Twee culturen in één gezin

Cultuur

https://nl.wikipedia.org/wiki/Oudste_bewoners_van_Amerika

Je hebt kans dat ze Indiaanse voorouders heeft. Als dat zo is dan kun je haar uitleggen dat Indianen voortgekomen zijn uit de eerste lange trek van Aziaten over de pool naar het amerikaanse vasteland. Lang voor er Vikingen of Columbus oid aankwamen.
Dat konden ze omdat ze zich heel goed aan de klimatologische en andere omstandigheden wisten aan te passen. En dat ze zich niet beperkten tot de ervaringen van de allereerste mens op de Savanne van Afrika.
Kortom een flexibele cultuur waarin traditie en aanpassing een goede mix hadden. Je vertrouwt erop dat dat haar hier in Nederland ook gaat lukken als ze zichzelf de kans geeft.

Speelgoed

Het leerzaamste speelgoed bij ons is nog altijd de blokkenton geweest, en de bak met duplo. Onze kinderen hebben daar heel veel van geleerd, kleuren, tellen, stapelen, je bouwsel op een goede manier beschermen tegen het kleine broertje of zusje, enz.
Puzzelen vonden ze vanaf een jaar of 2,5 ook heel leuk om te doen, maar dat zul je er minder makkelijk door krijgen bij je vrouw.
Leerzaam speelgoed hebben wij altijd links laten liggen, dat leren was eigenlijk nooit gericht op de leeftijd die zij toen hadden, het was of veel te makkelijk of veel te moeilijk (klokkijken voor een tweejarige bijvoorbeeld). Iets leren zoals kleuren ging spelenderwijs, woorden als boven/onder/achter gebruikten wij met name om aan te geven waar de bal gebleven was als ze hem weer eens kwijt raakten.
We hebben ook altijd veel voorgelezen. Zodra ze eraan toe waren om hun hoofd langer bij een verhaal te houden begonnen we met jip en janneke, en pluk. De boeken van kleine beer waren hier altijd een groot succes en de boeken van Saskia en Jeroen zijn ook heel leuk voor wat oudere peuters en kleuters.

Het consultatiebureau hebben wij met name gebruikt voor de inentingen en de oren- en ogentest. Inentingen vinden wij belangrijk, al is het niet leuk om je kind zo'n prik te zien geven. Orentest heeft ertoe geleid dat de oudste op tijd buisjes kreeg, het bleek dat ze een kei was in liplezen maar daar werd ze wel heel erg moe van en we hadden een driejarige die weer twee keer per dag een slaapje nodig had. Na die buisjes was ze veel energieker en vrolijker en ging haar taal ineens een heel stuk vooruit.

Je kunt overal mee tellen, al is een spelletje ook gewoon leuk.
Maar waarom moet je dat per se vertellen dan, moet alles overlegt worden? Het lijkt of jij meer verantwoording af moet leggen omdat je steeds tegen een "nee" aanloopt. Het is een beetje geven en een beetje nemen, maar ik krijg de indruk dat jij op je tenen aan het lopen bent en dat is niet de bedoeling in een gelijkwaardige relatie. Je moet elkaar ook kunnen vertrouwen en zij heeft niet als enige de waarheid in pacht.

Hoeft niet

Maar dan belt ze, vraagt hoe het gaat met de kinderen, ik begin te vertellen dat we net lekker even hebben gewandeld, daarna boodschappen gedaan en naar de speelgoedwinkel zijn geweest en een spelletje hebben gekocht. Gewoon om te vertellen hoe onze dag gaat. Dat is leuk om dat een beetje te delen toch? Alleen jammer dat ik dan niet gewoon kan zeggen wat we precies hebben gekocht.
Ik koop dat niet omdat ik vind dat ze nu moet leren tellen. Ik koop dat omdat ik aan haar zie dat ze heel erg met spelletjes en ook met tellen en cijfers bezig is dus denk haar hier een plezier mee te doen. En dan zou het fijn zijn als ik het opperhoofd (het is gewoon sneu eigenlijk, maar dat is haar bijnaam in de familie en de vriendenkring ) gewoon daarbij kan betrekken ipv dat ik het moet verbergen.

