Vader is van plan kind erg strak te houden

Doily

Kan best werken hoor. Je merkt het vanzelf. Als het op korte termijn werkt scheelt het juist in de ruzies en had het kind blijkbaar behoefte aan grenzen. Levert het op korte termijn alleen meer gedoe op, dan werkt het gewoon niet.

Het is volgens mij dan wel van belang dat je er allebei achterstaat en dat het kind geen mixed signals krijgt.

Maar werkt het op korte termijn (zeg drie, vier weken) na serieus proberen, niet, dan kun je beter een andere aanpak kiezen.

Dat je een leuker kind krijgt van een zachte aanpak, daar ben ik nog niet zo van overtuigd. Wij zijn redelijk 'zacht' en het enige wat ik daaraan merk is dat het kind altijd nog eens stapje verder wil gaan. En die ruzie die je vermeed door de grenzen niet strak te trekken krijg je daarna alsnog. Dubbel...

Maar alle kinderen zijn verschillend en wat voor opvoeding het best bij ze werkt is ook erg verschillend.

eerder naar bed

Vind ik sowieso een rare straf. Eerder naar bed is alleen zinnig als een kind heel moe is. En zo niet: wat verwacht vader dan dat dat kind gaat doen in die tijd? Slapen?

Als je al straf wilt geven dan moet die straf wel iets te maken hebben met de overtreding. Bij te laat thuis kun je dan denken aan een volgende keer wat eerder thuis moeten zijn. Zodat het kind, mocht het weer te laat komen, tòch op tijd is

Doily

Het zou mijn stijl niet zijn. Ik ben best streng als het om bepaalde dingen gaat maar ik ben dan weer niet zo van het micro managen. Past niet bij mij. Maar blijkbaar past het wel bij je man. Ik denk niet dat een jaren 50 aanpak perse verkeerd is. Het hangt af van het kind en van de situatie. Maar van een wat strengere aanpak zullen ze niks overhouden.

Hier zou het niet werken

Hier zou zo'n aanpak oorlog opleveren en een continue strijd die ik niet aan wil gaan. Als je kinderen van het volgzame type zijn, zou het best kunnen werken. Ik zou dan weer niet accepteren dat mijn partner zich als bullebak opstelt naar de kinderen. Is hij ook wel lief tegen ze?

rond de tafel

Ik weet het niet hoor. Je kan toch niet tegen je man zeggen: ik doe de opvoeding wel (want ik weet het beter), zet jij nu maar alleen de vuilnisbak buiten en doe de klusjes in huis
Je moet met je man rond de tafel en hierover praten. En op 1 lijn komen.
Wapen je door argumenten te verzamelen tegen een autoritaire opvoeding. Juist voor adhd-ers of sowieso. Want die zijn er zeker wel, het is voer voor psychologen.
Ik denk dat jullie allebei wat water bij de wijn moeten doen, een softe aanpak kan prima, maar m.n. adhd-ers hebben wel grenzen nodig. Alleen kan dat 'straffen' wil je natuurlijk anders. Ik ben zelf ook meer voor positief opvoeden, lijkt me ook in psychologisch opzicht te verkiezen. En natuurlijk blijf je hierover in gesprek. Er zijn altijd weer situaties waarin je denkt: mm dit kan anders. Je moet elkaar toch hierover kunnen aanspreken voor een gezamenlijke aanpak?

Reactie

Ik denk dat 5 minuten te laat thuis "maar" vijf minuten is, dat kan nou eenmaal gebeuren. Bij structureel heel veel te laat thuis komen volgt er natuurlijk iets bij mijn pubers, ik vind natuurlijk niet alles goed.

AnneJ, het zou inderdaad een stuk rustiger zijn als vader de opvoeding aan mij zou overlaten. Maar mijn derde kind en zijn eerste kind en hij is nogal overtuigd van zijn eigen aanpak. Voorbeeld: voor kind naar school gaat moeten er nu eenmaal een paar dingen gebeuren zoals aankleden, tanden poetsen, iets eten, haren in de gel. In welke volgorde dat gebeurt maakt mij niets uit. In het weekend mag kind van mij met ongekamde haren lopen (is wel lang haar), vader beslist NU te kammen en dan moet het ook NU gekamd worden. Kind mag dan wel kiezen waar er gekamd wordt (in welke stoel), maar het moet NU. Terwijl ik denk "mwah, het is weekend, kan straks ook of helemaal niet". Kind wordt uit zijn spel gehaald, gooit lekker tegendraads kont tegen de krib (het is wel een kleuter) en pa wordt bozer en bozer.

