Twee culturen in één gezin

Mijn schoonzus

is getrouwd met een Afrikaan (Rwanda) en ik heb dat niet allemaal meegemaakt maar wat een toestanden. Op zich is het simpel, ze wonen hier dus de kinderen doen wat hier normaal is. Je kunt in Nederland geen Rwandese toestanden willen en zo ook kan jouw vrouw dat niet. Je kunt niet de hele tijd naar compromissen zoeken en aangezien jouw vrouw naar hier is gekomen heeft zij zich ook overal aan moeten aanpassen maar waarom haar kinderen dat blijkbaar niet hoeven is mij een raadsel. Het is blijkbaar de bedoeling dat jullie kinderen hier gaan leven en dus moeten ze ook opgevoed worden aan de hand van wat hier normaal is. Te afwijkend van de rest maakt geen gelukkige kinderen. Zoek het in kleinere dingetjes, niet in de hele grote.

Ja lastig

Het lastige is dat ze hier niet helemaal vrijwillig is. Ze kwam hier tijdelijk maar door haar steeds maar verslechterende gezondheid is teruggaan geen mogelijkheid meer, ze zou daar gewoon niet langer dan een paar maanden meer leven.
Het gaat meestal om kleine dingen. Zo is o.a. een kinderwagen, flesvoeding, kinderen in eigen slaapkamer taboe voor haar. Ze kan er echt niet aan wennen dat die dingen hier heel normaal zijn en wil het absoluut niet voor haar eigen kinderen. Dat zijn op zich dingen waarvan ik zoiets had van: laat het maar gaan zoals zij het wil, de kinderen worden vast niet slechter van in onze slaapkamer slapen en lang borstvoeding krijgen. Maar nu de oudste ouder word worden de dilemma's steeds groter, dingen als ontwikkeling en scholing bijvoorbeeld. Het is heel makkelijk om te vragen aan haar om zich aan te passen aan Nederlandse gewoontes maar iets wat zo diep vanbinnen zit is niet zomaar weg en daar wil ik ook wel rekening mee houden. Ze woont hier ook nog maar 4 jaar. Het kan toch ook niet zo zijn dat we volledig doen wat volgens de Nederlandse normen normaal is en zij zich helemaal niet prettig voelt bij de manier waarop haar eigen kinderen opgroeien?
Het is gewoon ontzettend lastig. Het perfecte zou zijn als we een manier vinden die zowel voor mij als voor haar prettig voelt en de kinderen verder niet benadeelt. Maar dat valt zo tegen in de praktijk.

En vrije school voor peuters?

Misschien dat zoiets beter aansluit.
Is ze het wel eens dat het goed voor jullie dochter is dat ze met andere kinderen kan spelen, ruziemaken, naar elkaar luisteren, etc? Een groter wereldje dan alleen thuis?

Muziek op schoot is erg leuk. Maar niet voldoende voor een groter peuterwereldje.

Tot nu toe

heeft ze me eigenlijk van heel veel dingen uit haar cultuur kunnen overtuigen, zoals dat dragen en cosleepen en vooral de manier van borstvoeding geven, dat ze zonder moeite het kindje van een ander aan de borst neemt of juist die van ons aan een ander geeft bijvoorbeeld. Hier wereldvreemd, daar in haar cultuur gewoon een gevalletje "borst is borst" dus doodnormaal. Daar heb ik aan moeten wennen maar zij heeft me eigenlijk overtuigd van het normale ervan. Net zoals dus dat samen slapen. S slaapt nu in een peuterbed naast ons bed en H bij ons in bed. Had ik zelf nooit bedacht, maar zij heeft me kunnen overtuigen.

