Twee culturen in één gezin

Inderdaad Jamie

Grappig is dat kinderen in Peru op de derde plaats staan van tevredenheid om naar school te gaan. Moeten ze daar toch wel iets goed doen.

Natuurlijk kun je niet alles wegverklaren, maar het gaat erom dat we hier een enorme nadruk op vroege scholing leggen, terwijl dat maar voor een beperkt deel van de kinderen, bijvoorbeeld kinderen die thuis niet genoeg aanbod krijgen, belangrijk zou zijn. En over socialisatie heb ik het dan al helemaal niet.

Maar inderdaad, zo ideaal is ook finland niet blijkbaar. Minstens zoveel competitie in toelatingseisen en toetsen en selectie van kinderen met de hoogste cijfers vanwege het beperkte arbeidsmarktperspectief een hoge druk op kinderen.

Hmmm

Miriam brengt het wel een beetje rot, maar het is wel zo dat er in het verleden erg hard gewerkt is om het leven voor onze kinderen beter te maken. Verbod op kinderarbeid, recht op scholing (en plicht om die ook echt te volgen).
AnneJ, niet iedereen heeft autisme he? Voor de meeste mensen is het heel erg prettig om met andere mensen om te gaan, en verrijkend om andere manieren van leven te zien.

Niet alleen nood

Als ik haar zo hoor praten over hoe kinderen daar opgevoed worden klinkt het niet alleen als noodzaak maar ook een heel stuk toch overtuiging. Zij is er echt van overtuigd dat kinderen evenwichtige en zelfstandige volwassenen worden als ze zo weinig mogelijk bemoeienis krijgen met hun eigen ontdekken van de wereld en hun ontwikkeling. Maar inderdaad, de omgeving is heel anders. Hoewel de gevaren ook weer anders zijn. Daar kunnen ze in een beest trappen bijvoorbeeld. Maar zij legt dan uit dat ze juist door van baby af aan constant overal bij te zijn zodra ze gaan lopen instinctief weten dat ze voor die beesten moeten opletten. En projecteert dat op hier: van kleins af aan overal mee naartoe in de draagdoek en daardoor weten ze zodra ze gaan lopen meteen dat auto's gevaarlijk zijn en je ervoor moet stoppen.
Gek genoeg: S weet dat inderdaad heel goed. Dus er zal misschien ergens een kern van waarheid in zitten? Maar ik vind het wel eng en als ik met haar naar buiten ga houd ik toch echt haar handje vast als we in de buurt zijn van dingen die gevaarlijk kunnen zijn. Als we samen zijn roept mijn vrouw dan meteen: niet doen, laat haar zelf lopen.

Ik vind haar ideeën en uitleggen soms echt mooi om te horen en bij sommige dingen denk ik ook echt: ja, dat klinkt logisch. Maar het staat zo ver van me af dat het in de praktijk niet te doen is omdat wat gesproken wel logisch klonk dan gewoon helemaal niet logisch voelt.

autisme

Als ik zie hoeveel kinderen last hebben op school en uitvallen door pesten en andere sociaal emotionele stress en onrijpheid en drukte, dan denk ik dat school zo zijn beperkingen heeft in die richting. En niet alleen voor kinderen met autisme.
Dat wil ook niet zeggen dat thuisonderwijs per definitie de oplossing is voor kinderen met autisme.

wat ik me nou afvraag

en dat is niet bijdehand bedoeld, maar hoe denkt iemand dan dat in een dorp met 30 inwoners (hoeveel kinderen/volwassenen zijn dat?) dat je daarmee genoeg "juiste" voorbeelden, scholing en ervaring en vergelijking hebt gehad?

maar naar school

Gaan is toch juist ook een mogelijkheid om een eigen wereld op te bouwen. Uit het zicht van je ouders. Heel veel voor een groot stuk onbegeleid sociaal contact met anderen zodat je leert hoe dat werkt.