Ik ben een pick-your-battles-type. Er zijn belangrijke en minder belangrijke dingen. Het kost al moeite genoeg dit kind gewone dingen te leren zoals stilstaan bij de stoep en niet als een dolle door te rennen en zo. Dat zijn mijn battles. Als ik overal een punt van zou maken zou ik inmiddels zwaar overspannen zijn.

straffe straf

Van de winter kwam met enige regelmaat een vriendje (6 of 7) aanwaaien om binnen te spelen. Hij maakte zich heel druk over de tijd en kon nog niet zo goed klokkijken want anders werd zijn vader zo boos. Ik vond het ronduit zielig. Dus toen heb ik voorgesteld dat ik zijn ouders laat weten dat hij bij ons is, spreek een tijd af die ik zelf in de gaten houdt. Dat was een opluchting voor het jochie. Pas toen ik er ook bij zei dat als hij (iets) te laat thuis zou zijn, ik de schuld op mij nam (want mijn verantwoording en ik maak ook wel eens fouten), kon hij met een opgelucht hart vrij gaan spelen.

De denkfout die de vader in het berichtje van ts maakt is dat je iets voor elkaar krijgt met heel streng zijn. De duidelijkheid die dat met zich meebrengt is fijn, zeker voor een kind met adhd, maar de straf zelf en de strafmaat zouden voor mij buiten proportie zijn. Adhd is geen kwestie van niet willen maar nog niet kunnen en een paar tussenstapjes nodig hebben. Volgens mij is deze aanpak gedoemd te mislukken.

Niet mijn stijl

Ik hou niet van dit soort straffen. Laten merken dat ik het niet leuk vind, doe ik wel. Bij ons is het eerder omgekeerd. Als wij ons niet aan het schema van dochter houden raakt ze geïrriteerd. Ik vind dat best vermoeiend. Er zijn ergere dingen om je druk over te maken dan een beetje te laat komen. Als je van te voren weet dat dat kan gebeuren zeg je dat kind een kwartier eerder thuis moet komen dan echt nodig is.

Katniss en Mijntje

Katniss, hij is echt wel een lieve vader ook, hij kan eindeloos bouwen met de duplo, gaat naar de speeltuin, fietst, picknickt en zo. Daar ligt het punt niet, qua opvoeden is hij in mijn ogen gewoon te streng.

Nee, Mijntje, je kan inderdaad niet zeggen "ik voed op en jij bemoeit je er niet mee". Maar hij wil dat ik bepaalde dingen van zijn opvoeding ook doorvoer al hij door de weeks aan het werk is. En dat gaat gewoon niet. Op één lijn komen zou ideaal zijn, maar hoe doe je dat. Mijn pubers heb ik alleen opgevoed, hij vindt dat dat "wel goed" gebeurd is, maar voor ZIJN kind moet het beter. Maar ja, dat hoorde ik pas toen jongste al geboren was.

Doel?

Vraag eens aan de vader wat zijn doel is en of een ventje van 5 dat doel binnen handbereik heeft. Als een kind van 5 met adhd zich aan de tijd kan houden, is dat omdat hij om de haverklap bezig is bij te houden of hij al dan niet op tijd is (net als het vriendje van 6). Dan is er sprake van een trauma.

Doily

Het lijkt me belangrijk dat je hem ook serieus neemt. Het is niet jouw stijl naar wel zijn stijl. Jij hebt al twee kinderen opgevoed en dus zit je in een andere positie. Dat herken ik wel wat. Toen mijn man en ik trouwden had ik ook al twee kinderen en daarom ook zo mijn ideeen over kinderen en opvoeding. Hij begon dus al met een 1-0 achterstand. Het is lastig omdat hij in een bestaand gezin kwam waar al bepaalde gewoontes waren. Mijn man heeft daar ook niet veel over gezegd maar toen we eenmaal samen kinderen hadden merkte ik dat hij bepaalde dingen toch anders wilde doen. Dat voelde natuurlijk ook aan als kritiek op mijn opvoeding (en dat was het ook). Maar het punt was natuurlijk dat hij de vader was en dat ik ook niet kon verwachten dat de opvoeding van onze gezamelijke kinderen precies gelijk zou zijn als wat ik had gedaan als ik alleen was gebleven. Het heeft hier wel wat ruzies gekost voordat ik hem de ruimte kon geven om ouder te zijn op zijn manier. Ik was en ben het niet altijd eens met hoe hij zaken aanpakt. Net zoals hij het ook lang niet altijd eens is met mij.