Zij is opgegroeid in een klein dorpje, zo'n 30 bewoners. En heeft bij alles zoiets van: kinderen gaan daar pas met 7 jaar voor het eerst naar school, niet naar de opvang of peuterspeelzaal, worden in hun ontwikkeling niet gestimuleerd maar gewoon vrij gelaten, er word helemaal niet gehamerd op het belang van op tijd leren praten, samen leren spelen, naar volwassenen luisteren enz. en toen leren die kinderen dat daar allemaal. Dus zij heeft zoiets van: waar is dat allemaal goed voor hier in Nederland als het vanzelf ook gaat? En ja, ik begrijp wel dat ze dat zo voelt. Ik zie het alleen anders. Daar is ook niet alles koek en ei met hoge criminaliteit, veel armoede, slechte gezondheidszorg en eenzijdige voeding waardoor veel mensen ongezond zijn. Maar daar heeft zij ook altijd weer haar argumenten voor als ik met dat argument kom. Dus tot nu toe komen we er qua ontwikkeling en scholing niet uit.

Is het erg?

"dat ze zonder moeite het kindje van een ander aan de borst neemt of juist die van ons aan een ander geeft bijvoorbeeld. "

Dat is inderdaad niet gebruikelijk en voor die activiteit heb je wel anderen nodig. Niet alleen je zogenaamd cultuurvreemde vrouw, maar nog een moeder die het heel fijn vindt om jullie kind aan de borst te nemen en of geen bezwaar heeft tegen het voeden van jullie kind.

Hoe zit dat dan? Waar ben je in beland? In een sekte?

Ik heb het even nagevraagd bij mijn zus, maar die is in 17 jaar Midden Amerika cross voeden als culturele happening niet tegengekomen. Wel bij nood. Hurricanes. Moeder in het ziekenhuis. Van die dingen.

"Zij is opgegroeid in een klein dorpje, zo'n 30 bewoners. En heeft bij alles zoiets van: kinderen gaan daar pas met 7 jaar voor het eerst naar school,"
Ze is toch niet achterlijk? In dat dorpje reden toch ook geen trams? Je moet niet doen alsof culturele afkomst een in beton gegoten ding is. Zij kan best van gedachte veranderen.
In een relatie groei je naar elkaar toe.

Ik denk dat je bij jezelf een andere opvatting over cultuur moet zien te vinden.
Dat weet je beter wanneer je je niet druk hoeft te maken (is cross voeden erg?) en wanneer je dat wel moet doen. Wat zij gewend is kan ze zich ontwennen.
Opvoeden is loslaten. Ook je eigen gewoontes loslaten.

Sommige dingen kunnen heel simpel zijn.

Ik denk dat het voor jou de kunst gaat worden om niet tegenover je vrouw te gaan staan, maar naast je vrouw.
Sommige dingen zijn zoals ze zijn in nederland. Dat kan ze leuk vinden, dat kan ze niet leuk vinden, maar het is niet anders.

Of je vrouw het nu leuk vind of niet, er is leerplicht. Je kinderen moeten naar school op een bepaalde leeftijd.
Nu is voor jou de kunst om "naast" haar te gaan staan. Je hoeft het niet te verdedigen, je hoeft niet met argumenten te komen waarom het beter is dat 5 jarigen verplicht naar school gaan, het is nu eenmaal niet anders. Het is de wet. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, dat mag prima, maar je moet je er wel aan houden.

Ik denk ook dat het niet een kwestie van "beter" of "slechter" is, tussen hier en daar, maar anders. Haar manier van opvoeden zoals ze die van huis uit heeft meegekregen is niet slechter of beter, maar anders.

Ik denk ook dat door het aandragen van argumenten waarom iets wel "moet" op de nederlandse manier, je haar misschien onbewust het gevoel kunt geven dat "haar manier" niet goed is. Dat je haar cultuur afwijst, dat zij het gevoel krijgt dat haar cultuur "minder" is. Het gevolg daarvan kan zijn dat ze het gevoel heeft dat je haar afwijst. Dat je haar niet serieus neemt.

