Veilig Thuis, hulp

Adviserend Mirreke

Het is eisend en intimiderend gedrag, schoonmaken, corrigeren, vaccineren, eigen kamer, contact met anderen, waar ze helemaal geen recht op zouden moeten hebben. Zeker niet om er hun eigen mening en een politieke opvatting in door te drammen.
Ze zouden hooguit kunnen adviseren, maar zolang je je kind niet 'mishandelt' blijf je met je takken van een gezin af!

AnneJ, ik weet het

ik weet het... maar telkens weer (een liedje is dat toch?), echt telkens weer voel ik zo'n plaatsvervangende woede...

Ook over de manier waarop: beetje misprijzend zitten kijken wat er misgaat. We weten toch allemaal dat iedereen het wel weer anders doet dan de ander. Als je zo gaat zitten kijken is er met iedereen wel wat mis. En daarom moeten we dat ook helemaal niet doen.

Liza: je kind kan beter in een iets viezer huis wonen dan in een te schoon huis. In een vies huis krijgt een kind minder allergieën... Te schoon is heel ongezond...

kraamhulp

Toen man tijdelijk in een zeer proper dorpje werkte, vond een kraamhulp dat een gezin gemeld moest worden omdat er volle vuilniszakken in de keuken stonden.

Gelukkig kon man uitleggen dat bij zijn vorige baan in een achterstandswijk iederéén vuilniszakken in de keuken had, en het erg druk zou worden bij Jeugdzorg als alle gezinnen gemeld werden.

Echt, sommige mensen....@#$%^&*. Straks gaan we elkaar er weer op aankijken of de stoepjes wel blinkend schoongeschrobd zijn. Terwijl de meeste mensen toch echt wel wat anders aan hun hoofd hebben, zeker met kleine kinderen.

te kleine woonruimte

Ik heb dit zelf meegemaakt. Met 2 opgroeiende kinderen in een driekamerflat. De kinderen elk een kamer, ik sliep op een bedbank in de woonkamer.
Ik had een lastig contact met Jeugdzorg vanwege een PGB (ging toen nog daar). Wat ze dan uit de kast halen om hun zin te krijgen is niet normaal. Ze hadden zich ergens in vergist, communicatiefoutje, niks bijzonders, maar weigerden dat toe te geven. En toen ging de trukendoos open. Er werd o.a. erg moeilijk gedaan over het feit dat ik in de woonkamer sliep. Ik vroeg of het een optie was om de kinderen op de grote slaapkamer te zetten en ik naar de kleine. Ook niet goed.
Toen heb ik gevraagd of ze wilden helpen bemiddelen voor passende woonruimte. Helaas konden ze daar niets in betekenen.
Op de vraag hoe het dan opgelost kon worden moet het antwoord nog steeds komen

Als ze een stok zoeken om de hond te slaan zullen ze er altijd wel eentje vinden. In mijn geval: mijn woonsituatie, maar mijn uiterlijk (ik had in die tijd ernstig overgewicht maar deed er alles aan om er verzorgd en leuk uit te zien), mijn werk (geen 9 tot 5 baan, een vrij uniek soort werk ook), mijn auto (zag er niet uit, maar reed nog goed)... En ze deinsden er ook niet voor terug de dikke duim goed uit te zuigen.

Ik heb heel veel gehad aan een goede kennis die het klappen van de zweep kende en vriendelijk doch dringend verzocht alle feiten goed te onderbouwen. Zodoende liep het met een sisser af.

Het is alweer jaren geleden maar het heeft mijn vertrouwen in "instanties" tot de dag van vandaag grondig kapot gemaakt. De angst het onbewust fout te doen, met ver-strekkende gevolgen, verdween pas toen de kinderen volwassen waren. Ik voel nu de vrijheid om mezelf te mogen vergissen!

Verraad

Als er ziekte is of een crisis en je kunt het niet zelf oplossen, terwijl je zo je best doet, is het toch vrij normaal om hulp te vragen. Dat doe je juist op een kwetsbaar moment en in een kwetsbare positie. Als men je draagkracht dan juist verder onderuit schoffelt met zo'n misplaatste beschuldiging 'kindermishandeling' wat je eerst niet eens begrijpt omdat je daar hele andere beelden bij hebt, dan voel je je gewoon verraden en misbruikt.
En dat kan natuurlijk niet. Flink en stoicijns sla je je door deze miesgassers heen. Je zet je emoties op nul en tovert ze weg.
En anders ben je voorlopig gedoemd om je door deze moraalpolitie te laten piepelen op straffe van ernstige maatregelen. Niet proportioneel. Maar ja, echte rechtsbescherming heb je nou eenmaal niet.
Hopelijk worden advocaten ook steeds behendiger om ouders, en daarmee ook vooral hun kinderen want die zijn gebaat bij hun ouders en niet bij verslagen 2e rangs burgers, treffend bij te staan. Hoop je.