Die rol..

van opperhoofd die geef jij haar.
Besef je dat wel?

Echt op de dag dat ik dingen stiekem moet gaan doen denk ik dat ik de stekker uit mijn relatie trek. Altijd ruzie maken is niet goed, maar nooit ruzie maken ook niet. Blijkt hier maar weer....

Dat zegt iedereen

Maar ik vind het zo moeilijk om dat zelf te zien en vooral hoe ik dat moet stoppen. Ik heb een soort zwak voor haar, erger me soms enorm aan haar gedrag maar denk altijd: dat is nu eenmaal hoe ze is en ik ben gevallen voor hoe ze is, dat eigenwijze is waarom ik van haar hou. En dan lach ik erom. In de familie worden er grapjes over gemaakt. Zo vulde mijn moeder ooit haar naam in bij een kruiswoordpuzzel bij de omschrijving "vrouwelijk opperwezen" omdat ik altijd vertel dat zij beslist hoe alles gaat in huis. Maar wanneer ik dan met mensen erover praat, of zo'n topic open als dit, dan voelt het alsof ik weer gewoon even terug op aarde word getrokken. Terug in de realiteit. Dit is niet normaal en ik cijfer mezelf weg om de vrede te bewaren in huis. Maar het valt echt niet mee om dan te bedenken wat de perfecte oplossing zou zijn... Op schrift klinkt het allemaal zo simpel. Maar als ik begin te praten heeft zij na twee zinnen al een tegenargument waar ik niets op te zeggen weet. En dan houd het weer op.

S. is jullie dochter. Ze woont in Nederland. Komt in supermarkten. Ziet dingen. Hoort dingen. Ze is geen peuter in een bergdorpje in Centraal Amerika. Ze kan niet op die manier opgevoed worden.

Dus doe haar een plezier en doe dingen met haar die ze leuk vindt. Kleien vindt ze vast ook leuk. En voorlezen in de bibliotheek. Of poppenkast. Mijn kinderen vonden van die theater voorstellingen in de bibliotheek geweldig.

Niet spelen is niet heel raar. Deed en doet mijn dochter ook niet. Zij speelde eigenlijk nooit maar is wel dol op knutselen, tekenen, bakken en lezen.

Je dochter zal met zo'n moeder een shock meemaken als ze straks naar school gaat. Al die klasgenootjes die heel vertrouwd met schoolse materialen spelen, terwijl zij alles nog moet leren. Je vrouw kan het niet tegen houden, in belang van de ontwikkeling van je dochter.

Zoals ik al zei, onbekend maakt onbemint. Kun je bij een speel-o - theek meerdere spellen, speels en schools, lenen zodat je vrouw ziet hoe je dochter ermee speelt. Voordeel van de speel-o-theek is, dat het gratis is. Misschien speelt dit bij je vrouw ook wel een rol.

Voor de ontwikkeling van je kind is ook belangrijk dat ze met leeftijdsgenootjes speelt.

Ommezwaai....

Die laatste berichten van jou klinken iets anders dan de eerdere. Een ommezwaai, een besef.....? Dit gaat niet goed zo m.i. Cultuurverschillen mogen en kunnen er zijn. Altijd lastig. Maar niet zoals het nu gaat bij jullie. Dit gaat niet alleen over een zogenaamd cultuurverschil (en daardoor andere ideeen of inzichten), maar over een overheersende en manipulatieve vrouw. ZIJ zal zich nu moeten aanpassen (binnen grenzen), en zo niet, dan houdt het op.

Nou weetje

Als je het niet voor jezelf geregeld krijgt, dan misschien wel in het belang van je dochter? Het kan toch niet dat speelgoed waar zij graag meespeelt weggemoffeld moet worden. In wat voor positie breng je dat kind dan?

