Tips voor het opvoeden van zonen

Vic (tomboy)

Ik was ook een tomboy, wilde altijd een jongen zijn, wilde alleen maar jongenskleren aan, voetbalde met de jongens, klom in bomen etc. Ook in de pubertijd ging ik vooral met jongens om, hoewel ik toen ook vriendinnen had. Inmiddels zie ik er echt vrouwelijk uit (al zeg ik het zelf) maar voel me heel goed thuis tussen de mannen. En ook bij vrouwen. Met je dochter komt het vast ook wel goed

Oh? roosje/ vic

Mijn ik heb een dochter die waarschijnlijk mijn zoon wordt. Zoals ik hier boven al beschrijf, trachtten in het verleden veel vrouwen mij gerust te stellen met (ik haal voor een deel mijn eigen woorden hierboven aan) Overigens is het opvallend hoeveel vrouwen zeggen 'oh maar zo was ik ook hoor, ik was ook heel stoer, en kijk nu eens, ik ben heel vrouwelijk geworden." En ja, ze zeiden er ook vaak bij "het komt vast wel goed". Dat is voor mij nooit een geruststelling geweest. Want met de implicatie 'dat het wel goed zou komen' komt tegelijkertijd de mening dat het dus ook fout kan gaan. En dat fout gaan is dat ze daadwerkelijk een jongen zou willen worden. Ik heb altijd geweigerd dat als 'fout' te zien. Het is moeilijk dat wel. En ik begrijp dat jij en al die mensen die dat tegen mij zeiden eigenlijk iets van troost en geruststelling wilden uitspreken. Maar door dat te doen bewerkstellig je juist iets anders: het onbehaaglijke gevoel dat als het niet een fase is, het dus door mensen als 'fout' ervaren wordt.

Mariar

Ik wilde net ook zo'n 'het komt weer goed' verhaal gaan typen, maar stuitte nog net op de laatste aanvullingen in het draadje. De meeste mensen zullen het denk ik niet beslist als 'fout' ervaren, maar je weet natuurlijk wel dat het geen makkelijke weg zal zijn. Waarbij je als ouders je kind natuurlijk compleet zal steunen.
Zelf ben ik tot mijn 13e 'een jongetje' geweest, maar ik heb inderdaad nooit gezegd dat ik me een jongetje voelde, ook niet toen ik kleiner was, wel dat ik een jongetje wilde zijn. (ik vond het ook altijd heel leuk als mensen dachten dat ik een jongetje was) Waarom? Omdat ik alleen maar broers, buurjongens en neefjes had. Dan wil je er graag bij horen. Dus ik had kort haar, droeg jongenskleding en jongenszwembroeken. Deed alles wat een jongen deed. Soms kreeg ik voor mijn verjaardag meisjes dingen (pop, kralendoos, jurkjes of een speldje voor in mijn haar) afschuwelijk vond ik die kadootjes, echte teleurstellingen als ik zoiets kreeg, stomme kado's die ik in een hoek wilde smijten. Ik had ook geen vriendinnetjes, alleen maar vriendjes. En toen werd ik 13 en ging ik naar de middelbare school, en daar begon het langzaam te veranderen. Ik koos voor langer haar en langzaam aan voor vrouwelijker kleding. (alhoewel ik jurken en rokken tot op de dag van vandaag nog steeds niet veel aan vind hoor)
Maar dan mijn eigen kinderen... omdat ik zelf toch best vaak (door anderen dan mijn ouders) in de meisjes hoek gezet werd (wat ik niet wilde) wilde ik mijn kinderen dus zo neutraal mogelijk opvoeden. Geen specifieke meisjes dingen aan een meisje geven, of jongensdingen aan een jongen. Maar je ziet 'm misschien al aankomen: dochter afschuwde jongensdingen en wilde alleen maar meisjes dingen, roze, glitters, barbies, jurkjes enz enz. Waar ik tot haar 3e nog wel een stoere broek mocht kopen, maar zodra ze doorhad dat er ook roze kleding bestond wilde ze die 'broeken voor jongens' niet meer aan. Voor zoon (ons tweede kind) hadden we nog niet zoveel speelgoed gekocht, er lag immers genoeg van de oudste, tot hij met een rolschaatsje begon te rijden alsof het een autootje was (hij had geen auto's) ben ik maar overstag gegaan. Hij wilde gewoon een auto! En de barbies waar dochter zo lief mee speelde werden door de lucht gesmeten alsof het actionmen waren. (er was niets mis met zijn fantasie, hij deed gewoon alsof het jongensdingen waren)
Als ik staartjes in dochters haar deed, wilde zoon dat nooit als ik hem vroeg of hij ook staartjes wilde, of als ik haar nagels ging lakken, wilde zoon echt nooit nagellak (terwijl ik hem dat dan ook aanbood) "nee is stom, is voor meisjes" Als ik stoere dingen met zoon deed, wilde dochter dat weer niet doen.
Echt een enorm verschil; typisch meisje-meisje en een typische jongen.
En nu zijn ze puber en zie ik weer verschillen. Het meisje is toch behoorlijk jongensachtig geworden, een stoer type, ziet er wel uit als meisje maar kan zich toch echt jongensachtig en assertief opstellen. En dan de zoon, hij is veel gevoeliger en lief en complimenteus. Grappig hoe je eigenlijk niet kan voorspellen hoe dingen zich ontwikkelen bij kinderen.