stapjes

Jeij, heb dus nu gelukkig ons een speelzaal gevonden en ons daar ingemeld. Mijn man probeerde nog een besprek met mij geginnen: 1 keer speelzaal per week is niet genoeg. "Dus laten we nog onze kind naar kinderdagverblijf toe. Zon manier laat je voor Weilig Thuis zien dat je mee doet en ze zijn vriendelijker met je in de toekomst (!) Deze lui wil zien dat je goed mee doet en luistert, en wat hij zei was, dat je moet leren om je kind los laten, zo bewijst je dat je dat kan." Ik schrik me bijna dood. Wachtes even, daar was een idiote melding en daarna komt een komissie en daarna blijft de komissie (eigenlijk een man)bij ons hangen en mij instrueren hoe ik met mijn kind moet om gaan. Vanaf nu, elk dag gebuikt mijn man het komissielid van Wilig Thuis als een argument: "Je moet dit doen, dan is Weilig Thuis tevreden, dat moet je niet doen, anders is Weilig Thuis niet tevreden. Ik help je daarbij. Ze moeten positieve veranderingen zien." Had al hele dag op gisteren en vandaag sochtens geoffend om te glimlachen maar nu alweer vergeten. Trouwens voor degene die denken dat ik de tiep ben die anders nooit uit ga met kind dat is het niet. We elk dag uit met kind, zoeken normale gezonde communicatie partners op, aaien honden, bezoeken biblioteek, ik lees kind nederlands en andere talen, we bezoeken zwembad en speeltuinen etc etc. Dat blijkt dat het helemaal niet meer over een kwestie gaat, of kind genoeg activiteiten krijgt maar over of ik de instantie "Weilig Thuis" me laat (met behulp van mijn man tuurlijk) instrueren hoe en wat in onze leven gebeurt. Momenteel ga ik gewoon door met oeffenen van vriendelijke uitzicht.

Sally MacLeanne

Helaas konden ze daar niets in betekenen... Klopt, ook bij onze geval is hetselfde. Deze man van het komissie herkent ook wel dat onze omgeving hier krap en dat mogelikheiden om betaalbare woning te krijgen wat ietsjes groter zou zijn, onmogelijkachtig is, zeggend ook daarbij dat ze niks daarover kunnen doen. Weilig Thuis biedt geen woningen aan.

onrechte melding.... hulp

ja, zelf dacht ook dat de melding onrecht was. Maar schijnt dat de melding was over schoonheid. Dat onse woning niet goed opgeruimd was op een moment toen ik had ambulance gebeld... Dus dat had ze ook nu keurig doorgezocht. Met beide 2 bezoeken naar ons had ze nog steeds geconstanteerd dat de woning niet vlekkeloos schoon was. 1ste keer was gewoon lichte chille rommel. Speelgoed op eettafel en zo en op tweede keer een vlek van jogurt op een vloer naast eettafel van het kind. Mijn argumentatie zou zijn, dat het is niet een melding waard voor so serieuse instantie zoals Weilig Thuis maar blijkbaar wel. Ik kan alleen een appelatie doen op basis "niet serieus" maar voor mij personblijk blijkt dat wat vaker ze komen dan meer "fouten" ze hier vinden... en dat gaan eindeloos door gaan. Eerste keer was het schoonmaak. Tweede keer was het dat kind moet nu ook naar kinderdagverblijf (ook had ze lang verteld wat is onze opvoedingsprogramma en wat we doen) en dat ik niet vroolijk uit zie en dat misschien dat niet goed is voor ontwikkeling van het kind. Het volgende keer kan het al, mijn uiterlijk zijn of of ik juiste boeken haar voorlees of noe maar dan op. Las net, tegenwoordig is het ook verplicht dat iemand bij ons langs mag komen om mijn kind voorlezen elk week vanaf zij 4 is. Best kwetsbaar. Als ze dan komen en alweer en jogurtvlek op een dek is en dan begint het gezijk alweer...

zelf zou...

Als het een andere land zou zijn zou gewoon klacht indienen dat het een ultieme onzin is maar mn man zei dat het is Nederland en hier werkt het niet zo en als ik tegen in ga, dat vinden ambtenaren leuk. (Hij is altijd mee eens met ambtenaren, god weet waarom.)

Liza, laat je ook niet piepelen door je man hoor!

We moeten ons juist verzetten tegen de macht van de ambtenaren. Meer toezicht betekent niet automatisch dat het ook beter is... Eerder juist andersom: minder privacy, meer bemoeizucht/bemoeizorg...

