Waarom willen mannen vader worden?

Jesse_1 schreef op 28-02-2023 om 00:34:

"In mijn ogen geef je als vrouw veel meer op dan als man. Je lichaam, 9 maanden niet kunnen eten en drinken wat je wilt en iedereen verwacht van de moeder dat ze daarna minder werkt enzovoort."

In mijn ogen heeft een vrouw het voorrecht om (als het lukt) zwanger te mogen zijn en een kind te laten groeien in haar lichaam. Hoe bijzonder is dat!
Boehoe, erg hoor, om 9 maanden lang geen alcohol te mogen drinken (erg gezond) en geen biefstuk te mogen eten. Er is geen moment geweest dat die gedachte mij op enige manier beïnvloedt heeft in de overweging om een kind te willen.
En het is tegenwoordig echt niet meer zo dat verwacht wordt dat de vrouw minder werkt dan de man.

De andere redenen om wel/geen kinderen te willen vind ik veel logischer en die gelden voor zowel mannen als vrouwen.

Nee maar wel dat ze én werkt, en meer aan de opvoeding doet (vraagt de man het niet  impliciet of expliciet dan is het wel geinternaliseerd of verwacht door school, (schoon)moeders en vaders, de buitenwereld,  en (meer in) het huishouden doet én van alles in de gaten houdt als tandarts, arts, schoolgesprekjes, Sinterklaas (als er geen moeders zouden zijn, zou er nauwelijks sint worden gevierd) feestdagen organiseren, verjaardagkalenders bij houden (familie, schoonfamilie, vriendjes van de kinderen), uitjes organiseert, de kleding van de kinderen bijhoudt, wanneer er naar de kapper gegaan moet worden, de haren van de kinderen doen, enz enz enz. 

Oh er zullen heus vaders zijn die boekjes voorlezen, kinderen van de creche ophalen, verjaarscadeautjes kopten maar veelal is de moeder degene die alles regelt en in de gaten houdt. 

Dit gezegd hebbende: ja het moederschap is prachtig ook met al die taakjes en taken. Maar ik vind: je kind wordt in je hart geboren: als je niet een roep vanuit je hart voelt: ja ik wil een kind, dan helpt alle voors en tegens afwegen geen zier. Daar is het een te groot fenomeen voor. En als je eenmaal die roep heb gevoeld en je mag een kind ontvangen, dan maakt het ook niet zoveel meer uit dat er veel op jou neer komt. Ja ik moest mijn (dierbare) beroep opgeven, ja de vader maakte zich er magertjes van af. Maar ik had het geschenk dat mijn kind is, nooit willen missen.

MRI schreef op 28-02-2023 om 11:22:

[..]

Nee maar wel dat ze én werkt, en meer aan de opvoeding doet (vraagt de man het niet impliciet of expliciet dan is het wel geinternaliseerd of verwacht door school, (schoon)moeders en vaders, de buitenwereld, en (meer in) het huishouden doet én van alles in de gaten houdt als tandarts, arts, schoolgesprekjes, Sinterklaas (als er geen moeders zouden zijn, zou er nauwelijks sint worden gevierd) feestdagen organiseren, verjaardagkalenders bij houden (familie, schoonfamilie, vriendjes van de kinderen), uitjes organiseert, de kleding van de kinderen bijhoudt, wanneer er naar de kapper gegaan moet worden, de haren van de kinderen doen, enz enz enz.

Oh er zullen heus vaders zijn die boekjes voorlezen, kinderen van de creche ophalen, verjaarscadeautjes kopten maar veelal is de moeder degene die alles regelt en in de gaten houdt.

Dit gezegd hebbende: ja het moederschap is prachtig ook met al die taakjes en taken. Maar ik vind: je kind wordt in je hart geboren: als je niet een roep vanuit je hart voelt: ja ik wil een kind, dan helpt alle voors en tegens afwegen geen zier. Daar is het een te groot fenomeen voor. En als je eenmaal die roep heb gevoeld en je mag een kind ontvangen, dan maakt het ook niet zoveel meer uit dat er veel op jou neer komt. Ja ik moest mijn (dierbare) beroep opgeven, ja de vader maakte zich er magertjes van af. Maar ik had het geschenk dat mijn kind is, nooit willen missen.

Daarvoor werkt ze dan toch ook minder? Ik zal de laatste zijn die ontkent dat mijn vrouw veel van de dingen die jij opnoemt uit handen neemt. En dan doe ik echt mijn deel wel en lees ik inderdaad boekjes voor, regel ik dat de kinderen naar school komen, mag vrouw in de ochtend een uur langer slapen en zo kan ik nog wel wat zaken op noemen. Daar tegenover staat dat ik 40+ uur per week werk, en zij 24. 

