Twee culturen in één gezin

Thuisonderwijs

Wij hebben ook voor de keuze gestaan om thuisonderwijs te geven, de blogs en websites zijn heel informatief maar zodra je de mensen zelf kent weet je dat het ook heel zwaar is en dat het niet over rozen gaat.
Mijn man was er tegen en je moet er allebei achter staan, anders werkt het niet en wordt het een wig in je relatie en daar is niemand bij gebaat.
Ik denk dat het voor je vrouw belangrijk gaat zijn om in te zien dat een relatie geven en nemen is, en dat een toegeven niet hetzelfde is als de ander heeft gewonnen. Het blijft een leefbaar compromis zoeken, zeker met alle lastige dingen die jullie toch al voor de kiezen krijgen de komende jaren.
Nederland is niet ideaal, het is voor sommige dingen in andere landen toch echt beter geregeld. Maar het is een prettig land met een goede gezondheidszorg. Juist die zorg hebben jullie hard nodig de komende jaren en daarom ben je met z'n allen aan Nederland gebonden. En omdat je aan Nederland gebonden bent, zul je je soms moeten conformeren...

Vrijstelling wordt lastiger met nieuwe wet

Hieronder een link met hoe het kan werken. Maar ik vraag me af of het in jullie geval zo simpel is.
Daarbij komt dat langzamerhand leerplichtambtenaren dit niet meer klakkeloos accepteren...

Verder moeten beide ouders daar achter staan. Het houdt ook in dat je zelf dat onderwijs moet gaan bieden of regelen, en daar wordt ook op gecontroleerd...

Verder kun je eigenlijk alleen bezwaar indienen tegen de richting van het onderwijs, en niet op grond van de bezwaren die jouw vrouw telkens noemt.

Zie hier: "Onder "richting" wordt in de praktijk vooralsnog verstaan: een godsdienst of levensovertuiging waarmee in principe een school zou kunnen worden gedreven binnen de Nederlandse onderwijswetgeving. [noot 1] Essentieel is dat de ouder kan stellen dat geen enkele redelijk bereikbare school de eigen levensovertuiging van de ouder actief in het onderwijs uitdraagt.

Bedenkingen om andere redenen worden NIET erkend als grond voor vrijstelling. Bedenkingen die alleen bestaan uit de wens om het kind thuisonderwijs te geven of om het kind de vrijheid te geven om zelf te bepalen wat, waar en wanneer het leert, worden NIET gezien als gericht tegen de richting van het onderwijs."

Hier de link, maar die zul je dan zelf ook wel kennen. Vergeet niet dat in de huidige tijd mensen/gemeentes/wijkteams/jeugdzorg/consultatiebureau met argusogen zitten te speuren naar kindermishandeling cq. kinderen die niet gemiddeld worden opgevoed (ik zeg het wat gechargeerd, maar toch...) en dat dus je kind simpelweg thuishouden zeer nadelig kan uitpakken.

Enfin, ik hoop en verwacht ook wel dat jullie er samen uitkomen. Daarvoor heb je toch een relatie. En ook al zijn het biologisch haar kinderen, wettelijk zijn ze net zoveel van jou als waren het jouw biologische kinderen. Dus bij een eventuele breuk ben jij echt je kinderen niet kwijt hoor. Kans is juist het grootst dat jij ze nog het meest krijgt ook, omdat jij nu ook de thuisblijfmoeder bent.

Maar zo moet je natuurlijk helemaal niet (willen) denken. Ga uit van een oplossing, van een compromis, alhoewel ik wel weer meteen toegeef dat het vinden van compromissen uiterst Nederlands is...

Ken ik

Die site is ons bekend inderdaad. En ja, zij leest daarin: oooh, makkelijk, daar komen we wel uit." Dus nee, ik krijg haar hiermee nog niet van het idee af.

