Veilig Thuis, hulp

Brief Amsterdam

Ik denk dat Liza in Amsterdam woont.
Die brief is standaard in Amsterdam.

Voelt heel vroeg aan inderdaad, je kind is dan net twee.
Maar is natuurlijk niet heel vroeg als je ruim de tijd wil om je te oriënteren, scholen te bezoeken en na te denken.

Overigens had het in ons deel van Amsterdam formeel geen zin om kind extra vroeg in te schrijven, omdat selectie niet op basis van inschrijvingdatum gebeurt maar op basis van afstand huis-school, postcode, loting, of zo. Informeel denk ik trouwens dat het wel zin kan hebben om al in een vroeg stadium contact met een school te hebben, dat je kind dan toch meer kans maakt.
NB voor leuke en goede basisscholen in Amsterdam zijn te veel inschrijvingen en wordt geloot of anderszins geselecteerd. Ook voor scholen met een speciale aanpak wordt geselecteerd. Wil je je kind graag naar een Vrije School of Montessori- of Daltonschool, dan lijkt het verstandig om al vroeg contact met de school op te nemen en te gaan kijken en praten

Twijfels over "Poets-poets! Poets je tanden!"

Momenteel zijn we al een rij zorginstellingen geweest. Heb een indruk dat de medewerkers die met kinderen omgaan zijn instrueerd om liedjes te zingen! (Overall behalve in kraamzorg hadden ze dat nog niet... inn het zwemles, peuterspeelzaal, ziekenhuis.)Heb ook gemerkt dat alle zorgmedewerkers zinden hetselfde repertoire! Zonder afwijking, hetselfde 6 of 8 liedjes gaan in rond... "Poets poets, poets je tanden..."In het ziekenhuis zongen ze dat bv. op een moment toen ze ging bloedtest nemen en kind schreeuwede. Op een zwemlest voor een achtergrond van activiteiten etc. "Dat is recht, dat is krom en nu draaien wijhet wieltje nog eens om om om..." Het werkt op een principe: begeleider zingt voor op een harde stem en eigenlijk is verwacht dat ouders en straks ook kinderen gaan mee zingen. (Klopt het?) Waarom zijn deze liedjes gekozen? Woorden, lyrics... liederen gaan niet over lief zijn tegen dieren of elkaar, of over vriendschap, niet afwal op grond gooien, minder kunststoffen en olie derivaten te consumeren, hoe om vrienden te behouden, bloemen planten... Lyrics geven ook lichte illusie alsof we op een tropische land wonen... " Jongens, meisjes, aan de kant, daar komt mama Olifant" of "ze kunnen zeggen wat ze willen maar op deze land... En het nijlpaard de aller-grootste bek bek bek." Zijn kinderpsychologen allemaal mee eens dat deze informatie op jonge leeftijd kinderen belangrijk is te weten? Ook heb twijfels over het harmonie van liederen: Ze zijn allemaal "adrenaline push ups"... niet melodien waarop kind rustig wordt en in het balans komt met zelf en omgeving, Het brengt hersens zeker in beweging en maakt wakker maar nogal zoals extasy pill of energie drank. Is het echt de bedoeling geweest? Tegenoversteld een opwarming voor groepshysterie. Is het goed onderzocht dat juist deze liederen essentiele basisvundament voor onderwijs moet gelegd worden? Waarom mogen begeleiders en zorgwerkers zelf niet bepalen wat ze zingen?

Hier geldt denk ik het principe ...

"Never mind the words!"

Zie:

Intentie

De intentie is goed.

Dat jij alles stom vindt daar kunnen ze ook niks aan doen.

Zo was mijn zoon panisch voor van die verklede mensenpoppen. Die zie je dan ook overal. Nooit heb ik gedacht dat dat stom was. De meeste kinderen het wel leuk vinden. Zo ook met het zingen. De meeste kinderen vinden dat leuk. Mijn kinderrn vomden dat liedje met de grote bek van dat nijlpaard prachtig. Met klappende armen om de bek na te doen.

Maar dit wordt niks. Ga verhuizen naar een land waar je het wel naar je zin gaat hebben.

Liza, dat heet de cultuur van een land

De liedjes die jij noemt zijn 'onze' liedjes. Die horen bij ons. Die zijn deel van de geschiedenis van mijn kinderen en daarmee ook van mij. Ik ken ook liedjes van de geschiedenis van mijn moeder, die heeft ze mij geleerd. En ik ken ze nog steeds en heb ze ook met mijn kinderen gezongen.
Jammer dat jij onze liedjes niet goed genoeg vindt.
Wij hebben een tijd in een ander land gewoond. Wij vonden het leuk om daar de belangrijkste kinderliedjes te leren. Zo leerden wij een stukje geschiedenis van dat land. En de mensen in dat land waardeerden het erg dat wij hun liedjes wilden leren. Die liedjes heb ik ook aan mijn kinderen geleerd.

Ik heb twee adviezen:
1. Stop met al die kritiek. Richt je op dingen die echt belangrijk zijn, zoals je kind weghouden van de jeugdzorg.
2. Leer onze cultuur en onze taal kennen. Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste kinderen van de wereld, volgens onderzoek. Er moet toch iets goed zijn in ons land.

ik geloof geen barst

van die hele Liza. Ik denk dat het iemand is met te veel vrije tijd. Een soort Pindar, zeg maar. Steeds komt er wat anders bij en wordt het een beetje extremer. En als ze wel echt is, dan snap ik de zorg van Velig Thuis zo onderhand wel...

als je naar ambulance moet bellen, doe het niet zo...

