Waarom zeg je zoiets?!

Mijn moeder

zei ooit tegen de moeder van een vriendin:

Ach jij kon nog kiezen zij zitten ongevraagd met jouw opgescheept. Die moeder kraakte ook altijd haar kinderen zo af. NU ik er zo op terugkijk denk ik dat zij vrij stevige psychische problemen had.

Zou je nou niet eens bloedserieus vragen: Valt het je echt zo zwaar? Want ik vind dat jij echt twee prachtige kinderen hebt. Dan uit je bezorgdheid zonder tot cynisme te vervallen. (Die opmerking van mijn moeder hielp natuurlijk niet, maar ik heb hem wel altijd onthouden).

Mijk

Zou kunnen

Maar sommige mensen zijn toch wel erg negatief en het lijkt dat een ander neersabelen hen zelf een goed gevoel geeft. Ik ken zo iemand. Ik begrijp dat niet. Als je toch met zo'n negatieve blik om je heen kijkt, wat biedt het leven je dan voor leuks?

Oh ja

Ik had een collega die deed dat ook, vermoedelijk omdat ze dacht dat dat heel grappig en stoer overkwam. Ze noemde haar pasgeboren babymeisje in maxicosi, "die trut van mij".... alleen viel iedereen stil nadat ze dat uitsprak van verbazing, ik denk niet dat ze het nog een keer heeft durven zeggen, wij vonden in ieder geval niet lollig.

Judith

Mijn meisje noem ik vaak ´klein trutje´ (en appelflapje, kaboutertje, frumpie dumpie...) maar dat bedoel ik echt heel erg lief!

Hmm

nee echt grappig kan je dit niet meer noemen. Ik heb zelf ook wel een rare soort van humor, wat zwart en negatief vooral over dingen die ik heel mooi en fijn vindt. Lelijk en dom ??? Tss wat vreselijk om dat in welke context dan ook te zeggen. Maar ik denk wel dat het iets van humor is aangezien ze het ook richting haar man doet.

In die zin kan ik de anecdotes over lelijke baby's wel kan waarderen, die zijn dan in de trant van "ook al zag hij eruit als een afgekloven schoen, ik vond hem prachtig bij de geboorte".

Mijn moeder

Zou het volgende zeggen: Ach, en je hebt zulke leuke, lieve kinderen! En dan ijverig knikkend die kinderen aankijken.
Ik sta meestal met mijn mond vol tanden van verbazing en zou inderdaad advies vragen wat je hier nou mee moet.
Ik hoorde in een dagverblijf ook wel eens een bezoekende opa tegen zijn kleinkind zeggen: he lekkere klootzak van me! De toon was wel helemaal goed, dus dat suste me dan wel weer.

Tja

Een beetje humor moet natuurlijk wel kunnen, vind ik. Wie heeft er tenslotte niet al eens verzocht om een rol stevig behang? Ik heb ooit eens een grapje gemaakt tegen een pas bevallen collega, mijn eigen kind was toen een maand of 4 dus de gebroken nachten waren net over, over het geluidsdicht isoleren van de babykamer. Dat gaat heel goed met eierdozen en staat nog decoratief ook. Collega was erg geschokt door mijn opmerking want 'dat zeg je toch niet'.
Mijn kinderen horen ook wel eens zo'n grapje. Ik heb mijn dochter wel eens een drieling toegewenst, drie meisjes net zo schattig als zij (als ze weer eens opstandig in het kwadraat was).

