Vernederd door de gymjuf
Ik weet niet goed in welke rubriek dit thuis hoort, daarom maar Algemeen.
Ik was vroeger op de middelbare school een stil en verlegen meisje. Ik was faalangstig en daardoor te laag ingeschat, waardoor ik het niveau op m'n sloffen aan kon. Ik paste absoluut niet in een klas met mondige vroegrijpe meiden en hun belevingswereld van jongens en make-up. Niet heel erg... er waren nog een paar kinderen zoals ik, dus ik had maar af en toe last van ze.
Nou had ik 2 x in de week gym... en dat was iets waar ik vreselijk tegenop zag. Ik was niet alleen onsportief, maar ook nog eens graatmager. De juf (een jonge vrouw met weinig ervaring denk ik nu), had waarschijnlijk ook grote moeite om zich staande te houden tussen die mondige meiden... en ik denk dat ze me eruit pikte als makkelijk slachtoffer en object om bij die meiden te scoren. Als die meiden onder de douche mijn handdoek afpikten bij wijze van treiterijtje (waar zij bij stond als toezichthoudster nota bene!), lachte zij het hardst. Of ze deed nog een duit in het zakje: "Jeetje, wat ben jij máger man... niet normaal!". Ik herinner me alles nog precies. Het ergste vond ik wel de keer dat ze alle kinderen op de bank liet zitten en mij vroeg om in mijn eentje toestellen neer te zetten. Die toestellen waren veel te zwaar voor mij alleen... het was pure vernedering door mij dat alleen te laten doen en iedereen vanaf de bank te laten toekijken. Het was enorm grappig... en maar lachen om mijn gestuntel... de juf nog het hardst.
Ik heb er sinds kort weer heel veel last van... en ik denk dat dat komt omdat mijn oudste zoon volgend jaar naar de middelbare school gaat. Ik verwijt mezelf ook dat ik het allemaal maar heb laten gebeuren. Waarom heb ik dit thuis nooit verteld? Mijn moeder (ik heb het een half jaar geleden verteld) zei dat ze absoluut stappen had ondernomen als ze dit geweten had. Waarom ben ik niet naar de adjunct-directrice gegaan... ik had ook les van haar en ze mocht me graag, juist omdat ik zo'n stil braaf meisje was, dus ze had me zeker geloofd. Waarom kreeg ik geen steun van klasgenoten... maar als ik al niet voor mezelf kon opkomen, moest ik dan verwachten dat een ander zijn nek voor me uitstak? Het had zoveel voor me uitgemaakt als de gymjuf op het matje werd geroepen voor haar gedrag. Ik ben ervan overtuigd dat ze het deed uit onzekerheid... maar dat kan natuurlijk niet, als juf.
Ik weet niet, maar ik wil er wel wat mee. Niet meer dan haar excuses, want het voelt niet fijn dat ik er zo mee bezig ben en zij zich van geen kwaad bewust is. Ze mag best weten wat ze mij (en misschien ook anderen) heeft aangedaan. Maar ik weet alleen haar achternaam en natuurlijk de school waar ze toen werkte. En nee, ik wil mijn verhaal niet kwijt bij een of ander tv-programma dus ik weet niet goed waar ik moet beginnen... 
Pestkoppen
Onverwerkt: "Ja sorry... ik vind het rot dat je psychisch in de vernieling ligt, maar ik kan me je niet eens meer herinneren...?!" was zo\'n beetje de standaard reactie.
Zo kwam ik ooit, inmiddels wel lang geleden, een grote pestkop tegen. Zij herkende mij direct, ik had pas later door dat zij het was. Ze wist alles nog, maar ze had nooit begrepen waarom ik plots niet meer op school kwam. Zij, en haar pestvriendinnen, wisten zeker dat het ging om een ander geloof, dat ik daarom naar een andere school was gegaan. Wat voor mij een pijnlijk pesten was (verbaal, fysiek en misselijke streken als gebruikte tampons in mijn schooltas), was voor de pestkoppen niet meer dan een geintje, een plagerijtje.