Wel heb ik net even het gesprek aangekaart over peuterspeelzaal/school/thuisonderwijs. Ze is dus nog altijd 100% voor thuisonderwijs maar het blijkt wel dat ik haar iets verkeerd heb begrepen wat betreft educatieve spellen. Ze is niet tegen die spellen op zich maar tegen de manier van aanbieden. Ze wil materialen en spellen best in huis en vind ze zelfs onmisbaar voor thuisonderwijs maar opgeborgen in een kast tot S het helemaal uit zichzelf gaat pakken en ontdekken wat het is. Ze wil dus niet dat ik actief die spellen ga aanbieden aan haar met als argument dat enkel S zelf weet waar ze aan toe is en wij alleen maar kunnen gissen. Na wat praten tot een soort compromis gekomen dat ik de spellen eenmalig tevoorschijn mag halen om aan S te laten zien dat ze er zijn en wat ze ermee kan. Daarna bepaalt ze zelf of ze er vaker mee aan de slag wil.
Dus ja, dat is een eerste stapje. Nu de rest nog. Over peuterspeelzaal en school ben ik nog maar even niet begonnen. Eén ding tegelijk maar.

Ik mis

de gelijkwaardigheid in jullie relatie. Misschien dat eerst eens te sprake brengen. Is er misschien iemand in jullie directie omgeving die jullie hierbij kan helpen? Ik heb eerlijk gezegd niet het idee dat je het alleen 'redt' tegenover haar.

maar

Maar jij, MamavanSenH bent degene die dan thuis moet blijven om thuisonderwijs te gaan geven. Zoals ik het nu begrijp accepteert je partner het niet dat jij dit niet wilt. Of ben je daar nog niet duidelijk genoeg in geweest? Ik begreep ook dat je het moeilijk vindt nee te zeggen.
Je partner kan het niet, thuisonderwijs geven. Jij moet op een gegeven moment ook weer aan het werk, als zij ziek wordt, dus de kinderen moeten toch op een gegeven moment wel naar school.

Jouw mening

Het is al een paar keer gezegd, maar waarom doet jouw mening er niet toe? Zij blijft maar herhalen dat ze thuisonderwijs wil, dat is volgens mij niet mogelijk in jullie situatie. Dat is meer iets voor godsdienstigen.
Je zou dus gewoon iets fermer moeten zijn en zeggen dat het niet kan. Als jouw dochter 14 is en een Porsche wil kopen en daarmee gaan rijden, dan zeg je toch ook dat dat niet kan?
Ook zeg je steeds dat ze vanwege haar slechte gezondheid niet terug kan naar Amerika. Maar tegelijkertijd heb ik het idee dat ze wel geniet van de voordelen hier, de gezondheidszorg ? Of is het zo iemand die over alles in discussie gaat, ook met haar behandelaars? Een beetje meer inleven in de Nederlandse samenleing en de Nederlandse gewoontes zou haar sieren. En kinderen gaan hier gewoon naar school als ze vier zijn. Daarover zou je niet eens hoeven discussieren.
Ik krijg het idee dat ze controle houdt over jou met al haar eisen, omdat ze zich niet helemaal thuis voelt hier. En thuis heeft ze wel de grip op de situatie, omdat jij haar die geeft. Kom op voor jezelf!

Nou MamavanSenH

Als jij thuis bent zou ik echt niet een leuk spelletje in de kast laten liggen totdat je kind het uit zichzelf pakt.

Komop zeg, om het helemaal tot op dat niveau door te spreken, ook nog. Jij bent thuis, het is jouw verantwoordelijkheid. Je moet ook niet bang zijn om gewoon maar te doen hoor. Als jij eten moet koken, ga je toch ook niet aan haar vragen hoe dat moet? Althans, dat hoop ik niet...