Verder denk ik dat Vlinder een punt heeft, de schok straks op school wordt zo heel groot. En waarom? Je hebt volgens mij een leergierig meisje. Laat dat kind lekker aanrommelen met haar spulletjes.

Een besef

De laatste tijd merk ik dat ik haar niet meer mis als ze weg is, maar dat het juist een soort van bevrijdend voelt. Even een paar uurtjes "rust". Aan het begin hebben zoveel mensen al gezegd dat ze zo is en me ervoor gewaarschuwd niet in dezelfde val te lopen als toen ik jonger was (in mijn puberteit een relatie gehad met iemand die echt de baas was, over me heen liep en me niet mezelf liet zijn). Zelfs sommigen die zeiden een hekel aan haar te hebben door haar gedrag. En ik kwam dan altijd voor haar op. Ik begin ineens een beetje te zien dat vrienden en familie al die tijd wellicht gelijk hebben gehad en dat ik inderdaad precies dezelfde "fout" als jaren geleden nu opnieuw aan het maken ben. Ik wil niet dat het ophoud. Want ondanks alles ben ik gek op haar, ook nu nog nu dit besef begint te komen. En het idee dat zij dan vertrekt met de kinderen, dat idee alleen al dat ze weg zijn... Maar het doet pijn, vooral om jullie woorden te lezen zoals "overheersende en manipulatieve vrouw" en aan de ene kant te denken: dat is zoveel te hard, die woorden verdient ze niet. En aan de andere kant: je hebt gewoon gelijk. Hoe pijnlijk het ook is om dat aan mezelf toe te geven.

En dan de volgende stap: echt met haar het gesprek aan te gaan en duidelijk te maken hoe ik me voel en dat er dingen moeten veranderen omdat het anders niet werkt. Maar dan zonder het risico te lopen dat het juist averechts effect heeft en ze alleen maar meer aan haar eigen ideeën vasthoud om haar gelijk te tonen of iets dergelijks of het haar zo boos maakt dat ze er vandoor gaat. Ik stel het nu steeds uit en vooral dan omdat ik bang ben voor de afloop en niet die confrontatie aan wil gaan. Maar het moet gewoon een keer.

dat

Dat bedoel ik ook: je zou het moeten kunnen vertellen zonder commentaar te krijgen en nu is het een "dingetje" dat je wilt vertellen, maar dat je voelt dat het eigenlijk niet kan.

Door andere draadjes is een klein beetje bekend wat je achtergrond is, daar zal ik verder uiteraard niet op ingaan, maar ik denk wel dat ook jij jezelf moet mogen zijn.

Soms is het prettig als iemand de kar trekt, maar jij wilt ook medezeggenschap hebben en volwaardig worden gezien als in: ik vertrouw jou met onze kinderen. Nu leg je verantwoording af terwijl je eigenlijk alleen maar probeert te delen wat voor leuks je hebt gedaan.

Ik vind het vervelend voor je. Is het evt. mogelijk eens advies aan je huisarts te vragen? Misschien is er een manier waarop je haar verbaal "aan kunt" en kan je arts daar een rol in spelen door je tips te geven of misschien naar een bepaalde training te sturen?
Het is maar een voorbeeld, meer omdat ik denk dat het belangrijk is dat jij door jezelf en zeker ook door je partner voor vol wordt aangezien in gesprek en opvoeding, zonder de dreiging te moeten hoeven voelen dat de kinderen je ontnomen kunnen worden. Want ik weet dat je je erg op je plek voelt als ouder en er van geniet. En dat is voor kinderen toch fantastisch

Eens met pol

Denk goed na over de situatie. Waar liggen jouw grenzen? En wat is reeel en wat is onderhandelbaar? Maar vooral: jij hebt net zoveel rechten en inzichten,

Moeilijk dit...

Doordat jullie kinderen haar biologische kinderen zijn en niet van jou, voelt dat als achterstand en de grote verschillen in inzicht betreffende opvoeding en zorg vergroten dat. Erg lastig. En zoals de anderen al schrijven, je toon en je inzicht begint te verschuiven.