Goed of fout

Ik denk er niet zo over in termen als goed of fout. Ik hoop dat ze uiteindelijk hun eigen keuzes kunnen maken en tevreden zijn met wie en hoe ze zijn. Daarbij ben ik er heus niet bang voor dat dochter liever een jongen zou zijn. Dat zou ik wel heel erg vinden, maar er is geen enkele aanleiding om te denken dat dat wel eens het geval zou kunnen zijn.

Iris

Ik weet niet zo goed wat je met je verhaal wilt zeggen.

Vic

Ik dacht dat ook niet van je hoor, dat goed of fout. Ik reageerde alleen op Roosje die naar aanleiding van jouw dochter zei 'dat het wel goed zou komen". Daarover vroeg ik me af wat dan goed is.

Mariar

Mijn reactie was eigenlijk bedoeld op Vic's zin: "Ik vraag me wel eens af hoe dat moet in de toekomst. Ze kan toch niet altijd zo'n tomboy blijven?" Ik herkende me in de beschijving van haar dochter en heb mijn ervaring willen delen.
Uiteraard was het daarbij niet de bedoeling om jou een onbehaaglijk gevoel te geven. Ik denk dat ik er ook anders in stond dan jouw dochter. Ik wilde een jongen zijn, jouw dochter is eigenlijk al een jongen, of voelt zich in elk geval een jongen.
Ik zie dat trouwens ook helemaal niet als fout. Maar het lijkt me wel moeilijk, als je kijkt wat hem/haar nog allemaal te wachten staat. Ik denk dat je als moeder gewoon wil dat je kind gelukkig is, of dat nou als jongen of als meisje is.
Het spijt me als mijn posting anders op jouw is overgekomen, dat was zeker niet de bedoeling.

Mariar

Je vraagt wat ik met mijn verhaal wil zeggen; nou eigenlijk wilde ik gewoon mijn ervaring delen met jou en de andere lezers.

Zijn of willen zijn

Dat is een heel groot verschil.Mijn dochter was ook een jongen-meisje,stekeltjeshaar,jongensfiets,stoere kleding en absoluut geen poppenkind.Is in de pubertijd een meisje geworden.Zij vond jongensdingen als kind leuker ,maar was wel een meisje.Ik ken ook en jongen geboren als meisje.Dat kind blijft een jongen.Dat gaat ook veel verder en is erg moeder voor de ouders.Dat kun je niet begrijpen als buitenstaander.Stel je voor dat je een jongen bent en je wordt steeds als meisje aangesproken,mensen praten over haar en zij.Op formulieren wordt ingevuld dat je een meisje bent.Als er groepjes gemaakt worden jongen-meisjes en je mag als jongen niet bij de jongens.Of je mag bij de gymles niet in de jongenskleedkamer.Of op kamp moet je op de jongenszaal. En natuurlijk komt het met deze jongen ook goed,alleen heeft hij nog een lange weg te gaan,samen met zijn ouders.Door dit kind heb ik de echte verschillen tussen jongens en meisjes gezien.Ik leerde haar als meisje kennen ,nog erg klein en steeds meer ontdekte ik,net als haar ouders dat het een jongen was.Kleine dingetjes,die zo duidelijk maakte dat er wezelijk verschil is tussen jongens en meisjes.

Roosje

Ach, we zijn het eens denk ik. Ik zie nu ook wel dat het niet je bedoeling was mij onbehaaglijk te laten voelen.
Het komt doordat ik zo vaak gehoord heb van vrouwen: oh maar ik was ook stoer hoor en kijk nu is het goedgekomen. Terwijl ik als moeder voel dat dit veel verder gaat dan stoer gedrag. Eigenlijk is mijn dochter(zoon) niet zo stoer, ik was zelf veel stoerder.

Iris

okay, ja soms is er geen peil op te trekken

Lizelot en on topic over gendergedrag

Jij begrijpt het. Maar dat komt denk ik omdat jij het van dichtbij hebt meegemaakt. Een stoer meisje is iets heel anders dat een meisje dat zich in een jongen voelt.

On topic: Ja dat is dus het gevaarlijk van gedrag koppelen aan genderidentiteit. Zoals ik hierboven zeg was ik stoerder dan mijn dochter nu is. En in ieder geval assertiever (maar dat kan ook weer komen doordat zhij zich onzeker voelt in haar identiteit). Zhij heeft het er ook wel toen een jaar of zeven was met een vriendinnetje over gehad: dat meisje was heel stoer maar zei: 'maar ik voel me wel een meisje'.
Het is zo interessant wat nu maakt of iemand zich man of vrouw voelt. En zoals Lizelot zegt, zie je het ook aan hele kleine dingen: het overhands naaien ipv onderhands, de manier waarop een zhij een tshirt uit- en aanttrekt, het fantasiespel met lego- en playmobilpoppetjes. Juist aan het feit dat zhij niet doorschiet in een stoer rol maar bijvoorbeeld niet van schieten houdt, zie ik ook dat het toch heel diep zit. Het hangt niet af van waarmee zhij speelt. Hoewel de genderpsychologen van de VU daar wel al eerste naar vragen maar volgens mij is dat ook aan voortschrijdend inzicht onderhevig.

Blijft dat ik zelf wel wantrouwend kijkt naar de bimboficatie/ tarzanisering van media-uitingen en speelgoed. Waarom moeten er van die proto-types gecreëerd worden?