Van je kind houden
lieve mensen, ik ben hier nieuw en dus nog wat zoekende. Please schiet me niet af voor wat ik ga schrijven maar help me. Want ik heb het nodig.
Ik woon samen met mijn man en dochter van 4 jaar. En ik heb een heel groot probleem. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om van mijn kind te houden. Ik vind het verschrikkelijk om te moeten zeggen maar mijn dochter is zo moeilijk dat ik soms echt liever had gewild dat ze er nooit was gekomen.
Ik kreeg op mijn 27e te horen dat ik endometriose heb en dus waarschijnlijk moeilijk zwanger kon worden en dat de kans bestond dat ik misschien wel nooit kinderen zou krijgen. Dit vond ik hartverscheurend want mijn kinderwens was heel groot. Na een lang traject van allerlei toestanden en fertiliteittrajecten was ik eindelijk zwanger!! Ik was zo intens gelukkig.
Als baby was mijn dochter moeilijk. Ze huilde veel sliep slecht en was eigenlijk altijd ongelukkig.
Dit is eigenlijk nooit echt veranderd. Soms krijg ik wel eens het gevoel dat ze zelf hier ook niet wil zijn.
Ze is nu 4 jaar en eigenlijk is het elke dag strijd met haar. Ze luisterd nooit, doet nooit wat ik vraag, is altijd dwars, zegt altijd nee. Wil nooit aan tafel zitten, speelt nooit zelf praat altijd dwars door ons heen. Kortom wel hebben werkelijk 24/7 strijd met haar.
Ik merk dat ik daardoor de lol en de vreugde momenteel echt kwijt ben. Ik verlies het contact met haar en merk dat ik niet meer oprecht leuk naar haar reageer. We beginnen steeds meer langs elkaar heen te leven. Ik ben de discussies met haar beu. Ik doe wat ik moet doen om haar te voorzien in haar basis behoefte maar niets gaat met plezier.
Ik ben pas blij als ze een dagje naar oma is en ik kan ademen voor mijn gevoel.
Ik vind het vreselijk dat ik er zo in sta en weet momenteel niet goed wat ik hier mee moet.
Moet ik hulp gaan zoeken? Met iemand praten? Of is het normaal en ervaren jullie dit ook? Ik kom graag in contact zodat ik misschien wat handvatten kan krijgen hoe ik hiermee kan omgaan en het weer leuk kan hebben. Ik wil zo graag intens van haar houden maar het lukt me niet omdat ze altijd zo verschrikkelijk dwars is.
Ik zoek hulp!
Kun je eens aangeven waar je man staat in dit verhaal: hoe overleggen jullie, hoe is zijn omgang met jullie dochter?
Toen ik mijn partner leerde kennen was haar zoontje vier en zat toen ook in zo'n fase: niet naar tafel komen om te eten, vloeken op zijn moeder, neen was zijn favoriete woordje,...
Toen kwam ik erbij en bij mij was hij een heel stuk gehoorzamer omdat ik niet alleen strenger was maar ook omdat ik niet meeging met elke bui van hem (vb. als hij zin heeft om achter de zetel te kruipen en te huilen omdat hij moet komen eten, laten doen).
Ondertussen zijn we zes jaar verder en is dit gedrag nagenoeg verdwenen.
Mijn raad zou dus zijn om professionele hulp te zoeken en zeker eens te bekijken wat het effect is van je partner, want als koppel zou je hier niet alleen mee hoeven kampen.
Wat vervelend dat je dit zo voelt want je zou het natuurlijk heel graag anders willen. Hulp zoeken lijkt me zeker van belang.