Eh, sorry, ja dat was ik. Ik dacht dat het een probleem was bij de melding dat je kind misschien teweinig buiten kwam. Maar het begon dus met een melding omdat je huis niet schoon was toen je de ambulance had gebeld omdat je kind een flesje had opengedraaid en jij bang was dat het giftig zou zijn... En het ging helemaal niet om het sociale aspect... Ik neem alles terug hoor, over wat ik zei over uitjes en zo.

Mijn hemel, dat zoiets zo uit de hand kan lopen. Blijkbaar heeft een ambulancebroeder gemeld vanwege een rommelig huis? Dat kan toch niet waar zijn. Dus voortaan iedereen eerst, voordat de ambulance komt, snel even als een witte tornado door het huis. Je zou eens gemeld moeten worden. Dan krijg je uiteindelijk zelfs opgelegd dat je in je eigen huis een vrolijker gezicht moet opzetten.

Echt Liza, volgens mij is dit een klacht waard... net wat jij zegt.

Niet alleen Nederland

Met name Noord Europese landen, hebben een beschadigende 'kinderbescherming' die steeds verder om zich heengrijpt. Engeland is nog erger, Amerika ben je je gezin al helemaal niet zeker.
Nederlandse gezinnen vluchten nog weleens naar Belgie, hoewel je daar niet in alle gevallen 'veilig' bent. Engelsen vluchten ook, naar Ierland of naar Frankrijk of Spanje.
Het is een hele industrie waar goed geld verdiend wordt en waar men door 'kindermishandeling' te roepen alles voor elkaar krijgt. Dus alles wordt 'kindermishandeling'.
Maar Nederland heeft in Europa het hoogste aantal uithuisplaatsingen. En het stijgt nog steeds ondanks allerlei tussentijdse tegenberichten dat de cijfers zouden dalen.

Sally!

Ineens weet ik wie je bent ...
Leuk!

Mirreke

Het was niet de beste tijd van mijn leven, maar we hebben het overleefd

Hé, Sally (ot)

Welkom terug. Woon je inmiddels aan de Hanzelijn? Dat was toch het plan?
Enne... geweldige nick, dat moest ik ook nog steeds eens zeggen

Groeten,

Temet

Tip over kinderbedje

Hebben jullie plek op de slaapkamer voor een kinderbedje. Wat de volgende keer zou kunnen helpen is dat je een apart bedje hebt voor je dochter. Die heb je natuurlijk altijd keurig in orde. Want het wordt niet gebruikt
Of ze daar slaapt, is niet belangrijk. Als de controleurs ernaar vragen, zeg jij dat je dochter daar slaapt omdat je nu snapt waarom dat beter is. Controleurs zijn dan tevreden, over jouw antwoord en over het opvolgen van hun advies.
Gelukkig is je dochter jong genoeg om ze niet meer te vertellen.

Qua spelen kun je ook op zoek naar peutergym, peuterzwemmen of een andere activiteit met peuters. Dan doe je die erbij naast de speelzaal.