De kans is ook groot dat als iemand zich niet serieus genomen voelt, er meer conflicten ontstaan over allerhande "kleine" dingen, zoals luciferdoosjes. (Hele oorlogen zijn er bij ons gevoerd over luciferdoorsjes, van mij moesten die op het aanrecht liggen naast de kookplaat, van hem op de afzuigkap boven de kookplaat) Op zich is het hele onderwerp "waar moet een luciferdoosje liggen" natuurlijk te gek voor woorden om daar ruzie over te maken. Het was voor ons beiden alleen wel veel veiliger om ruzie te maken over een luciferdoosje, dan om eerlijk te vertellen wat ons dwars zat, en waarin wij ons niet serieus genomen voelden.

Hopelijk kun je hier iets mee, en geeft het je wat stof tot nadenken.

ander huis?

Even tussendoor, jullie wonen ondertussen ergens anders?

Over de cultuurverschillen. Kan het bij je vrouw ook angst voor het onbekende zijn? Hoeveel komt ze "buiten de deur"?
Hoe ziet ze de toekomst? Kinderen pas met 7 jaar naar school en tot die tijd? Alleen bij jullie thuis?
Ze kan dan wel uit een heel klein dorpje komen, maar daar hadden kinderen van verschillende families/buren ook contact met elkaar? Dat wil ze hier dus niet?
Vanwege de warmte zal daar meer buiten geleefd worden en is het gemakkelijker om contacten te maken, dat is hier wat lastiger natuurlijk. Hier zul je de contacten zelf op moeten zoeken en dat kan inderdaad soms lastig zijn.
Verders sluit ik me bij Miriam aan.

Jouw verwachtingen

@MamavanSenH, welke verwachtingen had jij van jullie relatie met twee kinderen? Je vriendin geeft bv, jij dus niet. Is dat iets wat steekt? Ook zoals zij uiteindelijk beslist hoe de kinderen worden opgevoed terwijl jij het gevoel hebt dat jij net zo goed een ouder bent van jullie kinderen? Zo'n teleurstelling kan hard aankomen.

Van de andere kant zou ik kriegel worden als mijn man mij zou verbieden bv te geven of een draagzak te gebruiken. Ik probeer onze kinderen zo goed mogelijk op te voeden en discussies over bv zou een klacht zijn op mijn kwaliteit als moeder. Opvoeden is teamwork; er zijn genoeg andere taken in de verzorging die hij op zijn manier kan doen, en waar ik dan niets van zeg, uit respect.

Het lastige van jullie huishouden is dat het niet allerdaags is en buiten de deur sneller uitvergroot wordt. Met name op school. Ik ben het eens met de tip van Moni, op een vrije school voor peuters hebben ouders iets meer vrijheid in de wijze waarop ze hun kind opvoeden. Je kind wordt wat minder snel getoetst aan de standaard normen en eisen zoals zelfstandigheid, luisteren etc zoals binnen de meeste peuterscholen. Is dat ook wat meespeelt; de vrees voor een instantie die van mening is dat jullie kind het aan juiste zorg ontbreekt omdat jullie 'afwijken' van het gemiddelde?
Onbekend maakt ongewenst; bezoek samen een parcival peuterschool van een vrije school. Laat je dochter spelen met leeftijdsgenootjes.

Het lijkt mij dat je vrouw wat tijd nodig heeft om te wennen aan de Nederlandse cultuur. Als zij tussen veel mensen van haar cultuur werkzaam is, duurt het langer voordat ze de voordelen ziet van jouw cultuur.

Cultuur....

Of ' pedagogiek' . Misschien zit je opleiding wel in de weg van een gedeelde opvatting over de zorg voor je kinderen.
Vind jij echt dat kinderen zich pas ' sociaal' kunnen ontwikkelen als ze naar speelzaal en school gaan.
Of ben je echt nog van mening dat het voor de ontwikkeling van je kind naar autonoom individu noodzakelijk is dat zij in haar eigen bed en eigen kamer is, zo vroeg mogelijk.
Omdat er anders te weinig handvaten zijn om je op af te stemmen.

Lastig is

Dat jij nu degene bent die voornamelijk voor de kinderen zorgt thuis maar dat dan wel moet doen met de opvattingen van je vrouw.