Het is moelijk om achteraf vast te stellen, wat zijn basis voor ongelukken. Waarom gebeuren ze op een plek en op andere niet. Duidelijk, als onze kind zou had in een rubbere speelzaalkamer onder scherpe cameras en begeleidsters oog, zou deze verhaal nooit gebeurd.Over ons, we zijn zon jonge stelletje, maar tegenwoordig beide boven 30. Beide hoog opgeleid thuis werkende zzp-ers. Ouders geworden had we beiden flink hobbys en projecten stop gezet. Ik zelf heb mama rol altijd onbewust gewacht dus hele dat nieuwe wereld met mooie kleertjes maken en sokken breien en liedjes zingen vulde vanaf dan mijn leven. Wat we niet wisten voor kleine geboren was, hoe verschillend we tegenwoordig naar wereld kijken. Voordat hadden we gewoon over cultuur en creatieve onderwerpen gepraat. Schijnde dat mijn man is dol op ambtenaren en regels. Hij heeft kennisen tussen politici en wetgevers en hij zou nooit persoonlijk iets doen wat tegen huidige regelgeving gaat. Hij is een senior proffesioneel. Het leven heeft hun bedankt voor het loyaliteit met stabiele comfort gevoel wat hij heel hoog bewardeert. "What you see is what you get." Normen en waarden. Diccipline. In andere hand, ik ben ook creatieveling maar ken geen ambtenaren, werk vooral op projecten wat zou liever "een linkse hobby" genoemen. Veel kleine projecten meegemaakt wat waardevol zijn maar geen grote geldstromen leveren. En ik zelf ben meer een tiep van "mislukte kunstenaar." Of over wat meer sceptisch persoon zou zeggen dat ze "kunstprojecten wat nooit niks op leveren." Ook hou ik heel erg van onze dochter en als daar zorgsysteem aspecten heeft waarop ik als moeder kwesties heb of wat mij niet mee vallen, vraag graag voor alternatief. (Filosofie van mijn man is meer: "je bent wat je verdient, je verdient niet veel dan heb je niet veel te zeggen wat je krijg...")Hij is altijd met mij mee eens. Bijna. Behalve als ik zeg: "ik heb alweer een regelgeving gevonden, kunnen we dat anders." Alles behalve dat. Frustrerend. Buiten dat is het leuk. Kleine groeit en we doen al een jaar radeloze poging om een bredere woning te vinden in een regio. (In het meest dichtgebouwd en een van de meest overbevolkt regio ter land.) Dus, we wonen nog steeds in dat 1 mens appartement wat ook een kantoor voor voltijd werkende zzp-er is. (Hij is erg goed in wat hij doet en werken van thuis is voor hun geen enkele probleem. Ook zou betaalbare kantoorrruimte in onze regio gewoon niet te krijgen zijn. Ook kan hij zo werk en hobby combineren. Zzp-er zijn of thuis kantoor hebben, trouwens betekent niet iemand die met computer in bed zit dagen lang maar iemdand die elk dag vanaf 9.00 achter de tafel zit, pak aan. Ik maak de boterham. Hij zou daarvoor niet meer tijd hebben.) Dagen besteed ik met kleine samen. De "kleine kamer" is een kinderkamer geworden en onze dagen besteden we met kind of in kinderkamer, in keuken, in gang of naast huis of op buitenactiviteiten. We gaan so veel mogelijk naar buiten. Veel naar het bos, veel mogelijk naar wilde omgevingen of omgevinden die niet met asfalt zijn bedekt. Kleine loopt goed maar is erg niewsgierig om nieuwe beweginen uit proberen en zie graag dat zij niet op steen valt. Ook is zij meer zon tiep die niet alleen kinderwagen zit maar die graag rond klimt. Heb zelf best veel ervaring met kinderen en kinderliteratuur dus tijd besteden met kleine is als een grote cadeau geweest. Dus we had alweer een leuke dat. We had al een tijd een discussie op tafel. Ik zei dat zou leuk zijn dat kind krijgt een mooie kast. Zon kast wat is een activiteitscentrum. Waar zij kan veel doen. Als tafel gebruiken en als een kledingkast. Zelf daar kleren op hangen of knuffels op rij zetten. Ga ik met dat verhaal dan naar man toe, hij is mee eens dat de kast is nodig. Wel ook wil hij echt dat tot we zijn niet naar bredere woonplek verhuisd zou ik niks kopen. Ik had andere idee. Verhuizen gaan we, dat duurt nog misschien half jaar. Tot dan moet ruimte nieuwe activiteitsmogelikheiden aan bieden. Maar ik had ook geen zin in dat "ja en nee en jaa en nee..." dus ik tekende zelf de bouwtekeningen voor dat kast, ging naar bouwwinkel, haalde timmermanshout. Had dat thuis gebracht. Toen kleine sliep in maat gezaagd. Hele gang was vol van zaagzel en zo... De slaaptijd van kleine varieert maar op deze dag was het iets rond 3-5 uur. En dan was kleine wakker omdat onze leelijke deurbel deed en postbode had een pak gebracht. Zon mooie enorm grote kartonnen doos. In onze familie is een traditie dat we sturen pakketen voor elkaar. Omdat het is nogal internationale volk. Veel omas en opas en neefjes en ze allemaal wonen in andere land. Dus pakken sturen met mooie spulletjes is allegewoonste zaak. Deze pak was vol van mooie kleren wat mijn ma had voor kind gekocht. Een mooie nieuwe t-shirt met Duitse vlag daarop. Een paarse ski-jas, teddybeer, gedroogde appels, pak met koekjes, schoenen met amerikaanse vlag etc etc. We meestal dancen veel rond dat pak. Nemen spullen uit. "Ohhoo" en "ahhaa" en dat duurt ook nog flink. Doos zelf is een grote attractie. Kleine kan daar in klimmen en uit klimmen. Etc etc. Ik was nogal blij voor het pak omdat ik dacht dat "jee, terwijl kind deze kleeren aan past en rommelt met spullen kan ik rustig mijn taak af maken. Stukken van hout verzamelen, op ruimen, dat ga nu met kleine spelen en ooit later dan maak dat kast af... van het volgende slaaptijd van haar, waarschijnlijk..." Wat ik dus deed was, een verzending van ma naar de kinderkamer zetten. Dat "je mag nu met dat doos effe spelen...". Maar blijkte dat in deze doos had moeder ook een kleine plastic zak ingedaan. En in een plastic zak had zij met beste bedoeling een klaine flesje gepakt. Voor schoonmaak. Het spul heet https://nl.wikipedia.org/wiki/Kaliumpermanganaat Dus onze slippe kind had het fles met dat kaaliumpermaganaat in een pak ontdekt. Zij haalde het uit een plastic en had dat open gemaakt. Volgens elk regelgeving van EU is gesteld dat medicijnen voor buitengebruik MAG NIET verkocht worden zonder kinderslot. Maar blijkbaar een producent van deze vles had dat niet gevolgd. De vles was bedekt met erg dunne plastic deksel. (Degene die op jaren 70 misschien nog toegestaan waren maar zeker niet 2017.) Deksel viel af. We met man ontdekte dat kind staat in kamer met mond vol van paarse poeder. Had mijn man gevraagd om ambulance bellen omdat daar moeten specialisten zijn die weten ons te zeggen, of inslikken van het stof gevaarlijk kan zijn. En dat het moet snel gebeuren. Het meest vervelend is, tussen moment toen ik nog kind onder mijn ogen had, blij, spelen met verzenddoos en moment toen zij al met open vles in hand, mond paars, dek paars, stond, waren minuten. Maar we had zelf niet gezien, of zij gewoon raakte stof aan met mond of zij had ook iets geslikt. Voor ambulance had mijn man uitgelegd, waarover dat gaat. "Onze kind is hier met kaliumpermaganaat, wat om te doen... we verdachten dat zij heeft dat ook in mond genomen." Destijds nam ik kind onder dousche en had haar mond flink gespoeld. Tot de ambulance kwam. 2 jonge meneren. Meneer medische specialist gaf kind een knuffel. Luisterde naar ons. Keek naar kind. (Kind was blij met knuffel en eigenlijk zat een beetje zo uit dat oehh, wat nuu, spannend, spannend... bleek rond kijken in de auto en zo... Zij is erg blij voor aandacht, altijd.) Meneer mediche specialist zei dat weet niet wat onze "kaliumpermanganaat is." Ik vertelde dat in ouderwets huishouden was het gebuikt als een schoonmaakmiddel, ontsmettingsmiddel. 2 kleine kruimels voor 1 liter water. Daarnaa had medische specialist ergens gebeld. Gevraagd of ze iets over dat middel weten. Hij kon niemand aan de lijn krijgen of ja. Herinner niet. Meneer medische specialist was niet tevreden doen zag dat kind niet Nederlandse maar Letse passpoort heeft. Ook was hij niet blij toen hij ontdekte dat kind niet mamas maar papas naam heeft. Ook zag hij dat ik Letse passpoort heeft en wou weten, wat is het een land. Mijn man, ik herinnerde, probeerde daarover iets uit leggen. Meneer medische specialist pakte een telefoon en rapporteerde daarin naar een ziekenhuis: "We hebben hier een kind die heft een stof geslikt van een buiterlandse afkomst." (Is deze uitdrukking niet overderven, dacht ik.) Op ieder geval zei hij niks ons over of het gevaarlijk is. Wel zei hij, we gaan kind verder goed controleren. Maak jullie geen zorgen. Hij zei me: "geef kind aan je man en breng kind nieuwe kleren van boven." Wat me niet goed tegen viel was hun "toon of voice". Ik ren nergens kleren brengen of wat dan ook als daar een kwestie is, of alles goed met kleine is. Ook is niet in onze familie traditie kind zomaar van hand in hand gooien. Het is geen bal. Dus ik zei, "nee, bedankt, we gaan samen met kleine aan kleden." Dus we gingen naar boven. We wonen niet op 1ste verdieping. Dus klimmen, deuren, naar kamer, kleding zoeken. Alles ging soepel. Schoene luiers mee. Het meneer medische specialist was nogal vreemd. Hij vond zaagzel op grond NIET LEUK. Hij bleek rond kijken alsof hij heeft in plan om bos spuiten ergens te ontdekken. Hij bleef rond kijken. Hoofd steken naar keuken etc. Hun besprek was nogal bot. Voor mijn man zei hij: "... maar u bent 50 jaar oud, is het niet te oud om kind te krijgen?" (vanaf deze moment bezefte ik dat vind hun niet meer aardige persoon.) En mijn man, het meest nette mens ter aarde begon excuses vragen over niet schoongemaakte huis. Dat "sorry, we hebben een rommeltje...sorry sorry, ik ben in deze dagen me niet goed gevoeld en niet kunnen so veel opruimen". Hij is een perfectionist. Als hij zou kunnen, zou hij willen dat onze huis zou vol tijd brandschoon zijn, zonder geen enkele vlek. Lege tafels, weinig spullen. Mijn man heeft passie voor lege tafel en lege aanrecht. En dat het zou geen enkele speelgoed nooit op vloer liggen. Het is ook een kwestie hoe om daarop te kijken. Wat is rommel voor een mens is belangrijke project voor andere. Veel van speelgoed wat kind speelt laat zij liggen en in 10 minuut speelt zij verder. Dus als ik zou altijd tussendoor gaan opruimen zou zij nooit concentreren. Eigenlijk was het helemaal geen rommel. Ik ruim elke dag op. Het is nooit een huis at zit huit als een interieur van een huis magazine maar een interieur waar zijn activiteitseilanden. Een plek waar 1 hoek is schoon, andere niet... andere wel... andere niet. Dus geen massale chaos. Gewoon ruimte die heel erg actief van alle kanten in gebruik is. Geen schimmel, geen paddestoelen. Geen bergen van niet afwegen stoff achter de koelkast. Geen dubbele laag stof onder vloertapijt. Ook visueel zit het niet gewoon uit omdat mijn man heeft een gewoonte om alle eigene spullen op hoge plaatsen zetten. Dat is genoeg om keuken een rommelige "look" geven. Of schoenen van kleine. Ze blijven nooit strak in rij. Nooit. Omdat kleine doet ze aan en uit 20x per dag. Het is gewoon zo. Meneer medische werker op ieder geval bleef bij ons in appartement niet meer dan 3 minuut. Ik trok kind nieuwe net als cadeau gekregen aan(nogal leelijke maar cadeau) en 5 minuut later had meneer medische werker ons al overgegevn naar ambulance wachtkamer. Hij had mij of mijn man NIET gezegd dat hij heeft plan om tegen ons een melding doen. Ook heb niemand in ziekenhuis ons gezegd dat tegen ons melding gedaan. Ook hebben ze niet ons toegegeven dat ze iets van ons weten. Hele rond begon vanaf begin! Ze vroeg "wat er is gebeurd?" "Wat is dat een spul, kaliumpermanganaat?" "Heeft kind dat in genomen?" Dan zei ze dat ze weten niet of het gevaarlijk is maar dat ze proberen om achter te komen. Denk dat een moment, toen we daar so zaten op een wachtkamer zag dat het ongeveer 23.00 is. Dan zate we nog ca. een uur. Ik moest dat verhaal, hoe dat allemaal gebeurde nog denk 2 of 3 keer herhalen. Ze stelde kwesties, watvoor pakket. Wie heb dat gestuurd. Kontroleert u als een ouder dan niet, wat staat in pakketten. Ik doe! Prikkelige vraagstelling. Mevrouw met grijse haar die me alle deze vragen stelt is heel goed daarin. Zij weet welk kewesties in welk volgorde te stellen. Ik blijf af wachten, wanneer zeggen ze eventueel, OF MIJN KIND OKEE IS, maar ze blijven mij controleren. Wat kind eet, wanneer slaapt. Ook komen nogal rare vragen. Of papa van kind een gezag heeft. Of we zijn getrouwd of waarom niet of hoe zit met onze gezin eigenlijk. Ik voel wel intuitief aan dat ze zonder woorden mij beschuldigen. Waarom mij kind papas naam heeft. Ik probeer ze ook uit leggen dat kijk mijn wens is geweest dat kleine papas naam heeft. Als ik zou dat willen veranderen zou het 800 euros kosten. Ook zou leuk zijn dat we beiden kunnen kind naam geven maar dat mag niet. Ik kijk naar de klok. Het is 00.00. Kind moet al lang slapen. We blijven in het wachtkamer. Kind probeert om te slapen. Het team van ziekenhuis komt en gaat. Ze doen de bloedtest wat voor kleine erg pijnlijk is. Medische werkers zingen vroolijk "zakdoeken leggen, niemand zeggen" en "op een maanenschijn, op een maanenschijn", zij prikken kind in totaal 2 keer. Kleine huilt zelf kapot. Haar hand is donkerblau geworden. (Blijkt dat de mens die bloed had genomen deed het voor het eerste keer of zo...) We bleven daar overnacht. Is het okee met de kleine? Mevrouw met grijse haar die heeft me duizend vragen gesteld zoekt kind door. Uitkleden. Zij zoekt op elk kras en puntje wat op een huid van mijn kind is en ik moet vertellen, wat het is en waar heeft zij dat gekrijgen. Bijvoorbeeld... het puntje achter de oor, waar komt het vandaan? Nou, leg me uit... elk puntje heeft een verhaal. Een punt heeft zij gekrijgen toen we door de bos rende en zij drentelde naast braam. Andere puntje omdat zij haalde een aroma-kaars uit mijn hand en steekte zelf. Punt op een voet? En deze rode? Zij heeft een kippenhok gaan knuffelen? Ik leg alles uit hoe dat is geweest. Onze kind is nogal beweeglijk. Veel krassen heeft zij niet. Wat is verdwijnen ook snel. Maar ik probeer mevrouw medische werker met grijse haar volledige overzicht geven. Ook controleren ze billen van onze kind. Luier uit en ze kijken daar tussen. Het is okee. Zij krijgt nooit thuis wegwerpluiers, alleen wasbare en altijd eenmalige luiers. Geen verhaal van 2x hetselfde luier aan. Gaat nog uur door. Komt mevrouw medische werker terug... met collega. En ze herhalen vragen en ze herhalen controle van puntjes en billen van kind. Midden van het nacht zuin we beide met kleine totaal uitgeput. Ze rijen ons naar een afdeling. Ik weet nog steeds een simpele antwoord op een vraag, is het Kaliumbermanganaat dan schadelijk of niet? Elk 3 of 4 uur komt binnen nieuwe medewerker. Voor wie ik leg opniew uit, wat is gebeurd. Ze vragen alweer ca. waarom heeft kind papas achternaam. Ik word moe. Het was voor mij de punt toen besloot dat eerste wat we doen, als we thuis zijn, we gaan deze 800 euros voor gemeente betalen en kind krijgt mijn achternaam. Ik kan niet meer leven zo dat elk zorgwerker mij deze vraag stelt. "Hoe, u bent een moeder maar kind heeft andere achternaam? Bent u ECHT moeder? ECHT? ECHT?" Het mevrouw medische werker met grijse haar komt vanochtend en zegt dat deze kaliumpermanganaat is INDERDAAD ERG GEVAARLIJK. (Ik kijk in haar ogen en heb soort van gevoel dat zij meen het niet serieus.) Daarna zegt zij... "daar zij echt veel mensen dood gegaan daardoor..." Voor mij bleek meer dat we so hard waren bedisseld... dat het niet veel kan met verkiftiging te maken zijn. Daar was geen procedures! Ze bleef gewoon komen naast onze bed en elk keer nieuwe vragen stellen! Plus, het hand van kind was donkerblau geworden van bloedtest. Daarop gaf ze geen enkele aandacht. Het mevrouw medische werker met grijse haar zei ook: "Om zeker zijn dat het kaliumpermanganaat niet in een lichaam is gekomenz zou ik jullie wel zeggen dat jullie nog voor 2 dagen hier blijven." Ik had soort van gevoel dat "als we langer blijven moet kleine nog bloed geven en zij heb al een blaue hand" dus zei ik zelf dat "bedankt, we gaan nu thuis, als mag." Dat kon. Daarvoor was nog 2 medische proffesionelen die had naar kind moeten kijken. 1ste kwam naar het bed. Keek naar kind. Ik moet alweer kind broek af doen. Ze liet alweer alle puntjes en krassen wat kind heeft 1x zien en ik moest vertellen, op welk gevallen zij had ze gekrijgen. (Kinderen vallen wel eens maar niet hard. Krassen waren klein. Wat soort van controle is dat? Had ze gewoon willen weten of ik ook weet waar komen ze vandaan of... was nogal raar.) Daarna kwam een jonge medische proffesioneel, een dame. Die zei "we weten niet wat deze kaliumpermanganaat doet. Het kan niet heel schadelijk zijn. "JE moet op komende dagen een poep van JE kind blijven kijken. Als het zwart is, dan contact met ons op nemen". En opletten, of kind niet koorts heeft. Niet vergeten, steek termometer voor kind in de kont niet in mond. Het is handiger." (Vond het ook nogal vreemde opmerking, wat hebben die zorgwerers altij met ....?)
We stapte uit het ziekenhuis. Viel een beetje als uit stappen van een film studio. Ziekenhuis was vol van cameras geweest. (Wat kijken ze daar so erg? Reacties van patienten?) Kleine had daar een mooie kinderwagen kunnen uit proberen dus we ging kijken of het lukt om haar ook zon stuk te kopen. Dat was daar in het winkel niet. Wel kreeg zij een houten puzzle en we ging thuis om daarmee te spelen. Papa vertellen hoe dat was. En eigenlijk waren we erg teleurgesteld, dat deze spul in zon belachelijke verpakking was. Dat het so los viel... We waren so blij dat het gelukkige ongeluk was. Ik begon een beetje opruimen, kind speelde. Happy end. En dan weekje later kreeg we deze Veilig Thuis brief waar stond dat ze beschuldigen ons niet maar komen wel controleren. Nog een controle was afgesproken. Toen we van ziekenhuis uit kwamen, kreeg we ook een afspraaktijd om kind nog een keer voor een arts laten zien. Het was een week later. Vreemd genoeg, emotioneel was het warrige bezoek. Had bedacht dat ze vragen over gezondheid van kind. Maar alweer, ze controleerde of haar billen schoon zijn en alweer een over lichaam controle. Of zij niet krassen heeft. (Misschien waren ze op zoek voor kenmerken van of we misschien kind slaan of zo...) Meneer medische werker had niet uitgelegd wat hij zoekt maar hij was wel iets aan het controleren. Ook vragen wat niks met gezondheid van kind of het redenen waardoor we zijn gekomen, niks te maken hebben. "Heeft kind wel eens een kinderwagen?" "Wat soort van transport jullie gebruiken?" "Vind u niet vreemd om borstvoeding geven? Daar is genoeg kunstvoeding soorten?" Ook best sappige opmerking van een dochter, als ik uit leg waarom ik borstvoeding geef grint hij: "dan ben je zelf een melkfabriek..." We bedanken voor hulp en ondersteun. Niemand van ons gecommuniceerde medische werkers had ons toe gegeven dat daar een melding tegen ons is gesteld. Maar iedereen die deze verhaal hoort en ons kent reageert so: "noujaa, logisch krijgen jullie een melding als jullie al 1 had... dan komt ook een andere..." Het eerste was helemaal geen melding, dat was een kraamzorger die probeerde me termomeeter in kont steken! En daarna melding doen. En dat was terug genomen! "Wat telt is wat op de papier staat, niet wat gebeurde..."