Mijk

mamavansenh

Je wéét toch dat alle kinderen die wel op een beest hebben getrapt er niet meer zijn om te vertellen dat dat wellicht toch niet zo'n beste opvoeding was?

Verder dat het met S goed gaat zit gewoon in het karakter, dat zie je ook in haar contacten met anderen: voorzichtig en de kat uit de boom kijkend. Wat als H niet zo is? Er zijn zoveel jongetjes die de ouders verbaasd doen staan na een rustig meisje. Jongetjes die wel opeens de weg oprennen hoe lang ze ook vanuit hun draagdoek hebben gezien dat auto's gevaarlijk zijn. Wat als ze juist vanuit die draagdoek zoveel auto's gezien hebben dat ze blij zijn dat ze die lopend eindelijk van dichtbij kunnen gaan bekijken?

Ik vind het een gevaarlijke manier van opvoeden. Niet alleen in lichamelijk gevaarlijk, ook psychisch gevaarlijk. Je maakt hier in Nederland geen gelukkige kinderen. Je ziet het nu al: S mag niet het speelgoed wat ze wil en dan gaat het niet eens op een tablet op xbox maar gewoon om wat educatief speelgoed.

Dat weet ik wel

Maar vertel dat maar eens aan iemand die zo overtuigd is van haar eigen gelijk. En die dan met argumenten komt van "jij leest dat alleen maar, maar je bent daar nog nooit geweest dus je weet niet hoe het echt is." Hoe moet ik daar dan weer tegenin gaan? Zonder haar op haar tenen te trappen?

Ik weet gewoon echt niet wat de perfecte oplossing is hiervoor. Ik weet dat ik het anders wil, gestructureerder vooral en ook intensiever met ze bezig zijn. Maar het moet van twee kanten komen. Hoe bereik ik nou zoiets als ik er met praten niet kom? Ik kan wel boos weglopen maar daar schieten de kinderen ook niets mee op.

Romantiek

"Ik vind haar ideeën en uitleggen soms echt mooi om te horen en bij sommige dingen denk ik ook echt: ja, dat klinkt logisch. Maar het staat zo ver van me af dat het in de praktijk niet te doen is omdat wat gesproken wel logisch klonk dan gewoon helemaal niet logisch voelt."

Ik vrees dat jij er meer waarde en gewicht aan toekent dan het heeft.
Wat je vrouw verkondigt is geen stevig onderbouwde filosofie, maar ervaringslogica van de warme grond. Dat is hier in de koude grond niet zo bar veel waard.

Laat je niet zo in de war brengen.
Land met je beide benen op de grond.

Drukt me wel weer met m'n neus in de feiten

Dit topic. Soms heb ik dat even nodig. Niet dat dat het probleem minder groot maakt, eerder groter omdat ik geen flauw idee heb hoe ik het moet oplossen zonder er een enorme ruzie van te maken of mijn opvoeding zo door te drammen dat zij uiteindelijk de kinderen oppakt en boos weggaat, maar wel dat dit gewoon niet zo door moet gaan. Volgens mij heb ik het mezelf met deze hele relatie gewoon totaal niet makkelijk gemaakt. Stomme roze bril.

Van jezelf geven

Misschien bij jullie wat extreem maar elk stel ouders heeft in potentie verschillende opvattingen over opvoeding die hem of haar nabij zijn.
De kunst is vooral elkaar te blijven zien en te waarderen en te waarderen wat je juist heel goed vind aan de inzichten van de ander. En de verschillen niet teveel uit te vergroten.
Maar ik zou er toch ook bij je partner de nadruk op willen leggen dat je ook van jezelf wil geven en dat dat wat meer betrokkenheid laat zien dan dat zij ' normaal' en wenselijk vind. Maar jij hoort er ook bij. Jij bent namelijk de andere ouder van de kinderen.
Dat wil niet zeggen dat je bij elk verschil op elkaars staart moet trappen maar dat jij haar terughoudendheid waardeert en haar vraagt jou initiatieven te waarderen. Het hoeft niet per se hetzelfde te zijn, dat kan ook niet, met twee verschillende mensen.
En je hebt gelukkig al heel veel tekst bij wat je waardeert aan de inzichten van je vrouw. Iets meer van jezelf laten zien is voor jouzelf belangrijk.
Je bent geen robot en dat wil niet zeggen dat je je dochter daarmee alle ruimte afpakt om zelf te groeien.