met kind samen slapen of niet

We had net ouders en kind- speelzaal geregeld en ik ga met kind elk dag zowiezo uit. Verder doen we elk dag kunst-cultuur-natuur-relateerde activiteiten wat met zon leeftijd past. Voor kind, 2 jaar is al 1 uur van activiteit meestal genoeg en dan door naar de nieuwe. Ook met kennismakingen en mensen zien... al 5 minuut communicatie is voor kleine meer dan genoeg. (Tegenstelling voor het argument dat uren durende kinderdagverblijf het enige optie is om kind naar het goede kant te ontwikkelen. Bij het kinderdagverblijf heb vooral een beeld zien, hoe de begelijder ergens op zijkant onder het boom staat met eigene mobieltelefoon en kinderen zijn daar aan het schreeuwen en gillen. Zelf dacht dat wat kan aanbieden is iets beters. Een persoonlijke aanpak of zo.) En met dat vraagstuk of dan Weilig Thuis zeggen dat we samen slapen met kind of niet zeggen... of stoppen met samen slapen... of had ze 2de keer gekomen en dacht dat misschien viel ik schuldig en dan heb gestopt met samen slapen met kind....Hoe erg dat taboe eigenlijk is? 2012, 2014 waren vluchtelingen tenten in Osdorp naast Amsterdam, daar waren in koude november Somalische vrouwen. Ze zaten wel in de tenten met vastgeborende en kleinkinderen... ik zag daar geen Weilig Thuis. Dus dacht, doen of niet doen. In het begin zei mijn man, zoals altijd, dat we doen hoe dat moet en hoe andere mensen doen (en dat op deze keer ga ik niet alweer raar doen maar ging alweer anders). Voor bevallen dacht ik dat jaa, zeker maakt nu man eigene werkruimte vrij en dat wordt een leuke kamer voor mij en een kindtje. Mijn naaimachine past daar zeker in en zo ga ik veel mooie kleertjes maken. En zachte speelgoe. Een romantische idee dat daar komt een flinke zachte lage matras waarop kind kan kruipen en springen. Maar mijn man zei dat mag niet, het zijn vastgestelde normen voor een kinderkamer, hoe dat moet zijn. (Achteraf realiseerde dat hij gelijk had. Zelfs de kraamzorg kwam om te controleren voor bevallen, of we in eigene kinderkamer inderdaad een commode, wieg en hele spullenset hebben. Ik had toen een foutje gemaakt, de dek van wieg was van een syntetische stof. De medewerker zei, "dat moet weg, katoen of een biologische wezel moet zijn." Dus eigenlijk als het over bed ging, had we alles aangeschaft niet volgens wat ik wil gaan gebruiken maar wat Kraamzorg wil dat wij in onze huis hebben.)Wel toen kleine geboren was, realiseerde ik dat het hele verhaal over hoe kleine net geboren dochter gaat nu zo alleen in een kamer om eigene mooie wieg te genieten niet voor mij past. Kleine kind heeft geen vermogens om zelf te bekalmeren. Dus al dan had ik twijfels. Ook anderewijzen heb nog steeds geen redelijke argumentatie tegen gekomen, waarom zou vastgeborene alleen in (sic! persoonlijke privee) kamer blijven en niet bij een ouder. Ik begreep dat toen niet en nu ook niet. Het verhaal over wieggedood, dat is ook kwetsbaar. Indianen had geen wieggedood. Mens heeft fantastische dierelijke instincten die erg goed werken. Om wakker worden op tijd of voorzichtig zijn of gewoon sterke mededeling-vermogens etc. Onze huisarts had ons nog ons speciaal thuis gebeld om te waarschuwen dat we zou NIET kind in eigene bed laten slapen, dat het gevaarlijk is. Mijn man zei ook "niet doen", dat ongeluk kan gebeuren. (Wil je dat je kind sterft?). Ik weet niet. Zelf dacht dat kind was voor mijn gezelschap vooral blij, had goed gegeten, had altijd dek aan, huilde merkwaardig minder en zij was makkelijk om in rust stellen omdat zij was gewend om altijd snel ondersteun te krijgen en daarom werd ook sneller kalm. Waarschijnlijk daarom heeft kind ook met mijn serieuse smoel gewend, dat ik lach niet maar tegenwoordig hebben we een verstandige communicatielijn open staan. Wat dan andere moeders doen, blijven keihard glimlachen tegen eigene kind, is het niet te nep? Het is normaal om diverse gezichtsuitdrukkingen uiten, niet alleen "cheese." En het argument dat kind moet "weg" omdat moeder moet uitrusten... tegenwoordig slaapt het goed juist als het verhaal bij de hand ligt. Later blijkt wel dat eigenlijk in een slaapkamer met onze 3 onpraktisch was. Een medemens wil vroeg ogen open doen en dan 2 uur nieuws gaan lezen terwijl ik heb vroeg 2x borst gegeven en zou graag so lang ogen dicht houden als mogelijk. Dus dan had we op kinderkamer een grote matras neergezet. Kind vond het heerlijk omdat kon zelf rollen en daarop draaien en lange slaaprituelen bedenken waarbij diverse knuffels werden onder dek gestoken of probeerd om hele fiets onder dek te zetten of 20 boeken of zak met aardappels. Of 10 jassen aan doen voor onder dek te gaan. En omdat de bed laag is hoef ik kleine niet elk keer tillen als zij een nieuwe idee heeft wat om in bed te bregen. Wat allerleukste is om met kind een matras delen, is, zon manier om bortvoeding geven beschadigd de lichaamshouding niet. Ook blijft een overzicht, of kleine dek aan heeft of als het toevallig te koud is, zou kunnen meteen reageren. Ook geen gevaar dat kind zou te lang met volgeplaste luier blijven of met een dichte neus of wat dan ook. Kan eigenlijk niet goed voorstellen wat doen de moeders die kind in andere kamer laten alleen slapen, rennen ze dan 3x per nacht daar toe om te controleren of kleine blij is of... Een professor James Mc Kenna heeft een artikel geschrijven, "Why we never ask is it safe for infants to sleep alone"... dat is een wat mogelijk de debat tussen samen-slapende en niet samenslapende samenvat. Mensen hebben ook een rare idee waarschijnlijk alsof slapen samen met je kind iets erg leuks en gezelligs is. Vooral is het praktisch. Stel ik blijf slapen in onze slaapkamer en dan in het midden van de nacht denkt kleine dat het een tijd is om een weg naar de ouders zelf gaan zoeken? Voor ze tot ons komt heeft zij al 10 opties om zelf ergens af te stoten. Ook buren inspirerende wat dat betreft niet, ze had aparte kamer voor eigene kinderen, dus dan hoorde we jaren lang flink huilen elk nacht en hoe ze daar heen en weer rende.