ik haak af

Ik herken me hier niet meer in.

Koekkoek

Duidelijk.

ik snap het

Dit is het verhaal van hoe het allemaal kwam dat VT op bezoek kwam. Inderdaad een heel naar verhaal en ik snap best dat je door zoiets mee te maken wantrouwig wordt tegenover alle "hulpverleners". Vooral dat ze meer geïnteresseerd leken in het vinden van "mishandeling" dan in de gezondheid van je kind is echt vreselijk.

Maar, Liza: je zal voorlopig toch te maken hebben met hulpverleners: VT, CB. En daarna komt de school, met hun ongetwijfeld goedbedoelde adviezen. Of dat in een ander land beter zou zijn weet ik niet. Ik vermoed eigenlijk van niet.

Ik volg het advies op van een familielid, dat overigens niet in Nederland woont: knik braaf, doe alsof je het eens bent met alle geweldige adviezen, maar trek ondertussen wel je eigen plan - tenzij het echt niet anders kan. Dan moet je of er tegenin gaan, of doen wat ze zeggen. Het is niet anders. Als je er slim mee omgaat en niet tegen alles protesteert, krijg je meer ruimte. En stuur je kind naar een Vrije School, daar vindt iedereen het normaal om een kast te timmeren of kleertjes te maken. Over vaccinaties wordt daar ook heel verschillend gedacht. Je zult daar minder problemen hebben dan op een "gewone" school, denk ik. Lees er maar eens wat over.

de kast van dat dag

De kast voor kinderkamer, wat toen, op dat dag van dat nare ongeluk gebouwd was, is nu klaar geworden. Erg mooi. Kind speelt met dat en gebruikt en zou zonder het ruimte niet meer voorstellen. Ook mijn man die meestal best kritisch is over wat ik knutsel of maak, vind het okee. Het is van hout. Bedenkt met papier mache en geverfd. En kind versiert het nog steeds met nieuwe tekeningen en zet daar met lijm stukjes papier op. En het lijkt naar een poppenhuis. Heeft verschillende verdiepingen en ramen. (Om toe te geven dat het niet alleen een berg zaagzel was wat voor iemand misschien hygiene of niet hygiene betekent. Voor ons werd het wat.) Ook bij deze VT schoonheids controles is helpvol geweest dat het bestaat. Daar bevaar ik grotere deel van spullen wat dagelijks in gebruik zijn.

de klacht tegen medicijn producent

We hebben het pot wat kind had los gekrijgen bewaard. Dus de dunne deksel voldoet geen regelgeving over hoe stoffen voor buitengebruik moet verpakt worden. Zou we tegen het fabrikant rechtzaak gaan trekken? Echt? Nee. Maar ben momenteel aan het brief voorbereiden, met onze verhaal en afbeeldingen. Ze worden naar fabrikant gestuurd met verzoek om daarover iets doen. Ook naar locale verpakkingsinspectie, daar in Letland. Hopelijk hoef niemand zon ongeluk meer mee maken.

