Vermoeden van verwaarlozing
Ik wil graag jullie raad.
In mijn omgeving vertelde iemand een verhaal over een familielid die een kleintje heeft van een half jaar. Dit kindje is geboren in een gezin dat het moeilijk heeft. Vader is werkloos en vindt dat wel prima, moeder werkt fulltime in een kledingzaak. Ouders zijn beiden nog jong. De verhalen die ik hoor zijn niet om blij van te worden. Verhalen over voeding die laat in de avond op blijkt te zijn en er is geen geld voor nieuwe, verhalen over poepluiers die meer dan 12 uur niet verschoond worden, verhalen over snoep geven aan een baby van nog geen drie maanden, verhalen over niet in bad gaan.
Elke keer bekruipt mij het gevoel dat ik iets moet hiermee, maar wat? Ik heb de verhalen maar van "horen zeggen". Degene die ze vertelt staat er erg dichtbij en weet ook niet wat te doen, ondanks meerdere gesprekken met personen die allemaal aanraden aan de bel te trekken.
Kan ik wat? Wat zijn de gevolgen als ik een melding doe?
Vinkje
Oké
Dus concrete zaken tellen niet. Ik neem aan dat je wel een richtlijn of iets hebt wat jouw verhaal bevestigt. Ik wil het echt graag weten, het is van levensbelang voor kinderen die in zo'n situatie zitten.
Ik wil je wel op wg helpen: er is eerder sprake geweest van een rapport 'kinderen eerst' en daarin stonden plannen om iets in deze richting te ontwikkelen (dus dat de raad ook zaken kon onderzoeken van kinderen die UHP waren op 'verzoek' van de ouders of een andere melder. Dat plan zou omgezet worden in de wet Ging overigens ook over veel eerder ingrijpen en over het verdwijnen van het verschil tussen ontzetting en ontheffing uit de ouderlijke macht.
Ik ben met name geïnteresseerd in de toegankelijkheid van AMK/RvdK voor ouders van kinderen in jeugdzorginstellingen of bij pleeggezinnen. Maar ik heb nog niets teruggezien hiervan. Dus als je iets weet wat in deze richting gaat: meldt het dan.
Tsjor
Tsjor
ik zeg niet dat concrete zaken niet tellen alleen geen mens kan zo`n verhaal checken daarbij wil ik niet beweren dat je dat verhaal uit je duim gezorgen hebt maar ik vind niet dat zo`n voorbeeld als voorbeeld van je gelijk kan dienen. Dus ik blijf erbij: je kan gewoon melden bij het AMK ook als het een voogdijpupil betreft.
Ik snap niet wat het wetsvoorstel waarin verschil tuusen ontheffen en ontzetten veranderd te maken heeft met dit draadje evenals de toegankelijkheid van de Raad.
Mirreke
Ik kan jouw laatste posting alleen maar beamen. Inderdaad, eerst kijken of je zelf direct hulp kunt aanbieden. Of even bellen naar een hulpverleningsinstantie met een algemene vraag. En niet meteen denken dat *jij* precies weet hoe het zit of wat er moet gebeuren.
Wat betreft dat melden zat ik enkele jaren terug in een enigszins grappige spagaat. Ik had twee kinderen uit probleemgezinnen in de klas EN het kind van de plaatselijke hulpverleenster (die door beide gezinnen werd gemeden). Het was altijd een heel gegoochel om ze elkaar niet tegen het lijf te laten lopen tijdens ouderavonden 
.
Groetjes
Massi
Herhaling
Anders: 'ik vind niet dat zo`n voorbeeld als voorbeeld van je gelijk kan dienen. Dus ik blijf erbij: je kan gewoon melden bij het AMK ook als het een voogdijpupil betreft.
Ehmmm, je eigen stelling gewoon blijven herhalen levert wel gelijk op? Heb je dan niet in elk geval één eigen ervaring waar je je op kunt beroepen? Eentje dan maar?
Tsjor
Nuance
Daar draait het volgens mij om:
Als Laminaat zegt: "Echt, als de Vinkjes luisteren naar de Mirrekes en daardoor geen melding doen, dan gaat zo'n kind als waar Vinkje het over heeft naar de klote. Je kan niet altijd wachten tot een meer betrokkene aan de bel trekt, Sterker nog: de meer betrokkenenen vinden het nog veel moeilijker."
Wil dat nog niet zeggen dat ze het niet eens is met wat Massi Nissa zegt: " Ik kan jouw laatste posting alleen maar beamen. Inderdaad, eerst kijken of je zelf direct hulp kunt aanbieden. Of even bellen naar een hulpverleningsinstantie met een algemene vraag. En niet meteen denken dat *jij* precies weet hoe het zit of wat er moet gebeuren."
