Vermoeden van verwaarlozing

Kennis

Als je een oordeel wil vormen over wat meer leed berokkent zul je kennis moeten nemen van de eventuele gevolgen van een melding, zowel van een terechte melding als van een onterechte melding. Nogmaals: ook bij een terechte melding breekt het paradijs niet los. Zie de verhalen uit de praktijk, zowel van ouders als van jongeren. Alleen als de thuissituatie erger is dan de praktijk die ontstaat na een terechte melding, dan moet je gaan melden. Maar daarvoor moet je dus heel veel weten.

Dat is ook het lastige van mensen die verderaf staan: wat weet je? Vage gevoelens en burgerlijke observaties (geen gordijnen voor de raam????) kunnen tot ingrijpende traumatische ervaringen bij kinderen leiden, die niet weg te redeneren zijn met: liever 100 voor niks dan 1 gemist. Maar dat wil niet zeggen dat je bij evidente situaties niet iets moet doen. Wel melden dan, natuurlijk, maar dan ook manmoedig, met naam en met verantwoordelijkheidsgevoel, waarbij je bij navraag kunt uitleggen waarom je gemeld hebt.

Tsjor

Gek?

Laminaat, je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn vraag: en nu?

De voglende dag: vrouw vertelt aan haar man wat ze besproken heeft met het AMK. Man reageert waarschijnlijk des mans: wat heb jij daarmee te maken, waar maak je je zo druk om of zoiets. Maar man weet nu. Dus man moet bellen. Man belt met AMK. Mijn vrouw heeft in haar omgeving gehoord van een kennis die een familielid heeft en die heeft een kind en dat kind.....

Het enige zinnige wat ik kan bedenken is dat het goed is voor de cijfers: nog meer meldingen en nog meer zorgen dus en het gaat dus nog slechter (ook met dat ene kind trouwens, want daar is ook nog niks mee gebeurt), dus moet er uitbreiding komen, meer geld, meer signaleringen en nog meer van alles.

70.000 matches op basis van de verwijsindex en slechts 15.000 meldingen bij het AMK. Dat klopt volgens de papieren definities niet.

Tsjor

Nou ja zeg laminaat,

"Ik begon al bijna te denken dat ík gek was met al die anti-reacties. Jij geeft me weer vertrouwen in de Ouders Online lezers."

Neem me niet kwalijk dat ik het zeg, maar je overdrijft schromelijk. Dat mensen er anders over kunnen denken geeft jou geen vertrouwen in de Ouders Online lezers?? Alsjeblieft zeg......!

Denken...

"Dat mensen er anders over kunnen denken..."

Dat zeg ik verkeerd: dat mensen het anders hebben ervaren...

Wat mij verbaast

Lieve mensen,

Wat mij verbaast is de ratio voor melding/ tegen melding. En gelukkig is het gros van de reacties genuanceerd, maar ik ga er bij het reageren op deze site altijd vanuit dat er heel veel meer lezers dan schrijvers zijn en ik hoop met mijn reacties een flink aantal lezers over de streep te trekken. Lezers die tobben over een kind, een gezin, waarvan ze een sterk of zwak vermoeden hebben dat het er thuis niet al te gezond aan toegaat.
Ik wil die mensen (zoals Vinkje, want daar begon het mee) graag net dat duwtje in de rug geven om bij twijfel wél melding te doen. En ik vertel daarbij uit mijn eigen recente ervaringen met diverse hulpinstanties. (let op het woord recente!)
Het verbaast me dat de reagenten allemaal denken vanuit de gedachte "wat als die melding vals is en ik ben die moeder?" Terwijl ik wil benadrukken dat wij lezeressen niet die moeder zijn, onze meldingen weloverwogen zijn en de kinderen voor wie we die stap nemen ons aan het hart gaan.
Ik probeer te vertellen dat mijn ervaringen goed zijn, de behandeling discreet is en de anonimiteit in de handen van de melder.
Het is zinnig om te horen van andere kanten. Ik neem die verhalen heel serieus. Ik zou graag willen weten van welke datum die berichten stammen, omdat ik de hoop heb dat het inmiddels beter gaat. Iets beter op zijn minst, want ik geloof niet in wonderen en ik weet ook best dat het systeem nog aan alle kanten rammelt en dat mensenwerk mensenwerk blijft.
Maar ik denk bovenal aan dat ene kind, waarvan menigeen vermoedt dat het niet goed met hem gaat, maar dat desondanks geen hulp krijgt.
Een vriend vertelde mij ooit dat hij als kind mishandeld werd, dat niemand iets deed die er toch van móest weten. Hij vond het het ergst dat niemand zelfs maar zei :"ik weet dat het thuis heel naar voor je is". Maar de omstanders deden alleen maar alsof het heel gewoon was. "Ieder huisje heeft zijn kruisje."
En juist die oerhollandse uitdrukking doet hem pijn.
Groetjes,
Laminaat