En nu zijn ze nog klein.

Een baby en een peuter en nu al zoveel discussies. Of jullie gaan beide elkaar wat tegemoet komen of idd, ze gaat weg met de kinderen.

Aan het handje lopen waar het gevaarlijk is, los lopen waar het kan.
Niet naar de peuterspeelzaal, wel met 4 jaar naar groep 1.
Lekker zelf laten spelen, maar wel gevarieerd speelgoed en voorlezen.
Niet naar het consultatiebureau, wel de inentingen en indien nodig, naar de huisarts.

Jullie klinken als 2 extreem verschillende opvoeders. Ik vind jou dan wel weer erg gefixeerd op ontwikkeling, intelligentie en schoolse prestaties. Daardoor zet je vriendin nog meer de hakken in het zand, heb ik het idee.
Jij zou om te beginnen iets losser kunnen worden, een tikje minder structuur. Kinderen gaan dan echt niet direct ontsporen Opvoeden hoeft niet te betekenen dat je iedere stap 24/7 begeleid.
Je kan er voor kiezen om samen het beste uit 2 werelden te kiezen.

En, ben je al in haar dorp op bezoek geweest? Lijkt me een must als je samen verder wilt.

Jij hebt duidelijk waardering voor je vrouw

Heeft zij dat ook voor jou? Mogen jouw ideeën ook meetellen?
Jij kunt de opvoeding niet in je eentje bepalen maar zij ook niet.
Jullie zullen beiden water bij de wijn moeten doen.

En eerlijk gezegd vind ik dat degene die overdag de kinderen verzorgt, meer invloed mag hebben op de opvoeding. Die is er tenslotte voortdurend mee bezig.

Het is goed dat je duidelijk bent dat je geen thuisonderwijs wilt geven. Houd dat vol!
Niet omdat ik tegen thuisonderwijs ben maar omdat jij goede redenen hebt om het niet te doen.

Geen ruzie?

En dat is omdat het uiteindelijk toch zo gaat als zij wil?

Jouw vrouw keert zich helemaal af van de Nederlandse manier van opvoeden. Waarom? Is er iets mis met de opvoeding die jij genoten hebt? Ik geloof ook niet in de autotheorie. Bij sommige kinderen kun je je dat gewoon niet veroorloven. En Nederland is geen inheems bergdorp. Je kunt die gebruiken niet allemaal een-op-een doorvertalen naar hier. En ook hier hebben we in de loop der jaren een ontwikkeling doorgemaakt. Dat is niet voor niets geweest. In de tijd van mijn vaders jeugd was er ook nauwelijks speelgoed, amper toezicht en weinig tot geen bememoeienis met de kinderen. Het is nou niet zo dat het leven toen beter was.

Snap overigens ook niet wat er mis is met luiers. Wat was daar haar gedachte achter?

Misschien

Je schrijft dat je vrouw hier nog maar 4 jaar is en dat ze eigenlijk niet hier wilde blijven maar gedwongen is hier te blijven vanwege haar ziekte. Daarnaast schrijf je dat haar ziekte progressief is. Ik kan me voorstellen dat je vrouw de afgelopen jaren van vele toekomstdromen afscheid heeft moeten nemen. Haar leven is heel anders gelopen dan ze had gepland. Misschien houd ze ook zo sterk vast aan haar idee van opvoeden omdat het een van de weinige dingen is die ze nog heeft van haar plannen en haar idealen. Ze zou misschien veel liever met elkaar in dat bergdorpje willen wonen maar dat gaat dus niet. Je vrouw heeft het misschien heel moeilijk met afscheid nemen van haar dromen en idealen.

