Waarom willen mannen vader worden?
Hoi allemaal,
Ik ben getrouwd en mijn man heeft een sterke kinderwens. Bij mij is dat vele malen minder. Ik geniet van het leven en mij vrijheid en zie vaak kinderen als een blok aan mijn been. Ik weet dat andere anders over nadenken, maar dit is hoe ik mij voel.
Dit onderwerp speelt een belangrijke rol in onze huwelijk. In mijn ogen geef je als vrouw veel meer op dan als man. Je lichaam, 9 maanden niet kunnen eten en drinken wat je wilt en iedereen verwacht van de moeder dat ze daarna minder werkt enzovoort. Ik wil heel graag proberen te begrijpen waarom mannen nu zo graag vader willen worden. Je kunt immers staan en gaan waar je wilt, het is niet per se een “must” zoals bij vrouwen en leeftijd speelt een mindere belangrijke rol.
Van vrouwen weet ik het inmiddels wel waarom ze dat willen, maar voel vrij om ook te antwoorden. Ik vraag dit omdat ik mijn man ook beter probeer te begrijpen.
Alvast bedankt.
Jesse_1 schreef op 28-02-2023 om 00:34:
"In mijn ogen geef je als vrouw veel meer op dan als man. Je lichaam, 9 maanden niet kunnen eten en drinken wat je wilt en iedereen verwacht van de moeder dat ze daarna minder werkt enzovoort."
In mijn ogen heeft een vrouw het voorrecht om (als het lukt) zwanger te mogen zijn en een kind te laten groeien in haar lichaam. Hoe bijzonder is dat!
Boehoe, erg hoor, om 9 maanden lang geen alcohol te mogen drinken (erg gezond) en geen biefstuk te mogen eten. Er is geen moment geweest dat die gedachte mij op enige manier beïnvloedt heeft in de overweging om een kind te willen.
En het is tegenwoordig echt niet meer zo dat verwacht wordt dat de vrouw minder werkt dan de man.
De andere redenen om wel/geen kinderen te willen vind ik veel logischer en die gelden voor zowel mannen als vrouwen.
Ontzettend lullig bericht.
Alhoewel het topic inmiddels een richting heeft gekregen, vind ik toch de vraag "waarom willen mannen vader worden" interessant, maar ook erg moeilijk te beantwoorden.
Waarom wilde IK vader worden... Het is ergens dezelfde vraag: "waarom wil iemand een wereldreis maken, of waarom wil iemand een nieuw huis, of juist een oud huis. Ergens is het omdat je een familie wilt stichten, omdat je een tafel voor je ziet met vrouw en kinderen. Omdat het je fantastisch vindt om met trots te kunnen zeggen: "dit zijn mijn kinderen".
Voor mij gold helemaal niet, dat ik 'erbij' wilde horen (omdat vrienden allemaal kinderen hebben) of 'omdat ik wil zorgen'. Het zorgen voor kinderen, vind ik er gewoon bijhoren, maar is geen doel op zich.
Moeilijk, maar interessante vraag.
Ik begrijp je dillema, TO, maar heb daarin weinig 'tips'.
Daddy_gijs schreef op 28-02-2023 om 10:05:
Alhoewel het topic inmiddels een richting heeft gekregen, vind ik toch de vraag "waarom willen mannen vader worden" interessant, maar ook erg moeilijk te beantwoorden.
Waarom wilde IK vader worden... Het is ergens dezelfde vraag: "waarom wil iemand een wereldreis maken, of waarom wil iemand een nieuw huis, of juist een oud huis. Ergens is het omdat je een familie wilt stichten, omdat je een tafel voor je ziet met vrouw en kinderen. Omdat het je fantastisch vindt om met trots te kunnen zeggen: "dit zijn mijn kinderen".
Voor mij gold helemaal niet, dat ik 'erbij' wilde horen (omdat vrienden allemaal kinderen hebben) of 'omdat ik wil zorgen'. Het zorgen voor kinderen, vind ik er gewoon bijhoren, maar is geen doel op zich.
Moeilijk, maar interessante vraag.
Ik begrijp je dillema, TO, maar heb daarin weinig 'tips'.
Bedankt voor je antwoord! Ja de topic is toch weer meer gericht op waarom ik misschien niet kinderen wil, of wel wil en niet zeker weet wanneer, of omdat ik soms bang ben en het eng vindt.
Maxan32 schreef op 28-02-2023 om 10:25:
[..]
Bedankt voor je antwoord! Ja de topic is toch weer meer gericht op waarom ik misschien niet kinderen wil, of wel wil en niet zeker weet wanneer, of omdat ik soms bang ben en het eng vindt.
