Vrouwen taken
Ik kan eigenlijk niet de juiste rubriek vinden, dus maar even hier.
Laatst op m’n werk vertelde een vrouwelijke collega dat ze nog een berg strijk had liggen en dat ze daar nu echt aan moest beginnen, maar dat ze er een enorme hekel aan had. Waarop een andere vrouwelijke collega, die altijd bovenop emancipatie zaken zit, zei: En waarom doet jouw man dat niet dan? In dit geval kon die ander collega haar direct pareren door te zeggen: er zijn een aantal klussen waar we allebei een pokkehekel aan hebben en die hebben we onderling verdeeld.
Ik vond het hele voorval op zich wel grappig omdat de tweede collega in haar emancipatie bubbel direct een oordeel had en de eerste collega dit direct kon pareren en aangeven dat het niks te maken had dat zij als vrouw vanzelfsprekend de strijk zou moeten doen.
Maar het bracht mij wel op het volgende punt: In de niet geëmancipeerde tijd, was de strijk ‘vrouwenwerk’, simpelweg omdat de man buitenshuis werkte en de vrouw meestal niet of nauwelijks. Dus logisch dat huishoudelijke taken meer bij de vrouw lagen. Tegenwoordig is dat allemaal niet meer vanzelfsprekend en terecht. In ieder geval: als een stel ervoor heeft gekozen om bijv allebei 4 dagen te werken, dan zul je alle andere taken rondom huis en zorg moeten verdelen. Hoe je dat doet hangt van van alles af: als de 1 een hekel heeft aan boodschappen doen en de ander niet, dan doet die ander dan meestal, en zal de een weer andere taak op zich nemen waar de ander een hekel aan heeft. Of in praktische zin: Als de 1 redelijk op tijd thuis is zal diegene door de weeks vaker koken als de ander een stuk later thuis is. Enz enz. En dan zullen er taken over blijven die je allebei vervelend vindt. Ook daar kun je een modus in vinden: om de beurt, of de 1 die vervelende taak en de ander de ander. Ik vind het daarom heel bijzonder en eigenlijk zelfs idioot om dan nog steeds over ‘vrouwentaken ’ te spreken. En vind dan eigenlijk ook als iemand zo’n opmerking maakt, de plank heel erg mis slaat en zelfs het emancipatie principe onderuit haalt. Hoe zien jullie dat?
En natuurlijk, ik weet dat het nog altijd zo is, dat mannen gemiddeld meer buitenshuis werken dan vrouwen. Maar dat is dan uiteindelijk een eigen keus, maar belangrijker in dit verhaal, in dat geval is het ook logisch dat de vrouw meer huishoudelijks doet. Maar in feite is dat dan ook een logische verdeling van taken, want als de vrouw meer buitenshuis werkt, dan zal de man meer huishoudelijke taken moeten doen. Logica m.i. In ieder geval zou je het, vanuit geëmancipeerd oogpunt, geen vrouwen of mannen taken moeten noemen, maar taken die moeten gebeuren en je onderling verdeelt.
SJSL schreef op 22-09-2024 om 10:53:
[..]
Eerlijk verdeeld is voor mij: beiden 50/50 werk, zorg, huishouden en mental load. Je zou als vrouw wel gek zijn je carrière op te geven en financieel afhankelijk(er) te worden. En als man is het toch ook triest als je niet net zo betrokken bent bij de kinderen als je vrouw.
In de basis is dat prima natuurlijk. Maar wbt die mental load: Dat doen we voor een deel ook helemaal zelf hè? Ik weet bijv van mezelf (en nee, dat geldt dan uiteraard helemaal niet vanzelfsprekend voor elke vrouw), dat ik iets wat ik moet gaan doen in gedachte al tig keer heb gedaan én ik weet van mezelf dat ik nogal perfectionist ben, dus alles uitgebreid (ook in gedachten) voorbereid. Dat alles geeft behoorlijk meer mental load dan in principe noodzakelijk. Maar dat ligt echt aan mij en gelukkig weet ik dat en kan ik daar niet een ander de schuld van geven. Als iemand anders daar relaxter in is krijg ik daar stress van. Vroeger had ik ook de neiging om te zeggen dat al dat denkwerk en georganiseer enz op mij neer kwam. Inmiddels weet ik, dat als ik dat meer aan een ander over laat, het ook prima voor elkaar komt. Alleen ik kan dat niet en het geeft mij altijd stress. Maar dat ligt toch echt aan me zelf.
bieb1963 schreef op 22-09-2024 om 10:57:
[..]