Tja

Als ik mijn dochter 'kleine heks' noem, klinkt daar stiekem een beetje trots in door (voor de zorgvuldige toehoorder) over haar eigenwijze aard. Ook noem ik ze wel eens ' addergebroed'. Liefkozend. Want het kunnen ettertjes zijn, maar wel mijn ettertjes. Lelijk en dom worden ze nooit genoemd. Nooit. Ze zijn ook verre van.
Sommige grapjes maak je wel eens, met een knipoog naar het feit dat we allemaal weten dat het soms zwaar kan zijn. Maar die opmerking die ik las, wij hebben voor hen gekozen, zij niet voor ons, daar komt het wel op neer ja. En de gevolgen van die keuze koester ik iedere dag

Oh maar

Vic, dat valt nog mee, toch? Maar als zo'n kind dag in dag uit moet horen hoe dom en vervelend het is, gaat het dat ook geloven. Da's wel erg. Heel erg. (Ik heb van huis uit meegekregen dat ik traag en lui was. Tot ik mezelf een burnout bezorgd had...)

Mijn zus heeft er ook een handje van om negatief uit de hoek te komen. Niet heel vaak, maar toch... Soms schrik ik ervan en gil ik keihard "nou zeg, doe effe normaal!" Ook omdat ik wil dat mijn neefje en nichtje weten dat ik aan hun kant sta...

Ik kan alleen maar hopen dat deze moeder gauw "onze" fladder tegen 't lijf loopt! Go fladder!

Trut

Die trut van mij klinkt eigenlijk wel lief (met de juiste intonatie dan he). Lief trutje van me, truttebolletje van mij.

Tuig

ik noem mijn kinderen en de buurtkinderen regelmatig "dat tuig", dat begrijpt ook niet iedereen meteen.

Ik ben namelijk best gek op dat tuig, ook al erger ik mij ook regelmatig kapot aan ze (ik ben dan de enge strenge buurvrouw die dreigt dat ze de rest van het jaar helemaal niets meer van mij krijgen als ik ook maar 1 chipszakje op de straat zie liggen...).

Dan sta ik voor dat tuig het springtouw te draaien totdat mijn arm er lam bij hangt, lachen gillen springen, ja erg leuk. Mandarijntje mag ook met dat tuig mee doen, dan staan ze haar allemaal aan te moedigen "Mandarijntje, waar is je neus ? GOED ZO !, waar is je mond" echt zo schattig, ook die oudere etterige jongens zijn zo onwijze lief met haar, heel beschermend, halen van alles uit de kast om haar te laten lachen.

Ja heerlijk, het is weer zomer, dagen vol met tuig in en rond mijn huis, af en toe wil ik ze dan met een windbuck weer weg hebben omdat ze gaan etteren en klieren maar ik geniet weer vol op.

Humor

Je moet het weten te brengen..
maar als ik zeg dat mijn gezin het meest effectieve voorbehoedsmiddel is alleen door observatie! is er nog nooit iemand geweest die dat niet begreep

ik zeg ook heel vaak als mensen "klagen" over oppasregelen, vrijheidsbeperkingen, en vroeg opstaan

:eigenlijk zijn kinderen helmaal niet leuk...

soms meen ik dat ook..

echter zijn mijn kinderen vol overtuiging van mijn liefde voor hen.. en iederen die mij kent weet dat ik van niemand meer hou dan van mijn kinderen.
Hoewel ik vreselijk geniet van alle kinderloze tijd, geniet ik net zoveel als de kindervolle tijd.

Hier een ander probleem

Ik zeg zo vaak "lieverd", "schatje" enz. tegen mijn kinderen dat ik de knop niet meer om kan zetten bij andere kinderen. Dus als de stoerste jongen van de klas vraagt of hij kan komen spelen zeg ik: "Tuurlijk, lieverd."

Dom

Ik zeg regelmatig tegen mijn kinderen dat ze dom zijn hoor. Maar ik zeg gelijk erbij dat ze het niet kunnen helpen, het zijn immers jongens, en alle jongens zijn dom. Kijk maar naar papa.

(rara wat ik dan te horen krijg)

Valkyre

"Ik heb van huis uit meegekregen dat ik traag en lui was. Tot ik mezelf een burnout bezorgd had..."

Hey, dat verhaal ken ik (nou ja, er kwam wel meer bij kijken, maar als je continu wordt ingeprent dat je niet aan de voorwaarden voor "leuk kind" voldoet, heb je een goede voedingsbodem voor problemen later).