Elpisto schreef op 28-02-2023 om 11:31:

[..]

Daarvoor werkt ze dan toch ook minder? Ik zal de laatste zijn die ontkent dat mijn vrouw veel van de dingen die jij opnoemt uit handen neemt. En dan doe ik echt mijn deel wel en lees ik inderdaad boekjes voor, regel ik dat de kinderen naar school komen, mag vrouw in de ochtend een uur langer slapen en zo kan ik nog wel wat zaken op noemen. Daar tegenover staat dat ik 40+ uur per week werk, en zij 24.

ja maar het is de vraag of ts dat wil, minder werken. En trouwens: het is uit onderzoek gebleken dat mensen in parttime banen van 24 uur vaak evenveel werk doen als mensen die 40 uur werken. En daarbij: het is nog maar de vraag of bij die verdeling het gelijkelijk verdeeld is. Alles wat ik hierboven noem, past niet in die 16 uur hoor, en het nog maar een deel van wat veel moeders doen. Moeder staat altijd 'aan' om alles te regelen terwijl vader door zijn 40 uur en wat taakjes daarnaast meer mag terugzakken in de kussens. Daar kan je als stel voor kiezen (meestal is het geen kiezen maar by default: iemand moet het doen en de vader doet het niet dus pakt moeder het maar op) maar het gaat er om of ts dat ook wil

alhambra schreef op 28-02-2023 om 11:36:

De maatschappij legt qua verwachtingen nog steeds meer op het bordje van vrouwen dan mannen. Je kunt dat gedeeltelijk naast je neerleggen maar niet alles.

Een aantal voorbeelden van deze verwachtingen:
Het huishouden wordt gezien als de verantwoordelijkheid van de vrouw. 50/50 verdelen kan maar dat moet de vrouw actief afdwingen.
School/opvang belt de vrouw als eerste. Werkgevers van mannen doen moeilijker als mannen een ziek kind moeten ophalen
Bij kinderfeestjes gaat de communicatie tussen de moeders. Ik word bijvoorbeeld toegevoegd aan een groepsapp en mijn man niet
Mannen die parttime werken zijn geweldige vaders
Mannen die fulltime werken zijn goede vaders
Vrouwen die fulltime werken zijn slechte moeders

Nogmaals dan maar: Daarvoor werkt ze toch ook minder? Hier hebben we dat praktisch opgelost: Ik verdien het meeste per uur, dus werk ik het meeste. Maar was dit andersom geweest, dan was ik met alle plezier 2 dagen minder gaan werken en dat mijn vrouw full time zou zijn gaan werken hoor. Nu hebben wij misschien niet een alledaagse situatie, omdat mijn vrouw de avonden werkt (zorg) en daardoor vaak overdag thuis is en dan redelijk alles aan kant maakt voordat ik uberhaupt thuis ben. Wat dan liggen blijft, de was opruimen, vaatwassertje uitpakken, noem het maar op, dat regel ik. Evenals de kinderen douchen en op bed brengen. Naar sporten rijden en noem het maar op.

Met alle respect, maar als we 50/50 werken, dan mag je verwachten dat we alle verantwoordelijkheden delen. Nu is die verdeling 65/35, dan is het toch niet raar dat er bepaalde dingen op haar bordje terecht komen? 

Ook met 19 praat je over je toekomst.... 

Ik denk alleen dat je niets tegen je zin moet doen, maar er natuurlijk ook een kans bestaat dat zijn vader wens zo groot is dat hij niet meer met je samen wil blijven.... Ken 2 relaties die zo geëindigd zijn...En de mannen met een andere vrouw een gezin gesticht hebben.

MRI schreef op 28-02-2023 om 11:41:

[..]

ja maar het is de vraag of ts dat wil, minder werken. En trouwens: het is uit onderzoek gebleken dat mensen in parttime banen van 24 uur vaak evenveel werk doen als mensen die 40 uur werken. En daarbij: het is nog maar de vraag of bij die verdeling het gelijkelijk verdeeld is. Alles wat ik hierboven noem, past niet in die 16 uur hoor, en het nog maar een deel van wat veel moeders doen. Moeder staat altijd 'aan' om alles te regelen terwijl vader door zijn 40 uur en wat taakjes daarnaast meer mag terugzakken in de kussens. Daar kan je als stel voor kiezen (meestal is het geen kiezen maar by default: iemand moet het doen en de vader doet het niet dus pakt moeder het maar op) maar het gaat er om of ts dat ook wil

Als in: Iemand die 24 uur werkt weet net zoveel werk in die 24 uur te proppen als iemand die 40 uur werkt? Dat moet een goed onderzoek zijn. Als ik 24 uur ga werken, kom ik op mijn werk stront te kort.

