Vernederd door de gymjuf
Ik weet niet goed in welke rubriek dit thuis hoort, daarom maar Algemeen.
Ik was vroeger op de middelbare school een stil en verlegen meisje. Ik was faalangstig en daardoor te laag ingeschat, waardoor ik het niveau op m'n sloffen aan kon. Ik paste absoluut niet in een klas met mondige vroegrijpe meiden en hun belevingswereld van jongens en make-up. Niet heel erg... er waren nog een paar kinderen zoals ik, dus ik had maar af en toe last van ze.
Nou had ik 2 x in de week gym... en dat was iets waar ik vreselijk tegenop zag. Ik was niet alleen onsportief, maar ook nog eens graatmager. De juf (een jonge vrouw met weinig ervaring denk ik nu), had waarschijnlijk ook grote moeite om zich staande te houden tussen die mondige meiden... en ik denk dat ze me eruit pikte als makkelijk slachtoffer en object om bij die meiden te scoren. Als die meiden onder de douche mijn handdoek afpikten bij wijze van treiterijtje (waar zij bij stond als toezichthoudster nota bene!), lachte zij het hardst. Of ze deed nog een duit in het zakje: "Jeetje, wat ben jij máger man... niet normaal!". Ik herinner me alles nog precies. Het ergste vond ik wel de keer dat ze alle kinderen op de bank liet zitten en mij vroeg om in mijn eentje toestellen neer te zetten. Die toestellen waren veel te zwaar voor mij alleen... het was pure vernedering door mij dat alleen te laten doen en iedereen vanaf de bank te laten toekijken. Het was enorm grappig... en maar lachen om mijn gestuntel... de juf nog het hardst.
Ik heb er sinds kort weer heel veel last van... en ik denk dat dat komt omdat mijn oudste zoon volgend jaar naar de middelbare school gaat. Ik verwijt mezelf ook dat ik het allemaal maar heb laten gebeuren. Waarom heb ik dit thuis nooit verteld? Mijn moeder (ik heb het een half jaar geleden verteld) zei dat ze absoluut stappen had ondernomen als ze dit geweten had. Waarom ben ik niet naar de adjunct-directrice gegaan... ik had ook les van haar en ze mocht me graag, juist omdat ik zo'n stil braaf meisje was, dus ze had me zeker geloofd. Waarom kreeg ik geen steun van klasgenoten... maar als ik al niet voor mezelf kon opkomen, moest ik dan verwachten dat een ander zijn nek voor me uitstak? Het had zoveel voor me uitgemaakt als de gymjuf op het matje werd geroepen voor haar gedrag. Ik ben ervan overtuigd dat ze het deed uit onzekerheid... maar dat kan natuurlijk niet, als juf.
Ik weet niet, maar ik wil er wel wat mee. Niet meer dan haar excuses, want het voelt niet fijn dat ik er zo mee bezig ben en zij zich van geen kwaad bewust is. Ze mag best weten wat ze mij (en misschien ook anderen) heeft aangedaan. Maar ik weet alleen haar achternaam en natuurlijk de school waar ze toen werkte. En nee, ik wil mijn verhaal niet kwijt bij een of ander tv-programma dus ik weet niet goed waar ik moet beginnen... 
Ik persoonlijk
snap wel dat je toen je zo hebt gevoeld maar ik snap niet dat je nu jaren later nog hier over in de prak ligt.
Ik heb ook wel eens een docent gehad die iets akeligs heeft gezegd, enige wat ik daar nu nog over denk is 'ach ja zielig wijf/sukkel'. Of zoals jij zelf al zegt, waarschijnlijk uit onzekerheid en dat kan ik nu heel goed relativeren, mede omdat ik nu zelf ook docent ben.
Niemand kan zich altijd perfect gedragen, de juiste snaar raken, de juiste opmerking maken. Bovendien door alle jaren levenservaring, akelige dingen die een mens nog meer mee maakt snap ik je probleem dus niet zo goed.
Als dit het ergste is wat jouw ooit overkomen is dan mag je denk ik zelfs wel in je handjes wrijven, pfff zeg, wat een perfect pijnloos leven heb je dan gehad.
Huh?
"Als dit het ergste is wat jouw ooit overkomen is dan mag je denk ik zelfs wel in je handjes wrijven, pfff zeg, wat een perfect pijnloos leven heb je dan gehad."