Vrije school

We hebben hier helaas weinig keuze qua scholen in de buurt en beiden geen rijbewijs dus geen mogelijkheid om verder naar een school te rijden. Er zitten hier een hoop reguliere scholen en 1 Montessori. Die Montessorischool heeft ook een peuterafdeling. Voor mij de perfecte oplossing tussen twee culturen, Montessori is erg van het zelf ontdekken en zelf leren en je hebt toch gewoon een school. Maar de ene keer zegt ze: prima, we gaan wel een keer kijken. En als het er dan op aan komt "heeft ze gelezen over Montessori en wil ze toch niet". Ze is ook erg eigenwijs . Wat in haar hoofd zit krijg je er niet zo makkelijk uit. Zo is ze er ook helemaal van overtuigd dat het gaat lukken om vrijstelling te krijgen van de schoolplicht zodat we thuisonderwijs kunnen geven. Tja, en probeer haar nu ze die overtuiging eenmaal heeft nog maar eens zover te krijgen dat ze het nut van school gaat inzien. Al ga ik op het dak zitten, nee is nee bij haar.

Ik denk ook dat er ergens bij haar wel een angst zit, dat ze daar heeft gezien hoe goed kinderen vanzelf opgroeien en ze bang is dat alle verplichtingen en bemoeienissen hier in Nederland dat schaden. Dat gevoel krijg ik erbij. Van de week bijvoorbeeld opperde ik om meer leerzame spellen te gaan kopen en toen was het meteen halve paniek, want dat zou betekenen dat ze actief gaat leren in plaats van spelenderwijs. Terwijl ze daarbij vergeet dat die spellen juist heel spelenderwijs. Ze wil ook niet naar het consultatiebureau bijvoorbeeld en zeker niet voor dingen als de ogentest. Ik wil geen dingen tegen haar zin doen dus absoluut niet met de kinderen erheen gaan terwijl zij dat niet wil en H is inmiddels 8 maanden en nog maar 1 keer daar geweest. Want brr, dat is bemoeienis en dat vind ze denk ik eng, want dan gaan andere mensen zich bemoeien met de ontwikkeling van haar kinderen...

Wat betreft mezelf: zij is zwanger geweest van beide kinderen. Ik tel juridisch als hun moeder, biologisch ben ik dat niet. En hoewel ik het lastig vind om toe te geven aan mezelf denk ik dat daar een puntje bij mij zit van: het zijn biologisch haar kinderen, dus zij heeft het laatste woord. Ik wil niet teveel de kinderen opvoeden naar mijn ideeën terwijl het "haar" kinderen zijn. Dat zou wellicht mijn aandachtspuntje zijn hierin.

deels wel deels niet

Ik denk dat jullie beiden tot inzicht moeten komen dat iets wat je gewend bent niet persé ook het beste is. Of zelfs ook dat soms (vaak?) voor beide argumenten iets valt te zeggen.
Van jouw kant: kinderen (zeker ouder dan babyleeftijd) op je slaapkamer is hier niet gewoon. Maar of het erg is? Net als crossvoeding.
Van haar kant: de kinderen leven hier in NL, dus moeten zich conformeren aan de wet (zoals schoolplicht vanaf 5 jaar). Of ze het daar nou mee eens is of niet (of anders gewend of andere ideeen daarover), dat mag en dat kan en wellicht heeft ze nog gelijk ook, als kinderen pas met 7 naar school gaan. Wie zal het zeggen. Maar dat kan hier niet, dus dat moet ze loslaten en niet meer als discussiepunt aanvoeren, want dat leidt nergens toe.
En ook heel belangrijk gezien het feit dat de kinderen in NL leven en worden opgevoed: het is heel belangrijk dat ze zich kunnen bewegen binnen onze maatschappij en sociale interactie. Daar zullen ze het toch echt mee moeten doen, ook al is zij het anders gewend en heeft andere inzichten.
M.i. moet zij er i.i.g. voor zorgen dat het geen onzinnige strijd tussen jullie wordt. En moet duidelijk zijn dat als zij in NL woont, dat er dingen zijn waar zij zich aan moet aanpassen. Dat wil niet zeggen dat zij niet anders mag denken en voelen, en daar niet over mag filosoferen enz. Kan best interessant zijn.