Als je het daar niet over wilt hebben is dat natuurlijk prima, maar ik krijg het gevoel dat dat onder je oorspronkelijke vraag ligt en het antwoord waarom mannen het willen lost dat probleem niet op. Daarbij is het enige wat daarbij relevant is waarom je vriend het wil en als hij dat niet kan uitleggen, zal het ook bij hem waarschijnlijk een oerbehoefte zijn.
net zoals ik niet verstandelijk kan verklaren waarom ik geen moeder wil worden. Ik kan er heel veel redenen voor geven, maar uiteindelijk komt het er toch gewoon op neer dat die behoefte ontbreekt. Dat ik mijzelf niet kan zien als moeder.
Even voor de duidelijkheid, als ik zeker wist dat ik het niet wilde dan zou ik niet twijfelen. Ik ken genoeg vrouwen die zeggen, voor mij is het niks en is het duidelijk. Die gaan zichzelf zelfs steriliseren. Hoe ik nu in mijn leven sta ben ik er niet klaar voor. De vraag is zal ik dat ooit zijn? Mijn man is er wel klaar voor, maar hij ziet ook hoe ik van mijn leven geniet. De pandemie, meerdere familie overlijdens, baanwissels hebben mijn een flinke klap gegeven. Inmiddels ben ik weer blij en zoals vanouds, maar als een heel sociaal mens die vooral heel veel onderneemt heeft de pandemie mij 2 jaren van vrijheid gekost (dit is mijn gevoel en praat voor mezelf). Omdat ik dus precies op z'n leeftijd kom nu dat iedereen kinderen krijgt en je ook geen eeuwen de tijd meer hebt ga je er toch vaker over praten en nadenken. Ik vraag wel vaker aan mensen waarom wil je kinderen, en vaak is het antwoord vaag. Kinderen krijgen is iets waar je dus daarna minder controle over dingen hebt. Je kunt ook niet meer terug. Ik vind het zelf alleen maar goed dat ik alles goed analyseer en overweeg. Als ik een man was zou ik denk ik ook al lang kinderen willen, het lijkt alsof het makkelijker is voor mannen. O.a. daarom ook mijn vraag waarom mannen dit graag willen?
Maxan32 schreef op 28-02-2023 om 10:32:
Even voor de duidelijkheid, als ik zeker wist dat ik het niet wilde dan zou ik niet twijfelen. Ik ken genoeg vrouwen die zeggen, voor mij is het niks en is het duidelijk. Die gaan zichzelf zelfs steriliseren. Hoe ik nu in mijn leven sta ben ik er niet klaar voor. De vraag is zal ik dat ooit zijn? Mijn man is er wel klaar voor, maar hij ziet ook hoe ik van mijn leven geniet. De pandemie, meerdere familie overlijdens, baanwissels hebben mijn een flinke klap gegeven. Inmiddels ben ik weer blij en zoals vanouds, maar als een heel sociaal mens die vooral heel veel onderneemt heeft de pandemie mij 2 jaren van vrijheid gekost (dit is mijn gevoel en praat voor mezelf). Omdat ik dus precies op z'n leeftijd kom nu dat iedereen kinderen krijgt en je ook geen eeuwen de tijd meer hebt ga je er toch vaker over praten en nadenken. Ik vraag wel vaker aan mensen waarom wil je kinderen, en vaak is het antwoord vaag. Kinderen krijgen is iets waar je dus daarna minder controle over dingen hebt. Je kunt ook niet meer terug. Ik vind het zelf alleen maar goed dat ik alles goed analyseer en overweeg. Als ik een man was zou ik denk ik ook al lang kinderen willen, het lijkt alsof het makkelijker is voor mannen. O.a. daarom ook mijn vraag waarom mannen dit graag willen?
Allereerst: Volg je gevoel. Je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt. Al vraag ik me af of dingen als "je lichaam verandert" en "9 maanden niet kunnen eten en drinken wat je wil" nu echt hele valide argumenten zijn om NIET aan kinderen te beginnen, maar dat zal voor iedereen verschillen en het is niet aan mij om te oordelen. Beperkt het je in je vrijheid? Tuurlijk. Je bedenkt niet meer om 8 uur in de avond dat je om 10 uur met zijn 2en een filmpje wil pakken. Maar het is ook een beetje hoe je daar zelf in staat. Wij hebben de kids vanaf dag 1 meegenomen als we in het weekend met de vriendengroep bij elkaar gingen zitten. Het resultaat daarvan is dat ze OVERAL kunnen slapen en we dus ook echt overal altijd bij kunnen zijn. Wij hebben dat nooit als een beperking gezien. Enkel de spontaniteit tussen jou en je partner is wat minder, omdat er wel spontaan besloten kan worden dat er ergens een feestje is ofzo, maar dat je dan 1. ofwel oppas moet zien te regelen of 2. 1 vd 2 naar dat feestje gaat.