Tegelijk wonen je kinderen in Nederland en groeien in Nederland op. Ongeacht of de Nederlandse manier beter of slechter is dan de manier in het thuisdorp van je vrouw leven je kinderen hier en moeten hier met de maatschappij dealen. Het is veel belangrijker dat je kinderen zich hier goed thuis voelen en hier volop mee kunnen komen. Natuurlijk hoef je niet je in elk klein iets aan te passen maar je leeft in het hier en nu en in deze maatschappij en hier moeten de kinderen zien te leven en zich thuis voelen. Dat is ook iets wat je vrouw zich moet realiseren. Dat haar kinderen anders op zullen groeien als zijzelf en met andere ideeën omdat ze nu eenmaal niet in datzelfde bergdorpje wonen. Haar kinderen zullen dus anders tegen het leven aankijken als zij zelf en andere dingen leren. Ze kan niet krampachtig vast blijven houden aan het leven daar zoals het was want daar woont ze niet meer.

Het is misschien dus ook een proces waar zij zelf door heen moet: accepteren hoe anders haar leven gelopen is & dat haar toekomst en die van haar kinderen hier ligt.

Verder kan ze ook niet van jou verwachten dat je precies op dezelfde manier als zij met de kinderen omgaat. Jij bent thuis met de kinderen dus moet je ook zelf kunnen beslissen hoe je bepaalde dingen doet. Mijn man en ik kijken ook soms anders tegen zaken aan. Wij komen trouwens ook allebei uit een andere cultuur. Het is belangrijk om elkaar de vrijheid te geven om je eigen manier van omgaan met de kinderen te bepalen. Mijn man is anders met de kinderen dan ik ben. Dat is niet erg. Kinderen kunnen prima dealen met verschillende benaderingen. Ze weten prima dat van mij andere dingen mogen dan van hun vader & dat ze bepaalde dingen vanzelfsprekend mogen bij en moeten vragen als hun vader er is en vice versa.

En nog een laatste punt. Mijn man en ik hebben met elkaar afgesproken in het begin van onze relatie dat we nooit als reden zouden geven: omdat dit in mijn cultuur/land/religie/familie nu eenmaal zo is.
Als we iets willen dan beginnen we een zin met ik vind .... want...
Dus niet in mijn cultuur is het zo en dus doen we het zo maar ik wil dat want.
Dat lijkt een academisch verschil maar in de praktijk helpt het wel want hierdoor word elk standpunt wat je maakt veel persoonlijker en ben je meer gedwongen om na te denken over wat belangrijk is voor jou zelf als persoon.

Wat zeg je dat mooi Jaina

Haar kinderen leven inderdaad een ander leven dan zij. Dat is ook wat ik probeerde te zeggen.

Jaina

Ik denk dat je daar de spijker op z'n kop slaat. Het was nooit de bedoeling dat ze hier permanent zou blijven. Het is nu de keuze tussen hier blijven en nog heel wat jaren leven of teruggaan en niet meer dan een paar maanden omdat er daar geen behandelingen mogelijk zijn.
Huilbuien zijn geen uitzondering bij haar. Van heimwee en van het gevoel een vreemdeling te zijn in een land waar ze zich niet thuisvoelt en te moeten accepteren dat ze nooit meer thuis zal zijn. En dat is ook één van de redenen waarom ik hier absoluut geen ruzie over wil maken en de vrede graag wil bewaren in huis. Het is al moeilijk genoeg voor haar.

Maar we komen er ook gewoon niet onderuit dat we binnenkort voor de zoveelste keer een goed gesprek moeten gaan houden want van hoe het nu gaat word ik juist niet gelukkig. Ik geloof echt dat zij het beste voor heeft met de kinderen. Ze is stapelgek op ze en zal ze nooit bewust iets tekort doen. Maar ik geloof ook niet dat ze er echt baat bij hebben als één van de ouders zich niet goed voelt bij de gang van zaken in huis. Momenteel ben ik dat. Maar als we niet heel voorzichtig omkeren dan is mijn vrouw dat en schieten we weinig op.