erg makkelijk

Zij woont hier of ze dat nu wil of niet en ze is 30 jaar geleden daar opgevoed. De kans was groot dat als ze daar was gebleven ze niet meer in het bergdorpje had gewoond maar in een grotere plaats of stad. Dan kun je ook niet meer aankomen met alle opvoedingsrituelen van dat bergdorpje. Nu woont ze in een heel ander werelddeel, in een hele andere cultuur en net zoals dat we moeite hebben dat de vluchtelingen of asielzoekers helemaal vasthouden aan hun cultuur kan dat nu ook niet.

Daarnaast maken jullie geen énkel compromis en moet alles zoals zij dat wil terwijl jij de hele dag met de kinderen thuis zit. Ik zou haar dat eens goed voor de voeten gooien. Ze doet geen moeite voor een compromis en dat is ook iets wat lastig gaat. Je kunt een kind geen halve weken naar school sturen maar je kunt wel kiezen voor 2 ochtendjes psz en de rest van de week lekker thuis en je kunt er voor kiezen om je kind tot het vijf is alleen de ochtenden naar school te laten gaan en tot het zes is nog eens wat halve dagen.

Jullie kinderen wonen hier en ze is getrouwd met iemand die blijkbaar goed genoeg is geworden om mee te trouwen en toch wijst ze alles af waar jij bekend mee bent. Respectloos en onmogelijk in Nederland. Ze doet haar kinderen gewoon enorm te kort.

Je kunt een bergdorpje waar iedereen elkaars kinderen voed en opvoed buiten met mooi weer niet vergelijken met Nederland. Je moet naar elkaar toe om te leren met elkaar om te gaan. Daarnaast: met 7 naar school is prima omdat iedereen het daar doet maar hier dus niet. Als jullie kinderen dan met die leeftijd naar school zouden gaan hebben ze een grote achterstand, alsof dat leuk is.

Ze wil niets van hier maar ze WOONT hier. Je kunt niet alles tegenhouden en ik snap dat dat moeilijk is voor jullie maar zo kan het echt niet langer. Jullie kinderen moeten hier functioneren, ze gaan niet over vijf jaar terug naar het bergdorpje!

Vooroordelen Bieb

http://www.rechtopthuisonderwijs.nl/thuisonderwijskinderen-ontwikkelen-zich-goed-op-sociaal-emotioneel-vlak/

Je kunt nu al op zoek naar een goede reden om een vrijstelling te krijgen van de schoolplicht om thuisonderwijs te geven.

Misschien eens gaan praten met de mensen van deze vereniging.

Het lijkt me nu ook niet dat je met een relatie met een buitenlandse vrouw je graag aan de ' Nederlandse' manier van doen wilt conformeren. Dan ben je ook wel geinteresseerd in ' anders' .

Er kan van alles in Nederland, maar het is wel handig als je het daar samen dan ongeveer over eens kunt worden.

Inheems cultuur

Ik denk dat het culturele aspect hier wel een rol speelt maar dat het nou ook weer niet zo heel vreemd is. Er zijn ook in de westerse wereld mensen die anders tegen opvoeding aankijken, al lijkt dat soms wat in de minderheid.
Het is een valkuil om nou alles maar op ' cultuur' te gooien.

ja maar

Ik heb respect voor mensen die hun kinderen thuis onderwijs geven. Het lijkt me ontzetten zwaar. Wat jouw vrouw wil is geen thuisonderwijs, maar helemaal niets. Niet eens een stimulerende omgeving. Ik zou zeggen dat ze moet kiezen. Thuisonderwijs, dan ook serieus werk maken van hoe je dat gaat aanpakken en hoe je gaat garanderen dat je je kinderen een goede basisvorming krijgen en leren lezen, schrijven en rekenen.

7 Jaar

In Finland begint de leerplicht pas met 7 jaar en het is het beste onderwijssysteem in Europa.

AnneJ

Dus? Adviseer je ze nu om naar Finland te verhuizen?

