Vader is van plan kind erg strak te houden
Kind is nu pas 5, maar vader weet het al precies: komt kind 5 minuten te laat thuis dan betekent dat een uur eerder naar bed. Als kind nog een keer 5 minuten te laat thuiskomt betekent dat 2 uur eerder naar bed. Hij is er van overtuigd dat het kind dan nooit meer te laat komt. Dat zal gelden als kind ooit alleen buiten speelt, maar ook zeker bij het uitgaan in de puberleeftijd. Zo houdt hij er hele strakke regels op na, listen and do as your told zeg maar. Nu heeft kind adhd (gediagnostiseerd) en ik ben er al lang achter dat boos worden om alles helemaal niet helpt. Bij botsingen is het in mijn ogen zaak even achteruit te stappen, tot 10 te tellen en via een omweg lukt het dan vaak toch om kind te krijgen daar waar ik het hebben wil. Dat vreet nog wat energie, maar ik krijg er een leuker kind door en ik word er zelf ook blijer van. De sfeer tussen kind en mij is ook vaak een stuk gezelliger dan tussen pa en kind.
In het gezin zijn ook 2 grotere kinderen uit mijn eerste huwelijk. Die komen met enige regelmatig later thuis dan gepland (of afgesproken). Tja, het maakt mij niet zo uit, ik heb daar wel begrip voor. Het gebeurt wel eens dat ik zeg dat ik zo thuis ben, maar dan kom ik iemand tegen, sta veel te lang te kletsen en kom dan later thuis dan gepland. Ik probeer echt op tijd te komen, ik ben geen notoire te-laat-komer, maar ik kom zeker niet te vroeg. Man is standaard overal minimaal een kwartier te vroeg, want dat "hoort".
Gewoon even jullie mening, zou bovenstaande aanpak (te laat komen, vroeger naar bed) nou echt werken? Ik mijn ogen is het een jaren-vijftig aanpak.
Jaina, dat hangt van de persoon af.
Mijn man is altijd wel heel erg open voor logische zaken. Dus toen ik die vergelijking (inflexibel kind * inflexibele ouder = ontploffing) zag hij net als ik, gelijk de logica ervan in en de waanzin van: iedere keer hetzelfde doen en dan toch een andere uitkomst verwachten.
Soms heb je even een mens nodig, die een spiegel voor houdt. Ik ben altijd dankbaar voor die mensen, die dat doen. En mijn man net zo.
Temet
Sorry, Temet, maar die Asha van jou kan ik niet meer serieus nemen sinds ze publiekelijk haar 6 jaar oude dochtertje als lesbisch afschilderde in een Trouw (?) column. Dat vond ik bijna misdadig. Het persoonlijke wordt politiek, ja, inderdaad. Je dochter als instrument.
Ik heb ook de antwoorden niet en wellicht overreageer ik op mijn beurt. Maar er deugt iets niet in deze hele discussie, dat voel ik aan m'n water en ik heb op mijn beurt geleerd mijn intuitie serieus te nemen. De manier waarop de dames elkaar hier bijvallen, de manier waarop er in nagenoeg iedere discussie met ADHD en autisme labels gesmeten wordt (of het nou over kinderen, echtgenoten of ex-en gaat). Er zit iets goed fout hier en daar zijn 'jullie' (sommigen dan) een deel van en niet een zogenaamd neutrale bijstaander.
Karmijn
Een open gesprek over de opvoeding is natuurlijk altijd goed net als samen nadenken over wat goed gaat en slecht gaat. Echter de manier waarop is daarbij van belang. Hier lijkt de mening te zijn dat de man van Doily het niet goed doet en een andere manier van opvoeden moet hanteren (de manier van Doily). Dat is iets anders dan twee gelijkwaardige volwassenen die beiden een andere mening hebben en die proberen een compromis te vinden tussen die meningen. De manier van de man van Doily wordt hier verkeerd bevonden. Dat is dus niet neutraal maar daar zit al een waarde oordeel in. Ik weet natuurlijk niet met welke insteek Doily het gesprek aangaat maar als dat met die insteek is dan is er weinig serieuze discussie en reflectie mogelijk. Dat kan alleen als je die discussie gelijkwaardig voert waarbij niet de missie is om man naar haar kant te krijgen maar waarbij dezelfde waarde wordt gehecht aan de ideeen van beide ouders.