Als ik zou hebben gewacht met knutselen aanbieden totdat kindlief het zelf pakt, zou mijn dochter nu waarschijnlijk niet naar de kunstacademie zijn gegaan. Kinderen doen na, willen kopiëren. Als jij zelf een puzzeltje gaat maken, willen ze dat zelf ook graag. Als jij gaat koken, willen kinderen ook koken, als jij de ramen gaat wassen willen zij ook een doekje en nat worden, en als je in de tuin gaat schoffelen trekken zij ook alle plantjes eruit. Zo leert een kind. Niet omdat het ineens een soort ingeving krijgt en denkt, oh, hee, nu wil ik leren lezen. Nee, ze zien jou een boek lezen, muziek maken, dansen, enz. en dan willen ze mee doen.

Ga anders gewoon leuk met je dochter plus baby naar de bibliotheek, en laat ze daar zelf grasduinen. Dan kom je ongetwijfeld met een paar boeken thuis die ze zelf heeft uitgekozen )

Maar laat je niet teveel ondersneeuwen hoor, dat is echt nergens voor nodig.

Ik denk

Dat ik er maar een goede bemiddelaar bij ga zoeken. Want zelf lukt me dit gewoon niet. Ik ben heel snel geneigd te denken: zo erg is het allemaal niet. Dan lees ik vervolgens hier jullie reacties en realiseer ik me: zo erg is het wel. Maar op het moment dat ik dan naast haar zit dan is dat weer verdwenen en is het weer: zo erg is het allemaal niet.
Het blijft een tweestrijd. Ik wil alles op alles zetten om een ruzie te voorkomen. Er zijn heel veel momenten dat het ontzettend gezellig is in huis en dat wil ik niet riskeren. En dus blijf ik voorzichtig en geef ik toe.

Ik weet soms gewoon echt niet wat ik moet en waar ik goed aan doe. Ik denk dus dat de beste optie is iemand zoeken om mee te praten die dat wel weet.

ruzie maken mag best

Ruzie maken mag best, daar is helemaal niets mis mee. Ik denk dat in vrijwel alle relaties wel eens geruzied wordt. Volgens mij is dat juist heel gezond. In ieder geval veel gezonder dan je continu te schikken naar haar behoorlijk uitgesproken wensen op opvattingen.
Een ruzie betekent echt niet gelijk het einde van je relatie!

aanvulling

Jullie discussies gaan nu blijkbaar altijd om 'inhoudelijke' zaken. Ik zou vooral met haar het gesprek aan gaan over jullie verhoudingen: jij voelt je niet serieus genomen, jij voelt alsof je je altijd aan haar moet aanpassen en dat voelt voor jou niet gelijkwaardig.
Probeer even los te komen van de standpunten over wat goed of niet goed is voor de kids. Ga praten over gelijkwaardigheid. Want daar wringt de schoen.

Zo mijn angst

Dat er hier een einde aan komt, dat is mijn grootste angst. En haar reactie. Dat ze zich meteen op haar tenen getrapt voelt weet ik wel zeker, zo is ze. Zal ze dan weglopen? Of mij het huis uit gooien? Of juist enorm gaan huilen waardoor ik me alleen nog maar vreselijk schuldig voel? En wat is dan het juiste moment om te gaan praten? Wanneer een gesprek er toevallig op komt? Of bewust beginnen op een moment dat er al wat spanning te merken is na een meningsverschil? Of juist wanneer de sfeer gezellig en ontspannen is? Maar dan verpest ik die sfeer.