Baby p

Ik weet niet wie zich nog het verhaal van de Britse baby "P" herinnert. Ik wel. Ik denk er (helaas) nog heel vaak aan, het heeft me buitengewoon aangegrepen. Het meest schrijnende in een onwaarschijnlijk verhaal vol ellende en gruwel is nog wel dat er vele mensen omheen stonden die *wisten* dat er iets fout zat in dat gezin. Zowel professionele hulpverleners als familieleden en kennissen. En niemand greep in. Ik neig om het met Laminaat eens te zijn. Als je ervan overtuigd bent dat het kind in kwestie beschadigd is/wordt, doe dan iets. Maar zorg er eerst voor dat je het zo zeker mogelijk weet. Aan roddel heb je helemaal niets.
Groetjes
Massi

Tsjor

"Ja, ik wil wel melden bij het AMK, maar dat kan niet, want er is al een OTS en UHP en daarna is er gen redden meer an. Dat is -in het zwartste scenario, maar wel heel erg echt- de andere kant die je moet afwegen."
Echt weer larikkoek je kunt gewoon melden bij het amk als er misstanden zijn ook als het kind al een beschermingsmaatregel heeft (of juist).

Even zo

als de situatie werkelijk zo is verlopen als je vertelt moet je een klacht indienen maar niet stellen dat dat een reden is om niet te melden bij het amk.

Laminaat

je doet er juist goed aan naar mijn mening om als je echt een vermoeden hebt dit neer te leggen bij het amk. Dien gaan echter niet bij het eerste beste signaal wat ze krijgen met een brandweer met gilende sirenes naar het huis om binnen te stormen en ouders te beschuldigen (zoals sommigen reacties lijken te suggureren) maar gaan in gesprek met ouders en kijken over een noodzaak is om hulp in te zetten. Daarbij wordt niet over een dag ijs gegaan en ouders worden niet botweg beschuldigd.

Dat kan dus

Anders: 'Echt weer larikkoek je kunt gewoon melden bij het amk als er misstanden zijn ook als het kind al een beschermingsmaatregel heeft (of juist).'
Dat kan dus, dat je mensen simpelweg lariekoek verwijt, omdat de ervaringen (uit de echte wereld, dit is niet de reclamewereld) niet passen bij je boodschap.

Anders, ik neem aan dat je een document, brochure of richtlijn kunt geven die aangeeft dat de RvdK/AMK ook meldingen van uithuisgeplaatste kinderen in instellingen of pleeggezinnen door ouders, familie, buren van ouders of de mensen die met hen koffie drinken in behandeling nemen. Ik lees het heel erg graag.

Ik heb alleen maar een telefoontje en de richtlijnen die allemaal gaan over vermoedens van mishandeling door ouders. Maar ik word graag wijzer.