"Ik kan alleen maar hopen dat deze moeder gauw "onze" fladder tegen 't lijf loopt! Go fladder! "

Mag ik, mag ik, mag ik, ook namens jou...? *springt op en neer*

C'est le ton qui fait la musique...

Als jij je kind liefkozend trutje noemt, zal dat echt heel anders binnenkomen dan wanneer jij je kind te pas en te onpas laat weten dat je grote spijt hebt dat je je ooit hebt laten bevruchten.

Moek

"Ik zeg zo vaak "lieverd", "schatje" enz. tegen mijn kinderen dat ik de knop niet meer om kan zetten bij andere kinderen. Dus als de stoerste jongen van de klas vraagt of hij kan komen spelen zeg ik: "Tuurlijk, lieverd." "

Ik ook, en niet alleen tegen andere kinderen... Maar ik meen het serieus als ik dat tegen iemand zeg, en er is nog nooit iemand geweest die me boos of raar aankeek. Ik heb ook absoluut de neiging niet om het af te leren, zelfs niet tegen de stoerste jongen van de klas (tenzij het geen leuk joch is, dan zeg ik het niet)!

Nog even over ton en musique...

Daarmee bedoel ik overigens niet de geweldige opmerking van Polly! Ook dat valt onder "ton qui fait la musique" want de knipoog straalt er vanaf

Ja...

als je vriendin vòòrdat ze kinderen kreeg al zo'n "harde" humor had is dat wellicht ook aard van het beestje.

Ik ken ook een vrouw die zo is en die kan ook heel hard en cynisch doen richting haar kinderen (dat zijn trouwens pubers, dus een heel stuk ouder dan de kinderen die jij beschrijft).

Aard van het beestje of niet, ik denk ook dat het sneu is voor kinderen als moeder zo over/tegen ze praat. Vind het ook vrij respectloos. Heeft ze grote frustraties over het moederschap waardoor ze zich zo uit ??
(valt haar bijv. erg zwaar).

Op een neutrale manier het gesprek aangaan in de trant van "vind je het echt zo zwaar dan?" lijkt mij zinvoller dan een lik op stuk antwoord.

Ik weet dat jonge kinderen zeker van zo'n benadering onzeker en zenuwachtig kunnen worden, dus al met al is het echt af te raden om op zo'n toon richting de kids te praten, ik vind het dan ook sneu..

gr. Anja

Tja en wat wil je nu

we onze mening hebben gegeven ? Haar confronteren ?

Keuze

Wat je doet in zo'n situatie hangt af van wat je ermee wilt bereiken. Je kunt tegen je vriendin bijvoorbeeld zeggen dat je het niet prettig vindt dat ze zo tegen haar kinderen tekeer gaat, maar de kinderen zijn daar niet mee geholpen, zelfs als ze zich bij jou zou inhouden, zal ze dat waarschijnlijk niet doen als jij er niet bij bent. 'Als' zeg ik, want de kans is ook groot dat ze zich beledigd voelt.
Je kunt haar inderdaad vragen of het haar zwaar valt om haar zo aan het denken te zetten, maar als ze altijd al zo geweest is, ziet zij zelf het probleem misschien helemaal niet, het is als een blinde vlek.
Ik wil je niet ontmoedigen, of zeggen dat je er niets aan moet doen. Het is vreselijk als kinderen zulke boodschappen mee krijgen van hun ouders, het kan zoveel schade aanbrengen. Maar het is heel moeilijk als buitenstaander om precies het juiste te doen.
Succes.

Ter nuancering......

Waar ik verder ook nog benieuwd naar ben....

Hoe is ze VERDER als moeder ? Okay, ze zegt dus soms van harde/cynische dingen, maar is ze verder een leuke moeder ? Knuffelig met haar kids ? Hoe benadert ze ze ? Kan ze er ook uitgelaten mee doen of eens spontaan op schoot trekken enz ? Gewoon; het HELE plaatje zeg maar.. Kun je daar 'ns wat meer over vertellen ?