Het werkt niet als jij er nu vanuit gaat dat jouw stijl beter is dan die van hem. Misschien is dat wel zo maar je man vindt van niet. Jullie zullen er samen uit moeten komen en dat zal inhouden dat jullie allebei wat water bij de wijn moeten doen. Je hoeft ook niet altijd 100% op een lijn te zitten. Kinderen kunnen best omgaan met verschillen tussen de ouders. Dus als je man het haar van zijn zoon wil kammen en het moet dan gelijk gebeuren dan is dat een interactie tussen vader en zoon waar je op dat moment je helemaal niet mee hoeft te bemoeien. Daar komen ze samen dan maar uit.

Dolly

Je kan hem toch proberen te overtuigen. Je hebt genoeg argumenten. De straffen die hij nu geeft zijn niet leeftijdsadequaat bijvoorbeeld. Je kan ook wijzen op hoe jouw pubers nu zijn en 'pochen' op jouw ervaring. Daarbij kan het ook goed zijn te praten over hoe hij is opgevoed. En dat het ook op andere manieren kan. Dat men tot andere inzichten is gekomen inmiddels.

Fruitboom en kaaskopje

Fruitboom, kind is nog niet in staat alleen buiten te spelen (die zou echt met iedereen mee gaan en/of heel dicht bij sloot spelen omdat ie dat gevaar niet ziet), maar dat gaat natuurlijk wel gebeuren. Ik vind jouw verhaal over dat vriendje echt diep-treurig en ik zou het zo erg vinden als mijn kind ook zo zou moeten zijn. Kind speelt wel bij vriendjes maar dan haal ik hem op. Ik denk dat zijn doel is dat kind gewoon luistert en doet wat hem gezegd wordt.

Kaaskopje, als puber te laat komt hoort hij of zij echt wel dat ik dat niet leuk vind. Maar man vindt dat daar straf bij hoort. De oudste is 17, hij vindt dat "de volgende keer niet weggaan" een passende straf is. Ik weiger dat echt pertinent. Ik ben meer van jouw lijn: er zijn ergere dingen waar ik me druk om maak.

Jaina

Ze komen er dus samen niet uit. Kind schreeuwt moord en brand, pa is kwaad, zet kind op de gang, kind zit daar een hoop stennis te maken, pa wordt steeds bozer. Kind staat tegen mij te gillen dat papa gemeen is, ik stuur kind terug naar vader, kind schreeuwt nog harder. En dat allemaal op zaterdagochtend, nog voor half 9.

Ze moeten het ook samen uitzoeken, maar bij dit kind kan je nou eenmaal niet rechtdoor. Dit is een zigzagkind.

Doily

Dan zal je man vanzelf wel leren dat het blijkbaar niet werkt. Ik zou me er alleen niet te veel mee bemoeien. Ze moeten er samen uit zien te komen. Je kan natuurlijk als je denkt dat je man er open voor staat wel advies geven of een gesprek aan te gaan over bepaalde incidenten. Maar uiteindelijk zal hij er zelf zijn weg in moeten zien te vinden. Ik zou me dus ook zeker niet voor laten staan op het feit dat je al twee kinderen hebt. Je man zal zich dan minder serieus genomen voelen en hierdoor minder open staan voor jouw adviezen en ideeen.

