Van je kind houden

Mooi dat je hulp wil Zoeken .
Ga maandag naar de huisarts en vertel wat je hier schrijft .
Echt doen .

To, wat was je verwachting van het moederschap? 

Deze gevoelens zijn nog enorm taboe. Zeker moeders onderling kunnen daar heel hard in zijn. Maar het bestaat wel en het is voor alle betrokkenen verdrietig.
Jullie zitten nu enorm in de strijdmodus. Je dochter is vier. Dat is een leeftijd waarop je een kind best iets kan uitleggen en afspraken kan maken. Ook kan ze bijvoorbeeld ergens mee helpen, dat doen veel kinderen graag. Of zelf keuzes maken, die door jullie wel beperkt worden, maar wel een gevoel van autonomie geven.
En je kunt hier zeker hulp bij zoeken, dat lijkt me zelfs wel wenselijk in jouw situatie.

Ja, zeker hulp zoeken. Het is voor ons niet goed in te schatten of jij minder flexibel bent dan je dacht of dat je kind problematiek heeft die opvoeden slopend maakt. Maar in beide gevallen moet je er werk van maken want als jij het niet meer volhoudt, is je kind ook de pineut.

Overigens klinkt zoals je je dochter beschrijft voor mij ook als echt pittig en uitputtend in de oren. Is er wel eens een professional bij betrokken geweest, die naar haar gedrag heeft gekeken? Hoe gaat het op opvang/school? En op andere plekken? Heeft vader dezelfde ervaring als jij? Zitten jullie op dezelfde lijn of hebben jullie ook strijd over de opvoeding? Als je een moeilijk kind hebt, hebben problemen de neiging zich te vermenigvuldigen, omdat de stress je uitput en er vaak verwachtingen zijn die je als ouder niet kunt inlossen. Wees mild voor jezelf. Je hoeft het niet alleen te doen. Ga direct maandag naar de huisarts. 

Inderdaad beginnen bij de huisarts. Je hebt hulp nodig, want dit los je niet zomaar op.

Als ik dan toch een tip zou moeten geven zou het zijn stop zoveel mogelijk met strijd. Wil ze niet aan tafel eten, dan maar niet. Wil ze de hele dag tv kijken doe dat eens een week (de lol gaat er snel vanaf). Geen jas aan naar buiten, dan maar niet. Wij doen dit consequent met onze peuter en het is opvallend hoe snel ze leert. Beloon goed gedrag en negeer negatief gedrag. 

Ik zou kijken naar ondersteuning in de opvoeding door bijvoorbeeld centrum jeugd en gezin. Hoe is ze op school? Komt het beeld van school overeen met jullie beeld?

Je klinkt heel negatief over je dochter. Merkt ze dit zelf ook? Negatieve aandacht is ook aandacht is het eerste wat in mij opkwam na het lezen van je bericht. Krijgt ze ook positieve aandacht?

Jillz schreef op 22-10-2022 om 17:50:

Inderdaad beginnen bij de huisarts. Je hebt hulp nodig, want dit los je niet zomaar op.

Als ik dan toch een tip zou moeten geven zou het zijn stop zoveel mogelijk met strijd. Wil ze niet aan tafel eten, dan maar niet. Wil ze de hele dag tv kijken doe dat eens een week (de lol gaat er snel vanaf). Geen jas aan naar buiten, dan maar niet. Wij doen dit consequent met onze peuter en het is opvallend hoe snel ze leert. Beloon goed gedrag en negeer negatief gedrag.

Ik zou dat zeker eens doen. Het wordt er een stuk gezelliger van. Ga eens niet de strijd aan. En ga naar de huisarts en zoek hulp in de opvoeding. Dat laatste doet ook iedereen als de opvoeding vd hond niet lukt. 

Helaas achter de betaalmuur maar in de Volkskrant staat vandaag een verhaal over spijtgevoelens over moederschap:

https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/spijtmoeders-houden-van-hun-kinderen-maar-niet-van-moeder-zijn~b29e5e28/

Ianthe Mosselman schrijft daarin onder meer:

“Soms denk ik aan het leven dat ik had kunnen hebben zonder kinderen, aan hoe het zou zijn als er niemand op me wachtte thuis en niemand was die iets van me nodig had. Het meest bevrijdend hieraan zou zijn dat mijn eigen gedachten aan hen en aan wat ze nodig hebben, dan niet zouden bestaan.”

Als je een kind hebt wat niet gelukkig is en niet tevreden te stellen, te troosten of te kalmeren is, loopt je hoofd om en om en om met gedachten als ‘wat moet ik doen?’ ‘wat heeft ze nodig?‘ ‘Oké dit niet, wat dan?’ Als ouder is het niet te accepteren dat je kind ongelukkig is. En een klagend kind dat overal strijd over voert is natuurlijk niet gelukkig. Dat betekent dat je als ouder zelden innerlijke rust ervaart. Want zelfs als het kind niet bij je is, kun je als ouder niet makkelijk loslaten dat je kind niet goed in haar vel zit. Als je kind lijdt, lijd jij mee. Je blijft in je hoofd zoeken naar oplossingen. 