Stuur ze

Alsjeblieft de samenvatting

Achternaam

Bizar verhaal.
In Nederland is het normaal (niet verplicht, maar gewoonte) dat kind de achternaam van de vader krijgt.
Ik kan me niet voorstellen dat er vragen of verbazing komen als kind de achternaam van de vader heeft.
Achternaam van de vader is namelijk volstrekt normaal.

Raar

'Over ons, we zijn zon jonge stelletje, maar tegenwoordig beide boven 30.'

'Voor mijn man zei hij: "... maar u bent 50 jaar oud, is het niet te oud om kind te krijgen?"'

Ik snap dit niet...

Verzonnen

Ik geloof het allemaal niet. Bij liza is iedereen vol vooroordelen. Volstrekt normale dingen zijn opeens bij haar raar en alle hulpverleners zijn idioten. Ook barst jan-en-alleman in gezang uit als ze een peuter zien.

Ook reageert liza totaal niet op onze uitleg of vragen.

eerlikheid...

Waarom zou ik in forum liegen? (In zang barstende zusters in het ziekenhuis is een waargebeurend! We waren in een wachtkamer, net gebracht met het ambulance wagen. Nog steeds niet wetend of het fles met dat Kaliumbermanganaat dan is gevaarlijk of niet en ze wou kind een bloedtest doen. En haar weins zijn nog klein en waren niet te vinden met naald. Ook vind kleine eng om vastgehouden zijn. Kind begon hard schreeuwen tijdens het bloedtest. Probeerde los schudden. Een van zusters hield haar vast en andere was op zoek voor een veen. En ze zang om sfeer te verbeteren.) Het eerlikheid van het verhaal... heb niet veel voor bewijs. Daar waren cameras in het ziekenhuis. Waarschijnlijk zijn nog opnames en rapports van het gebeurtenis. Als iemand wil me ooit testen of ik lieg kan mijn contacten geven. Het opschrijven van is gebeurd is ook een manier om andere ouders door geven wat KAN gebeuren. Ook om ons een beetje beschermen. (Momenteel heb niet veel garantie wat iemand ergens opgeschrijven of geraporteerd heeft.)

Liza

Je ziekenhuis verhaal zal best wel waar zijn. Ik vind het heel naar voor je dat het daar zo verkeerd gelopen is. Wat jij hierboven beschrijft, klinkt trouwens niet verkeerd maar goed bedoeld. Zingen tegen een angstig kind.

Maar volgens jou zingt iedereen overal tegen kinderen. Is iedereen tegen alternatieve opvoedingen en is elke hulpverlener in Nederland tegen Liza.

En dat is onzin.

goh

Is het nu Estland, Letland of allemaal gelogen. Het verhaal rammelt aan alle kanten. Er worden dingen beweerd die niet kunnen voorkomen in Nederland. Waarom zou iemand zoveel moeite hebben met het Nederlands als je zo'n enorme woordenschat hebt? Deur dicht op cb vanwege de taal? Waarom zoveel moeite met de achternaam van vader?

Eerste ervaringen in Nederlandse zorgsysteem.