Onzekerheid

Dit type opvoedstijl kan ook betekenen dat je man nog erg onzeker is. En het in de ogen van derden (wie zijn dat voor hem?) graag heel goed wil doen. Dan komt er blijkbaar een soort populistisch diep ingebakken soort opvoeddrill boven die in deze tijd echt nergens meer op slaat.
De meeste mensen doen het dan ook gelukkig echt anders.
Maar als er iets aan de hand is, of iemand is onzeker, dan valt men terug op dit soort drillmethoden.
Soms ook nog aangemoedigd door omstanders of zelfs hulpverleners: pak ze maar aan!
Daar zou ik me als ouder toch te goed voor voelen.
Mijn moeder deed het zo. Die had soms in haar spreken van die drillmethodes, hard en ongevoelig, maar in het echt deed ze dat gewoon niet. Zo hield ze iedereen tevreden. Want die 'pak ze maar aan' methodes krijgen publiekelijk wel vaak veel bijval en dat kan een onzekere ouder de verkeerde kant opsturen.
Ik moest soms wel even op mijn tanden bijten, omdat ik die onzin wel moest aanhoren. Maar ik kon daar wel met haar over in discussie in de meeste gevallen, niet altijd. Vooral door haar te herinneren aan haar dubbele strategie.
Ik zou er ook grapjes over maken: als je zo doorgaat gaat je zoon op zijn 13e naar zee!
En: kun je die 'oorlog' met je zoon niet even ergens anders mee naar toe nemen?
"Oeps, ik snap dat je nog moet oefenen, maar mijn tenen staan hier krom te trekken, is dit nu nodig, wat leert je zoon daarvan? Dat je moet 'dwingen' om je zin te krijgen'. Wacht maar tot het een puber is, dan krijg je deze minioorlog in het groot.
Het is zaterdagochten, helemaal niet nodig om zo'n misbaar te maken, de dag is nog lang genoeg om gekamde haren te krijgen en anders maar een dag zonder gekamde haren. Ga liever iets leuks doen samen.
Afijn, aan mij zou je een slechte hebben.

goede voorbeeld

Ja, dat is wel waar, dat jouw pubers nu voorbeeldig zijn geeft geen enkele garantie En ik denk dat het ook voor jou nog zoeken is. Wat ik vaak vertel aan mijn partner is, bij mij de dingen die werkten. Je hebt dan toch kans dat hij jouw manier wil overnemen omdat zijn manier niet werkt. Dus niet dat je zegt dat zijn manier 'niet goed' is, maar hintjes geven (of in ieder geval zelf het 'goede voorbeeld' geven, dat kan ook).
En ik zou toch willen weten wat voor opvoeding hij zelf heeft gehad en hoe hij daar op terug kijkt. Dan kan je hem ook beter begrijpen en als je geluk hebt hij zichzelf ook.

Mmmm

Niet om nou meteen met etiketjes te gaan gooien, maar dat NU herken ik wel van mijn ADHD dochter. Impulsief gedrag uit zich in meer dan alleen zonder nadenken in de sloot springen. Het kan zich ook uiten in zeer rechtlijnig, my way or the highway denken. Dat zie ik eigenlijk wel een beetje terug in het gedrag van je man.

Persoonlijk denk ik ook dat dit niet gaat werken, maar dit regels zijn regels en doe wat ik zeg gedrag geeft je man houvast en dat heeft hij blijkbaar nodig. Die houvast kun je ook op andere wijze bereiken. Namelijk door samen om tafel te gaan zitten en 5 speerpunten in de opvoeding af te spreken en door te spreken hoe die te bereiken. Een speerpunt zou dan kunnen zijn dat in het weekend voor 10 uur de haren gekamd worden. Die vijf punten spreek je door met kind, en daar maak je een lijstje van met huisregels. Als een speerpunt goed werkt, kun die losgelaten worden en ingewisseld worden voor een nieuwe. Zo hou je de twistpunten beperkt en hou je overzicht. Het geeft je man een gevoel van controle en dwingt hem om zijn twistpunten secure te kiezen. En mettertijd komt toch alles aan bod.
Ik heb geleerd dat meer dan vijf dingen tegelijk aanpakken geen nut heeft.

En het maakt het voor jou wat makkelijker om de stijl van opvoeden te handhaven als vader niet thuis is. Hopelijk komen jullie zo wat meer op een lijn.

hmm

Ik denk dat hij ook voelt dat hij 2-0 achterstaat door jouw ervaring en juist daarom zo tegen jou in gaat.

Verder denk ik dat iedereen zo zijn ideeën heeft over de opvoeding die later ook weer losgelaten worden. Als jij er zo bovenop zit zal hij niet los kúnnen laten omdat hij dan door jouw reactie moet toegeven aan wat jij wil en dat hoeft niet altijd goed te zijn, ook niet bij een ADHd'er. Laat het los en laat hem er zelf achter komen dat dat NU haren kammen niet handig is. Als je denkt dat je hem dat moet uitleggen doe dat dan even tussen neus en lippen als de boel gekalmeerd is. Niet verwijtend maar gewoon even zeggen waar je zoon niet bij is.

Feminisering?