Alles kan en is mogelijk. En inderdaad wat is wat je waard. En hoe belangrijk vind je iets. Je man kan ook iemand zijn die perfect de thuistaken regelt maar op andere fronten minder perfect is. Kan uiteraard ook mbt de vrouw.
Daarbij vind ik de uitdrukking hakken in het zand altijd wel apart. Ja ook hier, alles kan, maar het kan ook dat de betreffende man en vrouw andere inzichten en prioriteiten hebben, en dat wil helemaal niet zeggen dat de vrouw dan per definitie gelijk heeft. Als je 50/50 rollen perse wil, moet je ook accepteren dat dingen dan anders kunnen gaan dan dat jij vind dat dat zou moeten. En dat jij niet perse gelijk hebt.
Met deze post onderschrijf je volkomen mijn hypothese: vrouwen verdedigen vaak hun man die weerbarstig is huishoudelijke dingen te doen door te beweren dat zij 'samen hiervoor hebben gekozen'. Ze schikken zich omdat ze niet anders kunnen in hun optiek. Nou houd ik weer eens op hier op in te gaan want zoals ik al eerder zei, je werpt weer eens wat op over mannen en vrouwen en als mensen uit gaan leggen hoe conditionering en patriarchaat werkt, trek je je terug in de 'je kiest er toch zelf voor loopgraaf'. Zonde van mijn tijd weer.
bieb1963 schreef op 22-09-2024 om 10:48:
[..]
Maar waarom maken we ons zo druk over die zaken? Als man het zwemgebeuren op zich neemt en de vrouw heeft geen zin om de regelzaken daarom heen te doen, dan doet ze dat toch niet. Dan loopt het in de soep (of niet natuurlijk, want die man is ook niet gek….) en kan man zelf dat oplossen en komt het vast wel goed. M.i. ligt dat dan meer aan de vrouw zelf door het niet los te laten, niet te vertrouwen, het denken het beter te weten en kunnen, het anders te willen enz, dan aan de man. En mss zijn vrouwen gemiddeld wel beter in dat organiseren, dan is dat zoals het is.
Omdat dat een maatschappelijke verwachting is die heel hardnekkig is.
Wie wordt er gebeld als kind ziek is terwijl vader bovenaan het lijstje staat: moeder, dan stiefmoeder en vervolgens vader want já die storen we liever niet bij het werk.
Aan mij werd gevraagd hoe ik dat ging regelen met kind en dienstreizen, is vader nooit gevraagd. En als ik dan droog opmerkte "zijn vader is toch thuis", dan kwam er een "o, ja dat kan ook nog. Die kan ook oppassen"! Of als vader zei: Ik moet even kijken of ik kan, kreeg hij te horen maar zijn moeder is toch gewoon thuis.
En nu 20! jaar later gaat het niet veel anders. Zelfs als je het zelf wel anders doet doet de omgeving daar nog niet aan mee.
We hebben het nog steeds over een papadag, terwijl je meewarig wordt aangekeken als je het over een mamadag hebt.
Papa past op de kinderen, wat doet mama dan?
Vrouwen werken, maar minder, in lager betaalde banen die flexibeler zijn zodat het past bij alles wat er rondom kinderen verwacht wordt.
Vrouwen worden nog steeds ontslagen of niet aangenomen want gut o gut ze zouden wel eens zwanger kunnen worden, ook nog in Nederland.
Hoeveel vrouwelijke loodgieters zijn er?
We zijn er echt nog lang niet. Er verandert langzaam wat, er komt meer momentum maar het gaat nog helaas generaties duren voor het gelijkwaardig verdeeld is.
bieb1963 schreef op 22-09-2024 om 11:10:
[..]
In de basis is dat prima natuurlijk. Maar wbt die mental load: Dat doen we voor een deel ook helemaal zelf hè? Ik weet bijv van mezelf (en nee, dat geldt dan uiteraard helemaal niet vanzelfsprekend voor elke vrouw), dat ik iets wat ik moet gaan doen in gedachte al tig keer heb gedaan én ik weet van mezelf dat ik nogal perfectionist ben, dus alles uitgebreid (ook in gedachten) voorbereid. Dat alles geeft behoorlijk meer mental load dan in principe noodzakelijk. Maar dat ligt echt aan mij en gelukkig weet ik dat en kan ik daar niet een ander de schuld van geven. Als iemand anders daar relaxter in is krijg ik daar stress van. Vroeger had ik ook de neiging om te zeggen dat al dat denkwerk en georganiseer enz op mij neer kwam. Inmiddels weet ik, dat als ik dat meer aan een ander over laat, het ook prima voor elkaar komt. Alleen ik kan dat niet en het geeft mij altijd stress. Maar dat ligt toch echt aan me zelf.