Schijnbare tegenstelling Four

Dat de vrouw van Moeder van Sen H kleine kinderen niet alles wil voorkauwen maar vooral ook zelf wil laten ontdekken wil niet zeggen dat ze dat van oudere kinderen ook verwacht.
Ik vergelijk het wel met de klassieke kritiek van kleuterjuffen die vinden dat door de aansluiting met de basisschool kinderen geen echte kleutertijd meer hebben. Vrij spel en zelf initiatieven nemen is een belangrijk onderdeel van groei en ontwikkeling en samen spelen en leren komt vanzelf ook op gang op latere leeftijd.

Thuisonderwijs

Dat wil ik gewoon niet, hoe hard ze er ook aan vasthoudt. Want ik ben degene die het moet doen. Nu werkt ze, en over enkele jaren neemt haar ziekte de overhand en kan ze niet meer werken maar ook niet thuis intensief onderwijs geven aan de kinderen. Dus thuisonderwijs komt op mijn schouders neer en hoewel ik het heerlijk vind om intensief met de kinderen bezig te zijn gaat volledig thuisonderwijs me een stapje te ver.

@Jamie, ze woont nog maar 4 jaar in Nederland. Vier jaar geleden woonde ze nog daar, waar alles anders was en ze alle kinderen anders zag opgroeien. Dat is geen 30 jaar geleden, dat is allemaal nog heel vers. En ik kan me andersom goed voorstellen dat wanneer ik 4 jaar geleden daarheen was verhuisd ik ook niet in 4 jaar tijd me volledig had kunnen aanpassen aan een totaal andere wereld. Dus in dat opzicht begrijp ik volledig hoe lastig het voor haar is om hier aan een andere cultuur te wennen. Ik denk ook echt niet dat ze met opzet lastig is. En ik ben zeker niet van plan er een ruzie van te gaan maken. Ik wil gewoon een weg kunnen vinden waar we ons beiden prettig bij voelen.

Naast de opvoeding zijn het ook dingen als wat de kinderen eten, hoe vaak ze buiten zijn (en hoe), vervoer (we hebben geen auto, en die wil ze ook niet), medicatie (doodeng, maar gek genoeg neemt ze zelf wel medicijnen tegen haar ziekte), luiers (wat een gekke dingen, een katoenen lap werkt ook , noem maar op.

Punten van eeuwige discussie waarin wij geloof ik de prijs verdienen van de meeste meningsverschillen in één huis zonder te ruziën .

Wat leren betreft

Zij had daar een mooi woord voor, hoe ze dat noemde... Ik kom er alleen niet meer op. Kwam erop neer dat ze ze inderdaad niet intensief dingen wil aanleren maar ze gewoon zelf dingen wil laten ontdekken die ze willen kennen. Volgens haar doen meer mensen in Nederland dat. Ze heeft het al helemaal uitgezocht .

Documentaire

Ik kwam een paar weken geleden op zondagmiddag een documentaire over die ging over het leven in zo'n Zuid-Amerikaans bergdorpje. Volgens mij was het een door Nederlanders geadopteerde dame die haar biomoeder opzocht (maar dat weet ik niet zeker). Wat me vooral opviel was dat er zo weinig met de kleine kinderen gedaan werd. Vanaf een jaar of 4 moesten ze met zakken bloem e.d. sjouwen, maar de dreumesjes scharrelden maar de hele dag rond. Gingen ook zelfstandig 'enge' laddertjes op en af. Dat vond ik vooral opmerkelijk, aangezien ik 4-jarigen ken waarbij moeder nog achter ze aan loopt op de trap Spelen was vooral met rommel, want 'echt' speelgoed was er niet.
De moeder van het gezin (ca. 40, zag eruit als 60) legde heel veel druk op haar dochters om vooral niet door te leren na hun lagere (?) school, want ze waren hard nodig om in het gezin te werken.
Lijkt me toch ook niet dat je dat wilt voor je kind? Nou ja, of misschien wel hoor als dat is hoe je vindt dat het hoort.
Misschien heeft iemand nog de titel van de docu, of kan hem vinden op de NPO site.

