in kunt betekenen. Als ze je hulp nodig hadden moeten zij dat zelf aangeven. En stel dat ze dat deden, wat kun jij dan voor ze doen?