Hombre makkelijk
je schrijft heel makkelijk dat als een strategie niet werkt je die logischerwijze aanpast. Maar dat lijkt nu juist het probleem; vraagstelster vindt dat die niet werkt. Vader denkt misschien in andere termijnen; gaat op lange termijn werken of denkt dat zijn strategie niet werkt omdat zij niet meedoet. Blijft lastig.
Hier hebben we beiden weleens teveel vanuit emotie gereageerd, en we spreken elkaar erop aan, ik zou niet anders willen. Vind het prima dat partner gewoon ronduit zegt dat ik niet goed bezig ben. Hij krijgt dat ook van mij te horen. Je zult mi bijna wel moeten met een zorgenkind, je moet blijven reflecteren, want vaak gaat het niet vanzelf.
Hombre
De dames vallen elkaar helemaal niet allemaal bij, lees het nog maar eens terug. Zelf denk ik dat verschillende opvoedmethodes kunnen werken voor verschillende kinderen. Maar voor dat gedoe van "het komt allemaal door teveel moeders en juffen" ben ik allergisch. Ik merk IRL dat dit heel vaak door mannen als smoes wordt gebruikt om wangedrag van hun zoon goed te praten. "Het is nou eenmaal een jongen." En dan bedoelen ze meestal niet dat hun zoon strenger aangepakt moet worden, integendeel! Gedrag dat van meisjes nooit gepikt zou worden, hoort opeens OK te zijn omdat het kind over een piemel beschikt. Als moeder van een vrouwelijke belhamel kan ik daar heel moe van worden. Het met twee maten meten is weer helemaal salonfähig geworden.
O ja, autisme en ADHD
Natuurlijk hebben niet alle mannen met wie je het niet eens bent autisme of ADHD. Maar het is wel iets dat in de genen zit en het kind van Doily heeft wel ADHD. Tenzij Doily zelf ADHD heeft, is het dus niet zo raar om eens goed naar haar man te kijken. Niet om hem te veroordelen (zelf ben ik stapelgek op de lieve autisten in mijn familie), maar om beter met ze om te kunnen gaan. Het vergt soms namelijk alleen een paar simpele aanpassingen om dat al een stuk beter te kunnen. ADHD is geen scheldwoord, althans dat zou het niet moeten zijn.
en bovendien
"Maar voor dat gedoe van "het komt allemaal door teveel moeders en juffen" ben ik allergisch"
In vergelijking met de jarenvijftigvaders die alleen 's zondags het vleesch sneden en af en toe op moeders verzoek de riem pakten, zou je toch zeggen dat het aandeel in de opvoeding van vaders in eeuwen niet zo groot is geweest als heden ten dage.
Wat nou, feminisering?
jarenvijftigvaders
In de jaren vijftig was ongeveer de helft van de docenten in het primair onderwijs man.
Dus had je als jarenvijftigkind natuurlijk wel veel vaker een mannelijk rolmodel/medeopvoeder voor de klas 
Weegt dat niet tegen elkaar op, denk je?
Natuurlijk is daarbij het onderwijs minder autoritair geworden (de werkvloer trouwens ook). Wat vermoed ik meer te maken heeft met de individualisering en de jaren zestig/zeventig dan met de feminisering. Of zou de minder hiërarchische verhouding tussen werkgever en werknemers ook veroorzaakt zijn door de toevloed van vrouwen op de arbeidsmarkt?