Dat maakt pesten ook zo link, de pester is zich vaak/soms van geen serieus kwaad bewust. Hij heeft lol en denkt niet verder na. Maar ook: het maakt mens-zijn zo link. Onbedoeld, oprecht onbedoeld doe je zo makkelijk iemand pijn, kwets je iemand, gebruik je net de verkeerde woorden, woorden die voor de ander een heel andere betekenis hebben.
Misschien heeft Meike gelijk, en kan je dan ook niet over zoiets (verwerken) praten, je trapt altijd wel op iemands pijn. Tegelijkertijd kan je er wel weer een stapje verder mee komen, en ik weet nu niet meer wie het zei, maar ik ben het er wel mee eens: ook als pestslachtoffer blijf je geen slachtoffer, je moet op een gegeven moment kunnen terugvallen op een stevige basis, waardoor je wel tegen een stootje kunt. En, denk ik, kunt praten over dit soort dingen, processen, ook als je het anders ziet. Zeker na jaren.
Wat er ook voor reacties nog komen, ik zal niet meer reageren, want ik ga morgen naar een ver oord! xxx
Cobi
Met die "hele interessante discussie" bedoel je denk ik niet wat in dat programma te zien was. Daar was het de pester die zich niets meer herinnert terwijl de gepeste er alles van weet op te halen. Dat lijkt me niet meer dan logisch, en zeker niet interessant. Geheugen is selectief.
De vraag waarom de ene mens meer geraakt wordt door iets dan de andere is een heel moderne vraag en is uiteindelijk een van de redenen voor de grote druk op de GGZ en het enorme verbruik aan antidepressiva. Je komt dan in de hoek van het maakbare leven, de idealen die tegenwoordig door de keuzevrijheid tot onrealistische hoogten worden opgeschroefd.
Voor individuen is dat een valkuil. Het is helemaal niet interessant of zelfs maar opportuun om je eindeloos te verdiepen in hoe anderen dingen ervaren. Van belang is dat je zelf je eigen weg zoekt en niet te veel, laten we zeggen alleen maar functioneel, blijft hangen. Vergelijken is een soort vergif omdat je altijd, altijd jezelf kunt vergelijken met mensen die een aspect van hun leven beter op een rijtje hebben.
Voor onderzoek is de vraag wel relevant omdat je uit de grote lijnen conclusies kunt trekken die die individuen kunnen helpen. Dat vind ik echt wat anders. Een van de onderzoeksconclusies is bijvoorbeeld dat mensen met een moeilijke jeugd die er goed uitkomen zich vaak hebben opgetrokken aan volwassenen buiten het gezinsverband, en daar is ook verder onderzoek naar gedaan. Die mensen hebben dan de gave, mogelijk een eigenschap die wel te ontwikkelen is, om zich op die volwassen buitenstaanders te richten, om hulpvaardige mensen te selecteren en de goede dingen te doen, waardoor ze die relatie versterken.
Impact cobi
Een en ander heeft te maken met bio-chemische processen in je lichaam (hormonen enzo), intelligentie (meer en dieper denken kan trauma-gevoeliger betekenen) en omgeving (hoeveel steun ervaar je) plus cultuur.
Maar zo interessant is het ook weer niet, het is net zoiets als gevoel voor humor, waar de een meer mee bedeeld is dan de ander. De een heeft meer olifantshuid dan de ander.
Lief sascha!
Dat was best een triomf! maar heel gezellig!
Mijk
Overigens ik heb van iemand excuus gehad.....
Een jaar of 9 geleden kwam ik op straat iemand tegen die nadrukkelijk bij de pestkoppen zat en die was wild enthousiast om mij te zien. Heel benieuwd naar foto's van mijn pasgeboren zoon. Ik was eigenlijk gewoon stomverbaasd. Tot ze ineens zei: Die tijd die we samen op school zaten toen ging het bij ons thuis heel slecht (met meer persoonlijke uitleg daar over maar dat hoef ik niet op het web te zetten). het was een echt excuus met begrip voor hoe het voor mij geweest moest zijn. Dat vond ik zo verschrikkelijk moedig en bijzonder. Het heeft ook echt geholpen.. Ook om me echt te realiseren dat al die kinderen hun eigen verhaal hebben en er waarschijnlijk maar een paar echte etters bij zitten...