Cosleeper

http://www.goedgevoel.be/gg/nl/456/Wiegendood/article/detail/1636674/2013/05/21/Risico-op-wiegendood-5-keer-hoger-als-baby-bij-ouders-slaapt.dhtml

Je kind is al twee jaar, elk gezeur over bij ouders in bed slapen zou langzamerhand gewoon moeten verstommen. Maar helaas is er onderzoek dat aantoont dat babies bij ouders in bed een grotere kans hebben op wiegedood. Niet helemaal duidelijk is waarom. Met 2 jaar is dat een onnodig argument geworden.
Het is dan ook handiger om tot die tijd een cosleeper naast het ouderlijke bed te zetten, waarin je kind veilig bij de ouders slaapt maar wel in het eigen bed en binnen bereik. Mijn exman had er indertijd zelf een gemaakt.

Inmiddels kan je kind in een peuterbed naast het ouderlijke bed.

babykamer

Het wetenschappelijk onderbouwde advies is om kinderen tot tenminste 6 maanden niet alleen op een kamer te laten slapen, maar in dezelfde ruimte als waar de ouders zijn.
De "eis" van Kraamzorg of Veilig Thuis of wat dan ook om een babykamer te maken voordat de baby wordt geboren, is dus niet alleen belachelijk maar ook gevaarlijk.

Dit is het advies van het Nederlands Centrum Jeugdgezondheid:
"Veilig Slapen bundelt tips voor veilige zorg voor een baby tot de leeftijd van 2 jaar. De aanbevelingen berusten uitsluitend op langs wetenschappelijke weg verworven inzichten. Niemand kan het risico dat een baby onverwacht overlijdt helemaal wegnemen, maar ouders hoeft geen angst te worden aangejaagd. Het gaat om een klein risico dat door het opvolgen van preventieadviezen tot een zeer laag niveau kan worden teruggebracht.
[...]
Blijf bij de baby in de buurt.
Laat de baby als het even kan zeker het eerste halfjaar bij u op de kamer slapen. Houd dat ten minste vol tot de baby zich vlot om en om kan draaien. Laat hem ook overdag in uw nabijheid slapen op een rustige plek, maar gebruik liever niet de box als slaapplaats.
Uw natuurlijke waakzaamheid verlaagt het risico. Slaap echter niet met de baby in één bed, dat is zeker tot 4 maanden, in geval van rokende ouders zelfs langer, riskant gebleken. Neem bij medicijn-, alcohol- en drugsgebruik en bij (over)vermoeidheid nooit een baby bij u in bed.
[...]
Geef bij voorkeur borstvoeding, houd een fopspeen achter de hand.
Borstvoeding werkt beschermend en is risicoverlagend.
[...]
Wiegendood treft overwegend baby's in het eerste levensjaar, het vaakst in de periode tussen 2 en 6 maanden. "
https://www.ouders.nl/forum/algemeen-ouderschap/veilig-thuis-hulp?page=2#new

Het is dus toch een drie-kamer appartement.

Temet (o.t.)

Ja, daar ben ik alweer 5 jaar heel erg op mijn plek Lekker geworteld in die jaren, ook de kinderen die inmiddels volwassen zijn. Geen zorgen meer om Jeugdzorg-uitspattingen, maar ik moet ook eerlijk vertellen dat ze me na die lelijke uitglijder wel altijd netjes hebben behandeld. Maar met dit soort topics komt het nog wel eens bovenborrelen. Ik vind het zo erg dat er blijkbaar nog steeds plotseling een soort kinder-gestapo voor je deur kan staan. Dat onveilige gevoel, niet weten wat je moet doen omdat alles dat tot dan toe geen probleem leek, opeens tegen je gebruikt kan worden...

Maar goed, het is achter de rug en ik hoop dat dat voor Liza ook snel met een sisser af loopt.

Wat de nick betreft: je hebt 'm meegezongen?