Ik vind het wat te veel eer om dat alles op de vrouwen te schuiven. Hadden we maar zoveel invloed, zou je bijna denken.
krin
Je hebt gelijk, daar had ik in mijn ergernis nog niet bij stilgestaan...
Vandaag
Was vandaag in Avifauna met zoon. Bij de vogelshow voor ons zat ook zo'n vader. Zijn kinderen konden werkelijk niets goed doen. Als er al 1 met de duim in de mond zat of 1 bij mama op schoot wilde zitten, zei hij al: doe eens normaal of hou op anders gaan we naar huis. Moeder nam het dan weer voor de kinderen op. Pff, gezellig familie-uitje. De kinderen waren ook echt nog klein, jaar of 2,3 dus zo'n vogelshow is dan ook best heel lang.
Ja die vaders
Het treurige is dat als je op een 'mannenforum' gaat kijken (ik ben er wel eens geweest, maar wist niet hoe snel ik weer weg moest wezen) de eenzijdige verhalen niet anders zijn.
Zonde als je op zo'n gepolariseerde manier met iets als opvoeding om moet gaan. Gemiste kans. De dames met de wijsheid in pacht en de heren met de wijsheid in pacht. Mensen die op basis van iemand die bij Avifauna voor ze heeft gezeten een uistpraak over "zo'n vader" denkt te kunnen doen alsof het om een archetype gaat van alle vaders die andere inzichten over opvoeding hebben dan zij.
De implicatie blijft vaak: wij moeders weten het beter.
Jammer. Jammer voor de betreffende mannen. Jammer voor de kinderen. En jammer voor henzelf.
Ja maar wageffe
Hombre, ik zie m niet hoor, die generalisatie. Tango vergelijkt de Avifaunavader bij wie de kinderen niks goed kunnen doen met de vader uit de openingsposting die ook nogal rigide is. De rest van het mannelijk volksdeel wordt daar niet noodzakelijk in betrokken volgens mij.
Je lijkt me wat gevoelig. Moet je ongesteld worden ?
groeten,
Temet
ouderstijlen
Wat ik om me heen zie is eerder beweging en tegenbeweging, dwars door gender heen. Als één ouder erg op regels en lik-op-stuk is, schuift de ander meer naar een lossere stijl. Dat heb ik hier thuis gezien - in tijden dat ik de teugels strakker trek, laat echtgenoot, normaal de strengste, ze juist iets vieren. En als hij, bijvoorbeeld omdat hij veel aan zijn hoofd heeft, in een ultrastrenge barse periode zit, krijg ik meteen de neiging luchtigheid en zachtheid erin te brengen. Je compenseert voor elkaar. Het gemiddelde kind komt zo meestal vast op een gemiddelde opvoeding uit. Met de verschillen, als ze niet te extreem zijn, kan een kind wel omgaan.
In het geval waar het hier om gaat is echter geen sprake van een gemiddeld kind, en lijkt het me raadzamer om meer naar de "één lijn" op te schuiven. En dat begint ermee dat je je in elkaars aanpak verdiept en die serieus neemt. Dan kun je aspecten van beide stijlen van elkaar overnemen en een soort van midden vinden waar je allebei mee uit de voeten kunt.
en Hombre
Jij gooit alle "dames" op een hoop. Ik ben helemaal geen dame! (wel een vrouw). Natuurlijk weet ik wel alles beter dan wie dan ook, maar dat heeft niets met mijn geslacht te maken.
Overigens zit ik met mijn man vrijwel altijd op één lijn. En als dat niet zo is, steunen we allebei de strengste ouder waar het kind bij is, en vogelen achteraf uit hoe we er in staan.
toevallig
Toevallig kwam ik vandaag dit filmpje tegen. Een man, een vader, een ervaringsdeskundige en psychiater, Dr Hallowell. Hij vertelt dat het straffen van kinderen met adhd absoluut contra-productief is.
"It's not a matter of effort. It's a matter of structure, support, education, sometimes medication, sleep, diet, and exercise. That's how to give them the internal control they lack."