Dus Jippox

Als het over ' Nederlandse' cultuur gaat moet je blijkbaar ook vasthouden aan mainstream opvattingen, alsof het een deugd is om ' gemiddeld' te zijn.

Schoolplicht is dan Nederlandse cultuur. Wat ' wij' Nederlanders normaal vinden.

Integreren is dan het overnemen van de dominante opvattingen in Nederland.

Katniss

Volgens mij (maar ik ben er zelf nooit geweest) verschilt het weer per dorpje hoe het er precies aan toe gaat, vooral omdat er honderden verschillende (inheemse) culturen zijn in dat gebied. Maar wat jij zegt komt inderdaad grotendeels overeen met wat zij ook zegt. Loslaten, weinig aandacht, dan leren ze vanzelf van het bezig zijn en altijd gewoon meedoen met de volwassenen. Vanaf de geboorte 24/7 bij een familielid in een draagdoek en overal mee naartoe. Vanaf het lopen zelf laten ontdekken. Zij liet S bijvoorbeeld ook vanaf toen ze kon lopen gewoon zonder handje vrij over straat lopen onder het mom van "zelf ontdekken". Levensgevaarlijk in mijn ogen maar voor haar juist normale opvoeding. Overigens is zij zelf van haar 7e tot 15e naar school geweest dus helemaal niet leren was daar niet aan de orde. Maar naar haar zeggen ging school er daar heel anders aan toe dan hier. En voor verder studeren was geen geld want dan moest ze naar een universiteit in de stad. Ondanks dat heeft ze toch ergens een punt, want dom is ze niet ondanks zo weinig opleiding. Maar of zoiets hier ook werkt, in Nederland? Ik weet het echt niet.

Bedreiging voor de kinderen?

"Ik denk ook dat er ergens bij haar wel een angst zit, dat ze daar heeft gezien hoe goed kinderen vanzelf opgroeien en ze bang is dat alle verplichtingen en bemoeienissen hier in Nederland dat schaden. Dat gevoel krijg ik erbij."
Opvoeden en grootbrengen is overal in de wereld een tamelijk pragmatisch ding. Er wordt nergens, ook in Nederland niet, diep nagedacht. Er is nergens een stevig fundament, niet eens filosofisch, over arbitraire zaken als de beginleeftijd van school, het nut van school en meer van die dingen.

Soms zijn er uitzonderingen. In sektes namelijk. Daar wordt nog wel eens gedacht dat data en arbitraire zaken van God, Goeroe of ruimtewezen gegeven zijn.
Met cultuur heeft dat niet zoveel te maken. Meer met godsdienstwaanzin.

Als zij uit zo'n sekte komt, dan heb jij een probleem. Zij zal dan, met een beroep op haar eigenaardigheden, best wel eens vrijstelling van schoolplicht kunnen krijgen. Helemaal zeker is dat niet want er wordt steeds moeilijker over gedaan. Maar het kan.
Stel dat het lukt, is dat dan erg?

Als jij hierover tot inkeer komt, dan is er niks aan de hand. Dan krijgt dat kind onderwijs thuis en als het goed is zoeken jullie dan ook nog contact met andere kinderen. Na een jaar of wat gaan de kinderen alsnog naar school want dat is wel zo makkelijk en een stuk goedkoper ook nog.

Als jij niet tot inkeer komt, als zij vrijstelling vraagt terwijl jij (juridisch medeopvoeder) het daar niet mee eens bent, dan komt die toestemming zeker niet. Bemoeizucht van de overheid zal dan wellicht wel meteen op jullie deel zijn. De algemeen Nederlandse opvatting is nu eenmaal dat naar school gaan hoogst noodzakelijk is (en dit vooral gericht tegen sektarisch opvoeden)
De uitvoerende machten hangen er rigide aan en ik zie de riedel al voor me: Zij is een onbetrouwbare opvoeder want ze houdt er rare ideeën op na, jij bent een onbetrouwbare opvoeder want je bent niet in staat de kinderen te beschermen tegen dit roekeloze (overdrijving is bewust) gedrag, ergo: kinderen het huis uit.