Zoeken op bemiddelaars levert tot nu toe enkel echtscheidingsbemiddelaars op. Zo ver wilde ik niet gaan

Dankje

bloemetje, daar had ik niet eens bij stilgestaan...

oefenen op iemand

kun je eens oefenen op een vriendin?
gewoon om eens uit te spreken, zoals Bloemetje zegt, dat je zonder voorbeelden het hebt over die ongelijkwaardigheid en jouw angst haar kwijt te raken. DAn wordt het ook wat 'echter' en het wordt wat makkelijker voor je om erover te praten, omdat je al geoefend hebt.
gr Angela

het lastige is

dat haar manier van denken zich moeilijk tot compromissen om laat vormen.
Je kunt niet 'een beetje' je kind volgen, want dan volg je het kind niet.
Ik kan haar manier van denken goed volgen (ben gewoon Nederlands, 100 procent..) alleen had ik die overtuigingen nog niet zo sterk toen ik kleine kinderen had, en ze ook nog niet zo duidelijk voor mezelf. Ik heb ze in feite geleerd van mijn oudste die..juist..niet standaard is.
Zo was hij al heel jong van kleine staafjes (van een of ander spel) letters aan het maken. Was er zeer gedreven en blij mee bezig. Tot ik een letterdoos voor hem kocht. Toen was het plezier in letters gelijk over voor lange tijd.
Zo ging het met heel veel. We hadden vooral goedgevulde kasten staan en hij ging zelf met alles aan de slag. Zo is zeker niet ieder kind, zo merkte ik bij andere kinderen dat ik juist te afwachtend was, gewend van met oudste.
Ik denk dat veel moeders qua opvoeding een dominante houding hebben. En dat veel vaders zich voegen. Misschien lijkt het bij jullie duidelijker omdat jullie twee vrouwen zijn?
Hebben jullie al eens gedacht aan democratisch onderwijs? (Is misschien een compromis?)

idd

Je "moet" van: "zij vindt" nu naar: "jij vindt, maar ik vind" en daarna naar: "wij vinden samen".
En natuurlijk krijg je niet altijd alle kreukels glad, daar moet je ook niet naar streven. Maar jij mag óók zeggen: ik vind, ik denk, ik voel en dat bij haar neerleggen.

Voor mijn werk moet ik soms vrij straf overkomen. Zo ben ik van nature helemaal niet. Ik oefen daar thuis op, gewoon hardop praten, een zelfverzekerde toon oefenen, goed articuleren. Bot en hard hoeft niet. Maar wel laten weten dat dit een issue is en daarmee een probleem van jullie samen, waar jullie ook samen een oplossing voor moeten vinden. En dan inderdaad niet op de invulling richten, maar zoals hierboven genoemd, richten op daar waar de schoen wringt: jullie gelijkwaardigheid.

Je zou zelf naar een coach kunnen gaan, of naar de spv-er/poh van je huisarts. En samen zou je een relatietherapeut kunnen bezoeken, alhoewel dat misschien een te grote lading kan hebben.

Je bent het waard om gehoord te worden

Het spijt me als ik nu bot overkom, maar volgens mij gaat de hele discussie niet over hoe zij is, maar over hoe jij bent.

Op dit moment ben jij de huisvrouw en val je in de valkuil die meer voorkomt dan ons lief is, jij voelt je de mindere!
Meid, je bent gelijkwaardig! Jij zorgt voor jullie kinderen, jij zorgt voor het huis, jij zorgt ervoor dat zij kan werken!

Jullie zijn getrouwd, willen samen oud worden en jullie kinderen groot zien worden. Dat kan alleen als je samen een relatie hebt, en een relatie is een verbintenis tussen twee gelijkwaardige mensen die beloven elkaar door dik en dun te helpen en te steunen. Soms zal de een meer helpen, soms de ander. Maar het gaat erom dat jullie er samen doorkomen.
Als een van beide alles bepaald, is er geen sprake van gelijkwaardigheid. Je kunt zo iemand ook niet steunen, alleen maar gehoorzamen. Zo iemand kan jou ook niet steunen, alleen dingen opdragen en je uit handen nemen. Jullie komen dan allebei emotioneel gezien alleen te staan.