Je moet de taken verdelen inclusief de mental load en dat vervolgens loslaten. Je partner (m/v) kan het heus. Als je dat niet kan moet je inderdaad niet zeuren dat je 'altijd alles moet doen'. Ik vind het wel dom. Misschien moet je in therapie als je er al stress van krijgt als bepaalde taken door je, naar ik aan neem perfect capabele, partner worden gedaan.
MRI schreef op 22-09-2024 om 11:16:
[..]
Met deze post onderschrijf je volkomen mijn hypothese: vrouwen verdedigen vaak hun man die weerbarstig is huishoudelijke dingen te doen door te beweren dat zij 'samen hiervoor hebben gekozen'. Ze schikken zich omdat ze niet anders kunnen in hun optiek. Nou houd ik weer eens op hier op in te gaan want zoals ik al eerder zei, je werpt weer eens wat op over mannen en vrouwen en als mensen uit gaan leggen hoe conditionering en patriarchaat werkt, trek je je terug in de 'je kiest er toch zelf voor loopgraaf'. Zonde van mijn tijd weer.
En dat komt omdat jij van dingen úitgaat. Zoals dat mannen hun hakken in het zand steken en dat vrouwen zich daar aan (moeten!) aanpassen. Mannen steken niet altijd hun hakken in het zand. Het kán en zal ongetwijfeld ook gebeuren, maar net zo vaak ook niet. Ik neem bijv de was voor mijn rekening, mijn man de keuken na het eten. Prima verdeling. Maar mij man vindt dat het beddengoed wekelijks verschoond moet worden, ik vind 1x per 2 weken zat. Wie heeft gelijk? Geen van beiden in principe. Maar omdat ik de was voor mijn rekening heb, doe ik dat maar 1x per 2 weken. Steek IK dan mijn hakken in het zand? Grote kans dat, vrouwen, zeggen: nee hoor, jij doet de was, dus jij bepaalt en als hij het vaker wil, dan doet’ie dat lekker zelf. Ik kan in die redenering op zich mee komen. Man doet dus de keuken na het eten. Ik zou het prettig vinden (en vind eigenlijk dat dat zou moeten) als ook elke avond het fornuis wordt gedaan. Mijn man vindt dat onzin, 1 a 2 x per week vindt hij wel best, dus hij doet het niet dadelijks. En dan vindt men wél dat er hakken in het zand worden gezet. Krom toch? Wat is de redenatie dan eigenlijk? Dat wij vrouwen het beter weten en beter doen? Misschien, misschien ook niet, maar als dat wél zo is, dan kan je de traditionele taakverdeling ook weer verdedigen. Niet dat ik dat doe, maar dat hakken in het zand verhaal vind ik niet oké.
Ysenda schreef op 22-09-2024 om 11:27:
[..]
Omdat dat een maatschappelijke verwachting is die heel hardnekkig is.
Wie wordt er gebeld als kind ziek is terwijl vader bovenaan het lijstje staat: moeder, dan stiefmoeder en vervolgens vader want já die storen we liever niet bij het werk.
Aan mij werd gevraagd hoe ik dat ging regelen met kind en dienstreizen, is vader nooit gevraagd. En als ik dan droog opmerkte zijn vader is toch thuis, dan kwam er een o, ja dat kan ook nog. Die kan ook oppassen! Of als vader zei: Ik moet even kijken of ik kan, kreeg hij te horen maar zijn moeder is toch gewoon thuis.
En nu 20! jaar later gaat het niet veel anders. Zelfs als je het zelf wel anders doet doet de omgeving daar nog niet aan mee.
We hebben het nog steeds over een papadag, terwijl je meewarig wordt aangekeken als je het over een mamadag hebt.
Papa past op de kinderen, wat doet mama dan?
Vrouwen werken, maar minder, in lager betaalde banen die flexibeler zijn zodat het past bij alles wat er rondom kinderen verwacht wordt.
Vrouwen worden nog steeds ontslagen of niet aangenomen want gut o gut ze zouden wel eens zwanger kunnen worden, ook nog in Nederland.
Hoeveel vrouwelijke loodgieters zijn er?
We zijn er echt nog lang niet. Er verandert langzaam war, er komt meer momentum maar het gaat nog helaas generaties duren voor het gelijkwaardig verdeeld is.