Groeten Mijk
Tv programma
Jammer dat het eerder genoemde tv programma over pesten, als standaard, als meetlat wordt genomen om wel of geen contact met de pesters/leerkrachten.
Het is net of niemand meer ziet dat een commerciele omroep bij uitstek niet geschikt is om zo een gevoelig onderwerp te behandelen.
Ik vond het programma, zo oppervlakkig, zo tenenkrommend. Zoiets zou (als het uberhaupt gemaakt zou kunnen worden), veel diepgaander, veel oprechter gemaakt kunnen door bv een documentairemaker van de publieke omroep. Dat gaat vast een heel ander beeld oproepen dan rtl of wie het ook was. Waardoor je vervolgens een betere beslissing zou kunnen nemen over wel of niet benaderen van ex-pesters/leerkrachten.
Ik zou zeggen neem dat toch niet klakkeloos aan. Want mijn ervaring met leraren uit de pestperiode is zo anders. Als je zoiets goed aanpakt kan het zoveel goed doen.
Maar misschien dwaal ik nu teveel af van het onderwerp en heb ik het nu meer over de "verdomming" van het tv publiek, dat er zo zachtjes aan ingeslopen is dat bijna niemand het meer ziet.
Berichtje voor onverwerkt
Gepest worden op school is heel erg. Het is nog erger als een leerkracht mee gaat doen met de pesterijen. Je verwacht van een leerkracht dat hij of zij jou helpt en de pesters aanpakt. Maar in jouw geval deed zij gewoon mee! Je voelde je helemaal alleen en verlaten en werd als mikpunt van spot gezien tijdens de gymlessen. Een leerkracht beschikt over een autoriteit, daar ga je, zeker als een onzeker en faalangstig meisje, niet tegenin. En als een autoriteit bepaalde dingen benoemt, dan ervaar je dit als werkelijkheid, wat in dit geval vernederingen zijn. Jammer dat je dat altijd weggestopt hebt...
Je zoon gaat volgend jaar naar de middelbare school. Hierdoor zijn deze ervaringen weer naar boven gekomen. Jij bent moeder en wil hem voor de boze buitenwereld (in dat geval de school met die vreselijke leraren die je toch niet steunen bij pesterijen) beschermen. Helaas kan je het verleden niet meer veranderen, het was zoals het was. Ik merk dat je bang bent dat jouw zoon ook slachtoffer zal zijn van pesterijen (eventueel door leerkrachten). Toch had je destijds wat kunnen doen. Je zei zelf het volgende:
"Ik verwijt mezelf ook dat ik het allemaal maar heb laten gebeuren. Waarom heb ik dit thuis nooit verteld? Mijn moeder (ik heb het een half jaar geleden verteld) zei dat ze absoluut stappen had ondernomen als ze dit geweten had. Waarom ben ik niet naar de adjunct-directrice gegaan..."
ALS je dit had gedaan, dan was die leerkracht op het matje geroepen en had het nooit meer gedaan. Dan had dit ook niet zo'n impact gehad. Dit kan je als leermoment aan jouw zoon meegeven.
Jouw zoon heeft, zoals je hebt verteld, een heel ander (sterker) persoonlijkheid dan jij. Hij zal hoogstwaarschijnlijk weinig of geen last hebben van pesters. Maar tegen een leerkracht kan je jezelf niet wapenen. Geef aan jouw zoon mee dat jij er voor hem bent als hij een probleem heeft op school. Vertel hem dat hij zijn verhaal altijd kwijt kan bij jou en dat jij er dan voor hem zal zijn. Alleen DAN kan jij er wat aan doen, mocht er wat voorvallen. Je kan jouw verhaal aan hem vertellen als anekdote en daarbij vertellen dat het anders was verlopen als je thuis jouw verhaal had gedaan.
Groeten van Monique D, zelf ook met een pestverleden en bang was dat mijn kinderen (14 en 17) hetzelfde zou overkomen.. dit is nooit gebeurd, want ze beschikken over heel andere persoonlijkheden dan wat ik destijds had.