Op het dikgedrukte stukje: Fysiek is het voor mannen makkelijker natuurlijk. Je hebt niet de ongemakken van de zwangerschap die en vrouw wel heeft. Je hebt als man wel heel wat te stellen met een zwangere vrouw. Daar zullen nu wel heel veel vrouwen over gaan vallen, maar dat is dan maar zo. Maar ook dat ben je heel gauw vergeten als je die krummel in handen hebt. Wij maken er nu vaak grapjes over: Vrouwen worden vaak een heleboel van de zwangerschap, redelijk is daar niet 1 van.
Ik denk niet dat er een eenduidig antwoord is. Ik heb zelf nooit echt een kinderwens gehad, in de zin van: Ik wil dan en dan kinderen, zoals je wel eens hoort. Het kwam er gewoon van. We waren al even bij elkaar, we hadden het goed, en toen raakten we zwanger. Het is wellicht wat clichématig, maar vanaf het moment dat dat krummeltje er uit komt, ben je verkocht. En dan neem je alles wat daar bij komt kijken voor lief. Er is nu een prachtig iets voortgekomen uit de liefde die je voor elkaar hebt en dat krummeltje geeft je zoveel liefde terug. Ik kan een hele dag bezig wezen met rennen en vliegen omdat de een naar voetbal moet, de ander naar turnen, de andere naar paardrijden. Noem het maar op. Als aan het eind van de dag dat krummeltje dan in bed stapt en zegt: Papa, ik hou de wereld van je. Man, dan kun je de hele wereld aan
Mijn man en ik hebben het thema kinderen krijgen besproken toen we elkaar net kenden.... Voor mijn man was het een reden om niet met mij te trouwen. Hij wist al zijn hele leven dat hij meerdere kinderen wilde.
Hebben jullie daar vroeger nooit over gepraat samen?
Ik denk dat "je lichaam verandert" en "9 maanden niet kunnen eten en drinken wat je wil" niet de belangrijkste argumenten zijn. Maar een zwangerschap is natuurlijk wel een medische conditie en niet helemaal zonder risico. Ook kun je last krijgen van allerlei zwangerschapsklachten. Bang zijn voor de lichamelijke veranderingen snap ik wel.
Bij twijfel zou ik het niet doen. Ik heb eens een artikel gelezen over mensen die spijt hebben dat ze een kind(eren) op de wereld gezet hebben. Ze reageerden allemaal anoniem. Er rust nog een groot taboe op en je kunt het natuurlijk tegenover je kind niet maken dat hij of zij dit leest.
Ted68 schreef op 28-02-2023 om 10:54:
Mijn man en ik hebben het thema kinderen krijgen besproken toen we elkaar net kenden.... Voor mijn man was het een reden om niet met mij te trouwen. Hij wist al zijn hele leven dat hij meerdere kinderen wilde.
Hebben jullie daar vroeger nooit over gepraat samen?
Dat vroeg ik mij ook al af. Mijn man en ik hadden dit ook allemaal al besproken toen we een vaste relatie kregen.
Elpisto schreef op 28-02-2023 om 10:43:
[..]
Allereerst: Volg je gevoel. Je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt. Al vraag ik me af of dingen als "je lichaam verandert" en "9 maanden niet kunnen eten en drinken wat je wil" nu echt hele valide argumenten zijn om NIET aan kinderen te beginnen, maar dat zal voor iedereen verschillen en het is niet aan mij om te oordelen. Beperkt het je in je vrijheid? Tuurlijk. Je bedenkt niet meer om 8 uur in de avond dat je om 10 uur met zijn 2en een filmpje wil pakken. Maar het is ook een beetje hoe je daar zelf in staat. Wij hebben de kids vanaf dag 1 meegenomen als we in het weekend met de vriendengroep bij elkaar gingen zitten. Het resultaat daarvan is dat ze OVERAL kunnen slapen en we dus ook echt overal altijd bij kunnen zijn. Wij hebben dat nooit als een beperking gezien. Enkel de spontaniteit tussen jou en je partner is wat minder, omdat er wel spontaan besloten kan worden dat er ergens een feestje is ofzo, maar dat je dan 1. ofwel oppas moet zien te regelen of 2. 1 vd 2 naar dat feestje gaat.