Waar je nu voor staat is de verhoudingen binnen jullie relatie veranderen. Dat is het doorbreken van een patroon wat er in de loop van de jaren ingesleten is, en dat is niet makkelijk en zal niet zonder slag of stoot gaan.
Als je je relatie de moeite waard vindt om voor te vechten en als je jezelf de moeite waard vindt om gehoord te worden, zul je er nu aan moeten beginnen, voordat ze ziek thuis zal moeten blijven. Ziekte is funest voor de verhoudingen, die zullen namelijk veranderen omdat ze in een afhankelijkere positie komt, dat gaat nooit makkelijk, zeker niet bij eigengereide personen. Ze zal iedere wijziging in de status quo dan als aanval zien en als gebruik maken van haar afhankelijke positie en zich met hand en tand gaan vasthouden aan wat er voor de ziekte afgesproken is.

Maar voordat je je relatie kunt verbeteren, zul je jezelf de moeite waard moeten vinden. En die eerste stap kon wel eens de grootste en belangrijkste stap zijn die je moet maken.

Nieuwe poging

Zij las vanmiddag in een tijdschrift de zin "met 5 jaar móet je kind naar school" en reageerde met: "echt niet!"
Dus toen dacht ik: nu die kans grijpen en over scholen gaan praten.
Wat ik nu heb gedaan is gezegd dat omdat ik thuisonderwijs echt niet wil dat gewoon geen optie meer moet zijn omdat het enkel kan als we er beiden achterstaan en vooral ook omdat ik degene ben die het in de praktijk het meest moet uitvoeren. Toen kwam zij met het argument: "maar als ik school echt niet wil moet dat ook geen optie meer zijn want ook daar moeten we beiden achter staan".
Tja, op zo'n punt loop ik dan meteen vast en dan weet ik niet meer hoe ik verder moet komen dan "dan hebben we een probleem".
Maar goed, uiteindelijk heb ik eens de site van de Montessorischool erbij gepakt en wat dingen voorgelezen over hun principes. En haar gevraagd om als ze Montessori echt niet wil en thuisonderwijs ook geen optie is of ze zelf dan eens een school wil aandragen die ze wel zou willen en realistisch is (dus hier in de buurt, met een school in een andere stad schieten we niets op natuurlijk). Dus dat hoor ik dan als ze iets gevonden heeft, hoop ik.

Daarnaast hadden ze het op de site van de Montessori over huiswerk. Daar viel ze meteen over maar heb ik een beetje kunnen omdraaien naar: we kunnen dat huiswerk toch dan thuis aanbieden op een manier die jou aanspreekt? Ze hoeven niet op een vast tijdstip aan tafel te gaan zitten om een werkblad te maken. Dat kan ook anders, zolang het leid tot het uiteindelijk invullen van het werkblad maakt de weg die ze lopen om er te komen niet uit. Dat kan zij dan helemaal invullen zoals zij dat graag wil en is er toch een beetje thuisonderwijs.

Wat ze daarna zei was wel iets waarvan ik dacht: het heeft niet alleen te maken met tegen school zijn maar ook met loslaten van de controle over de opvoeding. "Ik vind het helemaal niets dat ze dan een paar uur per dag op een plek zijn met een andere opvoeder zonder dat ik controle heb over hoe er met ze word omgegaan". Ze bedoelde daar vooral mee qua straffen, belonen, stimuleren ed.

Naar de peutergroep van de Montessori heb ik ook nog even snel gekeken maar dat is instroom vanaf 1 oktober. Dat is morgen, dus dat gaat niet meer lukken

vrije school

"Dat is morgen, dus dat gaat niet meer lukken " Gewoon even bellen hoor, je weet maar nooit of er niet nog een plekje over is.
Maar op zich is een peutergroep niet het belangrijkste, wel als je oudste 4 is.
Is een Vrije School niet passender voor jullie?

Goed dat je toch 'de confrontatie' aangaat. En zoek daarvoor ook hulp, voor jezelf, want jullie zitten idd vast in rolpatronen en jij wordt daar niet gelukkig van.