Ik merk dat de dames het weer erg eens zijn over hoe het moet, maar hebben we hier niet te maken met de beruchte 'feminisering van de opvoeding'? Je weet wel, dat jongetjes op vrouwelijke wijze worden opgevoed, door moeders (ofwel alleenstaande ofwel waarvan de man zich allang weer heeft terugetrokken uit de opvoeding omdat hij het toch nooit goed doet), door kinderopvang, bso en schooljuffen die alles op de vrouwelijke manier oplossen.

En als het nou werkte, dan was daar natuurlijk niets op tegen, maar helaas ook vrouwelijke opvoedingen willen nogal eens verkeerd uitpakken. Voor mannen die zich niet aan de feminiene regels houden hebben we handige etiketjes, adhd en autisme enzo (herbruikbaar voor als zoonlief groot is), en voor je het weet hebben we weer een nieuwe bewoner in 'echtscheiding en erna'.

Prioriteit nummer een is dat je er samen over praat en je eigen onkunde (want die hebben we allemaal) onderkent. Er is niets mis mee om het eens een tijdje op zijn manier te proberen. Mislukt dat, dan doe je (correctie: doen jullie) het gewoon weer op jouw manier.

Je hebt een man die blijkbaar gemotiveerd is om mee te doen in de opvoeding. Waardeer dat en respecteer dat en maak gebruik van zijn kennis en ideeen. Een kind opvoeden in je eentje (met of zonder man) is niet ideaal. Als je dat niet wilt moet je de verantwoordelijkheid delen.

vergelijking

Inflexibel kind * inflexibele ouder = ontploffing.

Niet doen dus, inflexibel zijn bij een kind met een stoornis.

Heeft je man ook adhd? Het klinkt wel een beetje zo. Zijn drang naar structuur moet hij niet op zijn zoon afreageren. Elke adhd-er heeft behoefte aan een eigen vorm van structuur. Bij de een is een opgeruimd huis van groot belang, bij de ander is het weer dat alles op precies de zelfde tijd gebeurt. Het is allemaal vanuit een onvermogen om om te gaan met chaos.

Misschien helpt het om je man dat uit te leggen?

Ik vind Ginny haar manier mooi. Andere regels maken.

Wij hebben vier regels hier in huis: Positief blijven, Kalm blijven, Georganiseerd blijven en Volhouden. Alles wat er rondom onze adhd-er misgaat, blijkt bij een gebrek aan deze vier regels. Achteraf.

Wij leren van dingen die mis gaan. Want als er iets misgaat, bedenken wij hoe we het in de toekomst kunnen verkeren. Zo stappen we uit de tredmolen van actie-reactie. Die is echt waardeloos. Juist bij kinderen met adhd.

Niet reageren is altijd te verkiezen boven oververhit reageren.

Goed Hombre

"Ze komen er dus samen niet uit. Kind schreeuwt moord en brand, pa is kwaad, zet kind op de gang, kind zit daar een hoop stennis te maken, pa wordt steeds bozer. Kind staat tegen mij te gillen dat papa gemeen is, ik stuur kind terug naar vader, kind schreeuwt nog harder. En dat allemaal op zaterdagochtend, nog voor half 9.

Ze moeten het ook samen uitzoeken, maar bij dit kind kan je nou eenmaal niet rechtdoor. Dit is een zigzagkind."

Hoe zou je dit aanpakken?
De situatie op zich, kind heeft nog geen haren gekamd (hoe erg is dat?) en de communicatie met moeders?

Zou goed zijn om dat ook eens vanuit een mannelijk perspectief te horen. Graag zelfs.

Hombre

Mannen zijn streng en dat is goed voor jongens, anders ontwikkelen ze adhd en autisme en zo? Het is toch de schuld van de moeder, al die stoornissen. Terug naar de kostschooltijd.
Hahahahahahahahahaha

Moet je eens naar mijn schoonvader (met adhd) kijken. Die is opgeknapt joh, van de strenge ouderwetse opvoeding van zijn vader (ook adhd). NOT Op zijn 73-ste worstelt hij nog verder. Vanwege niet aangeleerde vaardigheden. Dat zou ik mijn zoon graag besparen.

Ik heb mijn wijsheid van twee mannen trouwens. Ross Greene http://www.nieuwezijds.nl/Boek/9789057123122/Het-explosieve-kind-/ en Kutcher https://www.bplusc.nl/bibliotheek/detail.html?id=440108 . Niets vrouwelijks aan.