Dit zijn wel héél veel aannames…
Ysenda schreef op 22-09-2024 om 11:27:
[..]
Omdat dat een maatschappelijke verwachting is die heel hardnekkig is.
Wie wordt er gebeld als kind ziek is terwijl vader bovenaan het lijstje staat: moeder, dan stiefmoeder en vervolgens vader want já die storen we liever niet bij het werk.
Aan mij werd gevraagd hoe ik dat ging regelen met kind en dienstreizen, is vader nooit gevraagd. En als ik dan droog opmerkte zijn vader is toch thuis, dan kwam er een o, ja dat kan ook nog. Die kan ook oppassen! Of als vader zei: Ik moet even kijken of ik kan, kreeg hij te horen maar zijn moeder is toch gewoon thuis.
En nu 20! jaar later gaat het niet veel anders. Zelfs als je het zelf wel anders doet doet de omgeving daar nog niet aan mee.
We hebben het nog steeds over een papadag, terwijl je meewarig wordt aangekeken als je het over een mamadag hebt.
Papa past op de kinderen, wat doet mama dan?
Vrouwen werken, maar minder, in lager betaalde banen die flexibeler zijn zodat het past bij alles wat er rondom kinderen verwacht wordt.
Vrouwen worden nog steeds ontslagen of niet aangenomen want gut o gut ze zouden wel eens zwanger kunnen worden, ook nog in Nederland.
Hoeveel vrouwelijke loodgieters zijn er?
We zijn er echt nog lang niet. Er verandert langzaam war, er komt meer momentum maar het gaat nog helaas generaties duren voor het gelijkwaardig verdeeld is.
Jazeker, en buiten dat papa 'op de kinderen past' mag hij ook 'helpen' in het huishouden. Zo wordt het nooit wat.
Helemaal met je eens hoor, we zijn er nog lang niet.
bieb1963 schreef op 22-09-2024 om 11:56:
[..]
Dit zijn wel héél veel aannames…
Hier stond geen enkele aanname in!
SJSL schreef op 22-09-2024 om 11:37:
[..]
Je moet de taken verdelen inclusief de mental load en dat vervolgens loslaten. Je partner (m/v) kan het heus. Als je dat niet kan moet je inderdaad niet zeuren dat je 'altijd alles moet doen'. Ik vind het wel dom. Misschien moet je in therapie als je er al stress van krijgt als bepaalde taken door je, naar ik aan neem perfect capabele, partner worden gedaan.
Uh, lees je wel goed? Ik heb het totaal niet over een perfecte man en dat vind ik verre van relevant. Ik heb het er over dat IK in m’n hoofd alles van te voren al 10x overdacht en gedaan heb. Daar geef ik niemand anders, dus ook niet m’n man, de schuld van. Ik zeg alleen hoe het bij mij werkt en dat ligt aan mij niet aan een ander. Karaktereigenschap….
bieb1963 schreef op 22-09-2024 om 12:00:
[..]
Uh, lees je wel goed? Ik heb het totaal niet over een perfecte man en dat vind ik verre van relevant. Ik heb het er over dat IK in m’n hoofd alles van te voren al 10x overdacht en gedaan heb. Daar geef ik niemand anders, dus ook niet m’n man, de schuld van. Ik zeg alleen hoe het bij mij werkt en dat ligt aan mij niet aan een ander. Karaktereigenschap….
Lees zelf even goed. Ik heb het niet over een perfecte man, maar over een perfect capabele man.
Mijn partner is in onze relatie wel iemand die taken op zich neemt en het meestal accurater en netter doet dan ik. Uit verhalen van zijn familie heb ik begrepen dat zijn ex (die niet werkte) wel eens wanhopig werd omdat hij zich nergens mee bemoeide qua huishouden. Hij heeft dus snel geleerd dat ik niet de perfecte Truus de Mier is die er ook zijn. Ik heb nu bij hem neergelegd dat we zijn ingecheckt voor onze vakantievluchten en dat we op tijd op de luchthaven komen. Daar vertrouw ik op en hoef ik niet meer te checken. Dat vindt hij zelf ook belangrijk. Laatst hadden we een verjaardagsfeest van een vriend van hem. Op de dag van het feest vroeg ik wat we zouden geven. Dat was dus nog niet geregeld. Als ik niets gezegd zou hebben was hij er vast ook op tijd achter gekomen, maar dit zijn dan toch dingen die bij hem minder prioriteit hebben.