Verder

Kom ik er zo even op terug. Even avondspits nu...

Dus

Wat we in feite moeten doen:

- Accepteren dat we het allebei anders doen en ervan uitgaan dat de kinderen wel zullen snappen dat het bij de een anders gaat dan bij de ander. De vraag de dan resteert: we zijn natuurlijk ook regelmatig allebei thuis . Hoe gaat het dan?
- Zoals wil40 zegt, een soort van verdeling. Aan de hand lopen langs de weg bijvoorbeeld, zelf lopen in het park en nu nog niet naar de peuterspeelzaal maar straks wel naar school. Wellicht dan pas vanaf 5 jaar, toen ik dat ooit voorstelde vond ze het al iets minder erg al heb ik dan weer bezwaren eigenlijk tegen pas met 5 jaar starten, maar goed, als dat de enige optie is valt het wel mee.
- Ik wat minder gestructureerd willen doen. Ik heb het zelf het liefst zoals het bij mij thuis vroeger ging (en daarin zijn we eigenlijk allebei precies hetzelfde, we willen ze opvoeden zoals we zelf zijn opgevoed). Dus misschien alle tijden wat losser maken, zij vind bijvoorbeeld een vaste bedtijd onzin terwijl ik ze het liefst gewoon om 20:00 elke avond naar bed wil brengen. En accepteren dat S niet alleen met leerzaam speelgoed hoeft te spelen maar dat speelgoed wat in mijn ogen niet meer doel heeft dan herrie maken ook mag. Dat soort dingen dus loslaten. Daarentegen moet zij accepteren dat wanneer de kinderen wel met leerzaam speelgoed willen spelen dat ook geen probleem is.
- Haar uitleggen dat haar kinderen nu eenmaal hier moeten opgroeien en dus belang hebben bij een opvoeding die op enige wijze aansluit bij de maatschappij waarin we leven en veilig is om uit te voeren hier in onze omgeving.
- Cultuur niet gebruiken als reden om dingen op een bepaalde manier te doen.
- Maar ook wel haar emoties respecteren en niet te vragen dat ze álles overboord gooit want dan word ze echt ongelukkig en daar hebben de kinderen ook absoluut geen baat bij.

Zoiets...

Complimenten!

Ik vind dit een mooie samenvatting.
Het gaat natuurlijk nooit precies zoals je het nu vertelt, maar het zijn mooie uitgangspunten.

Over de behoefte aan leren bij jullie peuter: google verder over natuurlijk leren (of hoe dat ook heet). Ik zou het niet zoeken in de schoolse spullen maar in materialen die je peuter stimuleren om te leren op een natuurlijke manier. En daar ga jij haar natuurlijk mee begeleiden. Dat past dan weer beter bij jou. Niet alleen toekijken.
Er zijn hier vast mensen met goede tips.

Zoiets ja

Mooi als het lukt om dit communicatief zo af te handelen.

educatief speelgoed is ook gewoon wat je buiten ziet: noten, bloemen, blaadjes, dieren, kinderen, speeltuinen, het bos in, mee op de fiets en vertellen wat je allemaal ziet, of binnen: potten, lepels, pannen, blikjes, doppen, kleurkrijt, bellen blazen, plantjes water geven, stoepkrijt, verf. Alles is voor een kind educatief. Want dan zul je net zien, koop je een duur spel, dure lego en bekijken ze het niet.

Het hoeft niet zo afgebakend, maar het hoeft ook niet zo los.
Leren spelen is aanzetten tot spel en je dan af en toe terugtrekken als ouder. Van allebei een beetje en dat is nu die gulden middenweg, waarbij je allebei water bij de wijn doet en je kind jullie allebei kent en snapt en weet hoe je bent.

oei!

heb niet alles gelezen, maar het lijkt me dat je vrouw het allemaal erg moeilijk maakt voor zichzelf. Ze keert zich af van de gewoontes hier, maar kan niet meer terug naar haar geboortedorp. Dat is gewoon niet helemaal (of helemaal niet) handig. De kinderen groeien hier op en zullen toch moeten meekomen in de maatschappij hier. Een kind pas met 7 jaar naar school sturen, dat is bijna zielig, dat kan hier niet. Als S 3,5 jaar is, zul je gaan merken dat ze echt toe is aan andere kinderen en dan komt ze erachter dat alle kinderen tot 3 uur 's middags 'op school' zijn.