Tsjor

Tsjor

zoals gezegd het amk (waar jij de raad vandaan haalt in dit verhaal weet ik niet) neemt alle melding van particulieren aan en maken geen onderscheid in het onderzoek of de zorgen gaan over kinderen die bij ouders wonen of voogdijpupillen. Zo is recentelijk nog in de media geweest dat er kinderen uit een aantal particuliere instellingen zijn gehaald na onderzoek van het amk. Dit waren kinderen die door BJZ daar geplaatst waren.

De inspectie

Anders, dat was de inspectie. Daar kun je individuele situaties 'neerleggen' en als er dan meerdere signalen zijn dan wordt dat onderzocht. Dat onderzoek betreft niet zozeer de individuele situatie van een kind, maar meer het beleid van de instelling als geheel.
En ja, de inspectie moet nogal eens optreden, bij particuliere instellingen, maar er zijn ook schrikwekkende rapporten over jeugdzorginstellingen.

Ik heb al aangegeven waar ik de wijsheid vandaan heb: van het AMK zelf. Maar ik hoop dat je me helpt en aan kunt geven op basis waarvan ik de volgende keer -die hopelijk niet meer komt- een melding kan doen die wel onderzocht wordt (dus echt ernstig, met foto's etc.)

Tsjor

Tsjor

Antwoorden op de vragen van het Kamerlid Sterk (CDA) over kinderen die door de Inspectie jeugdzorg uit particuliere instellingen zijn gehaald:
Antwoord 3
Ten aanzien van Stichting Kind heeft de Inspectie jeugdzorg op 2, 3 en 17 april 2009 zorgmeldingen ontvangen. Naar aanleiding hiervan heeft de Inspectie op 24 april 2009 een onverwacht toezichtbezoek uitgevoerd. Op 28 april 2009 heeft de Inspectie alle verantwoordelijke bureaus jeugdzorg en zorgaanbieders verzocht tot nader order geen kinderen te plaatsen bij Stichting Kind. Op 29 april 2009 zijn alle verantwoordelijke provincies hiervan op de hoogte gesteld. Op dat moment waren er onvoldoende aanwijzingen dat alle nog in het tehuis verblijvende kinderen acuut uit het tehuis moesten worden geplaatst. Dit werd anders nadat de Inspectie op 18 juni 2009 nieuwe signalen bereikten, die zo ernstig waren dat de Inspectie direct het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling in positie heeft gebracht, hetgeen ertoe heeft geleid dat de nog aanwezige kinderen door bureau jeugdzorg Noord-Brabant en de Raad voor de Kinderbescherming uit het tehuis zijn gehaald.
Niet direct aannemen wat de media blaten

Verder tjor

als je zo`n ernstig vorm van kindermishandeling in het visier hebt ga je niet naar het amk maar de politie.

Anders

Nergens stel ik dat je niet bij het AMK moet melden. Dat maak jij er van.
Tuurlijk meld je het als er duidelijk sprake is van mishandeling of verwaarlozing.
Mijn punt is dat het helemaal niet zo professioneel en discreet verloopt zoals Laminaat stelt. En mijn punt is dat valse meldingen echt wel leed kunnen veroorzaken. Ik krijg het idee dat Laminaat daar wel erg makkelijk over denkt.
Ik vrees dat er nog steeds een hoop te verbeteren valt bij het AMK. Jammer dat ze toen zoveel tijd in ons gezin hebben gestopt. Hadden ze die tijd beter kunnen gebruiken voor een gezin die dat echt nodig had!

Dom antwoord

anders:"Antwoord 3 [..bla bla..]"
Met dit antwoord bevestig je het gelijk van tsjor. Er is geen mogelijkheid om ingrijpen te verwachten bij mishandeling door professionals in individuele gevallen. Er is hooguit de mogelijkheid dat de inspectie na een veelheid van klachten over een instelling adviseert bij die instelling geen kinderen te plaatsen. Een algmene maatregel, geen individuele. Een stap verder is weer een algemene maatregel, alle kinderen worden uit de instelling geplaatst.
Van de inspectie hoeven professionals geen tienen te scoren. Een 8 (80% gaat goed) is ook oke. Keer dat om en je ziet dat het mogelijk is dat 20% van de kinderen het in een instelling of pleeggezin slechter hebben dan thuis. Dat ze mishandeld worden.
Het is niet alleen mogelijk, het is zelfs praktijk.
Groet,
Miriam Lavell