Wat een ongelooflijk lamme reactie, zeg...
Onverwerkt, ik kan je aanraden dit wel serieus te nemen, want anders gaat het "smeulen" en ben je nog verder van huis. Ga naar je husiarts en vraag om een verwijzing naar Psyq of zo (Psyq kan ook de verwijzing regelen). Daar word je wél serieus genomen en wordt jouw probleem niet op een weegschaaltje gelegd.
Laat je niet de grond in stampen door dit soort reacties, niet iedereen zit hetzelfde in elkaar. En jij hebt jezelf niks te verwijten, je was jong en onzeker en daar heeft dat mens misbruik van gemaakt!
Onverwerkt
Ik begrijp het wel hoor. Als iets op zo'n jonge leeftijd gebeurt, kan het er enorm inhakken. Ik zou maar eens een brief schrijven waarin je haar ongezouten de waarheid vertelt. God noch gebod geldt. En dan voelen hoeveel beter je je voelt en het recht hebt om kwaad te zijn. En dan ook beseffen dat zij niet het recht had zich zo tegen je te gedragen. Op een gegeven moment kan je dan misschien bij het gevoel komen dat wat er gebeurt is nooit je waarde als mens af kan pakken. Dan hoef je die brief zelfs niet meer te versturen. Ben je er vrij van.
Je kan haar ook opsnorren en haar dit draadje sturen.
sterkte
Manda
Wat dacht je? Ik ga er eens lekker overheen pissen als iemand zich al kwetsbaar opstelt?
Lelijk!
Nou nou
Ik geloof niet dat Manda ergens overheen pist, maar dat ze een poging doet het van een andere kant te bekijken. Als je dat kunt, ik kan het inmiddels, sta je anders in het leven. Zo niet, dan is hulp aan te bevelen inderdaad.
Bleh, gymles.
Manda snapt het niet, dit soort gebeurtenissen kunnen heel lang doorwerken. Jaren denk je er niet aan en dan kom je in een fase van je leven (zoon gaat naar middelbare school) dat het weer een rol gaat spelen. Misschien heeft Onverwerkt ook nog andere vervelende dingen meegemaakt in haar leven maar daar gaat het nu even niet over. Zelf ben ik bijvoorbeeld iemand die in foute mannen trapt (zou er diverse dramadraadjes over kunnen openen) en na enige zelfanalyse ben ik erachter dat mijn verleden als gepest schoolmeisje hier een van de oorzaken van is.
Probeer de achternaam en de school eens te googelen of kijk op sites als schoolbank.nl en facebook. Maareh, zou het echt helpen als je een excuusbrief van je oude gymjuf kreeg? Zou het je woede doen afnemen? Zou het niet beter zijn het gebeurde positief te benaderen? Door jouw rotverleden ben je nu in staat alert te reageren en je zoon te laten weten dat hij altijd bij je kan aankloppen als er problemen zijn. Bah, moet ook denken aan de gymsergeant van mijn kind, wat een naar mens. Vraag me af wat beter is, met dat mens in discussie gaan, met het risico dat ze nog meer de pik op mijn kind krijgt, of samenzweerderig meeklagen dat ik ook zo'n hekel aan haar heb.
Therapeutisch lezen.
Nog een boekentip: "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers, een must voor alle mensen met slechte herinneringen aan gymlessen. Heerlijke lectuur.
Maartje
Ja, zulke dingen kunnen lang doorwerken, daar weet ik alles van. maar soms kun je een omslag in je denken maken, en soms heb je daar hulp bij nodig. En daar is niks mis mee, overigens.
Fio
Dat heeft iets te maken met de toon, die de muziek maakt 
En verder heb je gelijk: als het zo heftig terugkomt is professionele hulp geen overbodige luxe. En ook helemaal geen schande. Maar zo klinkt het toch heel anders dan de toon die Manda aansloeg, want die laatste zin vond ik echt niet kunnen, inclusief "pfff". Fijn dat zij (en anderen) er wel mee om konden gaan, maar er zijn helaas meer dan genoeg mensen die daar heel gevoelig voor waren en daar lang last van kunnen hebben. Dat heeft niks met een perfect pijnloos leven te maken.
Maartje
Je maakt me nieuwsgierig naar dat boek! 