Als excuus. Het is ook mij, mijne eerste ervaring in Nederlandse zorgsysteem. Voornamelijk ben 1 van zogenoemd "Oostblokkers" of "Culturele turisten" die in Nederland in persoonlijke en niet echt rationeel verklaarbare redenen banden had gelegd (ambities om kennismaking doen met locale literatuur, mee doen in kunstprojecten etc.) Zelf ben gewend dat ik ben nog steeds door onbekenden soms gevraagd of ik gedkoop of gratis arbeidsplaats wil aan nemen of waar ik werk als prostituee of een drugsdealer. Dus ik neem dat sociale imago van het etnische uiterlijk niet allehoogste is. Ook is veel angstverhalen wat heb in buurten gehoord over harteloos roverende, zonder geld werkende, hard scheldende Oost europeanen die geen enkele verstand van ethiek of openbare orde hebben. "People are strange when you are stranger." Maar als men te vaak in China komt is het kans grootm dat een moment aankomt wanneer het een vaster en vaster woonplek wordt. En omdat Letse zorgverzekering in Nederland niet geldt (alle procedures met Oostblok medische verzekeringen zijn bijna onmogelijk of moelijk aan te vragen of laten vergoeden, veel papierwerk maar ook vertalingswerk). Dus horend dat we een geluk hebben om kleine kind te krijgen, krijg ik van mijn man een contact van hun huisarts en hij adviseert mij hetselfde zorgverzekeraar nemen, wat hij heeft. We zetten de contract op de papier. Ik ga elk maand een vaste bedrag betalen en klaar. Het huisarts herinnert mijn man goed. Dus wensend allebeste, toe geef dat hij zelf niet een specialist is van dat soort van zaken. Hij neemt een telefoon, belt in het ziekenhuis en zegt dat hij een patient is die buiterlander is. "Zij is zwanger..." En hij vertelt over belang van Foliumzuur en het volgende dag ben ik aangenomen in het ziekenhuis. Waar ze meten, wegen, stellen heel veel vragen. Voor een mens die is jaren kerngezond geweest (geen koorts, geen kou, geen erftelijke ziektes, sporten, gezond eten) was het echt eert keer in 10 of 15 jaar, dat had arts bezocht. Dus wist echt niet wat te wachten. Waar zou andere mensen waarschuwen degene eerste keer naar arts toe gaan: Daar word HEEL VEEL vragen gesteld. En ALTIJD. Daar is vanaf deze moment niet 1 keer geweest waar ik ben naar een medische dienst gegaan, en niet hoeven actief informatie geven. Ook was ongewend dat deels is informatie wat patient moet geven, herhalen. Bijvoorbeeld als 1 medische werker heb je 1x gevraagd "Spreek je nederlands" of "waar kom je vandaan" dan stellen hetselfde vraag ook (waarschijnlijk) de rest 10 met wie je op deze dag spreek.
Het meest herhalende vragen van zorg of medische werkers: 1. over afkomst. Had ook deze vraagd probeerd om te negeren met "ja, hier ben ik, kunnen we nu met procedures beginnen" of dat dergelijks maar daarop kan men al best hard reageren. "Het is mijn land..." of "Als u dat informatie niet wil geven..." of dat dergelijks. Of gaat het goed. Op ieder geval, zelf eigene beste pogingen gedaan om integreren en inpassen beginnen 99 percent van besprekken met medemens die doet in principe een werk van IND. Vindt uit, wat is je afkomst. Heb je familie, waar. Waar meer. Voor het laatst heb thema probeerd te veranderen en testende medemens andere informatie aanbieden. Zoals waar ik heb gewerkt of wat is mijn beroep of waarom is mijn beroep interessant. Of waarom is leuk om kind te krijgen. Of iets van emoties. Maar deze themas blijken medemens dan nogal niet so belangrijk. Conclusie, zorgwerkers zijn waarshijnlijk instrueerd om te controleren of gegevens van mens kloppen met gezicht en dat doen ze door stellen deze vragen. (Hebben ze trainingen daarvoor?) Dus, mens die is in samenleving gekomen in latere leeftijd krijgt automatisch rij van vragen, controleren "nationale identiteit." Een veelgewoon truc om dat te controleren is, word gevraagd: welk talen spreek JE? Gewone mens reageert altijd, noemend moedertaal eers, daarna 2de taal etc. Het is een zorgwerker ook manier om te weten hoe goed patient geintegreerd is. Bewuste keuzes gedaande noemt nederlandse taal eerst en daarna arabisch etc. Alle vragen wat worden gesteld, probeer ik dus altijd snel mogelikheid te beantwoorden. Vaak worden antwoorden ook opgeschrijven. Bij CB met kind. In het ziekenhuis had ze altijd 2 soort van vragen. Eerste afkomstcheck vindt mondelijks plaats. Daarna vastgelgegd vragen van computer. In begin raakte ik vaak in war, nog thuis, dag later dacht ik soms... waarom had ze dat nu moeten weten, of dat. Waarom bijvoorbeeld was daar bij het laatste ziekenhuis bezoek een vraag "vindt u kind wel eens knuffeldieren leuk, speelt ze wel eens met knuffels?" of standaarde vraag "voelt u soms depressief?" ook vaak voorkomende vraag "heeft u slechte sexuele ervaringen?" En nog wat. Iemand die dat allemaal niew is... Het is echt gewoon normaale verschijntsel en tot nu ben daar al gewend. Pas na bezoek van zorgwerker is het best gewoon snel mogelijk besprek vergeten. Thuis zitten en analizeren, op welk manier juist deze antwoorden ze zou verder helpen... had dat vroeger veel gedaan maar dan opgegeven. Zoud dat ook voor eigene kind leren. Dank voor het belletje van huisarts mog ik de zwangerschaps controle in het ziekenhuis doen. Daar leerde ik deze fenomeen van veel vragen bevattende test-stysteem kennen. En zwangerschapsgroep in principe was ook een plek waar ik eigene eerste boek kreeg. Wat ook opmerkelijk aanviel. Elk instantie waar ik als bevallende of als ouder heen heb geweest, heb ons ook een dikke, kleurgeprint publicatie gratis mee gegeven. Vaak ook geillustreerd. Met erg kort zinnige, temporijke stijl geschrijven. Slogans die lijken op slogans van producen en diensten. Elk boek heeft ook lijntjes waar zorgwerker kan inschrijven en ook notitiepaginas waar patient (wij dan) kunnen iets opschrijven. In totaal is op onze boekenkast, dat zonder uitgaves verzameld met laatste 2 jaar, denk rond 10. 2-5 kg van papier. Zwangerschapsgroep was een plek waar vrouwen die zwanger zijn kwamen periodisch om zelf te laten zien. Ook zat we daar in rond en vond een groepsactiviteit plaats. (Het lijkte een beetje naar speelgroep van kinderen, was leuk en meer ervared moeders vertelde hoe zijn vroegere zwangerschaps zijn verlopen.) Het gaf ook een mogelikheid om te vergelijken hoe mensen toch andere manier zwangerschap ervaren en was leuk om te weten dat een medemens dat ook doet en hoe dat verschilt en ervaringen verschillen. Daar is gezegd dat vrouwen zijn meer gericht op bevallen zelf en man daar rond is meestal degene zorgt voor economische aspecten. Bij zelf ervaren ergens in het midden van het zwangerschap nogal een twijfel, of het nu echt een goede idee is in China te bevallen. Het kwam nogal omdat begon erg sterk te realiseren dat helemaal kan niet zitten en helemaal kan niet werken. Dat je kan als stuure zzp-er zijn en daar kan klanten zijn maar je gewoon KAN NIET werken. En wonend in het buiterland, was ook helemaal niet voorbereid om oplossingen te bedenken. Wat doe je als je ergens gewoon ligt, je kan je niet bewegen, je bankrekening staat leeg, je bent in een wijk waar je niemand kent en niemand in je geinteresseerd is. Gewoon niemand. En gaan maanden en tegenwoordig blijkt situatie niet veranderen. Eenzaamheid, maanden lang was bijna niet vol te houden. Bewegingsbeperking kwam, zoals van onderzoeken schijnde nogal van kleine die in stuitligging lag. Van binnenkant viel het aan als zou ik een huisje geworden voor een kleine en moest echt niet meer bewegen dat ze zou kunnen daar in krappe omstandigheiden rustig kunnen blijven. Zij was in stuit ligging en ook groot. Genetisch waarschijnlijk, van vaderskant. Dus al 4 of 5 maanden voor bevallen kon niet echt bewegen in vergelijking had gelezen dat daar mensen zijn die tot de laatste dag voor bevallen kunnen werken. Was daar een duidelijke handleiding, wat doen vrouwen in dat soort van situatie? Eigenlijk kon nergens directe aanwijzing vinden. Eventueel schijnde dat nieuwe man van mijn moeder, gehoord van situatie, besloot gewoon sponsoreren. 1x per maand maakte hij gewoon me een cadeau op mijn rekening. Kleine bedrag wat ik ga later terug betalen maar wat hielp erg bij aankoop van spullen of betalen van zorgverzekering of eten omdat zwangere dame at onzettend veel. Wat ook niew was in het zorgsysteem, eigenlijk veel wat bij bezoeken van ziekenhuis was besproken was hetselfde wat van forums is te lezen. Daar zijn directe overeenkomsten. Dus alles wat is mogelijk om in internet van literatuur te krijgen word ook kort verteld bij artsbezoek. Wel komen nieuwe vragen bij zwangerschapsgroep. Ze willen weten of je gaat borstvoeding geven, ze willen weten, of je kan goed tegen stress. Ze illen weten of en welke zijn je doorslaanvermogens. Ik realiseer ineens daar dat van mij denken ze nogal dat het zwak is... Veel vragen relateerd sectie bleven voor lang tijd hangen. Tegenwoordig is het makkelijk op zwart en wit lezen dat je gaat naar keizersnij, dat is goed voor je kind en punt. Maar emotioneel, realiseren, waarom dan, of natuurlijke bevallen echt niet kan, vragen over herstellen, vragen vragen... ineens herkende zelf als een hulpeloze mens die niet echt meer kan bewegen, niet echt kan werken, niet kan echt niks doen behalve een huisje zijn voor kleine... en had eigenlijk ook heel veel vragen, soms zelfs domme vragen... maar wel veel... dat het gaat bij de boek... keizersnede... maar om te realiseren waarom precies, hoe is kleine daarin? Waar is zijn hooft? Waarom word mij gezegd op een moment dat hooft is daar en andere moment dat op andere plek? Daar vond lange uitleg plaats, hoe natuurlijke zwangerschap loopt maar over keizersnede was niks. Het was gewoon "maak je geen zorgen, het komt goed..." en klaar. Kon wel iets van literatuur wel vinden maar eigenlijk zat alweer in een informatie vacum. Het viel ook een beetje aan alsof het medische systeem die in het begin stelde me duizend vragen, wat ik had allemaal antwoord gegeven is erg kortzinnig geworden. Als ik vragen stelde kreeg ik best herhalende een en hetselfde zinnen terug. "Maak geen zorgen." "Het komt goed." "Word een operatie gemaakt, we geven je een datum". En dat is het. En toen in het begin liep vaak uit het zieknhuis, denkend, waarom stellen ze zon vragen. Dan in het einde liet uit het ziekenhuis denkend, "ik snap nog steeds niet, hoe gaat het da gebeuren?" "Ga ik dood?" Gewoon balans tussen vrage wat worden gesteld en vrage wat word beatwoord was uit de balans. "Zijn daar risicos bij keizersnij bij bepaalde geval?" Ook, daar was geen antwoord op. Alleen "dat is het beste voor de kind" was het bijna enige standaarde antwoord. Ook zei ze al van te voren. We willen ook zeker zijn dat je pas na bevallen in je huis een kraamzorgster krijgt. Je moet nu ons zeggen welk kraambedrijf ga je kiezen en de contact van een kraamzorgster die bij jouw langs komt. Ik wist toen zelfs niet wat het woord KRAAMZORG betekent. Van via via weet dat vrouwen altijd thuis zijn, dan komt moeder of iemand die daarvoor is uitgenodigd langs om te helpen. Maar zelf had een idee dat het zou moeten een rustige persoon zijn, iemand die een vriend van familie is. En we kan daarvoor betalen. Iemand die zorgt ook voor blije, leuke vroolijke sfeer. Had zelf al boeken gelezen voor jonge ouders, "Jou baby" etc. Maar dacht dat zeker is iemand handig te hebben die nog adviesen geef hoe dat beter kan. In praktijk schijnde anders te zijn. Het blijkt dat het patient, ik dus, kan zelf eigenlijk NIET eigene kraamhulp kiezen! Het word gestuurd van een grote corporatieve bedrijf waar werken laagbetaald arbeiders met hoge administratiekosten, in officiele kleding. Ook het bedrijf kunnen we niet zelf kiezen, dat is ook al geregeld door een zorgverzekereaar. We krijgen van het kraambedrijf 1ste set van literatuur. Een boek die heet "zorgplan van je baby" en ze nemen contact op om vast te stellen, wanneer zijn arbeider kan bij ons eigene dienst beginnen. Ik zie het boek, het webpagina, beschrijving van ze aanbieden. En dat voelt akelig aan. Het imago van een zorwerkster lijkt naar Mc Donalds werker. (Het glimlach, dienstklare glimlach van afbeeldingen.) Ook zinnen van reclametexts: "Bij ons in de buurt kan jonge moeder voelen als een koningin..." of "We weten beter wat goed is voor je baby..." Voor een hoogzwangere vrouw is deze wereld ... een beetje te veel. Het is ook officieel mijn grootste fout geweest als een ouder. NOOIT PROBEER KRAAMZORGBEDRIJF AFWIJZEN. NOOIT vraag voor alternatieven! Nee, daar is geen vriendelijke tante die bij jouw in een buurt woont en zou je komen om te helpen. Alles is geregeld... door je zorgverzekeraar dus daar heb je niks meer aan zeggen. In China wonend, had ik nogsteeds een illusie dat mijn wensen iets tellen... Ik herhaalde voor mijn man, ik herinner "jaa, maar schat, IK betaal voor zorg, is het niet logisch dat ik kan ook bepalen die mij komt om te helpen." "So werkt het niet!" riep mijn man. Het is officieel een eerste en langste ruzie geweest wat we ooit hebben gehad. Hij is een nette mens. Hij doet hoe dat MOET. En hij kon helemaal niet begrijpen, waar haal ik deze onzin idee, dat iemand op particuliere basis zou bij ons willen komen om kraamhulp te doen. Hij is zelf een zzp-er. Ik had hun gevraagd, is daar dan geen leuke zzp-er kraamzorgers? Hij was eventueel met dat thema so zat dat we had gewoon gestopt met communicatie. We sprak niet met elkaar. En we had aanbesproken dat als we over iets hebben dan NIET alweer over dat Kraamzorg. Wat ook heel apart was dus... ik ontdekte dat niet Ik kies zelf kraamhulp maar dat is al klaar. Was MIJN PLICHT om in ziekenhuis door te melden, welk bedrijf en welk kraamzorger bij mij langs zal komen. Dus in een had had ik GEEN verantwoordelijkheid. In andere hand had ik VOLLE verantwoordelikheid om bemiddelaar worden tussen kraamzorgbedrijf en ziekenhuis. (Gegevens, datums wisselen, corrigeren, controleren of ze beide elkaar hebben bereikt, als niet, het opniew door melden...) Hoe hard had ik niet in ziekenhuis en met mijn man in discussies geweest om zelf een particuliere hulp voor kraamtijd aanschaffen, het lukte niet. Beide gaf door dat het discussie gewoon nergens lijdt en dat zal gebeuren hoe is al besloten. Mijn argumenten over privacy, cultuurverschillen, sfeer en risicofactoren dat we in een best geradicaliseerde wijk wonen, werd niet serieus genomen. Van een zorgverzekeraar ontvangen we thuis een grote kartonnen doos vol van babycosmetica. Daar zit nog een instructieboek in. En in China gemaakte knuffel. Wasbare luiers of handleiding, hoe ecologisch bewuste keuzes maken bij zorg voor baby? Dat was er niet. Wel vlesjes met babycosmetica. Zonder veel denken smeerde babyolie op mijn beuk en een uur later schijnde dat het een allergie heeft veroorzaakt. Het kostte 2 dagen om dat te verdwijnen. 