Details

Hoe vaak schoonmaken en waar slapen, dat zijn eigenlijk details, signalen over hoe je met je kind om wil gaan, waar je prioriteiten liggen.
Ik haal even een citaat van Target aan, waarvan ik denk dat het hout snijdt: 'Het kan zijn dat ze vinden dat je het kindje te geisoleerd houdt.' Het kan zijn dat je teveel gefocust bent op je kind. De werkkamer van man om laten bouwen tot een kamer voor jou en je kindje, bijvoorbeeld. Het is ook het kindje van je man (om maar één extra persoon te noemen), het is niet jouw bezit of jouw project. Alles wat je doet om aan te tonen dat jij het goed doet, alle redeneringen die je vertelt om aan te geven wat jouw visie is, dat laat nog niet zien dat je in staat bent om je kind als een eigenstandig persoon te zien, die zelf een eigen weg moet gaan kiezen in de wereld.
Die eigen weg begint met kleine eigen stapjes, alleen kunnen slapen, niet direct ondersteund worden als je huilt, met andere kinderen gaan spelen etc., de stapjes worden groter naarmate je kind groter wordt. Het vermogen om als ouder een respectvolle afstand te houden tot je kind, zonder daarbij ook maar één moment de zorg uit het oog te verliezen is een van de moeilijkste, maar wel een belangrijke vaardigheid. Of je dat kunt of niet blijkt uit details, waar dan vraagtekens bij gezet worden. Maar het gaat niet om die details, het gat om het grotere beeld: ben je in staat om je kind tot een eigen persoonlijkheid te laten ontwikkelen of zit je er bovenop, waardoor het kind jouw project wordt?
Ik ben het niet eens met AnneJ over de taal. Ja het is belangrijk dat een ouder in de eigen taal communiceert met een kind, maar het zou ook de zorg van een ouder moeten zijn dat een kind voorbereid is op de school, waar een andere taal de voertaal is. een jong kind leert supersnel twee talen. Dat kan gemakkelijk, omdat je man Nederlands spreekt, dus het zou goed zijn als hij ook wat meer bij de zorg van je kind betrokken is, zonder dat jij erbij bent. Het is daarom ook goed dat je kind naar een speelzaal zal gaan, zonder dat jij erbij bent.
Het is niet zo dat je het leren van de taal aan de school kunt overlaten. Je kind komt dan binnen met een achterstand, die vaak blijvend is. Bovendien leert een kind in de eerste levensjaren supersnel, veel sneller dan later.
Je bent nu nogal negatief over anderen die met je kind te maken zullen krijgen, over de peuterspeelzaal bijvoorbeeld (de leiding die met een mobieltje achter de boom staat). Je zult toch moeten leren om andere mensen te vertrouwen, je kind krijgt ermee te maken als het groter wordt.
En als iets niet goed gaat, dan geef je dat aan. Zo kun je jouw observatie (leiding met mobieltje) bespreken in het eerste gesprek dat je hebt met de speelzaal. Zeggen dat je dat gezien hebt en dat je het vreemd vindt. Maar je zult nergens vinden dat er één volwassene is die zo compleet en volledig met jouw kind bezig is als jij dat bent. Voor de ontwikkeling van je kind is dat goed. Nu zul jij nog moeten leren om anderen te vertrouwen, om te accepteren dat je kind een eigen leven zal krijgen, waarin dingen gebeuren die je graag had willen voorkomen, maar ook waarin je kind de kans krijgt om een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen.
De balans tussen zorgen en afstand houden is heel lastig, voor elke ouder, in elke leeftijdsfase van een kind. Maar het is wel heel belangrijk.

Tsjor

Nee Tsjor

Vinden dat jij jou kind ook moet kunnen toevertrouwen aan anderen is een bedacht leerpunt. Waar bemoei je je mee? Wie zegt dat Liza daar iets te leren heeft? Wie gaat daar over? Nogmaals, zolang een kind niet ernstig mishandeld wordt blijf je van een gezin af.
En waarom mogen de Friezen wel volgens de regelen van de taalverwerving thuis tot aan school de eigen taal spreken maar moet Liza een vermeende achterstand zien te voorkomen in het Nederlands? Allemaal speculatief en geen reden voor gezinsinterventie. Daar ga je niet over. En je maakt Liza nodeloos onzeker. Er is geen enkele reden waarom Liza deze ongewenste bemoeizucht zou moeten verdragen. Integendeel. Ze is een moeder die er over nadenkt en die zorgzaam is voor haar kind op haar eigen manier die niet eens uniek is, er zijn veel ouders en deskundigen die er zo over denken.
Niet nodig om daar door derden te gaan eisen dat er puntjes op de i gezet worden of vermeende leerdoelen behaald. Zo ga je niet met competente volwassen ouders om.