Onverwerkt
Ik begrijp Manda wel, dit is natuurlijk vreselijk geweest maar er zijn meer vreselijke dingen in het leven. Als ik iets vertel over mijn jeugdtrauma schrikken mensen zich vaak rot, mijn (vroegere)therapeut ging er haast van kwijlen. Ik zou nu nog meer voer voor hem hebben 
En daarbij vallen ook al dit soort vroegere vervelende herinneringen in het niet.
Dus zie het positief: tel je zegeningen in het nu en als je er last van houdt: ga naar een psycholoog of psychotherapeut om dit een plaats te geven want het is zonde dat dit nog steeds zo'n impact heeft. Er wordt je dan waarschijnlijk aangeraden een brief te schrijven en die ritueel te begraven oid, kan enorm opluchten.
Precies wat be zegt, fio
"Als dit het ergste is wat jouw ooit overkomen is dan mag je denk ik zelfs wel in je handjes wrijven, pfff zeg, wat een perfect pijnloos leven heb je dan gehad. "
Dit vind ik geen positieve feedback geven van 'goh bekijk het ook eens van de andere kant". Integendeel dit is impliciet iemand voor zeur uitmaken. Niet leuk.
Ik ben overigens met je eens dat naar de andere kant kijken (misschien ben je wel heel sterk van geworden of heb je leren relativeren) wel positief is.
Maar deze toon van Manda vind weinig positief en ja, afzeikerig. Lijkt me nou niet dat daar een opbouwende invloed van uit gaat.
Maar manda...
Je schrijft dat je lerares bent. Toch hopelijk niet in een vertrouwensfunctie? Wat zou je doen als een leerling naar jou toe komt met zo'n verhaal? Het gaat dan wel om een collega hè... Of grijp je pas in als het om iets gaat wat naar jouw maatstaven ernstig is?
Het was wel iets wat structureel gebeurde... niet eenmalig een reactie of verkeerd ingrijpen o.i.d. In mijn klas zat ook een jongen met een stoma. Daar wist ze wel leuke grapjes over te verzinnen... het werd een running gag... en: succes verzekerd.
Ik weet best dat er veel ergere dingen zijn. En het is ook niet zo dat ik er dagelijks mee bezig ben geweest... maar momenteel wel. En ik denk dat dat is omdat mijn oudste naar de middelbare gaat, inderdaad. Maar die heeft een heel andere persoonlijkheid en zal dit echt niet laten gebeuren dus daar ben ik niet zo bang voor.
Ik weet ook niet goed hoe het mij helpt, als ik er hulp voor zoek. Ik besef echt wel dat zij zo ontzettend fout zat, dat het niet iets wat mij heeft gevormd (denk ik) in de trant van een minderwaardigheidscomplex.
Die boekentip lijkt me sowieso leuk... Midas zal er wel 'n komisch-cynische kijk op hebben, haha... da's misschien nog 't beste!
Gymtrauma
Dat boek van Midas Dekkers is inderdaad heel erg gezond voor mensen met een gymtrauma.
Mijn gymleraren hebben het nooit zo bont gemaakt als die van jou, Onverwerkt. Maar ook ik heb 'er' nog last van.
Als mijn kinderen een sportdag hebben, of als ik er eentje bij een sportveld of gymzaal moet afzetten, dan heb ik klamme handen. Gewoon om in zo'n zaal te zijn, zo'n kleedkamer te ruiken, daar word ik angstig en onzeker van.
En ik ga nooit, nooit meer sporten. Nu ik het boek van Dekkers heb gelezen, weet ik ook, dat ik nooit meer hoef te sporten. Sporten slaat namelijk helemaal nergens op. Gelukkig maar, dat schuldgevoel kon in de Kliko.
Voor jou, heb je er volgens mij helemaal niets aan, om die lerares ermee te confronteren. Zij zal het zich waarschijnlijk niet herinneren, of het glashard ontkennen. Ik denk dat je er meer aan hebt, om die gevoelens zelf te verwerken en af te sluiten. Met een brief of zo, die je verbrand. En misschien is het zinvol om naar een therapeut te gaan. Ik zou dat af laten hangen van hoeveel last je ervan hebt, elke dag.