Samen boek lezen
Misschien is het nuttig om eens samen een boek over opvoeden te lezen? En eens samen een cursus Gordon-communicatie te doen?
Dit is iets waar je samen uit moet komen, je moet niet tegen over elkaar komen staan.
ondersteuning?
advies aan topicstarter:
Als een kind een diagnose heeft, dan ben je dus langs een instantie geweest die die diagnose heeft gesteld. Is vanuit die instantie geen ouder-hulp aangeboden? ZO niet: terug naar instelling waar diagnose is gesteld en om ouderondersteuning vragen! Dan krijg je hulp en advies bij de opvoeding. Van een deskundige.
(en ik heb een flauw vermoeden dat dat dan niet is: straffen bij verkeerd gedrag, maar juist belonen bij goed gedrag).
inleven
al dat straffen en belonen, sorry, maar daar zie ik niet veel in. En een uur eerder naar bed als je vijf minuten te laat bent, wat is dat voor waanzin.
(Had zelf een 'jaren vijftig vader' en het enige 'jaren vijftig-achtige' dat hij had, was dat hij nauwelijks ooit iets huishoudelijks deed. Maar hij had veel aandacht en tijd voor zijn kinderen, las voor, zong met ons, en ik herinner me niet ooit een klap van hem te hebben gehad. )
Leef je in in je kind. Neem je kind serieus.
Tja te laat worden is een doorn in je oog als je zelf altijg een kwartier te vroeg bent (wat mensen ook op de zenuwen kan werken trouwens!!).
ga samen een opvoedcursus volgen, inderdaad iets van Gordon of zo.
Doily,
hoe is de standpunt van je man tegenover je twee oudere kinderen? Is er een onbesproken irritatie dat hij in zijn huis hun niets te vertellen heeft, (even kort door de bocht)?
Voelt hij zich wel geaccepteerd door de twee oudsten en ligt daar het antwoord op zijn 'wat strenge' regels.
Daarnaast is het voor een ouder niet altijd eenvoudig te accepteren dat je kind als gevolg van een (erfelijke)stoornis een andere begeleiding nodig heeft; eentje waar je als verse ouder geen kaas van gegeten hebt. De moeder van puberende kinderen is al door de wol geverfd maar vader is nog zoekende. Hoeveel ruimte geef je hem hierin?
ps. Zelf word ik ook wel eens geconfronteerd met een stil gevoel van boosheid op die grootouder vanwege de genetische doorgifte van een leerstoornis, puur uit frustratie van alle energie die de begeleiding vraagt.. Voor dergelijke gevoelens hoef je echt geen man te zijn, iedereen kent herkent gevoel van onmacht.
nog even dit
Je man moet zich gaan realiseren dat dit kind de dingen die je wilt/opdraagt soms niet KAN ipv niet WILT doen. Beetje cryptisch, sorry. Bijv. op tijd komen. Voor je ADHD kind kan dat heel moeilijk zijn, moeilijker dan voor 'gewone' kinderen. Je kind WIL wel gehoorzamen, maar wordt afgeleid, zonder dat het kind dat nou wil, het is dus niet ongehoorzaam, maar KAN niet anders reageren. Dat is dus een verschil met een 'gewoon' kind dat niet luistert. Je moet hem er bij helpen en dat doe je niet op dezelfde manier als bij een ongehoorzaam kind. Je kind IS namelijk niet ongehoorzaam!
Ik zie dagelijks het resultaat van de (jaren 50) opvoeding van mijn ouders voor mijn broertje die ook niet kon ipv niet wilde, wat mijn ouders dus totaal niet hebben ingezien. Oke, andere tijd, hen valt weinig te verwijten, maar toch. Die opvoeding heeft geresulteerd in een trauma en een persoonlijkheidsstoornis. Niet dat dat nou bij jouw kind gelijk ook zal gebeuren, maar als illustratie hoe het kan lopen en dat het dus echt heel vormend is hoe je je kind opvoedt.
je man ergert zich misschien
een het gegeven dat jij en je kinderen niet zo benepen omgaan met tijd. Daarom wil hij zijn eigen kind stevig aanpakken op dat gebied.