de saga van Veilig Thuis gaat door, slaaf van raports

Had belooft dat oeffen om te glimlachten. Voor kind en vanzelfsprekend voor iedereen. Het word alweer lastig. Ben helemaal niet blij. Het man van Weilig Thuis, toen ze 2de keer hier waren (nb. op basis van klacht wat ik zelfs niet weet wat het is, vreemd he...) de man had mijn man dus eigene email gegeven en we MOETEN hun rapporteren, welk buiten huis activiteit hebben we dan eigene kind aangeboden. Minimum 2 keer per week moet het zijn. Heb ook zonder het Weilig Thuis vol tijd activteit om kind leuke activiteiten te regelen. Zelf dacht dat daarvoor heb ik niet een ambtenaar nodig op een bankstel of met een emailcontact maar blijkt dat elk contact met die mensen levert nieuwe wensen! Dus heb net alweer 2 uur zitten letterlijk werken... en email verzmelen waarop heb alle contacten verzameld van Wat en waar en hoe doen we met kind. Dat kost allemaal tijd, tjonge. Om komissie Weilig Thuis bewijzen dat ik inderdaad uit ga met kind en niet thuis zit... heb net 2 uur zitten om raporteren. Wat doen ze met mijn raport later, zou ik graag weten? Gaan ze naar alle die plekken bellen en vragen stellen over mijn gedrag en gedrag van het kind? Hoe ver willen ze gaan? Loopt het echt so dat ik blij hele leven ze door geven waar ben ik met kind en ze blijven achter lopen, bellen naar begeleiders "halloo, hier Weilig Thuis, we hebben hier een moeder met kind, ze zijn vaker bij jullie aanwezig, gedragen ze wel eens goed? Hoe is de moeder?" Mogen ze dat doen? Is daar echt niks wat ik mag voor mezelf houden. Dat ik zou niet hoeven ze eindeloos rapporteren, hoe heet een sportschool waar mijn kind gaat of hoe heet de zwembad waar mijn kind gaat of hoe heet de begeleidster etc et? Ook vreemd, als ik ze deze info geef, en ze gaan daar bellen... en deze mensen zeggen dat jaa, was een buiterlander hier, met een blaue haar en spreekt ook vreemde taal tegen eigene kind... wat doe ik dan? Eventueel hebben ze een dikke dossier en zeggen "mevrouw, we hebben nu bewijs genoeg, doei, we hebben betere zorgplan voor je kind bedacht"... voelt echt radeloos. Wat nu heb best diep echt elk dag zitten lezen, dan duidelijker is dat in principe ik zit in het speel als iemand die moet uren en uren werken om ze iets te raporteren of bewijzen en deze instantie gewoon heeft geen plichten me garanties geven in privacy of rust of recht om ouderlike beslissingen nemen of wat dan ook. Moet(en) we echt naar advokaat? Erg is dat mijn man echt pro-ambtenaar persoon is. Hun moto is "doe mee met ambtenaar en je doet goed." Hij vindt het idee van bescherming zoeken een onzin. "We hebben niks te verbergen dus we moeten gewoon mee doen en ze zien dat we zijn leuke mensen, je heeft niet genoeg betrwouen in onze samenleving dat is je probleem." Maar ik kamp met elk dag waar ik alweer raporteer en toe geef en zorg gevoel dat het opzich niet normaal is. Maar als ik zou verbaal dat tegen dat Weilig Thuis man uiten of gewoon bijvoorbeeld dat nare rapport weg gooien wat voor ze net had geschrijven en in plaats van voor dat gast gewoon email sturen dat, "het is heus niet je zaak waar we onze dagen besteeden met onze kind" dan word het alweer een probleem, dan weigeren we informatie geven...

Stichting KOG

Je kunt beginnen met steun te vragen aan de stichting KOG. Word lid.
Zij kunnen je actueel adviseren en mogelijk helpen aan een vrijwilliger.
Verder kunnen zij je helpen je 'rapportage' aan Veilig Thuis kort en concreet te houden. Want als je naar hen zo schrijft als je hier doet dan ben je niet zakelijk maar emotioneel en dat vinden ze verdacht. Terwijl mensen heus niet allemaal hetzelfde zijn. Het is een bureaucratische instelling.
Vragen ze je dagindeling dan geef je die puntsgewijs en zo concreet mogelijk.
Met zo min mogelijk details. Voorbeeld: Datum donderdag 16 februari, ochtend: bezoek aan de bieb, voorgelezen. Middag: bezoek aan de kinderboerderij; gesprekje met andere ouders, kind in de groep op de fietsjes.
Datum vrijdag 17 februari: winkelen, stukje vis gekocht en opgegeten in de winkel, gesprekje met bezoekers, kind babbelde met ander kind.
En noem vooral ook bezoekjes aan familie en kennissen zodat ze zien dat je een 'netwerk' hebt.Datum zondag 19 februari: op de koffie bij oma, spelletje gedaan met nichtje. Datum maandag 20 februari: collega man komt eten, houdt gesprekje met kind bij binnenkomst brengt een cadeautje mee.
Datum dinsdag 21 februari: samen met kind oma in thuisland gebeld. Datum woensdag 22 februari: naar speelzaal gewandeld en even naar binnen gekeken. gesprekje met leiding gevoerd. Kind mocht even op een fietsje.