En het consultatiebureau niet bezoeken is ook niet verstandig.... tuurlijk is het ook wel eens het consternatiebureau, maar het is echt wel zinnig! Bepaalde opmerkingen moet je van je af laten glijden (dat het echt tijd is dat je kind van 1,5 niet meer 4x per dag de borst krijgt, hoef je niet te accepteren bijvoorbeeld Maar soms zie je zelf niet aan je kind dat er iets mis is en dat kan wel ontdekt worden op het consultatiebureau. Om de ogentest die je zelf noemde maar eens aan te halen: mijn oudste kwam in het geheel niet door die ogentest heen. Nooit wat van gemerkt dat hij slecht zag. Tja, het was wel een kind dat laat liep, en altijd voorzichtig was in motorisch opzicht, maar dat is de aard van het beestje, denk je dan (kind was cognitief juist erg voor, en ze zeggen altijd dingen als dat kinderen die vroeg lopen, laat praten en andersom, je weet wel). Het kwam dus allemaal doordat zoon gewoon voorbij de 5 meter niet scherp kon stellen, en ook geen diepte zag. Hij kon zelf natuurlijk niet aangeven dat hij niet goed zag, want hij wist niet beter

Ik weet niet of je geholpen bent met mijn bijdrage, maar goed. Ik zou toch proberen je vrouw te overtuigen dat sommige dingen van hier niet slecht zijn. Overigens lijken me de dingen die je noemt, als de draagdoek, langvoeden en kind bij je in bed, niet onoverkomelijk. Er zijn wel meer mensen die dat doen/hebben gedaan

Mooie samenvatting mamavanSenH

En, vergeet vooral niet samen te genieten. Voor je het weet zijn die kleintjes groot. Je vrouw heeft daarin gelijk.
Wat je liefhebt groeit, als jullie elkaar respecteren leren ze daar nog het meeste van.

Herkenbaar

Wij hebben zoiets meegemaakt met een van onze au pairs uit Zuid Afrika. Dit meisje begon al heel snel alles in Nederland met betrekking tot kinderen af te kraken. Alles in Zuid Afrika was beter. De scholen waren beter want strenger en meer huiswerk. De kinderen waren niet zo verwend. Haar broertje speelde veel meer buiten. Etc. Etc.

Heel vervelend want wat zei vertelde rijmde niet met de werkelijkheid. Ze was niet onze eerste Au Pair. De andere meisjes uit Zuid Afrika waren juist lyrisch over Nederland. Zij bejubelden juist de vrijheid van de Nederlandse kinderen. De kleine scholen, De veiligheid, het niveau van het onderwijs van de kinderen was juist veel hoger, Nederlandse kinderen konden allemaal doorgaan na de Middelbare school en meisjes werden niet massaal op 19 jarige leeftijd zwanger etc.

Ook rijmde het niet met haar gedrag. Zij vond Nederlandse kinderen verwend terwijl ze juist zelf alleen maar voor A merken ging. Ze kocht de duurste schoenen om naar Zuid Afrika te sturen. Kocht direct een nieuwe mobiele telefoon. At alleen maar onze A merken op. Alles van AH Basic was niet goed genoeg voor madam. Ze had ook speciaal een tandarts afspraak in Zuid Afrika overgeslagen omdat ze had gehoord dat het in nederland gratis en beter was (dat was even een teleurstelling toen ze erachter kwam dat Nederlandse tandartsen wel goed zijn maar ook heel erg duur). En ze wou blijven. Ze was continu bezig om uit te zoeken hoe ze nou legaal in Nederland of Belgie kon blijven.