Mijn kinderen vinden sport/gymles over het algemeen matig. Sommigen houden er echt niet van, die lijken op mij. Ze hebben er gelukkig wel een ontspannen houding over. Een noodzakelijk kwaad, je moet nu eenmaal naar die gymles. Anderen doen het met redelijk plezier, maar gelukkig is er geen eentje een natuurtalent en hoef ik ook niet iedere zaterdag naar een of andere walgelijke wedstrijd van mijn kinderen.
Nee, ok
Die laatste zin vind ik ook te ver gaan inderdaad.
Onverwerkt
ik ben docent op hbo, dus dat is al anders, (jong) volwassenen. Ik krijg wel eens negatieve dingen te horen over andere docenten, ik heb wel eens gezegd 'tja moeilijk is dat, maar probeer er uit te halen wat je kan en verder van je af laten glijden, bovendien de wereld zit vol met mensen zoals x zeker ook straks in de praktijk' of 'ja nu denk je eraan maar straks als je afgestudeerd bent dan kan je er alleen maar om lachen, ach ja zo gaat dat met docenten'. Ik geef ook wel tips hoe ze toch een opbouwend argument of aanknopingspunt kunnen krijgen de volgende bespreking met x.
Er zitten in mijn vak relatief veel 'moeilijke' mensen, die heel direct en hard uit de hoek kunnen komen als je nog maar jong bent. En er zijn ook docenten die gewoonweg niet geschikt zijn om les te geven (allemaal docenten met een eigen beroepspraktijk). En toch zal je daarmee om moeten leren gaan, hier hebben we elk jaar een beoordeling, dan mogen studenten anoniem iets over alle docenten zeggen.
Wat jou is overkomen mag natuurlijk niet, een docent die iemand uitlacht vanwege een stoma is natuurlijk een onzeker en vervelend kreng. Ik zou bij zo'n verhaal direct op de stoep staan bij directie en een klacht indienen, dat soort mensen zitten op de verkeerde plek en kunnen beter ander werk zoeken, al dan niet gedwongen.
Jouw zoon heeft zijn eigen ruimte nodig om te ontwikkelen, jij staat achter hem maar hij kan het vast zelf. Jij bent nu volwassen, zelf moeder en je weet dat de kans dat hij tegen akelige mensen en ervaringen aan gaat lopen, geef hem de tools mee om daarmee om te gaan, er boven te staan, er langs te gaan of er hard erop terug te reageren.
Ik denk dat die docent wel tegen de lamp is gelopen op wat voor manier dan ook. En kijk nou eens wat jij allemaal hebt, jij bent niet zo'n vervelend figuur, tel je zegeningen en dit alles bedoel ik niet lullig, afzeikerig en negatief.
Er zijn heel heel veel vervelende mensen op de wereld die heel kwetsend doen al dan niet zo bedoeld, als ik van elke opmerking die ik heb ontvangen een deuk had opgelopen dan was ik nu zo plat als een dubbeltje en dat is zonde want ik mag er best zijn
Manda
Je gedraagt je in dit draadje als een meeloper; je zeikt de TS nog even netjes af en neemt het op voor je collega-afzeik-docenten. Ach ja, al die interessante creatievelingen kunnen enorm hard en direct uit de hoek komen tegen die jongvolwassenen. Wen er maar aan. Tja, al die beterwetende stoere volwassenen zouden óók gewoon eens na kunnen denken over wat het effect van hun woorden is. Ik vind je wel erg meegaan in het 'ach ja, moet kunnen, zo zijn ze nou eenmaal'.
Wat voor mij wel een enorm verschil is, is het feit dat jij en die fijne collega's van je lesgeven aan een zelfgekozen HBO-opleiding aan mensen boven de 17-18. Onverwerkt ging verplicht naar school en was veel jonger. Jouw leerlingen hebben veel meer macht: als ze wegblijven of lastig worden, heeft de opleiding een probleem - minder leerlingen. Dat ligt voor de Onverwerkten in NL wel even wat anders.
Tirza
Onverwerkt
Mijn maag draait om van je verhaal. Wat is dit fout zeg, ongelooflijk. En wat ben jij een liefdevol mens dat je nog op zoek gaat naar een verklaring van het gedrag van deze gymjuf.
Ik heb geen oplossing, ik denk ook niet dat die er is, maar ik denk wel dat het feit dat je je hier bewust van bent heel erg belangrijk is in hoe jij omgaat met je zoon.
Je zou verdorie bijna hopen op een reunie.