1 dag voor bevallen hadden we ook een bezoek. Een medewerker van Kraamzorgbedrijf kwam langs. Strakke kleding (wekt sterke associatie met horeca bedrijfscostuum van een van een kettingrestaurants... )Het lijst van spullen wat MOET in huis zijn heb ik al weeken bestudeerd en alles is klaar gezet. Volgens het boek. Niks zelf bedacht. Alles hoe moet. Geen "maar" of "misschien." Commode. Past niet in zon kleine ruimte? Maak niet uit. Het moet, dus het komt. Dekens, zelf gemaakt. Kijken we nu eens of alle kleren en lakens wat heb je gemaakt inderdaad van natuurlijke wezel zijn. Het moet. (Later ontdek ik dat linnen gebruiken klerenproducenten al lang niet meer.) Babybad. Zonder voeten? Kan niet. Moeten voeten ook komen. Snel van internetwinkel bestellen? Kan bad niet op grond zijn, is het niet makkelijker voor een buik van mama? Nee, het moet op voeten zijn omdat de kraamzorger die komt gaat niet op vloer klimmen. Bed is te laag. Jullie moeten nu een bedverhoging gaan kopen. Nu! Bed moet 20 cm hoger. Het arbovet zegt, arbeider moet werken met bedhoogte (wat was het alweer, heb nu vergeten.) Ze zeggen niet daarbij dat bedverhoging ook geleend kan worden. Ze zeggen we moeten dat Kopen. Kraamspecialist doet hele ronde in huis. Of alles eisen voldoet voor ZIJN WERK en we noteren haar opmerkingen. Zij doet nog een ronde met "mijn favoriete controle vraagjes voor mij"... "wie bent je, wat doe je in nederland, waar hebben jullie elkaar ontgemoet, ga je nederlander worden, waarom ben je niet nederlander geworden...je spreek nederlands, toch?" Mijn nette man word nogal bitter horend hoe veel de aankoop van bedvoeten en alles gaat kosten. Ik begin alweer mijn liedje over "zou ik had kunnen particulier kraamhulp krijgen..." Maar dat helpt niet. Nog komt een ambtenaar langs om te controleren, of we inderdaad alle correcties in onze spullenvoorraad hebben gedaan. Ik ben moe. Hoogzwanger. Het is te veel. Ik vraag het vrouw te vertrekken, ik zeg "het is niet passende moment voor deze communicatie...", mevrouw doet alsof zij heeft niet gehoord. Zij gaat met besprek volgen met mijn man: "... jaa, dat en dat... en nog hier een handtekening en hier... en nog vullen we nog deze formulier en deze rooster en bespreken juiste tijden wanneer kraamzorger zal komen." Ik persoonlijk had een gevoel dat deze mederwerker en mijn man hebben samen besloten dat ze niet hoeven met mijn wensen of meningen rekening houden. Ze regelen de zaken en dat is belangrijk. Het is geen woonhuis maar een afdeling van een zorgcentrum geworden. Ik vraag nog steeds deze medewerker te vertrekken met excuus dat voel me slecht en zou deze afspraak naar later overzetten. Zij zegt, "maar het is geen probleem, ik praat met je man, je hoef niks te doen, ga maar in bed..." of dergelijks. Het is ook enorme fout geweest dat ik dacht dat ik recht heeft om zelf te bepalen wie bij ons op bezoek komen en wanneer. Bijzonders als ik hoogzwanger ben. Blijkbaar niet. Hen nooit in leven dat vroeger ervared. Daar is een ambtenaar. Zij zorgt voor regelen van papieren. Het redenen van deze papieren is in mijn buik. En ze zien het niet als een komst van een kind maar een komst van een papierwerk en geld. Dus iets wat kan niet gestoord worden. Nogal naief en fout maar heel dringen vraag ik toch de dame te vertrekken. Ik excuseer mezelf 10 keer maar ook erg dringend vraag haar om te vertrekken. Voelt alsof kots komt op. Ook bel ik meteen naar deze kraamzorgbedrijf en excuseer nogmaals mijne gedrag. Ik leg uit dat was niet volledig voorbereid om een dag voor bevallen een administratie te doen voor een kind van wie ik zelfs niet weet of zij goed en weilig zal komen. Deels voelt het ook raar en onetisch om formulieren gaan vullen voor degene die nog steeds in buik zit. Dus ik excuseer me en word afgesproken dat pas na bevallen zal nog een rond van administratie plaats vvinden. Bevallen, keizer snede dus. Kind, gezond! Kleine, stuur! Wat een geluk! ... en door slaan met administratie. (Ik heb nooit in leven so veel papierwerk moeten doen dan tijdens het hoogzwangershcap en daarna!)3 gagen pas na geboorte moet kind ing emeente ingeschrijven zijn, anders krijgen we een boete! Ik kan niet goed lopen nog pas na operatie maar ik moet met kind in hand naar gemeente huis. Mijn man moet herkenning doen. Had een mooie optie op de pagina van gemeente gevonden, dat moeder kan kind een achternaam van vader geven. Ook fout. Niet doen! Ze stellen dat wel als een leuke optie. Maar wat men daarna krijgt is, geen enkele zorwerker accepteert dat kind papas achternaam heeft. Ze stellen nogal een vragen "wie is mama dan... papa of so?" etc. Toen ik dat realiseerde las van gemeente pagina dat het wel een leuke optie is, en kan, maar als jullie dat terug naar mamas naam willen veranderen dan kost het 800 euros en daarvoor moet HEEL GOEDE redenen zijn. We zijn met man ca. 2 maande duurende ruzie had over of kraamzorgbedrijf in onze huis komt of niet. Het ziekenhuis staat op zijn van mijn man. Dus in principe heb ik geen optie in dat betreft. We gaan thuis van ziekenhuis, het laatste wat we doen, we moeten daar belovend dat we nog melden of kraamzorgbedrijf is gekomen en "taken overgenomen." Doen we. Kraamzorgster komt. 5 minuut later is onze huis inderdaad "overgenomen." Kleine witte doekjes liggen all over het huis. Zij begint: ""waar kom je vandaan, speek je nederlands, je heeft een nederlandse man... keizersnijde...aaa... dus stuitligging? Wat goed, so spaar je een geld... " Deze soort van communicatie voelt aan als iets wat zou graag niet hebben. Mijn man is behulpzaam: "Maak je niet druk, ga in bed, laat haar haar eigene dingen doen..." Kraamzorgster: "En waar is het kindtje?" Ik geef haar kind maar geef ook door dat waarshcijnlijk wil zij straks eten en begint te huilen. Zij neemt kind van wig, maakt wakker en zegt "Het is tijd om haar bad te geven..." (Zij volgde waarscijnlijk niet mijn idee om kind eten geven en dacht dat bad dus...) Kind schreeuwt. Straks is zij nat gemaakt. Kind screeuwt harder. Zij zegt: "Geen probleem, alle kinderen huilen..." Het is nogal toch te veel. Voel aan dat hele idee van bestelde kraamzorgbedrijfsmedewerker inhuren gaat niet. Gewoon gaat niet. Ik neem zelfkapot huilende kleine op handen (het rus geven voor een kind is mamas taak... kraamzorg neemt verantwoordelijk alleen voor procedures...) Dus het procedure lukt niet... ik geef kind borst in plaats van. Ook geef wel excuses door tegen de dame medewerker en vraag of zij kan toch vertrekken. Ik voel geen "click" dat we zo samen goed gaan zorg doen. Zij probeert dan toch uit leggen dat wat zij doet is met beste bedoeling en eigenlijk hoort het so te werken. Uiteindelijk spreken we toch af, dat ik geef kind lekker borst, zij eet en slaapt en verder gezond en dat we volgen alle instructies zelf en doen kraamzorg zelf. Op tijd, elk 5 uur meten we temperatuur, op tijd verschonen we luiers, op tijd geven eten. Kind is blij, huilt niet. Kraamzorgster zegt, zi mag wel gaan maar moet eerst mijn temperatuur meten en dat MOET gebeuren. Ik zeg haar... dat ik ga dan op bed liggen. Zij zegt, nee dat mag niet. Volgens arbo wet is bed te laag. Het moet 50 cm zijn en onze is 40 of wat dan ook. Ook had we deze bedverhogingen niet gekocht. Ik bied aan, nou ik klim op de tafel dan. (In principe hoop ik vanaf dat moment dat ik laat haar gewoon doen wat zij wil en dat gaat zij sneller weg.) Ik klim met mijn net open gesnijde buik pas na operatie... op een tafel. In mij verbasing betekent temperatuur meten dat zij trekt mij bruk af en steekt termometer in mij kont Het is nogal bizaar. Dus denk dat okee, zij gaat nu weg, zij gaat nu weg... Zij haalt het uit. Zegt dat temperatuur goed is en pakt haar spullen en gaat inderdaad weg! Zelf denk dat we hebben uiteindelijk een ideaalsituatie bereikt. Gezin, rustig thuis. Kleine doet ook goed. Ook bel ik naar Kraambedrijf en probeer nog maals uit leggen waarom had ik besloten om toch kraamzorgster weg sturen. Met veel excuses. Het kraamzorgster blijkbaar heeft tegen ons een meldingin Veilig Thuis gemaakt. Dat ik als een moeder waarschijnlijk niet een veilige persoon ben voor mijn kind. Ook aspect van hygiene. (Ze zei dat het romper van onze kind fis was...) Het is dus 2de dag pas na geboorte heeft zij al fieze romper aan! Ook was daar een opmerking dat de kruik wat we gebruiken niet een standaarde HEMA kruik was maar een plastic vles met warme water, gerold in een grote handoek. Dat mag niet so. Dat alles had zij niet ons gezegd toen zij bij ons langs was. Dat had zij dus opgeschrijven dag later op het kantoor. Het volgende vanochtend beslist kraamzorgbedrijf toch het laatste kans geven en stuurt ons nog een kraamzorgster. Deze mevrouw is erg lief. Zij komt binnen. Komt naast onze bed zitten. Kijkt in mijn ogen met glimlach en vraagt: "Mevrouw, spreekt u nederlands?" Ik begon niet te huilen maar vraag haar erg vriendelijk te vertrekken. Ik beloof dat zou op het kantoor zelf uit leggen, het redenen en ook hele verantwoordelikheid op zelf nemen. Daarna horen we niks voor 2 weken. We regelen inschrijven en CB. We zorgen samen voor kind. Het borstvoeding loopt goed. Als iets zou mis zijn geweest met borstvoeding zou had dat meteen melden maar het loopt goed dus ik neem verder met niemand contact op. Dan, ca 1 maand later krijgen we een brief van Vreilig Thuis. Ze zeggen dat ze komen om te controleren. Ze zeggen dat Kraamzormedewerker had een melding gedaan wat was dan nog verstuud naar een matchappelijke werkster van Ziekenhuis. Die had dan geprobeerd mij te bereikenen via mobiel wat niet lukte en email en thuisnumer, dat doen ze niet, dus had ze een conclusie getrokken dat iets is drastisch aan de hand en dat baby in gevaar zit. Verder had ze huisarts alarmeerd. De man moest op een vakantie direct naar ons toe om te controleren of baby veilig is. Hij vond ons in een blije boel. Met een blije kind. Man wist ook verder niet wat het was. Hij zei alleen dat hun was gezegd om te komen. Hij zei niks over inhoud van melding. Hij zei wel dat een theorie was, misschien ben ik gek geworden. Verder controleerde hij billen van kleine. Nog later, ca. 22.00 belde hij en zei nog "let "goed op dat jullie zou niet samen met kind slapen, anders gaat zij dood..." En dat was het. Daarna nog een tijd niks en dan hadden we 1 keer Veilig Thuis specialisten voor de deur. We vertelde de verhaal. We gaf ook eerlijk door dat ik nogal vanaf 6de zwangerschapmaand prive kraamhulp wilde en mijn man is normaal en wou van harte so doen hoe dat moet. En eigenlijk we beide deed onze beste. En dat kind is blij en gezond. In het zorgboek had deze kraamzorger ook een text achtergelaten over mij... Daar staat: ""Liza gaf aan zich niet thuis te voelen. omdat ik vroeg of ze het Nederlands goed verstond. Liza werd boos en kon alleen hier nog over praten. Ik kreeg geen kans om nog over anderwe zaken te praten. We hebben afgesproken dat de kraamzorg, per direct, op haar verzoek stopt. Ik heb contact gehad met de verloskundige om te vragen of zij iedere dag de conrolers kunnen doen. Dit is niet mogelijk, ze komen woensdag weer. Het contact met de verloskundige en Liza loopt goed. Andere pagina: Kraamzorg wordt gestaakt, graag tm8de dag bijhouden, wanneer kind gevoed wordt en plast en poept. Meten van temperaturen. De kraamvrouw ook zelf ˇx per dag temperaturen. Het zou fijn zijn als eer een weegschaal is om op te letten dat kind blijt groeien.... dat is het. Pas na 1ste bezoek van VT krijgen we een brief dat het word geen klacht tegen ons gesteld. We zijn niet beschuldigd in kindermisbruik. Wel word het een redenen waarom elk volgende zorginstantie alarmeerd is en contact neemt met VT. Bijvoorbeeld toen we had CB geweest, voor het eerste keer. (Toen ik zelfs niet wist, wat betekent Consultatie Bureau, ik wist niet wat het doen, enige wat ik wist dat het een instantie is, en dat kind daar heen moet anders krijgen we problemen.... ik wist ook dat opzich staat overal dat bezoek vrijwillig is maar bij ons schijnde dat niet te zijn.) Dus ik ging daar heen. Kleine vastgeborenen moesten kleren af in grote lege, best koude ruimte. Veel tranen en schreuwen. Meten. Kind plast op een matras. Bijna het eerste reactie wat ik kreeg was: "JE bent nogal gestrest, ik voel aan... ik vind dat je gevaar bent voor je kind... ik zou wel denken om melding doen over jouw naar Veilig Thuis." Ik was niet zozeer gestrest maar schokkeerd. Wat is dat een plek. Waarom moet kleine in zon manier gemeten worden. Wat verder. Naar een kamer. Alweer vragen: "Spreekt u nederlands? Wie bent u? Waar komt u vandaan? Wat doet u in deze dorp? Kind? Heeft zij klachten? Is kraamzorg geweest?" "Je heeft Kraamzorg weg geggestuurd en Veilig Thuis is geweest?" "Is kind verder gezond?" "Wat is je huissituatie?" Mevrouw, over de tafel stelt nog rij vragen om te controleren of het goed gaat thuis. "Hebben we vaker ruzies?" "Kunnen jullie kind rust geven, slaapt zij goed?" etc etc. Zij zegt ook, het HEEL ERG BELANGRIJK IS dat ik zou vaak met kind naar Consultatiebrueau komen omdat ze moeten overzicht krijgen over onze kind en onze thuissituatie. Ik word verbaasd, geschokkeerd. Ik ga thuis met verhaal: "Liefie, ik WIL NIET NAAR DAT CONSULTATIEBUREAU... zijn daar alternatieven?" Mijn man, nogal moe van het hele verhaal zegt... "Lieverd, iedereen bemoeit met je kind, so verkt het hier eenmaal zo. Als je daar niet tegen kan, moet je verhuizen naar een plek waar het anders is." Consultatie bureau doet wel geen melding. Wel laten ze me, elk keer als ik daar heen ga en iets vertellen, bijvoorbeeld dat we met kind kinder fysiotherapeut bezoeken, schrijven ze dat op en bellen ze op naar deze mensen. Fysiotherapeut: "Mevrouw, iemand van CB heeft me gebeld, ze hebben mij gevraagd of ik bezwaar heb tegen jouw. Ik zei dat ik dat niet heb. Het redenen waarom ze belde was, ze vermoeden dat je niet goed voor je kind bent. Ook omdat je heeft doorgegeven dat eigenlijk geen CB wil bezoeken en ze verdachten dat je kan gevaarlijk zijn voor je kind." Ik word moe. Niet zozeer gestrest. Ik knik alweer met hoofd. "Ja, klipt. Ik weet. Ze vinden me niet aardig. Ja klopt. Ik zou graag deze CB nooit meer bezoeken. Veder hou-den, hou ik erg van mijn dochter, we gebruiken geen geveld thuis en als een moeder die niet meer een puber is, denk dat best weet wat goed is voor onze kind." Kinderfysiotherapeut schud met hoofd: "Noujaa, als jullie daar niet heen willen... dan is het begrijpelijk als je daar niet goed voelt..." Het is ook ongeveer het einde. In hoop dat geen meldingen meer komen leven we door. We spelen en eten en poepen. Vanaf nu dus. Het schoonmaaksaga. Omdat 1ste melding van VT eigenlijk was teruggetrokken pas na onderzoek is het pas nu onze eerste melding. Tuurlijk ben ik niet meer so naief dat zou durven iets af zeggen, een zorgtraject weigeren kan mij mijn kind kosten. Dus dat zou nooit meer doen. Wel probeer hieronder open schrijven hoe werkt het traject dan... wat niemand afstappen of anders lopen mag. (Pas na weigeren van kraamzorg, excuusbrieven van beide kanten had de kantoorwerker van kraamzorgbedrijf wel me doorgegeven dat "jaa, dat zou wel mogelijk zijn geweest om particuliere, zelf gekozen kraamzorger te krijgen, het zou erg leuk en simpel te regelen zij geweest." Waarom het niet toegestaan was... toen ik daarvoor vraagde en dat echt nodig was... onduidelijk. Ook schijnt achteraf dat de kraambedrijf zelf ook deze bedverhogingen huurt dus het hele verzoek dat we moeten ze zelf kopen is misleidend geweest.)Heb zelf veel geleerd van het gebeurtenis. Veel minder idealistisch en veel meer nogal ook voorbereidend. Als daar een regelgeving is om te volgen of nieuwe wet of maatregelen, sta ik nu voor ze te wachten. Ben nu langzaam beter in jargon van een zorgtaal en kan beter informatie bij, wat ouders allemaal moeten... dus wat het ook was, hopelijk een dag word ik een "goede ouder" volgens nederlandse standaarden.