Kinderen die lekker in hun vel zitten belonen je als het ware voor je inspanningen. Je hebt bedacht wat ze nodig hebben, dat uitgevoerd en voila: kind blij! Ik heb het goed gedaan als moeder 😃. Maar kinderen die chronisch slecht in hun vel zitten, zijn een aanslag op je zelfvertrouwen als ouder. Als je kind ongelukkig is, zul jij wel iets verkeerds doen. Het is overigens maar zeer de vraag of dat zo is. En zelfs als het zo is, kan het zijn dat ‘het normale’ niet werkt bij jouw kind en dat je hulp nodig hebt om haar te leren ‘lezen’.

Zoals gezegd, zeker hulp zoeken. Hoe ervaart je man het gedrag van je dochter? Hoe doet ze het op school?

Mija schreef op 22-10-2022 om 18:09:

Kinderen die lekker in hun vel zitten belonen je als het ware voor je inspanningen. Je hebt bedacht wat ze nodig hebben, dat uitgevoerd en voila: kind blij! Ik heb het goed gedaan als moeder 😃. Maar kinderen die chronisch slecht in hun vel zitten, zijn een aanslag op je zelfvertrouwen als ouder. Als je kind ongelukkig is, zul jij wel iets verkeerds doen. Het is overigens maar zeer de vraag of dat zo is. En zelfs als het zo is, kan het zijn dat ‘het normale’ niet werkt bij jouw kind en dat je hulp nodig hebt om haar te leren ‘lezen’.

Herkenbaar!! Ik ben ook moeder van een kind met stoornissen en heb enorm getwijfeld aan van alles: maar vooral aan me zelf. Je krijgt van anderen ook steeds de boodschap dat het kind blijkbaar niet goed is opgevoed....
Het is voor ouders bij wie het wel goed gaat heel fijn om te denken dat het aan jouw geweldige opvoedkwaliteiten ligt. Maar zodra deze stelling omgedraaid wordt, wordt het pijnlijk voor de ouders met kinderen waar iets mee is.

Mijn schoonouders hadden ook de neiging te denken dat het wel zou komen omdat ik niet consequent zou zijn. In een weekje vakantie samen in het huisje werd hun de ogen geopend. Toen zagen ze hoe consequent ik wel degelijk was en hoeveel we investeerden en hoe moeilijk het alsnog was.

annelot, ik vind het knap van je dat je schrijft, zo te horen is het niet niks. Probeer ook echt gezellige dingen met je dochter te doen, lukt dat wel een beetje?

Knap dat je ervoor uit durft te komen. Zo te lezen ga je het niet redden zonder hulp, dus zoek iets van hulp voor jou en je dochter. 

Wat ik mij afvraag: Hebben de dagen/ weken voor je dochter een duidelijk herkenbare structuur?  Om uit de strijd te kunben stappen bleek het voor ons gezin enorm te helpen om rust en regelmaat te creëren. 
Al heel vroeg had ik een weekplanner met magneten met pictogrammen waarmee we op zondag de komende week in beeld brachten. Wanneer de gymles was op school, wanneer er zwemles was, wanneer papa zijn avonddienst had een met het eten niet thuis was. Meestal legden we de kleren voor de volgende dag al klaar, nadat we op de planner hadden gekeken, dan wist zoon dat hij voor morgen niet moest kiezen voor dat overhemd met die kleine knoopjes want dat kon hij niet zelf als hij moest gymen.
Bij strijd kon ik vaak wijzen naar de planner. Ik zette er echt alles op, doktersafspraken, de bieb, zwemles, sport, schoolreisje echt alles.  Dat de kinderen wisten wat er ging gebeuren vandaag en morgen.
4 jaar is oud genoeg om daar mee te beginnen, ze heeft waarschijnlijk op de opvang en school ook gewerkt met zo'n lijntje met pictogrammen over wat er die dag van haar verwacht wordt. 
Inmiddels hebben we een papieren weekplanner/agenda en die nemen we nog steeds even door op zondag, wie wanneer week of niet mee-eet of een afspraak heeft.
Als je strijd voert over een jas aan of niet,  eten aan tafel of lopend laat het een keer los.  Ze komen er vanzelf wel achter dat het te koud/te warm/ niet handig is. 
Komende week de nieuwe winterjas met muts en sjaal al aan?  Prima doe maar als het te warm is merk je het wel. 

Moedig dat je dit aan kaart hier.

Ik sluit me aan bij de mensen boven mij. Ga op zoek naar hulp. Niet omdat je het verkeerd doet maar juist omdat je over je eigen schaduw wilt stappen om tot verbetering te komen.

Net als volwassenen zijn er ook kinderen voor wie het glas altijd half leeg is en van nature niet positief in het leven staan. Dat is zwaar voor het kind zelf maar ook voor de volwassenen rondom het kind. 

Ik hoop dat je met hulp in een modus kunt komen waarom jij en je kind het beste in elkaar boven halen i.p.v. de huidige situatie met strijd.