Het is toch ook helemaal niet interessant of die verdeling gelijkwaardig is? De ene keer doe ik wat meer en draai ik op voor bepaalde zaken, omdat dat nou eenmaal zo uit komt en de andere keer doet mijn vrouw dat. "taakjes" daarnaast. Ik heb het idee dat je nog een beetje in 20 jaar geleden hangt ofzo. Dit is toch allang niet meer van deze tijd? Dat man als een soort Fred Flintstone thuis komt en roept waar het eten is. Of naja, ik herken het in mijn omgeving en vriendengroep in elk geval niet. 

Ik heb jarenlang vrede gehad met het idee dat ik misschien geen kinderen zou krijgen. Toen kwam ik mijn man tegen en ik wist een ding heel zeker: met hem wil ik kinderen. We hebben er nu 3
Waarom hij kinderen wilde? Geen idee, dat is nooit echt een vraag geweest, want het antwoord is altijd al duidelijk geweest. Hij vond en vindt het nog steeds fantastisch. 
Mijn tweede en derde zwangerschap waren zwaar en gewoon echt niet leuk. We zitten nu volop in de tropenjaren en ja dat is  soms even flink slikken. Maar ik kan mij geen leven zonder ze bedenken. 
Wat betreft de verwachtingen van buitenaf. Ik denk dat ik geen standaard man heb, want hij doet net zoveel en misschien soms nog wel meer dan ik. Oh en de opvang belt hem vaak eerder

Uiteindelijk moet jij je goed voelen bij de beslissing en als jij kinderen als een blok aan je been ziet, is dat voor jou misschien niet de juiste keuze.

alhambra schreef op 28-02-2023 om 11:56:

Heb ik eroverheen gelezen dat TO parttime werkt/wil werken?
Ze maakt zich zorgen over haar werk en carrièrekansen.

Ik lees dat toch wel als het maken van minder uren, maar corrigeer me als het niet zo is. Hoe zij het anders invloed hebben op je carriere? Niet aangenomen worden omdat er een kans bestaat dat je ooit zwanger raakt? 

Elpisto schreef op 28-02-2023 om 11:58:

[..]

Ik lees dat toch wel als het maken van minder uren, maar corrigeer me als het niet zo is. Hoe zij het anders invloed hebben op je carriere? Niet aangenomen worden omdat er een kans bestaat dat je ooit zwanger raakt?

Ik snap je.

Ik las het zo: dat ze door het moederschap misschien minder moet gaan/gaat werken terwijl ze dat niet wil qua carrière. 

Maxan32 schreef op 28-02-2023 om 11:01:

[..]

Elpisto, bedankt voor je antwoord, ik vind het heel fijn om te lezen hoe mannen erover nadenken en wat hun ervaring is. Als vrouw krijg je vooral mee hoe vrouwen het ervaren, en jezus wat kunnen we lastige wezens zijn. Ik zie mensen in mijn omgeving en ik denk oke, zo zou ik het ook kunnen. Ik ben immers heel makkelijk opgevoed, mijn ouders namen mij overal mee naar toe en dit heeft echt voordelen als volwassenen gehad. Mijn man is anders opgevoed en dat merken we ook. Gelukkig veert hij mee met mijn levensstijl want hij ziet ook hoe makkelijk dingen kunnen gaan.

Aan de andere kant heb ik mensen in mijn omgeving die bij het krijgen van kinderen niks anders doen dan alleen bezig zijn met kinderen. Alles draait om de baby, ook verwachten ze dat jij dus op hen aanpast en vinden het raar als jij minder interesse hebt in al die baby dingen. Als ik dat zie dan wil ik heel hard wegrennen. Dan weet ik ook hoe ik het niet wil doen.

Mijn angsten liggen meer bij, raken we niet elkaar kwijt als stel|? Zal ik daarna nog wel een leuke vrouw zijn, zien mensen mij niet alleen als een moeder? Zal ik nog verder groeien in mijn carrière of ben ik voor de wereld in het algemeen afgeschreven?

Dit was weer een heel verhaal haha.