Deels (heel klein deeltje) herkent dit:
ik ben zelf moeder van een tweeling en tot ongeveer 15 maanden na hun geboorte sliep ik maar een paar uurtjes per nacht. Ik werd er knap chagrijnig van en als anderen dan riepen/zeiden "oh gossie, wat leuk, wat schattig, die twee blonde koppies, oh wat een leuke tweeling" kon ik soms heel cynisch uit de hoek komen.
Ik kon dan op cynische toon zeggen "ja, ècht superleuk, je mag ze gratis meenemen hoor"... of iets in die geest.

Konden mensen ook ronduit geschokt op reageren, maar ik was alleen maar moe, moe, moe en nog eens moe. Ik zag het leuke niet meer van mijn kinderen, zo moe was ik. Dus ja, vanuit dat oogpunt (het moederschap valt zwaar/tegen) zou je zulke opmerkingen kunnen verklaren.

Van een schoonzusje weet ik wel (zijspoor) dat ze het contact met een vriendin verbrak omdat ze -naar eigen zeggen- het niet meer kon verdragen dat haar vriendin zo koud was tegen haar kinderen. Ondanks de adviezen en gesprekken die schoonzus met haar voerde, het deed schoonzus zo'n pijn dat ze niet meer aan kon zien/horen.

En zoals meerderen hierboven al zeiden; WAT NU ?

Afbranden heeft geen zin, eerder wellicht de helpende hand reiken ? Een goed gesprek van vriendin tot vriendin, of aanbieden dat je een avondje op wilt passen zodat ze lekker de hort op kan met manlief ? (soms kan een avondje uit al zo goed doen, even uit de sleur!)..

Wens je succes....

Annie

2 vragen

Je kunt inderdaad vragen of ze het werkelijk zo zwaar vind, en hopen dat ze met je praat, of het op een of andere manier oppikt en niet wegwuift met een nieuwe cynische opmerking. Zelf vind ik een wedervraag ook vaak wel werken, ik vraag dan meestal, "waarom zeg je dat?" ... en wacht dan geduldig op het antwoord. Werkt vaak erg goed bij mensen die geen leuke dingen zeggen, in ieder geval beter dan cynisch en gevat terugdoen. (want daar hoeven ze niet op te reageren)

Simpel

ik zou gewoon recht op de vrouw zeggen: is dit jouw soort van gallige humor of heb je echt een hekel aan je kinderen, ik vind je zo ontzettend onhebbelijk doen.

Gezien de soort uitspraken lijkt mij zo'n aanpak het meeste effect hebben. En verder moet je niets verwachten, ze kan stom terug doen, ze kan instorten, gewoon geen hoop hebben op welke reactie dan ook, dat zoekt ze zelf maar uit.

Berber en lorwyn...

Ha Berber,

Erg he, ik maakte ook vaak van die cynische opmerkingen. Steeds maar moe, hele dag door verschonen, voeden, verschonen, voeden en ik hoorde dag en nacht gehuil in mijn hoofd. Ja, daar word je meestal knap cynisch van, hhahaha (nu zijn ze 10 en een heeeeel stuk leuker !).

Toch gaf dat cynische van destijds toch wel een signaal af (besef ik nu) van "ik zit niet lekker in m'n vel"...
Geen roze wolk, eerder een grijze en het constante besef van "is dit het nu, het moederschap wat zo geweldig moet zijn ?"

En Lorwyn, zoals jij het beschrijft heeft je vriendin een leuk gezin en ook voldoende vangnetten die op willen passen. Ik neig dan toch een beetje naar de gedachte dat het niet helemaal lekker gaat met je vriendin en -dat -om- wat -voor- reden-dan-ook ze het moederschap blijkbaar toch zwaar vindt.