Op het dikgedrukte stukje: Fysiek is het voor mannen makkelijker natuurlijk. Je hebt niet de ongemakken van de zwangerschap die en vrouw wel heeft. Je hebt als man wel heel wat te stellen met een zwangere vrouw. Daar zullen nu wel heel veel vrouwen over gaan vallen, maar dat is dan maar zo. Maar ook dat ben je heel gauw vergeten als je die krummel in handen hebt. Wij maken er nu vaak grapjes over: Vrouwen worden vaak een heleboel van de zwangerschap, redelijk is daar niet 1 van.
Ik denk niet dat er een eenduidig antwoord is. Ik heb zelf nooit echt een kinderwens gehad, in de zin van: Ik wil dan en dan kinderen, zoals je wel eens hoort. Het kwam er gewoon van. We waren al even bij elkaar, we hadden het goed, en toen raakten we zwanger. Het is wellicht wat clichématig, maar vanaf het moment dat dat krummeltje er uit komt, ben je verkocht. En dan neem je alles wat daar bij komt kijken voor lief. Er is nu een prachtig iets voortgekomen uit de liefde die je voor elkaar hebt en dat krummeltje geeft je zoveel liefde terug. Ik kan een hele dag bezig wezen met rennen en vliegen omdat de een naar voetbal moet, de ander naar turnen, de andere naar paardrijden. Noem het maar op. Als aan het eind van de dag dat krummeltje dan in bed stapt en zegt: Papa, ik hou de wereld van je. Man, dan kun je de hele wereld aan
Elpisto, bedankt voor je antwoord, ik vind het heel fijn om te lezen hoe mannen erover nadenken en wat hun ervaring is. Als vrouw krijg je vooral mee hoe vrouwen het ervaren, en jezus wat kunnen we lastige wezens zijn. Ik zie mensen in mijn omgeving en ik denk oke, zo zou ik het ook kunnen. Ik ben immers heel makkelijk opgevoed, mijn ouders namen mij overal mee naar toe en dit heeft echt voordelen als volwassenen gehad. Mijn man is anders opgevoed en dat merken we ook. Gelukkig veert hij mee met mijn levensstijl want hij ziet ook hoe makkelijk dingen kunnen gaan.
Aan de andere kant heb ik mensen in mijn omgeving die bij het krijgen van kinderen niks anders doen dan alleen bezig zijn met kinderen. Alles draait om de baby, ook verwachten ze dat jij dus op hen aanpast en vinden het raar als jij minder interesse hebt in al die baby dingen. Als ik dat zie dan wil ik heel hard wegrennen. Dan weet ik ook hoe ik het niet wil doen.
Mijn angsten liggen meer bij, raken we niet elkaar kwijt als stel|? Zal ik daarna nog wel een leuke vrouw zijn, zien mensen mij niet alleen als een moeder? Zal ik nog verder groeien in mijn carrière of ben ik voor de wereld in het algemeen afgeschreven?
Dit was weer een heel verhaal haha.
Ted68 schreef op 28-02-2023 om 10:54:
Mijn man en ik hebben het thema kinderen krijgen besproken toen we elkaar net kenden.... Voor mijn man was het een reden om niet met mij te trouwen. Hij wist al zijn hele leven dat hij meerdere kinderen wilde.
Hebben jullie daar vroeger nooit over gepraat samen?
Ik was nog 19 toen was samen waren, dan ga je niet over kinderen praten. Heel lang niet een onderwerp geweest pas de afgelopen 3-4 jaar begonnen we erover maar daarna zijn er zo veel dingen gebeurd dat het niet ter sprake kwam, nu de afgelopen 6 maanden zitten we weer in rustige vaarwater is het weer een onderwerp van gesprek. Ik heb gewoon het gevoel dat ik veel meer moet opgeven en ik denk soms dat hij er makkelijker over doet dan het daadwerkelijk is. Hij zegt dat hij 100% zeker is dat ik het kan en dat wij een heel goed team zullen zijn. Maar ik twijfel enorm aan mezelf.
Maxan32 schreef op 28-02-2023 om 10:32:
Als ik een man was zou ik denk ik ook al lang kinderen willen, het lijkt alsof het makkelijker is voor mannen. O.a. daarom ook mijn vraag waarom mannen dit graag willen?
Dat vraag ik me dan juist weer af of het makkelijker/moeilijker is voor mannen. Ik denk dat het oergevoel om kinderen te willen hebben/krijgen, sterker is bij vrouwen, dan bij mannen. Maar zo'n oergevoel maakt het misschien juist ook weer makkelijker om te zeggen dat je graag kinderen wilt..