Hij vergeet daarbij dat zijn zoontje adhd heeft en een andere aanpak nodig heeft. Zoals een ander al zei, hij wil misschien wel, maar kan het niet. Net zomin als een onderdeurtje een enorm goede basketballer zal worden.
Rustig om tafel in een rustige situatie. Hoe komt het dat je man liefst een kwartier te vroeg is, wat zit daar achter? Ook dát is een omstandigheid waarmee hij en jij moeten omgaan.
Sterkte ermee.
Het nieuwe opvoeden
Gisteren met partner de volgende documentaire gezien:
http://www.gezond24.nl/tv-uitzending/VPWON_1181764/VPRO-Thema-Alles-voor-je-kind
"Verwennen we onze kinderen te veel en is dat zo schadelijk als de deskundigen ons willen doen geloven? Of het nu met spullen of met aandacht is, directe behoeftebevrediging lijkt de trend. VPRO Thema onderzoekt één van de grootste taboes van deze tijd, de opvoeding: streng of vrij? Wie doet het goed?"
Het taboe! En nou, inderdaad, als iemand hier durft te suggereren dat een beetje streng zijn zo slecht nog niet is vallen alle dames braaf over hem heen met verwijten als 'vijftiger jaren opvoeding' en 'het werkt niet' en 'dankzij zo'n opvoeding is mijn broer zo'n wrak geworden'.
Ik denk dat jullie massaal lijden aan een post 60er jaren trauma. Aan de 60er jaren anti-autoritaire misconceptie. Met andere woorden, met al jullie achterhaalde progressiviteit zijn *jullie* de oude opvoeding. 
hombre
en wie bedoel je nu precies met dat "jullie"? Ik krijg namelijk niet het idee dat iedereen hier er precies dezelfde mening en opvoedmethoden op nahoudt, dus van een alomvattend 'jullie' is volgens mij toch geen sprake.
Ik voel me in ieder geval niet aangesproken (meestal niet, trouwens) 
nou nou
Ad Hombre, je 'citeert' me wel heel vrij .... (mijn broer een wrak door zijn opvoeding). We waren thuis met z'n drieën, en er zijn er twee best netjes uit die strenge opvoeding gekomen, hoor, dus zo slecht was die opvoeding niet. Maar dat was omdat wij 'gewoon' waren en er tegen konden. Nee, ik val dus niet over 'streng opvoeden' an sich, ik val over de combi 'adhd en streng opvoeden'.
Documentaire
Ik heb een stukje gezien, maar afgezet omdat ik me ergerde. Sowieso vond ik het veel te elitair (m.u.v. dat jonge stel), en die mensen waren ook allemaal zo inconsequent.
Je kunt best consequent en duidelijk opvoeden, en het dan toch niet heel erg vinden als een kind 5 minuten te laat is.
Alle drie de reacties
Helemaal mee eens. (katniss: dat ene niet-elitaire stel, waren dat die aso's met die enge hond?)
Ad Hombre
Geen idee, ik heb geen hond gezien (keek met een half oog). Het was het stel met de dochter waarvan ze zeiden dat die altijd haar zin kreeg omdat ze anders een driftbui kreeg.
Katniss
"Het was het stel met de dochter waarvan ze zeiden dat die altijd haar zin kreeg omdat ze anders een driftbui kreeg."
Dat waren ze allemaal als ik me niet vergis. De VPRO club is ook wel een beetje incestueus op documentairegebied. Ik ken een voormalig presentatrice en zij en haar gezin hebben ook al een keer in zo'n documentaire gefigureerd. De voorbeelden zijn redelijk representatief voor de gezinnen in mijn omgeving.
Ad Hombre
Ben jij nou iemand anders dan Hombre?