Is er ook een vader in beeld?

praktisch

Hoe hebben jullie het geregeld? Zijn jullie getrouwd, heb je de kinderen erkent, hebben jullie gedeeld gezag etc. Omdat je aangeeft je zorgen te maken dat als je meer voor jezelf opkomt, je vrouw vertrekt met de kinderen, vraag ik me dit af.
Misschien moet je beginnen met deze dingen -als dat al nog niet zo is- goed te regelen. Die kinderen zijn net zoveel van jou als van haar tenslotte.

Mediator

Is het mogelijk dat je een gesprek hierover hebt met een derde persoon erbij zodat ze verbaal niet over je heen kan lopen?
Het liefst iemand uit een Centraal-Amerikaans land die hier geintegreerd is en jou kan steunen in jouw ideeen? Dat jullie hier wonen en de kinderen hier moeten opgroeien zoals andere kinderen. Ook begrijp ik niet zo goed waarom ze de kinderen dom wil houden. En dat terwijl ze thuisonderwijs wil. Dat zijn meestal ouders die juist heel erg nadenken over wat ze hun kinderen willen leren.

slag

Moeilijk hoor. Wat ik me afvraag: wat ik begreep is dat je partner een progressieve ziekte heeft waardoor ze op een gegeven moment niet meer zal kunnen werken. Maar als jij nu thuis zit komt er zo'n groot gat in je cv dat het moeilijk zal zijn voor jou om ooit weer aan de slag te komen. Realiseer je je dat? (of denk ik nu verkeerd?) Alleen daarom zal het goed zijn als de kinderen straks wel naar school gaan, zij kan ze geen thuisonderwijs geven en jij hebt er straks geen tijd (meer) voor.

Het lijkt me idd goed wat Thomas voorstelt, een mediator en misschien ook wel een psycholoog voor jezelf, om te leren durven voor jezelf op te komen en bepaalde patronen te doorbreken.

Ik vind het trouwens ook heel goed hoe je het forum gebruikt om je problemen van alle kanten te bekijken en alles te overwegen (ook omdat je in vroegere draadjes heel vasthoudend leek). Top!

Reactie

@Jippox, wij zijn getrouwd en ik heb gezag over beide kinderen. Dus mocht zij besluiten weg te gaan dan heb ik net zo veel rechten als een vader zou hebben, dus omgangsregeling of co-ouderschap bijvoorbeeld. Maar daarmee blijft het iets vreselijks want ik ben gewend ze 24/7 om me heen te hebben en geniet van iedere seconde met ze. Het idee dat ik misschien wel hele dagen alleen in een huis kom te zitten zonder hun aanwezigheid om me heen... Ik weet niet, daar zijn gewoon geen woorden voor hoe dat voelt.

@Mej. Griffel, tot kort geleden heb ik zelf gewerkt als gastouder en ik ben wel van plan dat binnenkort weer op te pakken. Zeker nu we verhuisd zijn en ik de opvang nu in ons eigen huis kan doen. Hiervoor woonden we op een koud tochtig en zelfs gevaarlijk flatje, nu in een ruime modernere en goed onderhouden benedenwoning. Dus is het een kwestie van alles naar wensen van het bureau maken in huis en dan kan ik zo weer beginnen. De papieren heb ik. En mijn vrouw heeft dan zoiets: dat is mooi, want dan ben je thuis en kun je thuisonderwijs geven. Want als dat thuisonderwijs word volgens haar idealen hoef ik niets te doen en leren de kinderen zelf