Peutergroep

Het leek mij goed om haar daarvoor in te schrijven omdat ze nog niet praat, bang is voor andere kinderen (geen contact maken en niet voor zichzelf opkomen) maar ook omdat ze van die typische peuterspeelzaalwerkjes erg leuk vind om te doen en echt toe lijkt te zijn aan wat uitdaging.

Maar met "dat gaat niet meer lukken" bedoel ik dat we nooit voor morgen tot een overeenkomst zijn gekomen over wel of niet de peutergroep. Maar wellicht is een ander instroommoment toch mogelijk, later, tegen de tijd dat we er misschien uit zijn. Wachten tot volgend jaar 1 oktober is de moeite niet meer waard. Dan word ze een half jaar later al 4.

Oja, vrije school

Zou een optie kunnen zijn als die niet zo ver weg zou zitten. Het is nu qua afstand gewoon niet te doen. We hebben geen auto, fietsend zou het een uur duren had ik laatst opgezocht.

dan zou ik idd de pijlen richten op deze montessorischool en dat is het zeker fijn voor haar om te wennen aan andere kindjes.
Loslaten, ja dat is sowieso wennen voor elke ouder, maar onvermijdelijk. Ook als straks je dochter bij een ander kindje gaat spelen, het raakt hoe dan ook beinvloed door de wereld om haar heen. Praat daar maar eens over met je vrouw, misschien helpt eea relativeren.

Controle

Je vrouw laat haar kind al elke dag met een andere opvoeder: namelijk met jou. Maar blijkbaar doe jij de opvoeding precies zo als ze zelf zou willen. Jij gaat helemaal mee in haar wensen. Dat is ook niet realistisch. Mijn man doet dingen soms echt heel anders dan ik. Daar ben ik het niet altijd mee eens maar het zijn ook zijn kinderen. Hij heeft net zoveel recht om mee te beslissen als ik en hoeft zich niet altijd aan mij aan te passen. Andersom geldt natuurlijk precies hetzelfde. Het klinkt me dus wel toe alsof jouw vrouw heel graag overal flink controle op wil hebben.

Vrije school lijkt me trouwens niet zo geschikt voor jullie want jouw vrouw heeft een vrij rigide beeld van de opvoeding en onderwijs en de gemiddelde vrije school heeft ook een vrij rigide beeld van die zaken. Dus tenzij die beelden met elkaar overeen komen denk ik dat je vrouw daar ook niet zo gelukkig van zal worden.

Sowieso

De vrije school toetst ook en ze is fel tegen toetsen. Maar dat doen alle scholen, ook de Montessori. Dat moet nu eenmaal van de overheid, dus een school vinden waarop dat niet gebeurd lukt sowieso niet. Ik heb geprobeerd haar een beetje gerust te stellen over die toetsen zodat ze het doembeeld wat ze daarvan heeft (kind mag niet zichzelf zijn, krijgt een stempel, enz.) hopelijk kwijtraakt.

Ik vind zelf de vrije school erg leuk, spreekt me echt aan. Maar ik word zo enthousiast van foto's van Montessorischolen, al die materialen. Als het enkel aan mij was schreef ik S vandaag nog in. Het is ook nog eens een ideale school omdat het zowat om de hoek zit. Lijkt me ook niet verkeerd voor twee koukleumen met naar school brengen en ophalen in de winter .

Wachtlijst?

Ik weet niet waar jullie wonen maar Montessori scholen zijn soms erg populair. Heb je al geinformeerd of er een wachtlijst is? Als dat wel zo is dan is het misschien handig om je kind alvast in te schrijven. Dat verplicht jullie tot niks maar dan weet je in elk geval dat ze een plaatsje heeft.