De keuze is dus aan jou.

Het is nu alsof je een omtrekkende beweging maakt. Zij wil het, jij niet.
Laat dat even los. Zij wil iets waar om ondoorgrondelijke redenen in Nederland geen ruimte voor is. Is dat erg? Kunnen jullie ergens anders heen (Belgie?). Verzin er wat op.
OF meen jij dat wat zij wil een bedreiging is voor de kinderen?

Cultuur

Cultuur is vooral handig zodat je niet voortdurend het wiel hoeft uit te vinden, maar is ook vooral handig is afspraken en regels hoe met elkaar en de wereld om te gaan. In een context.
Als de context veranderd, je bent niet meer op of om het huis met de kinderen maar aan een drukke winkelstraat, dan heb je niets meer aan de regels voor de andere context maar zoek je naar nieuwe regels.
Cultuur is mooi maar het moet wel praktisch blijven.
Maar ik herken toch vaak wel dat soort dingen die bij ons nog wat voortleven op het platteland. En dan heb je gewoon verschillen tussen stadscultuur en plattelandscultuur.

AnneJ en mamavan

je moet niks, maar sommige dingen zijn zoals ze zijn: en in Nederland is het zo dat vrijwel alle kinderen met 4 jaar naar school gaan. Zelfs als je tot die tijd alleen thuis geweest bent, ben je hier al een uitzondering.
Natuurlijk kun je het wel anders doen, en hoeft dat niet per definitie slechter te zijn, maar je plaatst je kinderen dan wel in een uitzonderingspositie en de vraag is of dat in hun beste belang is.

Ik ben heel erg voor het zelf ontdekken van kinderen, maar zie er weinig tegen om ze daarin dan wel te begeleiden. Dat kun je heel 'volgend' doen door steeds aan te sluiten op wat hun interesse op dat moment heeft. Door je kind maar 'aan zijn lot over te laten' mis je in mijn ogen nou juist ook wel heel veel leuke dingen van het ouderschap: namelijk het sámen ontdekken!

Los rondlaten lopen in een klein dorpje is natuurlijk niet te vergelijken met los laten lopen in een drukke stad. Iedereen kan zo ook wel zien dat dat laatste vragen om ongelukken is. Ik neem aan dat het wel de bedoeling is dat het kind groot wordt, dus voor een zekere basisveiligheid moet je wel zorgen. En die is hier anders dan daar.

Tot slot: dom of niet dom hangt niet samen met opleiding. Maar het onthouden van kansen aan een kind vind ik dan weer niet heel slim...

Niet uit liefde

De opvoedstijl die Katniss beschrijft hebben we hier in Europa ook gekend, al is dat wel ruim 500 jaar geleden. Het is een opvoeding die niet uit pedagogische overtuiging of liefde zo in elkaar steekt, maar uit nood. Het naakte bestaan zelf is te ingewikkeld om ook nog op zelf lopende kinderen te letten.

Bij deze opvoedstijl hoort dat opvoeden een zaak van iedereen is, dat bemoeien eerder regel dan uitzondering is en dat de ouders zelf het zomaar kunnen laten afweten (dood, ziek, in een ander dorp blijven steken).

Het past niet zo goed bij een stevige opvatting zonder ruimte voor reflexie

Zou het kunnen zijn dat je vrouw dat gedoe met school teveel gedoe vindt en van mening is dat de kinderen er zonder school ook wel komen?
In dat geval is een klein beetje uitleg genoeg: hier zijn ouders verplicht moeite te doen voor hun kinderen. Halen, brengen, betalen, in staat stellen, ga zo maar door.
"Daar komen ze zelf wel uit" is er niet bij.

annej

Je weet dat Finland ook een Godwin is?

Ophouden daarmee dus.

https://decorrespondent.nl/446/Finland-is-niet-het-beste-jongetje-van-de-klas/35436038-e3559a88