Ik las ook ergens dat mijn vrouw ze dom zou willen houden. Dat is het juist niet. Maar zij denkt dat kinderen het meest en het best leren door ze gewoon hun gang te laten gaan en je er niet mee te bemoeien. Ze ziet scholen als een vreselijke plek waar kinderen iedere minuut van de dag precies moeten doen wat de leraar zegt en de hele klas altijd op hetzelfde niveau en hetzelfde tempo en kinderen niet worden beoordeeld op hoe ze te werk gaan maar op de resultaten die ze halen bij toetsen en dat er geen ruimte is voor eigen initiatieven van de kinderen. Nu kan ik me wat dat betreft enigszins vinden in haar wensen: een school waar inderdaad resultaten belangrijker zijn dan de leerweg ernaartoe en geen ruimte is voor initiatief wil ik de kinderen ook niet op hebben. Maar er zijn zat scholen waar het heel anders gaat. Hier heel dichtbij bijvoorbeeld zit de Montessori. Dat is heel ander soort onderwijs dan het doembeeld dat zij in haar hoofd heeft, juist heel vrij en passend bij elk kind als individu, klassen van gemengde leeftijden, overal ruimte voor initiatieven van de leerlingen en na groep 8 stroomt zo'n 80% door naar havo en vwo. Dus voor mij zou het duidelijk zijn, dat word hem. Het is ook het enige waarvan ik af en toe haar een beetje over de drempel kan krijgen dat ze zegt: "oké, ik wil wel gaan kijken." Maar als ik dan probeer te plannen wanneer we werkelijk gaan kijken haakt ze weer af. Maar goed, het is een twijfelpuntje ook bij haar merk ik want hoewel ze koppig blijft zegt ze soms wel dat ze die school een kans wil geven. Dus wellicht als ik ergens doorheen weet te komen dat die school dan ook wel gaat lukken.

Een mediator erbij klinkt inderdaad als een goed plan. Wellicht is dat voor mij ook meteen een soort stok achter de deur van: nu moet het. Want tot nu toe krijg ik het niet voor elkaar om er over te beginnen.

Klaproos

Er is inderdaad wel een vader in beeld (die van S., de vader van H. wil ze nog niet echt toelaten), maar die heeft natuurlijk al helemaal niets te zeggen volgens haar want voed haar niet op. Dus daar komen we weinig mee verder.

vragen

Ik vraag me af wat ze eigenlijk voor werk doet als ze maar tot haar 15e naar school is geweest? En hoe ze überhaupt kan weten wat een kind allemaal kan leren als ze zelf nauwelijks iets geleerd heeft? (In ieder geval niet ver genoeg om het nut van bepaalde zaken in te zien.)

Maar die vader

Heeft die geen rechten dan? Of misschien beter geformuleerd: zeggenschap.

En oh echt, ik zou zeggen: dan hebben we een afspraak op de Montessorischool. Ga je mee? En zo niet dan zou ik echt alleen gaan. Maar ik begrijp al dat jij heel anders in elkaar zit.

En ik kan je geruststellen: de meeste scholen zijn niet van die leerfabrieken. Dat komt pas op de middelbare school...

Werk

Ze geeft lessen Spaans, overal waar maar vraag is dus van Spaanse verenigingen tot privélessen aan huis. Ironisch eigenlijk, dat ze niet wil dat haar kinderen les krijgen maar zelf wel les geeft . Maar dat zijn dan volwassenen aan wie ze les geeft, dat zal het verschil wel maken.
Overigens is ze dus echt niet dom. Van bepaalde vakgebieden die ze interessant vind weet ze alles. Vraag haar iets over de geschiedenis van bijvoorbeeld China en ze zou een heel boek schrijven uit haar hoofd. Omdat ze dat soort kennis in één keer als een soort fotografisch geheugen in zich opslaat. En waar ze ook ontzettend veel van weet zijn planten (vooral als het gaat om eetbare en geneeskrachtige planten) en vulkanen en aardbevingen. Daar is ze natuurlijk tussen opgegroeid.
Ik lag gisterenavond nog te denken over een argument hierop gebaseerd. Daar leren kinderen wellicht inderdaad vanzelf alles wat ze moeten weten voor de toekomst. Omdat het daar belangrijk is om te weten welke bessen je kunt eten, wat je moet doen als je hoge koorts hebt maar het ziekenhuis is te ver weg en wat je moet doen tijdens en na een aardbeving. Hier zijn andere dingen belangrijk voor de toekomst. Zoals goed Nederlands kunnen lezen en schrijven (wie van ons gaat ze dat eigenlijk leren, zij spreekt nog maar net Nederlands en ik ben licht dyslectisch), kunnen rekenen (leer je toch ook niet zonder iemand die je de trucjes aanleert?), de maatschappij en economie kennen (heb je toch echt boeken voor nodig waar dat in uitgelegd staat). Dat kan ik nog aandragen in een gesprek over school...