Sterker nog

"Van de inspectie hoeven professionals geen tienen te scoren. Een 8 (80% gaat goed) is ook oke. Keer dat om en je ziet dat het mogelijk is dat 20% van de kinderen het in een instelling of pleeggezin slechter hebben dan thuis. Dat ze mishandeld worden."
Sterker nog, die 80% is dus een getal, 80% bij wie het niet slecht gaat. Maar gaat het dan persé beter dan in het eigen gezin van het kind thuis? Dat is lang niet altijd het geval, hoewel het in een rapportage onder die 80% valt dat het 'goed' gaat.
Stel je voor, een woongemeenschap voor uit huis geplaatste kinderen, vanaf acht jaar. Met een pool van begeleiders die telkens wisselende diensten hebben. Het gros van de daar verblijvende kinderen is tussen de 13 en 17 jaar, echte pubers en probleemgevallen. Maar omdat het officieel een instelling is voor kinderen vanaf acht jaar zitten er ook twee jonge kinderen. Eentje van acht en eentje van tien. In een woongroep van 10 personen, twee jonge kinderen. Ze worden niet mishandeld, en gewoon opgevangen, als ze na de naschoolse opvang in de woongroep komen. Maar een kans om een echte vertrouwensband met een begeleider op te bouwen is er niet, vanwege de wisselende diensten en de vele drama's die er telkens plaatsvinden (je kent dat wel dat pubergedrag) vaak onder het eten waardoor dat zeer onrustig is. En er gebeuren ook schokkende dingen, iemand die doordraait bijvoorbeeld en die door twee begeleiders in de houdgreep naar de isolatiekamer wordt gebracht, tierend en scheldend. Een kind van acht dat door een begeleidster naar bed wordt gebracht, zonder gezellig avondritueel en maar in slaap moet zien te komen in een nog onrustig huis.
Het is gewoon een geaccepteerde plek bij een normale instelling. Maar je maakt mij niet wijs dat dat een goede situatie is voor een jong kind. En dit gebeurt echt heel regelmatig.

Hulp bieden

Ik zou al een stuk meer vertrouwen hebben als hulp juist in eerste instantie thuis wordt aangeboden, als hulp ook echt hulp betekent zonder dat het stigmatiserend werkt, zonder dat je je bij elke instantie moet gaan zitten verdedigen zoals even zo vertelt. Maar was het niet juist zo dat Jeugdzorg veel meer 'uit voorzorg' kinderen uit huis haalt?

Massi, baby p tragisch

Baby P was juist wel bekend, er was wel gemeld. Er waren meerdere instanties die zich met het ventje bezighielden. Het tragische bestond eruit dat bemoeienis met het gezin dit niet heeft kunnen voorkomen. Vergelijkbaar met Savannah.

Klikmaatschappij

Laminaat: "Klikmaatschappij. Tja, dat moet dan maar. Ik zit er ook niet op te wachten dat iemand melding maakt van die ene keer dat ik mijn kind toesnauwde in de Albert Heijn. Of wat dan ook van de dingen waar ik niet trots op ben. Maar als er minderjarigen in het geding zijn, dan ben ik niet meer zo liberaal in de privacyregels."
Dat lijkt me nou net een gevaarlijke instelling. De één heeft het met minderjarigen, de ander heeft het met terreurdreiging, of burenoverlast. Ik denk juist dat grondrechten altijd grondrechten moeten blijven. En dat je binnen die kaders moet gaan kijken naar oplossingen.
Is het nou echt niet mogelijk om elkaar te helpen, bij te staan, op een andere manier, zonder mensen in de ellende te storten in de 'veilige' wetenschap dat het jou niet betreft. Maar hoe lang nog? De volgende melding wordt misschien wel tegen jou gedaan?
Ik denk ook dat het zelfs een tegengestelde werking heeft, dat het goed kan zijn dat mensen steeds minder geneigd zijn hun problemen te bespreken, en steeds meer hun onvermogen proberen te verbergen.