Tirza
Manda
Ik vind dat er wel een enorm verschil zit tussen een jong kind met een stoma treiteren om dat stoma, en als docent op de HBO scherp uit de hoek komen.
Eh...waar zeikt manda dan af?
Tirza, waar zeikt manda dan af? Ik denk dat haar opmerkingen constructief bedoeld zijn. Ik vind jouw posting nogal gratuit om eerlijk te zijn.
onverwerkt, ik sluit me bij Manda aan. En ik ben blij om te lezen dat je zoon anders is. Echt, ik weet uit ervaring dat het heel anders kan gaan bij je kinderen. En je bent er bovendien alert op. ik zou toch proberen om je onderwerp helder te houden. Wil je wat met jouw trauma of wil je je zoon goed voorbereid naar school laten gaan? Kies je doel, en werk daaraan. Het loopt nu door elkaar heen.
Sterkte!
Nou ja
kijk onverwacht vraagt of ik een vertrouwensfunctie heb, nee dus ik leg uit wat voor soort werk ik doe en waar ik wel tegen aan loop.
Verder zeg ik dus duidelijk dat hbo volwassen onderwijs iets heel anders is dan de school daarvoor.
En ik ben nu in 1 draadje voor van alles en nog wat uitgemaakt, lelijk zeikert, meeloper, prima joh, maakt mij verder niet uit maar vind het wel apart hoe iedereen blijkbaar er een toon bij hoort die ik niet voel, dus klaar.
ik wens onverwerkt succes, het komt vast allemaal wel goed !
Meike
Het voeren van een metadiscussie is niet de bedoeling op OO Ik vond Manda's eerste reactie (als dit het ergste is wat je meegemaakt hebt, pffffffff) behoorlijk afzeikerig. Een 'mens zeur niet zo, jij hebt niks te klagen'-posting.
Tirza
Maar manda
Als dit een geen afkattende toon is: "Als dit het ergste is wat jouw ooit overkomen is dan mag je denk ik zelfs wel in je handjes wrijven, pfff zeg, wat een perfect pijnloos leven heb je dan gehad." dan ben ik benieuwd naar je toon als je wel bedoelt af te katten. Misschien is je woordkeus niet helemaal congruent aan je bedoelingen?
Verwerken
Wat je kunt doen is je ervaring als een social story aan je zoon vertellen en hem het vertrouwen in jou geven dat je er voor hem bent. Dat het niet handig is om nare situaties voor je te houden. Je kunt er ook niet altijd wat aan doen, maar dan kun je er samen een weg in zoeken.
Met het steunen van je zoon kun je hopelijk je eigen nare verhaal lichter maken. Want zo werkt het ook.
Ik zou niet meer achter zo iemand aangaan. Dat is voorbij, jij was in een andere positie, zij ook. Je spreekt haar dan aan op iemand die zij niet meer is. En zelf ben je ook niet meer dat afhankelijke kind.
Het goed doen in het hier en nu is een medicijn. Ook in het heden is het op het matje roepen geen optie. Dat verslechtert alleen maar de verhoudingen.
Goed idee, anne
Het vertellen van een nare ervaring aan iemand die je lief is, vaak de beste stap om zo'n hoofdstuk af te sluiten. Het in de verleden tijd vertellen van een gebeurtenis maakt dat het op den duur ook echt verleden tijd voor je wordt. Tegelijkertijd versterk je de band met je zoon.
Schrijven
zoals jij het beschrijft heb ik het niet meegemaakt, maar de geur van sportzalen en zwembaden roept nog steeds niks positiefs in mij op.
Heel verdrietig, je verhaal!
Iemand die zoiets vernederends niet heeft meegemaakt, weet niet hoe het je duurzaam kan bezeren.
Ik zou die juf opsporen en haar schrijven. Zeker doen en wat mij betreft opsturen, waarom niet. Het zal niet leuk zijn die brief te ontvangen, maar als jij er nu met terugewerkende kracht opnieuw last van hebt, mag ze dat best weten.
Houd wat je schrijft bij jezelf, hoe jij je voelde.
Je zoon kun je er beter niet mee belasten. Geef hem je vertrouwen, leef met hem mee met zijn overstap naar de nieuwe school straks, luister goed naar hem. Er bestaan ook leuke sportleerkrachten en op pedagogisch gebied is er ook wel wat veranderd.