Vader heeft inderdaad geen enkele rechten, hij is in feite niet meer dan zaaddonor en heeft niet erkend en geen gezag. Dus wettelijk kan hij helemaal niets maken als het op S haar ontwikkeling aankomt.

Over die school denk ik op dit moment: ik maak gewoon een afspraak, neem haar mee zonder te zeggen waarheen en dan hup, bij die school naar binnen. Maar denk niet dat ze me daar dankbaar voor zal zijn

Angsten wegnemen

Misschien is je vrouw ergens ook angstig dat haar kinderen van haar zullen vervreemden als ze opgroeien en dat ze haar achtergrond niet goed zullen begrijpen. Dat ze te veel opgroeien als mensen van hier met de ideeen van hier en dat ze maar heel weinig van zichzelf en haar achtergrond zal terugvinden in haar kinderen. Zij is immers maar alleen in een maatschappij die heel anders is en ze heeft een vrouw die deze maatschappij wel kent en begrijpt en zich daar ook thuis voelt. Het lijkt alsof ze in jullie huis het dorpsleven zoals zij het kent wat wil nabootsen. Haar thuis in een wereld waar ze zich niet thuis voelt.

En ergens is het ook wel te begrijpen. Je kinderen zullen inderdaad hier opgroeien en dus meer van hier dan van daar zijn. Ze zullen inderdaad meer van deze maatschappij in zich hebben dan van haar maatschappij en haar leven. Niet dat ze geen waardering kunnen hebben voor hun andere achtergrond maar ze groeien nu eenmaal hier op.

Ik kan me dus best voorstellen dat ze een poging doet om ze zo krampachtig mogelijk vast te houden en haar eigen veilige wereldje te creeeren.

Jouw rol kan deels zijn om die angsten deels weg te nemen, om haar ook grip te laten houden op de situatie, minder grip dan ze nu heeft maar ook genoeg ruimte voor haar kijk op de dingen.

Verder denk ik dat het goed is als ze met iemand zou gaan praten. Ze heeft veel heftige dingen te verwerken gehad. In feite zit ze in een rouwproces omdat ze afscheid moet nemen van haar gezondheid, haar thuis, haar toekomst. Ik weet niet of ze er voor openstaat en het zou natuurlijk het beste zijn om iemand uit haar eigen cultuur te vinden. Maar ik denk dat het voor haar heel goed zal zijn om eens echt vrij te kunenn praten over haar angsten en haar emoties met een neutraal iemand.

Het onderhandelen over welk deel van jouw cultuur en welk deel van mijn cultuur gaat beter en makkelijker als die onderliggende emoties erkend worden en verwerkt zijn. Dan kan je daar neutraler en objectiever in staan. In haar huidige gemoedstoestand zal ze alles misschien als een aanval zien en hier niet echt goed mee om kunnen gaan en dan heeft onderhandelen weinig zin (zie haar reactie op een educatief speelgoedje die volkomen buiten proportie is)

tip

Maak een afspraak met die school want je zult toch een keer moeten kijken, of het die school nu gaat worden of niet. Dan kun je haar zelf de keus geven: ga je mee of niet?

oh

Die wilde ik een uur geleden posten maar er kwam wat tussen. Ik had eerst de nieuwe reacties moeten checken.

Jaina

Wat zeg jij dat goed en duidelijk, je zou best wel eens heel erg gelijk kunnen hebben... En dan is het een goed idee als zij eens met iemand gaat praten inderdaad.