Tja suggestie?

ik suggereer helemaal niks, zelfs ik begrijp dat men niet met gillende sirenes bij het eerste de beste signaal een huis gaan bestormen om de ouders te beschuldigen.

Maar dat een valse melding geen leed kan veroorzaken, zoals Laminaat suggereert/zegt, is flauwek*l.

Helpen

Zonder te suggereren dat ik weet hoe het allemaal wel moet, maar ik verwacht weinig heil van hulp bieden aan het gezin. Als ik terugkijk naar mijn eigen situatie en naar die van andere kinderen bij wie het thuis niet goed ging, dan was er geen sprake van dat de ouders vonden dat ze hulp konden gebruiken. Buitenstaanders werden buiten de deur gehouden en veel contact met familie, buren of vrienden was er ook niet. De ouders in kwestie vonden dat er met iedereen wat mis was, behalve met henzelf. Dat ze het als ouder niet goed deden zagen ze ook niet, mishandelingen werden gebagatelliseerd of ontkend of goedgepraat. Ik denk dat veel van ons, bij wie de situatie thuis slechter werd naarmate we ouder (12+) werden, erbij gebaat zouden zijn geweest de middelbare schooltijd in een gezinsvervangend tehuis te hebben doorgebracht. Maar echt weten doe ik dat natuurlijk niet, want zo is het niet gegaan.

En er zijn vast veel ouders die wel hulp accepteren, maar op basis van eigen ervaringen vermoed ik dat een aanzienlijk deel onhelpbaar is.

Exkind

Ik denk ook niet dat het persé alleen bij hulp in het gezin moet blijven. Maar dat het daarbij zou kunnen beginnen en waarschijnlijk in veel gevallen ook eindigen. Bovendien kan tegenwoordig hulp worden afgedwongen. In de zin van: ofwel je laat hulp toe, ofwel we gaan een OTS uitspreken. Zoiets. En ik vermoed ook dat eerdere hulp erger voorkomt.

Mirreke

Wat jij zegt, klopt: er waren veel instanties betrokken bij dit kind. Probleem was, niemand deed echt iets. Er werden rapporten opgesteld en vermoedens geuit en huisbezoeken afgelegd, maar niemand pakte dat jochie op en nam het mee naar een veilige plek. Wat ik heb begrepen uit de Engelse kranten destijds, is dat bijvoorbeeld de oppas van het jongetje wel degelijk vermoedens had, maar die niet uitte tegen de instanties. Had het uitgemaakt als ze dat wel had gedaan? Dat zullen we nooit weten.
Toch denk ik dat je een meldingsplicht hebt. Niet als klikkende burger, maar als medemens. Als jij vermoedt (nogmaals, op basis van eigen observaties) dat een kind hulp nodig heeft, moet je handelen. Een kind is zo weerloos. Dat melden niet altijd helpt, weet iedereen, maar dat niet melden dan de betere oplossing is, dat zie ik niet.
Groetjes
Massi
PS: exkind, wat een akelig verhaal. Je raakt ergens de kern van dit probleem: is er wel altijd hulp mogelijk?
PPS: van de verhalen van leerlingen die in een internaat zitten, word ik meestal niet vrolijk. In mijn ervaring zijn kinderen toch vaak beter af als ze bijvoorbeeld bij familie worden ondergebracht.

Tuurlijk miriam

je interpreteert het weer zoals gebruikelijk zodat jouw stelling klopt je haalt er weer wat zelf bedachte cijfertjes bij en je paranoia wereldbeeld is weer bevestigd.