Er zijn mensen die bijv. heel slecht om kunnen gaan met het inleveren van hun vrijheid (ik noem maar even iets), misschien valt zij onder die categorie ?

En zeker de combi controlfreak en jonge kinderen is vaak ook geen gelukkige combi, kinderen laten zich niet in schema's duwen en jouw plannetjes kunnen maar al te vaak in de war worden geschopt. Weg controle.... Kan heel lastig zijn om daar relaxt mee om te gaan....

Ben benieuwd of je het gesprek aandurft met je vriendin...

groet Annie

Ik ben gezegend met een peuter met blonde krullen

en dan donkere ogen. Hij ziet er leuk en schattig uit en zeker toen hij jonger was hing iedereen die wagen in om hem te bewonderen. Hij vond het geweldig en vroeg die aandacht ook echt.

Dus als jij de twintigste persoon was die die ochtend mijn wagen indook om vervolgens mij te vertellen hoe leuk, lief en schattig mijn kind was, had je misschien ook een cynische opmerking gekregen.

En vandaag zullen er ook wel een paar mensen hun wenkbrauwen gefronst hebben toen ik bij de oogarts mijn kind oppakte en op een stoel pootte en hem vertelde wat er zou gebeuren als hij daar nog een keer vanaf zou gaan.

Alleen had je dan waarschijnlijk de eerste 30 keer gemist dat ik eerst de een dan de ander uit de gordijnen moest vissen, gemist dat ik talloze keren een kind uit de gang moest halen die op ontdekkingstocht wilde, gemist dat ik voortdurend autootjes bij mensen terug moest gaan halen (die steeds bozer keken) en gemist dat ik dan ook nog eens moest opletten dat ze niet de ziekenhuistijdschriften gingen verscheuren. Ook had zo'n persoon niet kunnen weten dat ik zwanger ben, doodmoe, juist die ochtend de misselijkheid begon en niet geslapen had omdat er iedere keer wel een kind wakker was/werd en me net aan het bedenken was of een derde nou wel een goed idee was en dat ik daar rijkelijk laat mee was.

Tja, als je dat inderdaad allemaal niet gezien hebt of niet weet kan ik me voorstellen dat je me uitermate onaangenaam vond tegen mijn nageslacht

Waarom zeg je dat

"Waarom zeg je dat", de vraag van Maxime, vind ik een erg goede vraag om te stellen. Daar begint het eigenlijk mee.

Ach kiki

ik had dat helemaal niet zo gevonden, ik ben namelijk ook moeder en weet hoe vermoeiend het soms kan zijn. En als ik jou dan al tig keer had rond zien rennen en nee had horen zeggen dan had ik waarschijnlijk gedacht "grijp eerder in dat scheelt je een half uur zweet op je zwangere hoofd".

Dieptepuntje van 2 jaar geleden: ik zat hoogzwanger in de warme zomer van 2009 met een vreselijk opstandige bloed onder mijn nagels halende 6 jarige dochter met een niet aflatende uitdagende zeurende grote mond. Iets dat ze mijn eten niet wou eten ofzo, ik heb haar toen een klap verkocht, de buren zaten ook in de tuin te eten. Ik heb de buurvrouw de volgende dag opgebiecht dat ik x zo moeilijk vond dat ik d'r wel kon kelen ;-( Ja hormonen en vermoeidheid, heel slopend.

En ik weet dit nog zo goed omdat dat de enige keer is geweest dat ik dat kind een klap verkocht heb (niet eens hard, "pats" plats op haar hoofd).

soms zit het gewoon niet mee en andere mensen weten het ook niet, die zien dan even dat moment. maar ik had je er zeker niet op afgevallen.

Kiki

Net als Manda: volgens mij zal het gros van de moeders dit eerder herkennen dat je er op afrekenen. Het gaat dan ook om een momentopname, een incident. Volgens mij gaat het de draadstartster meer om structureel gedrag van de betreffende moeder.