Dom: dat was ik

En nu ik het teruglees staat het er niet zoals ik bedoelde. Ik krijg zo'n dubbel beeld van je vrouw. Aan de ene kant slim, heeft duidelijke ideeen over wat ze wel en niet wil, wil thuisonderwijs. En dat rijmt niet met zo fel tegen educatieve spelletjes zijn. Wat ik totaal niet begrijp. Spelletjes zijn een leuk tijdverdrijf en spelenderwijs leer je tellen bijv.
Zij kan de kinderen Spaans leren, jij Nederlands en zij kan ze vertellen over daar.
Het is zo'n rijkdom twee talen en culturen.

Ik spreek Italiaans met onze kinderen, mijn vrouw Nederlands en in de afgelopen 17 jaar heeft zij aardig Italiaans geleerd. Voor de kinderen gaf t voordeel met Latijn en Frans.

Twee talen, dat is een geschenk

Ik heb het even gemist MamavanSenH, maar spreken jullie ook beiden je moedertaal met de kinderen?

Ik snap je vrouw aan de ene kant heel goed, maar aan de andere kant ben ik het niet met haar eens. Zeker dat leren. Waarom is iets spelen, als het met potten en pannen is, en is het leren als het met cijfers is?

Ook leren van kennis, woorden, rekenen, enz. gaat spelenderwijs, net als schoonmaken en dergelijke.

Je zou je vrouw kunnen uitleggen dat er in Nederland ook heel veel mensen zijn die dit zo zien en die op zoek zijn naar onderwijs waar dat spelenderwijs opnemen van kennis tot uiting kan komen. En leg je vrouw ook uit dat thuisonderwijs in Nederland niet mag! Dan heb je zo jeugdzorg achter je broek!

En je vrouw mag jullie kinderen niet meer zomaar mee nemen het land uit, daar is jouw toestemming voor nodig.

Ik hoop dat je er uit komt met haar, dat ze open staat voor gesprekken bijvoorbeeld. Want ze heeft idd een en ander meegemaakt, en het is ook niet misselijk om naar een ander land te verhuizen...

Talen

Zij spraakt Spaans tegen de kinderen, ik Nederlands. Ik ben zelf drietalig opgevoed (Nederlands/Arabisch/Frans) maar behalve de afkomst is mijn familie gewoon een ingeburgerde Hollandse familie die onder elkaar allemaal Nederlands spreekt dus alleen Nederlands doorgeven aan de kinderen vond ik genoeg.

Het "probleem" met de thuisonderwijskwestie is dat het in Nederland dus wel mag onder bepaalde voorwaarden. Ze heeft het uitgezocht, volgt blogs van mensen die thuisonderwijs geven in Nederland en websites over thuisonderwijs en weet precies op welke manier ze de vrijstelling moet aanvragen. Dus enkel "het mag niet" gaat haar niet van een school overtuigen.

De afgelopen dagen heb ik een hoop op een rijtje gezet voor mezelf. Alle argumenten, alles proberen te begrijpen wat er in haar omgaat en wat ik zelf wil en wat ik moet doen. En ik denk dat ik moet beginnen met proberen haar duidelijk te maken dat het in Nederland weliswaar niet koek en ei is allemaal (zij leeft ook niet in een grot natuurlijk, ze hoort Nederlanders over van alles en nog wat klagen) maar dat heel veel dingen hier in Nederland heel goed geregeld zijn en dat we blij mogen zijn dat onze kinderen hier mogen opgroeien in een land waar ze altijd naar school kunnen onafhankelijk van hoe goed of slecht het met onze financien gaat, waar ze naar de dokter kunnen als dat nodig is en die dokters jarenlange studies achter de rug hebben, waar ze later een baan kunnen vinden en zo niet, er allerlei voorzieningen zijn om te zorgen dat ze zonder baan toch niet in armoede hoeven te leven. Zo slecht is het hier niet en stap 1 is om haar dat te laten inzien denk ik.