Van je kind houden
lieve mensen, ik ben hier nieuw en dus nog wat zoekende. Please schiet me niet af voor wat ik ga schrijven maar help me. Want ik heb het nodig.
Ik woon samen met mijn man en dochter van 4 jaar. En ik heb een heel groot probleem. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om van mijn kind te houden. Ik vind het verschrikkelijk om te moeten zeggen maar mijn dochter is zo moeilijk dat ik soms echt liever had gewild dat ze er nooit was gekomen.
Ik kreeg op mijn 27e te horen dat ik endometriose heb en dus waarschijnlijk moeilijk zwanger kon worden en dat de kans bestond dat ik misschien wel nooit kinderen zou krijgen. Dit vond ik hartverscheurend want mijn kinderwens was heel groot. Na een lang traject van allerlei toestanden en fertiliteittrajecten was ik eindelijk zwanger!! Ik was zo intens gelukkig.
Als baby was mijn dochter moeilijk. Ze huilde veel sliep slecht en was eigenlijk altijd ongelukkig.
Dit is eigenlijk nooit echt veranderd. Soms krijg ik wel eens het gevoel dat ze zelf hier ook niet wil zijn.
Ze is nu 4 jaar en eigenlijk is het elke dag strijd met haar. Ze luisterd nooit, doet nooit wat ik vraag, is altijd dwars, zegt altijd nee. Wil nooit aan tafel zitten, speelt nooit zelf praat altijd dwars door ons heen. Kortom wel hebben werkelijk 24/7 strijd met haar.
Ik merk dat ik daardoor de lol en de vreugde momenteel echt kwijt ben. Ik verlies het contact met haar en merk dat ik niet meer oprecht leuk naar haar reageer. We beginnen steeds meer langs elkaar heen te leven. Ik ben de discussies met haar beu. Ik doe wat ik moet doen om haar te voorzien in haar basis behoefte maar niets gaat met plezier.
Ik ben pas blij als ze een dagje naar oma is en ik kan ademen voor mijn gevoel.
Ik vind het vreselijk dat ik er zo in sta en weet momenteel niet goed wat ik hier mee moet.
Moet ik hulp gaan zoeken? Met iemand praten? Of is het normaal en ervaren jullie dit ook? Ik kom graag in contact zodat ik misschien wat handvatten kan krijgen hoe ik hiermee kan omgaan en het weer leuk kan hebben. Ik wil zo graag intens van haar houden maar het lukt me niet omdat ze altijd zo verschrikkelijk dwars is.
Ik zoek hulp!
Mija schreef op 23-10-2022 om 12:29:
Niks ten nadele van jou Gijs want jij nuanceert dit meteen. En terecht want dit gaat echt niet per se op. Ik voer met mijn kind wat ik noem 'een constante strijd om de structuur'. Ik ben nooit een micromanager geweest en heb veel dingen allang losgelaten. Zelfs grote dingen zoals huiswerk en naar school gaan. Maar helemaal loslaten kan niet.
Helemaal mee eens. Daarom zeg ik ook: ga achter het kind staan, om het bij te sturen. Een kind is niet volwassen en heeft daarom altijd bijsturing nodig. Maar daar is een balans tussen het kind volgen en het kind sturen.
Uit de TO heb ik niet de indruk dat het 1-2-3 om een probleemkind gaat. Ik gooi het op een verkeerde balans tussen meegaan-met-kind en bijsturen. Een vicieuze circel die is ingestart en negatief naar beneden spiraalt. De kunst is dan om de spiraal om te keren naar boven toe.
Maar dat kan ik natuurlijk verkeerd zien. Dan is externe hulp zeker nodig. Maar dat is/was niet mijn indruk van TO.
Mija schreef op 23-10-2022 om 12:29:
Omdat TO zelf zo duidelijk aangeeft dat ze aan het eind van haar Latijn is. Ze kan vervolgens zelf en/of met hulp van haar man en/of huisarts of hulpverleners gaan uitzoeken in hoeverre kind stuurbaar is en waar ze zelf als ouder vaardigheden kan ontwikkelen om meer grip op de situatie te krijgen.
Ook helemaal mee eens. Omdat TO aan het eind van haar Latijn is, gaat het kind ook meer en meer 'in de war zijn' en haar eigen weg kiezen, wat nog meer sturing vereist, enzovoort. Als het haar niet lukt de spiraal te doorbreken, moet ze zeker hulpverleners inschakelen.