Massi nog even

Als ik mijn berichtjes teruglees denk ik altijd weer dat ik niet goed duidelijk heb gemaakt wat ik precies bedoel. Dat heeft ook met tijd te maken (even snel willen reageren).
Iets langer dus:
Ik denk, als je uit eigen ervaring het vermoeden krijgt dat iets niet helemaal lekker loopt, dat je als medelevende burger/ouder/maar vooral mens idd een morele verplichting hebt iets te doen. Iets. Voor mij is dat niet persé direct een melding doen. Wat ik me kan voorstellen is dat je belt met een vraag: Ik constateer dit, wat zou ik kunnen doen? Dus een vraag om advies. Als je dat advies volgt, en je komt niet verder kan ik me voorstellen dat je vervolgens een melding zou kunnen doen. Verder vergt het nogal wat integriteit van mensen een melding te doen. Vaak gebeuren dingen deels uit kif, of is er sprake van onbegrip, of is er onkunde in het spel. Wat mij angst baart is dat er blijkbaar een soort mening heerst van: zoals ik het zie, is het goed, en alles wat daarbuiten valt is niet goed. (zie bv. reacties in het Laura-draadje). Ik ben niet graag afhankelijk van dat soort meningen. Dat leidt m.i. tot een behoorlijk enge wereld.
Vervolgens moet zo'n opvolgende instantie erg goed in zijn vak zijn. Dit is (nu) vaak afhankelijk van een individuele medewerker, en tegelijkertijd ook van eenmaal in gang gezette protocollen (zie ook dat laura-draadje). Bovendien zijn de mogelijkheden voor een opvolgende instantie, en de oplossingen die men vindt, vaak niet ideaal. En het is nou eenmaal druk in hulpverlenerland, er zijn veel en lange wachtlijsten.
Verder denk ik ook dat de wereld een beetje mooier zou worden, als mensen wat aardiger op elkaar zouden reageren, en niet direct van moedwilligheid uitgaan. Dus contact proberen te maken uit interesse en menselijkheid. Dus niet, zoals nu vaak gebeurt, kijken, constateren en oordelen, maar ook zelf je proberen erin te mengen. Ik weet dat dat echt niet altijd lukt, maar vaak ook wel.

Lezen is ook een kunst

'als je zo`n ernstig vorm van kindermishandeling in het visier hebt ga je niet naar het amk maar de politie.'Die stap was al beschreven. Is zelfs al bekeken of het zin had beroep aan te tekenen tegen het feit dat de politie het niet in behandeling wilde nemen. Politie heeft met groepsleider gesproken en geconcludeerd dat het een onhandelbaar kind was. Tsja, en die sleep je dan als professional over het vloerkleed, tot bloedens toe. Om haar vervolgens op transport te zetten naar de andere kant van het land, waar ze moest zeggen dat ze gevallen was met de skeelers. Het 'onhandelbare' zat het erin dat ze niet onder de douche wilde. Grappig en pijnlijk detail: juist omdat en vermoedde dat moeder de dagelijkse zorg (douchen tanden poetsen) niet goed deed is ze it huis geplaatst. Alleen moeder heeft naar nooit over het vloerkeed gesleept. Toen AMK gebeld. En de inspectie. Maar dan moeten er meer klachten binnen komen over meer kinderen, wil de inspectie iets gaan doen.

Dus Mirjam gelijk: 'Met dit antwoord bevestig je het gelijk van tsjor. Er is geen mogelijkheid om ingrijpen te verwachten bij mishandeling door professionals in individuele gevallen. Er is hooguit de mogelijkheid dat de inspectie na een veelheid van klachten over een instelling adviseert bij die instelling geen kinderen te plaatsen. Een algmene maatregel, geen individuele. Een stap verder is weer een algemene maatregel, alle kinderen worden uit de instelling geplaatst.'

Tsjor

Tsjor

je komt met een verhaal wat ik niet kan checken dat kan je niet als illustratie van je gelijk opvoeren evenmin als dat Miriam met concrete zaken komt aanzetten.