Karmijn

"Mannen zijn streng en dat is goed voor jongens, anders ontwikkelen ze adhd en autisme en zo? Het is toch de schuld van de moeder, al die stoornissen. Terug naar de kostschooltijd."

Mooi in het extreme getrokken...

"Hahahahahahahahahaha"

Mmm, ik dacht dat we hier een volwassen discussie probeerden te hebben, maar nee...

"Moet je eens naar mijn schoonvader (met adhd) kijken. Die is opgeknapt joh, van de strenge ouderwetse opvoeding van zijn vader (ook adhd). NOT Op zijn 73-ste worstelt hij nog verder. Vanwege niet aangeleerde vaardigheden. Dat zou ik mijn zoon graag besparen. "

Allemaal ADHD. Wauw! Is dat je eigen diagnose of is daar een psychiater aan te pas gekomen? Volgens mij is er wel iets mis in jouw familie, maar of jij daar nou de oplossing voor gaat worden...? Ik blijf sceptisch.

AnneJ

Als het niet werkt werkt het niet en moet je iets anders proberen. Dat lijkt me logisch. En als niets werkt kies je de strategie waar jij en je kind zich het best bij voelen.

Mijn filosofie is dat je een kind zo probeert op te voeden dat het zo goed en prettig mogelijk in het gezin functioneert. Dat is een relatief overzichtelijke taak (maar al moeilijk zat) die als oefening geldt voor de maatschappij straks. Alles wat werkt - binnen redelijke grenzen - is wat mij betreft acceptabel.

Ik heb een redelijk moeilijk kind, maar ADHD en Autisme zijn bij hem niet van toepassing. Zelf ben ik ook niet onder die labeltjes te vangen. Ik heb dus geen excuus en moet het zelf maar zien op te lossen.

vaders

Karmijn heeft gelijk. Het is gewoon stereotyp gedacht dat mannen van dik hout zaagt men planken zorgen voor een goede opvoeding.
Het ligt anders denk ik.
Ook had ik een vader en opa die ook altijd kalm bleven en zaken oplostten met overleg en redelijkheid. En humor en verrassende acties soms, maar niet met eisen, straffen en dwang. Een paar mini situaties daargelaten. Misschien dat ik het daarom niet helemaal serieus kan nemen.
Ik had ook een opa die uit de bocht vloog en onredelijke eisen stelde. Maar dat was dan ook niet helemaal goed. Gelukkig waren de taken daar goed verdeeld. Oma zorgde voor 'binnen' en opa voor 'buiten'. Als je hem dan maar niet voor de voeten liep.

Hombre

Ik heb geen tijd voor een heel uitgebreide discussie maar ik wil graag Het idee M/V van Asha ten Broeke en Illusions of gender van Cordelia Fine (NL titel: Waarom we allemaal van Mars komen) warm in je aandacht aanbevelen. Het hele typisch jongetje-typisch meisje verhaal wordt schromelijk overdreven. Het is helemaal niet zo dat alle jongetjes of zelfs maar de overgrote meerderheid van de jongetjes dit doet en het gros van de meisjes dat. Idem moeders/vaders.

Zie ook de site van Asha ten Broeke (ashatenbroeke.nl) waar ook nog stukjes over dit onderwerp op staan. Onder andere een recente over "typisch jongensgedrag".

Een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Niet alleen om principiële redenen, maar ook om praktische. Ik heb hier aan de ene kant een braaf, empathisch, hypertaalvaardig kind. Aan de andere kant een wildebras die overal aan moet zitten en met alles wil experimenteren, en die bij voorkeur grenzen opzoekt. Kortom, een typisch meisje en een typisch jongetje. Alleen heeft eerstgenoemde een piemeltje en laatsgenoemde niet.
Ook word ik zolangzamerhand gillend gek van het eeuwige geneuzel over hoe vrouwen toch zo overbeschermend zijn en mannen veel meer fysieke spelletjes doen en veel meer vrijheid geven (wat natuurlijk vooral voor de Echte Jongens van levensbelang is, alsof niet al generaties jongens door kleuterjuffen mede zijn opgevoed) terwijl ik hier een mannelijke partner heb zitten voor wie het woord overbeschermend is uitgevonden zodat ik het gevoel heb dat ik iedere millimeter bewegingsvrijheid voor mijn kinderen moet bevechten.