Nogmaals je moet echt je eigen gevoel volgen, maar hieronder enkele van mijn ervaringen in antwoord op je vragen.

carriere

Ik was overtuigd mijn carrière te verliezen. Ik dacht echt dit heb ik bereikt en dit is mijn eind station. Daar was ik ook oke mee, omdat ik wel echt een kinderwens had op dat moment. In de praktijk is het anders uitgepakt. Moeder worden maakte mij relaxter en de bevalling was een ervaring die mij zoveel kracht liet ervaren. Ik werd daardoor minder onzeker in mijn werk en durfde ineens stappen te zetten. Mijn carrière was een aaneenschakeling van stappen die anderen goed voor mij vonden. Nu leid ik mezelf en dat heeft mij veel verder gebracht. Ik ben niet meer bang om duidelijk ambities uit te spreken, kansen te grijpen en ik denk nooit meer dat kan ik vast niet. Ik heb enorme stappen op de carrière ladder gezet sinds ik moeder ben geworden. Stappen waarvan ik denk dat ik er nooit het lef voor zou hebben gehad.

Leuke vrouw

Dit heb je echt zelf in de hand. Je hoeft niet alleen maar moeder te zijn. Zorg voor momenten zonder kind. Spreek dat liefst van te voren af. Als iemand je vraagt hoe het gaat hoeft het antwoord niet te gaan over je kind. En zolang je zelf uitstraalt dat je leven meer behelst dan je kind zien mensen je ook als meer dan moeder.

Relatie

Dit is een heel belangrijk punt. Je moet echt energie steken in de relatie om te voorkomen dat je alleen nog maar team ouders bent. Gun elkaar vooral ook vrijheid om leuke dingen alleen te gaan doen en regel zo nu en dan oppas voor iets leuks samen. Of bedenk een leuke hobby die je savonds thuis samen kan doen als kind slaapt. Ik denk dat dit de grootste uitdaging aan kinderen is.

Geen leven meer

Ik hang niet meer ieder weekend in de kroeg daar heb ik de energie niet meer voor. Spontaniteit wordt redelijk gelimiteerd. Maar daar staan ook heel veel nieuwe activiteiten tegenover. Naar de kinderboerderij, schommelen in de speeltuin, van de glijbaan in het zwembad en andere dingen die stiekem heel leuk zijn, maar je als volwassenen niet zomaar zou doen. Bovendien heb ik er een nieuw sociaal netwerk bij van mensen met kinderen in dezelfde leeftijd. Dus ja kinderen hebben impact en je leven zal niet meer hetzelfde zijn. Maar dat betekent niet dat het minder leuk is. Overigens had ik tijdens Covid juist het gevoel dat het fijn was om een gezin te zijn. Kleine kinderen hebben nog een grote verwondering voor de wereld en dat maakte dat mijn wereld groter leek. Ik kon intens genieten van met haar wandelen en dan kijken naar de eendjes in het water. Dat zou ik alleen veel minder leuk hebben gevonden.

Nogmaals je moet vooral geen kinderen nemen, omdat een ander het leuk vind. Ik deel mijn positieve ervaring vooral omdat je veel angsten benoemd en als dat het enige is dat je tegenhoud is dat jammer. Maar als de wens er gewoon niet is, dan ga je je oude leven misschien wel heel erg missen en krijg je spijt en dat is voor niemand goed.

Vader of moeder worden is volgens mij de grootste gok van je leven. Dat is heel mooi, maar ook eng. Anders dan met de andere beslissingen die je in je leven neemt, is dit onomkeerbaar. Je kunt het nog zo goed hebben geanalyseerd, de werkelijkheid is toch anders dan je vantevoren hebt kunnen bedenken. Althans, zo heb ik het ervaren. Die impact gaat verder dan "praktische" dingen als oppas- en zwangerschapsgedoe. Je richt je leven mentaal ook anders in. Zaken die eerst heel belangrijk waren, kunnen wat meer of zelfs totaal op de achtergrond komen te staan. Ze zijn even van minder belang. Niet voor niets worden die eerste jaren ook echt tropenjaren genoemd. Als ik daar nu op terugkijk ben ik blij dat ik dat allemaal niet vantevoren heb geweten.

Waarom (veel) mensen dan toch voor kinderen kiezen? Ik kan het (zoals anderen ook al zeiden) niet anders omschrijven als een diepgeworteld verlangen, een oerdrift. Terwijl ik van mezelf echt geen moederlijk figuur ben. Ik ben heel blij dat ik de gok heb gewaagd.