korte samenvatting

Het is 1ste keer om zorgsysteem mee maken.
Blijkt een hele traject. Had bevallen door operatie in het zienhuis en een (false idee)dat ik kan zelf kan bepalen, wat de zorgtraject word. Ook dacht dat kan zelf bepalen wie hulpt bij kraambed. Dus officiele kreaamzorg afgezegd. Ze deed melding naar VT. Ze vermoeden dat kind in gevaar is omdat moeder wil geen officiele kraamzorg voor eigene kind. Ze beginnen een onderzoek. Beschuldiging is terug genomen. Ik heb ook een (false)idee dat ik als moeder kan kind alleen huisarts laten zien en hoef niet naar CB. CB word zeer alermerend en begint onderzoek over mij. (Controle telefoonbesprekken met kinderfysiotherapeut en huisarts.)CB stelt dat ze verplicht zijn. Communicatie loopt onprettig. Ik kies andere CB en andere huisarts. Ik doe onderzoek over vaccinaties en stel dat laatste coctail vaccinaties zou kind langzamerhand gegeven dan gewoon. Een melding in ambulance moet ik doen omdat kind heeft een mini fles van kaliumbermanganaat open gekrijgen. Het deksel is dun en onstandaard. Meneer van ambulance doet een melding tegen ons (hygiene maar ook verdachte buiterlandse vrouw, moeder van het kind, ik dus...) en begint een onderzoek. Zijn alle kenmerken van kindermisbruik alweer gewogen. Vragen vragen vragen.. Waarom ik heb Kraamzorg geweigerd. Waarom vind ik CB niet leuk.Waarom had ik CB en Huisarts veranderd. Waarom ben ik in stress(voel ik me alwast niet blij?) en helaas is mij niet gelukt om meeste medische werkers over komen als een vriendelijke ontspannen persoon die verdient naam van goede moeder. Waarom slaap ik samen met kind, waarom geef ik nog steeds borstvoeding, waarom wil ik mijn kind niet in kinderdagverblijf of vroeger in cresche zetten...Alle instanties waar ik-we zorg hebben aangenomen worden alweer gevraagd over mijn gedrag. Wie ben ik, nationale achtergrond. Risicos van kindermisbruk zijn gewogen. Geen beschuldigingen. Veel vragen. Veel. Mijn man, moe van deze zorgdebatte ondersteunt mij-ons. Hij heeft meerdere keer gevraagd, of hij zou willen tegen mij bezwaar maken maar hij wil dat niet doen. (Hij geef ook eerlijk toe, dat tot nu toe wist niet veel van zorgtrajecten, snapt mijn standpunten maar is zeer skeptisch of zorgsysteem zou uitzonderingen doen op basis van cultuurverschillen.) Mijn achtergrond is zelf deels thuisscholing gekrijgende, werkend in cultuursector, in meertalige familie geborende, wonend in meerdere landen. Zelfstandig werkend en ervared ook in werk met kinderen. (Vroeger zelf workshops gegeven.) Van aanpak van VT en huidige zorgsysteem lees ik uit dat ze zou stappen nemen om kind laten eigene Letse culturele identieit af geven en Nederlander worden. In combinatie met het verhaal over "onderzoek over negatieve invloed van mij voor mij kind" nogal sceptisch geworden over hoe dat verder loopt. Mijn man ondersteunt het idee van door leven en het verhaal vergeten en verder alles doen "hoe ze willen niet hoe jij dat ziet...". Dus een bezwaar tegen VT niet doen maar wel maken zeer zorgen wat gaan ze verder doen met onze dossier en welk zorgstrategie aan de gang is.