Ik heb ooit begrepen (sorry, vraag me echt niet waar) dat 1 op de 10 kinderen het thuis (heel) slecht heeft. Dat zijn dus 2 tot 3 kinderen op een gemiddelde schoolklas. Dat is toch ontzettend triest. Ik vind het ook heel triest wat Mirreke is overkomen hoor en hoop dat ook nooit mee te maken, maar toch, maar toch. Je zult het maar (op je) geweten hebben en dan gewoon de andere kant opkijken, dat is toch ook verschrikkelijk.
En nu heb ik het niet over het niveau van geen gordijnen voor het raam, een oude auto en een rommelige tuin. Maar wat doe je bij een gezin waar de kinderen in de winter nog op te kleine zomerschoenen lopen en je de vader om de dag een krat bier ziet afrekent bij de supermarkt? Ja, nieuwe schoenen brengen, dat spreekt voor zich. Maar doe je dan genoeg, of speelt er daar niet nog meer? Ik weet het niet, ik stond er te ver vanaf, maar ik weet dat de buren van het gezin in kwestie er erg mee in hun maag zaten. Want de muren zijn namelijk nogal dun in onze buurt en dan hoor je dus nog wel eens wat. En blijkbaar hoorde de buurvrouw genoeg om ernstige twijfels te hebben.
Toch was de drempel om hulp in te roepen nogal hoog, uit angst om te klikken.
Wat is dan wijsheid? De enigen die dat achteraf kunnen vertellen zijn de betrokken kinderen. Maar die kunnen dat nu nog niet vertellen. Vandaar dus dat ik neig richting Laminaat.
Even ter verduidelijking
Ik wil hiermee dus niet beweren dat ik op het punt sta om een melding te gaan doen. Dat zou inderdaad hear-say zijn.
Maar als het mijn buren zouden zijn en ik zou ervaren wat betreffende buurvrouw ervaart dan hoop ik toch dat ik uiteindelijk wel die stap zou durven nemen.
Bellen is niet hetzelfde als een melding doen
Mensen,
Ik lees van Dees:
"En nu heb ik het niet .... Maar doe je dan genoeg, of speelt er daar niet nog meer? Ik weet het niet, ik stond er te ver vanaf, maar ik weet dat de buren van het gezin in kwestie er erg mee in hun maag zaten. Want de muren zijn namelijk nogal dun in onze buurt en dan hoor je dus nog wel eens wat. En blijkbaar hoorde de buurvrouw genoeg om ernstige twijfels te hebben.
Toch was de drempel om hulp in te roepen nogal hoog, uit angst om te klikken. "
Hierbij wil ik zeggen dat je AMK of Meldpunt Zorg en Overlast ook gewoon kan bellen en vragen wat volgens hun wijsheid is.
Je kan je ergens zorgen over maken, maar twijfelen over of je een officiele melding zal/ moet doen.
Bellen kan altijd! Vraag dan wat de gevolgen kunnen zijn; of ze het met jee eens zijn dat het een zorgwekkende situatie is.
Bel desnoods vanuit een telefooncel (bestaan die nog?) en bespreek je zorgen. Dan kan je altijd nog verder zien.
Groetjes,
Laminaat
Laminaat
Ja dat zeggen ze altijd wel hè, in die reclames dat je bij twijfel ook advies kunt vragen.
Ik wilde eigenlijk alleen maar aangeven dat er ook best mensen zijn die te lang wachten uit schroom en dat je dat toch ook niet zou willen meemaken. Net zo goed als je het niet wilt meemaken dat je een goeddraaiend gezin in de vernieling helpt door een onjuiste melding.
En dat is volgens mij dus ook het dilemma van dit draadje.
Ehm, dees?
Wat voor triests is mij overkomen? Ik denk dat je me verwart met exkind. Dit even voor de record...
Verder: ja er heeft ooit ergens een idee postgevat dat in elke schoolklas minstens een mishandeld kind zou zitten. Dat is mede gebaseerd op een Amerikaans onderzoek, en ook op vragenlijsten afgenomen onder Nederlandse jongeren. Daar is behoorlijk wat kritiek op geweest. Ten eerste is de Amerikaanse situatie niet vergelijkbaar met Nederland, ten tweede was er ophef over het soort vragen die gesteld werden en hoe die dan werden gewogen.
Waarmee ik maar wil zeggen: iets of iemand heeft een getal vastgesteld, en dat getal, die aantallen mishandelde kinderen moeten nu worden opgespoord. Want dat ze er zijn is nu schijnbaar een feit.
Liever wel echte hulp dan
Als 'bellen' niet meer oplevert dan het gesprekje wat je eerder geschetst hebt, Laminaat, dan zie ik het nut ervan niet in. Behalve dan dat het groeiende cijfers oplevert, wat goed is voor subsidie en voor onderbouwing van hypothetische cijfers.
Overigens kun je eenzelfde ervaring opdoen als je 'steunpunt huiselijk geweld' belt.
Bij echte vermoedens van mishandeling zou mijn advies zijn: bel direkt de politie. Dan heb je waarheidsvinding, gezag en die doen ook meteen iets (is mijn ervaring, heeft een kind gered.
Ik vind kindermishandeling ernstig.
Tsjor