Ik weet het

Dat er vaak wachtlijsten zijn. Maar met nu inschrijven is de kans op thuisonderwijs definitief weg. Ik denk dus niet dat ik mijn vrouw nu al tot inschrijven zal kunnen overhalen.
Ik heb het idee dat ik langzaamaan wel ergens ga komen en dat we wel bij een school uit gaan komen en het idee van thuisonderwijs langzaam zal verdwijnen. Maar dat is niet nu al het geval. Zodra dat wel is schrijven we haar in.

toch bellen

Ik zou toch die montessorischool bellen om te vragen wanneer er een wachtlijst komt, dus wanneer ze uiterlijk moet inschrijven want je wil toch niet achter het net vissen door de koppigheid van je vrouw? Jij wil GEEN thuisonderwijs en jij moet het geven. Dan kan zij wel zeggen dat als jullie kinderen naar school gaan jullie doen wat jij wil maar andersom kan gewoon niet. Met nu nog langer wachten verspeel je je kansen en moet ze straks naar een school die nog verder af staat van je vrouw.

Verder: geen toetsen... zucht. Hoe lang denkt ze dat vol te houden? Tot op het middelbaar? Het is toch zo simpel: al die dingen die zij niet wil heb JIJ gehad en blijkbaar ben je niet zo'n slecht mens geworden omdat ze met jouw getrouwd is en met jou kinderen heeft aangedurfd en jou alleen durft te laten met die kinderen. Wat is er dan zo erg om haar kinderen zoiets aan te doen? Dus naar een gewone school en daar gewoon met kindjes spelen, zien hoe anderen opvoeden (je krijgt jouw kinderen dus nooit op een speelafspraakje later want dan gaat het pas anders met de opvoeding, vermoeiend hoor) maakt ze geen slechte kinderen maar kinderen die passen in deze maatschappij en dat moet want ze gaan nooit met hun biomoeder naar het hutje in de bergen in midden-Amerika!

Sterker nog

Al die artsen die er nu hier voor zorgen dat ze een betere levensverwachting heeft dan in haar eigen land hebben school gehad, toetsen, de hele rataplan waar ze zo op afgeeft. Waarom zelf wel profiteren van de voordelen maar je kinderen de kans ontnemen om zich ook te ontwikkelen tot iemand die zo mensen kan helpen?

Nog een maand

We hebben het net nog even over die school gehad. Zij zichtbaar emotioneel bij het idee thuisonderwijs te moeten loslaten. Inschrijven op een school betekent dat dat definitief geen optie meer is. Ze vroeg om nog een maand om aan het idee te wennen en dan eind oktober inschrijven. Ik bel morgen die school wel even. Vragen om die wachtlijst. Ik heb ook een paar keer duidelijk gemaakt dat ik hierin iets te zeggen mag hebben en als ik nee zeg tegen thuisonderwijs, het er niet komt. Niet alleen omdat ik het moet uitvoeren maar ook omdat een rechter ons nooit vrijstelling gaat geven als ik er niet achter sta.

Ik heb als voorbeeld genomen een andere school die hier dichtbij staat maar bekend staat als rampzalig. Leraren die geen orde kunnen houden, kinderen die helemaal niets doen om die reden, rennen door de gangen of over tafels hangen en kletsen, uitstroomniveau vmbo of nog lager. Kinderen die daarheen gaan zijn vaak ook de kinderen van de meer achterstandsgezinnen en misdragen zich behoorlijk. Die school heeft geen wachtlijst. Dus even gezegd dat we met lang wachten het risico lopen dat die school straks de enige optie is voor S en dat moeten we niet willen. Beter op tijd inschrijven voor Montessori zodat ze daar zeker een plekje heeft en dan kunnen we daarna nog gewoon verder kijken wat er nog meer is.

Ik denk dat ik even leuke Montessori filmpjes ga opzoeken. Enthousiast maken. Ik word er in ieder geval vrolijk van als ik dat zie, hopelijk zij ook.

Wachtlijst

MoedervanSenH, als het de K Montessorischool is hoef je je geen zorgen te maken over een wachtlijst, dan heb je alle tijd om rustig een beslissing te nemen.

skik