Ik vond het zeker niet een makkelijke keuze. Vooral omdat ik ECHT vader wilde zijn (en niet zoals mijn vader was) en bij dag 1 v/d zwangerschap niet wist hoe dat moet. Of wat je moet doen om een goede vader te zijn. Het vaderschap 'overkwam' mij, dus heb niet echt hoeven kiezen, maar desalniettemin en ondanks alle onzekerheid 'wilde' ik wel kinderen... en was overtuigd dat ik mezelf een weg zou vinden.
Het enige wat je kan doen is er samen over blijven praten.
Maar ook zelf rustig voor je uitzoeken of je het wel of niet zou willen, dingen tegen elkaar afwegen.
Zo lang je erg twijfelt zou ik het niet doen.
Maxan32 schreef op 28-02-2023 om 11:01:
[..]
Elpisto, bedankt voor je antwoord, ik vind het heel fijn om te lezen hoe mannen erover nadenken en wat hun ervaring is. Als vrouw krijg je vooral mee hoe vrouwen het ervaren, en jezus wat kunnen we lastige wezens zijn. Ik zie mensen in mijn omgeving en ik denk oke, zo zou ik het ook kunnen. Ik ben immers heel makkelijk opgevoed, mijn ouders namen mij overal mee naar toe en dit heeft echt voordelen als volwassenen gehad. Mijn man is anders opgevoed en dat merken we ook. Gelukkig veert hij mee met mijn levensstijl want hij ziet ook hoe makkelijk dingen kunnen gaan.
Aan de andere kant heb ik mensen in mijn omgeving die bij het krijgen van kinderen niks anders doen dan alleen bezig zijn met kinderen. Alles draait om de baby, ook verwachten ze dat jij dus op hen aanpast en vinden het raar als jij minder interesse hebt in al die baby dingen. Als ik dat zie dan wil ik heel hard wegrennen. Dan weet ik ook hoe ik het niet wil doen.
Mijn angsten liggen meer bij, raken we niet elkaar kwijt als stel|? Zal ik daarna nog wel een leuke vrouw zijn, zien mensen mij niet alleen als een moeder? Zal ik nog verder groeien in mijn carrière of ben ik voor de wereld in het algemeen afgeschreven?
Dit was weer een heel verhaal haha.
Wij zijn inderdaad ook vrij makkelijk. Dat helpt wel. Toch is het ook gewoon erg fijn om met die hummeltjes in de weer te zijn. Het is niet dat je alleen maar bezig bent met de kinderen, maar ik merk wel dat ik meer voldoening haal om met zoon naar, bijvoorbeeld, een voetbalwedstrijd te gaan, dan dat ik met vrienden nog een avondje doorhaal.
Toegegeven, ik zie mijn vrienden elke week 2 keer bij de voetbal en in de kantine, dus dan is die "need" om elkaar te zien in het weekend wat minder. Het contact blijft wel.
Het dikgedrukte zinnetje: Erg belangrijk inderdaad. Hier wel toch een voorbeeld van een stel die elkaar wel enigszins wat kwijtgeraakt is. Het draaide wel allemaal net even te veel om werken/huishouden draaiende houden. Maar eerlijk, ook zonder kinderen zou dat iets zijn waar we tegenaan zouden zijn gelopen. Puur omdat we nog erg jong zijn en we dus nog volop in de opbouwfase zaten de afgelopen jaren. Ik was 22 toen ik vader werd en vanaf dat moment moesten we eigenlijk nog alles doen. 1e huis kopen, 2e huis kopen, 2e huis helemaal verbouwen en daar tussen in ook nog je carriere opbouwen en 3 kinderen opvoeden. Dat was misschien iets teveel van het goede. Daar op terugkijkend, hadden we wellicht iets langer kunnen wachten met het krijgen van kinderen.
Maar we zijn er door gekomen. Net zoals mijn vrienden, die allemaal een beetje rond die leeftijd aan kinderen begonnen (23-26) en allemaal tegen dezelfde problemen aan liepen. Zelfs zonder kinderen kunnen die eerste jaren intens zijn en kun je elkaar kwijt raken. Maar ik vind die mini me's absoluut de meest fijne toevoeging die ik me had kunnen wensen, aan mijn leven. Zit je er even door, dan zijn zij daar om je op te vrolijken met hun heerlijke kinderlogica. Een verrijking, absoluut. Nee, het is niet makkelijk. Opvoeden is niet makkelijk. Maar ik zou ze niet meer willen missen.