Mijn middelste is een pittig kind en ik herken wel wat je schrijft. Daarnaast was ze de eerste 2,5 jaar alleen maar op haar vader gericht en voelde ik me echt afgewezen. Ze heeft ook laaaaaang geen mama gezegd tegen mij. Na 2,5 jaar ontdekte ze eindelijk dat ik ook wel leuk was. Ik ben heel erg gaan zoeken en lezen op welke manier ik met haar om moest gaan, ook hulp gezocht hierbij. Dat ging met vallen en opstaan maar we hebben onze weg wel gevonden en ik zoek bewust momenten op met haar om het gezellig te maken en te binden. Mijn jongste is net als mijn oudste.... daar voelde de binding veel natuurlijker ofzo. Het heeft veel investering en geduld gevraagd en dat blijft het doen maar het is wel veel en veel beter geworden. Erkennen was stap 1, hulp zoeken stap 2. Zet hem op!
wat goed dat je dit ergens durft te schrijven. Je vraagt dit:
Moet ik hulp gaan zoeken? Met iemand praten? Of is het normaal en ervaren jullie dit ook? Ik kom graag in contact zodat ik misschien wat handvatten kan krijgen hoe ik hiermee kan omgaan en het weer leuk kan hebben. Ik wil zo graag intens van haar houden maar het lukt me niet omdat ze altijd zo verschrikkelijk dwars is.
Ik zoek hulp!
je begint met moet ik hulp zoeken en eindigt met ik zoek hulp. Je beantwoord dus je eigen vraag. Ga naar de huisarts en vertel je verhaal. Als je het niet uit kunt spreken kan het helpend zijn hetgene wat je hier schrijft uit te printen en mee te geven.
Je bent niet de enige met deze gevoelens en je dochter vraagt zo te lezen ook gewoon heel veel van jullie. Je zit in een neerwaartse spiraal waar je niet in wil zitten maar waar je nu ook niet zelf uitkomt. Vraag om hulp. Vraag ook op school wat zij zien. Vertel als dat goed voelt ook hoe het thuis gaat. Wellicht hebben ze goede ervaringen met hulpverleners. De huisarts staat je hierin bij hoor en zal zijn of haar best doen om jou te helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.
Jee Annelot, wat verdrietig 
Ook ik zou zo snel mogelijk beginnen met hulp zoeken.
Daarnaast zou ik aan mezelf gaan denken. Kan je bijvoorbeeld momenten voor jezelf inlassen door de taken thuis anders te verdelen? Op die manier kan je op vaste dagen een paar uur 'vrij' zijn. Briefje op je kamerdeur met 'niet storen' en dan ga je een film kijken/vriendin bellen/doos bonbons leegeten/je nagels lakken/whatever. Of, als thuis afstand nemen niet lukt, is het misschien makkelijker om buitenshuis iets voor jezelf te gaan doen. Want als jij omvalt, zijn jullie nog verder van huis! Voor mij werkte sporten, omdat ik dan vaste tijden had waarop ik 'moest'. Terwijl ik helemaal niet zo van clubs hou. Even lekker knallen en mijn hoofd leegmaken. En het bleek nog leuk ook!
Af en toe een dag of weekend weg -alleen, samen met je man of met een vriendin- kan ook een hoop energie geven. Ga lekker naar de sauna of een stad ontdekken, boek een hotelletje of ga een nachtje logeren bij familie of vrienden...
Je hebt dat zo te lezen hard nodig.
Sterkte!
Wat vervelend! Wat ik me afvraag is ze bij jou zo of ook bij oma?
Mijn dochter is ook moeilijk geweest, maar op een andere manier. Uiteindelijk is dit helemaal goed gekomen. Ze is nu heel close met me.
Poos aangemodderd, uiteindelijk aanpassingen op school, ze heeft therapie gehad en ik ben zelf (ook voor andere redenen) in therapie geweest.
Alles wat jij hebt meegemaakt kan invloed hebben op je dochter. Dit klinkt niet zo leuk en het is ook niet zo zwaar als het lijkt, immers iedereen heeft zijn dingen. Toch kan het wel helpen.