Twee dingen
ik denk dat het voor je verwerking van belang is te zien dat je eigenlijk met twee dingen dealt: het ene is het gedrag van je juf, en het tweede is het feit dat je niet voor jezelf bent opgekomen.
Misschien moet je voor beide dingen dan ook een aparte manier vinden om het te verwerken.
Zeker niet delen met zoon
De insteek om je verhaal te delen met je zoon ondersteun in zeker niet. Waarom zou je hem focus geven op iets wat hem waarschijnlijk niet overkomen zal? Om hem te waarschuwen? Daarmee impliceer je dat het kind in zo'n situatie (jij vroeger dus) bij machte zou zijn dit te voorkomen. Dat lijkt me onterecht. En dan zou ik ook dat signaal niet willen afgeven aan mijn kind. En daarmee dus aan jezelf als kind.
Het signaal dat je wel wilt afgeven -lijkt mij- is dat hij altijd bij je terecht kan over dit soort zaken. Maar dan lijkt het me veel beter om daar met een positief voorbeeld over te vertellen en hem zo te vertellen dat hij op je kan rekenen.
Misschien komt het omdat oudste hier erg gevoelig is op dit soort dingen en zich er zo mee zou vereenzelvigen dat hij zichzelf er bijna indenkt ( in zo'n situatie) (wat natuurlijk lang niet elk kind zal hebben) maar ik zie echt geen reden om je kind hiermee te belasten. Praat er dan over met een oude schoolvriendin ofzo. Dat heeft mij in ieder geval enorm geholpen en het lijkt me gelijkwaardiger dan met je kind.
Sterkte, ik hoop dat je het gauw los kunt laten.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hmmm manda,
ik begrijp niet dat je de negatieve toon niet kunt begrijpen, die je in je eerste posting tentoon spreidt. Je komt ronduit sarcastisch over in je laatste zin. Ook geef je aan dat je ook wel eens een akelige opmerking te horen hebt gekregen......bij Onverwerkt is dat structureel gebeurd. Dat is toch heel wat anders dan zo nu en dan eens een opmerking (en dan inderdaad denken "Truuuttt").
Jouw tip om haar zoon zichzelf te laten ontwikkelen etc., daar heb je helemaal gelijk in.
Onverwerkt: ik denk dat hulp zoeken het beste voor jou zou kunnen zijn. Ik wens je dan ook heel veel sterkte toe.
Onverwerkt
Eigenlijk ben je nu nog steeds te zachtaardig naar die gymjuf toe. Je verdedigt haar houding door in te vullen dat het mogelijk door onzekerheid kwam. Maar ik vind dat zeker geen excuus voor haar gedrag. Hoe raar ben je bezig als je het nodig hebt voor je gevoel van zekerheid om een KIND te kleineren en vernederen?
Ik weet eigenlijk niet wat nu een goede stap voor je zou zijn om dit achter je te kunnen laten. Erover praten, zoals hier en in je omgeving, helpt vast al. Misschien helpt het je ook om die juf een brief te sturen, als je haar kunt achterhalen tenminste. Misschien moet je geen antwoord verwachten, maar je hebt je hart gelucht. Stuur dan wel een schoolfoto uit die periode mee.
Ik heb een paar dingen op de lagere school meegemaakt, waar ik op zich geen last van heb, maar ik heb het zo goed onthouden dat ik het nu nog voor me zie alsof ik nog steeds in die situatie ben. Dat komt omdat het indruk op mij gemaakt heeft. Een ervan is dat de schooldirecteur naast mijn schoolbankje (noem je dat zo?) stond en naar beneden boog en opeens vroeg 'Krijg ik een kusje?" Wie weet was de vraag volstrekt onschuldig en dacht hij mij daarmee aan het lachen te krijgen, maar ik voel de ontzetting nog steeds. Een andere meester vond het grappig om met mijn naam rijmpjes te maken. Daar is mijn naam zeer geschikt voor. Ook van hem stel ik me zo voor dat het geen gemenigheid was, maar onnadenkendheid. Ik voelde me er niet prettig bij. Het zijn zomaar twee voorbeelden van gebeurtenissen uit een ver ver verleden. 40 jaar geleden om precies te zijn. Ik geloof je dus helemaal als je zegt dat het weer boven is gekomen en dat je er nu nog mee aan de gang moet. Doe dat vooral! Sterkte ermee.