jaja

Tweede dag van baby na keizersnede ben je al thuis met kraamhulp? Met baby naar gemeentehuis om aan te geven en dan is het gek dat de baby de naam van de vader krijgt?

Ik geloof er niks van.

conclusie....

Wat zelf gaan doen, zou nog proberen daarover schrijven. In engels. Dat deze thema bestaat en geen grap is. Buiterlanders, veel vrouwen die emotioneel niet voorbereid zijn voor nederlandse zorgsysteem in te gaan, gaan daar toch in. "Ik ga niet ver weg reizen, ik ga hier bevallen... Goede idee..." (Vooral omdat daar geen redelijke plan B-s zijn. ) Waar zou ze weten wat is KZ of CB etc etc? Zelf probeer daarover meer vertellen dat andere mensen zou niet afschrikken. Ook waarschuwen een beetje, het mens in zorgsysteem is gewoon mens die eigene werk doet. Hoe dat moet. Ook geen niews. Andere grote stressfactor voor iemand die eerste keer in leven Nederlandse zorgsysteem mee maakt: een rol van een moeder is afgezien relatief neutraal. Daar zijn traditionele culturen waar rol van moeder zeer groot is. Dichtbijste voorbeeld is van Italie of Griekeland. (Moeder weet, moeder doet, moeder word beluisterd, moeder die wijsheid van grootmoeder over draagt, moeder als creator, moeder als degene die leve geef, moeder die respecteerd word... die het alleeerste persoon is die kind beschermt en denkt...moeder die altijd een kleertjes of paar schoenen kan af maken als nodig of een bosje wortels kweken etc...) Het is cultureels hier gewoon anders gezien. Zelf noem ik dat een "onderzoekers cultuur...". Daar moet mens gewoon zelf bewust voorbereiden om dat mee doen. Al wonen in een regio met overbevolking en ruimtetekort is een kunst apart. Of het nuttig is om zwangere vrouwen laten snel snel snel dwang-taal-integratietrajecten doen of ze speciaal voor belastingbetalers geld treinen daarvoor....heeft niet veel nut. Het kan zelfs zwaar arrogant gezien worden. Medemens die in spanje woont hoef niet eigene kind vroeg mogelijk naar spaanstalige school opsturen onder het mom "iedereen doet het, jullie dus ook." Afgezien dat in wereld ca rond 16 miljoen nederlands sprekende mensen zijn... om burgers dunne portemonee gebruiken om ze nog meer en meer bij produceren... Kinderen dwingen om toch taal te beheersen terwijl bekend is dat voor ze hier geen woonruimte in komende 20 jaar in beschikking komt. Wat voor? Zwangere buiterlandse moeders... ze verklaren dat ze iets "niet willen"... "of ze zijn kind dit en dat willen..."lekker belangrijk dan. Vraag ze dan, welk zorg ze willen dan en laat ze dan zelf betalen! Het zou zeker leuke zzp-er zijn die in frans ergens kraamzorg wil gaan geven. Of greeks of arabs. Stop met dwanghulp voor iemand die zelf best goed kan alles regelen. Dan zijn ze a. blij, b. meer productief en minder verzorgd, c. zijn meer zelfstandig d. het kost belastingbetaler niet so veel geld als dat achterjagen en grote broer spelen... Momenteel voel meer drang, dat ga maar je nu snel je Nederlandse passpoort aanvragen, anders blijf je hele leven buiterstaander. (Om iemand zelf positioneren als nederlandse nationaliteit hebbende betekent 7 jaar wachten, reisverrbod destijds, 3x2 taalexames van NT en 800 euros of meer voor aanvrag of aanvragen omdat wachtlijsten bestaan ook.) Ineens gaat het alweer niet meer over identiteit maar regels. Nogal zoals met kind voor wie administratie word gedaan voor ze zelfs geboren is. Nogal cynisch...

Meelezer

Nou meelezer, ik heb ook mijn twijfels bij het hele verhaal van Lisa, maar tegenwoordig blijf je vaak maar twee dagen na een keizersnee in het ziekenhuis, zeker als je de dag van de geboorte niet meerekent.
Aangifte kan tegenwoordig soms in het ziekenhuis, zodat beide ouders erbij kunnen zijn.

Kind aangeven bij de gemeente

Liza schrijft dat man het kind eerst moest erkennen. Dat betekent dat ze niet getrouwd zijn. Erkennen kan ook voordat de geboorte plaatsvindt. Dat laatste was beter geweest voor jullie.
Aangeven van een kind kan door degene die het kind erkend heeft. Of door iemand die bij de bevalling aanwezig is geweest.
Een kind krijgt automatisch de naam van de vader als de ouders getrouwd zijn, maar je mag ook de naam van de moeder kiezen. Bij ongetrouwde stellen krijgt het kind automatisch de naam van de moeder, maar je mag ook de naam van de vader kiezen als hij het kind erkend heeft.

Ik denk dat jullie niet goed voorbereid waren op wonen in Nederland, bevallen in Nederland en een kind in Nederland.
Er is zoveel aanbod op internet met uitleg over alle stappen. Je bent slim genoeg om de informatie te lezen en andere mensen vragen te stellen.
Maar als je al boos wordt om de teksten van kinderliedjes, dan zul je weinig vinden in Nederland dat naar je zin is.

Maar op de tweede dag van de baby ben je niet thuis en je hoeft ook niet als moeder met baby mee naar het gemeentehuis verplicht. Daar zijn oplossingen voor die je vooraf had kunnen doen. Liza leest zich niet in maar is overal na afloop boos over. Als je al niet eens weet of je kind uit Letland of Estland komt, als je denkt dat het in Nederland niet normaal is als een kind de achternaam van de vader heeft en zo nog al wat dingen, als gezegd wordt dat je Nederlands niet voldoende is om een cb gesprek te kunnen volgen als je zo'n spraakwaterval kan uitstorten is voor mij de geloofwaardigheid voorbij.

Dit verzin je toch niet

Beste Liza, Ik ben de draad een beetje kwijt want je schrijft zulke lange verhalen. Het is een cultuurshock en als je dan snel (ik weet niet hoelang je toen al in Nederland was)zwanger bent en in die mallemolen komt van boekjes en regels kan ik me voorstellen dat je het niet kan volgen. Ik weet het niet maar je zou een buurvrouw of vriendin moeten hebben die je stap voor stap wat uitlegt. Heb je iemand, heeft je man familie die jou kunnen helpen? Het is allemaal strak georganiseerd met de beste bedoelingen. Ook voor Nederlands ouders is het een nieuwe wereld waar je in komt als je zwanger bent en staan er op de lijstjes ook artikelen waarvan je denkt: wat is dit? Een vriendin van mij, die bewust alleenstaande moeder is, werd ook direct met argusogen bekeken door de Kraamzorg. Weet je, een hema-kruik is veiliger dan een gewone fles, dat is toch wel te begrijpen? Je bent een slimme vrouw, probeer wat mee te veren en te accepteren hoe het hier gaat. En laat dingen die niet meer ter zaken doen los, die kraamtijd ligt achter je en je bent bij een eventueel volgend kindje beter voorbereid, klaar. Succes en sterkte met alles.

ik bedoel maar

Posting 202 is 5263 woorden. Ik pleit voor een maximum aantal woorden per posting. Ik heb het verhaal niet gelezen, want in de tijd dat ik dit lees, kan ik een dik boek als Tonio van Van der Heijden lezen, maar het wordt steeds ongeloofwaardiger. Liza heeft een zeer vreemde woordenschat. Misschien gebruikt ze wel google translate. Maar we zullen het nooit weten want ze antwoordt niet, klaagt alleen.

Medische zorg

De medische zorg is voor iedereen die er niet mee te maken heeft lastig. Ik was pas bij de bevalling van mijn kind voor het eerst in een ziekenhuis. Ik had ook geen idee.

Gelukkig heb je een mond om vragen te stellen en je man is er ook.

Mijn broer en schoonzus zijn een paar maanden geleden verhuisd naar Portugal. Zij was zwanger. Dat was ook wennen. Kraamzorg kennrn ze niet en tjijdens de bevalling werd mijn broer op het moment van de grboorte zelf de kamer uitgestuurd. Ze spreken beiden Portugees maar dat is toch best pittig als je Portugees nog niet zo goed is.

Als je naar een ander land verhuisd dan ben jij degene die je moet aanpassen. En dat is ook ontzettend moeilijk. Niemand zal dat ontkennen.