Sterkte en is het een optie om haar met regelmaat een dagje bij oma de laten zijn?
wat ontzettend ingewikkeld dit, je grote wens om moeder te worden en daar letterlijk en figuurlijk alles voor gedaan hebben, en dan valt het zo tegen.
Hoe is het contact tussen vader en dochter, en tussen jou en je partner en in de rol van ouders.
Ik zou zeker hulp zoeken in de vorm van contextuele en/of systeem therapie. Zodat je veel beter in zicht heeft welk gedrag je triggert en waarom. Dan kan je samen als ouders nieuwe opvoedstrategien gaan leren.
wat een lastige situatie, wat zullen jullie moe zijn van alle strijd! Zoals al vaak gezegd, kun je naar de huisarts gaan. Heeft school niet iemand die er voor opvoedkundige vragen is? Misschien is die drempel lager? Of het consultatiebureau, een wijkteam? Hulp is hier echt wel nodig denk ik.
Ik heb even geen tips maar ik vind het zeer dapper dat je dit doet. Het is toch een taboe- onderwerp.
Ik geloof eerlijk gezegd niet in onvoorwaardelijke liefde, ook niet naar ‘je’ kinderen toe.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je goede adviezen krijgt waar jij wat mee kunt.🌼🌼🌼🌼🌼
Waarom discussieer je met een 4-jarige?
Index224 schreef op 23-10-2022 om 09:47:
Waarom discussieer je met een 4-jarige?
Misschien omdat het ook mensen zijn met een mening. Of vertel jij een vierjarige enkel wat ie moet doen?
Due-scimmie schreef op 23-10-2022 om 09:57:
[..]
Misschien omdat het ook mensen zijn met een mening. Of vertel jij een vierjarige enkel wat ie moet doen?
Dat alleen vertellen wat een vierjarige MOET doen lokt juist de discussies uit......
Voorbeeld:
Jij moet vandaag die roze trui aan met die bruine broek!
NEE niet die bruine broek, die kriebelt!
Niks mee te maken, het staat je leuk, dan ben je mama's mooie meisje dus niet zeuren en trek die broek aan.
Maar mama die broek kriebelt! Ik heb een hekel aan die broek. (Kind stort zich met veel drama volgens op de grond)
Dan kan je doorgaan in de discussie of kind tegemoet komen en haar de spijkerbroek laten aantrekken met die roze trui.
Ik denk niet dat de problemen van TO simpelweg op te lossen zijn met opvoeding, dus laten we die weg ajb niet inslaan!
Ja, zoek hulp. Nee, het is niet normaal. Je bent echt niet de enige (zie de Volkskrant wat iemand al noemde) en iedereen kan zijn kind zo nu en dan wel eens achter het behang willen plakken. Maar vreugde zou moeten overheersen en zo te horen is dat er nooit echt geweest.
Als dat echt zo is, is het enorm verdrietig en heb ik het heel erg met je te doen. Ook met je dochter, ze is nog zo klein... het is echt niet goed als je al op zo'n jonge leeftijd geen goede band hebt met je ouders. (echt geen verwijt naar jou, maar wel de belangrijkste reden om hulp te zoeken).
Hoe kijkt haar oma daar tegenaan? Weet die dat het allemaal zo moeizaam gaat met jullie dochter thuis? Gaat het wel goed bij oma of is ze daar ook moeilijk?
yette schreef op 23-10-2022 om 10:11:
Ik denk niet dat de problemen van TO simpelweg op te lossen zijn met opvoeding, dus laten we die weg ajb niet inslaan!
Het is al lang aan de gang dus hulp van externen is denk ik onvermijdelijk maar soms kan het een eye-opener zijn als anderen vertellen hoe de discussies met een vierjarige onstaan en dat kan to wel gaan proberen om uit die voortdurende strijd te geraken.
Een vierjarige krijgt net een beetje besef dat ze zelf ook een mening heeft en die kan uiten. Als je als moeder niet open staat voor de mening/ wensen van je kind dan draai je die altijd strijd modus in.