Goed, persoonlijke frustratie. Maar om eens een oude slogan uit het vet te halen: het persoonlijke is ook politiek

Groeten,

Temet

Maar goed

Iedereen hier valt over elkaar van dat ze het veel beter weten en dat de man van Doily maar ouderwets is, zelf waarschijnlijk een stoornis heeft of in elk geval maar even moet leren hoe het allemaal werkt dat opvoeden. Nou weet ik niet welke houding Doily aanneemt tegenover haar man natuurlijk maar als die houding lijkt op de teneur van de reacties hier dan kan ik me niet voorstellen dat dit productief is. Als mijn man zo tegen mij zou praten over hoe ik de opvoeding zou doen dan zou dat niet echt een erg succesvol gesprek worden om het mild uit te drukken. Die superieure houding van ik weet het wel beter en jij bent ouderwets/hebt zelf een stoornis/snapt het nog niet helemaal werkt gewoon niet. Althans bij mij niet. Ik zou me dan alleen nog maar verder vast bijten in mijn standpunt en niet meer open staan voor een redelijk gesprek over de opvoeding. Andersom ook, als ik de helft zou zeggen van wat hier geschreven wordt tegen mijn man dan wordt het ook een flinke ruzie.

Het lijkt me verstandig dat Doily een gesprek aangaat met haar man over de opvoeding maar ik zou dat zeker niet doen vanuit het standpunt ik heb gelijk en jij moet dat nog maar even inzien. Daar kom je echt niet verder mee.

Hombre

'Voor mannen die zich niet aan de feminiene regels houden hebben we handige etiketjes, adhd en autisme enzo (herbruikbaar voor als zoonlief groot is), en voor je het weet hebben we weer een nieuwe bewoner in 'echtscheiding en erna'.'

Door bovenstaande zin van je, had ik niet helemaal begrepen dat het jouw bedoeling was om een serieuze, volwassen discussie te voeren. Je schrijft daar namelijk nogal wat. Het past naadloos in de aloude liedjes waar de ouders van kinderen met een diagnose of stoornis (niet etiketjes zeggen aub, want dat vindt mijn zoon een stom woord) nogal eens naar moeten luisteren.

'Het komt door de moeder, die is veel te lief.' 'Geef hem maar eens een weekje aan mij, ik zal hem wel leren.' 'Geen wonder dat die jongen zo doet, heb je die moeder weleens gezien.''Als ze nu eerst eens begonnen met regels stellen en straffen.''Het moet wel duidelijk zijn wie de baas is in huis.' Ach, ik heb ze allemaal gehoord.

Op een warme tweede pinksterdag kunnen opmerkingen als die van jou, mij nogal triggeren tot een uitvergroting.

En helaas, mijn schoonvader is nog nooit naar een psychiater geweest. Ging hij maar eens.... Van alle adhd lijstjes scoort alle kenmerken.

Je schrijft: 'Ik heb dus geen excuus en moet het zelf maar zien op te lossen.'

Daar heb ik nogal wat over te zeggen. Ten eerste vind ik adhd helemaal niet erg. Het is echt niet erg dat mijn gezin uit allemaal stuiteraars bestaat. Ik hou ongelooflijk veel van ze zoals ze zijn. Zou ze niet willen veranderen.
En adhd is al zeker geen excuus voor bepaald gedrag. Dat is ook een cliche wat ik veel hoor en wat ik werkelijk onzin vind. Een verklaring, dat kan het wel zijn. Een verklaring dat het zo moeilijk gaat, dat opvoeden. (Het gaat prima hoor, opvoeden in dit huis. Alleen is het heel moeilijk. Het opvoeden van een kind met een stoornis is veel en veel moeilijker namelijk.)
En verder is het werkelijk een enorme illusie om te denken dat een diagnose ervoor zorgt dat je het niet zelf op hoeven te lossen. Dat is werkelijk helemaal niet waar. Ook ouders van kinderen met diagnoses moeten het zelf oplossen. Als je in de rubriek zorgenkinderen van dit forum leest, dan lees je de worstelingen. Het is werkelijk een droombeeld van mensen die er niet mee te maken hebben, dat er iets bestaat als 'hulp' die het opvoeden met adhd of ass een makkie maakt. Was dat maar waar, was dat maar waar, was dat maar waar.
Hulp bestaat in het beste geval uit therapie, opvoedondersteuning, psycho-educatie en opvang waar nodig. En dan moet je het nog allemaal zelf doen hoor, als ouder. Maar vaak is 'hulp' weinig meer dan een briefje met een diagnose, een recept en een verwijzing naar een forum voor het lotgenotencontact.