Stampvoetend

AnneJ: 'Er is geen enkele reden waarom Liza deze ongewenste bemoeizucht zou moeten verdragen.' Dat kun je stampvoetend allemaal wel stellen en om het hardst roepen dat het niet kan en niet mag en competente ouder en weet ik wat al niet, maar ze HEEFT ermee te maken. En dan kun je nog meer stampvoeten dat het niet mag, maar daarmee jaag je ze niet weg.
Ik probeer in de verhalen te ontdekken waar de clou zit: hoe komt het dat ze hiermee te maken krijgt? Niet alle anderstalige ouders krijgen VT op bezoek; ook niet alle borstvoedende ouders of alle met-hun-kind-slaap-ouders.
Als de bezorgdheid is dat ze te dicht op haar kind zit, dan zou dat een verklaring kunnen zijn waarom er van haar bepaalde dingen gevraagd worden.
Dan nog kun je daar een mening over hebben en strategisch over nadenken: hoe ga ik hiermee om. Stampvoetend blijven volhouden dat het allemaal onzin is gaat niet helpen.

Tsjor

Toch Tsjor

Alles kan een reden zijn om de aandacht te trekken van VT. Dat zou ik me toch niet persoonlijk aantrekken. Je kunt daar namelijk niets aan veranderen. En zelf speculeren brengt je verder in het moeras. Blauw haar, vinden ze raar, ga je dan bruin haar verven? Het probleem is nu juist dat alles wat je bent, doet of zegt een argument kan zijn. Dan ga je toch niet zelf ook nog eens je zelfvertrouwen ondergraven door je af te vragen waar je voor hen raar bent?
Zij zijn raar! En intimiderend. Zo ga je niet met mensen om.
Je komt er namelijk niet vanaf door te normaliseren, als je dat al kan. Daar word je zelf steeds onzekerder van en zij zien ALTIJD een reden waarom je in beeld moet blijven als ze je eenmaal raar vinden.
Ga er vanuit dat je niet zomaar van deze mensen afkomt. Kijk het even aan en als je te ver ingezogen wordt ga je het gevecht aan. Met een vrijwilliger en advies van de stichting KOG, zonodig met een advocaat. Je gaat klachten indienen. Of je staakt gewoon de medewerking en wacht tot ze naar de kinderrechter gaan en zorgt voor een goede advocaat en maakt vast een verweer.
Het is of je door de kat of door de hond gebeten wordt. Je kunt jaren 'in limbo' blijven je afvragend of je er ooit vanaf komt en dan steeds verder ingezogen worden tot je zelf verinnerlijkt hebt dat je blijkbaar een tweederangsburger bent. Of je waardigheid behouden en een streep trekken. Alles kan tegen je werken. Er is geen goede manier. Dus zorg dat je in elk geval zelf je waardigheid behoudt en je rug recht.

zal het doen, bedankt

KOG, zal doen, het post hier gaat maar door maar hopelijk iemand later hulpvol. Kan het niet zijn dat we het enige zon gevan zijn.

een belangrijke tip gevonden "drangtraject in jeugdhulpverlenin"

Dat komt een beetje herkenbaar voor:
https://www.schulinck.nl/domeinen/sociaal-domein/jeugd/drang-in-de-jeugdhulpverlening.17544.lynkx

Drang in de hulpverlening

https://www.vanmontfoort.nl/nieuws/601-opinie-drang-in-de-jeugdzorg

Lees dan ook even deze.

"Met de opinie ‘Drang in de jeugdzorg’ legt de voormalige kinderrechter Nanneke Quik-Schuijt precies de vinger op de zere plek. Ze haalt een voorbeeld aan van een schriftelijke ‘beslissing’ van het Rotterdamse Jeugdbeschermingsplein waarin ouders een contactpersoon krijgen toegewezen met de mededeling: “Deze hulpverlening is niet meer vrijblijvend, daar zijn onze zorgen te ernstig voor.” De gemeente en betrokken beroepskrachten doen net alsof ze bevoegd zijn om beslissingen te nemen die in een rechtsstaat alleen door een rechter genomen kunnen worden.

De grens tussen drang en dwang vervaagt. Quik-Schuijt constateert terecht, dat de ouders gewoon de deur dicht kunnen houden, omdat de instanties geen enkele titel hebben om bij hen binnen te komen.

Voor de bescherming van kinderen hebben we in ons land heel goede procedures. Melden bij de Raad voor de Kinderbescherming en een verzoek voorleggen aan de rechter."

Helaas kun je daar geen enkel recht aan ontlenen. Je bent aan de heidenen overgeleverd. Je mag hopen dat je met een concreet verweer: de 'beschuldigingen' snijden geen hout en verdienen geen staatsbemoeienis, een kinderrechter kunt overtuigen.