Zelf dachten wij dat het voor het grootste deel een een cultuurshock was.

Ik denk dat het bij de vrouw van de moedervanSenH ook een groot deel cultuurshock is. En inmiddels een niet meer helemaal realistisch beeld van hoe het was in haar dorp. Zag ze de negatieve aspecten wel? Die waren er ongetwijfeld ook. In zo'n dorp is het moeilijk voor mensen om zich te ontwikkelen. Mijn mening is dat je de peuterspeelzaal best kan overslaan. Spelen met je kind lijkt mij niet meer dan normaal maar je hoeft niet perse hetzelfde te doen. Ik zat toen de kinderen nog klein waren op mijn knieen met ze mee te spelen. Mijn man deed dat echt niet maar nam ze wel mee met de tuin bijhouden, voetballen etc.

Een kind opvoeden is geen project. Het is wel jullie taak om jullie kinderen zo goed mogelijk op te voeden en het zoveel mogelijk kansen te geven. En een van die kansen is onderwijs. Stel dat S. straks arts wil worden. Dat kan, dat weet je nu nog niet. Geef haar dan in ieder geval zoveel mogelijk mee zodat dat mogelijk is.

Bedankt allemaal

Ik denk dat we echt moeten proberen, allebei, om de kinderen hun interesses en ontwikkeling te volgen en niet onze eigen idealen daar doorheen te drukken. Daar blijft het grootste punt van discussie zitten. Het is niet iets wat met één keer een lijstje punten neerzetten en dat bespreken meteen is opgelost. Maar ik heb weer wat handvaten waarmee we denk ik vooruit kunnen.

Het lastige is natuurlijk ook

dat iedereen fantastische plannen over opvoeden heeft voordat die kinderen er zijn. Maar veel idealen vallen te pletter op de realiteit van kinderen. Ik kan me voorstellen dat als die kinderen dan ergens anders geboren worden het loslaten van het ideale plaatje lastiger is omdat je onwillekeurig denkt dat dat aan de plek ligt. Als ik dit kind thuis had kunnen groot brengen had ik het wel zus of zo gedaan.
Ik denk wel dat jij weet dat niet want jij kent mijn cultuur niet ook omgekeerd mag gelden. Vertrouw mij ik ben hier opgegroeid en ik weet wat hier ook nodig is...

Mijk

P.S. Wat ben jij constructief hier mee bezig zeg! Knap...

Nog wat anders

Voorzover ik heb begrepen is jouw vrouw hier in eerste instantie ivm de medische hulp/kunde die er niet was in haar dorpje. Realiseert ze zich ook dat die kunde er niet vanzelfsprekend is? Realiseert ze zich ook dat om een dergelijke maatschappij te hebben, dat dat ook betekent dat mensen opgeleid moeten worden? Niet alleen als arts, maar ook bijv. iemand die medische apparaten ontwikkelt, iemand die medicijnen ontwikkelt, iemand die een adequaat ziekenhuis kan managen, enz enz. Ze profiteert (en dat bedoel ik niet denigrerend) van de medische zorg hier, die er niet was in haar dorpje. Maar dat is er niet vanzelf.
Net zo goed dat het niet vanzelf gaat dat ze hier in een huis woont (ook als is het driehoog achter), waar het behaaglijk is, waar stroom uit de stopcontacten komt, drinkwater uit de kraan, warm water en een kachel/cv. En ook de riolering waar we putjesscheppers voor nodig hebben, het huis waar we bouwvakkers voor nodig hebben.
Kortom, ze leeft hier in een welvarend land, dat heeft heel veel voordelen (zoals o.a. medisch voor haar), maar betekent ook dat we niet met z'n allen kunnen freewheelen, bijv.: we zien wel wanneer een kind zin heeft in leren, we zien wel hoe lang een kind/jongere over e.o.a. studie doet. Dat gaat niet, dat kost geld.
Ik snap haar cultuurshock, maar ik vind het ook een vorm van van 2 walletjes eten.