Als we samen een kind zouden hebben, zou ik er gerust op kunnen vertrouwen dat hij daar goed voor zorgt, maar ik zie hem echt geen 30 traktatieknutsels in elkaar draaien. Dat vind ik dan weer wel belangrijk, net als dat ik vroeger die cakejes zelf stond te bakken in plaats van dat ik ze kocht en er hooguit een vlaggetje in prikte. Ondanks mijn 40 uur werken, wilde ik wel graag als goede moeder gezien worden. Die druk ligt lager bij mannen.
MRI schreef op 22-09-2024 om 11:16:
[..]
Met deze post onderschrijf je volkomen mijn hypothese: vrouwen verdedigen vaak hun man die weerbarstig is huishoudelijke dingen te doen door te beweren dat zij 'samen hiervoor hebben gekozen'. Ze schikken zich omdat ze niet anders kunnen in hun optiek. Nou houd ik weer eens op hier op in te gaan want zoals ik al eerder zei, je werpt weer eens wat op over mannen en vrouwen en als mensen uit gaan leggen hoe conditionering en patriarchaat werkt, trek je je terug in de 'je kiest er toch zelf voor loopgraaf'. Zonde van mijn tijd weer.
TS heeft me overtuigd om een stuk minder typische vrouwentaken te gaan doen vanaf nu.
Labyrinth schreef op 22-09-2024 om 10:54:
Mijn man kan en doet zogenaamde vrouwenklussen, hij had geen zussen, is vroeg op kamers gegaan en zijn moeder gaf haar zoons allerlei taken. Ik ben er blij mee. Onze zoon laten we schoonmaaktaken doen, stofzuigen en strijken, eten mee helpen maken, kan hij inmiddels beter dan zijn zus. Is het niet een kwestie van opvoeding? Een man heropvoeden is lastiger dan een zoon opvoeden. Vergeet vooral niet in het laatste tijd te steken.
(Moederkareltje, laat kareltje wel stofzuigen als hij wat ouder is, doorbreek dit patroon)
Jazeker Kareltje (2 jaar) helpt altijd mee als ik het huishouden doe. Ik ben huisvrouw en hij is 24 7 bij me. Dus als ik klaar ben met stofzuigen mag hij een rondje doen en als ik de vloer boen krijgt hij ook een spons. Ik heb de regel dat als de kinderen slapen ik ook rust heb dus alles moet gebeuren en klaar zijn als ze wakker zijn. Later als hij een eigen kamer heeft moet hij die ook schoonhouden en helpen koken. Dat moest ik vroeger ook.
Mijn man kan ook alles maar doet het uit principe niet. Omdat hij de man is en werkt en ik de vrouw ben en voor huis en kinderen zorg. Als we beide savonds op de bank zitten zegt hij schat er zit een knoop los bij mijn bloes, naai jij die er even aan.
bieb1963 schreef op 22-09-2024 om 11:10:
[..]
In de basis is dat prima natuurlijk. Maar wbt die mental load: Dat doen we voor een deel ook helemaal zelf hè? Ik weet bijv van mezelf (en nee, dat geldt dan uiteraard helemaal niet vanzelfsprekend voor elke vrouw), dat ik iets wat ik moet gaan doen in gedachte al tig keer heb gedaan én ik weet van mezelf dat ik nogal perfectionist ben, dus alles uitgebreid (ook in gedachten) voorbereid. Dat alles geeft behoorlijk meer mental load dan in principe noodzakelijk. Maar dat ligt echt aan mij en gelukkig weet ik dat en kan ik daar niet een ander de schuld van geven. Als iemand anders daar relaxter in is krijg ik daar stress van. Vroeger had ik ook de neiging om te zeggen dat al dat denkwerk en georganiseer enz op mij neer kwam. Inmiddels weet ik, dat als ik dat meer aan een ander over laat, het ook prima voor elkaar komt. Alleen ik kan dat niet en het geeft mij altijd stress. Maar dat ligt toch echt aan me zelf.
En zo zul je je eigen perfectionisme natuurlijk niet op een ander projecteren. Zo zijn zaken bij ons echt wel in de soep gelopen, ten koste van mij en ten koste van kind. Dan je zeggen: dat ligt aan jezelf, maar dan leg je het wel of niet in de soep lopen bij mij, de vrouw. Ergo: dan ligt het dus weer aan de vrouw (want ze kan niet loslaten, zij moet zo nodig met haar kind naar de dokter).
SJSL schreef op 22-09-2024 om 12:29:
[..]
Lees zelf even goed. Ik heb het niet over een perfecte man, maar over een perfect capabele man.
En ook daar heb ik het helemaal niet over. Wie zegt dat?
